(Για να) Μην κλαις πάνω απ΄το χυμένο γάλα..

Αχ αυτή η άνοιξη, σε μπελάδες θα μας βάλει τελικά... Κάτι γίνεται με τις ορμόνες μάλλον - να θυμηθώ να ρωτήσω τον Π. αν υπάρχει ιατρική εξήγηση για το θέμα- και σαλεύουμε κομματάκι... Πριν από λίγο έκλεισα το τηλέφωνο με μια φίλη, θα την πω Αλίκη, αφού είδα και έπαθα να την ηρεμίσω.. Και να καταλάβω τι είχε συμβεί βέβαια, γιατί ανάμεσα σε λυγμούς και αναφιλητά ίσα που καταφέραμε να συνεννοηθούμε.. 

Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση να σας πω ότι η Αλίκη δεν είναι καμιά απελπισμένη.. Σαράντα λίγο, ψηλή, ξανθιά, σούπερ επιτυχημένη επαγγελματικά, με ένα διαζύγιο παλιό και έναν γκόμενο ολοκαίνουριο… Και έξυπνη, και με χιούμορ, και σέξι, και τα καλά του κόσμου όλου.. Κλείνω την παρένθεση και ελπίζω να αντιλαμβάνεστε γιατί έμεινα παγωτό όταν σήκωσα το τηλέφωνο και την άκουσα να σπαράζει.. Στην αρχή νόμισα πως κάποιος πέθανε… Μετά προσπάθησα να καταλάβω αν έγινε κάτι στην δουλειά της… Και όταν μετά από ώρα συνειδητοποίησα πως όλος αυτός ο πανικός γινόταν για τον – ας πούμε- Γιάννη έκανα δέκα λεπτά να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη..

Γιατί – ξανανοίγω παρένθεση- ο Γιάννης είναι παρελθόν της Αλίκης και μάλιστα αρχαίο.. Πέντε χρόνια πριν χώρισαν μετά από μια σχέση όλο πάθος που όμως δεν οδηγούσε πουθενά και αφού το πάλεψαν για καμιά διετία το πήραν απόφαση και πήγαν παρακάτω.. Και μάλιστα ήρεμα, χωρίς δράματα και πισωγυρίσματα..

Και μέχρι το σημερινό τηλέφωνο ο Γιάννης δεν είχε αναφερθεί σε καμιά συζήτηση, και αυτό κάνει το θέμα ακόμα πιο παράξενο.. Γιατί βλέπετε, δεν είναι πως τον είδε στον δρόμο ξαφνικά και τον ξαναθυμήθηκε, ούτε πως την πήρε τηλέφωνο, ούτε καν πως έμαθε από κάποιον κοινό γνωστό πως παντρεύεται ή κάτι σχετικό.. Όχι.. Ένα τραγούδι άκουσε στο ραδιόφωνο και αυτό ήταν! Θυμήθηκε τα όσα έζησαν λέει και από εκείνη την ώρα κλαίει και οδύρεται για έναν έρωτα που τέλειωσε νωρίς.. 

Και σας μιλάω ειλικρινά, δεν είναι πως δεν αγαπάω την φίλη μου, ούτε πως δεν την παίρνω σοβαρά, κάθε άλλο.. Είναι που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται να έχεις φύγει από κάπου πέντε χρόνια και να σου έρχεται η όρεξη να ξαναγυρίσεις από ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο.. Και πως αυτό το τραγούδι, που το έγραψε κάποιος άσχετος με σένα για κάποιον εντελώς άσχετο με σένα, μπορεί να διαγράψει όλα όσα σε έκαναν κάποια στιγμή να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και δη οριστικά..

