Mother's day...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, θυμάμαι τον ευατό μου παιδάκι, πολλά πολλά χρόνια πριν, να ετοιμάζει εκπλήξεις στην μαμά του.. Χαρτοκοπτικές και ζωγραφιές στο σχολείο στην αρχή, και αργότερα, με τα πρώτα χαρτζιλίκια, μπουκέτα λουλούδια που περίμεναν προσεκτικά κρυμμένα από την προηγούμενη μέρα για να εμφανιστούν την ώρα του πρωινού συνοδευόμενα από φιλιά και γέλια.. Περνώντας ο καιρός τα ταπεινά μπουκέτα έγιναν ακριβότερα δώρα, αλλά η χαρά της γιορτής παρέμενε η ίδια.. Αυτό που λέει και η διαφήμιση, αξία ανεκτίμητη...

Γενικά αγαπάω τις γιορτές, και τα δώρα - ο Χοϊμες θα είχε πολλά να πει για την ιδιωτική μου λογική πάνω στο θέμα- όμως η αλήθεια είναι πως την πραγματική ουσία της συγκεκριμένης γιορτής την κατάλαβα μόνο όταν έγινα εγώ μαμά.. Μια που το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου, το πολυτιμότερο και το πιο σπουδαίο το πήρα όταν ήρθε στην ζωή μου το παιδί μου.. 

Το έχω γράψει πολλές φορές, πως για μένα το σύμπαν σταμάτησε την ώρα που τον κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά - η γη έπαψε να γυρίζει για δευτερόλεπτα- και μετά ξαναξεκίνησε και όλα είχαν αλλάξει.. Οι ισορροπίες, ο προσανατολισμός, οι προτεραιότητες, εγώ η ίδια.. Και από εκείνη την μέρα, και κάθε μέρα, η καρδιά μου χάνει πάντα έναν χτύπο όταν αντικρύζω αυτό που εγώ αποκαλώ χαϊδευτικά "το κέντρο του σύμπαντος κόσμου"... 

Και έτσι η σημερινή γιορτή δεν είναι δική μου.. Ούτε της μαμά μου πια, τουλάχιστον όχι εντελώς.. Είναι δική του, όπως δικά του είναι τα πάντα όλα μου.. Και αυτή η φωτογραφία που είναι από τις πιο αγαπημένες μου, θα είναι πάντα εκείνη που θα συμβολίζει όχι χίλιες αλλά εκατομμύρια λέξεις που και πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να περιγράψω τα συναισθήματα μου και τον τρόπο που γεμίζει η ψυχή μου στην σκέψη του και μόνο.. 

Ξέρω, γίνομαι μελούρα αλλά να σας πω κάτι? Χαλάλι του.. Για πάρτη του μπορώ να -και θα- σέρνομαι στα πατώματα μια ζωή... :)

Υ.Γ. Και επειδή ξέρω πως όλες οι μαμάδες τα ίδια ακριβώς σκεφτόμαστε και νοιώθουμε, χρόνια μας πολλά και να τα χαιρόμαστε τα παιδιά μας κάθε μέρα, για κάθε μας πνοή..