Φίλα με ακόμα...

Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι το αδύνατο
Να εφεύρεις το όνειρο, μια ζωή σε μια μέρα
Μια σκηνή πέρα από την σελήνη
Ένας όμορφος κόσμος, που απέχει ένα βήμα
Μην ανάβεις το φως, τράβα απλά την κουρτίνα
Πεταλούδες γυρνούν στην Αθήνα
Πάρκα στο κέντρο, καλοκαίρι μυρίζει
Μια μητέρα, μια ερωμένη, μία κόρη περιμένει
Αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ
Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο
Ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά
Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου
Τα κύματα όλα της μοίρας

Ένα κορίτσι χορεύει στον ουρανό, στο δωμάτιο
Το δρόμο, την δουλειά, το σχολείο
Μια ψυχή και άλλη μία, και μια συνομιλία
Μόνο μάτια, και λέξη καμία
Ένα τέλειο λάθος, μια καινούργια αρχή
Ένα δάκρυ που δεν μπορεί να κρυφτεί
Μια ανάσα βαθιά, για να μην τρελαθώ
Μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό
Και Θεός, και αμαρτία, για μια ευκαιρία
Για όσους δεν βρήκαν το χρόνο να ψάξουν
Είμαι μέσα σου η λύση, που θα τιμωρήσει
Σε όσους δεν έχουν φτερά να πετάξουν

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά
Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να γεράσω μαζί σου
Το φεγγάρι να έχουμε στρώμα

Και τυχαίο και γραφτό, το μεγάλο μωρό
Που παίζει με τόξο και βέλη
Που χτυπάει και φεύγει, όλα τα ανατρέπει
Μα ο χάρτης τον δρόμο σου δείχνει
Του κρυμμένου θησαυρού, το ταξίδι τελειώνει
Εκεί που είναι αδύνατον να ‘μαστε όλοι
Σε κοιτάζω στα μάτια, σαν καθρέφτες γυαλίζουν
Το πιο ωραίο εαυτό μας αντικατοπτρίζουν

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά
Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα

Υ.Γ. Έχω κολλήσει με το τραγουδάκι αυτό απίστευτα... Που είναι διασκευή του Πάνου Μουζουράκη στο ιταλικό bacia mi ancora.. Είναι άνοιξη εντελώς λέμε... :-)

Υ.Γ. 2 Ανοιξη, άνοιξη, αλλά σήμερα ξύπνησα το πρωί και νόμιζα πως είμαι σε άλλο κράτος.. Τι μαυρίλα είναι αυτή έξω καλέ? Μέσα πάλι, το παλεύουμε... :-)Καλημέρα...

Τεμπελιές...

Πρωινός καφές στο σπίτι, δεύτερη μέρα στην σειρά.. Εχτές έγραφα την στήλη μου στο FnL Guide - η ύλη ανανεώνεται κάθε Τετάρτη, μην το ξεχνάτε να μπαίνετε να ενημερώνεστε, ναι? - και μετά ασχολήθηκα λίγο με τα του σπιτιού που το έχω εγκαταλείψει είναι η αλήθεια τελευταία.. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις με πιάσει έστω και ελαφρά η άνοιξη, και τώρα με έχει πιάσει βαριά, δεν έχω όρεξη ούτε για μαγειρικές, ούτε για νοικοκυροσύνες, ούτε για τίποτα... Ιδανικά θα ήθελα να είχα μαζέψει ήδη τα μπαγκάζια μου και να είχα εγκατασταθεί στον νησί... Ή να ήμουν στο αεροδρόμιο και να τσεκάριζα το εισητήριο μου για κάπου εκτός.. Τέλος πάντων, αυτά εχτές... Γιατί σήμερα απλά με έπιασε τεμπελιά... Τεμπελιά για καφέ έξω με φίλες πράγμα ανήκουστο!!!! Και τεμπελιά μέσα για το οτιδήποτε, που κάνει το θέμα ακόμα πιο περιέργο γιατί έχω διάφορα πράγματα να κάνω αλλά δεν θέλω να κάνω τίποτα... 

Θα βγω βέβαια αναγκαστικά γιατί έχω δυο ζητήματα που δεν σηκώνουν αναβολή.. Να αγοράσω ντοματίνια από τον Κυριάκο και περιοδικά από το περίπτερο... Ντοματίνια γιατί με έχει πιάσει μια τεράστια λαχτάρα για σαλάτα το βράδυ - με ντάκο, και τριμμένη φέτα, και ρίγανη, και κάπαρη- και περιοδικά γιατί κάπως θα πρέπει να περάσω την ώρα μου από το απόγευμα και μετά, μια που βαριέμαι και να ακολουθήσω τον Μάνο στο βραδινό του πρόγραμμα... Θα προτιμήσω instead να δω το πρώτο επεισόδιο του καινούριου reality του Μποτρίνι στον Alpha.. Νομίζω πως ξέρω και κάποιον από τους παίκτες και αυτό θα το κάνει πιο ενδιαφέρον.. I will let you know γιατί αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, το αγόρι αξίζει κάθε ψήφο και κάθε βοήθεια, πιστέψτε με... :-)

Κατά τα άλλα είμαι πολύ χαρούμενη για το site, οι πρώτες γνώμες ήταν ενθουσιώδεις και η στήριξη της αγοράς επίσης απ΄ότι δείχνουν όλα, και νομίζω πως από τις 6 του μηνός που θα ανοίξουν και όλα τα gadgets για τα μέλη, μαζί με τα σχόλια, τα blogs, και το Facebook, θα έχει και χαβαλέ κανονικό... Οπότε περιμένω και εγώ μαζί με όλους για να αρχίσω να ... παίζω...

(Να, αυτή την είχα εύκαιρη και την ανεβάζω.. Motorcycle boots, my very favorites και σίγουρα all time classic.. )

Τέλος, ευχαριστώ για τα μέηλς με τις υποδείξεις για θέματα προς ανάπτυξη, αυτό με τα αγαπημένα ρούχα και αξεσουάρ μου άρεσε και το έχω ήδη ξεκινήσει αλλά πρέπει να κατεβάσω διάφορα πράγματα από το πατάρι για να τα φωτογραφήσω οπότε θα μου πάρει λίγο χρόνο... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

"Φτηνά παπούτσια"...

Έχω μια αδυναμία μεγάλη... Δηλαδή έχω πολλές αδυναμίες μεγάλες, αλλά για την μία μου ήρθε η όρεξη να σας γράψω σήμερα... Την ιδέα - μαζί με τον τίτλο του ποστ- μου την έδωσε ένας φίλος που αγαπώ πολύ και που τα γούστα μας διαφέρουν απολύτως, μιλάμε για πλανήτες σε διαφορετικούς γαλαξίες σε θέματα στυλ, αλλά έτσι είναι όλα στην ζωή.. Τα ετερώνυμα έλκονται το λέει και η φυσική, και έτσι μπορεί να γουρλώνει τα μάτια ο γλυκούλης κάθε φορά που με βλέπει ντυμένη "Μάταλα" που λέει και η μαμά - εκείνος που είναι πάντα φιγουρίνι και που μπορεί να σου πει με μια βιαστική ματιά αν η τσάντα σου είναι περσινό μοντέλο ή τι μάρκα είναι το πιο απίθανο σου αξεσουάρ - αλλά μ΄αγαπάει πολύ και αυτό φτάνει.. Και επειδή τον αγαπάω πολύ και εγώ δεν θα σας πω τι άλλο μπορεί να σου πει με μια βιαστική ματιά, κυρίως γιατί αποφεύγω να το σκέφτομαι και εγώ στα σοβαρά, έτσι ώστε να συνεχίσω να τον αντιμετωπίζω με θάρρος και άνεση, και χωρίς να έχω στο νου μου ότι με περνάει ακτινογραφία κανονική κάθε φορά που εγώ τον συναντάω πανευτυχής και αμέριμνη.. Και συνήθως άβαφη, ντυμένη σαν γυφτάκι και με τα απολύτως λάθος - για εκείνον-  παπούτσια.. :-)

 

Πράγμα που μας φέρνει πίσω στην αδυναμία που λέγαμε... Που είναι τα παπούτσια.. Λατρεύω τα παπούτσια.. Και μάλιστα τα ψηλοτάκουνα, και ας μην τα φοράω ποτέ, ή μάλλον ας τα φοράω σπάνια.. Ιδανικά θα ήθελα να είμαι μονίμως σκαρφαλωμένη πάνω σε δώδεκα πόντους και να συμπεριφέρομαι σαν να είμαι ξυπόλυτη - αυτή είναι η μαγκιά - αλλά εγώ δεν την έχω καθόλου... Αντιθέτως, όταν αποφασίζω να τα φορέσω περπατάω σαν τσολιάς.. Σαν τσολιάς που φοβάται πως θα μπουρδουκλωθεί και σπάσει το κεφάλι του για την ακρίβεια.. Μάλιστα οι απολύτως κολλητοί μου γελάνε ακόμα με την ιστορία των Χρυσών Σκούφων και των μαύρων μου Gaspar Yurkevich, μια βραδιά που κατέληξα να κάθομαι στα σκαλιά της Αίγλης μυξοκλαίγοντας ντυμένη με μακρύ φόρεμα, ξυπόλητη και απολύτως ταλαιπωρημένη... Αν υπάρχει απόδειξη για τα παιδικά τραύματα, η σχέση μου με τα ψηλοτάκουνα είναι ακριβώς αυτό.. Μια που ο πατέρας μου τα λάτρευε και σχεδόν με υποχρέωνε να τα φοράω όταν βγαίναμε μαζί.. Και τα φορούσα υπέροχα  για ένα διάστημα, αλήθεια σας λέω, και τα τακούνια και όλα τα υπόλποιπα - αφήστε που μέχρι και πασαρέλα έχω περπατήσει στα νιάτα μου αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία- και όμως, με έναν μαγικό τρόπο, όταν αποφάσισα να αφήσω πίσω μου αυτά που με ενοχλούσαν και με βάραιναν και να ζήσω όπως ήθελα εγώ ακριβώς, έχασα την ικανότητα μου να περπατάω πάνω σε πόντους.. Και με τον καιρό I invented my very own look που από τα είκοσι κάτι μου δεν με εγκατέλειψε ποτέ και που το υποστηρίζω ακόμα περίφημα..