Και οκ, φαντάζομαι πως η Αλίκη είναι μάλλον σε φάση παράξενη και το θέμα δεν είναι ο Γιάννης, και φυσικά δεν είναι το τραγούδι.. Και πως όταν ηρεμίσει και αρχίσει να σκέφτεται πάλι ψύχραιμα και λογικά θα καταλάβει τι είναι αυτό που της έφταιξε και θα το μοιραστεί και μαζί μου που έχω μείνει με την απορία… 

Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως και που θα γίνει σίγουρα θέμα συζήτησης σε ένα επόμενο girl’s night με παρέα ποτά και τσιγάρα, όπως πρέπει να γίνονται αυτές οι κουβέντες μεταξύ κολλητών, είναι ο συνειρμός που έφερε σε μένα αυτή το αναπάντεχο τηλεφώνημα.. Γιατί εγώ άκουγα την Αλίκη να κλαίει στο τηλέφωνο και ενώ προσπαθούσα να την ηρεμίσω και να την χαλαρώσω, σκεφτόμουν με το πίσω μέρος του μυαλού μου πως όλα στη ζωή μας, όλα ομως, είναι σωστές και λάθος επιλογές.. Και πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην μετανιώνουμε για τις αποφάσεις μας είναι να τις παίρνουμε με την ψυχή και όχι με το μυαλό μας.. Έτσι ώστε, σε κάθε φάση της ζωής μας να είμαστε εκεί που θέλουμε πραγματικά.. Και κανένα τραγούδι, έργο ή βιβλίο να μην μπορεί να μας γυρίσει πίσω στο παρελθόν…

Και δεν λέω φυσικά πως είναι εύκολο, είναι μια διαδικασία που μαθαίνεται με τον χρόνο και που απαιτεί να μην συμβιβάζεσαι με τα προφανή αλλά να υπερασπίζεσαι τις ανάγκες και τα συναισθήματα σου, όμως αν τελικά τα καταφέρεις, μπορείς να είσαι καλά με τον εαυτό σου και αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, μπορείς να είσαι καλά με όλον τον υπόλοιπο κόσμο…

Άσχετο? Μπορεί... Πάντως επειδή πολύ το παιδεύω αυτό το θέμα τελευταία και μάλλον γι΄αυτό μου ξεπετάγεται έτσι εύκολα με κάθε ευκαιρία, να σας πω ότι στο σχετικό μάθημα με τον Γιάννη πέρα από τις τεχνικές και τους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουμε να ακούμε την ψυχή και τις πραγματικές επιθυμίες μας,  μιλήσαμε για ώρα και για τις δικαιολογίες που είναι πάντα εύκολες και λογικές και που χρησιμεύουν σαν μαξιλαράκια για να μας προστατεύουν από το κόστος των αποφάσεων μας.. Μια που κάθε επιλογή έχει τις συνέπειες της.. Και οι πιο διαδεδομένες δικαιολογίες λοιπόν για να ξέρετε, έχουν να κάνουν συνήθως  με τους άλλους και σπάνια με μας.. 

"Μένω σε έναν γάμο για τα παιδιά, θυσιάζω την προσωπική μου ζωή  για την καριέρα μου, αντέχω μια σχέση που δεν με γεμίζει για λόγους κοινωνικούς,  σπουδάζω αυτό που ήθελαν οι γονείς μου, κρατάω τις ισορροπίες γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να αντέξουν την απώλεια τους.." Ή όταν έχουν να κάνουν με εμάς είναι για να προστατέψουμε την εικόνα που νομίζουμε πως έχουν οι άλλοι για μας.. "Δεν παρακαλάω γι΄αυτό που θέλω γιατί έχω αξιοπρέπεια, δεν ζητάω γιατί πρέπει οι άλλοι να καταλάβουν από μόνοι τους, κρύβω τα συναισθήματα μου για να μην φανώ ευάλωτος και με εκμεταλλευτούν, φεύγω γιατί ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι κανονικά θα έκανα τα πάντα για να μείνω εδώ που είμαι, σε αφήνω να φύγεις γιατί δεν έχω τα κότσια να παλέψω για να πείσω να μείνεις..."

