Εδώ Λονδίνο...

Πολύ πρωινό ξύπνημα στο Λονδίνο. Η D. κοιμάται ακόμα και σηκώνομαι να φτιάξω καφέ πολύ προσεκτικά για να μην την ξυπνήσω, έχει τουλάχιστον μια ώρα ύπνου μπροστά της πριν ξεκινήσει να τρέχει πανικόβλητη για μια ακόμα μέρα στην δουλειά της. Κάθε φορά που μένω μαζί της συνειδητοποιώ πόσο σκληρά δουλεύει, εχτές ήρθε να με βρεί για early dinner κατ΄ευθείαν από το νοσοκομείο, και αφού εγώ έπεσα ξερή από την κούραση κατά τις 10.30 εκείνη έμεινε να διορθώνει γραπτά μέχρι ποιος ξέρει τι ώρα...

Εξω από το παράθυρο ο γκρίζος ουρανός καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμιού, και μοιάζει περισσότερο φθινόπωρο παρά αρχή καλοκαιριού. Από χτες που ήρθα ψιλοβρέχει, κάνει κρύο και όλα είναι γκρί, που το σπάει που και που ένας χλωμός ήλιος για ξεκάρφωμα αλλά σιγά τ΄αυγά.. Ευτυχώς που σκέφτηκα να πάρω μαζί μου ζακέτα και διάφορα πράγματα που φοριούνται σε layers, και Starάκια, γιατί θα είχα ξεπαγιάσει κανονικά. 

Βέβαια, μην ακούτε που γκρινιάζω, deep inside είμαι happy, happy, happy γιατί το σπίτι ήταν τέλειο και το λάτρεψα με την πρώτη ματιά, και από χτες το απόγευμα είναι και επισήμως δικό μου... Είμαι the proud and excited new tenant ενός κουκλίστικου σπιτιού 67 τ.μ. που για το Λονδίνο (και για τα δικά μου standards) είναι σχεδόν έπαυλις, σε ένα υπέροχο brownstone building a stone's throw από το Harrod's, με τέλειο ιδιωτικό κήπο - του κτηρίου όχι δικό μου προσωπικά- με δύο υπνοδωμάτια, παράθυρα με θέα και δύο μπάνια - το ένα en suite όπως μου τόνισε η μεσήτρια-, τι άλλο να ζητήσω δηλαδή από την ζωή μου στην Μεγάλη Βρετανία? Ο Stephen ήταν κι αυτός εκεί για να υπογράψουμε τα συμβόλαια, και μετά πήγαμε για έναν γρήγορο καφέ και ανταλλάξαμε νέα δίνοντας ραντεβού κάποια στιγμή μέσα στον Ιούλιο στο νησάκι, η πόλη λόγω του προχτεσινού περιστατικού -τρομοκρατικό χτύπημα το λένε εδώ- είναι τίγκα στην αστυνομία και στο Heathrow είδα πρώτη φορά πάνοπλους τύπους να μας κοιτάζουν βλοσσυρά, και όταν τελείωσα από τα διαδικαστικά πήγαμε με την φίλη μου για φαγητό σε ένα καινούριο Thai restaurant κοντά στο σπίτι της όπου περάσαμε σούπερ. Το Naamyaa είναι του ιδιού ομίλου με το λατρεμένο Bushaba ethai και το Yauatcha, και μου το είχε συστήσει ο Globe Eater μας του οποίου τις συμβουλές ακολουθώ πάντα γιατί με πετυχαίνει διάνα. 

(Σαν το Instagram δεν έχει όταν πρόκειται για φωτογραφίες φαγητών, βγαίνουν τέλεια ακόμα κι όταν είσαι εντελώς άσχετος φωτογράφος όπως εγώ...)

