Σιγά σιγά επανέρχομαι στους ρυθμούς μου. Βοηθάει απίστευτα ο καιρός, αυτή η λιακάδα που χαμογελάει έξω από το παράθυρο μου τρυπώνει και μέσα στην καρδιά μου και την κάνει να γεμίζει αισιοδοξία και προσμονή. Πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας χαζεύοντας ποστ σε blogs και social media και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει και να κάνει απολογισμούς. Χρήσιμη άσκηση και απολύτως αποτελεσματική. Κάνε ένα mental inventory όλων αυτών που έχεις και σε κάνουν ευτυχισμένη.. Η αγκαλιά του παιδιού μου πρώτα και πάνω απ΄όλα.. Που μέσα της λιώνω και χάνομαι κι όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν ασήμαντα και απλά. Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπάω, αυτών που είναι εδώ και εκείνων που δεν είναι πια. Οι φίλοι μου, η πιο πολύτιμη αποσκευή της ζωής μου. Ο Πάνος που παραμένει πάντα ο πιο πιστός μου συνένοχος, μαζί στις σκανταλιές, μαζί και στα πιο σοβαρά του κόσμου. Η μαμά μου κι ας με σκάει συχνά πυκνά, τρέμω να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς εκείνη. Τα καινούρια σχέδια που πάντα έρχονται στην κατάλληλη στιγμή για να με ξεσηκώσουν και να με πάνε παρακάτω. Το Λονδινάκι της καρδιάς μου που με περιμένει από Οκτώβρη για νέες περιπέτειες. Το νησάκι μου που το λατρεύω κι ας το έχω βάλει στο pause προσωρινά. Το καλοκαίρι που έρχεται και οι βουτιές σε καταγάλανα νερά, το αντηλιακό που μυρίζει υπέροχα και τα μαλλιά μου που παίρνουν το τέλειο ασημένιο χρώμα. Οι νύχτες με θερινά σινεμά και φαγητά σε αυλές που μυρίζουν γιασεμί με παρέες παλιές και καινούριες που μπλέκονται γλυκά. Τα παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, τα cocktails που είναι το νέο μου παιχνίδι, οι σαγιονάρες με τέλειο γαλάζιο πεντικιούρ, το μεσημεριανό χουζούρι σε δροσερά σεντόνια παρέα με περιοδικά, βιβλία και τον Droopy. Οι ματιές που διασταυρώνονται ξαφνικά, τα μηνύματα στο κινητό μου, ένα τραγούδι που θα μου θυμίζει πάντα μια βόλτα στο Σούνιο. Οι αναμνήσεις που δεν πονάνε, κι αυτές που πονάνε μαζί...
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη τα πρωινά, και με παρατηρώ να αλλάζω, να μεγαλώνω. Μαμά γερνάω κι αρχίζει να φαίνεται. Όμως τι θα ήμουν στ' αλήθεια χωρίς το παρελθόν μου? Ένα λείο πρόσωπο χωρίς σημάδια πως έζησα, και έζησα καλά. Γι' αυτό τις αγαπάω τις ρυτίδες μου και δεν τις διορθώνω... Γιατί είναι τα παράσημα μου και είμαι περήφανη γι΄αυτά.
Μεγαλώνω και ακόμα κι αν επιμένω να κάνω τα ίδια λάθη, βαθιά μέσα μου ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος τυχερός. Γιατί έμαθα από μικρή να τολμάω, να δοκιμάζω, να αφήνομαι. Να τσαλακώνομαι χωρίς φόβο, να πέφτω και να ξανασηκώνομαι με πάθος, να αγαπάω πολύ, να ερωτεύομαι συχνά, να παλεύω για τα θέλω μου και για τα όνειρα μου, να μην ντρέπομαι για τις αλήθειες μου, ούτε για τα λάθη, να υπερασπίζομαι τα πάθη μου.. Πάνω απ΄όλα γιατί πάλεψα κι ακόμα παλεύω να είμαι ελεύθερη. Μέσα σε σχέσεις ζωής, μέσα σε αγάπες παντοτινές, μέσα από την συνέχεια μου που είναι το κέντρο του σύμπαντος κόσμου μου, μέσα από τις δουλειές απ΄τις οποίες εμπνεύστηκα και δίπλα στους ανθρώπους που με πήραν απ΄το χέρι και με πήγαν παρακάτω, εγώ προσπαθούσα πάντα να δίνομαι 100% και ταυτόχρονα να μην παγιδευτώ. Να μην αφήσω την καθημερινότητα, τις συμβάσεις, τα πρέπει και τις υποχρεώσεις να με κρατήσουν αιχμάλωτη καταστάσεων που δεν γεμίζουν την ψυχή μου. Κάθε σχέση της ζωής μου που κράτησε, που έχει σημασία και ουσία, την επαναδιαπραγματεύομαι μέσα μου, την επιλέγω και την υπερασπίζομαι ξανά και ξανά επειδή την θέλω πολύ. Αλλιώς απλά την αφήνω να τελειώσει. Κάθε άνθρωπος που υπάρχει στην ζωή και την ψυχή μου - παρών ή απών δεν έχει σημασία- είναι στην σκέψη μου τα πρωινά που ξυπνάω και τα βράδια πριν κοιμηθώ. Τότε που κάνω τον απολογισμό και μετράω παρουσίες μόνο. Αυτές τις παρουσίες που κάνουν το inventory μου ικανό να ισσοφαρίσει κάθε δυσκολία, κάθε πίκρα, κάθε πόνο, κάθε απώλεια Εκτός από εκείνη που φοβάμαι απ΄όλες πιο πολύ, εννοείται...
Κι έτσι, με απολογισμούς, και με ελπίδα, και με όνειρα σε χρώμα ροζ, σιγά σιγά ξαναβρίσκω τον δρόμο και το κέφι μου. " Η ζωή είναι ένα roller coaster" έγραφε η φωτογραφία που ανέβασα σήμερα το πρωί στο Facebook. "Έχει τα πάνω και τα κάτω της αλλά είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε αν θα ουρλιάζουμε ή αν θα χαρούμε την διαδρομή.." Καλημέρα και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο.