Πίσω στα παπούτσια, τα δωδεκάποντα τα αγαπώ και τα αγοράζω.. Και μια που δεν τα πολυφοράω, τα κρατάω φυλαγμένα στα κουτιά τους και τα χαζεύω, αλλά η αληθινή μου αδυναμία δεν είναι αυτά... Είναι τα Starάκια μου.. Αν υπάρχει ένα παπούτσι που με αντιπροσωπεύει απολύτως, και που το φοράω και μπορώ να το περπατήσω παντού - παντού όμως- είναι αυτό.. Και το έχω κάνει, μια που φορώντας ένα από τα πολλά λατρεμένα μου ζεγάρια, έχω πάει στα πιο απίθανα μέρη.. Και ελπίζω σύντομα να πάω και στο Claridges - μέσα, όχι απ' έξω- έτσι για να σπάσει ο μύθος του αυστηρού του dressing code... :-)

Η ιστορία μου με τα Starάκια μετράει πολλά, πολλά χρόνια... Το πρώτο μου ζευγάρι το αγόρασα στο Λονδίνο όταν ήμουν πιτσιρίκα και το φορούσα μέχρι που έλιωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.. Στην συνέχεια άρχισα να τα μαζεύω με πάθος.. Έχω αγοράσει Starάκια στα πιο παράξενα μέρη ever, ανάμεσα τους το Μπαλί και το Κυπαρίσσι... Σήμερα η συλλογή μου μετράει αρκετά ζευγάρια ..Τα σπανιότερα είναι  γούνινα λεοπάρ και τα πιο αγαπημένα μου  - και αυτά που φοράω συχνότερα- είναι τα ασημένια που μου έφερε πριν μερικά χρόνια ο Πέτρος από την Νέα Υόρκη, όχι μόνο γιατί πηγαίνουν σχεδόν με τα πάντα αλλά και γιατί ξέρω πόσο ταλαιπωρήθηκε για να τα βρει..

Αυτό που μου αρέσει κυρίως στα Starάκια - πέρα από το ότι είναι άνετα φυσικά-  είναι που είναι λιγότερο παπούτσια και περισσότερο.. ιδέα... Και τρόπος ζωής,  και κώδικας, και στυλ, και άποψη... Και που εκείνοι που ξέρουν και τα φοράνε όπως πρέπει τα εκτιμούν φθαρμένα, και "βρώμικα" και ανατρεπτικά.. Και τα στολίζουν με παράξενα αξεσουάρ και με αφιερώσεις, και αλλάζουν ή μπερδεύουν τα κορδόνια τους, και τα φυλάνε ως κόρη οφθαλμού παρόλο που μοιάζουν σαν να τα πετάνε όπου βρουν.. Καμία σχέση.. 

Άλλωστε δεν νομίζω πως υπάρχει άλλο "αθλητικό" παπούτσι που να έχει τέτοια γκάμα σχεδίων, υλικών και χρωμάτων, να έχει γίνει έμπνευση για τόσους καλλιτέχνες, και να μπορεί να φορεθεί και να δώσει τόνο με τόσο διαφορετικά ρούχα... Εγώ τα λατρεύω με τις βελουτέ φόρμες μου, τα τζην μου, ή τα στρατιωτικά παντελόνια με τις τσέπες που φοράω τα καλοκαίρια στο νησί, αλλά τα έχω φορέσει συχνά και με ρούχα πολύ πιο "βραδινά" για να τους δώσω μια πιο σκανταλιάρικη όψη.. Κάτι σαν κλείσιμο του ματιού.. Και ο Άρις που συμμερίζεται την αδυναμία μου και έχει κι αυτός την δική του συλλογή, λόγω καλλιτεχνκής ιδιοσυγκρασίας επεμβαίνει ακόμα πιο παρεμβατικά στα αγαπημένα του ζευγάρια, αλλά και στα δικά μου... 

Και τελικά, αν θα ήθελα να περπατήσω την άνοιξη, θα το έκανα φορώντας All Stars.. Ροζ, extremely used, και πάντα αγαπημένα... Γιατί όλα στην ζωή είναι κυρίως ιδέα... Και θέλουν τρόπο και όχι κόπο που λέει και η διαφήμιση.. Και αν μαζί είναι και κλείσιμο ματιού, ακόμα καλύτερα, δεν νομίζετε?

Υ.Γ. Το τραγούδι είναι αναμενόμενο νομίζω.. Αλλά δεν παύει να ταιριάζει κουτί... Φιλιά πολλά ανοιξιάτικα...

Άνοιξη είναι...

Άνοιξη είναι που ξυπνάω το πρωί και όλα μου μοιάζουν ευκολότερα... Που τα μάτια μου - τα παλιά και τα καινούρια - μου χαμογελάνε μέσα από τον καθρέφτη μέσα στην σκανταλιά.. Που ψάχνω να βρω άλλα γυαλιά ηλίου και που βγάζω τα Starάκια μου από τα κουτιά τους... Και τις ζακέτες με τα χαρούμενα χρώματα από την ντουλάπα.. Και που μου με παίρνει τηλέφωνο ο Ζ. από το νησάκι και με ξεσηκώνει και η Έλζα ανεβάζει φωτογραφίες απο την παραλία μας άδεια με μερικές ξαπλώστρες μόνο...

Άνοιξη είναι τα μεσημέρια που συναντάμε φίλους, και γελάμε δυνατά, και αράζουμε στον ήλιο και τον ρουφάμε σαν διψασμένα σφουγγάρια.. Που νοσταλγώ το καλοκαίρι περισσότερο από ποτέ και ξέρω πως φτάνει ο καιρός που θα βουτήξω το κεφάλι μου στο κρυστάλλινο νερό στο Σωστάκι... Που τα βράδια που επιστρέφουμε στο σπίτι έχει αυτή την γλυκιά δροσιά και ο αέρας μυρίζει λουλούδια.. Και που το ηλοβασίλεμα είναι τόσο όμορφο που σταματάω το αυτοκίνητο και το φωτογραφίζω μέσα από το ανοιχτό τζάμι... 

Άνοιξη είναι υπέροχες ντοματοσαλάτες με πατάτες τηγανητές..  Μεσημέρια με κολλητούς σε ταβέρνες δίπλα στο κύμμα... Και φωτογραφίες που περιμένουν μέσα σε συρτάρια να τις ξανακοιτάξω και να θυμηθώ, και σημειώματα που ανακαλύπτω ξεχασμένα μέσα σε κουτιά που νόμιζα πως ήταν άδεια..  Η Λιάνα να στρώνει τραπέζια χαλαρά και ο αντιπροεδρούλης να ψήνει τα ωραιότερα λουκάνικα στο BBQ μαζί με πίτες διαίτης... Ο Droopy που λιάζεται απολαυστικά κάτω από το παράθυρο της κουζίνας... Η Μαρία που παρατηρεί τις κάμπιες και ο Μάνος που καπνίζει το πούρο του με το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό.. Και εγώ που δεν  κρυώνω..

Άνοιξη είναι που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη για girl's στο Ivy.. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, και μιλάμε για Μαρίες και Λουκίες και γελάμε απίστευτα.. Που ετοιμάζουμε ταξίδια και εκδρομές.. Που έρχεται Πάσχα και θα φτιάξω μαγειρίτσα Λαγκαδινή για τους φίλους της καρδιάς μου... Που έχω διάθεση για βόλτες, που μου κόβεται η όρεξη, που ακούω τραγούδια και χαμογελάω σαν τον χάχα... Και που το μυαλό μου τρέχει με χίλια, μίλια μακριά... 

Άνοιξη είναι παγωμένος Freddocino, τσιγάρα Καρέλια χρυσή κασετίνα, απογεύματα με την αντηλιά να με χτυπάει και να μισοκλείνω τα μάτια, βιβλία που μένουν ώρες ανοιχτά  στην ίδια σελίδα γιατί το μυαλό αρνείται να συγκεντρωθεί, και κουβέντες ατελείωτες επί παντός επιστητού.. Τα πεντικιούρ με χρώματα πάντα σκούρα, και τα εσπευσμένα ραντεβού για κεριά και για μποτέ κάθε είδους... Και τα κοτονένια πουλοβεράκια στους ώμους , και τα μηνύματα στο κινητό που τα κρατάς γιατί τα διαβάζεις ξανά και ξανά και δεν τα χορταίνεις..

Άνοιξη είναι που ξαφνικά το φως αλλάζει.. Μαζί και η ώρα.. Που νυχτώνει γλυκά και που σε λίγο θα καπνίζουμε ελεύθερα σε αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια.. Που αγαπιόμαστε πολύ, που είμαστε ακόμα εδώ, και περάσαμε επιτυχώς έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα... Που ο απολογισμός τελικά βγαίνει σωστός και ας με δυσκόλεψαν οι πράξεις... Και που η Πολυάννα μέσα μου δεν σταμάταει να μου λέει γελώντας "είδες που στα 'λεγα εγώ? Στο τέλος νικάει πάντα η αγάπη..."

