Σχέδια, αλλαγές και Πολυάννα για πάντα...

Πρωί Τρίτης και μου φαίνεται κάπως παράξενο που δεν έχω να γράψω στήλη και να ανεβάσω ύλη αλλά μια που το FnL ξεκουράζεται την Μεγάλη Εβδομάδα μαζί του ξεκουράζομαι κι εγώ.. Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας στην αγαπημένη μου κούπα με το ροζ γουρούνι και χαζεύω τον κήπο έξω από το παράθυρο μου.. Λουλούδια που ανθίζουν, δέντρα καταπράσινα και ο Nitro, ο κούκλος Ποιμενικός Καυκάσου που ζει στην πίσω αυλή μας, μου κουνάει ουρά και μου κάνει γυκά ματάκια για να κατέβω να τον χαϊδέψω.. Είναι ένας αγκαλίτσας μεγέθους μικρής - ή μάλλον μεσαίας- αρκούδας που στέκεται άγρυπνος φρουρός και σκορπίζει τον τρόμο τους ξένους αλλά με μας είναι ήσυχος και γλυκός σαν αρνάκι.. Βέβαια άμα δεν προσέξεις, μέσα στον τρελό ενθουσιασμό του είναι ικανός να σε πάρει παραμάζωμα κανονικά, αλλά έτσι είναι.. Με μερικές αγάπες πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί απ΄ότι με κάποιες άλλες...

Στο μεταξύ στο καημένο το γραφείο μου γίνεται πανικός. Χάλασε το θερμοσίφωνο προχτές και πλημύρισε το πατάρι με αποτέλεσμα όλες οι βαλίτσες να έχουν εγκατασταθεί προσωρινά κάτω από την αγαπημένη φωτογραφία του αγαπήμένου Νίκου Κουρή για να κάνουν παρέα στις κούτες με τα καλοκαιρινά που είχαν ήδη κατέβει μόλις άρχισε να ανοίγει ο καιρός.. Και εγώ, μέσα στο χάος, ψάχνω να βρω τα ρούχα που θα πάρω μαζί μου για το Πάσχα, διπλώνω χειμωνιάτικα που δεν θα φορεθούν άλλο πια, ξεχωρίζω τι είναι για δόσιμο και τι για φύλαγμα και αναζητώ ματαίως το κουτί με τα αντηλιακά και τα καπέλα παραλίας μου, που δεν κατάφερε να το ανακαλύψει χτες ούτε η κα Όλγα, πράγμα ιδιαίτερα ανησυχητικό. 

Μου αρέσει που θα φύγουμε στο τέλος της εβδομάδας, έστω και τέσσερις μερούλες.. Άλλες χρονιές τέτοια εποχή ετοιμαζόμασταν για το νησάκι, η κα Δήμητρα καθάριζε και αέριζε το σπίτι και είχαμε ήδη κλείσει και τα τραπέζια για την Ανάσταση και την Κυριακή του Πάσχα.. Δεν ξέρω αν μου λείπει πραγματικά όλο αυτό ή όχι. Χαζεύω τις φωτογραφίες που ανεβάζουν οι φίλοι μου εκεί από τις παραλίες και τα μαγαζιά που ετοιμάζονται να ανοίξουν και τις πλαγιές που είναι σπαρμένες με αγριολούλουδα αυτή την εποχή και νοιώθω να με πλημυρίζει μια γλυκιά νοσταλγία.. Όχι όμως γι΄αυτό που είναι σήμερα η Μύκονος, αλλά γι' αυτό που ήταν κάποια χρόνια πριν. Ή μάλλον γι' αυτό που ήμασταν εμείς κάποια χρόνια πριν. 

Ο χρόνος κυλάει όμως και εμείς αλλάζουμε, μαζί με τις συνθήκες της ζωής μας. Και μετά από τρία χρόνια κρίσης και ανακατατάξεων, πραγματικά δεν νοιώθω να με αφορά το concept κοσμικό νησί.. Δεν είναι μόνο που I can't afford it , τουλάχιστον όχι με την ανεμελιά που μπορούσα να χαλάω χρήματα παλιότερα, είναι που μεγαλώσαμε πέρα από αυτά που κάναμε κάποτε και οι προτεραιότητες μας, μαζί με τις διαστάσεις των πραγμάτων έχουν αλλάξει.. Έχω ανάγκη από πιο ήσυχα πράγματα πια, από λιγότερους ανθρώπους στην ζωή μου και από άλλου είδους ενέργεια.. Και η προοπτική μερικών ημερών ηρεμίας, χουζουριού και dolce far niente μου μοιάζουν πολύ πιο tempting από το να βρεθώ ανάμεσα σ΄αυτό που απόμεινε από το it crowd μιας άλλης εποχής.. 

Ακούγομαι σαν τον κύριο Ζάχο μάλλον, λέτε αυτή να είναι η μοίρα όλων των Μυκονογράφων τελικά, κάποτε να απαρνιούνται την αγάπη τους για το νησί, ή να τους ξεπερνάει η εποχή? Μπορεί.. Άλλωστε ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν χαρίζεται σε κανέναν.. Όπως και να ΄χει, εγώ πιστή στην Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, είμαι σίγουρη πως τα καλύτερα θα είναι αυτά που θα 'ρθουν.. Και μέχρι τότε, αφήνομαι στην άνοιξη, και στα χαμόγελα των φίλων μου, και στις αγκαλιές των ανθρώπων που αγαπάω, και χάνομαι μέσα στα μάτια του παιδιού μου, και ονειρεύομαι - και σχεδιάζω- το μέλλον σε χρώμα ροζ και με άρωμα Λονδίνου..