Και έτσι παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους, η για την εικόνα μας και όχι για την ψυχή μας.. Και μπλέκουμε σε παιχνίδια και τακτικές που δεν μας προσφέρουν τίποτα περισσότερο από την ασφάλεια που έχουν πάντα όσοι δεν τολμάνε να διεκδικήσουν τις επιθυμίες τους και να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.. Και πάμε ή μένουμε κάπου ενώ θέλουμε να είμαστε κάπου αλλού.. Και μετά ακούμε ένα τραγούδι και θυμόμαστε πως έχουμε αφήσει διάσπαρτα στην πορεία κομμάτια της καρδιάς μας και σαν άλλοι Κοντορεβιθούληδες τρέχουμε να μαζέψουμε ότι δεν το έχει πάρει για πάντα ο αέρας..

Και τελικά, αν το καλοσκεφτείτε, όσο ρίσκο και αν εμπεριέχει η προοπτική να ακούμε την ψυχή μας και να την ακολουθούμε σε εκείνα που επιλέγει και έχει ανάγκη, και όσο πόνο και αν κρύβουν οι διάφορες μετωπικές που σίγουρα θα μας επιφυλάξει μια τέτοια, radical διαδρομή, δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το να ξυπνήσεις ένα πρωί και να συνειδητοποιήσεις πως έχεις αφήσει την ζωή σου να περάσει, και μαζί όλους τους ανθρώπους, τις εμπειρίες και τα πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν κάνει την διαφορά να σε προσπεράσουν μόνο και μόνο για να μείνεις μετέωρος σε μια πραγματικότητα που σε καθησυχάζει ακριβώς επειδή δεν ήταν δική σου επιλογή.. Άρα μπορείς πάντα να ρίχνεις τις ευθύνες της όποιας αποτυχίας ή δυστυχίας σου στους άλλους..

Πίσω στην Αλίκη, μωρό μου όταν διαβάσεις αυτό το ποστ μην ψάξεις να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα στην θεωρία του Γιάννη.. Έχει μαζί σου όση σχέση είχε το τραγούδι στο ραδιόφωνο με αυτό που σε βασανίζει πραγματικά.. Δικά μου είναι τα ψίχουλα που ακολουθεί το μυαλό μου, εσύ σήμερα ήσουν απά η αφορμή.. Αυτό που μετράει στην ουσία είναι πως όταν θα έχουμε ανάγκη να πάρουμε τηλέφωνο και να μοιραστούμε το πιο κουφό και απιθανο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, θα υπάρχει πάντα στην άλλη άκρη κάποιος να το σηκώσει, να μας ακούσει, να μας παρηγορήσει και μετά να μας κάνει να χαμογελάσουμε.. Είναι τα μέλη της εκλεκτικής μας οικογένειας αυτά, και μαζί, είναι το πρώτο βήμα που κάνουμε όλοι κάποια στιγμή προς τα εκεί που έχει πραγματικά ανάγκη η ψυχή μας.. Ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας δέχονται για αυτό που είμαστε, ότι είμαστε, χωρίς να μας κρίνουν, και που μας δίνουν τον χρόνο και τον χώρο να νοιώθουμε και να είμαστε ασφαλείς... 

Καληνύχτα και φιλιά σε όλους..

Υ.Γ. Μια διευκρίνιση που δεν θα έπρεπε θεωρητικά να είναι απαραίτητη, αλλά να που είναι.. Μου πήρε πολύ κόπο, πολύ χρόνο και πάρα πολλά δάκρυα για να καταφέρω να μάθω να ακούω τι θέλει η ψυχή μου... Και να προσπαθώ να το κάνω πραγματικότητα χωρίς βέβαια να το πετυχαίνω πάντα .. Δεν έχω την πρόθεση να κάνω την έξυπνη, ούτε να πουλήσω μούρη σε κανέναν.. Να μοιραστώ ένα μάθημα ζωής που μου φαίνεται σημαντικό προσπάθησα ντύνοντας το με λιγο χιούμορ για να το κάνω πιο ανάλαφρο, αλλά μάλλον έχω χάσει τελευταία το touch μου .. Γενικά μιλώντας αυτό το blog έχει χάσει τον προσανατολισμό του, ή έτσι νοιώθω.. Και ίσως τελικά να πρέπει να επιστρέψω στις συνταγές και στα λαμπερά και τα ανώδυνα έτσι ώστε να είναι όλα πιο απλά..