Bazaar....

Η ιδέα ήρθε ξαφνικά πριν από ενάμιση περίπου μήνα.. Ενα μεσημέρι, στο σπίτι του αγαπημένου φίλου μου Στέλιου Πενταρβάνη, συζητούσαμε για το πως θα μπορούσε να ξεκινήσει να δείχνει την καινούρια του σειρά από κοσμήματα, τσάντες, πίνακες και μικρά χρηστικά αντικείμενα τέχνης.. "Να κάνουμε ένα bazaar" του είπα μέσα στον ενθουσιασμό. "Στο σπίτι μου".. Και έτσι, φτάσαμε στην χτεσινή μέρα.. Που όπως όλα τα projects της ζωής μου, αποδείχτηκε δυσκολότερο και πιο κουραστικό στην εκτέλεση απ΄ότι στην σύλληψη αλλά χαλάλι του γιατί ο Στέλιος είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους για τους οποίους θα έκανα εύκολα πολύ περισσότερα πράγματα από το να μετατρέψω το σπίτι μου σε....χώρο εκδηλώσεων..

Επίσης, η αλήθεια να λέγεται, εκείνος ήταν που τράβηξε το μεγαλύτερο λούκι.. Εφτιαξε δηλαδή μέσα σε ένα μόλις μήνα όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που έγιναν ανάρπαστα χτες και που προς το παρόν μπορείτε να τα βρείτε στο blog του αλλά σύντομα θα μπορείτε επίσης να τα αγοράσετε και on line... 

Ο δικός μου ρόλος ήταν πολύ ευκολότερος.. Ανέλαβα την οργάνωση και τον μπουφέ... Με επιτυχία νομίζω, η οποία επιτυχία όμως δεν ήταν δική μου αλλά όλων εκείνων που έσπευσαν να μας στείλουν πράγματα... Η Δέσποινα Αντύπα , συνάδελφος δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία και τώρα amazing baker, μας έφερε τα καταπληκτικά μακαρόν της για τα οποία παραμιλάει όλη η Αθήνα μια που είναι ισάξια εκείνων του Laduree και του Pierre Hermes. Και ήταν και μια ωραία αφορμή το bazaar γιατί βρεθήκαμε και τα είπαμε από κοντά και δώσαμε κουράγιο η μια στην άλλη για τις καινούριες καριέρες που ξεκινάμε και οι δύο μια που η κρίση τελικά δεν φέρνει μόνο δυσκολίες αλλά και ευκαιρίες... 

Η φίλη μου η Λίλυ Δημητρίου, διευθύντρια Marketing της Tsantali, μας έστειλε τα υπέροχα bubbly rose κρασιά Amyntaion που τοποθετήθηκαν στρατηγικά μέσα στις σαμπανιέρες που μας έδωσε ο αγαπημένος Στήβεν Κανάρης από την Παλιά Αγορά.

Ο Χρήστος Σοκόλης των Fresh μας έστειλε γλυκάκια από τα οποία δεν έμεινε φύλλο, μικρές τάρτες λεμονιού, λαχταριστά τρουφάκια και κάτι αφράτες σοκολατένιες μπουκιές του ονείρου,

ενώ η Tina Webb, η καλύτερη food stylist του χώρου μας "έστειλε" κυριολεκτικά με τα καταπληκτικά hand made αλμυρά της , δυο κέηκ και δύο τεράστιες γαβάθες με sticks και τα ασορτί ντιπς τους. 

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό... Και guys, πραγματικά σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για την άμεση ανταπόκριση και για την καλή διάθεση... Χωρίς εσάς εννοείται πως δεν θα τα είχα καταφέρει τόσο καλά...

Την Παρασκευή το απόγευμα ξενκινήσαμε με το στήσιμο.. Το σαλόνι άδειασε από έπιπλα, το τραπέζι της τραπεζαρίας χρησίμεψε σαν εκθετήριο, ανοίξαμε και μια ροτόντα που την χρησιμοποιούμε συνήθως όταν κάνουμε τραπέζια για παραπάνω από οκτώ καλεσμένους, δηλαδή σπάνια, επιστρατεύσαμε και τον καλόγερο που έχω στο υπνοδωμάτιο μου και που τον κουβάλησα all the way from London πριν μερικούς μήνες και ω του θαύματος, το bazaar στήθηκε τέλεια.. 

