Μέρες και Νύχτες στην Πόλη του Ποτέ- Ποτέ, reloaded... ©: Η εβδομάδα που μας πέρασε...

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν από τις πιο γεμάτες ever.. Και από τις πιο... χορταστικές μια που κάθε μέρα τρώγαμε και μάλιστα σαν γουρουνάκια με αποτέλεσμα να πάει η δίαιτα μου κατά διαβόλου και από χτες να τρέφομαι μόνο με σαλάτες, μπας και καταφέρω να ξεφορτωθώ το 1.5 κιλό που πήρα.. Χαλάλι του όμως γιατί πέρασα σούπερ..

Την Τρίτη το βράδυ πήγαμε στην Fuga με ένα ζευγάρι φίλους. Θέλαμε να χαρούμε τον καταπράσινο κήπο όσο μας το επιτρέπει ακόμα ο καιρός και φεύγοντας συμφωνήσαμε όλοι πως είναι το καλύτερο ιταλικό εστιατόριο της πόλης by far και ένα από τα πιο αγαπημένα μας... Εγώ σε μια προσπάθεια να κρατήσω κάπως τα διατροφικά προσχήματα ξεκίνησα με μοτσαρέλα και ζελέ ντομάτας, αλλά το δεύτερο πιάτο μου ήταν μια βόμβα. Και γεύσης, και θερμίδων. Πένες αματριτσιάνα στημένες με τρόπο απολύτως καλλιτεχνικό και με γεύση πραγματικά υπέροχη..

Την Τετάρτη είχαμε αποφασίσει να μείνουμε σπίτι μια που την Πέμπτη φεύγαμε για ταξίδι στην Δυτική Μακεδονία αλλά όταν μας τηλεφώνησαν ο Τάσος και η Ίλια προτείνοντας μας να βρεθούμε στο Food Mafia for dinner δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να αλλάξουμε γνώμη. Για πρώτη φορά δοκίμασα το Momofuku chicken που ήταν καταπληκτικό όπως και ο κρασί μας που δεν έσκιζε μόνο από γεύση αλλά και από ετικέτα.

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε σχετικά νωρίς για να προλάβουμε να κάνουμε στάση για lunch στο Λιτόχωρο. Ο Πάνος είχε ενθουσιαστεί με την κουζίνα του Γαστροδρομίου εν Ολύμπω από την πρώτη φορά που την είχε δοκιμάσει πριν από πέντε χρόνια και βέβαια, είχε δίκιο. Η σαλάτα με πατάτες, λαχανικά και κοτόπουλο σχάρας που επέμεινα να παραγγείλω ήταν ίσως η καλύτερη που έχω δοκιμάσει και οι λεμονάτοι κεφτέδες με πουρέ από πατάτες φούρνου ριγανάτες ένα ποίημα.. Στην δική μου, προσωπική λίστα προτιμήσεων του ταξιδιού, το Γαστροδρόμιο είναι το νούμερο ένα, έστω και με ελάχιστη διαφορά από τον Κοντοσώρο και τον Θωμά για τα οποία θα σας πω παρακάτω.

Το ξενοδοχείο Pantelidis που θα μας φιλοξενούσε βρισκόταν στην Πτολεμαϊδα και υπήρξε η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη της εκδρομής μας.. Γιατί η αλήθεια να λέγεται, το εξωτερικό του το αδικεί κάπως. Τα δωμάτια όμως, όπως και οι κοινόχρηστοι χώροι του ήταν αναπάντεχα άνετα και καλόγουστα, και το πρώτο βράδυ κουρασμένοι όπως ήμασταν από την εξάωρη διαδρομή και χωρίς καμιά απολύτως διάθεση να κάνουμε οτιδήποτε άλλο από το να κοιμηθούμε νωρίς, δοκιμάσαμε και την σπεσιαλιτέ του που δεν ήταν άλλη από μια πολύ νόστιμη pizza!

