Ταμεία και απολογισμοί...

Περίεργη μέρα η σημερινή. Με εναλλαγές από την χαρά στην λύπη και πίσω, σε ένα από αυτά τα roller coasters που κάποτε αγαπούσα πολύ και τώρα πια έχω καταλήξει να σιχαίνομαι... Και όπως πάντα, το γράψιμο λειτουργεί για μένα ψυχαναλυτικά. Με βοηθάει να βάλω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε μια σειρά, να τα διαβάσω, να τα "ακούσω" και να τα αποφορτίσω...

Προσπαθώ πραγματικά να παρακολουθώ τις εξελίξεις της ζωής μου από κάποια απόσταση, κυρίως όταν συμβαίνουν πράγματα που με αποδιοργανώνουν. Εχω αποφασίσει πως είναι μια άσκηση δύσκολη μεν, αλλά που με βοηθάει πολύ δε. Είναι κάτι σαν να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις σε ένα βιβλίο, ψάχνοντας να ανακαλύψεις κάτω από την επιφανειακή πλοκή την ουσία. Αυτό που θέλει να πει ο ποιητής.

Παίρνεις βαθιές ανάσες και βγαίνεις έξω από το όποιο πρόβλημα, και παρατηρείς τις αντιδράσεις σου, το συναίσθημα σου, το φέρσιμο το δικό σου αλλά και των άλλων. Προσπαθείς να μπεις στην θέση τους, να δεις το θέμα και από την δική τους πλευρά, να σκεφτείς πως θα φερόσουν εσύ στην ίδια περίσταση αν είχες τα δικά τους βιώματα αντί για τα δικά σου.. Εκεί που αγαπάς, προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες.. Γιατί όχι?

Και έπειτα ρωτάς την ψυχή σου τι είναι αυτό που θέλει στ΄αληθεια. Τι είναι αυτό που κερδίζει και που χάνει κάθε φορά, τι μένει σαν απολογισμός στο τέλος της μέρας..

Αν οι σχέσεις μας, οι δουλειές μας, οι φιλίες και οι έρωτες μας είναι μικρές ή μεγάλες συναλλαγές, αν όλοι κάτι δίνουμε και κάτι παίρνουμε, ότι έχει ανάγκη ο ένας και έχει περίσσευμα ο άλλος, έρχεται eventually και η στιγμή του ταμείου. Η ώρα που το μαγαζί κλείνει και μαζί, κλείνουν και τα βιβλία του. Με κέρδος ή με χασούρα. Και αν έμαθα κάτι στα τόσα χρόνια αυτογνωσίας και ψυχανάλυσης, είναι πως όσο συχνότερα κάνεις inventory στην ψυχή και την ζωή σου, τόσο σπανιότερα είσαι αναγκασμένος να καταφύγεις σε εκπτώσεις και ξεπουλήματα για να σώσεις ότι σώνεται..

Έτσι και τώρα. Εδώ και καιρό αλλάζουν οι ισορροπίες.  Ακόμα κι αυτές από τις οποίες γατζώθηκα απεγνωσμένα για να τις κρατήσω, επειδή τις θέλησα σαν τρελή. Κάποια κομμάτια της ζωής μου κυλάνε σαν γάργαρο νεράκι, χωρίς προσπάθεια καμιά, κάποια χρειάστηκαν κόπο και σπρώξιμο και τώρα έχουν πάρει φόρα και ταξιδεύουν με φούρια προς το μέλλον, κάποια άλλα όσο κι αν τα προσπάθησα δεν ήταν για να μείνουν, και τελικά, όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, όλα μπαίνουν στην θέση τους, ή χάνονται όταν έρθει η ώρα, όσο κι αν παιδευτείς για να αλλάξεις την πορεία των πραγμάτων.

Και αυτό που μένει είναι η γεύση τους. Μια γλύκα ή μια πίκρα, ανάλογα... Και η σκιά τους. Κάποια πράγματα είναι μαθήματα - όσο μεγαλύτερα τόσο με πιο δύσκολο τρόπο- κάποια άλλα είναι υπενθυμίσεις για να μην υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας ή να μη υποτιμάμε εκείνες των άλλων, κάποια είναι ζαριές που παίχτηκαν στην τύχη και κλήρωσαν και κάποια είναι δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε καί μάλιστα με flying colours. Όλα όμως έχουν μέσα δώρο. 

