Για μια ωραία Ελένη και μια ακόμα πιο ωραία καριέρα...

Εννοείται πως ως γνήσια φαν των μεσημεριανών εκπομπών και των (αχνο)κίτρινων εντύπων, δεν μπορώ να μην ασχοληθώ με την είδηση του διαζυγίου της Ελένης Μενεγάκη και του Γιάννη Λάτσιου.. Που δεν έπεσε ακριβώς σαν βόμβα όπως δήλωναν οι τίτλοι των blogs και τα κρόουλς των δελτίων ειδήσεων εχτές, μια που καιρό ψυθιριζόταν στα δημοσιογραφικά γραφεία πως κάτι σαπίζει στο βασίλειο της ωραίας Ελένης... Και πως κάποιο τρίτο πρόσωπο έκανε τα θεμέλια του να τρίξουν...
Δεν ξέρω τι έγινε τελικά και τι οδήγησε ένα λαμπερό και ευτυχισμένο - όπως έδειχνε μέχρι πρότινος- ζευγάρι να πάρει την απόφαση να χωρίσει, και μάλιστα να ανακοινώσει το γεγονός με δελτίο τύπου, αλλά αυτό θα φανεί τους επόμενους μήνες... Ποιος περνάει την κρίση της μέσης ηλικίας δηλαδή και αποφάσισε να τινάξει στον αέρα μια οικογένεια με τρία μικρά παιδιά για έναν έρωτα, έστω και μεγάλο...
Εγώ που τους έβλεπα πάντως χρόνια τώρα στο νησί, γελαστούς και απλούς με τα παιδάκια τους - οκ, όσο απλοί μπορούν να είναι άνθρωποι που ζουν μια άλλη ζωή από την δική μας, αλλά μπορούν παρόλα αυτά να είναι πολύ αν θέλουν- δεν σας κρύβω ότι στενοχωρήθηκα, γιατί η εικόνα που έβγαζαν - πως μπορεί δηλαδή δυο άνθρωποι να είναι καλά μαζί και ευτυχισμένοι και "κανονικοί" μέσα σε όλη αυτή την παράνοια της δημοσιότητας που τους ακολουθούσε- μου άρεσε πολύ.. Την έβρισκα αισιόδοξη και ανακουφιστική...
Προφανώς δεν ήταν έτσι τα πράγματα τελικά, και η όλη ιστορία είναι η απόδειξη του ότι πάντα θα τσιμπάμε ως κοινό, ακόμα και οι πιο μέσα από μας στο όλο κόλπο, με τις όμορφες, γιαλιστερές εικόνες ευτυχίας που μας προσφέρουν άφθονες τα glossy περιοδικά και οι διαφημίσεις... Τα όμορφα ζευγάρια, τα ροδαλά μωρά και τα αφράτα, χαριτωμένα ζωάκια θα πουλάνε για πάντα.. Τρελλά..
Και στην συγκεκριμένη ιστορία, αυτό που έχει σημασία, σημειολογικά, είναι πως σε μια χώρα που ταλανίζεται από χίλια προβλήματα, που βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας και στις παρυφές του παραλογισμού, ένα διαζύγιο έφτασε για να μας βγάλει για λίγο από την δική μας μιζέρια και να μας χώσει, λαθρεπιβάτες, peeping Toms , και ωτακουστές στην πάντα λαμπερή μιζέρια κάποιων άλλων...
Περιοδικά βγαίνουν σήμερα με έκτακτες εκδόσεις, η τηλεόραση θα έχει θέμα για καιρό, εμένα κουτί μου ήρθε όλο αυτό σε ένα σαββατοκύριακο cocooning και ο Γιωργάκης πρέπει να της στήσει τον αδριάντα της Ελενίτσας γιατί του έδωσε μια ανάσα που πολύ του ήταν χρήσιμη...
Ο κόσμος βουτάει στο παντεσπάνι της δυστυχίας των πλουσίων και των λαμπερών με φόρα και τα νούμερα της Δευτέρας (όπως και των πολλών ημερών που θα ακολουθήσουν) θα φέρουν την βασίλισσα πίσω στον θρόνο της μετά βαϊων και κλάδων... Και επειδή εγώ θα παραμείνω για πάντα μια αθεράπευτη φαν των happy ends, θα ελπίζω πως όλο αυτό είναι ένα έξυπνο μαρκετίστικο κόλπο και πως το ζευγάρι ως άλλοι Λιζ και Ρίτσαρντ θα ξανασμίξουν αργότερα για να δώσουν μια καινούρια ευκαιρία στον γάμο τους και μια ακόμη πιο καινούρια ευκαιρία σε μια ξανθιά καριέρα που είναι μάλλον νωρίς να τελειώσει άδοξα...

Νυσταγμένος καφές και μια εύκολη συνταγή για κρουασάν...

Ζεστός καφές και βαρύ κεφάλι.... Η χτεσινή μας έξοδος στο Matsuhisa - for girls only- τελείωσε αργά, πολύ αργά, και εγώ μια που δεν οδηγούσα ήπια περισσότερα sakepirinia από όσα συνήθως... Και σήμερα το πρωί χρειάστηκε extra effort για να σηκωθώ από το κρεβάτι μου... Αυτό που ήθελα πραγματικά ήταν να αλλάξω πλευρό και να κουκουλωθώ μέχρι το μεσημέρι...
Όμως ο Μάνος ήθελε τοστάκια για πρωινό και ο Droopy τις κροκέτες του... Και αν προσθέσουμε σε όλα αυτά πως στις 3.30 τα ξημερώματα μιλούσα στο κινητό με τον Άρι διαπραγματευόμενη το αν θα επιστρέψει σπίτι να κοιμηθεί μερικές ώρες πριν φύγει για την σχολή του ή θα το πάει για μια ακόμα φορά σερί μέχρι τα χαράματα και μετά δεν θα ακούσει το ξυπνητήρι, μπορείτε να καταλάβετε πως οι άντρες της ζωής μου μου καταναλώνουν πολλή ενέργεια, και ακόμα περισσότερο χρόνο, ας είναι καλά...
Όμως η ζωή μου κινείται γύρω τους.. Οπότε είναι παραπάνω από λογικό, δεν είναι? Anyway, η χτεσινή βραδιά ήταν πολύ όμορφη, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε και φάγαμε εξαιρετικά και το ίδιο όμορφα θα είναι και σήμερα... Πάντα περνάω υπέροχα με τους ανθρώπους που αγαπώ.... Και αύριο ο Μάνος φεύγει για δουλειές εκτός Αθηνών και με τον Άρι διαρκώς φευγάτο με τους φίλους και την αγαπημένη του, θα έχω ένα σαββατοκύριακο αφιερωμένο σε μένα... Και έχω μεγάλα σχέδια γι' αυτό... Θέλω να χουζουρέψω βλέποντας άφθονο Poirot, Grey's Anatomy και Mentalist, να ταχτοποιήσω επιτέλους τα ντουλάπια με τα τρόφιμα και τα μπαχαρικά μου, να διαβάσω το καινούριο μου βιβλίο για cupcakes και τις κυριακάτικες εφημερίδες με αχνιστό καφέ και φρεσκοψημένα κρουασάν - μου έδωσε μια συνταγή ο φίλος μου ο Χρύσανθος που φαίνεται πολύ απλή, όσο αλεύρι, τόσο βούτυρο και τόσο mascarpone, τα ζυμώνουμε στο μίξερ, τα απλώνουμε σε φύλλο ενός πόντου, τα κόβουμε σε τρίγωνα, τα τυλίγουμε και τα ψήνουμε- να παίξω το καινούριο αστυνομικό μου παιχνίδι στο computer - Nick Chase and the Deadly Diamond- και να μαγειρέψω ότι λιχουδιά μου κατέβει στο μυαλό... Και να πάω στον Πλατή να πάρω εκλαίρ βανίλιας φυσικά, κανένα χαλαρό weekend στο σπίτι δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένο χωρίς εκλαίρ βανίλιας..:-))
Ναι... Το σαββατοκύριακο που έρχεται σε λίγες ώρες θα είναι απολαυστικά χαλαρό... Και θα το χαρώ με την ψυχή μου γιατί καμιά φορά, είναι όμορφο να μένεις με τον εαυτό σου.. Ειδικά όταν έχεις προνοήσει να του κάνεις το τέλειο pampering... Φιλιά πολλά και χαμογελαστά...

Η επόμενες μέρες και ένα μπαγιάτικο μύδι...

Έχω επιστρέψει τρεις μέρες τώρα και παρόλα αυτά δεν έχω καταφέρει να μπω στον ρυθμό μου... Τα βράδια νυστάζω νωρίς, έχω ένα σωρό πράγματα να κάνω αλλά τα αφήνω να σέρνονται, να μην σας τα πολυλογώ, νοιώθω σαν να μην έχω "κουμπώσει" ακόμα στην καθημερινότητα μου... "Μαμά γερνάω" μου φωνάζει κάτι μέσα μου, και μάλλον έχει δίκιο γιατί όλα αυτά μου συμβαίνουν μετά από ένα ταξίδι απολύτως χαλαρωτικό και ξεκούραστο... Φανταστείτε τι θα είχα πάθει αν είχα πάει για ορειβασία στις Άλπεις ή για σκι.. Λέμε τώρα...:-)
Anyway, με τα διάφορα ταξίδια που έχουμε στο πρόγραμμα, και είναι αρκετά, πρέπει να βάλω ένα πρόγραμμα οικονομίας δυνάμεων αλλιώς δεν με βλέπω να τα καταφέρνω... Αυτό, η εύκολη προσαρμογή μετά από μεγάλες μετακινήσεις δηλαδή, δεν είναι μέσα στα χαρίσματα μου... Το έλεγα μάλιστα χτες το βράδυ γελώντας στον Μάνο, πως εμένα με λένε Εύη και όχι Λιάνα...:-)))
Έτσι, μετά από μια Θεσσαλονίκη την επόμενη εβδομάδα, το επόμενο ταξίδι μου αναβάλεται για το τέλος του Φεβρουαρίου... Για να επιζήσω και να το χαρώ δηλαδή αλλιώς με βλέπω να περνάω τα ενδιάμεσα στάδια σερνάμενη από καναπέ στο κρεβάτι και πίσω με βαρύ κεφάλι και ακόμα πιο βαριά βλέφαρα.. Η γιαγιάκα...:-)
Και βέβαια, μ' αυτά και μ' αυτά, θαυμάζω ολοένα και περισσότερο τις ντούρασελ φιλενάδες μου, βλέπε Γεωργία, Doris και Δέσποινα που πάνε και έρχονται για πλάκα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα φρέσκιες και ατσαλάκωτες... Για να μην σας πω για την Λιάνα που όχι μόνο πηγαινοέρχεται περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες μαζί αλλά καταφέρνει και στα ενδιάμεσα να βγαίνει σχεδόν κάθε βράδυ, να χορεύει, να πηγαίνει γυμναστήριο, και να είναι και λαμπερή σαν να ξύπνησε λίγο πριν από οκτάωρο ύπνο....:-)
Εγώ πάλι, μετά από ούτε ξέρω πόσες ώρες ύπνο, κοιτάζω στον καθρέφτη τρεις μέρες τώρα και βλέπω ένα μπαγιάτικο μύδι... Καλοχτενισμένο -από χτες- αλλά κατά τα άλλα.... Αφήστε τα... Πάω λοιπόν τώρα να το κεράσω έναν καφέ στο Patron μπας και πάρει τα πάνω του... Γιατί αλλιώς με βλέπω να είμαι χρήσιμη μόνο για γαρνιτούρα σε ριζότο....:-))
Καλημέρες και πολλά, κουρασμένα, φιλιά...

Πρωινός καφές, ένα χαλασμένο ψυγείο και η Τζούλια...

