Αλλαγή γκαρνταρόμπας...

Φτάνω στην Παλιά Αγορά ελαφρώς καθυστερημένη και με τα νεύρα μου. Έχω κάνει δέκα κύκλους για να βρω να παρκάρω, πράγμα απολύτως λογικό για μια μέρα που ξεκίνησε στραβά και μου την έχει σπάσει απίστευτα γιατί έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την χαρά των δύο προηγούμενων ημερών.. Δεν πιστεύω στην γκαντεμιά και τα σχετικά αλλά μερικές φορές όταν τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν πραγματικά καλά σχεδόν αισθάνεσαι την κακή ενέργεια κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων. Η μιζέρια τους και τα δεκάδες κομπλεξ τους αποκτούν υπόσταση και γίνονται ύλη που την νοιώθεις να σε σκεπάζει σαν λερωμένο σεντόνι.

Εννοείται πως όλα αυτά με κάνουν να πεισμώνω ακόμα πιο πολύ. Εγώ αποφασίζω για ποιον θα χαλάσω το ροζ μου και την ζαχαρένια μου και εκείνοι που αξίζουν την θυσία είναι οι ίδιοι που δεν την προκαλούν ποτέ. Έτσι, οπλισμένη με χαμόγελο και με τόνους θετικής ενέργειας - την δική μου και εκείνη των ανθρώπων που μ΄αγαπάνε πραγματικά- αποφασίζω να κάνω απλώς αυτό που απαιτεί η περίσταση χωρίς να κλαίω πάνω απ΄το χυμένο γάλα. Και ω του θαύματος, σύντομα όλα αρχίζουν να διορθώνονται, σαν να πέρασα ένα τεστ με flying colours. 

Οι φιλενάδες μου έχουν παραγγείλει ήδη τα αγαπημένα μας πιάτα, πικάντικο κους κους και πατάτες με ροκφόρ και bacon - κάνουμε αυτή την χημική δίαιτα που δεν περιέχει ίχνος πρασινάδας- και λίγα λεπτά αργότερα και τα τελευταία ίχνη έντασης έχουν εξαφανιστεί. Η Κατερίνα μου δίνει να φορέσω το mood ring της για να με τσεκάρει. Γίνεται μπλέ που σημαίνει πως είμαι ήρεμη ενώ μερικές ώρες πριν θα ήταν μαύρο κατράμι, το χρώμα του "σκοτώνω άνθρωπο"..

Ανάμεσα σε ποτήρια γεμάτα παγάκια που κουδουνίζουν, μηνύματα που χτυπάνε στο Facebook, κουβεντολόϊ και γέλια ατελείωτα, η ώρα περνάει χαλαρά και έχουμε φτάσει ήδη να σχεδιάζουμε τα φετινά Χριστούγεννα που υποσχόμαστε πως θα τα περάσουμε όλες μαζί στο Λονδίνο. Η φωτισμένη σούπερ στολισμένη πόλη, το καινούριο σπίτι που χωράει και φιλοξενούμενους πια, και εμείς.. Τρέμε κόσμε, χαμός θα γίνει πάλι...

Ο Στηβ μας κερνάει λουκουμάδες με παγωτό, είναι μικρούτσικοι σαν ξηροκάρπια και σούπερ νόστιμοι και εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού, διηγούμαι ενθουσιασμένη πόσο όμορφα πέρασα χτες στον Ανθό, το ολοκαίνουριο εστιατόριο του Γιώργου Γεράρδου στην Καλλιθέα - να πάτε, θα σας αρέσει πολύ, εγώ θα ξαναπάω πολύ σύντομα- βλέπω και μια αγαπημένη φίλη και πρώην συμμαθήτρια και δίνουμε ραντεβού για καφέ μέσα στην επόμενη εβδομάδα, η Μάρθα με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει πως είμαστε ΟΚ για το βράδυ, ο Πάνος περνάει να πάρει τα ψώνια μια που επιστρέφει σπίτι για να μην τα έχω άγχος πως θα βράσουν μέσα στο πορτ μπαγκάζ, ο Ιάσονας μου στέλνει μήνυμα πως έχει πάει με τους φίλους του στην πλατεία και έχουν πάρει μαζί και τον Droopy, και ο ήλιος λάμπει κανονικά πια, μέσα - έξω.

