Δύσκολοι καιροί...

Ζούμε σε μια εποχή με πολλά δύσκολα.. Ξεπερνάς το ένα και σου σκάει το άλλο. Πας να αποφύγεις κάτι, σε περιμένουν στην γωνία τα υπόλοιπα. Ο κόσμος κυκλοφορεί με το ζωνάρι λυμένο για καβγά, ξεκατινιάζονται οι πάντες στα social media αλλά και στην πραγματική ζωή, οι μισοί σου γνωστοί είναι τσακωμένοι με τους υπόλοιπους, κάποιοι δεν θέλουν ούτε small talk να κάνουν με κάποιους άλλους, μαθαίνεις για παρεξηγήσεις που δεν τις βάζει καν ο νούς σου, ζευγάρια χωρίζουν (συνήθως για τα λεφτά) , φίλοι ξεκόβουν (συνήθως για μαλακίες)... Χάος... Και ένταση, τρελή ένταση...

Στον δρόμο, που όλοι οδηγούν με το ένα χέρι στην κόρνα και το άλλο έξω απο το παράθυρο να μοιράζει κωλοδάχτυλα και μούτζες, στο σούπερ μάρκετ, στην εφορία, στην τράπεζα. Όπου υπάρχει ουρά - και υπάρχουν παντού πια- θα ξεσπάσει καβγάς τρελός, είναι θέμα λίγου χρόνου, περίμενε και θα δεις.

Κάθεσαι σπίτι, ανοίγεις την τηλεόραση, τσακωμοί και εκεί.. Φωνές και αλαλαγμοί στα παράθυρα, και στο ενδιάμεσο οι παρουσιαστές να σου εξηγούν πως θα καταστραφούμε και γιατί. Βγαίνεις έξω να πας να φας μια μπουκιά, αρχίζουν οι κουβέντες με τα πολιτικά.. Θα επιστρέψουμε στην δραχμή.. Θα πτωχεύσουμε ξανά.. Θα βγει πρώτο κόμμα η Χρυσή Αυγή. Θα γίνει πόλεμος. Πας να πιεις κανένα ποτό, συνειδητοποιείς πως έχεις μεγαλώσει πια και δεν βολεύεσαι στα stools. Και πως σε ενοχλεί η δυνατή μουσική. Και ο βλάκας που σου την πέφτει. Και πως έχει παρέλεθει η εποχή εκείνη που θα έπαιρνες τον barman στα όρθια στην τουαλέτα. Όχι μόνο γιατί μέχρι να φτάσεις στην τουαλέτα έχεις αρχίσει να κουράζεσαι και με την σκέψη των ακροβατικών αλλά και γιατί σπρώχνεται κόσμος και λαός στην ποδιά των αγοριών που είναι πίσω από την μπάρα και ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος... Οι στατιστικές λένε πως σεξ δεν κάνει σχεδόν κανείς πια - που να σου σηκωθεί όταν τρέχουν καθε μέρα οι επιταγές στις τράπεζες μου έλεγε ένας φίλος προ ημερών και δεν έχει και πολύ άδικο- και αν είσαι γυναίκα για να πηδηχτείς ή πρέπει να ρίξεις το target group σου στις ηλικίες εκείνες που ακόμα δεν έχουν βγει στην αγορά εργασίας οπότε κινδυνεύεις να σε πάνε μέσα, ή να περιοριστείς στα επαγγέλματα της νύχτας που είναι τα μόνα που βγάζουν ακόμα λεφτά, οπότε έχουν λιγότερο άγχος.. Ή να ανέβεις κατηγορία, πολύ όμως, και να είσαι μονίμως εφοδιασμένη με μπλε χαπάκια, και υπογλώσσια μην σου μείνει ο παππούς στα χέρια την ώρα του δια ταύτα... 

