Αυτογνωσία και υπερβολή...

Δευτέρα απόγευμα και δεν θα γράψω το κλασσικό ποστ για την βδομάδα που μας πέρασε.. Έτσι κι αλλιώς ο Αύγουστος θα είναι πιο ήρεμος, δεν θα τρέχουμε κάθε βράδυ έξω, οπότε σκέφτομαι να μαζέψω τα καλύτερα του μήνα κάπου προς το τέλος του...

Στο μεταξύ, με αφορμή την κουβέντα που είχα λίγο νωρίτερα με έναν φίλο, ας διευκρινήσω κάτι... Πολύ συχνά αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο λειτουργεί ψυχαναλυτικά.. Γράφω αυτά που με απασχολούν για να τα διαβάσω πρώτα απ΄ όλα εγώ η ίδια, για να τα επεξεργαστώ μέσα από το process του γραψίματος, για να τα προβάλω σε μια "οθόνη" έξω από το μυαλό μου, και γιατί οι δικές σας αντιδράσεις και απόψεις - μέσα από σχόλια, μεήλ, τηλεφωνήματα, μηνύματα και καφέδες- με βοηθάνε να δω άλλες πλευρές που εμένα συχνά μου διαφεύγουν.. 

Όμως υπάρχουν και οι φορές που αυτό εδώ το blog λειτουργεί σαν βαλβίδα χύτρας ταχύτητος.. Που με βοηθάει δηλαδή να αφήσω τον ατμό να φύγει με φόρα και να αποσυμπιέσω όχι μόνο το μυαλό αλλά και την καρδιά μου...Σε εκείνες τις περιπτώσεις, όλα τα συναισθήματα μου, αρνητικά ή θετικά, προβάλονται στην υπερβολή. Μέσα σ΄όλα αυτά τα χρόνια έχω γράψει κομμάτια σε έντονο ροζ όταν ήμουν ερωτευμένη, κατακόκκινα όταν ήθελα να μιλήσω για το sex και μαύρα πίσσα και κατράμι όταν ήμουν θυμωμένη ή απογοητευμένη..Προφανώς δεν κλέφτηκα με κανέναν, δεν περνάω τις μέρες μου στα τέσσερα σε ένα κρεββάτι, δεν σκότωσα κανέναν άνθρωπο πάνω στα νεύρα μου, και δεν πήρα χάπια να αυτοκτονήσω.. Παρόλο που είναι πιθανόν κάποιος διαβάζοντας κάποια κείμενα μου να υπέθετε πως θα μπορούσα και να το κάνω.. 

Απλά είναι ο χαρακτήρας μου έτσι..Μεσογειακός..Της υπερβολής.. Είμαι αυτός ο άνθρωπος που τα κάνει όλα στον υπερθετικό. Που ζει με πάθος όλες τις στιγμές του.. Ακόμα και τις πιο μικρές, και τις πιο χαζές... Γελάω πολύ, αγαπάω πολύ, αφοσιώνομαι πολύ, ερωτεύομαι πολύ, νοιάζομαι πολύ, δίνω πολύ... Κι αυτό για τους περισσότερους ανθρώπους της ζωής μου είναι καλό κομμάτι.. Ταυτόχρονα όμως θυμώνω και πολύ, απογοητεύομαι πολύ, και κλείνομαι και πολύ, όταν κάποιος περάσει τις κόκκινες γραμμές μου... Που κι αυτό όμως, αν θέλετε την γνώμη μου, θετικό είναι μέσα στην αρνητικότητα του, γιατί ότι το αφήνεις να ξεσπάσει ξεφουσκώνει γρήγορα ενώ ότι το κρατάς μέσα σου και το κρύβεις γιγαντώνεται και σε δηλητηριάζει.. 

Όπως και να'χει πάντως, αυτό είναι το δικό μου process. Και είναι αυτό που με κάνει να είμαι αυτή που είμαι.. Και το καταλαβαίνω πως κάποιους τους κουράζει, ή τους απογοητεύει, όπως κουράζει και μένα την ίδια γιατί μου κάνει συχνά την ζωή μου δύσκολη μια που όταν θυμώνω ή στεναχωριέμαι παθαίνω ψυχοσωματικά και όταν είμαι απογοητευμένη πέφτω στα πατώματα και δεν έχω ενέργεια για τίποτα... Με σώνει απλά το ότι ξανασηκώνομαι γρήγορα.. :) 

Αν θέλω όμως να είμαι ειλικρινής, αγαπώ το δράμα όσο αγαπώ και την κωμωδία.. Και ίσως αυτή η ανάγκη μου να αισθάνομαι και το άσχημο κομμάτι κάποιων σχέσεων ή κάποιων πραγμάτων μέχρι το μεδούλι της ύπαρξης μου, όπως αισθάνομαι και το καλό, είναι που εξισορροπεί την Πολυάννα μέσα μου που ψάχνει μονίμως την χαρά, και το παιχνίδι, και την ανεμελιά, και την όμορφη πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων.. Πολύ συχνά μάλιστα, όταν νοιώθω πως τα πράγματα γύρω μου έχουν ησυχάσει και πως χρειάζομαι λίγο suspense,κάτι να ανακατέψει την ενέργεια, μπορεί και να υποκινήσω τις εκρήξεις..Drama queen που λέει και κάποια ψυχή... Guilty as charged.. 

Όμως μέσα στα χρόνια που πέρασαν, αυτό που έχω καταφέρει είναι να κρατάω τον θυμό και την οργή μου σε επίπεδο θεωρητικό.. Μπορεί λοιπόν την ώρα που είμαι εξαλλη να πω ή να γράψω πράγματα που ακούγονται απειλιτικά ή και τρομακτικά καμιά φορά για κάποιους, και σίγουρα είναι ευτυχία που δεν μπορείτε να μπείτε στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές γιατί θα φρίττατε, όμως εκεί που το κορίτσι του κάποτε όλα αυτά θα τα έπαιρνε από σκέψεις και θα τα έκανε πράξεις, και όλα θα γίνονταν μπουρδέλο μέσα σε χρόνο DT, η γυναίκα του σήμερα αρκείται σε μερικά εκρηκτικά posts ή δραματικά μέηλ.. Και μετά από λίγο επιστρέφει πίσω στο ροζ και την χαρά...

Έχοντας υπάρξει για πάρα πολλά χρόνια της ζωής μου ένας εντελώς δυσλειτουργικός άνθρωπος που το είχε πολύ πιο εύκολο να καταστρέφει και φεύγει- σχέσεις κι ανθρώπους- ανίκανη να δεθώ πραγματικά με τον οποιονδήποτε και να νοιάστώ για το οτιδήποτε πέρα από τον εαυτό μου,  πιστέψτε με, το ότι σήμερα νοιάζομαι έστω και καμιά φορά περισσότερο από ότι θα έπρεπε, είναι από τις μεγαλύτερες προόδους που έχω κάνει στην ζωή μου.. Και από τα πράγματα για τα οποία, εκείνοι οι ελάχιστοι άνθρωποι που παραμένουν δίπλα μου από τότε, είναι βαθιά περήφανοι για μένα...  

Και τελικά, το βασικότερο είναι πως έχω συμβιβαστεί εγώ με τον εαυτό μου.. Και πως ξέρω πια καλά, χωρίς καθόλου να μπερδεύομαι, πως όλα αυτά, τα όμορφα και τα άσχημα, είναι κομμάτια του δικού μου έργου.. Εγώ το γράφω, εγώ διαλέγω τους ηθοποιούς, εγώ σκηνοθετώ, φωτίζω, βάζω μουσικές.. Και στο τέλος εγώ υποκλίνομαι και εγώ χειροκροτώ.. Και αυτή η γνώση, και αυτή η έλειψη βάρους που φέρνει μαζί της, με κάνει να κρατάω ανοιχτές περισσότερες πόρτες από αυτές που κλείνω.. Και να έχω στην καρδιά μου περισσότερη αγάπη παρά θυμό.