Ανατροπές...

Ο Μάρτης μπήκε με παλιόκαιρο... Βρέχει από το πρωί και δεν λέει να σταματήσει και αυτός ο βαρύς ουρανός είναι σαν να θέλει να καθίσει στο κεφάλι μας - μην σας πω στο σβέρκο μας- όπως θα έλεγαν οι Γαλάτες του Asterix... Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι πως η άνοιξη είναι εδώ.. Δίπλα... Μπορεί να μην μπορούμε να την αγγίξουμε ακόμα, ούτε καν να την μυρίσουμε, στέλνει όμως τα vibes της μέσα στο μυαλό μας και το αναστατώνει.. Εγώ την άνοιξη ας πούμε κάτι παθαίνω και με πιάνει μια τεράστια λαχτάρα για σκανταλιές.. Και για ταξίδια.. Όχι σε συνδυασμό απαραίτητα αλλά μάλλον κάτι τέτοιο έχει ο Άλκης στο μυαλό του και δεν με εμπιστεύεται να πάρω μαζί μου και την κολλητή μου σε κάποια απο τις αποδράσεις μου.. Και είναι λάθος του βέβαια  γιατί αντίθετα απ΄ότι θεωρούν πολλοί, εγώ το βρίσκω χαζομάρα να βάλεις μίλια στην κάρτα σου για να πας να κάνεις κάτι που μπορείς να το κάνεις και δίπλα στο σπίτι σου.. Και μάλλον το σύμπαν συμφωνεί μαζί μου γιατί δεν μου έχει τύχει ποτέ να είμαι naughty εκτός Ελλάδος, όχι έτσι στα ξεκούδουνα τουλάχιστον... Δεν πιάνεται άμα έχεις πάει ταξίδι με το αμόρε, ούτε αν έχεις αμόρε αλλοδαπό και πας να το βρεις εννοείται... Αλλά να έχω πάει ταξίδι - πράγμα που συνεπάγεται αεροδρόμια, λιμάνια, ατελείωτες βόλτες για shopping και site seeing, και φαγητό άφθονο of course- και μετά να μου τύχει και θέμα και να το εκμεταλευτώ, μπα, δεν νομίζω.. Που κουράγιο και που όρεξη δηλαδή και την μοναδική φορά που είδα γκόμενο που μου άρεσε και του μίλησα - στο Λονδίνο πέρσι σε ένα μπαρ- ούτε που μου πέρασε από το μυαλό μου να το πάω παρακάτω... Όχι γιατί δεν μου άρεσε αρκετά, ήταν ένα κουκλί και ρωτήστε την Doris να σας το επιβεβαιώσει, και την ώρα που γύρισα την πλάτη για να φύγω με ρώτησε "should I stay or should I go?" σαν το τραγουδάκι - ήταν και έξυπνο το γλυκό μου- αλλά εγώ έκανα πως δεν άκουσα και γύρισα στην παρέα μου.. Γιατί απλά δεν είχα διάθεση, χρόνο, κουράγιο, και λόγο- εδώ που τα λέμε- να του πω να μείνει.. Αυτό που ήθελα ήταν να πιω άλλο ένα ποτό με τους φίλους μου και μετά να πάω να ξεραθώ μετά απο μια μέρα γεμάτη βόλτες και κούραση...

(Αν η άνοιξη ήταν μια και μόνο εικόνα θα ήθελα να είχε λουλούδια, χρώμα, φως και άρωμα σαν αυτή..)

Τέλος πάντων.. Άλλο ήθελα να πω.. Ότι την άνοιξη ξεσηκώνομαι.. Εγώ και τα γαϊδούρια... Και θέλω να κάνω αλλαγές, και βόλτες, και έχω διάθεση για γέλιο περισσότερο από ποτέ και μια λαχτάρα για συνομωσίες  και για εγκλήματα καρδιάς και ας μην αφορούν απαραίτητα εμένα... Και για ανατροπές.. Αν και τις ανατροπές τις λατρεύω και τις περιμένω με αδημονία να συμβούν, όλες τις μέρες του χρόνου.. Και αν δεν συμβαίνουν από μόνες τους τις δημιουργώ γιατί ξέρετε.. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει, ή έτσι μας είπε τουλάχιστον κάποτε ο Μικ και μας πήρε όλους  στον λαιμό του.. Και βέβαια, όταν λέω ανατροπές δεν εννοώ στα βασικά, το παιδί, τον άντρα και τους φίλους της καρδιάς μου.. Αυτά θέλω και παλεύω να παραμένουν πάντα βράχοι σταθεροί, οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ύπαρξης μου που χωρίς αυτούς θα με πάρει η κατηφόρα μέχρι τέλους... Τα υπόλοιπα όμως τα θέλω όλα παιζόμενα.. Γι' αυτό αλλάζω δουλειές, εικόνες, μαλλιά, προοπτικές, στοιχήματα... Και ανοίγω τα παράθυρα τέντα να φυσάει αεράκι ανανεωτικό και να με παρασύρει σε καινούριες διαδρομές, σε καινούριες προσκλήσεις και προσκλήσεις, ακόμα και σε καινούριες πόλεις... Και μαζί μου κουβαλάω πάντα και τους υπόλοιπους, περιοδεύων θιάσος κανονικός, ανοίξαμε και σας περιμένουμε για μια μοναδική παράσταση στην πόλη σας, τρέξτε να προλάβετε να μας απολαύσετε!!! Και με ακολουθούν οι λατρεμένοι μου, χρόνια τώρα, μάλλον γιατί περνάμε καλά όλοι μαζί, και έτσι τώρα με την προοπτική του Λονδίνου πιο κοντά από ποτέ ο Ζ. σχεδιάζει ήδη καινούριες επαγγελματικές κινήσεις, η Μάρθα επίσης, ο Στέλιος έχει ήδη συμφωνίες σχεδόν στα σκαριά, η Μαρία θα πάρει το Ευάκι και θα έρθουν έτσι κι αλλιώς, η Ελένη ψήνει τον Βαγγέλη να σκεφτεί την προοπτική της μόνιμης μετακόμισης αντί του τωρινού του πήγαινε- έλα, και η Λιάνα με τον Κώστα θα ταξιδεύουν συχνότερα από ποτέ από και προς την Γηραιά Αλβιώνα...

