Περιστατικά...

Δροσερό αεράκι που χαϊδεύει μια παράξενη νύχτα.. Που ακολούθησε μια ακόμα πιο παράξενη μέρα... Στο τέλος μιας δύσκολης βδομάδας. Και ενός μήνα με πολλά ωραία κομμάτια αλλά και με πολλά περιστατικά.. Η λέξη αυτή, "περιστατικά"  μου θυμίζει πάντα τον Μίμη. Εκείνος βέβαια την χρησιμοποιούσε για να χαρακτηρίζει ανθρώπους - που έχριζαν ιατρικής παρακολούθησης, δηλαδή του γιατρού- αλλά τελικά αποδεικνύεται διπλής ανάγνωσης. Μην σας πω τριπλής.

Γιατί οι άνθρωποι περιστατικά σε οδηγούν σε καταστάσεις περιστατικά και αν δεν προσέξεις, μπορεί να γίνεις περιστατικό εσύ ο ίδιος, if you get my point.

Anyway, έχω πολλά να πω και ακόμα πιο πολλά να γράψω, για διάφορα πράγματα που συνέβησαν αυτές τις μέρες,με παραπάνω από έναν ανθρώπους, αλλά δεν θα το κάνω.. Δεν θα ρίξω νεράκι στον μύλο κανενός.. Θα μιλήσω πολύ γενικά και αόριστα.. 

Μετά από πολλή σκέψη και πολλή παρατήρηση κατέληξα στο συμπέρασμα πως ορισμένες φορές χρειάζεσαι ικανότητες ακροβάτη, θηριοδαμαστή και ψυχίατρου ταυτόχρονα για να κρατήσεις ισορροπίες που τελικά, αν το καλοσκεφτείς, δεν σου είναι τόσο χρήσιμες ώστε να μπεις σε όλον αυτόν τον κόπο.. Το κάνεις στην αρχή, είτε από καλή διάθεση, είτε από αγάπη, είτε από μαλακία, συνεχίζεις να το κάνεις από συνήθεια, από κακώς εννοούμενη υποχρέωση ή από λαγνεία για μαζοχισμό, αλλά έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και αντιλαμβάνεσαι πως δεν μπορείς να παριστάνεις για πάντα το κορίτσι λάστιχο.. Γιατί δεν είσαι και δεν θέλεις να γίνεις κι όλας..

Και εκεί έρχεται η αγαπημένη μου Μαρία που έχει βάλει τόσο βαθιά τον σπόρο της μέσα στο μυαλό μου που επιδρά χωρίς να είναι καν παρούσα... Ερχεται δηλαδή η ώρα να καθίσεις και να ρωτήσεις πολύ σοβαρά την ψυχή σου τι θέλει.. Και όταν ακούσεις την απάντηση, loud and clear, θα είσαι πολύ βλάκας αν κάνεις κάτι διαφορετικό.

Έτσι, χωρίς καθόλου βάρος και με τεράστια ηρεμία, κάνεις αυτό που πρέπει -για σένα αυτή την φορά- και δεν χρειάζονται ούτε εξηγήσεις, ούτε ανακοινώσεις, ούτε κουβέντες, ούτε δράματα... Στο κάτω κάτω της γραφής ο καθένας μας από μια ηλικία και μετά ξέρει πάνω κάτω τι έχει ανάγκη για να είναι ευτυχισμένος.. Εγώ προσωπικά, μετά από χρόνια ατέλειωτα ανακατωσούρας και ακροβατικών, πέρα από υγεία για όλους μας, και πέρα από την απόλυτη ευτυχία του παιδιού μου, θέλω ηρεμία, θέλω ξεκάθαρες σχέσεις - λίγες και καλές- θέλω αλήθειες, και θέλω να πέφτω να κοιμηθώ το βράδυ ξέροντας πως έκανα το καλύτερο που μπορούσα για τις περιστάσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω, για τους ανθρώπους που αγαπάω, και για μένα. Και πως ζήτησα και τις συγγνώμες που έπρεπε, όποτε χρειάστηκε.. Τόσο απλά. 

