Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...

Σαν σήμερα, δώδεκα χρόνια πριν, ήταν μέρα μεγάλης χαράς στο νησάκι... Και παρόλο που με τον Πάνο παντρευτήκαμε με δέκα χρόνια καθυστέρηση επειδή επέμενε ο Ιάσονας με το ακλόνητο επιχείρημα "είμαι το μόνο παιδί στην τάξη που οι γονείς του δεν είναι παντρεμένοι", αν αποφάσιζα ποτέ να ξαναπαντρευτώ θα το έκανα με τον ίδιο άντρα, στο ίδιο λατρεμένο μέρος, με την ίδια κουμπάρα φυσικά, με το ίδιο τριήμερο πάρτυ, και με τους ίδιους καλεσμένους.. Συν μερικούς ακόμα που ήρθαν στην πορεία, και έμειναν...

(Ο Γιώργος, ο Κωστάκης, η Βικτωρία, ο Τζίμης, ο Τάκης)

 (Νίκος και Ρούλα)

(Τάκης, Κώστας, Άλκης, Μάρθα, Μαρία, Στέλιος)

Η μέρα εκείνη ξεκίνησε στον Πάνορμο και εγώ έφυγα στις 6.30 το απόγευμα από την παραλία για να πάω να ετοιμαστώ για τον γάμο, που ξεκινούσε στις 8. Έφτασα στο Παλαιόκαστρο με μια μικρή αγωνία, αν θα έβρισκα κανέναν να με περιμένει ή θα είχαν μείνει όλοι στην παραλία κόκκαλο από τα ποτά αλλά ω του θαύματος! ήταν όλοι παρόντες... Οι πιο αγαπημένοι μας φίλοι και οι γονείς μας, μόνο.. Και τα παιδιά μας φυσικά.. Ούτε 50 άτομα όλοι μαζί..

 (Ήλιοι.. Το πιο ταιριαστό ντεκόρ για έναν γάμο στο νησάκι που έγινε, έτσι, χωρίς πρόγραμμα).

(Από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες, ειδικά για το ενθουσιασμένο αν και φαφούτικο χαμόγελο του Ιάσονα που ξεπροβάλει ανάμεσα μας.)

Και μετά, ο Μίμης μας περίμενε στο Sea Satin για ένα γλέντι που το θυμόμαστε ακόμα - όλοι- και χαμογελάμε πλατιά.. Και είμασταν γούρικοι μάλλον γιατί ήταν ο πρώτος γάμος που έγινε στο αγαπημένο μαγαζί και η συνέχεια ήταν θεαματική... 

Θα μπορούσα να σας δείχνω φωτογραφίες μέχρι αύριο.. Διάλεξα όμως αυτές που αγαπώ πιο πολύ και ανεβάζοντας τις γύρισα πίσω στον χρόνο, που όταν περνάει όμορφα περνάει πολύ, πολύ γρήγορα...

 (Ο Μίμης μας..)

(Αλλη λατρεμένη φωτογραφία. Ο πεθερός μου και η κουμπάρα μου χορεύουν ζεϊμπέκικο...)

(Ο Ιάσονας και η Εύα πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς σκαρφαλωμένοι πάνω σε τραπέζια...)

(Η Μάρθα παραδίδει μαθήματα θεσσαλονικιώτικου τσιφτετελιού..)

Υ.Γ. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι δεν φαίνονται στις συγκεκριμένες φωτογραφίες, όπως ο Ζαννής, ο Παναγιώτης και η αδερφή μου ας πούμε, και άλλοι που δεν τα κατάφεραν να είναι εκεί παρόλο που θα το θέλαμε πολύ. Οι κολητοί μας από την Θεσσαλονίκη που την ίδια μέρα πάντρευαν κάποιους άλλους φίλους τους στην Χαλκιδική και η Κατερίνα που έλειπε στο εξωτερικό... Αλλά είμαι σίγουρη πως η αγάπη τους ήταν μαζί μας...