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι στιγμιότυπα από ένα υπέροχο τριήμερο που μόλις πέρασε.. Και το τραγουδάκι είναι από εκείνα που τα ακούω και ανοίγει η ψυχή μου, γιατί μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από στιγμές που έχουν περάσει αλλά δεν έχουν ξεχαστεί.. Ούτε και πρόκειται...

Καλή Αρχή!!!!!

Δεν θα μπορούσα να μην το γράψω φυσικά!!! Παρόλο που ακόμα είναι σε φάση δοκιμαστική μέχρι τις 6 Απριλίου που θα ανέβει με όλες του τις λειτουργίες και τα applications σε πλήρη ανάπτυξη, από σήμερα το site του αγαπημένου μου είναι γεγονός.. Και είμαι πολύ χαρούμενη και πολύ περήφανη, και επειδή έζησα από κοντά όλους αυτους τους μήνες προετοιμασίας που χρειάστηκαν, αλλά και την καριέρα του από την μέρα που την ξεκίνησε μέχρι σήμερα, δεν μπορώ παρά να είμαι και αληθινά συγκινημένη.. 

Βέβαια το Food and Leisure Guide (FnL) είναι μια προσπάθεια ομαδική και το κοινό όνειρο μια παρέας ταλαντούχων ανθρώπων που αποφάσισαν όντας ο καθένας στον χώρο του κορυφαίο όνομα να ενώσουν τις δυνάμεις τους για κάτι εντελώς μοναδικό.. Ένα site αφιερωμένο στην γαστρονομία, το κρασί, το πούρο, το ταξίδι και την ευζωία γενικότερα, με επώνυμες απόψεις, με τόλμη και ανοιχτούς ορίζοντες, πολυφωνία, και το κυρίοτερο με αυστηρές και αντικειμενικές κριτικές  μια που το site έχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.. Δεν δέχεται διαφήμιση από τα προϊόντα που κρίνει.. Που πάει να πει πως εστιατόρια, κρασιά και πούρα δεν μπορούν να διαφημιστούν με κανέναν τρόπο, άμεσο ή έμμεσο σ΄αυτό.. 

Πέρα από όλα αυτά λοιπόν, τα άρθρα, τις μόνιμες στήλες, τους οδηγούς και την γενικότερη ύλη που θα ανανεώνεται κάθε Τετάρτη και θα έχει να κάνει με το έξω από το σπίτι αλλά και το μέσα σε αυτό, το site θα έχει άμεση σύνδεση με το Facebook , το Myspace, το Twitter και τα υπόλοιπα sites κοινωνικής δικτύωσης, θα έχει applications για όλα τα smart phones, θα έχει ιδιαίτερα active κομμάτι για τα μέλη που θα μπορούν να σχολιάσουν τα πάντα, να ανεβάσουν τις δικές τους απόψεις, να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς, events και ταξίδια, να διαμορφώσουν τις προσωπικές τους σελίδες, να μοιραστούν τα άρθρα που τους ενδιαφέρουν ή να ανεβάσουν δικά τους, και άλλα τέτοια πολύ cool έτσι ώστε, σιγά σιγά να δημιουργηθούν ομάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα... 

Τέλος, το Food and Leisure Guide είναι στημένο πάνω σε μια πλατφόρμα  με απίστευτες δυνατότητες που υποστηρίζει μέχρι και web TV, οπότε όπως μπορείτε να φανταστείτε, sky is the limit.. Και σας διαβεβαιώ πως παρόλο που δεν μπορώ και δεν πρέπει να πω περισσότερα, με τον καιρό η ομάδα θα σας εντυπωσιάσει γιατί έχει απίστευτες ιδέες και την φιλοδοξία - αλλά και το κέφι- να κάνει κάτι εντελώς καινούριο στον χώρο..

Ο Γιώργος Φλούδας, η Κατερίνα Κατώπη, ο Γιάννης Ντρενογιάννης, η Βάλυ Βαϊμάκη, η Μικαέλα Θεοφίλου, ο Θύμιος Βούλγαρης, ο Ηλίας Μαρινάκης, η Λίλα Καραποστόλη, η Δάφνη Μοντεσάντου, ο Πάνος Δεληγιάννης και εγώ, σας καλοσωρίζουμε λοιπόν σε αυτή μας την καινούρια προσπάθεια και ελπίζουμε να σας έχουμε δίπλα μας σε όλη την διαδρομή που προβλέπεται συναρπαστική και υπέροχη.. Μαζί μας, φίλοι αγαπημένοι που ζουν στο εξωτερικό  και ξέρουν να τρώνε καλά χωρίς να είναι "ειδικοί" όπως η δικιά μας Δέσποινα Παυλή, ο Peter Stat και άλλοι που έπονται θα μας κρατάνε ενήμερους για τις διεθνείς γαστρονομικές εξελίξεις και θα μοιράζονται τις εμπειρίες τους στα εστιατόρια του κόσμου, δημόσια πρόσωπα από διάφορους χώρους θα μας παρουσιάζουν την "ημέρα τους στο πιάτο",   πολλοί επώνυμοι του χώρου της γαστρονομίας που θα κάνουν guest εμφανίσεις, και φυσικά... σιγά μην λείπουν τα blogs.. Που ακόμα δεν έχουν ανέβει αλλά θα είναι παρόντα και θα δίνουν και αυτά τον δικό τους τόνο στο project.. Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε... :-)

Wish us luck λοιπόν και μοιραστείτε την χαρά μας.. Σήμερα είναι πραγματικά μια υπέροχη μέρα... 

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον Βίκτωρα, τον Παύλο και την Smiling Hippo που έκαναν το όνειρο διαδικτυακή πραγματικότητα... Είστε οι ήρωες μου!!!!

Όλες οι Μπλανς του κόσμου, είμαι εγώ...

Βράδυ Τρίτης στα Εξάρχεια... Φτάσαμε στο θέατρο νωρίς και η παράσταση έχει ακόμα τρία τέταρτα για να αρχίσει.. Ο Θάνος μας υποδέχεται χαμογελαστός και μας στέλνει κατ' ευθείαν στο μπαρ του υπογείου για να τον αφήσουμε να κάνει την δουλειά του... Βότκες, τσιγάρα και η κουβέντα γυρίζει κάπως παράξενα στα πολύ προσωπικά.. Μιλάω χαμογελώντας - έτσι λέγονται πάντα οι πιο σκληρές αλήθειες, κρυμένες πίσω από χαμόγελα που τις ξορκίζουν- και συνειδητοποιώ σχεδόν απορημένη πως ξεχνάω ολοένα και συχνότερα πια, ποια και τι είμαι στ' αλήθεια.. Απαριθμώ τις στιγμές της ζωής μου που με σημάδεψαν με φωνή σχεδόν άχρωμη, σαν να κάνω λογαριασμό, αλλά μέσα από τις λέξεις - και το μέτρημα-  η πραγματικότητα ξεπροβάλει αδιάψευστη.. Δεν θα μεταφέρω την σούμα, το blog το διαβάζει πολύς κόσμος στον οποίο δεν μπορώ και δεν θέλω να εμπιστευθώ τις ουλές και τα σημάδια μου, πάντως τελικά "been there, done that". Almost everything. Ότι μπορούσε να με τελείωσει - κυριολεκτικά και μεταφορικά-  το έζησα και το ξεπέρασα. Μπορεί να ακούγεται σαν καυχησιά αλλά δεν είναι καθόλου, και οι δικοί μου άνθρωποι νομίζω πως διαβάζοντας αυτές τις σειρές θα κουνήσουν το κεφάλι καταφατικά.. Σήμερα, το μόνο πράγμα που μπορεί να με τρομάξει πια είναι η υγεία και η ευτυχία του παιδιού μου.. Και των ανθρώπων που αγαπάω.. Και η δική μου, αμέσως μετά..

Σκληρή και εγωιστική διαπίστωση ίσως, αλλά πίσω από το ροζ, και το φως,  και την χαρά του τώρα κρύβεται ένα παρελθόν ταραχώδες - το λιγότερο- που δεν το κρύβω φυσικά, μην φανταστείτε κάτι τέτοιο, ούτε το ξεχνάω... Απλά έχω μάθει να ζω μαζί του και με τον καιρό, να το θεωρώ λιγότερο σύνθετο από ότι είναι στην πραγματικότητα .. 

Μεγάλη ιστορία ο καιρός.. Καμουφλάρει τα σημάδια, επουλώνει τις πληγές, στρογγυλεύει τις γωνίες, καταπραύνει τον θυμό, ηρεμεί τις ψυχές και θαμπώνει το σκοτάδι.. Το σπάει με φως.. Και αν αφεθείς, καμιά φορά σχεδόν πιστεύεις και εσύ την καινούρια σου εικόνα και την απολαμβάνεις με τον ενθουσιασμό των άλλων.. Και συχνά δοκιμάζεις τις καινούριες σου - μειωμένες πια - αντοχές με τους πιο παράξενους τρόπους..

Χτες το βράδυ, είπα στον Στέλιο την μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μου μασουλώντας αλμυρά μπισκότα σε σχήμα ψαριού, καθισμένη σε ένα stool, σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια.. Η δύναμη μου είναι οι αδυναμίες μου.. Τι να μου κάνει κάποιος που δεν έχω προλάβει ήδη να το κάνω εγώ στον εαυτό μου? Και με αυτή την γνώση, και αυτή την πραγματικότητα να μην αλλάζει επί της ουσίας όσο και αν αλλάζω εγώ, αν η βάση που δημιούργησα με κόπο όλα αυτά τα χρόνια - το παιδί μου, ο άντρας μου, η μάνα μου, και οι δέκα άνθρωποι που αγγιζουν την ψυχή μου-  είναι γερή, όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα διαχειριστώ.. Να τα αρχίσω, να τα τελειώσω, να τα γλεντήσω και να τα αντέξω... Και δεν με νοιάζει καθόλου η γνώμη άλλου κανενός.. Εξ' ου και το επώνυμο blog, και ο χαρακτήρας μου που ενοχλεί πολλούς, και ο τρόπος με τον οποίο έχω επιλέξει να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου...  

