Όρια και... keep dreaming...

Κυριακή μεσημέρι, σε ένα σπίτι κάπου στα Νότια προάστια, τρώμε καταπληκτικά φαγητά που τα έχει μαγειρέψει με κέφι και μεράκι ο οικοδεσπότης που είναι επαγγελματίας chef οπότε καθώς καταλαβαίνετε, η εμπειρία είναι από μόνη της εξαιρετική. Πόσο μάλλον που γύρω από το τραπέζι κάθονται φίλοι που έχουν όλοι σχέση με την γαστρονομία, δύσκολο κοινό αλλά και τόσο ενδιαφέρον ταυτόχρονα. Τρώμε υπέροχα, γελάμε πολύ, πίνουμε τρομερά κρασιά και η ώρα περνάει σαν γάργαρο νεράκι. Όταν πια αποφασίζουμε να φύγουμε είναι αργά το απόγευμα και ανανεώνουμε με χαρά το ραντεβού μας σύντομα, σκέφτομαι μάλιστα μήπως οπλιστώ με περισσό θάρρος και θράσος και ανταποδώσω την πρόσκληση στο δικό μου σπίτι, κι ας μην είναι οι μαγειρικές μου ικανότητες όχι του ιδίου, αλλά ούτε καν κάποιου κάπως κοντινού επιπέδου. Πάντως το Red Velvet Cake που ετοίμασα ειδικά για την περίσταση - αν και όχι με ιδιαίτερο κέφι- ευτυχώς με έβγαλε για άλλη μια φορά ασπροπρόσωπη...

Στο αυτοκίνητο, την ώρα της επιστροφής συνειδητοποιώ πως είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα. Όχι μόνο γιατί η παρέα ήταν τόσο "συμβατή" και ευχάριστη, αλλά κυρίως γιατί τόσες ώρες γύρω από ένα τραπέζι δεν ακούστηκε ούτε μια φορά η λέξη κρίση. Δεν ανοίξαμε καμιά κουβέντα γύρω από την μιζέρια των καιρών, δεν ανέφερε κανείς την Χρυσή Αυγή, τα φορολογικά, το πιθανό ή απίθανο κούρεμα των καταθέσεων, τους φόρους, τις δόσεις, τα δεκάδες προβλήματα που μας βασανίζουν όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά. Και μην φανταστείτε ούτε στιγμή πως δεν είχαν όλοι τα θέματα τους.. Με την κίνηση των εστιατορίων πεσμένη κατά τουλάχιστον 30%, με την αγορά των περιοδικών αφανισμένη, με την μείωση του διαφημιστικού budget σε επίπεδα αστεία, με υπαλλήλους, με εφορίες, με οικογένειες, trust me, αν θέλαμε, είχαμε όλοι παραπάνω από μια δακρύβρεχτη ιστορία να αφηγηθούμε, όπως η Julia Roberts στην ταινία Notting Hill. Δεν είναι υπέροχο όμως που όλοι σαν να είμαστε συνεννοημένοι επιλέξαμε να να μοιραστούμε καινούριες ιδέες και σχέδια, πρωτοποριακά projects, έρευνες αγοράς, και όνειρα για νέες δουλειές είτε εδώ είτε στο εξωτερικό? Δεν είναι μαγικό που υπάρχουν τελικά εκεί έξω κι άλλοι άνθρωποι που αντιστέκονται με πάθος στην μιζέρια των καιρών, που επενδύουν στις δουλειές τους χρόνο, και τεχνογωσία, και διάβσμα, και έρευνα, και που έχουν διάθεση να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο με ιδέες, με γνωριμίες και με καλή ενέργεια, για το κοινό καλό?