Και έτσι η ζωή στην βάση της είναι ωραία.. Και αλλάζει οσο πρέπει για να μην γίνεται βαρετή αλλά χωρίς να χαλάνε οι βασικές της ισορροπίες... Και εγώ σαν τον ζωγράφο παίρνω χρώματα από την παλέτα του μυαλού μου και προσθέτω λίγο εδώ και λίγο εκεί, και πότε πετυχαίνω να δίνω φως στον πίνακα και πότε να κάνω μουτζούρες αλλά τουλάχιστον καταφέρνω να αποδίδω πιστά τις αλλαγές των εποχών.. Και τώρα λοιπόν, σε λίγο, θα έχουμε άνοιξη... 

Και μέσα σ΄όλα αυτά, μου ζήτησαν εχτές με ένα πολύ ευγενικό μέηλ από ένα site μερικά παλιά μου "γυναικεία" κομμάτια... Ανάμεσα τους τα περίφημα "Γκομενικά" και οι πρίγκιπες της Δυτικής Όχθης... Δέχτηκα φυσικά, και αναγκαστικά τα ξαναδιάβασα.. Και ειδικά εκεί στα Γκομενικά με έπιασε τρελο γέλιο από μέσα μου γιατί είναι ωραίο κομμάτι όντως και πιασιάρικο, αλλά θέλει προσθήκες... Όχι γιατί ότι έχω γράψει δεν ισχύει, κάθε άλλο παρά.. Αλλά γιατί υπάρχει πάντα έδαφος που δεν το έχουμε περπατήσει και που όσο και αν νομίζουμε, ελπίζουμε και πιστεύουμε πως έχουμε μάθει πια το μάθημα μας, πάντα θα κινδυνεύουμε να πέσουμε και να φάμε το κεφάλι μας.. Big time... Γιατί τελικά  υπάρχουν και γομενικά που είναι σαν τα παιδιά.. Που όταν δεν έχεις βλέπεις τις άλλες μαμάδες να φωνάζουν και να κάνουν διάφορα και λες από μέσα σου "εγώ ποτέ δεν θα γίνω έτσι" και όταν αποκτήσεις το δικό σου τα κάνεις όλα όσα κοροϊδευες και φοβόσουν και ακόμα περισσότερα.. Οι ανατροπές που λέγαμε... Που είναι ευχάριστες, και challenging και promising και όλα τα σχετικά και που τελικά όλοι και όλες τις ζούμε όταν μας συμβαίνουν και ευχόμαστε απλά από μέσα μας όταν έρθει η ώρα να βρεθεί κάποιος να μας πάει στο Πρώτων Βοηθειών.. Ή έστω να μας βάλει έναν επίδεσμο στην πληγή...

(Άλλη μια μεγάλη αντροπή της ζωής μου.. Που έχω έναν τόπο που τον θεωρώ σπίτι μου,  τον ίδιο, τόσα πάρα πολλά χρόνια τώρα...Και που τα περισσότερα από τα σημαντικά και τα υπέροχα έχουν συμβεί εκεί, ή από εκεί έχουν ξεκινήσει...)

Εχτές το βράδυ ο Άρις και ο κολλητός του μου ζήτησαν να τους φτιάξω Shepherd's Pie για βραδινό... Και την ώρα που την ετοίμαζα σκεφτόμουν πως η μεγαλύτερη ανατροπή τελικά είναι αυτό που είμαι.. Μαμά, και σύντροφος - το σύζυγος μου προκαλεί αλλεργία μόνο που το σκέφτομαι- και κόρη, και φίλη, και ερωμένη, και παιδί, και ενήλικας, και φωτεινή, και σκοτεινή, και θαρραλέα, και φοβισμένη... Με το ένα πόδι στο παρόν και το άλλο στο μέλλον και την πυξίδα μου στο παρελθόν για να μου θυμίζει τα λάθη που πρέπει πάση θυσία να αποφύγω... Οχι μόνο εγώ αλλά ο καθένας μας, είμαστε εν δυνάμει  οι μεγαλύτερες ανατροπές της ζωής μας... Και είναι στο χέρι μας το make the most out of it, έτσι δεν είναι? Όσο αντέχουμε και μπορούμε να ξυπνάμε το πρωί και να ονειρεύομαστε πράγματα και να απλώνουμε το χέρι να τα πιάσουμε και όταν δεν τα φτάνουμε να τεντωνόμαστε, και όταν απομακρύνονται να τα κυνηγάμε...

Καλημέρα, και με δυο μέρες καθυστέρηση καλό μας μήνα.. Πάρτε βαθιά ανάσα και αφουγκραστείτε... Στο βάθος του μυαλού μας τα κουδουνάκια που φέρνουν την άνοιξη έχουν αρχίσει να ηχούν...:-)