Λίγο αργότερα, παρακολουθώντας την εξαιρετική παράσταση το μυαλό μου έτρεχε αλλού.. "Όλες οι Μπλανς του κόσμου" τραγουδούσε στην σκηνή η Νάντια Κοντογιώργη και αυτή την εποχή λοιπόν, λατρεύω να είμαι Μπλανς.. Ξανθιά, ευάλωτη, πρόθυμη, τσαλακωμένη, έτοιμη να παραδοθεί... Και είναι ένας ρόλος τόσο υπέροχος και ταυτόχρονα τόσο κόντρα, που απολαμβάνω κάθε του στιγμή και αυτός ο ενθουσιασμός με κάνει να τον παίζω μαγικά, το ξέρω, το νοιώθω, το βλέπω.. Άλλωστε οι υπερβάσεις ήταν πάντα εκείνες που όριζαν την κατεύθυνση της ζωής μου.. Από την πρώτη που έκανα στα δεκαοκτώ μου κλείνοντας οριστικά πίσω μου μια πόρτα τεράστια, μέχρι σήμερα, που είμαι μαμά, και σύντροφος, και  φίλη, και έχω αυτό το ροζ blog και ψήνω cupcakes στην φωτεινή κουζίνα μου, όλη μου η πορεία ήταν και είναι ένας χορός με το αναπάντεχο  και το ανατρεπτικό κόντρα σε κάθε είδους προγνωστικό.. Και μου αρέσει πολύ έτσι.. Δεν θα άλλαζα ούτε ένα λεπτό, αυτή είναι η αλήθεια.. Γιατί κάθε βήμα που έκανα, δύσκολο, εύκολο, σε ίσωμα, σε ανηφόρα ή σε κατηφόρα, με έφερε εδώ που είμαι, όπως είμαι... Και αυτό που είμαι - βρίστε με όσο θέλετε οι ανώνυμοι -  είναι αυτό που θέλησα ακριβώς... 

Υ.Γ. Η παράσταση "Αν αργήσω κοιμήσου" παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, (σκηνή: 104 συν 1), Θεμιστοκλέους 104, Αθήνα, τηλ. 2103826185.  Να πάτε να την δείτε, πραγματικά αξίζει τον κόπο.. Και μετά, σας προτίνω να ακολουθήσετε το ίδιο πρόγραμμα με μας..  Στο Salero , Βαλτετσίου 51, Εξάρχεια, έχει καλό φαγητό, ωραίες φατσούλες γύρω γύρω, και τραπέζια σε έναν όμορφο κλειστό κήπο στον οποίο επιτρέπεται το κάπνισμα..  Στο μεταξύ, χαρείτε το τραγούδι του φινάλε... 

Υ.Γ. 2 Όσο και αν αποφασίζω συχνά πυκνά να κρατάω την θεματολογία του blog σε πιο απλά και γενικά θέματα, αυτό που μου αρέσει στην πραγματικότητα είναι να γράφω ότι θέλω, όπως το νοιώθω, όταν το νοιώθω.. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας αυτό το "άνοιγμα"  -το έχω ξαναγράψει-  και ταυτόχρονα μια μαγική ευκαιρία μέσα από τα σχόλια να βλέπω την εικόνα μου, τους προβληματισμούς μου, τα όνειρα μου και τις σκέψεις μου διυλισμένες μέσα από τις προσλαμβάνουσες, τις γνώμες και τις αντιλήψεις άλλων ανθρώπων.. Πράγμα που το βρίσκω απολύτως γοητευτικό ακόμα και όταν αυτά που διαβάζω δεν με κολακεύουν καθόλου..

Και S και M και B....

Παρίσι 1984… Είμαι 20 χρονών, έχω κάνει πολλά και νομίζω πως τα έχω κάνει όλα.. Μια νύχτα σε ένα από τα πρώτα ίσως fetish clubs της Ευρώπης θα με κάνει να αλλάξω γνώμη με συνοπτικές διαδικασίες.. Το όνομα δεν το θυμάμαι καν.. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν γύρω μου όμως μου έχουν μείνει πραγματικά αξέχαστες.. Ίσως γιατί τότε ακόμα το θέαμα ήταν «πραγματικό» και όχι σκηνοθετημένο, ήταν περισσότερο μια εμπειρία παρά ένα – έστω και ακραίο- βαριετέ.. 

Στην μεγάλη αίθουσα με τα τραπέζια και τα σεπαρέ, το κοινό παρακολουθούσε με αυξανόμενο ενδιαφέρον.. Δεν ήταν όλοι ντυμένοι με leather και latex, ούτε άλλα τέτοια θεματικά και extreme.. Κατά περιόδους όμως, όταν το θέαμα στην σκηνή αλλά και γύρω μας έφτανε στα όρια, η σιωπή μπορούσε να κοπεί με το μαχαίρι παρόλη την μουσική… Και λίγο πιο εκεί, για τους πολύ τολμηρούς ή για τους πολύ έμπειρους, υπήρχαν δωμάτια όπου γινόταν πραγματικός χαμός…

 

Αν το bondage είναι όντως μια μορφή τέχνης, ο σαδομαζοχισμός είναι ένα role playing game που έχει όσο ενδιαφέρον μπορείς να αντέξεις, είτε παρακολουθείς είτε συμμετέχεις.. Και η ιδέα του πόνου στο σεξ είναι όσο αρχαίο είναι και το ίδιο το σπορ.. Από τον άντρα εκείνο της παλαιολιθικής εποχής που έσερνε την γυναίκα από τα μαλλιά για να την πάει στην σπηλιά μέχρι τα σημερινά safe words που στοιχειοθετούν τα όρια, ο πόνος είναι αφροδισιακός.. Και το σκληρό σεξ είναι ένα από τα πράγματα που εκτιμούν συνήθως οι γυναίκες, ακόμα και αν χρειάζεται καμιά φορά να απελευθερωθούν έστω και  τεχνηέντως από τα ταμπού που μιλάνε για έρωτα, και από όλες εκείνες τις ξενέρωτες Άρλεκιν ιστορίες που περιγράφουν άντρες με θεληματικό πηγούνι που σηκώνουν την πρωταγωνίστριά στα δυνατά τους μπράτσα, την ξαπλώνουν σε κρεβάτια με μεταξωτά σεντόνια και "μπαίνουν απαλά μέσα της".. Μπλιάξ!

Προσωπικά - μια που δικό μου είναι το ποστ- την έκφραση «κάνω έρωτα» την απεχθάνομαι.. Όσο γοητευτικό και αν είναι το συναίσθημα, και απαραίτητο για να σε φτάσει στο σημείο να θέλεις τον άλλον αρκετά ώστε να του παραδοθείς ψυχή τε και σώμα, τόσο ξενέρωτο μου φαίνεται το να το βάζουμε ανάμεσα στα σεντόνια μας που οφείλουν να είναι τσαλακωμένα.. Έτσι το σεξ πρέπει να έχει δύναμη.. Και παλμό.. Και πάθος.. Και τουλάχιστον «RNB μπατσάκια» που λένε και τα αγόρια από την Θεσσαλονίκη.. Και από εκεί και πέρα, όπως και σε όλα τα πράγματα στην ζωή άλλωστε, sky is the limit.. Και αυτά που μπορούν - και πρέπει- να συμβούν μεταξύ συναινούντων ενηλίκων δεν έχουν τελειωμό.. 

Πίσω στα fetish clubs, το Παρίσι του 84 το θυμήθκα με την ευκαιρία του Torture Garden που ήρθε στην Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα.. Βέβαια εδώ τα πράγματα είναι τελείως θέαμα, με fashion shows, dj s με piercings, tattoos και μαστίγια, φακίρηδες ντυμένους στα δερμάτινα και κορίτσια με κόκκινες γόβες που οδηγούν μηχανές,  και το wildest thing που μπορείς να δεις είναι άνθρωποι κρεμασμένοι στον αέρα από τις ρόγες τους.. Ας πούμε.. Και φυσικά, δεν υπάρχουν δωμάτια για το κοινό, όποιος γουστάρει αυτό που είδε μπορεί να πάει να το κάνει σπίτι του, αν και εγώ ξενερώνω με τη ιδέα και μόνο πως το κοινό του μαγαζιού θεωρεί υποχρέωση του να ντυθεί Master η Mistress – και μάλιστα με την αισθητική που ο καθένας κουβαλάει, λες και πάει στο καρναβάλι - για να παρακολουθήσει ένα show.. 

Ρωτώντας έμαθα πως στην Αθήνα υπάρχουν διάφορα swingers clubs τα οποία οργανώνουν και theme nights αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν που να έχει συμμετάσχει.. Αντίθετα ξέρω πως διοργανώνονται απίστευτα ιδιωτικά πάρτι με αυστηρότατο guest list και εκεί τα πράγματα είναι σίγουρα πιο ενδιαφέροντα για όσους αρέσκονται στο να εξερευνούν τα όρια τους.. Ή τα όρια των άλλων..

Και επειδή περνάω φάση σκανταλιάς και έχω κέφι για βόλτες και για εξερευνήσεις, νομίζω πως στο επόμενο ταξίδι που θα κάνω for girls only θα φροντίσω να πάμε να δούμε πως κουνιούνται οι βάρκες και στο εξωτερικό… Θα έχει πλάκα, θα γελάσουμε σίγουρα απίστευτα, και το να είσαι τουρίστας κάπου σου δίνει και την ελευθερία να μην έχεις την έννοια σε ποιον θα πέσεις επάνω την πιο άσχετη ή την πιο άβολη στιγμή, κυριολεκτικά και μεταφορικά..  

