Έτσι βιαστικά...

Έχω μέρες να γράψω αλλά πραγματικά, δεν προλαβαίνω. Με το FnL να έχει φτάσει πια στο τελικο στάδιο του ανασχεδιασμού του και να χρειάζεται ένα σωρό προσθήκες και διορθώσεις, με την τρέχουσα ύλη να πρέπει να βγει και με το μυαλό μου ακόμα να έχει τον αμάζευτο, δυσκολεύομαι να τελειώσω τις υποχρεώσεις που έχω αναλάβει. Μέσα σ΄αυτές και ένα κομμάτι για την Lifo που μου ζήτησε η αγαπημένη μου Αργυρώ Μποζώνη. 

Οπότε, πέρασα να πω απλά μια καλημέρα.. Και να σας ευχηθώ καλό σαββατοκύριακο, γελαστό και χαλαρό... Καμιά φορά μου λείπει το Λονδίνο - όχι καμιά φορά μάλλον, συχνά πια- γιατί έχω επιθυμήσει τρελά και δροσιές και αλλαγή σκηνικού και περιβάλλοντος, αλλά μετά σκέφτομαι πως εδώ, στον ευλογημένο - κλιματολογικά- τόπο, έχουμε ακόμα δυο μήνες καλοκαίρι μπροστά μας και έρχομαι στα ίσα μου..

Ευτυχώς επέστρεψαν και οι κολλητές μου και έτσι σπάω το γράψιμο με καφέδες, και εξόδους για ποτάκια και φαγητά, και κουβεντολόι ασταμάτητο, και γενικά, με εξαίρεση τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, το φετινό αποδείχτηκε ένα απρόσμενα όμορφο καλοκαίρι. 

Και έτσι, από την επόμενη εβδομάδα ελπίζω να επανέλθω στους ρυθμούς και μαζί, να αρχίσω πάλι και τα ποστ.. Μέχρι τότε είπαμε.. Να περνάτε σούπερ, να χαμογελάτε συχνά, να διασκεδάζετε πολύ και να ερωτεύεστε.. Ανθρώπους ή καταστάσεις, δεν έχει σημασία.. Αρκεί να λάμπετε από ενθουσιασμό και προσμονή... :)

Υ.Γ. Η φωτογραφία μπορεί να δείχνει κάπως άσχετη αλλά δεν είναι καθόλου... Γιατί έτσι νοιώθω.. Μοιρασμένη.. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικόνα, ανάμεσα σ΄αυτό που είμαι μέσα μου και σ΄αυτό που βλέπουν οι απ΄έξω, ανάμεσα στις πόλεις και τις ζωές που αγαπώ και που είναι τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη...