Αλλαγές και my secret project...

Τον φετινό Αύγουστο θα τον θυμάμαι για χρόνια.. Πρώτον γιατί μπήκε πανηγυρικά - με την κακή έννοια- και η πρώτη εβδομάδα του έμοιαζε με επαναλαμβανόμενο καψόνι, και δεύτερο γιατί τελικά, under the circumstances, περνάμε σούπερ.. Να μην κοροϊδευόμαστε βέβαια, κούκλα η πόλη άδεια και - ευτυχώς- καταπληκτικές οι παρέες που ανανεώθηκαν στο απολύτως σωστό timing και ανακατεύονται γλυκά οι παλιοί φίλοι που έμειναν με τους καινούριους που ήρθαν, και φυσικά απολύτως exciting το project του ανασχεδιασμού του FhL που θα το δείτε τον Σεπτέμβρη και ελπίζουμε πως θα ενθουσιαστείτε όσο κι εμείς, και ακόμα πιο exciting τα projects του Λονδίνου που προχωράνε κι αυτά με ταχείς ρυθμούς, αλλά η αλήθεια να λέγεται.. Θα προτιμούσα να γράφω αυτές τις γραμμές στο μπαλκόνι κάποιου σπιτιού με θέα το Αιγαίο. Λίγο πριν πάω να φυτευτώ σε μια ξαπλώστρα δίπλα στο νερό.. Μην τρελαθούμε κι όλας...

Όμως είπαμε, διακοπές φέτος δεν προβλέπονται οπότε όπως λέει και ο αγαπημένος ΧοΪμές, κάνουμε αυτό που απαιτεί η περίσταση. Και δόξα τον Θεό, το κάνουμε υπό τις ιδανικές συνθήκες.. Μόνο που ειδικά φέτος, αυτό που απαιτεί η περίσταση είναι μια αλλαγή ζωής... Γιατί αυτό κάνουμε στην ουσία.. Βάζουμε τις βάσεις, και κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να πάμε παρακάτω, έχοντας αποφασίσει πια μεταξύ μας πως αυτός ο κύκλος που κράτησε περίπου είκοσι χρόνια, έχει φτάσει η ώρα να κλείσει.. Με μια δική μας δουλειά πια, που ευτυχώς πάει εξαιρετικά καλά - αν εξαιρέσει κανείς πως καμιά δουλειά εδώ, όσο εξαιρετικά κι αν πηγαίνει, δεν φέρνει λεφτά που να είναι έστω decent-  και με την βεβαιότητα πως η κρίση στην Ελλάδα δεν θα περάσει ή πως μέχρι να περάσει δεν μπορείς να στηριχτείς μόνο στην ελληνική αγορά για να έχει αληθινό ενδιαφέρον αυτό που κάνεις και σε πρακτικό επίπεδο πέρα από το δημιουργικό, το Λονδίνο είναι πια για μας σχεδόν μονόδρομος. Και με την περσινή μου trial and error απόπειρα να υπολογίζεται στα συν πια αντί για τα μείον, μια που όπως αποδείχτηκε ήταν ο μόνος τρόπος και για να μπουν οι πρώτες βάσεις αλλά κυρίως για να μάθω εμπράκτως τι είναι αυτό που πρέπει να αποφύγω την επόμενη φορά, ο μονόδρομος αυτός πρέπει να σχεδιαστεί και να στηθεί έτσι που να μην έχει επιστροφή...

Έτσι, ο φετινός Αύγουστος έχει δικηγόρους, και λογιστές, και μεσίτες, και εφορίες, και διαδικαστικά απίθανα, και σχέδια επί χάρτου, και λογαριασμούς, και business plans, και προσφορές, και προτάσεις,  και επαφές ατελείωτες με ανθρώπους εδώ και στην Αγγλία.. Εχει προσμονή, έχει ενθουσιασμό, έχει χαρά, αλλά έχει μαζί και μια θλίψη για όλα αυτά που ξέρεις πια με βεβαιότητα πως όσο κι αν θέλεις να κρατήσεις, θα αναγκαστείς να τα αφήσεις πίσω... Τα έχει όλα.. 

