Θυμός...

Γράφω θυμωμένη.. Κι έχει πολύ καιρό να μου συμβεί.. Σάββατο απόγευμα και αντί να κάνω σχέδια για το βράδυ, προσπαθώ να αγνοήσω το στομάχι μου που με πεθαίνει και τα δέκατα που έχουν αρχίσει και ανεβαίνουν απ΄το μεσημέρι. Κυρίως προσπαθώ να αγνοήσω την φωνή μέσα μου που χτυπάει καμπανάκια στο βάθος του μυαλού μου. Μάλλον όχι καμπανάκια, συναγερμό κανονικό..

Αυτές οι τελευταίες μέρες ήταν δύσκολες. Πολύ. Και δύσκολες προβλέπονται και οι επόμενες που θα έρθουν. Μην φανταστείτε κάτι τρομερό. Δεν πέθανε κανείς, δεν αρρώστησε κάποιος πολύ - πέρα από μένα με τα ψυχοσωματικά μου- δεν μας χτύπησε καμιά τραγωδία ο Θεός να φυλάει.. Απλά βρέχει μέρες τώρα γκαντεμιά και προβλήματα - μικρά και μεσαία που όταν μαζευτούν πολλά μαζί όμως δεν ξέρεις κατά που να κάνεις- και το κυριότερο, βρέχει απογοήτευση μεγάλη.. 

Γιατί στα δικά μου τα δύσκολα, όταν ήρθαν, κάποιοι έλειπαν από καιρό.. Κάποιοι που εγώ ήμουν εκεί στις δικές τους δυσκολίες, που τους στήριξα όσο καλύτερα μπρούσα, που τους στάθηκα μέχρι να πάρουν δύναμη με όποιον τρόπο μπόρεσα να σκεφτώ - ή να με αφήσουν- μόλις ένοιωσαν πάλι δυνατοί αποφάσισαν να πάνε παρακάτω με συνοπτικές διαδικασίες.. Βρήκαν αφορμές, άνοιξαν καυγάδες και κουβέντες, βγήκαν κι από πάνω γιατί έτσι συμβαίνει συνήθως- όσο περισσότερο άδικο έχεις τόσο πιο πολύ φωνάζεις να ακουστείς μήπως σκεπάσεις την φωνή του άλλου και σταματήσεις να ακούς αυτά που δεν σε βολεύουν- και την έκαναν με ελαφρά..

Και έμεινα εγώ πίσω, πρώτα να απορώ, μετά να στεναχωριέμαι, μετά να προσπαθώ να βρω μια άκρη, να ρίξω μια γεύφυρα, να αναρωτιέμαι μήπως έκανα και εγώ κάπου λάθος και να ζητάω συγγνώμες για τις οποίες δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, μετά να πέφτω πάνω σε τοίχους, και σε πόρτες, και σε μούτρα, και σε τουπέ.. Και μετά να θυμώνω.. Να θυμώνω πολύ...

Με τον εαυτό μου κυρίως, που δεν άκουγα τόσον καιρό εκείνους που την είχαν πατήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πριν από μένα, που δεν άκουγα την φωνή της λογικής μου γιατί κι εγώ την είχα πατήσει ξανά, που αγνοούσα τα patterns, τις κακές συμπεριφορές, τα ψέματα, τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις... Που επέμενα να τα βλέπω όλα μέσα από τα κόκκινα γυαλιά της αγάπης μου...

Λάθος.. Η αγάπη, όπως και η θρησκεία, έχουν χρησιμεύσει σαν δικαιολογίες για κάποια από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας..Και η δύναμη που δίνει σ΄αυτόν που την δέχεται, σε λάθος χέρια και σε λάθος μυαλά γίνεται όπλο που μπορεί να σε σκοτώσει..

Αυτές τις μέρες θα μπορούσα να γράφω αμένσιοτα όλη μέρα κι όλη νύχτα.. Έχω τόση πίκρα μέσα μου, και τόση οργή που πραγματικά αν οι λέξεις μου μπορούσαν θα έσταζαν δηλητήριο.. Όμως για μια φορά, σκέφτομαι πως αυτή η γαμημένη ανωνυμία, αυτή η άνεση που δίνει σε μερικούς το γεγονός πως δεν θα πεις και δεν γράψεις ποτέ αυτό που σκέφτεσαι με το όνομα τους φαρδύ πλατύ απο κάτω, αλλά θα μείνεις να παίζεις κλεφτοπόλεμο με τα υπονοούμενα τους και με τα νεύρα σου, είναι που τους δίνει δύναμη να αλωνίζουν όχι μόνο στις ηλεκτρονικές σελίδες αλλά και στις ζωές των ανθρώπων.. Κρυμένοι πίσω από status updates, από διαδικτυακούς ή όψιμους "φίλους" που δεν ξέρουν τίποτα για το ποιοι είναι στ΄αλήθεια και πως διαχειρίζονται τις πραγματικές σχέσεις της ζωής τους - φιλικές και επαγγελματικές- και ιστορίες που κανείς δεν μπορεί να διασταυρώσει μια που ότι λένε το λένε στα μουλωχτά, παίρνουν την ανωνυμία τους ή μάλλον την διακριτικότητα σου και την κάνουν κουκούλα πίσω από την οποία κρύβουν την αλήθεια τους.. Που καμιά σχέση δεν έχει με την γκλαμουριά, με το στυλ και με την άνεση που πλασσάρουν.. 

Ναι, είμαι θυμωμένη.. Είμαι θυμωμένη με εκείνους που νομίζουν πως οι άνθρωποι είναι παιχνίδια που τα βάζεις και τα βγάζεις από το κουτί τους όποτε έχεις κέφι,που θεωρούν πως είναι τόσο έξυπνοι που μπορούν να κοροϊδεύουν τους άλλους και να τους γεμίζουν ψέματα και λόγια μεγάλα χωρίς ίχνος αντικρύσματος και ουσίας, που πιστεύουν πως όλα τους τα χρωστάμε και τους τα έχουμε χαρισμένα, και που κυρίως επιμένουν να περνάνε την καλή μας διάθεση, την ανοχή και την αντοχή μας για χαζομάρα.

Αγάπη σημαίνει να ξέρω ποιος είσαι και να είμαι εκεί για σένα παρόλα τα ελαττώματα σου.. Να σε υπερασπίζομαι στους άλλους, και στον εαυτό μου καμιά φορά, να σε δικαιολογώ όταν χρειάζεται, να σε συγχωρώ.. Να είμαι εκεί για σένα στα εύκολα και στα δύσκολα. Να σε ακούω, να σε νοιάζομαι, να σε κάνω να νοιώθεις μέλος της εκλεκτικής μου οικογένειας. Κομμάτι της ζωής μου.  Δεν σημαίνει όμως πως αυτό σου δίνει το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι σαν τεράστιος μαλάκας.. Κυρίως γιατί διακινδυνεύεις όχι απλά να σου κλείσω την πόρτα οριστικά αλλά να αποφασίσω να παίξω και εγώ το παιχνιδάκι αυτό με τους δικούς σου όρους.. Να γίνω κι εγώ μαλάκας και trust me, δεν διανοείσαι πόσο πολύ μπορώ να μαλακιστώ άμα θελήσω..Και τότε θα δούμε ποιός έχει να χάσει, και τι...