Δεν σας κρύβω πως την είχα επιθυμήσει τρελά μια τέτοια παρέα. Και πως όταν βρέθηκα ανάμεσα της ένοιωσα σαν να με λούζει δροσερό νερό στην μέση της ερήμου.. Και ταυτόχρονα συνειδητοποίησα πόσο πολύ με έχει κουράσει αυτή η μόνιμη γκρίνια που ακούω γύρω μου, και η απογοήτευση, και η κούραση, και η εγκατάλειψη.. Ναι, όλα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Και όλοι παλεύουμε καθημερινά με τις συνθήκες, με τους γύρω μας αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό μας μια μάχη που καμιά φορά φαίνεται να μην έχει τελειωμό.. Και ναι, κουραζόμαστε, και χάνουμε την πίστη και την ελπίδα μας και φλερτάρουμε όλο και συχνότερα με την προοπτική να αφεθούμε να μας ρουφήξει αυτό το τέλμα του τίποτα και του καθόλου, αλλά ξέρετε κάτι? Εκεί είναι όλη η ιστορία και όλη η μαγκιά. Στο να βρίσκουμε την δύναμη αντί να αναμασάμε διαρκώς τα προβλήματα και τις δυστυχίες μας, να σηκώσουμε το κεφάλι, να σκεφτούμε έξω απ΄το κουτί και να επιμείνουμε. Να συνεχίσουμε να διαβάζουμε, να ακούμε, να ταξιδεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε, να ανοίγουμε τα μάτια και τους ορίζοντες μας ακόμα και μέσα από μια οθόνη υπολογιστή, να στηρίζουμε τα όνειρα μας και να βρίσκουμε τρόπους να ελισσόμαστε ανάμεσα στα εμπόδια που εμφανίζονται διαρκώς μπροστά μας.. Γιατί αν πάψουμε να έχουμε όνειρα και να τα κυνηγάμε, αν σταματήσουμε να βάζουμε στόχους έστω και πολύ πιο μακροπρόθεσμους απ΄ότι κάποτε, αν πάψουμε να σεβόμαστε όχι μόνο τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους, κι αν αφεθούμε στην μοίρα μας χωρίς να κολυμπήσουμε με πάθος κόντρα στο ρεύμα, τι νομίζετε πως θα συμβεί? Πόσο να αντέξεις το μαύρο πριν σε καταπιεί και σε εξαφανίσει, όχι σαν υπόσταση αλλά σαν πνεύμα, που είναι το πιο σημαντικό?

Έτσι, τουλάχιστον σε ότι με αφορά, αποφάσισα να πω όχι βροντερό και αποφασιστικό σε ότι μουντζουρώνει την ψυχή και την διάθεση μου, και βάζει τρικλοποδιές στην ενέργεια, τα όνειρα και την αισιοδοξία μου. Εχω περάσει πολλά κι έχω σταθεί όρθια σε δύσκολα που άλλοι δεν τα έχουν καν φανταστεί. Εχω αλλάξει την ζωή μου ξανά και ξανά, έχω πιάσει πάτο παραπάνω από μια φορά και έχω ξαναβγεί στην επιφάνεια με φόρα που με πήγε πολύ παρακάτω, έχω μετρήσει τις δυνάμεις και τις αντοχές μου, έχω ζήσει στο σκοτάδι όσο και στο φως, έχω νικήσει εξαρτήσεις, έχω περάσει από πόρτες βαριές και δύσκολες, έχω χάσει στοιχήματα και έχω πάρει αποφάσεις που δεν πίστευα ποτέ πως θα άντεχα να πάρω. Γιατί και ποιος είναι αυτός που θα με κάνει τώρα να πισωπατήσω? Γατί και ποιος είναι αυτός που αξίζει να με βγάλει από το ροζ μου, να με αποπροσανατολήσει από τον στόχο μου, και το κυριότερο, να γεμίσει την ψυχή μου με το δικό του γκρίζο? Όρια, όπως μας έλεγε πάντα ο αγαπημένος Χοϊμες... Χωρίς όρια δεν υπάρχει ελευθερία, ούτε δική μας, ούτε των άλλων.. 

Και έτσι, ναι μεν θα είμαι πάντα εδώ να ακούω τα προβλήματα εκείνων που αγαπάω, αλλά από εδώ και στο εξής δεν θα επιτρέψω σε κανενός το πρόβλημα να με καταπιεί, ή σε κανέναν να δοκιμάσει να με πνίξει αρπάζοντας τα μαλλιά μου για να μην πνιγεί εκείνος.. Και η επιλογή μου θα είναι όταν και όσο περισσότερο μπορώ να είμαι μαζί με ανθρώπους που εξακολουθούν να παλεύουν και να ονειρεύονται.. Και που επιμένουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο αντί για μισοάδειο, όπως κι εγώ.. Γιατί έχω πολλά ακόμα να κάνω και να ζήσω, και γιατί όσο το παιδί μου και οι άνθρωποι της ζωής μου είναι καλά, γεροί και δυνατοί, τίποτε άλλο δεν επιτρέπεται να μπορεί να σκιάζει το φως που λατρεύω με τόσο πάθος.. Καλή μας εβδομάδα λοιπόν και keep walking. And dreaming. And laughing..