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε με καιρό φθινοπωρινό. Το βράδυ έριξε μια γερή καταιγίδα οπότε όλα ήταν βρεμμένα, και έκανε και δροσιά.. Ευτυχώς είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου ζακέτες και ελαφρύ μπουφάν, και starάκια, και κάλτσες γιατί αλλιώς θα είχα ξεπαγιάσει. Και θα είχα χάσει και την ευκαιρία να πιω καφέ στο Νυμφαίο, στον υπέροχο κήπο του ξενώνα La Moara που ήταν η πρώτη βόλτα της μέρας.. Μαγεύτηκα πραγματικά από το εκπληκτικό τοπίο, από τα πετρόχτιστα σπίτια και τις καταπράσινες διαδρομές για περπάτημα μέσα στην φύση. Και αν δεν έκανε κρύο κανονικό, θα άραζα εκεί ευχαρίστως για πολύ περισσότερο από μια ώρα..

Το μεσημέρι το πρόγραμμα είχε Ξυνό Νερό και lunch στον Κοντοσώρο. Είναι εντυπωσιακό το πόσο μεγάλη προσπάθεια κάνουν αυτοί οι άνθρωποι για να καταφέρουν να διατηρήσουν τέτοιου είδους μαγαζιά σε περιοχές που όχι απλά δεν είναι τουριστικές αλλά που σε μερικές περιπτώσεις είναι practically in the middle of nowhere.. Καθίσαμε στην βεράντα μια που είχε βγει ήλιος και φάγαμε καταπληκτικά. Μια τοπική σπεσιαλιτέ με το παράξενο όνομα Σουτ Μακάλο, χοιρινό με σάλτσα από κόκκινο πιπέρι και πουρέ γλυκοπατάτας και μετά ριζότο με κολοκυθάκι, ξύσμα λεμονιού και χοιρινό καπνιστό, όλα εξαιρετικά. Όταν τελειώσαμε ήρθε και κάθισε μαζί μας και ό ίδιος ο chef- ιδιοκτήτης και μάλιστα μοιράστηκε μαζί μου το μυστικό του για τους τέλειους ζωμούς που είναι η βάση κάθε καλής κουζίνας, βάζοντας με σε mood για δοκιμές μόλις κρυώσει λίγο ο καιρός και εδώ... Στην συνέχεια με ξενάγησε στην υπόγεια κάβα και στον ξενώνα και έφυγα πραγματικά εντυπωσιασμένη. Χρειάζεται τεράστια αγάπη και ακόμα πιο τεράστια υπομονή και επιμονή για να κρατάς αυτό το επίπεδο, υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

Το βράδυ ήμασταν καλεσμένοι στην εκδήλωση "Οίνος, Γαστρονομία και Παράδοση, ένα ταξίδι στον κόσμο των γεύσεων, του κρασιού και των παραδόσεων της Δυτικής Μακεδονίας" που ήταν άλλωστε και η αφορμή γι΄αυτό το καταπληκτικό τετραήμερο. Η οικοδέσποινα μας Ολυμπία Παντελίδη, μια νέα κοπέλα με όραμα και με μεγάλη αποφασιστικότητα να το κάνει πραγματικότητα, κατάφερε να μαζέψει στο υπέροχο κτήμα της οικογένειας της τους βασικότερους παραγωγούς και παράγοντες της περιοχής, αλλά και πολύ κόσμο.. Στα όμορφα στημένα περίπτερα δοκιμάσαμε κρασιά, προϊόντα αλλά και φαγητά, ακούσαμε ενδιαφέρουσες ομιλίες και γενικότερα, το project στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία παρόλο που ήταν η πρώτη φορά.

Το επόμενο πρωί, η Ολυμπία μας είχε κανονίσει πρόγραμμα φουλ. Επίσκεψη στο οινοποιείο του Κτήματος Άλφα,

στην συνέχεια επίσκεψη στο οινοποιείο Καρανίκα,

και μετά ξενάγηση στην μονάδα επεξεργασίας πιπεριάς Φλωρίνης Ναουμίδη.

Καταπληκτική εμπειρία αν σκεφτήτε πως τα δύο οινοποιεία είναι εντελώς διαφορετικά, μια μεγάλη, μοντέρνα μονάδα και ένα μικρό εναλλακτικό κτήμα που φτιάχνει βιολογικό κρασί, και δυο εντελώς διαφορετικές απόψεις πάνω στο ίδιο θέμα. Όπως άλλωστε μεγάλη αποκάλυψη ήταν και ο τρόπος με τον οποίο καπνίζονται και ξεφλουδίζονται οι πιπεριές, όλα με το χέρι και εντελώς παραδοσιακά και κάθε ένας από τους ψήστες ψήνουν 250 κιλά πιπεριές την μέρα!!!!!!!