Έξω ο καιρός μοιάζει να είναι έτοιμος να μας πέσει στο κεφάλι - ναι, φυσικά και διάβαζα Asterix όταν ήμουν μικρή και μάλιστα κατευθείαν από τα Γαλλικά- και ο πρώτος καφές της ημέρας σήμερα είναι capuccino με γεύση pain d' epices και αφράτη κρέμα μια που το aeroccino ήρθε μαζί μου από την Ελβετία προσεκτικά τυλγιμένο μέσα σε κασκόλ και σκουφιά και από χτες παιδεύομαι να καταλάβω πως λειτουργεί...
Η πρώτη απόπειρα χτες το απόγευμα κατέλληξε σε παταγώδη αποτυχία αλλά η βοήθεια ήταν μόνο ένα τηλεφώνημα μακριά... Η αγαπημένη μου φιλενάδα που είναι, among others, ειδική και στον καπουτσίνο, μου εξήγησε την διαδικασία και έτσι σήμερα το πρωί η κρέμα έγινε σούπερ... Και ο καφές επίσης...
Και τώρα τον πίνω απολαυστικά, χωρίς συνοδευτικές λιχουδιές όμως, μια που οι τέσσερις μέρες στην ελβετική Ριβιέρα πρέπει να μου φόρτωσαν τουλάχιστον τρία κιλά που τώρα είναι ώρα να φύγουν από εκεί που ήρθαν -και ίσως και να πάρουν μερικά ακόμα μαζί τους, καθόλου κακό δεν θα ήταν αυτό- και σχεδιάζω ήδη το επόμενο ταξίδι μου... Στο μεταξύ βέβαια, οι δουλειές εδώ τρέχουν... Από στιγμή σε στιγμή θα χτυπήσει το κουδούνι και θα εμφανιστεί ο κύριος μάστορας για το ψυγείο η πόρτα του οποίου εξακολουθεί να ανοίγει από μόνη της, και μόλις τελειώσει έχω να πάω στην τράπεζα, στο καθαριστήριο, στο σούπερ μάρκετ και στον Βαγγέλη γιατί το μαλλί μου μοιάζει πια σαν να το έχει γλύψει αγελάδα... Και μετά πρέπει να επιστρεψω στο σπίτι, να μαγειρέψω κάτι για τον Άρι και να τελειώσω ένα κομμάτι για το περιοδικό που είναι τρελλά καθυστερημένο.... Ούφ! Τα γράφω μόνο και με πιάνει κάτι... Πόσο μάλλον που πρέπει να τα κάνω κιόλας...:-)
Anyway, όλα θα γίνουν τελικά... Και αργά το μεσημέρι που όλα θα είναι τελειωμένα, θα απολαύσω την αγαπημένη μου ρουτίνα... Θα κουκουλωθώ με το αφράτο μου πάπλωμα, θα διαβάσω την εφημερίδα και τα περιοδικά μου και θα χαζέψω στα μεσημεριανά την συνέχεια του σήριαλ Τζούλια - Ψωμόπουλος... Το ξέρω πως είμαι ταπεινών ενστίκτων άνθρωπος αλλά αυτά τα ξεκατινιάσματα τα λατρεύω.. Κυρίως γιατί είναι οι καλύτερες κωμωδίες που παρακολουθούμε στην τηλεόραση μακράν.. Κανένας σεναριογράφος, ούτε στο Hollywood ούτε πουθενά, δεν μπορεί να εμπνευστεί αυτή την πλοκή και αυτούς τους διαλόγους... "Είναι μια κατάρα που τρέχει πίσω από το βρακί μου..." είπε προχτές η ξανθιά καμμένη καλονή για τον τέως αγαπημένο της, "και θέλω να με αφήσει ήσυχη πια..." "Είσαι πολύ όμορφη για να βγω από την ζωή σου έτσι απλά " απάντησε live το τέως αμόρε - αυτό που επαγγέλεται γκόμενος "διασήμων" κυριών αν δεν κάνω λάθος - (όπου απλά είναι το να μηνύει την τέως καλή του καθημερινά εδώ και μια εβδομάδα για να την προστατεύσει όπως δηλώνει) και το οποίο απ' ότι μάθαμε το ψάχνει η στρατονομία γιατί είναι και αυπότακτο εδώ και κάτι μέρες... Απορώ, εκεί στο Πεντάγωνο δεν βλέπουν Λαμπίρη? Να πάνε να τον μαζέψουν από το στούντιο, να τον κουρέψουν και να τον στείλουν πακέτο στα σύνορα, ή στην Σούδα, να ησυχάσουμε?
Βέβαια, πέρα από γέλια, η ισοτρία αυτή είναι deja vu... Έτσι τραβάγανε στα κανάλια και στα μεσημεριανά πριν απο κάτι μήνες εκείνη την έρημη την Θώδη και την τρέλαναν, έτσι την βλέπω και την Τζούλια - που έχει κάψει obviously φλάτζες εδώ και καιρό- να καταλήγει όπου να 'ναι σε κανένα Σινούρη για διακοπές διαρκείας.. Θα μου πείτε ας πρόσεχε και αυτή και θα συμφωνήσω.. Όμως το ότι η λάμψη τυφλώνει το έχουμε δει πολλές φορές μέχρι σήμερα... Και προφανώς ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι από το πουθενά με μόνο εφόδιο του το εκπληκτικό του πρόσωπο με το ασορτί σώμα και έναν κόκκο μυαλού, δεν έχει την δυνατότητα να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα... Κρίμα είναι, και ακόμα πιο κρίμα βέβαια, είναι που κανείς από όλους αυτούς τους "δημοσιογράφους" που την βγάζουν να λέει αηδίες για να τους ανεβάζει τα νούμερα και μετά γελάνε πίσω από την πλάτη της τρελά δεν αποφασίζει να βάλει μια τελεία σε όλο αυτό πριν είναι πολύ αργά...
Μέχρι να σας τα γράψω όλα αυτά ήρθε και ο κύριος για το ψυγείο το οποίο ψιλό- έφτιαξε αλλά θα χρειαστεί και δεύτερη επίσκεψη για να φτιάξει τελείως... Οπότε, σας φιλώ γλυκά και πάω να εκδράμω μπας και τελειώσω καμιά δουλειά... Καλημέρα!!!!

Υ.Γ. Στην φωτογραφία ο πρωινός - επιτυχημένος- μου καφές... Δεν είναι σούπερ η κρεμούλα?

Εικόνες και γεύσεις ελβετικές....

Έφτασα στην Αθήνα πριν από μερικές ώρες κουβαλόντας μαζί μου μια βαλίτσα με 6 κιλά υπέρβαρο και μαζί, υπέροχες αναμνήσεις και εικόνες από ένα τετραήμερο μαγικό... Και επειδή αύριο με περιμένει μια πολύ δύσκολη μέρα, με πολύ πρωινό ξύπνημα και ένα σωρό δουλειές που θα με υποχρεώσουν να φύγω τρέχοντας χωρίς καν να πιω πρωινό καφέ, είπα να σας γράψω δυο λογάκια τώρα που μόλις ταχτοποιήθηκα λίγο, και να ξαναμπώ στο πρόγραμμα μου του blogging κανονικά από Τετάρτη...
Το πως πέρασα σας το έχω ήδη διηγηθεί στα προηγούμενα ποστ... Η ελβετική Ριβιέρα είναι πανέμορφη από μόνη της, πόσο μάλλον που η φιλενάδα μου είχε φροντίσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια έτσι ώστε να περάσω παραπάνω από καταπληκτικά... Οπότε, λέω να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους... Νομίζω πως η ιστορία που έχουν να διηγηθούν θα σας κάνει να χαμογελάσετε μαζί μας...:-)


Ξεκίνησα λοιπόν την Πέμπτη το πρωί παίρνοντας μαζί μου τα απαραίτητα... Την ροζ βαλίτσα μου που δεν φαίνεται στην φωτογραφία γιατί είχα ήδη κάνει check in, μια καταπληκτική τσάντα Galliano δώρο για τα γενέθλια μου από έναν άντρα με συγκλονιστικό γούστο, το διαβατήριο μου και το γούνινο ροζ καπέλο μου...:-)

Μετά από τρεις ώρες αεροπορικού ταξιδιού και μια ώρα με το τρένο έφτασα επιτέλους στο Vevey όπου με περίμενε η Γεωργία και η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της διαμονής μου στην ελβετική Ριβιέρα... .. Το δωμάτιο μου που ήταν απλά υπέροχο....

Γενικά, δεν ήταν μόνο το δωμάτιο καταπληκτικό αλλά όλο το ξενοδοχείο... Το Grand Hotel du Lac δικαιολογεί απολύτως τα πέντε του αστέρια... Εξαιρετικό σέρβις, υπέροχα σαλονάκια για άραγμα όπως το Salon Oriental όπου ήπιαμε το πρώτο μας ποτό,




και μια άιθουσα πρωινού απολύτως προβενσιάλ λουσμένη στο φώς και με θέα την λίμνη..



Ένα πραγματικό αριστούργημα μέσα και έξω....

Το δε "χωριό", από τα ωραιότερα που έχω δει... Με την μαρίνα του ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο....

Με την λίμνη να απλώνεται και να μας προκαλεί να την χαζέψουμε....


με όμορφα κτήρια παντού....



και τεράστια πεζοδρόμια που κάνουν την βόλτα ακόμα μεγαλύτερη απόλαυση...

Την Παρασκευή το πρωί που η Γεωργία δούλευε εγώ έκανα τουρισμό.. Και ανακάλυψα ένα πηρούνι καρφωμένο στον πάτο της λίμνης με διάφορα παπάκια να κολυμπάνε γύρω του σαν wanabe μεζεδάκια,

το άγαλμα του τελευταίου ρομαντικού ποιητή (έτσι έλεγε η πινακίδα αλλά έλα που τώρα δεν θυμάμαι το όνομα του η ξανθιά) στολισμένο με λουλούδια,

ακόμα και ένα bar Sherlock Holmes για να μην ξεχνάω τις μεγάλες μου αγάπες..

Η Ελβετία βέβαια, φημίζεται και για τις γαστρονομικές της απολαύσεις... Όπως τα macaron του Laduree που μπορεί να είναι γαλλικά αλλά εγώ από δω τα τρώω πιο συχνά...:-))

το ροστί που εγώ το διάλεξα με αυγό, τυρί και bacon αλλά βγαίνει σε διάφορες βερσιόν,



Το καταπληκτικό fondue που κόντεψα να πέσω μέσα με τα μούτρα από τον ενθουσιασμό όταν έφτασε στο τραπέζι,

και φυσικά την μεγαλύτερη ανακάλυψη του ταξιδιού που είναι το γλυκό που βλέπετε... Τραγανές μαρέγκες που τις βουτάς σε creme double και μετά τις μασουλάς απολαυστικά... Εγώ στο συγκεκριμένο γλυκό βάζω 19 στα 20 και του δίνω τέσσερα αστέρια Michelin και άλλους τρεις Χρυσούς Σκούφους για να ΄χει να πορεύεται...:-) Και ζω από προχτές για την μέρα που θα το ξαναφάω....

Φυσικά κάναμε και άλλες βόλτες,

και δοκιμάσαμε να φτάσουμε και στην γραφική Gruyere αλλά δεν τα καταφέραμε για δύο λόγους... Ο πρώτος και σημαντικότερος είναι ότι εγώ κόντεψα να πεθάνω στην ανηφόρα.. Μιλάμε για ποδαρόδρομο του θανάτου μέσα στους πάγους και τα χιόνια γιατί στην γραφική αυτή μαλακία δεν πάει ούτε αυτοκίνητο, ούτε τρένο, ούτε τελεφερίκ... Όχι.. Αν θέλεις να δεις πως πήζουν το τυρί παραδοσιακά και live πρέπει να πας με τα πόδια - ή με ποδήλατο αλλά αυτό και αν δεν πάιζει καθόλου- σε μια ανηφόρα φτιαγμένη για κρι κρι από ένα μονοπάτι που δεν είχαν κάνει καν τον κόπο να το καθαρίσουν από τον πάγο... Ευτυχώς που η Γεωργία αποφάσισε να μην ρισκάρει το κατέβασμα - τσουλήθρα και χρειαστεί καινούρια καρφιά στο πόδι πριν βγάλει τα παλιά και έτσι σώθηκα η χοντρή ξανθιά φίλη σας γιατί μάλλον εκεί θα τα είχα αφήσει τα κόκκαλα μου... Ανάμεσα στα κεφάλια από τα ελβετικά τυριά...

Μετά από αυτή την περιπέτεια είπαμε να καθίσουμε κάπου για να πάρουμε μια ανάσα... Και βρεθήκαμε σε παραδοσιακό ελβετικό χωριανό καφέ γεμάτο γέρους με τσιγκελωτά μουστάκια έτοιμους να πεθάνουν μπροστά στην τηλεόραση.. Παραλίγο δε να παίζαμε και bingo και όχι λόττο όπως πολύ σωστά μου θύμισε η φιλενάδα μου που εδώ μάλλον με θυμάται να αγκομαχάω στην ανηφόρα και ξεκαρδίζεται...

Κάναμε και ένα σωρό άλλα πράγματα βέβαια, φάγαμε και πίτσα, και εξαιρετικό ταϊλανδέζικο, πήγαμε και βόλτα στην Λωζάνη και στο Montreux, αλλά εγώ αυτά φωτογράφισα και πάλι καλά να λέτε γιατί συνήθως ξεχνάω την μηχανή στο σπίτι... Και έτσι, σήμερα Δευτέρα μάζεψα τα μπαγκάζια μου και επέστρεψα στα πάτρια εδάφη....

Και μόλις οργανωθώ λίγο, δηλαδή από Τετάρτη καλά να είμαστε, θα επιστρέψω δριμύτερη στο blogging γιατί έχω πολλές ιστορίες να σας πω και ακόμα περισσότερα σχόλια να απαντήσω.. Μέχρι τότε να είστε καλά, να χαμογελάτε συχνά και να περνάτε υπέροχα... Φιλιά!!!!

Ένα υπέροχο πρωινό στην ελβετική Ριβιέρα...

Είμαι κουρασμένη... Πτώμα... Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, αλλά για τελείως άσχετους λόγους που δεν είναι της στιγμής, και που δεν έχουν καμιά σχέση με το αφράτο κρεβάτι του δωματίου μου και τα πουπουλένια μαξιλάρια και παπλώματα.. Και τώρα, λίγο πριν πέσω για έναν γρήγορο αλλά απαραίτητο απογευματινό ύπνο, είπα να καθίσω να σας γράψω δυο κουβέντες, έτσι στα βιαστικά... Η πρωινή μας βόλτα στην Λωζάνη με ενθουσίασε.. Ψώνισα καφέδες και το ειδικό μηχάνημα για την κρέμα του capuccino από το μαγαζί της Nespresso - ένα πραγματικό υπερθεαμα με έναν τοίχο φτιαγμένο ολόκληρο από συσκευασίες καφέ σε όλες τις γεύσεις και τα χρώματα- , μπήκα στο Laduree και σήκωσα τα macarons, αγόρασα καταπληκτικά τυριά, μακαρόνια και πιπεριές τσίλι από το Globus, και βρήκα και τον αναπτήρα που έψαχνε ο Μάνος τόσον καιρό...
Και βέβαια, βολτάραμε στην πόλη με την Γεωργία, ήπιαμε το καφεδάκι μας σε ένα παλιομοδίτικο καφέ από αυτά που εκείνη βρίσκει πια βαρετά αλλά εμένα ακόμα με ενθουσιάζουν, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε και περάσαμε υπέροχα.. Μου αρέσει που αυτό το ταξίδι μας έδωσε την ευκαιρία να έρθουμε ακόμα πιο κοντά, μαθαίνουμε καλύτερα η μία την άλλη και - κρίνοντας εξ' ιδίων τα αλλότρια- νομίζω πως αυτό που "ακουμπάμε" μας αρέσει πολύ... Εγώ τουλάχιστον, έτσι νοιώθω...
Όσο για το πρόγραμμα, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο.. Κάθε μέρα βλέπω καινούρια πράγματα, χαζεύω καινούριες εικόνες, απολαμβάνω καινούριες μυρωδιές... Το Vevey και το Montreux είναι και τα δύο πανέμορφα, το πρώτο πιο ήσυχο και πιο χαλαρό από το άλλο που μοιάζει πιο κοσμοπολίτικο, αλλά το ίδιο αριστοκρατικά και τα δύο με τα υπέροχα κτήρια και την λίμνη και τα τεράστια πεζοδρόμια που είναι ιδανικά για βόλτες...
Ναι, περνάω καταπληκτικά εδώ και θα ξανάρθω το συντομότερο... Μόνο που την επόμενη φορά θα φροντίσω να είναι και ο Μάνος μαζί... Βλέπετε κάθε ταξίδι που κάνω μόνη μου, όσο υπέροχα και αν περνάω, κάνει ακόμα πιο σαφές το γεγονός πως όλα τα όμορφα πράγματα της ζωής μου - όπως και τα άσχημα άλλωστε- θέλω να τα μοιράζομαι μαζί του... Τα απολαμβάνω περισσότερο έτσι, τα ζω πιο ουσιαστικά... Και βέβαια, κάθε απουσία, δική μου ή δική του - παρόλο που θα συνεχίσουμε να τις σημειώνουμε μια που ακόμα και μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια μαζί παραμένουμε δυο βαθιά ανεξάρτητοι άνθρωποι- νομίζω πως τελικά με έναν παράξενο τρόπο, μας φέρνει πιο κοντά...
Φιλιά πολλά σε όλους, καλό σαββατοκύριακο, και το επόμενο ποστ θα είναι από την Αθήνα με πολλές φωτογραφίες και ακόμα περισσότερα juicy - and tasty- details...:-)

Υ.Γ. Στις φωτογραφίες, ο πρωινός καφές - ή μάλλον το πρωινό table setting - και το χτεσινοβραδινό, υπέροχο ροστί...:-)

Πρωινό με θέα την λίμνη...

Πρωινό ξύπνημα στον παράδεισο!!! Το χτεσινό μου ταξίδι τα είχε όλα... Αεροπλάνο από την Αθήνα στην Γενεύη, τραίνο από την Γενεύη στο Vevey και την Γεωργία να με περιμένει στον σταθμό με τον κατακόκκινο γιαπωνέζο της χαμογελαστή αν και μόλις είχε τελειώσει από το γραφείο.. Κάνω μικρή παράκαμψη εδώ για να σας πω ότι επιρρεασμένη από τον πολύ Poirot που βλέπω τον τελευταίο καιρό, είχα μεγάλα όνειρα γι' αυτο το ταξίδι με το τραίνο.. Το περίμενα κάτι σαν το Express Orient, εντάξει, όχι τόσο grand αλλά τέτοιου ύφους, να διασχίζει την ελβετική εξοχή και εγώ να χαζεύω έκθαμβη την φύση έξω από το τζάμι... Ναι? Καμία σχέση.... Το τραίνο που συνδεει την Γενεύη με την Brig είναι σαν το μετρό.. Μόνο που πάει στην επιφάνεια.. Και είναι γεμάτο κόσμο που - εκείνη την ώρα- επιστρέφει από την δουλειά του και έπρεπε να το είχα υποψιαστεί βέβαια από το εισητήριο της πρώτης θέσης που κόστιζε 50 ελβετικά φράγκα (δηλάδη σχεδόν 40 ευρώ αν δεν κάνω λάθος) αλλά όπως και να 'χει εγώ απογοητεύτηκα..
Πίσω στα όμορφα, στον σταθμό, ένας ευγενέστατος κύριος μου κουβάλησε την ροζ βαλίτσα μου στα σκαλιά - ένας άλλος μου την είχε κουβαλήσει στο αεροδρόμιο από τον ιμάντα των αποσκευών μέχρι το μηχάνημα των εισητηρίων του τραίνου, μα τι ευγενικοί άντρες αυτοί οι ελβετοί αν και λίγο τα χάλια τους απ' ότι έχω δει μέχρι τώρα- όπου με περίμενε η φιλενάδα μου και σε πέντε λεπτά είμασταν στο ξενοδοχείο...
Τώρα τι να σας πω γι' αυτό... Ήξερα πως η Γεωργία έχει σούπερ γούστο αλλά εδώ της βγάζω πραγματικά το καπέλο... Το Grand Hotel du Lac είναι απολύτως υπέροχο... Πεντάστερο, όσο grand υπονοεί το όνομα του, και σας τα γράφω αυτά απο το λίγο που το χάζεψα χτες γιατί σήμερα δεν έχω κατέβει ακόμα για πρωινό και βόλτα... Το δε δωμάτιο μου... Αχ, αχ,αχ.... Τέλειο!!!!! Μεγάλο, με ένα τεράστιο, αφράτο κρεβάτι που θα μείνει δυστυχώς αναξιοποίητο μια που ο καλός μου δεν έχει έρθει μαζί μου - αλλά θα τον φέρω την επόμενη φορά μαζί με τον Βαγγέλη και την Aurora οπωσδήποτε- με σαλονάκι, χωλάκι, γραφείο στο οποίο έχω εγκαταστήσει το laptop μου και ένα μπάνιο όλο λευκά μάρμαρα, τελείως royal.. :-)) Χαζεύω γύρω μου από χτες και όσο σκέφτομαι τα χρήματα που θα πληρώσω - λόγω conne της Γεωργίας πάντα- θέλω να τους ζητήσω συγγνώμη που σχεδόν τους ληστεύω τους ανθρώπους...:-)))
Τέλος πάντων, χτες αφού άφησα την βαλίτσα στο δωμάτιο κατεβήκαμε για ένα γρήγορο ποτάκι στο ανατολίτικο σαλονάκι - αυτό θα το φωτογραφήσω σήμερα και θα δείτε γιατί χάζεψα τελείως- και μετά πήγαμε για πίτσα σε ένα καταπληκτικό ναπολιτάνικο μαγαζάκι, τελείως γραφικό και cosy, το Raphaele's (νομίζω..) όπου η πίτσα μου θύμιζε τόσο πολύ Bandana και νησάκι που συγκινήθηκα... Και είχε και αυγό και λαδάκι καυτερό που είναι οι αδυναμίες μου... Τα είπαμε εκεί με την φιλενάδα μου, κουτσομπολέψαμε, γελάσαμε, και μετά επειδή είχα βασιλέψει πια, είμαι και μεγάλη γυναίκα μην το ξεχνάμε, με επέστρεψε στο ξενοδοχείο και ανανεωσαμε το ραντεβού μας για σήμερα μέσα στην ημέρα...
Οπότε τώρα πάω να ετοιμαστώ, να πάρω το πρωινό μου με θέα την λίμνη (και να το φωτογραφίσω φυσικά) και μετά να καταστρώσω το υπόλοιπο πρόγραμμα μου... Είναι περιττόν να σας πω ότι είμαι ενθουσιασμένη και ότι περνάω τέλεια!!!! Απλά με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ την φιλενάδα μου που με έχει τόσο σούπερ οργανωμένη και που θα με κουβαλάει τις επόμενες τρεις μέρες μαζί της παντού, με την υπόσχεση πως I will make it up to her, με την πρώτη ευκαιρία...:-)))
Αυτά προς το παρόν και ως άλλος εξολοθρευτής....I will be back... Soon... Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους..

Υ.Γ. Voila το υπέροχο δωμάτιο μου, ένα μέρος του δηλαδή, σε μια όχι και τόσο καλή φωτογραφία αλλά επειδή ξέχασα το καλώδιο της φωτογραφικής μου μηχανήςκαι δεν μπορώ να τις φορτώσω στο laptop -σιγά μην δεν ξέχναγα κάτι- την τράβηξα με το κινητό... Δεν πειράζει όμως, νομίζω πως παίρνετε μια ιδέα...:-))

Φεύγω....:-)

Και να που ήρθε λοιπόν η Πέμπτη που με τόση αδημονία την περίμενα... Όχι δεν έχουμε την επέτειο γάμου μας σήμερα - παντρευτήκαμε 8 Σεπτεμβρίου στο νησάκι και αλλοίμονο του αν δεν το θυμηθεί όταν πρέπει -, ούτε περνάω από interview για δουλειά... Απλώς φεύγω...:-) Πάω ταξιδάκι τετραήμερο - αυτό ήταν το δώρο του Μάνου για τα γενέθλια μου- να βρω την κολλητούλα μου και να περάσουμε σούπερ... Αφήνω πίσω μου τα τρία αγόρια της ζωής μου με σαφείς οδηγίες να προσέχουν ο ένας τον άλλον - δηλαδή ο Άρις να προσέχει τον Droopy , ο Droopy το σπίτι και ο Μάνος τον Άρι- , ένα ψυγείο γεμάτο προμήθειες και μπόλικα DVD στο καθιστικό... Τι άλλο να κάνω πια η γυναίκα για να τους έχω ευχαριστημένους? Ε?
Παίρνω μαζί μου την ροζ βαλίτσα μου γεμάτη σκουφάκια και κασκόλ, βιβλία, το laptop μου (γιατί σιγά μην δεν σας γράφω από εκεί που θα είμαι), την φωτογραφική μου μηχανή και φυσικά την μόνιμη έννοια μου καρφωμένη στο βάθος του μυαλού μου που περνάει μόνο όταν - αργά την νύχτα- με παίρνει ο Άρις τηλέφωνο για να μου πει ότι έχει επιστρέψει στο σπίτι...
Η φιλενάδα μου έχει ετοιμάσει πρόγραμμα υπέροχο, που περιλαμβάνει όλα όσα αγαπώ και ακόμα παραπάνω - αφού της είπα πως χαραμίζεται με την δουλειά που κάνει, μάλλον tour operator έπρεπε να έχει γίνει- αλλά πιο πολύ απ' όλα μου αρέσει η ιδέα των ζεστών καφέδων με θέα και κουβεντούλα κοριτσίστικη επί παντός επιστητού...:-)
Πάω τώρα να φτιάξω λίγο μαλλί, μην εμφανιστώ στα ξένα μέρη σαν την κατσιβέλα, αφήστε που τα σκουφιά θέλουν αφράτο χτένισμα για να ανδειχτούν, και αύριο το ποστ θα έχει άλλον αέρα... Φιλιά πολλά και να περνάτε υπέροχα!!!

Υ.Γ. Στην φωτογραφία το ροζ tag της ροζ βαλίτσας μου για το οποίο είμαι πολύ περήφανη.. Πέρα από το ότι το βρίσκω πολύ cute, γι' αυτό το αγόραση κιόλας, supportάρει και το γνωστό site για τον καρκίνο του μαστού, έτσι για μην ξεχνιόμαστε...:-)

Υ.Γ.2 Παρόλο που πολλοί με συμβούλεψαν διαφορετικά εγώ αποφάσισα τελικά όπως είδατε να σας ενημερώσω για το ταξίδι μου on time... Δεν την φοβάμαι πια την γρουσουζιά του διαδικτύου.. Πως να την φοβηθώ άλλωστε με τόσα όμορφα πράγματα που μου έχει φέρει το net στην ζωή μου? Ακόμα και αν υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που δεν με συμπαθούν και δεν χαίρονται με την χαρά μου, η (αποδεδειγμένη) θετική ενέργεια όλων των υπολοίπων είμαι σίγουρη πως θα τους εξουδετερώσει...:-))) Think pink λοιπόν....

Friends are born, not made....

Σήμερα δεν έχει κανονικό ποστ, πρέπει να φύγω τρέχοντας γιατί έχω χιλιάδες δουλειές να τελειώσω.... Με πρώτο - πρώτο το ταχυδρομείο που ούτε ξέρω πόση ώρα θα μου πάρει, και πάει λέγοντας... Φυσικά θα κάνω και μια στάση για καφέ στο Golden Hall με την Lucianna, μην ξεχνάμε τις αγαπημένες συνήθειες μας, αλλά γενικά το πρόγραμμα μου σήμερα είναι του χαμού...
Παρόλα αυτά, δεν σας κρύβω πως ξεκινώ την μέρα μου με μεγάλη, με τεράστια αισιοδοξία... Γιατί χτες η ζωή και το σύμπαν μου επιφύλασσαν μια ακόμα υπέροχη έκπληξη... Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να γνωρίσετε κάποιον τυχαία και να σας κάνει κλικ.. Και το κλικ να είναι αμοιβαίο, σαν κομματάκια ενός πάζλ που έρχονται και ενώνονται με τον τέλειο τρόπο... Όχι δεν μιλάω για έρωτα, εννοείται αυτό... Όμως αυτή η χημεία που κάνει τους ανθρώπους να "αναγνωρίζουν" ο ένας τον άλλον με μια ματιά και μερικές εξερευνητικές κουβέντες, υπάρχει και σε άλλου είδους σχέσεις... Στην φιλία ας πούμε... Εμένα λοιπόν η χρονιά που πέρασε μου χάρισε, λίγες μέρες πριν φύγει, έναν καινούριο φίλο... Που χτες, φροντισε να με εκπλήξει ξανά, με τον δικό του, μοναδικό, caring τρόπο... Και είμαι πολύ χαρούμενη γι΄αυτό...
Όχι μόνο γιατί νοιώθω πως μαζί θα περάσουμε υπέροχα στον καιρό που έρχεται αλλά και γιατί μεγαλώνοντας συνήθως καταφέρνουμε να υψώνουμε στις ζωές μας τοίχους σχεδόν αδιαπέραστους που αφήνουν απ' έξω κάθε τι καινούριο που απειλεί να αναστατώσει την ρουτίνα μας... Έστω και για καλό.. Νοιώθω πολύ περήφανη λοιπόν και για τους δυο μας.. Που αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον από μακριά, που ρισκάραμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω και που τελικά είχαμε δίκιο... Και τα καλύτερα, είναι αυτά που έρχονται...
Καλημέρα σε όλους και πολλά, πολλά φιλιά...:-))

Αναμονή και σκέψεις σε άσπρο και μαύρο...

Είμαι πολύ χαρούμενη σήμερα... Που είναι Τρίτη... Γιατί η Τρίτη είναι μια μέρα πριν την Τετάρτη που είναι μια μέρα πριν την Πέμπτη... Δηλαδή, είμαι πολύ χαρούμενη που πλησιάζει η Πέμπτη, αυτό προσπαθώ να σας πω τόση ώρα, αλλά τα υπόλοιπα είναι μυστικό μεγάλο, και δεν λέω λέξη, κουβέντα, απλά χαλογελάω σαν χάχας και μετράω ανάποδα....
Το ξέρω πως δεν είναι και πολύ ευγενικό αυτό που κάνω, αλλά όταν έρθει η ώρα θα το μοιραστώ μαζί σας και αυτό το μυστικό, όπως και όλα τα άλλα που μαζί σας τα μοιράζομαι έτσι κι αλλιώς... Όταν έρθει η ώρα όμως...
Προς το παρόν προσπαθώ να συμμαζέψω το μυαλό μου που προηγείται σε αυτή την φάση, και να κάνω καμιά δουλειά... Τα κλασσικά, στρώσιμο κρεβατιών, κάτι πλυντήρια (πιάτων τώρα που δουλεύει ακόμα και ρούχων γιατί αύριο η κυρία Όλγα έχει σίδερο), κάτι ψώνια που σέρνονται από μέρα σε μέρα, ένα καθαριστήριο... Απλά, βαρετά μικροπράγματα μιας καθημερινότητας που πάλεψα πολύ να την κερδίσω και που τώρα τελευταία έχω αρχίσει να την αμφισβητώ...
Μερικές φορές, πραγματικά σας το λέω, σκέφτομαι πως πολύ θα την ήθελα μια δουλειά κανονική... Σαν αυτή που είχα κάποτε και που έπρεπε τα πρωινά να φεύγω, να πηγαίνω σε ένα γραφείο, να φέρνω σε πέρας projects δύσκολα, να συναναστρέφομαι με διαφορετικούς ανθρώπους, να αποδεικνύω κάθε στιγμή τις δυνατότητες μου, και να βγάζω δικά μου λεφτά, κανονικά... Και να γυρίζω στο σπίτι πτώμα αργά το βράδυ έχοντας μονίμως τύψεις πως δεν βλέπω το παιδί μου αρκετά, και να προσπαθώ να χωρέσω μέσα στην μέρα μου και κάποια ίχνη προσωπικής ζωής, και να τρέχω σαν τρελή να φτιάξω τα μαλλιά μου και τα νύχια μου αχάραγα, και να μην έχω χρόνο ούτε για να σκεφτώ να κάνω παραπάνω πράγματα για μένα... Ναι, τα θυμάμαι και αυτά, πως να τα ξεχάσω άλλωστε...
Απλά σήμερα που η καθημερινότητα μου είναι τόσο διαφορετική, και που για να της δώσω τόνο και χρώμα και ενδιαφέρον και για να μην κυλήσω και γίνω μια ακόμα από αυτές τις βαρετές νοικοκυρές που στοιχειώνουν τους εφιάλτες μου πρέπει να είμαι όλο και πιο επινοητική και όλα και πιο παιδάκι, αναρωιέμαι μήπως θα έπρεπε να δοκιμάσω να ξαναπιάσω την ζωή μου, ή μάλλον αυτό το κομμάτι της από την αρχή... Όλο και συχνότερα, τώρα που ο Άρις μεγάλωσε αναρωτιέμαι αν πρέπει, και αν μπορώ βέβαια, να προσαρμοστώ ξανά σε ένα κανονικό εργασιακό περιβάλον με ωράρια και υποχρεώσεις... Και να δοκιμάσω να γίνω η γυναίκα που ήμου κάποτε, ή έστω κάποια που να της μοιάζει αμυδρά... Δεν ξέρω.. Ή μάλλον ξέρω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ...:-)
Νοιώθω να ακροβατώ με το ένα πόδι μέσα στο παπούτσι της δυναμικής, χαριτωμένης και δραστήριας γυναίκας που ναι μεν δεν δουλεύει κανονικά αλλά φροντίζει να έχει πάντα ενδιαφέροντα και πράγματα να κάνει και με το άλλο στην παντόφλα της νοικοκυράς που ψήνει τάρτες και κέηκ και βλέπει με πάθος σειρές στην τηλεόραση... Και περνάω καλά φυσικά με όλα αυτά γιατί αν δεν μου άρεσε αυτό που κάνω δεν θα το έκανα... Αγχώνομαι όμως... Είπαμε, εδώ μέσα λέμε αλήθειες... Και η δική μου αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια και άσχετα με το αν μου φαίνονται ή όχι αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα αν η οικοκυρική ζωή μου, η χαλαρότητα που έρχεται με όλο και περισσότερη φόρα για να μείνει και η συνήθεια που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό όλων των ζευγαριών στον κόσμο θα γίνει κάποια στιγμή τρικλοποδιά στην ευτυχισμένη ζωή που με τόση δυσκολία έστησα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια... Και αν στα μάτια ένός άντρα που περνάει τώρα την καλύτερη και πιο δημιουργική του περίοδο σε μια δουλειά που τον φέρνει αναγκαστικά σε επαφή με ένα σωρό χαριτωμένα κοριτσάκια που δίνουν γη και ύδωρ για να ανέβουν μια ώρα γρηγορότερα, ή για να ζήσουν την δική μου "καλή" ζωή, θα συνεχίσω να δείχνω για πολύ καιρό ακόμα το ίδιο λαμπερή και ενδιαφέρουσα όσο ήμουν κάποτε, ακόμα και αν η δική μου καθημερινότητα περιορίζεται ολοένα και περισσότερο ανάμεσα στα πλυντήρια, το σούπερ μάρκετ και τα κεκάκια έστω και με μια γερή δόση αυτοπεποίθησης και καλών κομμωτηρίων...
Δεν ξέρω... Ανάμεσα σε αυτό που υπήρξα κάποτε και σε αυτό που είμαι σήμερα υπάρχει ένα τεράστιο κενό... Σχεδόν το χάος.. Και δεν νοσταλγώ την ουσία αυτού που ήμουνα - γιατί δεν ήμουν καθόλου συμπαθητική, το αντίθετο, ήμουν ένα μικρό όμορφο τέρας- αλλά την επιφάνεια του.. Την δύναμη του.. Και την ανεμελειά που το έφερε μια χαρά μέχρι εδώ... Και την πραγματικότητα βέβαια.. Που είναι πως ο άντρας μου - και ένα σωρό άλλοι πριν από αυτόν- αυτό το όμορφο τέρας ερωτεύτηκε παράφορα... Και τώρα βρέθηκε να κοιμάται και να ξυπνάει με την queen of pies ο καημένος...:-)))
Ορίστε... Τις μοιράστηκα πάλι μαζί σας τις ανησυχίες μου...Και βέβαια, για να μην ξεχνιώμαστε, εγώ ξέρω πολύ καλά πως αν ήμουν ακόμα μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα και όχι η χαλαρή νοικοκυρούλα που τόσο με αγχώνει, η Πέμπτη δεν θα είχε κάνενα πραγματικό ενδιαφέρον και δεν θα την περίμενα πως και πως...:-)) Άβυσσος η η ψυχή του ανθρώπου και δύσκολο πράγμα τελικά η επιλογή...:-)) Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Ασπρόμαυρο το θέμα σήμερα, σαν τις σκέψεις μου.. Αλλά με λίγο κόκκινο μέσα, πάντα, γιατί ακόμα και από τα διλήματα μου το χρώμα δεν μπορεί να λείπει.. Ποτέ...:-)

Κρύο και τάρτα αλμυρή....

Δευτέρα ξανά... Και επιτέλους, κάνει κρύο.. Κανονικό... Ήρθε ο χειμώνας και στο μικρό γαλατικό χωριό και από προχτές τα κασκόλ και τα σκουφιά μου έχουν βγει από τα κουτιά και έχουν πάρει θέση μάχης στην ντουλάπα... Θα είναι μια busy εβδομάδα αυτή που μόλις μπήκε, έχω να παραδώσω κείμενα, έχω να παραλάβω χαλιά, έχω να πάω σούπερ μάρκετ αλλά και ΙΚΕΑ - αν σας πω ότι πηγαίνω στο ΙΚΕΑ μια φορά το δίμηνο και αγοράζω χαρτοπετσέτες θα με χαρακτηρίσετε μισότρελη ή ολότρελη άραγε? Όμως, οι χαρτοπετσέτες του ΙΚΕΑ, μεγάλες και σε συσκευασίες γίγας είναι οι καλύτερες που κυκλοφορούν στην αγορά και με ένα πακέτο βγάζουμε έναν μήνα - και ετοιμάζω και κάτι ακόμα που θα σας το ανακοινώσω όμως όταν έρθει η ώρα... Ταυτοχρόνως σήμερα το βράδυ θέλω να μαγειρέψω - αρχίζει ξανά ο Χριστόφορος, έχει και Leverage στην Nova και Castle στο Foxlife άρα θα βιδωθούμε στους καναπέδες μέχρι τελικής πτώσεως - και η συνταγή μου απαιτεί shortcrust pastry ή pate brisee για τους γαλλομαθείς. Έτσι, λέω να πάω μέχρι το Carrefour μπας και βρω γιατί έχω ψάξει και στον Βασιλόπουλο και στον Θανόπουλο αλλά χωρίς αποτέλεσμα... Σας έχω πει ότι τελευταία περνάω την περίοδο της τάρτας? Της αλμυρής τάρτας συγκεκριμένα που νομίζω πως είναι μια πολύ ωραία ιδέα για ελαφρύ δείπνο μπροστά στην τηλεόραση, μαζί με ένα καλό κρασί...
Η πιο πετυχημένη μου συνταγή μέχρι τώρα είναι αυτή με τα ντοματάκια και το camembert αλλά νομίζω πως και η σημερινή που περιέχει cheddar, πιπεριές, bacon και ντοματάκια θα είναι επίσης σούπερ... Γενικά, το μυστικό στις τάρτες, αλμυρές ή γλυκές είναι η ζύμη...Εγώ μέχρι τώρα μια που δεν βρίσκω έτοιμη την φτιάχνω μόνη μου πράγμα απολύτως απλό... Χρειάζεστε 200 γρ βούτυρο παγωμένο, κομμένο σε κομματάκια, 450 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, δύο κρόκους αυγού, τέσσερις κουταλιές της σούπας νερό παγωμένο και αλάτι ή ζάχαρη αναλόγως, για μια μεγάλη τάρτα ή για 8 ατομικές... Βάζετε όλα τα υλικά στο μίξερ, τα χτυπάτε μέχρι να ανακατευτούν τελείως, τυλίγετε την ζύμη σε μεμβράνη και την βάζετε στο ψυγείο για μισή ώρα.. Στην συνέχεια περνάτε τον πάγκο εργασίας σας με ένα υγρό βετέξ, στρώνετε επάνω δύο φύλλα μεμβράνη το ένα διπλα στο άλλο και πάνω εκεί απλώνετε την ζύμη με τον πλάστη στο πλάτος που θέλετε για την ταρτιέρα σας.. Είναι φοβερή πατέντα αυτή με την μεμβράνη γιατί δεν κολλάει η ζύμη στον πάγκο, ούτε χαλάει και όσο λεπτή και αν γίνει την σηκώνετε μαζί με την μεμβράνη, την αναποδογυρίζεται στην ταρτιέρα και είστε έτοιμες...
Στην συνέχεια τρυπάτε με ένα πηρούνι γύρω γύρω για να μην φουσκώσει στο ψήσιμο και ψήνετε για περίπου 20 λπετά μέχρι να έχετε ένα χρυσαφένιο κέλυφος. Το αφήνετε να κρυώσει και το γεμίζετε με τα υλικά που θέλετε... Δοκιμάστε να αλείψετε το εσωτερικό με μουστάρδα digon, να ρίξετε από πάνω περίπου 150 γρ. τριμμένη γραβιέρα Κρήτης, αλάτι και φρεσκοτριμένο πιπέρι και στην συνέχεια να απογεμίσετε με ένα μείγμα από 250 γρ. τυρί Camembert κομμένο σε μικρούς κύβους, 250 gr. ντοματάκια φρέσκα κομμένα στην μέση και ξεσποριασμένα, τέσσερις κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο, λίγη σκορδόσκονη, και από μια κουταλιά του γλυκού βασιλικό, μαϊντανό, θυμάρι και δεντρολίβανο όλα καλά ανακατεμένα μεταξύ τους... Ψήνετε στο κάτω ράφι, σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει και όταν δοκιμάσετε το αποτέλεσμα, θα με θυμηθείτε... Την σημερινή παραλλαγή, θα την δοκιμάσω πρώτα και μετά θα σας ενημερώσω...
Και τώρα, πάω να ντυθώ και φεύγω τρέχοντας.. Είναι η μέρα της κυρίας Όλγας, όλα τα παράθυρα του σπιτιού είναι ήδη τέντα με αποτέλεσμα οι πρώτοι πιγκουϊνοι να έχουν ήδη εγκατασταθεί στο σαλόνι και εγώ έχω όπως σας είπα πολλές, πολλές δουλειές να κάνω.. Φιλιά πολλά και να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα!!!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το net και έχει κανονικές ντομάτες αντί για ντοματίνια.. Γίνεται και έτσι προφανώς, αλλά αν είναι να την δοκιμάσετε την συνταγή, κάντε την όπως πρέπει.. Δηλαδή με ντομτάκια cherry που είναι πολύ πιο νόστιμα και δίνουν και καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα... (Πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσω να φωτογραφίζω τα φαγητά μου προτού τα καταβροχθίσουμε...)

Happy birthday to me!!!

Η χτεσινή βραδιά ήταν για μένα από τις ωραιότερες των τελευταίων χρόνων... Στο αγαπημένο μας Sea Satin - απ' όπου όσο κι αν λείψουμε τελικά θα είναι πάντα το σπίτι μας- με τον Μάνο δίπλα μου και τους περισσότερους από τους αγαπημένους μου φίλους γύρω μου, έκανα το pre - birthday πάρτυ μου και το διασκέδασα τρελά... Και παρόλο που ήταν ένα παράξενο πάρτυ, μια που καλέσαμε τους κολλητούς μας για να γιορτάσουμε τα γενέθλια μου δυο μέρες νωρίτερα (αλλά τους εξηγήσαμε από την αρχή πως λόγω εποχής - λίγο μετά τα Χριστούγεννα όπου πρέπει να έχουμε φάει και τα λεφτά του Φεβρουαρίου σχεδόν- και λόγω συνθηκών - η γνωστή κρίση- δεν θα τους κερνούσαμε) τελικά, τα είχε όλα... Και κέφι πολύ, και κεράκι πάνω σε λουκουμάδες, και σαμπάνιες κερασμένες από τον Μίμη μας, και το "Αχ κορίτσι μου" αφιερωμένο εξαιρετικά και μάλιστα δυο φορές, και τραγούδι, και χορό μέχρι τελικής πτώσεως, και τσιφτετέλια θεσσαλονικιώτικα πάνω στο τραπέζι, και αγάπη, πολλή αγάπη...
Ήμουν πολύ ευτυχισμένη χτες το βράδυ και νομίζω πως μου φαινόταν... Γιατί περνούσα υπέροχα αλλά και γιατί συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά πως οι σημαντικότερες αποσκευές της ζωής μου, μετά τον Άρι και τον Μάνο, είναι αυτοί οι φίλοι της καρδιάς μου... Οι άνθρωποι με τους οποίους νοιώθω την άνεση να μοιραστώ τα πάντα, εύκολα και δύσκολα, χαρούμενα και λυπημένα, σοβαρά και αστεία χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί ξέρω πως δεν θα με κρίνουν, δεν θα με παρεξηγήσουν και δεν θα με απογοητεύσουν, οι άνθρωποι που κάνουν την ζωή μου πιο όμορφη, που στέκονται δίπλα μου στα γέλια αλλά και στα κλάμματα, και που όταν λείπουν, μου λείπουν πολύ.... Που ξέρω πως με αγαπάνε όσο τους αγαπάω και που μαζί, είναι βέβαιο αυτό, έχουμε μεγάλη πορεία να διανύσουμε στο μέλλον... Μεγάλη και χαρούμενη... Αυτοί που ήταν γύρω μου χτες το βράδυ- ο Κώστας και η Λιάνα, ο Άλκης και η Μάρθα, ο Δημήτρης και η Lucciana, ο Στέλιος, η Βίβιαν και ο Μίμης- και αυτοί που έλειπαν αλλά παρόλα αυτά, ήταν εκεί... Στην αύρα της αγάπης που με τύλιγε και που την ένοιωθα να με ζεσταίνει μέχρι τα βάθη της ψυχής μου... Ναι, θα ήθελα να ήταν εκεί και η Γεωργία και η Doris που μένουν πια πολύ μακριά, ο Σταύρος και η Στέλλα που μένουν λίγο πιο κοντά αλλά μακριά επίσης, η Μαρία φυσικά που τον τελευταίο καιρό λείπει όλο και συχνότερα από τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου γιατί κυνηγάει το δικό της όνειρο αλλά δεν πειράζει γιατί ξέρω πως η αγάπη της για μένα δεν αλλάζει όπως δεν αλάζει και η δική μου αγάπη για εκείνη, και ο Ζαννής που κι αυτός παλεύει για το δικό του στοίχημα... Μου έλειψαν εχτές όλοι, ειδικά την ώρα που έσβησα το κεράκι μου... Όμως οι υπόλοιποι που ήταν εκεί, φρόντισαν να με κάνουν να νοιώσω για μια νύχτα βασίλισα... Και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γιατί μαζί τους, με την σιγουριά που μου δίνει η αγάπη τους και η ενέργεια τους, μπορώ να κάνω τα πάντα... Ακόμα και να πατήσω με φόρα τα 47...
Happy birthday to me λοιπόν για αύριο και να έχουμε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο... Το δικό μου ξεκίνησε με τις ιδανικότερες συνθήκες....

Υ.Γ. Και φυσικά, πήρα και υπέροχα δώρα... Μια καταπληκτική εσάρπα, ένα ζευγάρι κόκκινα γιαλιά (κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω), ένα ακόμα στολίδι για τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου και έρχονται κι άλλα... Είναι στην διαδρομή... Νομίζω πως με αυτά και με αυτά, θα χαμογελάω σαν χάχας για πολλές, πολλές μέρες μετά...:-))))

Καινούριος, πρωινός καφές...

Σήμερα ξύπνησα αχάραγα... Έπρεπε να πάω για μια δουλειά στην τράπεζα και επειδή άκουσα χτες στις ειδήσεις πως είναι η τελευταία ημέρα για τα σήματα των τελών κυκλοφορίας, είπα να πάω νωρίς μην πέσα σε τίποτα ουρές ατελείωτες αργότερα και φάω όσα νιάτα μου έχουν απομείνει περιμένοντας... Και πολύ καλά έκανα, γιατί 8.05 ήμουν στην τράπεζα και τελείωσα στις 9 παρά... Χαμός γινόταν, κυρίως απο τρομερούς παππούδες και γιαγιάδες οι οποίοι από ότι παρατήρησα ξυπνάνε πρωί με την δροσούλα, ντύνονται, στολίζονται, παίρνουν την μαγκούρα και το βιβλιάριο ανά χείρας και καλά για ενημέρωση και πάνε στην τράπεζα για κοινωνική συναναστροφή... Κατ' αρχάς γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους.. "Τι κάνετε κυρία Μαρία μου?" "Πολύ καλά κύριε Γιώργο μου εσείς? Με το ζάχαρο όλα καλά? Το τακτοποιήσατε το θέμα?" ήταν ένας ενδεικτικός διάλογος για να πάρετε μια ιδέα... Και μέχρι να έρθει η ώρα τους, για το ταμείο εννοώ φυσικά, μπουρ- μπουρ- μπουρ- ροδάνι πάει η γλώσσα τους..
Anyway, τα κατάφερα και τελείωσα κάποια στιγμή αφού με είδε ο διευθυντής αγουροξυπνημένη, ετοιμόροπη και άναυδη και μου εξήγησε πως μπορώ να κάνω την δουλειά μου στο μηχάνημα αυτόματων συναλλαγών - αλλιώς θα ήμουν εκεί ακόμα, και θα είχα μάθει και όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ύρω από το ζάχαρο, την ουρία, τα τριγλυκερίδια και άλλα σχετικά - και επέστρεψα γεμάτη ανυπομονησία στο σπίτι μου για να πιω επιτέλους τον πρώτο καφέ της μέρας, να ανοίξει το μάτι μου...
Βλέπετε εχτές ήρθε η καινούρια μας καφετιέρα.. Που αντικατέστησε την καημένη την παλιά που την είχαμε πάνω από δέκα χρόνια... Και που είναι όμορφη, και κρεμ και ταιριάζει με την κουζίνα μου τέλεια, και φτιάχνει και έναν καφέ... Μαγικό... Μας εδωσαν μαζί και ένα κουτί με δείγματα από καφέδες για να δοκιμάσουμε και παρόλο που δεν μας βλέπω να αλλάζουμε προτίμηση, ο μωβ Arpegio παραμένει η αδυναμία μας, σήμερα ήπιαμε εγώ έναν πολύ δυνατό Indriya from India που μου φάνηκε όμως πολύ πικρός και ο Μάνος έναν Rosabaya de Colombia που του άρεσε αλλά δεν τον ξετρέλανε κιόλας...

(Το πριν, η παλιά μας καφετιέρα που μη την βλέπετε έτσι, δεν ήταν και τόσο χάλια, γέμισε δαχτυλιές από την μετακίνηση προφανώς και δεν σκέφτηκα και εγώ η κατάξανθη να την σκουπίσω λίγο πριν την βγάλω φωτογραφία...)


(Και το μετά... Το καινούριο μας, φιν φον, κρεμ μηχάνημα...)




Να καταγγείλω βέβαια εδώ πως όλες οι όμορφες, ροζ κάψουλες είναι decafeine... Γιατί παρακαλώ?Όποιος δηλαδή αγαπά το ροζ και θα το προτιμούσε και σε κάψουλα για espresso πρέπει να το γυρίσει στην υγειινή διατροφή υποχρεωτικά? Όχι λοιπόν, εγώ θα παραμείνω πιστή στις παραδοσιακές αξίες... Arpegio και Roma και το απόγευμα θα δοκιμάσω και τον Dulsao do Brasil που στην περιγραφή λέει πως έχει αρώματα μελιού, βύνης και σιροπιού από σφένδαμο και εγώ ως γνωστόν τρελαίνομαι για marple sirop.... Και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, αν με διαβάζει κανένας ειδήμων, κανένας συνεργάτης της Nestle έστω, γιατί δεν ακολουθεί και η Nespresso την τάση της εποχής και τα βήματα της Kitchen Aid και τόσω άλλων εταιριών ,να βγάλει αυτές τις υπέροχες πραγματικά καφετιέρες και σε άλλα χρώματα? Μαύρο, ασημί, κόκκινο και κρεμ είναι οι επιλογές και αυτές όχι σε όλα τα μοντέλα... Αυτή που πήραμε, που ήταν από τις λίγες που βγαίνουν σε κρεμ ας πούμε, ήταν σε έλειψη αρκετό καιρό και ήρθε μόλις προχτές στην Ελλάδα... Άρα, τα εναλλακτικά χρώματα έχουν ζήτηση... Άρα... Hello!!!!! Ακούει κανείς εκεί κάτω στας Ελβετίας?
Τέλος, για να μην σας τα κάνω και τσουρέκια με τους καφέδες, άκουσα ότι η ίδια εταιρία έχει και ένα συστηματάκι για το χτύπημα της κρέμας του capuccino... Να είναι καλό όμως άραγε? Γιατί και η παλιά μας μηχανή είχε ένα μπεκάκι και καλά για αφρό αλλά να μην σας πω τι το έκανε το γάλα...
Και αφού σας ανέλυσα ενδελεχώς το θέμα καφές, πάω τώρα να κάνω καμιά δουλειά, να στρώσω κανένα κρεβάτι, να πλύνω κανένα πιάτο, ξέρετε, τα γνωστά, για να πάω κάποια στιγμή να φτιάξω και λίγο μαλλί να εξανθρωπιστώ γιατί είμαι άλουστη από την προηγούμενη Παρασκευή και κυκλοφορώ τεσσερις μέρες τώρα με κοκκαλάκια, και καθόλου δεν λέει... Καλημέρες λοιπόν και φιλιά πολλά σε όλους και θα τα πούμε μέσα στο weekend...:-))

Ένας δαιμόνιος detective μέσα στο ροζ μου σύμπαν...

Τρεις μέρες πριν τα γενέθλια μου ξυπνάω σήμερα το πρωί και αποφασίζω πως δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να μου χαλάσει τα κέφια μου.. Η ζωή είναι μικρή και πολύ όμορφη για να την ξοδεύουμε προσπαθόντας να φτιάξουμε όσα δεν φτιάχνονται και να αλλάξουμε όσους δεν αλλάζουν...
Έτσι, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας χαζεύοντας στα blogs και το Facebook και αλλάζω συχνότητα μέσα στο μυαλό μου... Επικεντρώνομαι στα όσα έχω, που μπορεί από υλικής πλευράς να μην είναι πια πολλά αλλά την διαφορά καλύπτουν με ευκολία οι τόσοι άνθρωποι που στέκονται δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα, και οι υπέροχες στιγμές που μοιραζόμαστε... Τα υπόλοιπα και οι υπόλοιποι δεν με αφορούν... Και αρνούμαι κατηγορηματικά να αφήσω την μιζέρια τους να μου χαλάσει την ζαχαρένια μου...
Η βροχή έξω από το παράθυρο μου πέφτει από το βράδυ ασταμάτητα και έτσι το ambience σήμερα θυμίζει Λονδινάκι... Θα ντυθώ αναλόγως, με γαλότσες και μεγάλη ομπρέλα και θα βγω για να κάνω τα ψώνια μου στο σούπερ μάρκετ και με την ευκαιρία να βγάλω και εισητήρια για τον Sherlock Holmes αν βρω θέσεις στην Golden Class... Περνάω περίοδο μεγάλων ντετέκτιβ, βλέπω Poirot με πάθος αυτές τις μέρες και όταν τελειώσουν τα επεισόδια που έχω κατεβάσει θα περάσω στην Miss Marple... Το Λονδίνο των early 40's και η αγγλική εξοχή με συναρπάζουν εξίσου με τα μυστήρια που καλούνται να λύσουν οι δαιμόνιοι detectives χρησιμοποιόντας τα μικρά, φαιά τους κύτταρα...
Τώρα που σας τα λέω αυτά, έχω σωθεί με αυτό το GTnet... Μου το έδειξε ο Άρις που το βρήκε πρώτος και κατεβάζει από εκεί όλες τις σειρές με βρυκόλακες που λατρεύει να βλέπει, αλλά έχει τα πάντα... Από ελληνικές και ξένες ταινίες, σειρές και παιχνίδια μέχρι προγράμματα για τους υπολογιστές... Εγώ το Karspesky antivirus από εκεί το κατέβασα για να καταλάβετε με τους κωδικούς και με τα όλα του, set... Και το πρόγραμμα με το οποίο ενσωματώνω τους υποτίτλους σε όσες από τις σειρές που κατεβάζω δεν τους έχουν ήδη μέσα...
Αυτά τα ολίγα για σήμερα λοιπόν και πάω να απλώσω ένα πλυντήριο που μόλις τελειώσε - για να μην ξεχνάμε και την Μαίρη Παναγιωταρά- και μετά να πάω να κάνω τις υπόλοιπες, εξωτερικές δουλειές μου... Ε, και μια που θα βγώ, θα πιω και έναν καφέ με την μαμά μου που έχω μέρες να την δω και θα είναι στην περιοχή για νύχια στηνΤέτα... Καλημέρα και φιλιά λοιπόν και τα λέμε αύριο... Και όπως είπαμε... Μην αφήνετε όσα δεν αξίζουν ή όσα δεν αλλάζουν να σας χαλάνε την ζαχαρένια σας... Ακολουθήστε τηνσυμβουλή μου και δεν θα χάσετε...:-)))

Υ.Γ. Στην φωτογραφία ο David Sachet ως Ηρακλής Πουαρό στην σειρά που παρακολουθώ αυτές τις μέρες με πάθος...

UPDATE: Για να καταλάβετε τι εννοώ με τα όσα δεν αξίζουν και δεν αλλάζουν, έγραψα σε περιοδικό Ομίλου που μου χρωστάει ήδη ένα σωρό χρήματα το καλοκαίρι ένα κομμάτι, μιας σελίδας, που το κοστολόγησαν 150 ευρώ.. Πήρα σήμερα λοιπόν τηλέφωνο στο λογιστήριο να ρωτήσω μήπως έχει βγει επιτέλους τουλάχιστον η συγκεκριμμένη πληρωμή... Η απάντηση? "Δεν έχουν τελειώσει ακόμα οι διαδικασίες έγκρισης με τις υπογραφές που χρειάζονται!!!" 150 ευρώ από το καλοκαίρι μέχρι τον Ιανουάριο.. Και μετά μου λέτε γιατί συγχίζομαι...

Οι συσκευές δεκαετίας και τα λεφτά που τα κάνουν όλα...

Η χτεσινή μέρα, να φύγει και να μην ξανάρθει, δεν ήταν από τις καλύτερες μου... Κατ' αρχάς το πλυντήριο πάει, μας αποχαιρέτησε... Ήρθε ο κύριος μάστορας, το είδε, το ξεβίδωσε, το επεξεργάστηκε προσεκτικά και μου ανακοίνωσε με περίλυπο ύφος πως έχει χαλάσει η αντίσταση - δέκα χρόνια τό είχαμε βέβαια και του βγάλαμε τα μάτια, μόνο τον Droopy δεν πλέναμε εκεί μέσα τελικά- και το πορτάκι του σαπουνιού, των οποίων η επισκευή μαζί με τα μεταφορικά στο service θα μας κόστιζαν κοντά 200 ευρώ... Άρα καλύτερα να το πετάξουμε και να πάρουμε ένα καινούριο... Είπε το αγόρι, πήρε και 40 ευρώ για την επίσκεψη - λίγο φτηνότερα από παιδίατρος χρεώνει ο μάστορας- και αποχώρησε... Και άφησε πίσω του συντρίμια... Και τώρα πρέπει να πάω στο Media Markt να κάνω έρευνα αγοράς κάποια στιγμή... Σύντομα δηλαδή γιατί πόση χειρονακτική μπουγάδα μπορώ να αντέξω ακόμα?
Μετά χάλασε το πατζούρι του υπνοδωματίου μας... Το άνοιξα και έμεινε επάνω να με κοιτάζει από ψηλά... Και για να μην ξυπνάμε με την αυγούλα και το πρώτο χάραμα, αλλος μάστορας εκλήθη εσπευσμένα, άλλα 40 ευρώ πήγαν για εργασίες διάφορες, ευτυχώς ήταν εύκολη δουλειά τελικά και γλυτώσαμε τα χειρότερα...
Σειρά είχε στις 6 το απογευμα ο Γιώργος, φίλος και τεχνικός υπολογιστών γιατί εδώ και μέρες μου είχε χαλάσει το DVD writer στον υπολογιστή μου και ήθελε αντικατάσταση... Να φανταστείτε, κατάβαζα τις σειρές μου από το The GTnet, τις έσωνα στον υπολογιστή μου, μετά τις περνούσα σε φλασάκι, τις μετέφερα στο laptop και τις έκαιγα από εκεί σε δισκάκια.. Η πατέντα, της πατέντας... Anyway, από χτες το βράδυ ένα καινούριο Sony DVD writer είναι τοποθετημένο στην θέση του παλιού και όλα πάνε ρολόϊ...
Στο καπάκι, άρχισε να ανοίγει μόνη της η πόρτα του ψυγείου.. Ξανά... Το είχε πάθει και παλιότερα αλλά της πέρασε... Μέσα στο καλοκαίρι, ξυπνούσαμε το πρωί και η πόρτα ήταν τέντα... Και η ψύξη εξαφανισμένη φυσικά.. Το ψάξαμε από 'δω, το ψάξαμε από ΄κει, τελικά βάλαμε μια μικρή λαστιχένια σφήνα στην πόρτα και λύθηκε το πρόβλημα... Και μετά του πέρασε... Και χτές, του ξαναήρθε... Και την Δευτέρα θα έρθει ο άλλος κύριος μάστορας, των ψυγείων αυτή την φορά, να δει τι μπορεί να γίνει.. Και ελπίζω ολόψυχα να μην μου πει κι αυτός την ίδια ιστορία, γιατί και αυτή συσκευή δεκαετίας είναι, αλλά αν υπόψιαστώ πως ξαφνικά πρέπει να αλλάξουμε όλα τα ηλεκτρικά μας είδη θα μου έρθει ντουβρουτζάς... Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάνει και η τηλεόραση κάτι περιέργα τριξίματα, καταλάβατε?
Για το τελευταίο περιστατικό που μου αποχάλασε την μέρα εχτές δεν θα σας πω κάτι ιδιαίτερο... Ίσως γιατί ακόμα προσπαθώ να το χωνέψω... Πάντως, κανέναν δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα, αυτό είναι το συμπέρασμα μου.. Ούτε καν τον εαυτό μας ... Οι πιο απίθανοι άνθρωποι, εκείνοι που δεν τους βάζει καν το μυαλό σου, μπορούν να σε εκπλήξουν με τον χειρότερο τρόπο... Και έχουν δίκιο όσοι λένε πως ο αληθινός πολιτισμός και το πραγματικό ήθος των ανθρώπων φαίνεται στα δύσκολα.. Σε συνθήκες πίεσης, σε αρρώστιες, σε προβλήματα... Και όταν έχουν να κάνουν με χρήματα βέβαια... Για τα λεφτά τα κάνεις όλα που λέει το τραγούδι? Σωστά λέει... Και όσο πιο πολλά λεφτά έχουν κάποιοι τελικά, τόσο περισσότερο τα υπολογίζουν... Μεγάλη αλήθεια, βγαλμένη μέσα από την ζωή... Ίσως γι΄αυτό εγώ δεν θα έχω ποτέ στην ζωή μου χρήματα... Γιατί δεν τα υπολογίζω... Καθόλου όμως... Μου χρωστάνε λεφτά από δουλειές, πολλά λεφτά λέμε τώρα, δυό χρόνια και... Από το ξεκίνημα της κρίσης, και από τα δύο μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα με τα οποία έχω συνεργαστεί... Θα μπορούσα να έχω κάνει αγωγές, να έχω τσακωθεί, να έχω κάνει διάφορα... Δεν έκανα τίποτα και δεν θα κάνω τίποτα γιατί ξέρω πως περισσότερο θα χαλαστώ εγώ παρά εκείνοι... Και προτιμώ να περιμένω να δω τι θα γίνει.. Αν γίνει... Και έχω αποφασίσει πια πως και να μην γίνει, κανείς δεν πάει χαμένος... Και στο φινάλε, εγώ θα έχω φερθεί καλύτερα από εκείνους και είναι και αυτό μια ικανοποίηση... Α! Αγοράζω και λαχεία βέβαια... Ένα τρίδυμο λαϊκό την εβδομάδα.. Ο Μάνος με κοροϊδεύει βέβαια, πως με τα λεφτά που έχω χαλάσει για λαχεία τόσα χρόνια θα είχα επενδύσεις τώρα, αλλά δεν πειράζει... Τον αφήνω να λέει γιατί όταν κερδίσω, που θα κερδίσω, το ξέρω με όλη μου την ψυχή, μαζί με μένα θα γίνει πολύς κόσμος ευτυχισμένος... Αυτά, καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους... Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες αλλά έχουμε μάθει πια σε τέτοια...:-))

Υ.Γ. Πάντως, πλάκα - πλάκα, ένα τέτοιο δέντρο πολύ θα το ήθελα στον κήπο του σπιτιού κάτι μέρες σαν την χτεσινή... Μόνο που το δικό μου θα ήθελα να ήταν μωβ παρακαλώ...:-)))

Υ.Γ.2 Τώρα που τα ξαναδιάβασα όλα αυτά μαζεμένα νομίζω πως αυτό που μου χρειάζεται επειγόντως είναι ένα καλό ευχέλαιο... Μεγάλη γρουσουζιά με κυνηγάει... Κάποιος καλόψυχος άνθρωπος με μελετάει συχνά φαίνεται... Να είναι συγγενής ή ξένος άραγε?

Υ.Γ. Βέβαια, μου το είχε πει το Facebook από το πρωί εχτές.. Luck 3%.. Που πας ρε Καραμήτσο? Σήμερα όμως μου δίνει 78%.. Για να δούμε...

Ο Μπομπ ο μάστορας και το ωραίο μου πλυντήριο...

Δηλαδή δεν ξέρω αν τον λένε Μπομπ, πιθανότατα όχι, μάλλον κανένας κυρ Γιώργος ή κυρ Μήτσος θα αριβάρει, πλην όμως εγώ τον περιμένω σαν τον Μεσσία εν τω μέσω της νυκτός... Ναι! Σήμερα έρχεται επιτέλους ο κύριος από το service του πλυντηρίου πιάτων και αν μπορείτε, βάλτε όλη σας την θετική ενέργεια σε δράση σας παρακαλώ, κάντε happy thoughts να φτιάχνεται το ρημάδι και μάλιστα επιτόπου γιατί αλήθεια σας το λέω, δεν αντέχω άλλο... Τόσο πλύσιμο πιάτων στο χέρι που έχω ρίξει από τότε που χάλασε- μέσα στις γιορτές έτσι ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να έρθει άνθρωπος να το κοιτάξει νωρίτερα- ούτε μετανάστης στην Αστόρια να ήμουν... Γιατί αν ήμουνα, με τόσα τραπέζια γιορτινά και τόσες μέρες cocconing στο σπίτι, θα είχα δική μου ντάϊνα τώρα και μάλιστα σε οικόπεδο γωνία...
Τα χεράκια μου, αν τα δείτε θα τα λυπηθείτε... Είναι κομμένα από τα νερά παντού.. (Γιατί ως γνωστή ξανθιά, κάθε φορά που πάω σούπερ μάρκετ σημειώνω τα γάντια πρώτα - πρώτα στην λίστα και κάθε φορά τα ξεχνάω τελικά). Δεν στέκεται επάνω τους όχι μανικούρ, ούτε νύχι κολλημένο με Logo στιγμής... Αφού θέλω να φάω και το σκέφτομαι... (Να μια καλή ιδέα για δίαιτα εδώ που τα λέμε, αλλά αμαρτία είναι να πάρω όλη μου την οικογένεια στο λαιμό μου)... Ανοίγω το ψυγείο (που ευτυχώς λειτουργεί), παίρνω αυτό που θέλω και στο καπάκι λέω "που να πλένω τώρα"... Και τρώω μέσα από τα κουτιά και τα τάπερ σαν εργάτης σε φάμπρικα... Βλέπω το παιδί μου με πιάτο στο χέρι η άσπλαχνη μάνα και το κοιτάω στραβά... Αφήστε που τους κυνηγάω όλους από πίσω με οδηγίες τύπου "να το ξεπλύνεις το πιάτο όταν τελειώσεις" σαν την τρελή... Αλλά τι να κάνω κι εγώ που μου τα παρατάνε μέσα στον νεροχύτη και μετά θέλω μια ώρα τρίψιμο για να ξεκολήσουν τα αποφάγια? Η βασίλισσα της του Palmolive έχω γίνει πια... Στον ύπνο μου βλέπω εφιάλτες με σάλτσες που με κυνηγάνε για να με πνίξουνε και στο ξύπνιο μου κάνω crash test σε σφουγγαράκια και απορυπαντικά με αλόη και αγγούρι... Γι΄αυτό σας λέω, κάντε μια ευχή να φτιαχτεί το @#$%^μηχάνημα γιατί με παρατηρώ να μεταλάσσομαι μέρα με την ημέρα σε Μαίρη Παναγιωταρά χωρίς να είμαι εργαζόμενη μητέρα... Ούτε καν καλή νοικοκυρά...:-) Μήπως να φύγω να πάω στο Βιλαμπάχο?
Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους...

Υ.Γ. Η φωτογραφία - που είναι από το internet- μου έδωσε βέβαια μια πολύ καλή ιδέα... Μήπως είναι καιρός να βάλει και ο Droopy ένα χεράκι ή μάλλον μια γλώσσα βοήθειας? Αν δεν φτιαχτεί το σύστημα, δεν το βλέπω καθόλου απίθανο...:-)))

Ένα σαββατοκύριακο με απ' όλα...

Που πέρασε και αυτό... Γρήγορα... Νομίζω πως όσο μεγαλώνω τόσο πιο γρήγορα περνάει ο καιρός, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται... Πράγμα που δεν είναι απαραίτητα αρνητικό μια που οι δέκα μέρες που με χωρίζουν από την επίσκεψη μου στην φιλενάδα μου στα χιόνια θα κυλήσουν σαν γάργαρο νεράκι, από την άλλη όμως τα γενέθλια μου είναι ακόμα πιο κοντά και όσο και αν τον περισσότρο καιρό αισθάνομαι σχεδόν 15, την Κυριακή που μας έρχεται θα κλείσω επισήμως τα 46... And that's a fact....
Anyway, πίσω στο σαββατοκύριακο που είχε απ' όλα... Φάγαμε άφθονο sushi δυο βράδια στην σειρά, γελάσαμε πολύ, χορέψαμε, είδαμε ανθρώπους αγαπημένους και... κάναμε και πικ νικ... Ναι, πικ νικ μέσα στον χειμώνα, ή στον σχεδόν χειμώνα τέλος πάντων, μια που ανακάλυψα το τέλειο μέρος που είναι κοντά, απάνεμο, ζεστό και πλήρως οργανωμένο... Ποιό είναι αυτό? Το καθιστικό του σπιτιού μας... Μην γελάτε... Η ιδέα μου να ξέρετε, αποδείχτηκε εξαιρετική... Και μια που Παρασκευή στο Pacific και Σάββατο στο Coo πήραμε overdose από socializing, τι καλύτερο από ολοήμερο σούπερ organized άραγμα στο σπίτι μπορούσαμε να ονειρευτούμε?
Βέβαια, το project σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε με την πρέπουσα προσοχή γιατί τίποτα στην ζωή δεν πρέπει να το αφήνουμε στην τύχη... Τα DVDs είχαν έρθει από το Amazon εδώ και καιρό... Η έβδομη σεζόν του 24 και η πέμπτη του Bones και ένα μενού πλήρες από κάθε άποψη... Τεράστια μπόμπα ζαμπόν - τυρί από τον Πλατή, πιροσκί με κιμά και λουκάνικο και κεφτεδάκια από τον Τσίρο, ρώσικη σαλάτα από την Νανά Γιώτη, άφθονα chips, γλυκά από το Au Delissieux και μια ροζέ σαμπάνια να παγώνει στο ψυγείο γιατί και τα πιο απλά πράγματα με ένα touch πολυτέλειας απογειώνονται... Πρωί πρωί δε, με το που ξύπνησα πήγα και για εφημερίδες, και μετά... Μετά δεν ξεμύτησε κανείς, καθόλου... Μουσικούλα, αγκαλίτσες, ο Άρις ακολούθησε το πρόγραμμα και μας έκανε παρέα all day long, ο Droopy επίσης και από entertainment επικράτησε το Bones... Και η μέρα πέρασε σαν σε όνειρο...



(Η μεγαλύτερη μπόμπα που έχω δει και βέβαια, ως συνήθως, μέχρι να θυμηθώ να την φωτογραφήσω είχαμε φάει την μισή...)



(Ποικιλία από μεζεδάκια και σας παρακαλώ να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στις χαρτοπετσέτες που είναι πολύ εξοχικές, όπως αρμόζει σε ένα πικ νικ...)

(Υπέορχο εκλαίρ βανίλια.. Είχαμε και σοκολάτα αλλά φωτογράφισα το δικό μου και εγώ λατρεύω τα άσπρα γλυκά και τις κρέμες).

Το απόγευμα μάλιστα, σε μια υπερβολή γουρουνιάς ετοιμάσαμε και τσάι... Marriage Freres από το Connaisseurs, ένα υπέροχο χαρμάνι που μοσχοβολά ακόμα Χριστούγεννα και φυσικά σιγά μην το πίναμε ξεροσφύρι... Η μπόμπα μας αντικατέστησε περίφημα τα cucamber sandwiches και τα μπισκοτάκια βουτύρου από το Culpa με έβγαλαν μια ακόμα φορά ασπροπρόσωπη....:-)


(Τσάι και συμπάθεια με σερβίτσια πολύ αγαπημένα.. Η τσαγιέρα είναι δώρο του φίλου μας του Μίμη και τα φλυτζάνια επίσης δώρα από τον γάμο μας...)

(Και φυσικά, ήθελε και ο Droopy να δοκιμάσει λίγο τσαγάκι αλλά από την ανυπομονησία του δεν περίμενε καν να το σερβίρουμε...:-)

Βέβαια, αυτή την στιγμή που σας γράφω νοιώθω σαν τη Όρκα που την έχει ξεβγάλει το κύμα στον γυαλό αλλά δεν βαριέστε... Με έναν καλό - αν και όχι τόσο ανάλαφρο- βραδινό ύπνο αύριο θα είμαι περδίκι... Και θα χαμογελάω για μέρες μια που σήμερα πέρασα καταπληκτικά!!! Τελικά μια ιδέα είναι όλα στην ζωή... Και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μερικές πολύ απλές ιδέες και μπόλικη φαντασία για να κάνουμε την καθημερινότητα μας πιο χαρούμενη και τους γύρω μας πιο ευτυχισμένους... Φιλιά πολλά και να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα...

Υ.Γ. Το προηγούμενο ποστ μου έκανε πολλούς από εσάς να αποφασίσετε να "δώσετε σήμα" και αυτό μου έδωσε πραγματικά πολύ μεγάλη χαρά... Ελπίζω να συνεχίσετε τώρα που κάνατε την αρχή... Θα μου δίνατε μεγάλη χαρά... Αλήθεια...:-)))

Τα άλυτα μυστήρια του blogging...

Χαζεύω τα στατιστικά στοιχεία του blog μου από χτες στο Sitemeter και αναρωτιέμαι... Εδώ και μια εβδομάδα που άρχισα να γράφω πιο συχνά οι επισκεψιμότητα απογειώθηκε... Δεν γράφω νούμερα για να μην αρχίσουν οι μπηχτές των γνωστών αγνώστων αλλά μιλάμε για τεράστια διαφορά... Πλην όμως τα σχόλια μειώθηκαν... Γιατί καλέ μπαίνετε αλλά δεν σχολιάζετε? Δώστε λίγη χαρά στον άνθρωπο που γράφει εδώ μέσα ότι του φανεί του λωλω- Στεφανή... Θέλει ανταπόκριση ο καλλιτέχνης για να αποδώσει, το έχει πει και η Λαίδη Άντζελα σε ένα μεσημεριανό και έχει δίκιο...Πως θα χτίσουμε το οικοδόμημα αυτής της σχέσης αν τα λιθαράκια τα βάζω μόνο εγώ, άντε και άλλοι δεκαπέντε? Ε?
Βέβαια, χαρά έχω έτσι κι αλλιώς, να μην σας κρύβομαι, γιατί βλέπω ότι οι περισσότεροι δεν μπαίνετε εδώ κατά λάθος... Ακόμα και από τον Google εμένα ψάχνετε... Και εμένα βρίσκετε βέβαια... Πρώτα πρώτα στα search words έχουμε τα fevis, evi fetsi, fevis cuisne, fevis days, ma cuisine, οι μέρες της Fevis και πάει λέγοντας... Πολύ σας ευχαριστώ, αλήθεια σας το λέω... Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναγνώριση από τους ανθρώπους που σε προτιμούν - έστω και για να σε βρίσουν, γιατί και αυτοί τον κανουν τον κόπο, και το κλικ τους- και ακόμα μεγαλύτερη χαρά είναι η ατάκα "σε διαβάζω από παλιά.. Από την A.V." που ακούω καμιά φορά από ανθρώπους που γνωρίζω στο άσχετο, αν και αυτό έχει και ένα ποσοστό αβολοσύνης - ναι, τώρα και γλωσσοπλάστης- γιατί τότε έγραφα άλλα πράγματα και όσο να' ναι έχει περάσει ο καιρός και έχω αλλάξει και εγώ μαζί του... Αλλά δεν πειράζει... Η χαρά παραμένει...
Στην συνέχεια, στα search words πάντα, πρώτη λέξη βγαίνει το "κείκ απλό"... Μιλάμε για μεγάλη ζήτηση... Μετά πάει το "σουφλέ σπανάκι", στο καπάκι με διαφορά στήθους ο Βαγγέλης Χατζής" ο οποίος περνάει στο τσακ την Βέρα Λάμπρου που ακολουθεί ασθμαίνουσα (μεγάλη απήχηση πάντως η Βέρα στο διαδίκτυο, believe me) και μετά έρχεται ο Έκτορας Μποτρίνι που ισοβαθμεί με το Comtrex Cold, αν έχετε τον Θεό σας... Και μετά... Μετά το χάος... Και καλά... Να παραδεχτώ ότι "ο πρωινός καφές", το "art de la table Christmas" , το "salon de bricolage" , ακόμα και η "Πόπη Μαλλιωτάκη" έχουν κάποια σχέση με την θεματολογία του blog... Αυτός όμως που έψαχνε για "γαμήσια με ζώα" τι ακριβώς ανακάλυψε που του άρεσε και έχει μπει 15 φορές την τελευταία εβδομάδα?
Τέλος, εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το ότι οι επισκεψιμότητες ανεβοκατεβαίνουν, τα σχόλια επίσης, οι ανώνυμοι όμως παραμένουν εδώ... Βράχοι... Αμετακίνητοι... (Και όταν λέω ανώνυμοι εννοώ αυτούς που ανωνύμως με βρίζουν , όχι τους άλλους, τους καλούς που απλά δεν χρησιμοποιούν συγκεκριμένο όνομα ή δεν έχουν δικό τους blog...) Τι και αν γράφω, τι και αν δεν γράφω... Τα σχολιάκια τους και τα mails τους δεν λείπουν ποτέ.. Μετράω τουλάχιστον δέκα κάθε εβδομάδα, ακόμα και την περίοδο που το είχα κλείσει το μαγαζάκι, ή τον Αύγουστο που δεν bloggάρουν ούτε οι γάτες... Που σημαίνει πως κάποιοι από τους πιο πιστούς μου αναγνώστες λατρεύουν να με μισούν... Πράγμα που είναι μια ανάσα από τον μεγάλο έρωτα, έτσι δεν είναι?:-)))

Υ.Γ. Βέβαια, λαμβάνω και κάτι mails καμιά φορά που θέλω να τα κορνιζάρω, να τα βλέπω, να παίρνω θάρρος στα δύσκολα... Ξέρετε εσείς :-))... Μεγάλη χαρά σας λέω... Να μαθαίνεις έτσι ξαφνικά πως άνθρωποι σκορπισμένοι στα πέρατα του κόσμου σε διαβάζουν, και σε συμπαθούν και θέλουν να σε γνωρίσουν κι όλας... Γι' αυτό αν ξανακούσω για την μοναξιά του διαδικτύου θα ουρλιάξω από τα νεύρα μου... Όταν οι συνθήκες είναι ώριμες, και τα συναισθήματα αγνά και αληθινά, οι λέξεις που μπαίνουν σε εικονικά μπουκάλια και αρμενίζουν στον ωκεανό του web μπορεί να σε ταξιδέψουν στα πιο απίθανα μέρη και να σου προσφέρουν την ευκαιρία να γνωρίσεις ανθρώπους που ούτε καν τολμούσες να ονειρευτείς... Γι' αυτό σας λέω.... Επικοινωνείτε γιατί χανόμαστε!!!!

Υ.Γ.2 Τώρα που το θυμήθηκα.. Αν διαβάζετε το blog και θέλετε να γίνουμε φίλοι στο Facebook, μαζί με το friend request , please, please, please, γράψτε μαζί ένα μηνυματάκι πως είστε από εδώ... Γιατί παίρνω διάφορα requests κάθε τόσο και αν δεν ξέρω ποιός είναι και από που, τα κάνω ignore.. Το ξέρω, μπορεί να μην είναι σωστό, αλλά θέλω να ξέρω τους φίλους μου... Ναι?

Υ.Γ.3 Και μια που όλο για επισκέψεις μιλάμε σήμερα, να σας τρατάρω και κάτι τις... Red Velvet Cupcakes φτιαγμένα από τα χεράκια μου.... Voila!!!!

Μια Πέμπτη που μοιάζει με Δευτέρα...

Πέμπτη σήμερα αλλά μετά από μια Τετάρτη που έμοιαζε με Κυριακή, λογικό είναι και αυτή να μοιάζει με Δευτέρα... Το σπίτι είναι άδειο -ο Άρις ξεκίνησε σχολή και ο Μάνος πνίγεται στην δουλειά από σήμερα- και εγώ μασουλάω βασιλόπιτα, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας και προσπαθώ να βάλω το μυαλό μου σε τάξη... Έχω τόσα πράγματα να κάνω, να μην ξαναλέω τα ίδια και τα ίδια, και είναι αδύνατον, αδύνατον όμως να συγκεντρωθώ... Παιδί του χύμα και της αταξίας θα μείνω για πάντα, και τελικά υποψιάζομαι πως όλη αυτή η άρνηση του να μπω σε κάποιου είδους πρόγραμμα οφείλεται μάλλον σε παιδικό τραύμα... Αλήθεια σας λέω, μην γελάτε... Φταίει η μαμά μου η λατρεμένη που ήταν της γερμανικής σχολής - τρόπος του λέγειν- και μας είχε για χρόνια κολλημένο πίσω από την πόρτα του δωματίου μας το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα... Ξέρετε... Δευτέρα: 7 ξύπνημα, 7.30 πρωινό, 8 - 4 σχολείο, 5 μεσημεριανό, 6 με 8.30 διάβασμα, 9 μπάνιο, 9.30 βραδινό και 10 ύπνος... Επαναστάτησε το μέσα μου προφανώς κάποια στιγμή και όταν ήρθε η ώρα να φτιάξω το δικό μου χρονοδιάγραμμα είπα "δεν γαμιέται" και πήγα για καφέ με τις φίλες μου... And the story goes on, and on, and on....
Με αυτά και με αυτά πάντως, ευτυχώς που το σύμπαν με αγαπά και με έχει προικίσει με ευκολίες - και καλπάζουσα κωλοφαρδία επίσης- και τελικά με εναν μαγικό τρόπο καταφέρνω την απολύτως τελευταία στιγμή και παλουκώνομαι, και τελειώνω τις δουλειές μου on time... Και καλά επίσης... Ας πούμε, γράφω εύκολα... Ένας παλιός μου διευθυντής που μάλιστα καθόλου δεν με συμπαθούσε , και αυτό δίνει διπλή αξία στο γεγονός, έλεγε πως μπορώ να γράψω 1.500 λέξεις για το τσόφλι ενεός αυγού...:-)) Και ξέρετε κάτι? Μάλλον είχε δίκιο...:-)) Και έτσι, σήμερα κάποια στιγμή που θα το αποφασίσω, θα γράψω τσακ μπαμ την στήλη μου και το κομμάτι της BMW και θα τα στείλω στο περιοδικό μερικά δευτερόλεπτα πριν η αρχισυντάκτρια του καλού μου σηκώσει το τηλέφωνο για να μου τα ζητήσει... Και επειδή το σύμπαν όταν έχει κέφια δεν παίζεται, θα είναι και μια χαρά τα κομματάκια μου, ούτε επιμέλεια θα θέλουν ούτε τίποτα, μόνο έναν έλεγχο ορθογραφικό όπως πάντα και έξω από την πόρτα...
Κατά τα άλλα, μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, λέω να δοκιμάσω να ξεστολίσω... Πράγμα που βαριέμαι τρελά, αφήστε που το βρίσκω και πολύ μελαγχολικό σαν statement, αλλά που θα πρέπει να γίνει και αυτό κάποια στιγμή αν και, η αλήθεια να λέγεται, αν εξαρτάτο μόνο από μένα θα είχαμε χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μέχρι τα τέλη Ιουλίου... Θα δούμε όμως.... Δεν λέω τίποτα, δεν αναλαμβάνω καμιά υποχρέωση, δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω... Προς το παρόν θα συνεχίσω να απολαμβάνω τον καφέ μου παρέα με τα blogs σας και αργότερα έχει ο Θεός... Αφήστε που πρέπει να βγω κάποια στιγμή, έχω νά πάρω ρούχα από το καθαριστήριο, να πεταχτώ ένα γρήγορο σούπερ μάρκετ και να πληρώσω και τον λογαριασμό της Nova... Που ξερω τι μπορεί να καραδοκεί στον δρόμο μου? Κανένας καφές στο Patron ίσως? :-))
Φιλιά πολλά και καλημέρες σας...:-))

Υ.Γ. Και μια που ο λόγος ήρθε πάλι στους πρωϊνούς καφέδες, η φωτογραφία είναι δανεισμένη απο το blog του δεσποιναρίου και με την ευκαιρία σας καταγγέλω πως όποιος διακόσμησε αυτό το υπέροχο μαγαζάκι στο San Fransisco - Crown and Crumpet λέγεται- έρχεται τα βράδια στα ονειρα μου και μου κλέβει τις ιδέες μου γιατί έτσι, ακριβώς έτσι όμως, μέχρι την τελευταία μαγική λεπτομέρεια, θα έφτιαχνα το bakery μου αν ποτέ το αποφάσιζα... Ντορπή και αίσχος, αυτό έχω μόνο να πω...:-)) Α, και χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν βέβαια... Να σας χαιρόμαστε!!!

Υ.Γ.3 και update ταυτοχρόνως.... Όπως βλέπετε, ξεστολίστηκε τουλάχιστον το blog και άλλαξε και ντεκόρ για να υποδεχτεί την καινούρια χρονιά όπως αρμόζει... Πλην όμως, το καθημερινό δεν θα μου βγει, το ξέρω, το νοιώθω ήδη... (Δεσποινάκι σταμάτα να κουνάς το κεφάλι με απόγνωση , Γεωργία μην γελάς, Talisker μην φωνάζεις....) Οπότε λέω να το κάνω χωρίς πρόγραμμα για να το αγαπώ αληθινά χωρίς να με καταπιέζει... Συχνά όμως γιατί είμαι σε mood blogging έτσι κι αλλιώς... Αφήστε που , έτσι αντιδραστικό στριμμένο άντερο που είμαι, άμα ξέρω πως δεν είμαι "υποχρεωμένη" να το κάνω κάθε μέρα, μπορεί να καταλήξω να σας γράφω συχνότερα από ποτέ...:-)))