Back to basics..

Πιάνω όλο και συχνότερα τελευταία τον εαυτό μου να απολαμβάνει τα απλά.. Τα μικρά, καθημερινά και εύκολα, την ανακουφιστική ρουτίνα που δηλώνει πως η ζωή έχει μπει σε μια σειρά, και πάλι. Κανονικές σχέσεις με κανονικούς ανθρώπους, φιλίες, αγάπες και δουλειές που κυλάνε σαν γάργαρο νεράκι χωρίς προσπάθεια, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς εμπόδια. Τηλέφωνα που χτυπάνε για νέα ευχάριστα, στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που τα μάτια τους γελάνε μαζί με τα πρόσωπα τους, χουζούρι στον καναπέ με ένα βιβλίο, ξένες σειρές τα βράδια που βαριόμαστε να βγούμε, παρέες με κοινούς κώδικες και "δικά" τους αστεία, η Σούλα που θα βγάλει τραπέζια στην αυλή, τα θερινά σινεμά που ανοίγουν ένα ένα, σχέδια για διακοπές, παρεξηγήσεις που λύθηκαν πριν καν δημιουργηθούν, girl's nights με cocktails και sushi, τα μηνύματα στο κινητό μου που με κάνουν να χαμογελάω, ο ήλιος που τα λούζει όλα με το πιο υπέροχο φως.

Ξέρω πως δεν θα κρατήσει για πάντα όλο αυτό, ειδικά για μένα που είμαι ο κλασσικός τύπος ανθρώπου που μόλις ηρεμίσει αρκετά αναζητάει την ένταση σαν junky, αλλά δεν πειράζει.. Προς το παρόν χαίρομαι την ηρεμία μου σαν μικρό παιδί.. Ταχτοποιώ το σπίτι μου, στολίζω τα βάζα με φρέσκα λουλούδια, θέλω να ξαναρχίσω να μαγειρεύω, ετοιμάζω ένα bazaar για έναν φίλο που αγαπώ πολύ και είμαι happy, happy, happy, που θα σκίσει, περιμένω πως και πως την εκδρομή με τις κολλητές μου για ένα τριήμερο στον Πάνορμο - θέλω να κάνω βουτιές και να απλωθώ στον ήλιο σαν σταφίδα με τις ώρες- και συχνά πυκνά πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται το Λονδίνο και το καινούριο σπίτι μου με χαρά ανάμεικτη με ανυπομονησία. 

Ρουφάω τις στιγμές που περνάω με το παιδί μου σαν διψασμένο σφουγγάρι. Τις κουβέντες που κάνουμε, το χιούμορ του που μοιάζει τόσο με του πατέρα του, που γουστάρει να μας κάνει παρέα, τον τρόπο με τον οποίο με αγκαλιάζει ακόμα και μέσα στον κόσμο, σαν να είμαι φίλη του και όχι μαμά του, και λιώνω. Καμιά φορά προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου κάποτε, χωρίς αυτόν. Δεν τα καταφέρνω. Σαν ένα σφουγγάρι να πέρασε και να έσβησε τα πάντα την στιγμή που ήρθε στον κόσμο, όλο το παρελθόν είναι τόσο μακρινό που γίνεται αίσθηση απλά και όχι γεγονός. Ναι, υπήρχε μια εποχή στην ζωή μου που ήμουν νέα,  όμορφη, εντελώς ελεύθερη και μόνο για την πάρτη μου. Που έκανα ότι ήθελα, πήγαινα όπου γούσταρα - όπου γη και πατρίς-  και δεν είχα να νοιαστώ για τίποτα πέρα από τα γούστα και τα κέφια μου. Την νοσταλγώ? Ούτε για πλάκα... Κι αν θέλω να είμαι ειλικρινής, με τίποτα δεν θα άλλαζα αυτό που είμαι και αυτό που έχω τώρα. Μια βάση από την οποία μπορώ να κάνω τα πάντα και να πετάξω όσο ψηλά αντέχω ακριβώς επειδή ξέρω πως θα έχω πάντα κάπου να επιστρέψω και κάπου να προσγειωθώ, έστω και ανώμαλα.. Ένα κέντρο στο σύμπαν μου γύρω από το οποίο κινούμαι, αναπνέω και υπάρχω, και μια αγκαλιά που όταν με κλείνει μέσα της η γη σταματάει να γυρίζει και η καρδιά μου χάνει δέκα χτύπους στην σειρά.

Ναι, απολαμβάνω τα μικρά και τα εύκολα.. Έτσι κι αλλιώς τα μεγάλα και τα εντυπωσιακά τα χάσαμε εδώ και καιρό και εμείς μαζί με πολλούς άλλους. Και σήμερα τίποτα δεν είναι όπως παλιά αλλά και τίποτα δεν είναι όπως ήταν έναν χρόνο πριν. Μετά από ένα pause που κράτησε σχεδόν δυο χρόνια, όλα προχωράνε με φόρα και φούρια προς ένα μέλλον που επιτέλους δείχνει πως θα είναι πολύ, πολύ καλύτερο από το παρελθόν. Και όχι μόνο το πρόσφατο. Γιατί θα είναι χτισμένο σε πιο γερές βάσεις, μοιράσμένο με ανθρώπους που άντεξαν στον χρόνο και στην κρίση, και το κυριότερο δικό μας. Κερδισμένο με πείσμα, και ρίσκο, και υπομονή, και αισιοδοξία που κάποτε φάνταζε εξωπραγματική αλλά τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν.. 

Και κάθε φορά που κάνω αυτή την σκέψη συνειδητοποιώ και πόση αξία έχουν στην πραγματικότητα αυτά τα μικρά και απλά που συχνά θεωρούμε δεδομένα. Γιατί από που αλλού θα αντλούσαμε δύναμη και κουράγιο αν δεν τα είχαμε να μας στηρίζουν και να ζεσταίνουν την ψυχή μας στα πολύ δύσκολα? Back to basics λοιπόν.. Με χίλια...:)