Μετέωρη άνοιξη.... (Updated)

Ανοίγω το μέηλ μου και βρίσκω ένα τραγουδάκι των Onirama. Και χαλογελάω γιατί το σύμπαν έχει πραγματικά εκπληκτικό χιούμορ... Παράξενες μέρες... Έξω κάνει το περισσότερο κρύο της χρονιάς και εχτές χιόνιζε, αλλά μέσα έχει άνοιξη και είναι οριστικό... Βλέπω τα σημάδια, την μυρίζω στον αέρα, την νοιώθω  στις πεταλούδες στο στομάχι μου και στο δέρμα μου που ανατριχιάζει απολαυστικά.. Την περιμένω με ανυπομονησία την φετινή άνοιξη.. Μετά από έναν χειμώνα που κράτησε πολύ και με κούρασε απίστευτα, έχω ανάγκη απο το φως, από το γέλιο και από την ανανέωση που υπόσχεται μια καινούρια εποχή.. Και έτσι, ανανεώνομαι.. Οι φακοί επαφής, το αυριανό κούρεμα στον Βαγγέλη, τα χαμένα κιλά, το κέφι μου που είναι όλα και καλύτερο, είναι απλά η αρχή.. Αυτά που μπορούν να γίνουν τώρα, αυτή την ενδιάμεση, μεταβατική περίοδο ανάμεσα στο πριν και στο μετά.. Για τα υπόλοιπα πρέπει να περιμένω λίγο ακόμα.. Λίγο όμως και αυτό είναι ανακουφιστικό...

Και παρόλο που οι μεταβατικές περίοδοι είναι συνήθως το χειρότερο μου - δεν έχω την υπομονή να περιμένω και όταν θέλω κάτι και δεν γίνεται γίνομαι παιδάκι και μάλιστα απίστευτα κακομαθημένο- αυτή την φορά σχεδόν απολαμβάνω αυτή την μετέωρη φάση της ζωής μου.. Παρατηρώ και περιμένω.. Και επεξεργάζομαι τις πληροφορίες και τον τρόπο με τον οποίο με επηρεάζουν, τα αληθινά συναισθήματα που μου δημιουργούν και τον τρόπο με τον οποίο τα αφομοιώνει η ψυχή μου, και βάζω τα πράγματα σε μια σειρά με μια ηρεμία και μια λογική που για μένα είναι πρωτόγνωρη.. Μια που συνήθως πρώτα κάνω κάτι, μετά το σκέφτομαι και μετά αποφασίζω για το αν ήταν σωστό ή όχι.. Και ή ανακουφίζομαι που το  ένστικτο μου με οδήγησε εκεί που έπρεπε ή τρέχω να σώσω ότι σώνεται..

Αυτή την φορά το ένστικτο μου με μπέρδεψε.. Μήνες τώρα με έφερνε βόλτες γύρω γύρω, σαν σκυλάκι που κυνηγάει την ουρά του ή σαν ποντικάκι που τρέχει πάνω στη ρόδα του, αλλά χωρίς να με πηγαίνει πουθενά.. Πράγματα γίνονταν και ξεγίνονταν, αποφάσεις πάρθηκαν για να αναιρεθούν σε χρόνο DT, σχέδια άλλαζαν διαρκώς, η απογοήτευση διαδεχόταν την χαρά με συχνότητα εξουθενωτική, άνθρωποι ήρθαν και έφυγαν, και εγώ στην μέση προσπαθούσα να κρατηθώ για να μην πέσω, και να καταλάβω... Και να προσαρομοστώ.. Και στάθηκα όρθια τελικά, και παρόλο που δεν πολυκτάλαβα προσαρμόστηκα,  αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως αυτό το γαϊτανάκι - το roller coaster μάλλον- δεν μπορούσε να συνεχιστεί... Και πως είχε έρθει η ώρα να κάνω μερικά βήματα πίσω.. Να αποστασιοποιηθώ από τις καταστάσεις  και να τις κοιτάξω όπως κοιτάζουμε τους πίνακες στα μουσεία και τις εκθέσεις.. Από αρκετά κοντά ώστε να  μπορώ να διακρίνω τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά, αλλά ταυτόχρονα από μια απόσταση που να μου επιτρέπει να δω την εικόνα σε όλη της την προοπτική .. 

Και μόλις το έκανα, μόλις κατάφερα να βγω έξω από το έργο και να καθίσω για λίγο στην θέση του θεατή - με το μυαλό μου εννοοώ γιατί το σώμα μου είναι ακόμα στην σκηνή και πάιζει τον ρόλο του όπως πρέπει- όλα άρχισαν να αλλάζουν... Πρώτα απ΄όλα εγώ.. Και μετά οι γύρω μου.. Παλιά και καινούρια πρόσωπα αντάλλαξαν ρόλους ή πήραν άλλους που δεν ήξερα καν πως υπήρχαν, η πλοκή του έργου έγινε πιο ξεκάθαρη, και το suspense μεγάλωσε και μαζί και το ενδιαφέρον του κοινού..  Και εγώ καθισμένη στο βάθος της αίθουσας, μακριά από τα φώτα και από την ορχήστρα, εξακολουθώ να παρατηρώ, να κρατάω σημειώσεις, να ακούω, να μιλάω με την Μαρία ατελείωτες ώρες ανάμεσα σε καφέδες και τηλέφωνα - όταν είμαι μπερδεμένη εκείνη ξέρει να τα κάνει όλα απλά και διάφανα- και να αφήνομαι στις εξελίξεις.. Και στην ροή των γεγονότων που έτσι κι αλλιώς, θα  με πάνε εκεί που είναι να με πάνε τελικά.. 