Αργά το μεσημέρι, πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο της οικογένειας Ναουμίδη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Βεγορίτιδας, με υπέροχη θέα. Δοκιμάσαμε πέστροφα που είναι η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού και πρσέξαμε να φάμε λίγο μια που το βράδυ είχαμε συνέχεια...

Μετά από έναν διώρο ύπνο γιατί ήμασταν πραγματικά ερείπια μετά από τόσες βόλτες, ξεκινήσαμε για το Σκλήθρο. Το οποίο είναι εντελώς και απολύτως μέσα στην μέση του πουθενά. Αφού περνάς μια μισάωρη διαδρομή μέσα από κατασκότεινο δρόμο γεμάτο πινακίδες που σε προειδοποιούν να προσέχεις τους λύκους και τις αρκούδες που κυκλοφορούν στην περιοχή (!!!!!!!!) φτάνεις επιτέλους στην ταβέρνα Θωμάς που με το που βλέπεις τα φώτα θέλεις απλά να κατέβεις από το αυτοκίνητο και να φιλήσεις το χώμα από την χαρά σου που βρέθηκες σε κάποιου είδους πολιτισμό. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη μου όταν, περνώντας το κατώφλι βρέθηκα σε μια μίνι.... Σπονδή, έστω και στο πιο ρουστίκ της. Ροτόντες με λινά τραπεζομάντηλα, άνετες πολυθρόνες, πιάνο, τζάκι, πίνακες, ταπετσαρίες, πολυέλαιοι.... Μέχρι και iPad για την παραγγελεία των κρασιών έχει, αυτό σας λέω μόνο.. Για τον Θωμά είχα ακούσει πολλά, και από τον Πάνο εδώ και χρόνια που μας έψηνε να κάνουμε αυτή την εκδρομή - ναι είχε δίκιο και ναι, είμαστε χαζοί που δεν τον ακούμε- και από διάφορους της περιοχής τις προηγούμενες μέρες. Ένα από τα διασημότερα πιάτα του είναι το σνίτσελ οπότε καταλαβαίνετε πως δεν είχα μεγάλη δυσκολία στην παραγγελία. Λατρεύω τα σνίτσελ και σιγά μην έχανα την ευκαιρία... Και ήταν όντως πεντανόστιμο, σκεπασμένο με λιωμένο κίτρινο τυρί και μια πικάντικη σάλτσα on the side, που με έκανε να γλύφω τα δάχτυλα μου. Πριν από αυτό είχε φτάσει στο τραπέζι ένα σαγανάκι απο τυρί μπάτζο με γλυκό του κουταλιού σύκο που πραγματικά, ακόμα και τώρα που το γράφω, μου τρέχουν τα σάλια στην ανάμνηση και μόνο...

Την επόμενη μέρα το πρωί, Κυριακή δηλαδή, μαζέψαμε τις βαλίτσες μας και ξεκινήσαμε για Αθήνα. Με μια μικρή στάση στις Ράχες για καφέ και ξέπιασμα ( όπου συναντήσαμε ξανά το καλοκαίρι, δίπλα στην θάλασσα) η επιστροφή μας πήρε σχεδόν έξι ώρες ξανά, κυρίως γιατί και στο πήγαινε και στο έλα, συναντήσαμε στο πέταλο του Μαλιακού φορτηγά που σέρνονταν και μας πήγαν καρότσι σπάζοντας μας τα νεύρα. Κουραστικό ταξίδι, αλλά να σας πω κάτι? Σχεδιάζω από τώρα να το ξανακάνω σύντομα, με παρέα αγαπημένων φίλων, γιατί ειδικά χειμώνα, πρέπει να είναι η απόλυτη τελειότητα. Να κάνει κρύο, να έχει και χιόνι - αλλά χωρίς να κινδυνεύουμε να αποκλειστούμε, να είναι παντού αναμμένα τα τζάκια και να τρώμε αυτά τα καταπληκτικά φαγητά και να πίνουμε αυτά τα υπέροχα κρασιά... Μην σας πω ότι, μια που τα γενέθλια μου πέφτουν Γενάρη μεν αλλά μέσα στις Αλκυονίδες μέρες δε, έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως αυτός θα ήταν ίσως ο τέλειος τρόπος για να κλείσω τα 50 μου.. Για να δούμε..