Λιακάδα, εικόνες και στιγμές...

Από χτες έξω έχει άνοιξη.. Λιακάδα απίστευτη, ζέστη, τα πρώτα ζακετάκια έχουν ήδη ξεμυτίσει από τις ντουλάπες και είναι έτοιμα για να βγουν βόλτα μαζί μας.. Πίνω τον πρωινό μου καφέ στην Κηφισιά με την μαμά μου και χαζεύω τους περαστικούς.. Μαμάδες με καροτσάκια, γελαστές πιτσιρίκες, βιαστικοί επιχειρηματίες με χαρτοφύλακες και το ακουστικό του κινητού ριζωμένο στο αυτί.. Ο λαχειοπώλης που σταματάει στο τραπέζι μας είναι συμπαθέστατος, μου έρχεται έμπνευση και αγοράζω ένα τρίδυμο στο Λαϊκό.. Λήγει στο 71 που είναι ο τυχερός μου αριθμός ανάποδα... 

Στον Θανόπουλο διαλέγω μήλα, μπανάνες και τα υλικά για να φτιάξω το βράδυ tacos... Επιστρέφω στο σπίτι και ο Droopy με περιμένει στην πόρτα με ουρές και κοιλιές.. Ο Άρις τον έπλυνε επιτέλους χτες και είναι αφράτος και κάτασπρος σαν αρνάκι.. Και του αρέσει να είναι καθαρός.. Έχει περισσότερα χάδια και την άδεια να κοιμάται στα κρεβάτια μας  όταν δεν λιάζεται κάτω από το παράθυρο της κουζίνας.. 

Το κινητό μου χτυπάει απο το πρωί αδιάκοπα.. Τόσο που η μαμά μου απείλησε να το ρίξει μέσα στο ποτήρι με το νερό.. Η συνέχεια της μέρας έχει πρόγραμμα βαρύ και παράξενο αλλά ενώ θα έπρεπε να είμαι αγχωμένη και moody είμαι μια χαρά.. Ανοίγω το μέηλ μου απαντάω στα επείγοντα, αυτό που περιμένω δεν έχει έρθει ακόμα και αμφιβάλλω και αν θα έρθει τελικά, είπαμε, παράξενες μέρες και η επικοινωνία έχει θέματα σε κάθε επίπεδο αλλά δεν πειράζει... Κάποια πράγματα προχωράνε σφαίρα, για κάποια έχω κουραστεί να προσπαθώ, και κάποια τα παλεύω ακόμα..  Γενικά, έχω επιθυμήσει εποχές και σχέσεις που όλα κυλούσαν εύκολα σαν από μόνα τους.. Μερικές μέρες πριν, στο Ivy, είχαμε αυτή την κουβέντα με μια φίλη.. Πόση προσπάθεια αξίζει και αντέχει η κάθε σχέση και πότε πρέπει να σταματήσεις να παλεύεις και απλά να αφεθείς να σε πάει η ζωή εκεί που θέλει εκείνη? Δεν καταλήξαμε σε κάποιο συμπέρασμα, προφανώς η κάθε σχέση έχει τα δικά της όρια, τους δικούς της κώδικες και τα δικά της προβλήματα, όμως στην πραγματικότητα η χαρά είναι στην απλότητα.. Και στην ευκολία που συνεννοείσαι με ανθρώπους χωρίς να χρειάζεται να λες και να εξηγείς πολλά, χωρίς να αναγκάζεσαι να ζητάς συνέχεια αυτά που θεωρείς αυτονόητα, και χωρίς να βγαίνεις μονίμως από τον δρόμο σου για να κρατάς τον άλλο ευχαριστημένο..   

Την Τετάρτη, αν κρατήσει ο καιρός λέω να πάω εκδρομή.. Μια βόλτα ολοήμερη μέχρι την Επίδαυρο με ουζάκια δίπλα στην θάλασσα και παρέα αγαπημένη... Ανοίγει ο καιρός και μαζευόμαστε... Έτσι δουλεύει το σύστημα στην Μεσόγειο, είναι το ταμπεραμέντο μας τέτοιο.. Η συννεφιά και το κρύο μας αποδιοργανώνουν και μας χώνουν μέσα στα σπίτια μας και τους μικρόκοσμους μας.. Και με την πρώτη λιακάδα βγαίνουμε σαν τα σαλιγγάρια και απλωνόμαστε σε καφέ, σε ταβέρνες και σε πλατείες σαν τις σταφίδες.. Κόντρα στην κρίση, ο ήλιος είναι δωρεάν.. Και η άνοιξη επίσης...

Η ώρα περνάει και πρέπει να φύγω.. Έχω να κάνω μια κουβέντα δυσάρεστη, και να υποδυθώ έναν ρόλο που δεν μου αρέσει και δεν μου ταιριάζει αλλά τον παίζω πια με τεράστια άνεση.. Ειδικά τώρα που ετοιμάζομαι να αποχωρήσω από την σκηνή με μια θεαματική υπόλκιση.. Αν κάποιους μήνες πριν μου έλεγε κάποιος τι θα συνέβαινε στην ζωή μου στην συνέχεια και τι θα χρειαζόταν να κάνω, πόσα βήματα πίσω και μάλιστα προς μια κατεύθυνση με την οποία πίστευα πως είχα ξεμπερδέψει οριστικά, θα τον περνούσα για τρελό... Και όμως.. Η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια.. Και είναι στο χέρι μας όταν χρειάζεται να μπορούμε να ανασυνταχτούμε και να παίξουμε και εμείς... Και τελικά, η αλήθεια είναι πως μπορούμε να υποδυθούμε πολλούς ρόλους, και να κάνουμε πολλές υποκλίσεις αρκεί να μην ξεχνάμε ποτέ πως η αλήθεια μας δεν αλλάζει.. Απλά μένει κρυμένη κάπου στο βάθος και περιμένει υπομονετικά να έρθει η ώρα να ξαναβγει στην επιφάνεια και να επιστρέψουμε πίσω, εκεί που θέλουμε, που έχουμε διαλέξει και παλέψει, σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά, πολλά φιλιά...