Για τα υπόλοιπα δεν έχω το απαιτούμενο ταλέντο. Βαριέμαι θανάσιμα τις ίντριγκες, απεχθάνομαι τις κουβέντες πίσω από την πλάτη των άλλων, τις παρεξηγήσεις που σέρνονται χωρίς να λύνονται γιατί ο ένας περιμένει από τον άλλον να υποχωρίσει, τις διαρκείς απαιτήσεις, τα νάζια, τα μούτρα και τους φουσκωμένους εγωισμούς. Και τις οδηγίες, εκεί μου ανάβουν όλα τα λαμπάκια κόκκινα.. Προσπέκτους χρειάζονται τα έπιπλα του ΙΚΕΑ για να τα συναρμολογήσεις όχι οι σχέσεις των ανθρώπων. Πολλή ενέργεια χαμένη τζάμπα ρε παιδιά, και πολλές δαιδαλώδεις διαδρομές. Και πολλές πιρουέτες για τις οποίες δεν έχω ούτε χώρο ούτε χρόνο. Και όποτε προσπάθησα να βρω, κανείς δεν έμεινε ευχαριστημένος. Ούτε εγώ ούτε οι άλλοι. Γιατί όταν χρειάζεται να βγεις από τον δρόμο σου, με όση καλή διάθεση κι αν το κάνεις, περιμένεις από τους άλλους eventually να στο ανταποδώσουν.. Ή έστω να το εκτιμήσουν. Ασυναίσθητα, ασυνείδητα, αλλά το περιμένεις. Και επειδή οι άνθρωποι που σε βγάζουν από τον δρόμο σου σπάνια ανταποδίδουν το treat και ακόμα σπανιότερα εκτιμούν αυτά που τους προσφέρονται - συνήθως θεωρούν πως τους χρωστάει ο κόσμος όλος- μένεις τελικά με την πίκρα και το παράπονο. Και αυτό είναι λάθος. Δικό σου κυρίως..

Κάπου διάβασα πως οι ευκαιρίες στην ζωή είναι τρελλή παγίδα. Γιατί εκείνοι που τις αξίζουν σπάνια τις ζητάνε και εκείνοι που τις ζητάνε, σπάνια τις αξίζουν.. Μεγάλη αλήθεια. Και παρόλο που εγώ δίνω ατελείωτες ευκαιρίες στους ανθρώπους γύρω μου από άποψη- γιατί είμαι βαθιά ευγνώμων που μου δόθηκαν και μένα πολλές όταν τις χρειάστηκα- συνειδητοποιώ όλο και συχνότερα πως δυστυχώς, πολύς κόσμος θεωρεί πως η καλή σου διάθεση και η πρόθεση σου να παραβλέπεις πράγματα,να κάνεις την χαζή όταν χρειάζεται και να εξυπηρετείς όπου μπορείς, εκλαμβάνεται ως αδυναμία.. Μην σας πω ως μαλακία.. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, φίλοι, οικογένεια ή έρωτες, που θεωρούν πως σε έχουν δεδομένο, του χεριού τους ή ακόμα χειρότερα στο τσεπάκι τους, και πως μπορούν να στην λένε με υφάκι, να σε φτύνουν όταν έτσι γουστάρουν και να σε χρησιμοποιούν για σάκο του μποξ όποτε έχουν τα νεύρα τους, τα προβλήματα τους, ή τα φεγγάρια τους, αγνοόντας επιδεικτικά πως μπορεί να έχεις και εσύ τα δικά σου... 

Αυτό που αγνοούν όμως στην πραγματικότητα είναι πως αυτό που κάνεις το κάνεις επειδή το θέλεις και όχι επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.. Και πως κάποια στιγμή θα βαρθείς, θα κουραστείς ή θα θυμώσεις, και απλά θα πάψεις να το κάνεις. Και η ιστορία θα έχει τελειώσει εκεί..

Υ.Γ. Σκέφτομαι καμιά φορά να γράψω ένα βιβλίο βασισμένο στα μέηλ και τα μηνύματα της ζωής μου.. Αναπάντητα και μη.. Τα κρατάω όλα, χρόνια τώρα.. Από τα πιο προσωπικά μέχρι τα επαγγελματικά μου. Και καμιά φορά τα ξαναδιαβάζω για να θυμάμαι, ή για να περνάω την ώρα μου, και βλέπω να παρελαύνουν ανάμεσα απ΄τις λέξεις τα πάντα όλα.. Αγάπη, έρωτας, θυμός, απελπισία, μυστικά, ψέματα, προδοσία, κοροϊδία, παράνοια, λύπη, χαρά, χιούμορ, εικόνες, μουσικές, υποσχέσεις, ελπίδες, φιλία, εξομολογήσεις, αναμνήσεις, σεξ.. Best seller με τα όλα του..