Μήλα....

Θέλω να γράψω την ιστορία ενός μήλου αλλά δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Κρίμα γιατί είναι μια ιστορία παράξενη και ενδιαφέρουσα μαζί, που κράτησε δέκα περίπου χρόνια. Όσα και τα μήλα που έχω μαζεμένα, μήλα που έφταναν στα χέρια μου την ίδια μέρα κάθε χρόνο, για να μου κλείνουν το μάτι και να μου θυμίζουν την αρχή. 

Μέσα σ΄αυτά τα δέκα χρόνια, μάζεψα μήλα κάθε λογής. Από αληθινά φρούτα που ήρθαν κάποτε μέσα σε ένα ψάθινο καλάθι σκεπασμένο με καρώ πετσέτα, μέχρι το βιβλίο της Α Δημοτικού όταν επανεκδόθηκε σε hard cover. Έχω μήλο μπρελόκ, μήλο κοκκαλάκι για τα μαλλιά, μήλα σε φουλάρι, ένα μήλο δαγκωμένο λούτρινο με το ασορτί σκουλίκι κι ένα άλλο από κρύσταλο Murano που το αγαπώ πολύ. Έχω και ένα μήλο μαύρο σαπισμένο που κι αυτό είχε το δικό του νόημα... 

Πριν από τρία χρόνια τα μήλα έπαψαν να έρχονται... Δεν είναι πως στεναχωρήθηκα, όλα τα πράγματα στην ζωή έχουν ένα τέλος, απλά την πρώτη φορά μου έλειψε το παιχνίδι. Η αδημονία για την έκπληξη, αυτό το "τι θα σκεφτεί αυτή την φορά άραγε?". 

Μετά συνήθισα και πέρα από μια απέχθεια που έχω για το φρούτο ωμό - γιατί ως pie το αγαπώ ακόμα παράφορα- τα μήλα έφυγαν από την ζωή μου όπως ακριβώς ήρθαν. Εύκολα.

Κι αν την θυμήθηκα την ιστορία τους - ή μάλλον αν βρήκα αφορμή να θυμηθώ το παιχνίδι γιατί την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό δεν θα την ξεχάσω ποτέ εννοείται- είναι γιατί σήμερα, μετά από τρία χρόνια, ήρθε στο mail μου αυτό το τραγούδι.

Ένα τρυφερό αντίο που άργησε τρία χρόνια, μια καληνύχτα που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας επίλογος με μουσική και εικόνες σε μια ιστορία που κράτησε ανάπαντεχα πολύ, ότι κι αν σημαίνει αυτό το τραγούδι, με έκανε να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο.. 14 Αυγούστου του 2000. Σαν να ήταν χτες και σαν να ήταν και σε μια άλλη ζωή ταυτόχρονα.. Καληνύχτα...

Υ.Γ. Ο χρόνος περνάει και βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, πόσες φορές να το πω πια, κυρίως στον εαυτό μου.. Όλα αυτά που περιμένουμε ανυπόμονα για καιρό έρχεται μια στιγμή που χάνουν την λάμψη τους. Με ένα τσακ, έτσι ξαφνικά, ήταν και δεν είναι πια... Το συνειδητοποίησα με μια εντελώς άσχετη - με τα μήλα-αφορμή σήμερα το πρωί. Κι αυτή είναι η μαγεία του χρόνου τελικά,  μαζί και η κατάρα του. Πως λύνει τα μάγια.. Ότι κι αν είναι. Καλά ή κακά... ;)