Και μέσα σε όλα, λοιπόν, έχω και το my secret project που δεν είναι secret any more.. Τον Ιανουάριο που μας έρχεται θα κλείσω τα 50. Δύσκολα γενέθλια, σημαδιακά, και εγώ αποφάσισα για δώρο να μου χαρίσω μια δεκαετία. Ξέρω πως έτσι κι αλλιώς η ηλικία μου δεν φαίνεται, μπορεί να μην δείχνω 30 αλλά δεν δείχνω και 49, ας είναι καλά τα σούπερ γονίδια που κληρονόμησα και από τους δυο γονείς μου.. Που επίσης δεν δείχνουν την ηλικία τους, και μάλιστα χωρίς κανενός είδους "πλαστική" βοήθεια... Όμως όταν φτάσεις πια τόσο κοντά στην μέση ηλικία - που στην ουσία βέβαια την έχεις περάσει από καιρό αν θεωρητικά και ιδανικά πρόκειται να ζήσεις κάπου μέχρι τα 80- αρχίζεις να σκέφτεσαι πως το να κάνεις λίγο extra effort για κάτι ακόμα καλύτερο, μπορεί να μην είναι καθόλου κακή ιδέα.. 

Τώρα λοιπόν που μπήκα αισίως στο δεύτερο στάδιο του project μου, που μετράει ήδη σχεδόν ένα μήνα δίαιτας και επτά χαμένα κιλά, είπα να το μοιραστώ μαζί σας, κυρίως για να πάρω θάρρος. Εντάξει, και για να δεσμευθώ παρόλο που έχω αυτό το τεράστιο θέμα με τα commitments.

Το πρώτο στάδιο ξεκίνησε πριν από δυο μήνες με μερικά "μαθήματα" με τον Χοϊμέ μια που όλα μα όλα ξεκινάνε πρώτα απ΄το μυαλό μας.. Και παρόλο που την απόφαση αυτή υποτίθεται πως την έχω πάρει αρκετές φορές- καμιά όμως με σοβαρότητα άρα και με επιτυχία- αυτή η φορά μοιάζει να μην είναι σαν τις άλλες.. Κυρίως γιατί όταν ήρθε η δύσκολη πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου, εκεί που κάποτε θα πλακωνόμουν στο φαγητό χωρίς δεύτερη σκέψη από το άγχος και τα νεύρα μου, τώρα συνέχισα το πρόγραμμα μου σαν να μην τρέχει τίποτα..Και εξακολουθώ να το συνεχίζω, παρόλο που βγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ, και παρόλο που πάντα βρίσκονται γύρω μου πειρασμοί, άρα, κάτι κάνω διαφορετικά πια.. Και αυτό είναι καλό...

Κατά τα μέσα του Σεπτέμβρη θα μπω στην τρίτη φάση, που θα ξεκινήσω να γυμνάζομαι κι όλας, και αυτή θα είναι η πιο σημαντική μάλλον γιατί είναι και αυτή που θα -πρέπει να- κρατήσει για καιρό... Όμως είμαι αισιόδοξη.. Πέρα από τις αλλαγές που ακόμα κι εγώ βλέπω και νοιώθω στο σώμα μου, που είναι ελάχιστες ακόμα σε σχέση με αυτό που έχω μπροστά μου αλλά αρκετές για να μου δίνουν φόρα, το βασικό είναι πως ότι κάνω το κάνω χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.. Ναι, λιγουρεύομαι πράγματα, ναι σκέφτομαι συχνά όλα αυτά που θα ήθελα να φάω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω το αφήνω για κάποια άλλη στιγμή...

Και βαθιά μέσα στο μυαλό μου ανυπομονώ να ξημερώσει 17 Ιανουαρίου για να δω την εικόνα στον καθρέφτη μου.. Δεν έχω βάλει συγκεκριμένο στόχο και εννοείται πως δεν περιμένω να συμβούν θαύματα, οπότε θα το πάω όσο καλύτερα μπορώ μέχρι τότε αλλά χαλαρά.. Χωρίς άγχος.. Αλλά ως project - πείτε με ψωνάρα- το βρίσκω το ίδιο exciting με τα υπόλποιπα.. Μην σας πω και λίγο πιο πολύ...

 

Καλημέρα γελαστή και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο...