A bad day... (Updated)

Σήμερα είναι μια κακή μέρα. ΟΚ, υπάρχουν κι αυτές, πάντα θα υπάρχουν. Μόνο που την συγκεκριμένη την προκάλεσα εγώ - σχεδόν εν γνώση μου- και τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω να περάσει.

Μετά από τέσσερα χρόνια αυτογνωσίας με τον Χοϊμέ, κι άλλα τόσα με ατομικά μαθήματα και group για γονείς, ευτυχώς ξέρω πολύ καλά τι κάνω και γιατί. Κι αυτό αφαιρεί αρκετό από το βάρος των περιστάσεων, και μειώνει και τον χρόνο αποσυμπίεσης τους. Παρόλα αυτά, έχει τεράστιο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε ξανά και ξανά στην ζωή μας τις συνθήκες μέσα στις οποίες αισθανόμαστε οικειότητα και ασφάλεια - αυτές με τις οποίες μεγαλώσαμε-και πως γράφουμε ξανά και ξανά το ίδιο σενάριο, και μπαίνουμε στα ίδια patterns μόνο και μόνο γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε. 

Έτσι λοιπόν από χτες παρατηρώ προσεκτικά τον εαυτό μου και αναγνωρίζω το παιχνίδι του. Του το επιτρέπω φυσικά, αν αυτό έχω ανάγκη, αν αυτό που πιστεύω ότι χρειάζομαι είναι μια δόση απόρριψης ακόμα, λίγη παραπάνω στενοχώρια, ένα κομματάκι μάχης περισσότερο, προφανώς και μπορώ να το έχω... Κι έτσι κάθομαι αναπαυτικά και με παρακολουθώ να κάνω όλα τα σωστά βήματα, για να χορέψω μια χορογραφία που την έχω μάθει τέλεια πια, και την εκτελώ με ακρίβεια έμπειρης μπαλαρίνας. Αποκρυπτογραφώ τα σημάδια, τις συζητήσεις που έρχονται αλλά δεν τις αλλάζω ενώ μπορώ, μην σας πω ότι τις επιδιώκω κι όλας, το συναίσθημα της ανάγκης που απλώνεται μέσα μου σιγά σιγά αλλά σταθερά, τα αντανακλαστικά μου που αδρανούν επίτηδες, τις αποφάσεις που έχω πάρει να ξεχνιούνται.. Όμως επειδή ξέρω πως είμαι εγώ που τα κάνω όλα αυτά, μόνη μου, προετοιμάζομαι ταυτόχρονα γι΄αυτό που θα έρθει.. Ξέρω πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου, ποτέ δεν ήταν. Ξέρω πως υπάρχουν αγάπες που μας είναι αρχέγονα απαραίτητες, σαν τον αέρα που αναπνέουμε, αλλά που ταυτόχρονα μας πληγώνουν και μας απογοητεύουν όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί κι αυτές δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς. Ξέρω ακόμα πως εγώ με τις αγάπες και τους ανθρώπους της ζωής μου είμα Δον Κιχώτης. Θα πολεμάω με τους ανεμόμυλους μέχρι να πεθάνω, γιατί έχω βαθιά ριζωμένη μέσα μου την ελπίδα - αν όχι την βεβαιότητα- του happy end. Πως η αγάπη στο τέλος πρέπει να νικήσει, τους δαίμονες όλων μας. Και αυτή η ελπίδα είναι που με κρατάει πιστή στους λίγους, τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν θέση μέσα στην ψυχή μου,και που με κάνει να ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου κάθε τόσο και να ξαναπροσπαθώ. 

Το process είναι επίπονο και το αποτέλεσμα κάθε φορά το ίδιο. Περνάω μερικές μέρες άρρωστη, με πονοκέφαλο, με το στομάχι μου χάλια, με ατονία... Πενθεί η ψυχή μου μια ακόμα ήττα, και το σώμα μου την ακολουθεί, όμως την ίδια στιγμή το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς για να μου θυμίσει πως μπορείς να χάνεις ένα σωρό μάχες αλλά τίποτα δεν τελειώνει αν δεν χάσεις τον πόλεμο. Και τον πόλεμο τον χάνεις μόνο όταν αποφασίσεις να παραδόσεις τα όπλα και να κατεβάσεις την σημαία σου..

Με τον καιρό, η αλήθεια είναι πως κάνω προόδους.. Φροντίζω να ελίσσομαι, να εξελίσσομαι, να διαλέγω τις μάχες μου.. Μαθαίνω να αγαπάω από απόσταση, να αφήνω να περνάει καιρός,να κερδίζω χρόνο ηρεμίας, να βάζω όρια και τα κρατω, και στεγανά, και να σηκώνω τοίχους. Τους οποίους έρχεται η στιγμή που τους γκρεμίζω από μόνη μου βέβαια, όταν η ανάγκη μου να επιστρέψω πίσω, εκεί που νοιώθω ασφαλής και αγαπημένη, εκεί που αισθάνομαι πάλι παιδάκι ροζ, μεγαλώνει τόσο που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς..

Και έτσι, περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.. Με δάκρυα, και ασκήσεις τακτικής, και πισωγυρίσματα, και μάχες-  κάποιες κερδισμένες και τις περισσότερες χαμένες- για κάτι που θα έπρεπε να είναι το απλούστερο της γης. Για μια αγάπη. Μια αγάπη που δεν την αμφισβήτησα ποτέ, που το ξέρω πως είναι δική μου,  αλλά και που δεν κατάφερα ποτέ - μέχρι σήμερα τουλάχιστον- να μην την φοβάμαι. Να της αφεθώ χωρίς να νοιώθω πως αν δεν προσέξω θα με καταπιεί. Είναι αστείο και τραγικό μαζί πως οι άνθρωποι που μας αγαπούν και που τους αγαπάμε, είναι εκείνοι που μπορούν να μας πονέσουν πιο πολύ απ΄όλους τους άλλους. Όσο πιο πολύ μ΄αγαπάς, κι όσο πιο πολύ σ΄αγαπάω, τόσο κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε ανάσα σου παίρνει διπλή, τριπλή σημασία. Θέλω να σε προστατέψω ενώ θα έπρεπε να με προστατεύεις εσύ. Θέλω να γίνω η μαμά σου ενώ δεν είμαι. Θέλω να σε κρατήσω ασφαλή, να διώξω τις στεναχώριες σου, να σηκώσω τα βάρη σου, να πάρω τον πόνο σου, θέλω να σε βλέπω να γελάς γιατί όταν γελάς εσύ, εγώ γίνομαι αθώα και μηδενίζω τα κοντέρ μου. Θέλω. Αλλά δεν μπορώ. Όχι πάντα. Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στην ζωή μας που η απουσία τους απλά δεν είναι συμβατή με το είναι μας ? Για πόσους ανθρώπους δεχόμαστε να πολεμάμε ξανά και ξανά και να χάνουμε, και να επιστρέφουμε για ξαναχάσουμε με την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει? Όμως το μόνο που μπορεί να αλλάξει είμαστε εμείς, αυτή είναι η αλήθεια. Εκείνοι όχι, δεν θα αλλάξουν, θα είχαν αλλάξει πια αν ήταν να συμβεί. Και εγώ αλλάζω, χρόνια τώρα αλλάζω, κι όμως κοίτα που είμαι πάλι εδώ, να σέρνομαι από το κρεββάτι μου στον καναπέ και πίσω, να έχει σβήσει η λιακάδα μέσα μου για μια ακόμα φορά, να βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου τα ίδια, και τα ίδια, και ίδια... Θέλει κι άλλο.. Κι άλλη αλλαγή obviously. Θέλει κι άλλα όρια, κι άλλους τοίχους, θέλει κι άλλα βήματα πίσω, κι άλλες τύψεις.. ΟΚ..  I can do that. I did it once, I did it twice, I did it like a million times and I will do it again... Γιατί όσο κι αν αλλάξω εγώ, η αγάπη δεν αλλάζει. 

Υ.Γ. Χτες το βράδυ αποφάσισα να κατεβάσω το ποστ προσωρινά μέχρι να συμπληρώσω αυτό το υστερόγραφο. Κατλαβαίνω ότι μερικές φορές γράφω πιο δραματικά απ΄ότι με έχετε συνηθίσει. Και πως αυτό σας βάζει σε σκέψεις. Σας ευχαριστώ λοιπόν για τα μηνύματα, τα μέηλ και τα τηλεφωνήματα σας, αλλά trust me, όλα είναι ΟΚ. Και σήμερα είμαι πολύ καλύτερα, όχι μόνο γιατί για μένα το blogging λειτουργεί πραγματικά ψυχαναλυτικά, γράφω αυτό που σκέφτομαι, το βγάζω από μέσα μου και ελαφρώνουν η ψυχή και το μυαλό μου, αλλά και γιατί όπως είπα, όταν ξέρεις τι κάνεις και γιατί, το βάρος είναι πολύ μικρότερο και  το "πέσιμο" κρατάει πολύ λιγότερο..
Ετσι, σήμερα είναι μια άλλη, καινούρια μέρα.. Και εγώ αρχίζω τις κινήσεις υποδομής.. Ξέρετε... Πετραδάκι πετραδάκι, κλωστούλα κλωστούλα, βηματάκι βηματάκι, θα σηκώσω καινούριους τοίχους, θα επαναπροσδιορίσω τα όρια και θα αρχίσω να κρατάω ξανά αποστάσεις... Θα κάνω δηλαδή αυτό που απαιτεί η περίσταση.. Και μαζί θα δοκιμάσω και μια καινούρια προσέγγιση που μου την ανέπτυξε ο Πάνος χτες βράδυ και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Και το κυριότερο, διαφορετική.. Καλημέρα -γελαστή- και φιλιά...