Είχε ουρά απ΄έξω γιατί δεν κάνει κρατήσεις και η αλήθεια είναι πως τρόμαξα λίγο γιατί ήμουν πτώμα αλλά μέσα σε λιγότερο από ένα τέταρτο καθίσαμε, πριν καν προλάβω να γκρινιάξω, οπότε όλα καλά. Ο χώρος είναι πολύ προσεγμένος, με χρυσούς βούδες πάνω σε έναν τούβλινο βαμμένο κι αυτόν χρυσό τοίχο, και με κάτι καταπληκτικά κόκκινα- άσπρα πλακάκια, ξύλινα τραπέζια που από κάτω είναι λακαρισμένα με κόκκινο χρώμα σαν σόλες από παπούτσια Louboutin και καρέκλες και καναπέδες σε ένα αχνό πράσινο που κάνει ωραία αντίθεση. Εμείς καθίσαμε κοντά στην ανοιχτή κουζίνα, και αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη θα φλέρταρα με την ιδέα να σκαρφαλώσω σε ένα από τα κόκκινα stools και να φάω χαζεύοντας τους chefs να ετοιμάζουν τα πιάτα αλλά το άφησα για μια άλλη φορά μια που θα ξαναπάω με πρώτη ευκαιρία, τόσο μου άρεσε. Το φαγητό ήταν θαυμάσιο και πολύ πικάντικο, πραγματικά πολύ πικάντικο όμως όχι τύπου, και ότι δοκιμάσαμε μας άρεσε πολύ. Η D. πήρε stir fried soft shell crab με ρύζι που ήρθε μαζί με ένα τηγανητό αυγό που το έφαγα εγώ, ενώ εγώ διάλεξα chilli burger μια που το μενού έχει και μερικά δυτικά πιάτα. Στην αρχή πήραμε μια δροσερή και πολύ νόστιμη papaya salad, κάτι τοσοδούλικα αγγουράκια τουσρσί και από μια σούπα, chicken noodle εγώ και fish ball noodle η D. και μαζί με δύο cocktails και ένα γλυκό στην μέση - pandan cake με παγωτό mascarpone- πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 35 λίρες η κάθε μία που το λες μια χαρά γιατί στην ουσία φάγαμε για τρεις.

Επιστρέψαμε στο σπίτι της D. με τα πόδια, είναι λιγότερο από ένα τέταρτο απόσταση, βολτάροντας χαλαρά στους δρόμους του Islington, και μετά από ένα ζεστό μπανάκι αράξαμε στον καναπέ για να αποτελειώσουμε το girl's talk over a cup of tea and a glass of vodka. Σας αφήνω να υποθέσετε ποιος ήπιε τι..:)

Και σήμερα, θα ετοιμάσω σε λίγο την βαλίτσα μου, θα περάσω μια βόλτα απο το Selfridges που ευτυχώς ανοίγει στις 9.30 και με βολεύει μια χαρά, θα πάρω μια δωδεκάδα Krispy Kream donuts για τα αγόρια μου - εντάξει, θα χτυπησω και εγώ δυο glazed στο πόδι- και θα φύγω κατ' ευθείαν για αεροδρόμιο. Και το απόγευμα θα είμαι πίσω στο καλοκαίρι, και στην λιακάδα και την ζέστη που είναι ανεκτίμητες πολυτέλειες τελικά, έτοιμη για ένα σαββατοκύριακο με σούπερ πρόγραμμα και ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Σήμερα το βράδυ tasting for friends and family στον Ανθό του Γιώργου Γεράρδου - τον θυμάστε από το φετινό Master Chef?- που ανοίγει επισήμως αύριο παρέα με τον Στέλιο και τον Βασίλη, και το Σάββατο καφές με τις φίλες το πρωί και το βράδυ dinner με Μάρθα Άλκη και Άγγελο Στέλλα που έχω να τους δω δέκα μέρες και κάπως μου φαίνεται. Και την Κυριακή άραγμα στο σπιτι και μαγειρική, και χουζούρι, και dolce far niente με εφημερίδες στην βεράντα και μετά Your Face Sound Familiar με tweeting τρελό που κάνει όλη την διαφορά γιατί γελάμε απίστευτα.. Η χαρά είναι στα μικρά δεν είπαμε? Καλημέρα και φιλιά... λονδρέζικα.. 

Υ.Γ. Όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πια πως για μένα αληθινή επιτυχία και πραγματική ευτυχία θα είναι το να καταφέρω να συνδυάσω το Λονδίνο με την Αθήνα. Να ζω και να εργάζομαι εκεί δηλαδή Σεπτέμβριο με Μάιο και Ιούνιο με Αύγουστο να επιστρέφω στην Ελλάδα. Με άφθονα πήγαινε- έλα στο ενδιάμεσο..Γιατί καλοκαίρι με βροχές και δροσιά δεν λεει με τίποτα, ειδικά αν είσαι παιδί του ήλιου σαν εμάς που έχουμε μεγαλώσει στον ευλογημένο τόπο μας. Το συζητούσαμε με την D. χτες αυτό, πως όσα χρόνια κι αν έχεις μείνει εδώ, κι όσο κι αν έχεις συνηθίσει την ζωή, το DNA σου δεν μπορείς να το απαρνηθείς, και εμάς ο ήλιος, η θάλασσα, το γέλιο και οι άνθρωποι έξω καρδιά είναι γραμμένα στον κώδικα μας.. Να ένα plan στο οποίο αξίζει να ρίξω όλη μου την ενέργεια και όλο μου το ταλέντο.. :)