Την ώρα που αποφασίζω πια να μαζευτώ κι εγώ, οδηγώντας με το air condition ανοιχτό και το ραδιόφωνο συντονισμένο στον Pepper, σκέφτομαι πως τελικά το σύμπαν δεν έχει μόνο χιούμορ αλλά και τέλεια αίσθηση του timing. Από εδώ τα φέρνει από εκεί τα πάει, και την κατάλληλη στιγμή, όταν σε έχει προετοιμάσει πια με έναν τρόπο τόσο τελικό και απόλυτο που δεν έχει επιστροφή, τσουπ! σου δίνει μία και σε στέλνει κουτρουβαλώντας παρακάτω.. Σαν να ανοίγει διάπλατα τα πατζούρια και τα παράθυρα σε ένα δωμάτιο κλειστό από χρόνια, κάτω από το άπλετο φως καμιά λεπτομέρεια δεν μπορεί να κρυφτεί.. Τίποτα δεν μπορείς να υποκριθείς πια πως δεν το καταλαβαίνεις, πως δεν το βλέπεις, πως δεν το αντιλαμβάνεσαι. Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο κι αν επιμείνεις, όσα ροζ γυαλιά κι αν φορέσεις και όσο κι αν παίξεις την χαζή και την ξανθιά με μπρίο πρωταγωνίστριας βαριετέ.. Κι αυτό που στο σκοτάδι, ή άντε στο φως των κεριών, φαινόταν σχεδόν γοητευτικό, αυτό που μπάλωνες καιρό τώρα σαν τριμμένο πουκάμισο που δεν ήθελες να αποχωριστείς από αγάπη ή συνήθεια, υψώνεται πια μπροστά στα μάτια σου γυμνό μέσα στην ασχήμια του και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκεφτόσουν τόσον καιρό και πως φαντάστηκες πως θα μπορούσες εσύ να κυκλοφορήσεις με τέτοιο ρούχο.. 

Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι τελικά αυτό ακριβώς.. Λαμπερά ρουχαλάκια από φτηνά υφάσματα με μπόλικη χρυσόσκονη από πάνω, που σε θαμπώνουν κάτω από συγκεκριμένο φωτισμό και τα περνάς για βελούδα και μετάξια.. Αλλά όταν τελικά τα φέρει έτσι η ζωή και τα δεις στο φως της μέρας, αντιλαμβάνεσαι πως είναι απλά τσίτια που κάποιος ανέσυρε από καλάθι της λαϊκής.. Και πως όσο κι αν προσπαθήσεις να τα μπερδέψεις με τα δικά σου λαμπερά, καθαρά και κυρίως αυθεντικά αξεσουάρ, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα λάθος. 

Έτσι, καιρού επιτρέποντος και ευκαιρίας δοθήσης, νομίζω πως είναι η τέλεια εποχή για να μαζέψω αυτά που δεν φοράω πια και να τα αφήσω κάπου εκεί έξω, να τα πάρει κάποιος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μένα.. Δεν θα τα πετάξω τσαλακωμένα σε μια σακούλα εννοείται.. Για χάρη της χαράς που μου έδωσαν όταν τα δοκίμαζα μπροστά στον καθρέφτη παριστάνοντας στο ημίφως την αρτίστα, θα τα αμπαλάρω προσεκτικά και όμορφα όπως τα έδωσαν και σε μένα.  Μαζί με μια καρτούλα που θα γράφει " Ελπίζω να τα χαρείτε, αλλά προσέξτε, μην τα αφήνετε πολύ στον ήλιο γιατί ξεβάφουν.."