Εννοείται πως ως καλή οικοδέσποινα, και κολλημένη με τα φρέσκα λουλούδια ταυτοχρόνως, φρόντισα να προσθέσω πινελιές παντού, ακόμα και στο WC... :)

Το Σάββατο το πρωί μας βρήκε όλους αγχωμένους αλλά χαμογελαστούς. Όταν όμως άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι φίλοι, νομίζω πως χαλαρώσαμε και αφεθήκαμε να απολαύσουμε αυτό που συνέβαινε. Παρόλο που οι προσκλήσεις είχαν σταλεί πολύ επιλεκτικά και μέσω μηνυμάτων και μέηλ μια που το ότι το bazaar θα γινόταν στο σπίτι μας δεν επέτρεπε να το ανακοινώσουμε widely γιατί έπρεπε με κάποιον τρόπο να μπορούμε να ελέγξουμε ποιός θα έρθει, πρέπει να πέρασαν τελικά όλη μέρα πάνω από 100 άτομα. Φίλοι παλιοί και καινούριοι, συνάδελφοι και συνεργάτες από περιοδικά, διαφημιστικές, μαγαζιά και πάει λέγοντας, ακόμα και μωρά έκαναν την βόλτα τους chez nous και ο χώρος γέμισε με ωραία ενέργεια και χαμογελαστά πρόσωπα... 

Καποια στιγμή σταμάτησα να τραβάω φωτογραφίες και άρχισα να τρέχω πανικόβλητη για να προλαβαίνω να υπάρχουν στον μπουφέ πάντα καφές, παγάκια, νερά στις κανάτες, ανοιχτά και γεμάτα μπουκάλια κρασί, να αδειάζω τασάκια, να εξαφανίζω τα παρατημένα παντού πλαστικά ποτήρια και πιατάκια και άλλα τέτοια εμπριμέ οπότε δυστυχώς το φωτορεπορτάζ είναι φτωχό... 

Όμως τελικά αυτό που μου έμεινε εμένα σαν γεύση από την χτεσινή "γιορτή" ήταν αυτή ακριβώς η καλή ενέργεια. Των ανθρώπων που βοήθησαν, της Νανάς και της Λένας που πουλούσαν και τύλιγαν αντικείμενα όλη μέρα, της μαμάς μου που έκανε dog sitting στον Droopy από τις 12 το μεσημέρι ως τις 9 το βράδυ για να μπορέσει το bazaar να κυλήσει χωρίς γαυγίσματα και ... επιθέσεις, των τηλεφωνημάτων και των μηνυμάτων για καλή επιτυχία που ήρθαν από μακριά, όλων εκείνων που βρήκαν χρόνο μέσα στην μέρα τους να έρθουν και να στηρίξουν την καινούρια προσπάθεια του Στέλιου, όλων εκείνων που μοιράστηκαν μαζί μας χαμόγελα, και αγκαλιές και ευχές και αγάπη. Ή έστω καλή διάθεση...

Γιατί υπήρξαν και εκείνοι που δεν ήρθαν και ήταν επίσης αρκετοί. Λιγότεροι αλλά όχι λίγοι.. Κάποιοι το ξέραμε ότι θα έλειπαν και κάποιοι φανταστήκαμε πως θα προτιμούσαν να πάνε για μπάνιο ή να κάνουν άλλα πράγματα, αλλά να σας πω κάτι? Με τον καιρό έμαθα να μην εκπλήσομαι από την αδιαφορία και από τις συμπεριφορές των ανθρώπων.. Παρόλα αυτά όμως, έχω άσβεστη την ελπίδα πως ειδικά σ΄αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε από την νιρβάνα μας και θα βγούμε έξω από τους μικρόκοσμους μας, και θα αρχίσουμε να συμμετέχουμε πραγματικά στα όνειρα και τις καινούριες προσπάθειες των ανθρώπων εκείνων που δεν αφέθηκαν να τους καταπιεί η κρίση και οι δυκολίες αλλά συνεχίζουν να δημιουργούν, να ονειρεύονται και να επιμένουν.. Κυρίως γιατί τώρα πια θα έπρεπε να έχουμε μάθει πως όλα είναι ρευστά και κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστούμε και εμείς βοήθεια και στήριξη.. Και γιατί κάποτε θα πρέπει να μάθουμε πως πολλοί μαζί μπορούμε να κάνουμε όσα ο καθένας μόνος του είναι αδύνατον... Καλημέρα και φιλιά χαμογελαστά και ευχαριστημένα...

Υ.Γ. Εγώ παρόλα αυτά θα συνεχίσω να κάνω τα ίδια πράγματα... Θα συνεχίσω να ανεβάζω links των θεμάτων που μου αρέσουν ακόμα και σε "ανταγωνιστικά" sites, θα συνεχίσω να διαφημίζω καινούρια ξεκινήματα, θα συνεχίσω να σας συστήνω ανθρώπους και δουλειές όταν πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, θα συνεχίσω να γνωρίζω ανθρώπους μεταξύ τους, να ανακατεύω παρέες, και να βοηθάω όπου και όσο μπορώ, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η ενέργεια που δίνεις στους γύρω σου επιστρέφει πίσω, συχνά πολλαπλασιασμένη.. Δεν το κάνω ούτε επειδή είμαι ξανθιά, ούτε επειδή είμαι naive.. Το κάνω επειδή πιστεύω με πάθος στην καλή διάθεση. Και στην συνεργατικότητα. Και στους ανθρώπους. Ακόμα και σε εκείνους που με απογοητεύουν...