Οπότε αποφασίζεις να περάσεις στο plan D. Τα προηγούμενα γράμματα τα έχεις αφήσει πίσω σου από καιρό, και έχουν στεφθεί με παταγώδη αποτυχία για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Μερικές φορές, όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη θέλεις να του στείλεις γλυκά φιλιά που αντιστέκεται ακόμη και που σκέφτεται και τα επόμενα γράμματα - just in case- αντί να τα παρατήσει όλα και να αφεθεί να βουλιάξει στην μοιρολατρική αναμονή της καταστροφής όπως τόσοι άλλοι γύρω σου, αλλά δεν το κάνεις γιατί βαθιά μέσα σου δεν είσαι σίγουρη αν αυτή η έμφυτη αισιοδοξία σου - ανάμεικτη με μια γερή δόση πείσματος μουλαριού- είναι τελικά πλεονέκτημα ή απλά δυσλειτουργία.
Παρόλα αυτά, βάζεις πρόγραμμα και προσπαθείς να το κρατήσεις... Ξεπερνάς τα εμπόδια που πετάγονται διαρκώς μπροστά σου με ελιγμούς πρωταθλητή στο σλάλομ, βγάζεις διαρκώς καινούριες εναλλακτικές από το καπέλο σου σαν άλλος ταχυδακτυλουργός, βρίσκεις λύσεις κι άλλες λύσεις κι ας ήσουν στουρνάρι στα μαθηματικά, μαθαίνεις να κάνεις τον μαλάκα όπου χρειαστεί, ισορροπείς και ταυτόχρονα κρατάς και τις ισορροπίες άλλων, και όταν κάποια στιγμή νοιώσεις πως δεν αντέχεις άλλο, ρίχνεις και ένα κλάμμα ανακουφιστικό για να ξεθυμάνεις, και μετά σκουπίζεις τα μάτια σου, ρουφάς την μύτη σου και προχωράς...

Παρακάτω, αυτό πια το έχεις μάθει απ΄έξω κι ανακατωτά.. Παρακάτω και με τον καιρό συνηθίζεις να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους και καταστάσεις που σε άλλες εποχές, η απώλεια τους θα σε έκανε να αποδιοργανωθείς για καιρό. Τώρα πια δεν έχεις τέτοιες πολυτέλειες. Μαζί με τα τελευταία περιττά, τις διακοπές, τα εβδομαδιαία ραντεβού στην Τέτα και τις κακές συνήθειες, έκοψες αναγκαστικά και τους πολλούς συναισθηματισμούς. Λυπάσαι για αυτούς που χάνεις, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο αλλά δεν αφήνεσαι στις συνέπειες. Απλά καμιά φορά υποκρίνεσαι και κανένα δράμα ίσα για να μην καταλάβουν οι πιο έξω πως η ακτίνα του κύκλου που περικλείει εκείνους για τους οποίους νοιάζεσαι πια, μετριέται σε εκατοστά αντί σε μέτρα... Και προχωράς. 

Βγαίνεις τα βράδια, βλέπεις κόσμο, γελάς όσο μπορείς περισσότερο... Θυμίζεις στον εαυτό σου να δίνει ευκαιρίες όπου μπορεί, ανοίγεις την πόρτα σε καινούριους ανθρώπους, ελπίζεις και λίγο πως μπορεί κάπου ανάμεσα τους να κρύβεται κάποιος που θα κάνει μια διαφορά. Εστω μικρή.. Πως θα ανακτευτεί λίγο η ενέργεια, θα φυσήξει φρέσκο αεράκι που το έχεις ανάγκη τρελή. Και στο τέλος της μέρας, της κάθε μέρας, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος μετράς παρουσίες - εύκολο πράγμα, σου φτάνουν τα δάχτυλα του ενός χεριού- και δοξάζεις το σύμπαν που είναι όλοι εκεί. Δίπλα σου. 

Και ξυπνάς το επόμενο πρωί και μετριέσαι με τις συνθήκες, και κάνεις μερικά βήματα ακόμα προς τα εκεί που θέλεις. Προς τον στόχο. Με την βεβαιότητα πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ούτε άλλος δρόμος. Και με την ελπίδα πως το φως που φαίνεται στην άκρη του τούνελ όλο και πιο καθαρά πια, δεν είναι τα φώτα του τρένου που έρχεται με χίλια κατά πάνω σου...