Όσο για τα άγρια παιχνίδια στο σεξ, για να επιστρέψω εκεί από όπου ξεκίνησα, η αλήθεια είναι πως -  υποθετικά και απολύτως εγκυκλοπαιδικά μιλώντας- έχει απίστευτο ενδιαφέρον το να αφεθείς στα χέρια και την φαντασία κάποιου άλλου, αρκεί να τον εμπιστεύεσαι αρκετά προφανώς και να παίζετε το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους κανόνες.. Όσο για τους ρόλους, φαντάζομαι πως ενώ θεωρητικά κάποιος είναι ο "θύτης" και κάποιος το "θύμα" στην πραγματικότητα, όταν μπαίνεις στον χορό είναι για να χορέψεις.. Και μάλλον ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν γίνεται να κάνεις μόνο φούρλες, θα έρθει η ώρα που θα ανακγαστείς να υποκλιθείς και εσύ... :-) Έτσι κι αλλιώς, αν η αδρεναλίνη είναι ένα από τα ισχυρότερα διεγερτικά, φανταστείτε τι σημαίνει να νοιώθεις, και να είσαι στο έλεος κάποιου.. Ή να έχεις την εξουσία να κάνεις ότι θέλεις σε κάποιον, έστω και στα πλαίσια ενός παιχνιδιού... Άλλωστε το να υποτάσεις και να υποτάσεσαι ήταν πάντα το νόημα όλης της ιστορίας αλλά και η δυο όψεις του ίδου νομίσματος.. Με τον ίδιο τρόπο που μια πίπα ας πούμε είναι το ίδιο διεγερτική και για εκείνον που την παίρνει αλλά και για εκείνον που την δίνει... Ο ένας γιατί απολαμβάνει και ο αλλος γιατί έχει την εξουσία ... στο στόμα του...  

Για όσους ενδιαφέρεστε πάντως και θέλετε να κάνετε την αρχή – γιατί κάποιοι και ενδιαφέρεστε και την έχετε κάνει σίγουρα- οι οδηγίες χρήσης είναι απλές… Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε τέτοια παιχνίδια, παίζουν ρόλους, δεν πάει να πει ότι είναι κιόλας αυτό που υποδύονται και δεν ξέρω με ποιον άλλο τρόπο να διευκρινίσω καλύτερα αυτό που θέλω να πω.. Επίσης το όχι σημαίνει όχι..  Πάντα..  Μην διακόπτετε εκείνους που παίζουν ήδη και μην χώνεστε χωρίς να ζητήσετε την άδεια.  Αν υπάρχουν μηχανήματα γύρω και δεν ξέρετε πως δουλεύει κάτι καλό είναι να ρωτάτε.. Και τέλος, συνεννοηθείτε για το περίφημο safe word και μην το ξεχάσετε γιατί… εσείς θα χάσετε…  Α! Και οι κύριοι να φοράτε πάντα προφυλακτικό, ναι? Σαν καλά, μεγάλα παιδάκια που είστε… 

Υ.Γ. Ε, καιρός ήταν να γράψω και κάτι λίγο διαφορετικό γιατί μόνο με συνταγές, λαμπερά και ανώδυνα και ροζ θα χαθεί το ενδιαφέρον εντελώς και μετά θα ψάχνω να βρω το κοινό μου... Φιλιά πολλά...

Ultimate test...

Είμαι σίγουρη πως όσοι με ξέρετε καλά γελάτε ήδη με τον τίτλο, είναι κορυφαίο σλογκανάκι μαζί με το "do I care?" και το "it does not exist", αλλά ταίριαζε σούπερ με το κόνσεπτ του ποστ και τι να κάνω, να μην το βάλω? Άλλωστε αυτή την έννοια έχουν οι πετυχημένες ατάκες, να τις λέει κάποιος και να τις κολλάνε οι υπόλοιποι και να μεταφέρονται τα σλογκανάκια από παρέα σε παρέα και να κάνουν τον γύρο της πόλης.. Έτσι δεν είναι φανταστικοί μου αναγνώστες για να θυμηθούμε κάτι παλιότερο και ελληνικό?

Πίσω στο θέμα, θεωρώ την μέρα που πέρασε σύντομο διαφημιστικό διάλλειμα στο ανοιξιάτικο και αισιόδοξο mood μου και έτσι την προσπερνάω και συνεχίζω ακάθεκτη να χαμογελάω, παρόλη την μαυρίλα και την μουντάδα που απ΄ότι είπε η ΕΜΥ θα κρατήσει ως καιρικό φαινόμενο τουλάχιστον μέχρι και αύριο.. Που εγώ έχω να πάω θέατρο με τον κολλητούλη μου και μετά για πατάτες τηγανητές μια που η διανόηση θέλει και αυτή την ειδική της διατροφή.. Ταυτόχρονα κάνω προγράμματα για την 25η Μαρτίου που έρχεται οσονούπω - η εθνική εορτή θέλει επίσης την ειδική της διατροφή και δη μπακαλιάρο σκορδαλιά όπως γνωρίζετε ίσως, που εγώ τον σιχαίνομαι  (το μόνο μπακαλιαροειδές που τρώω είναι το black cod στο Matsuhisa) αλλά εννοείται πως θα φροντίσω για την χαρά των φίλων μου- και ετοιμάζω και τη ύλη που πρέπει να παραδώσω για το site του αγαπημένου μου.. Έχω ήδη φτιάξει το βιογραφικό μου και έχω διαλέξει και φωτογραφία και αύριο, με καλύτερο κέφι και μεγαλύτερη έμπνευση - θα βοηθήσει αν δεν πατήσω κανέναν με το αυτοκίνητο μάλλον- θα γράψω και το πρώτο κομμάτι της στήλης μου που θα έχει τίτλο Food, Leisure and the City.. 

Και τώρα, θα σας αφήσω και θα πάω να κοιμηθώ γιατί είμαι πτώμα.. Πέρασα ένα μεγάλο μέρος του απογεύματος μου κλαίγοντας, πονάει το χέρι μου και γενικά είμαι σαν να με έχει πατήσει τρένο.. Και παρόλα αυτά, έχω τεράστια ανάγκη πριν κουκουλωθώ με το πάπλωμα μου, ακουμπήσω το κεφάλι μου στο αρωματισμένο με Molton Brown pillow spray μαξιλάρι μου και αφήσω τα όνειρα μου να με ταξιδέψουν σε μέρη με λιακάδα , να σας πω καληνύχτα και καλημέρα  με κάτι ευχάριστο.. Και χαζό και ανώδυνο όπως συμφωνήσαμε αλλά αυτό είναι τελικά το μεγαλύτερο μου challenge.. Να καταπολεμήσω αυτή την μαυρίλα που με καθηλώνει και με γεμίζει φόβο, και τις τάσεις φυγής μου που γίνονται όλο και μεγαλύτερες,  και να συνεχίσω να χαμογελάω, no matter what.. Γιατί αν όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, αυτό είναι όπως λέει και ο τίτλος, το ultimate test... Και σκοπεύω να το περάσω με flying colors...

Φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Σύντομα θα σας διηγηθώ και τις περιπέτειες μου στην χώρα του S & Μ και του bondage... Και θα έχει πλάκα, σας το υπόσχομαι.. 

Υ.Γ. 2 Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το blog της Ιωάννας και είναι bittersweet.. Ασορτί με την πραγματική διάθεση μου... 

Υ.Γ.3 Έχω αφήσει τα σχόλια από τα δύο προηγούμενα ποστ αναπάντητα αλλά θα επανέλθω αύριο με τον πρωινό μου καφέ... ΧΧΧ

Δικαίωμα.... (Updated)..

Γράφω βιαστικά πριν πάω για ύπνο.. Ήταν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο γεμάτο γέλιο, διασκέδαση και εκπλήξεις.. Και εμπειρίες παράξενες για τις οποίες κάποια στιγμή θα κάνω ένα ξεχωριστό ποστ... Σε λίγες ώρες ξημερώνει Δευτέρα και ξεκινάει μια εβδομάδα πολύ σημαντική που την περιμένω πως και πως γιατί σηματοδοτεί ένα καινούριο ξεκίνημα του Μάνου και μαζί το τέλος μιας περιόδου που ήταν δύσκολη αλλά και διδακτική.. Μετρήσαμε φίλους και απώλειες, αλλάξαμε σχέδια και πήραμε αποφάσεις σημαντικές, βάλαμε τις προτεραιότητες μας σε καινούρια τάξη, και πέρα και πάνω απ΄όλα επιβεβαιώσαμε πως παραμένουμε ομάδα γερή.. Και πως όπως πάντα, στα δύσκολα και στα εύκολα εξακολουθούμε να επιλέγουμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο...

Στο περιθώριο όλων αυτών, ταυτόχρονα, έτρεχε και ένα άλλο θέμα δικό μου.. Που είχε να κάνει με αυτό το γαμημένο παρελθόν που με στοιχειώνει και που με κυνηγάει να με βάλει σε μια θεσούλα που δεν την θέλω και δεν θα την πάρω.. Παρόλα αυτά, στο τέλος της μέρας είμαστε, είμαι, καλά... Και ξέρω πως για τους ανθρώπους που αγαπάω, και για την ζωή που θέλω να ζήσω, μπορώ να κάνω θαύματα.. Και άλματα, και ελιγμούς και να κρατήσω ισορροπίες παράτολμες και εύθραυστες με δεξιοτεχνία μεγάλου ακροβάτη... 