Βλέπετε υπάρχουν μερικά πράγματα στην ζωή που όσο και αν τα παλέψεις δεν πρόκειται να γίνουν.. Και άλλα που χωρίς να τα έχεις καν σκεφτεί έρχονται και πέφτουν στην ποδιά σου με έναν τρόπο απρόσμενο.. Και μαγικό.. Και είναι μια αλήθεια αυτή που την έμαθα με τα χρόνια, με τον δύσκολο τρόπο, αλλά που την πιστεύω με όλη μου την ψυχή.. Γι' αυτό ίσως καμιά φορά εκείνοι που δεν με ξέρουν με περνάνε για αδιάφορη.. Κι όμως, δεν είναι αδιαφορία, είναι γνώση.. Είναι που ξέρω πια πως παρόλο  που από χαρακτήρα και από άποψη πάντα θα κυνηγάω με πάθος και επιμονή αυτά που θέλω να συμβούν, πάντα θα ξέρω ταυτόχρονα πως ο αγώνας μου είναι κυρίως για μένα... Για την καρδιά, την ψυχή και καμιά φορά και για τον εγωισμό μου... Γιατί για το σύμπαν  είναι απλά μια ένδειξη.. Και μόνο.. Στο τέλος αυτό που θα γίνει θα είναι αυτό που έπρεπε...  Και αν είναι και αυτό που ήθελα even better... Αν όχι, θα υπάρξει κάποια άλλη στιγμή, μια άλλη φορά... Πάντως όσο πιο γρήγορα αναγνωρίσω τα σημάδια και αφεθώ, τόσο συντομότερα θα φτάσω στον σωστό προορισμό μου...

Και έτσι, περιμένω την άνοιξη... Που είναι εδώ, δίπλα, έχει ήδη έρθει.. Και έχω όλα τα κομμάτια του περίπλοκου παζλ μου απλωμένα μπροστά μου και τα τοποθετώ ένα ένα στην σειρά... Και κάποια με μπερδεύουν γιατί οι αποχρώσεις και τα σχήματα τους μοιάζουν, κάποια άλλα με καθυστερούν γιατί  μου θυμίζουν εικόνες από το παρελθόν και κάνουν το μυαλό μου να γυρίζει πίσω σε αυτά που έζησε κάποτε, και κάποια μένουν στην άκρη περιμένοντας να έρθει η ώρα  να δώσουν τον δικό τους τόνο στην ιστορία που δηιγείται η ζωγραφιά που σχηματίζεται μπροστά στα μάτια μου.. Και εγώ που μ΄αρέσουν τα παιχνίδια, και μάλιστα τα μπερδεμένα και τα δύσκολα, απολαμβάνω την διαδικασία όσο ποτέ.. Και με κάθε καινούριο κομμάτι που βάζω στην σωστή του θέση, κάθε κουβέντα, κάθε πληροφορία, κάθε λεπτομέρεια, κάθε συναίθημα, κάθε σκέψη ή κάθε επιθυμία, νοιώθω πως κάνω ένα βήμα πιο μπορστά.. Προς κάπου που δεν ξέρω ούτε τι είναι ακριβώς ούτε που.. Αλλά που είμαι σίγουρη πως για να με παιδέψει τόσο μέχρι να γίνει  - ή για να μην γίνει- θα είναι για καλό.. Και πως μπορεί να μην είναι για καλό όταν μαζί μου έχω πάντα - για να με στηρίζουν, να με συμβουλεύουν, να  με οδηγούν αλλά και να απολαμβάνουν μαζί μου το ταξίδι- όλους εκείνους που αγαπάω και μ΄αγαπάνε πολύ? 

Και που έξω, οπου να ΄ναι, θα έχουμε άνοιξη?

Περνάνε οι μέρες και είναι κιόλας Πέμπτη.. Μου αρέσει που ο χρόνος είναι σύμμαχος μου πάλι.. Και που φεύγει γρήγορα όταν πρέπει αλλά ευχάριστα, για να φέρει αυτά και αυτούς που περιμένω.. Και να έχει γύρω λιακάδα, και γέλια και μουσικές... Όπως θέλω.. Όπως πρέπει.. Όπως πάντα..:-) Φιλιά πολλά... 

UPDATE: Μου αρέσει που ασχολείστε τόσο μαζί μου οι ανώνυμοι.. Πραγματικά.. Ακόμα και αν όλα αυτά που μου γράφετε είναι αλήθεια, πρέπει να τα λατρεύετε για να επανέρχεστε κάθε τόσο να μου τα λέτε, ξανά και ξανά.. Και σε άλλη φάση θα τα ανέβαζα όλα αυτά που μου αφήνετε αλλά σήμερα ειδικά έχω υπέροχο κέφι και δεν θα το σπαταλήσω σε βλακείες...  Κλείνω τα σχόλια λοιπόν και ελπίζω να με συγχωρείστε  οι επώνυμοι, αλλά όταν γράφω λίγο πιο προσωπικά ανοίγουν μάλλον οι ασκοί του Αιόλου και ορισμένοι βρίσκουν ευκαιρία να χύσουν το φαρμάκι τους χωρίς να φοβούνται προφανώς πως αν δαγκώσουν την γλώσσα τους κατά λάθος μπορεί και να βρεθούν στο νοσοκομείο με δηλητηρίαση... Και επειδή εκείνοι μπορεί να την βρίσκουν έτσι  και να εκτονώνονται αλλά εγώ δεν χρωστάω κάτι να διαβάζω τον πόνο του  κάθε πικραμένου - αφήστε που έχω άλλους, πολύ πιο ενδιαφέοροντες τρόπους για να εκτονωθώ αν θέλω-  τα λέμε στο επόμενο που θα φροντίσω να είναι πιο... φλου... Φιλιά!