Κυρίως γιατί όταν αποφασίσεις να τα δεις με μάτι ψύχραιμο και με ορθολογιστική ματιά, όταν καταφέρεις να θυμηθείς πως τα πάντα αξιολογούνται συγκριτικά, μπαίνουν επιτέλους στην σωστή τους διάσταση και εσύ επιστρέφεις πίσω στην ουσία και το νόημα της ζωής. Που είναι πως προχωράει. 

Γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Από σκληρό υλικό, και με έντονο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε, και πάμε παρακάτω. Αλλοί τρέχοντας και άλλοι σέρνοντας, όμως κανείς δεν μένει εκεί που είναι, να κλαίει πάνω απ΄το χυμένο γάλα. Εκτός κι αν είναι γεννημένος looser, κοτίδιο που λέει και μια φίλη...

Σήμερα, λίγο νωρίτερα η Μ. είπε όπως πάντα την σωστή ατάκα στην σωστή στιγμή. Πως "άμα μετρηθούμε τώρα, πάλι οι ίδιοι που είμασταν πάντα θα είμαστε. Και αυτό κάτι λέει." So true...

Λέει κατ΄αρχάς πως η βάση παραμένει σταθερή. Χρόνια τώρα. Πολλά.. Και πως κάποιοι φεύγουν και κάποιοι άλλοι παίρνουν την θέση τους. Πάντα. Σε ένα γαϊτανάκι που είναι η ζωή μας, και που μας προχωράει βήμα βήμα προς τον επόμενο σταθμό, οι άνθρωποι εναλάσσονται, και παίρνουν κομμάτια από την ψυχή μας, ο καθένας όσο του αναλογεί, αλλά εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Αγάπες τελειώνουν, φιλιές χαλάνε, έρωτες ναυαγούν, δουλειές κλείνουν. Χάνουμε ανθρώπους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αλλά  στην τελική, όταν έρθουν τα σκούρα, το μάντρα παραμένει το ίδιο.. "Οσο είναι το παιδί μου καλά, και οι πέντε άνθρωποι που αποτελούν την βάση της ύπαρξης μου, κι όσο έχουμε υγεία, όλα τα άλλα λύνονται και γίνονται." Και ανάμεσα σ΄αυτή την αδιαφιλονίκητη αλήθεια και ότι άλλο μπορεί να συμβεί, υπάρχει χάος. Που μέσα του καταποντίζονται τα πάντα όλα, όσο σημαντικά κι αν υπήρξαν σε κάποια δεδομένη στιγμή..

Και εγώ μπορεί καμιά φορά να το ξεχνάω αυτό,και να χάνομαι σε πρόσκαιρα δράματα και σε στεναχώριες για συμπεριφορές ανθρώπων που με απογοήτευσαν όσο τους απογοήτευσα φαντάζομαι -γιατί είμαι φτιαγμένη έτσι, ανεκτική μέχρι βλακείας εκεί που αγαπάω πολύ, και ταυτόχρονα drama queen μέχρι αηδίας- αλλά μετά από μερικές σφαλιάρες το ξαναθυμάμαι μια χαρά. Και ανοίγω την πόρτα διάπλατα και τα παράθυρα τέντα, να μπει φως, και αέρας, και καινούριος κόσμος.. 

Και όλα αλλάζουν, και μπερδεύονται γλυκά οι παρέες, και οι καινούριες αγάπες με τις παλιές, αλλά αυτά που πρέπει - αυτά και μόνο- μένουν ίδια για να με στηρίζουν, για να μου δίνουν θάρρος και φόρα και για να μου θυμίζουν την ώρα του απολογισμού πως το ταμείο μου θα έχει πάντα μέσα μετρητό για ώρα ανάγκης.. 

Και εγώ, δεν θα έχω ανάγκη άλλον κανέναν....

Υ.Γ.Νομίζω πως τα παιδιά μας , μας κάνουν τελικά καλύτερους ανθρώπους. Πέρα από το ότι η ύπαρξη τους και μόνο φέρνει τα πάντα σε δεύτερη μοίρα, ακόμα και εμάς τους ίδιους μια που μαθαίνουμε με τον πιο οριστικό και ουσιαστικό τρόπο πως το συμπαν δεν κινείται γύρω από μας και συνειδητοποιούμε τις προτεραιότητες μας, μαζί τους  μαθαίνουμε την αληθινή έννοια της συγγνώμης. Και αυτής που ζητάς, και αυτής που δίνεις. Και έτσι πάμε παρακάτω χωρίς να κρατάμε ούτε κακίες, ούτε πείσματα, ούτε τουπέ. Απλά γιατί ξέρουμε πως η ουσία στην ζωή είναι πολύ - πάρα πολύ όμως- πιο πίσω από την βιτρίνα...