Μεγαλώνω, μαθαίνω, απογοητεύομαι καμιά φορά,  αλλά κυρίως παρατηρώ... Και διατηρώ το δικαίωμα να ονειρεύομαι, τη ανάγκη να γελάω και να παραμένω παιδί, και την συνήθεια να παλεύω γι΄αυτά που θέλω με πάθος.. Όπως και το ταλέντο να πέφτω με τρόπο τέτοιο που να ξανασηκώνομαι γρήγορα, και χωρίς μεγάλους τραυματισμούς.. 

 

Καληνύχτα, καλημέρα και καλή μας εβδομάδα...:-)

 

UPDATE...Η σημερινή μέρα τελικά ξημέρωσε με έναν ουρανό ασήκωτο... Και μετά από έναν γρήγορο πρωινό καφέ με την μαμά μου, την ώρα που επέστρεφα σπίτι μου, τράκαρα.. Ένας νεαρός με ένα μηχανάκι πετάχτηκε από ένα στενό παραβιάζοντας το stop και έπεσε πάνω μου.. Το πόσο τρόμαξα όταν τον είδα να σωριάζεται μπροστά στις ρόδες μου δεν λέγεται.. Και μέχρι να βεβαιωθώ πως δεν είχε κάτι και να ανταλάξουμε στοιχεία - αρνήθηκε να τον πάω στο ΚΑΤ - έχασα μερικά χρόνια από την ζωή μου.. Ευτυχώς δεν χτύπησε και εγώ απλά τραντάχτηκα... Και στραμπούληξα λίγο το χέρι μου που το χτύπησα στην πόρτα έτσι όπως γύρισα το τιμόνι απότομα για να μην περάσω από πάνω του.. Δεν παύω να σκέφτομαι όμως πως αν το μυαλό μου δεν ταξίδευε αλλού και αν ήμουν λιγότερο αφηρημένη μπορεί και να είχα αντιδράσει γρηγορότερα. Μπορεί και όχι.. 
Το θέμα είναι πως αυτή η εβδομάδα που περίμενα με τόση λαχτάρα ξεκίνησε εντελώς λάθος.. Εχω ανάγκη από λίγη λιακάδα που να κρατήσει.. Και δεν ξέρω τι να κάνω για σπάσει αυτό το σερί της γρουσουζιάς που ότι θέλω στην ζωή μου πιο πολύ τελευταία το φέρνει κοντά και εκεί που πάω να το πιάσω το ξαναπαίρνει μακριά με φόρα... Όχι αγιασμός και ευχέλαιο δεν μας πιάνει εμάς φοβάμαι, ούτε το παλούκι στην καρδιά του κτήνους.. Δεν ξέρω τι να πω.. Πραγματικά.. Μόνο πως θέλω λίγη ηρεμία.. Αυτό μόνο..

Λαμπερά και ανώδυνα... (Updated)

Ας ξαναγυρίσουμε στα λαμπερά και τα ανώδυνα λοιπόν.. Είμαι καλή και σ΄αυτά και στην τελική, αν είναι να με βρίζουν ας με βρίζουν για την επιφάνεια μου που είναι και μεγάλη.. :-) Και όχι για την ψυχούλα μου γιατί εκεί πονάει και δεν μου αρέσει…

Η εβδομάδα πέρασε γρήγορα.. Αστραπή.. Φταίει εννοείται που δεν βάλαμε κώλο μέσα, δεν ξέρω πως τα καταφέραμε και κάθε βράδυ είχαμε κάτι να κάνουμε.. Το highlight ήταν η χτεσινή βραδιά στο  La Terrasse του Πεντελικού που προσφάτως έγινε ιταλικό με live μουσική και αμφίβολα αποτελέσματα… Εμείς περάσαμε σούπερ φυσικά γιατί ήταν η παρέα ωραία – και κάνει και ρίμα, κάτι έχω πάθει με τις ρίμες τελευταία- αλλά ούτε το φαγητό ήταν της προκοπής ούτε το περιβάλλον που είχε μια allure από decadence… 

Σήμερα πάλι ανακάλυψα έντρομη πως ξέχασα τα γενέθλια της μαμάς μου.. Που ήταν χτες αλλά το μυαλό μου είναι τόσο αλλού που δεν μπορώ να το μαζέψω με τίποτα.. Μου κράτησε λίγο μούτρα και είχε δίκιο φυσικά -αν είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσω τα γενέθλια της, δεν μου έχει ξανασυμβεί στην ζωή μου ποτέ - αλλά το κατάλαβε νομίζω πως έσκασα και της πέρασε γρήγορα.. Παρόλα αυτά, νοιώθω τεράστια γαϊδούρα.. Και είμαι κιόλας..

 (Οι φωτογραφίες από το χτεσινό βράδυ... Οι δύο Κατερίνες, η Λένα, η Μαίρη, η Μάρθα - που αρνήθηκε να φωτογραφηθεί- και εγώ, σε μεγάλα κέφια, στο Sea Satin μέχρι νωρίς το πρωί...Δεν είχαμε τον Γιάννη μαζί μας οπότε το αποτέλεσμα είναι μέτριο αλλά περάσαμε σούπερ! Και σε κάποιοες δεν λειτούργησε και το φλας αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...)

Πίσω στα προγράμματα του weekend, σήμερα είναι τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής της Στέλλας, της κολλητής μου από την Θεσσαλονίκη.. Και φυσικά θα είμαι εκεί να την καμαρώσω και να την εμψυχώσω.. Μαζί και η Μάρθα που την αγαπάει όσο και εγώ και σιγά μην έλειπε από τις χαρές της συμπατριώτισσας της.. Μετά θα πάμε κορίτσια σε μαγαζί αγαπημένο να το κάψουμε.. Και μαζεύεται απαρτία και πολύ τον κάνω κέφι τον χαβαλέ.. Γενικά οι φίλες μου είναι ξεσηκωμένες όσο και εγώ.. Και έτοιμες για ξενύχτια, για βόλτες, για ταξίδια και για αλητείες.. Με την καλύτερη των εννοιών, για να μην παρεξηγούμαστε…

Το Σάββατο το μεσημέρι έχω lunch με παρέα επίσης αγαπημένη που δεν θα την πω όμως γιατί το blog παρακολουθείται και δεν γουστάρω καθόλου τους κακοπροαίρετους και τους κομπλεξικούς που μιζεριάζουν την ζωή των κολλητών μου, και το βράδυ με ξεσήκωσε η Σοφία και λέω να πάω και εγώ να ρίξω μια ματιά στο Torture Garden που έρχεται και φέτος στην Αθήνα, αυτή την φορά στο Second Skin στου Ψυρρή.. Δεν ξέρω τι γίνεται εδώ και αν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που είχα παρακολουθήσει χρόνια πριν στο Παρίσι – εκεί υπήρχαν και rooms δίπλα όπου γινόταν ο κακός χαμός και θα μου κάνει τεράστια εντύπωση αν συμβεί το ίδιο και σε τα μας- αλλά νομίζω πως έτσι κι αλλιώς, θα είναι quite interesting.. Μου έλεγε η φιλενάδα μου χτες το βράδυ πως σε μια έρευνα που έκανε το Marie Claire η Ελλάδα βγήκε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη στο shoe fetish.. Και έχω ένα ζευγάρι 16ποντα Lanvin πολύ kinky τα οποία αν καταφέρω να τα περπατήσω μέχρι εκεί, καθόλου δεν θα με χάλαγε να βρεθεί κάποιος να τα… προσκυνήσει… :-)

( Φωτογραφία από την καινούρια σειρά killer heels 2011 του Lanvin..)

Τέλος την Κυριακή το μεσημέρι ετοιμάζουμε κάθοδο ομαδική για lunch στο Burger Joint και μετά θα πιω καφέ με κολλητούλα αγαπημένη και εντελώς ακριβοθώρητη που ίσα που θα την προλάβω ανάμεσα σε δυο ταξίδια.. Και το βράδυ, αν αντέξω, έχω και κάτι άλλο να κάνω αλλά δεν θα το πω.. Υπάρχουν μερικά πράγματα που καλό είναι να τα κρατάμε για τον εαυτό μας, έτσι για να μην μας γλωσσοτρώνε γενικώς και ειδικώς.. :-)

Και με αυτά τα απολύτως επιφανειακά και άνευ σημασίας, σας εύχομαι να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο.. Έξω η πρωινή συννεφιά αντικαταστάθηκε από λιακάδα υπέροχη και ζέστη, και ελπίζω να το πάει έτσι σερί.. Άνοιξη λέμε… Μέσα και έξω..:-)

Υ.Γ. Το τραγουδάκι το λατρεύω απολύτως αλλά αυτό που δεν υπάρχει και αξίζει να το δείτε είναι το video clip.. Η Ελένη Ράντου που τραγουδάει με την φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη είναι όλα τα λεφτά.. Και ψάχνω εναγωνίως να βρω την ταινία… 

(Για να) Μην κλαις πάνω απ΄το χυμένο γάλα..

Αχ αυτή η άνοιξη, σε μπελάδες θα μας βάλει τελικά... Κάτι γίνεται με τις ορμόνες μάλλον - να θυμηθώ να ρωτήσω τον Π. αν υπάρχει ιατρική εξήγηση για το θέμα- και σαλεύουμε κομματάκι... Πριν από λίγο έκλεισα το τηλέφωνο με μια φίλη, θα την πω Αλίκη, αφού είδα και έπαθα να την ηρεμίσω.. Και να καταλάβω τι είχε συμβεί βέβαια, γιατί ανάμεσα σε λυγμούς και αναφιλητά ίσα που καταφέραμε να συνεννοηθούμε.. 

Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση να σας πω ότι η Αλίκη δεν είναι καμιά απελπισμένη.. Σαράντα λίγο, ψηλή, ξανθιά, σούπερ επιτυχημένη επαγγελματικά, με ένα διαζύγιο παλιό και έναν γκόμενο ολοκαίνουριο… Και έξυπνη, και με χιούμορ, και σέξι, και τα καλά του κόσμου όλου.. Κλείνω την παρένθεση και ελπίζω να αντιλαμβάνεστε γιατί έμεινα παγωτό όταν σήκωσα το τηλέφωνο και την άκουσα να σπαράζει.. Στην αρχή νόμισα πως κάποιος πέθανε… Μετά προσπάθησα να καταλάβω αν έγινε κάτι στην δουλειά της… Και όταν μετά από ώρα συνειδητοποίησα πως όλος αυτός ο πανικός γινόταν για τον – ας πούμε- Γιάννη έκανα δέκα λεπτά να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη..

Γιατί – ξανανοίγω παρένθεση- ο Γιάννης είναι παρελθόν της Αλίκης και μάλιστα αρχαίο.. Πέντε χρόνια πριν χώρισαν μετά από μια σχέση όλο πάθος που όμως δεν οδηγούσε πουθενά και αφού το πάλεψαν για καμιά διετία το πήραν απόφαση και πήγαν παρακάτω.. Και μάλιστα ήρεμα, χωρίς δράματα και πισωγυρίσματα..

Και μέχρι το σημερινό τηλέφωνο ο Γιάννης δεν είχε αναφερθεί σε καμιά συζήτηση, και αυτό κάνει το θέμα ακόμα πιο παράξενο.. Γιατί βλέπετε, δεν είναι πως τον είδε στον δρόμο ξαφνικά και τον ξαναθυμήθηκε, ούτε πως την πήρε τηλέφωνο, ούτε καν πως έμαθε από κάποιον κοινό γνωστό πως παντρεύεται ή κάτι σχετικό.. Όχι.. Ένα τραγούδι άκουσε στο ραδιόφωνο και αυτό ήταν! Θυμήθηκε τα όσα έζησαν λέει και από εκείνη την ώρα κλαίει και οδύρεται για έναν έρωτα που τέλειωσε νωρίς.. 

Και σας μιλάω ειλικρινά, δεν είναι πως δεν αγαπάω την φίλη μου, ούτε πως δεν την παίρνω σοβαρά, κάθε άλλο.. Είναι που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να έχεις φύγει από κάπου πέντε χρόνια και να σου έρχεται η όρεξη να ξαναγυρίσεις από ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο.. Και πως αυτό το τραγούδι, που το έγραψε κάποιος άσχετος με σένα για κάποιον εντελώς άσχετο με σένα, μπορεί να διαγράψει όλα όσα σε έκαναν κάποια στιγμή να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και δη οριστικά..

Και οκ, φαντάζομαι πως η Αλίκη είναι μάλλον σε φάση παράξενη και το θέμα δεν είναι ο Γιάννης, και φυσικά δεν είναι το τραγούδι.. Και πως όταν ηρεμίσει και αρχίσει να σκέφτεται πάλι ψύχραιμα και λογικά θα καταλάβει τι είναι αυτό που της έφταιξε και θα το μοιραστεί και μαζί μου που έχω μείνει με την απορία… 

Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως και που θα γίνει σίγουρα θέμα συζήτησης σε ένα επόμενο girl’s night με παρέα ποτά και τσιγάρα, όπως πρέπει να γίνονται αυτές οι κουβέντες μεταξύ κολλητών, είναι ο συνειρμός που έφερε σε μένα αυτή το αναπάντεχο τηλεφώνημα.. Γιατί εγώ άκουγα την Αλίκη να κλαίει στο τηλέφωνο και ενώ προσπαθούσα να την ηρεμίσω και να την χαλαρώσω, σκεφτόμουν με το πίσω μέρος του μυαλού μου πως όλα στη ζωή μας, όλα ομως, είναι σωστές και λάθος επιλογές.. Και πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην μετανιώνουμε για τις αποφάσεις μας είναι να τις παίρνουμε με την ψυχή και όχι με το μυαλό μας.. Έτσι ώστε, σε κάθε φάση της ζωής μας να είμαστε εκεί που θέλουμε πραγματικά.. Και κανένα τραγούδι, έργο ή βιβλίο να μην μπορεί να μας γυρίσει πίσω στο παρελθόν…

Και δεν λέω φυσικά πως είναι εύκολο, είναι μια διαδικασία που μαθαίνεται με τον χρόνο και που απαιτεί να μην συμβιβάζεσαι με τα προφανή αλλά να υπερασπίζεσαι τις ανάγκες και τα συναισθήματα σου, όμως αν τελικά τα καταφέρεις, μπορείς να είσαι καλά με τον εαυτό σου και αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, μπορείς να είσαι καλά με όλον τον υπόλοιπο κόσμο…

Άσχετο? Μπορεί... Πάντως επειδή πολύ το παιδεύω αυτό το θέμα τελευταία και μάλλον γι΄αυτό μου ξεπετάγεται έτσι εύκολα με κάθε ευκαιρία, να σας πω ότι στο σχετικό μάθημα με τον Γιάννη πέρα από τις τεχνικές και τους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε να ακούμε την ψυχή και τις πραγματικές επιθυμίες μας,  μιλήσαμε για ώρα και για τις δικαιολογίες που είναι πάντα εύκολες και λογικές και που χρησιμεύουν σαν μαξιλαράκια για να μας προστατεύουν από το κόστος των αποφάσεων μας.. Μια που κάθε επιλογή έχει τις συνέπειες της.. Και οι πιο διαδεδομένες δικαιολογίες λοιπόν για να ξέρετε, έχουν να κάνουν συνήθως  με τους άλλους και σπάνια με μας.. 

"Μένω σε έναν γάμο για τα παιδιά, θυσιάζω την προσωπική μου ζωή  για την καριέρα μου, αντέχω μια σχέση που δεν με γεμίζει για λόγους κοινωνικούς,  σπουδάζω αυτό που ήθελαν οι γονείς μου, κρατάω τις ισορροπίες γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να αντέξουν την απώλεια τους.." Ή όταν έχουν να κάνουν με εμάς είναι για να προστατέψουμε την εικόνα που νομίζουμε πως έχουν οι άλλοι για μας.. "Δεν παρακαλάω γι΄αυτό που θέλω γιατί έχω αξιοπρέπεια, δεν ζητάω γιατί πρέπει οι άλλοι να καταλάβουν από μόνοι τους, κρύβω τα συναισθήματα μου για να μην φανώ ευάλωτος και με εκμεταλλευτούν, φεύγω γιατί ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι κανονικά θα έκανα τα πάντα για να μείνω εδώ που είμαι, σε αφήνω να φύγεις γιατί δεν έχω τα κότσια να παλέψω για να πείσω να μείνεις..."

Και έτσι παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους, η για την εικόνα μας και όχι για την ψυχή μας.. Και μπλέκουμε σε παιχνίδια και τακτικές που δεν μας προσφέρουν τίποτα περισσότερο από την ασφάλεια που έχουν πάντα όσοι δεν τολμάνε να διεκδικήσουν τις επιθυμίες τους και να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.. Και πάμε ή μένουμε κάπου ενώ θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού.. Και μετά ακούμε ένα τραγούδι και θυμόμαστε πως έχουμε αφήσει διάσπαρτα στην πορεία κομμάτια της καρδιάς μας και σαν άλλοι Κοντορεβιθούληδες τρέχουμε να μαζέψουμε ότι δεν το έχει πάρει για πάντα ο αέρας..

Και τελικά, αν το καλοσκεφτείτε, όσο ρίσκο και αν εμπεριέχει η προοπτική να ακούμε την ψυχή μας και να την ακολουθούμε σε εκείνα που επιλέγει και έχει ανάγκη, και όσο πόνο και αν κρύβουν οι διάφορες μετωπικές που σίγουρα θα μας επιφυλάξει μια τέτοια, radical διαδρομή, δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το να ξυπνήσεις ένα πρωί και να συνειδητοποιήσεις πως έχεις αφήσει την ζωή σου να περάσει, και μαζί όλους τους ανθρώπους, τις εμπειρίες και τα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν κάνει την διαφορά να σε προσπεράσουν μόνο και μόνο για να μείνεις μετέωρος σε μια πραγματικότητα που σε καθησυχάζει ακριβώς επειδή δεν ήταν δική σου επιλογή.. Άρα μπορείς πάντα να ρίχνεις τις ευθύνες της όποιας αποτυχίας ή δυστυχίας σου στους άλλους..

Πίσω στην Αλίκη, μωρό μου όταν διαβάσεις αυτό το ποστ μην ψάξεις να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα στην θεωρία του Γιάννη.. Έχει μαζί σου όση σχέση είχε το τραγούδι στο ραδιόφωνο με αυτό που σε βασανίζει πραγματικά.. Δικά μου είναι τα ψίχουλα που ακολουθεί το μυαλό μου, εσύ σήμερα ήσουν απά η αφορμή.. Αυτό που μετράει στην ουσία είναι πως όταν θα έχουμε ανάγκη να πάρουμε τηλέφωνο και να μοιραστούμε το πιο κουφό και απιθανο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, θα υπάρχει πάντα στην άλλη άκρη κάποιος να το σηκώσει, να μας ακούσει, να μας παρηγορήσει και μετά να μας κάνει να χαμογελάσουμε.. Είναι τα μέλη της εκλεκτικής μας οικογένειας αυτά, και μαζί, είναι το πρώτο βήμα που κάνουμε όλοι κάποια στιγμή προς τα εκεί που έχει πραγματικά ανάγκη η ψυχή μας.. Ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας δέχονται για αυτό που είμαστε, ότι είμαστε, χωρίς να μας κρίνουν, και που μας δίνουν τον χρόνο και τον χώρο να νοιώθουμε και να είμαστε ασφαλείς... 

Καληνύχτα και φιλιά σε όλους..

Υ.Γ. Μια διευκρίνιση που δεν θα έπρεπε θεωρητικά να είναι απαραίτητη, αλλά να που είναι.. Μου πήρε πολύ κόπο, πολύ χρόνο και πάρα πολλά δάκρυα για να καταφέρω να μάθω να ακούω τι θέλει η ψυχή μου... Και να προσπαθώ να το κάνω πραγματικότητα χωρίς βέβαια να το πετυχαίνω πάντα .. Δεν έχω την πρόθεση να κάνω την έξυπνη, ούτε να πουλήσω μούρη σε κανέναν.. Να μοιραστώ ένα μάθημα ζωής που μου φαίνεται σημαντικό προσπάθησα ντύνοντας το με λιγο χιούμορ για να το κάνω πιο ανάλαφρο, αλλά μάλλον έχω χάσει τελευταία το touch μου .. Γενικά μιλώντας αυτό το blog έχει χάσει τον προσανατολισμό του, ή έτσι νοιώθω.. Και ίσως τελικά να πρέπει να επιστρέψω στις συνταγές και στα λαμπερά και τα ανώδυνα έτσι ώστε να είναι όλα πιο απλά..

Cupcakes, ο παράδεισος και το ξεχασμένο ρολόι...

Πρωινός καφές στο Hampton's στην Κηφισιά με την Λένα και και την Μιλένα.. Που κάνουν και ρίμα.. Καθόμαστε έξω στην λιακάδα και είναι άνοιξη, κανονικά.. Παραγγέλνουμε καφέδες και cupcakes και όλα έχουν σούπερ γεύση αλλά λάθος χρώμα... Έχω μια θεωρία για το icing των cupcakes, πρέπει να είναι σε παλ χρώματα, ροζ, γαλάζιο, πράσινο, λιλά, κίτρινο, you got the point.. Αυτά τα βεραμάν και τα πράσινα, και ένα άλλο μωβ φερετρί που φέρανε της Λένας μου φάνηκαν απαίσια.. Τα φάγαμε βέβαια, εννοείται αυτό, αλλά ότι το χρώμα ήταν λάθος δεν το συζητώ... Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι περάσαμε σούπερ και γελάσαμε πολύ.. Και πως τα κέφια μου είναι καλά σε βαθμό ανησυχητικό, κάτι σαν να έχω πέσει μέσα στον κουβά με την χάχα αλλά δεν πειράζει.. Αυτή η άνοιξη φταίει για όλα, και η λιακάδα που με βάζει σε mood je m' en fous.. 

(Απολύτως λάθος χρώμα αλλά ευτυχώς σωστή γεύση...)

Τώρα που μιλάω - όπως συνήθως άλλωστε- για φαγητό, να μοιραστώ μαζί σας και την τελευταία μου ανακάλυψη.. Ο παράδεισος υπάρχει! Βέβαια ο παράδεισος για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.. Για άλλους έχει λόφους με πιλάφι και ουρί που χορεύουν belly dance, για άλλους αγγελάκια με πουπουλένια φτερά και για άλλους την γη της Επαγγελίας.. Για μένα έχει burger και pizza.. Και πατάτες τηγανητές φυσικά.. (και αυγό εννοείται, αλλά αυτό μπορεί να είναι πάνω στο burger.. Ή πάνω στην pizza..) Σκεφτείτε λοιπόν τον ενθουσιασμό που με κατέλαβε όταν διάβασα πως άνοιξε στην Γλυφάδα ένα καινούριο μαγαζί που σερβίρει και τα δύο!!! Και βέβαια, σιγά μην περίμενα και πολύ.. Παρασκευή το διάβασα στο Αθηνόραμα - να κάνω και λίγη διαφήμιση μια που είμαι ανώτερος άνθρωπος και μια που επίσης δεν έχει ανέβει ακόμα το site του αγαπημένου μου για να ενημερωνόμαστε από εκεί- εχτές το βράδυ άφησα τα σχέδια μου για μαγείρεμα tacos στην άκρη και τους ξεσήκωσα.. Τους άντρες μου εννοώ και έτσι, 9 η ώρα το βράδυ είμασταν στο Burger Joint... Που είναι πολύ απλό σαν μαγαζί μια που κάνει και delivery αλλά εδώ τελειώνουν τα "μειονεκτήματα" και αρχίζουν οι χαρές.. Ο ιδιοκτήτης και chef είναι ο Γιώργος Παπακώστας - της οικογενείας Casa di Pasta και Cubanita - ο οποίος μετά από 8 χρόνια παραμονής στην Νέα Υόρκη και σπουδές στο διάσημο French Culinary Institute of New York ήρθε στην Αθήνα και συνειδητοποίησε την πραγματικότητα.. Πως τα burgers δηλαδή εδώ καμιά σχέση δεν έχουν με τα αμερικάνικα...  Και ανέλαβε, καλά να΄ναι το αγόρι, να γεμίσει το κενό..
Εμείς δοκιμάσαμε τον μισό κατάλογο και ότι πήραμε ήταν εξαιρετικό.  Caesar's salad, mozzarella sticks, jalapeno peppers πανέ με γέμιση τυρί Philadelphia και μια σούπερ pizza margarita με τραγανή, λεπτή ζύμη και ολόκληρα φυλλαράκια βασιλικού, του ονείρου. Και μετά ήρθαν τα burgers.. Φτιαγμένα από κιμά Aberdeen Angus με ψωμάκια που τα φτιάχνει ο ίδιος ο Γιώργος - τα πιο ωραία ban breads που έχω δοκιμάσει στην Ελλάδα- και πατάτες τηγανητές φρέσκιες, λεπτές και απολύτως χειροποίητες και της ώρας που έρχονται σερβιρισμένες σε τεράστιες μερίδες με σάλτσα από αληθινό cheddar και bacon!! Το δικό μου burger ήταν Mexican, πικάντικο - κανονικά καυτερό όπως πρέπει όχι αηδίες- με μια καταπληκτική σάλτσα, πιπεριές jalapeno και guacamole, ενώ ο Άρις και ο Μάνος πήραν  Texas με sauce BBQ που ήταν ίσως η καλύτερη που έχουν φάει.. Τελειώσαμε ημιθανείς με ένα αυθεντικό αμερικάνικο baked cheese cake με φράουλα και πληρώσαμε 56 ευρώ γιατί μας κέρασαν τα ποτά.. Που σημαίνει πως θα είχαμε πληρώσει κανονικά μέχρι 70. Και φάγαμε τα πάντα εκτός από τον Γιώργο που όπως είπε γελώντας ο αγαπημένος μου ήταν τυχερός που γλύτωσε μια που και όμορφος είναι, και μαγειρεύει του θανάτου, και είναι και μέσα στο αγαπημένο μου ηλικιακό target group... :-)  Να πάτε τρέχοντας, αυτό σας λέω μόνο.. Εμείς ήδη οργανώνουμε κάθοδο την Κυριακή το μεσημέρι με παρέα μεγάλη και λαίμαργη.. 
(Burger Joint, Φοίβης 17, Πλατεία Νυμφών Γλυφάδα, ακριβώς στην πλάτη του Liberty, μέσα στο εμπορικό κέντρο. Τηλέφωνο δεν γράφω γιατί δεν κάνουν κρατήσεις.)

( Αυτά θυμήθηκα και πρόλαβα να φωτογραφίσω η γουρούνα.. Ένα δαγκωμένο burger και τον - δικό μου- λόφο από πατάτες τηγανητές...)

Τέλος, το ευτράπελο της μέρας ήταν που ο καημένος ο Μάνος αναγκάστηκε μια που είχε δουλειές στο κέντρο να πάει να πάρει ένα ρολόι που είχα ξεχάσει για service έξι χρόνια τώρα.. Μου τηλεφώνησαν οι άνθρωποι πριν μερικές μέρες να μου το θυμίσουν μια που βαρέθηκαν προφανώς να περιμένουν - ή μάλλον μια που έκαναν προφανώς κάποια απογραφή- και πολύ θα ήθελα να είμαι από μια μεριά να παρακολουθώ το ύφος του καλού μου όταν έδωσε την απόδειξη - την οποία ναι, την είχα κρατημένη και την βρήκα κιόλας- για να παραλάβει το ρολόι... Και το ύφος των ανθρώπων που θα τον λυπήθηκαν ολόψυχα φαντάζομαι για την γυναίκα του που τα έχει ελαφρώς χαμένα.. Πάντως, πολύ χάρηκα που το πήρα πίσω πλάκα πλάκα.. Και θα το φορέσω και για λίγο παρόλο που δεν φοράω καθόλου ρολόγια, εξ ου και τα ξεχνάω εντελώς, για να του κάνω λίγο pampering του καημένου που πέρασε τόσα χρόνια μοναξιάς και απόρριψης χωμένο σε ένα ξένο, σκοτεινό συρτάρι.. 

(Το απολωλός ρολόι...)

Στο μεταξύ η ώρα πέρασε και εγώ πρέπει να πάω να μαγειρέψω.. Να κουρέψω τα αμπέλια μου μάλλον πρώτα μια που δεν θα κάνω και τίποτα που να απαιτεί ειδικές γαστρονομικές δυνατότητες..  Τα tacos που δεν έφτιαξα χτες δηλαδή.. Καλό βράδυ και πολλά πολλά φιλιά..