"Φτηνά παπούτσια"...

Έχω μια αδυναμία μεγάλη... Δηλαδή έχω πολλές αδυναμίες μεγάλες, αλλά για την μία μου ήρθε η όρεξη να σας γράψω σήμερα... Την ιδέα - μαζί με τον τίτλο του ποστ- μου την έδωσε ένας φίλος που αγαπώ πολύ και που τα γούστα μας διαφέρουν απολύτως, μιλάμε για πλανήτες σε διαφορετικούς γαλαξίες σε θέματα στυλ, αλλά έτσι είναι όλα στην ζωή.. Τα ετερώνυμα έλκονται το λέει και η φυσική, και έτσι μπορεί να γουρλώνει τα μάτια ο γλυκούλης κάθε φορά που με βλέπει ντυμένη "Μάταλα" που λέει και η μαμά - εκείνος που είναι πάντα φιγουρίνι και που μπορεί να σου πει με μια βιαστική ματιά αν η τσάντα σου είναι περσινό μοντέλο ή τι μάρκα είναι το πιο απίθανο σου αξεσουάρ - αλλά μ΄αγαπάει πολύ και αυτό φτάνει.. Και επειδή τον αγαπάω πολύ και εγώ δεν θα σας πω τι άλλο μπορεί να σου πει με μια βιαστική ματιά, κυρίως γιατί αποφεύγω να το σκέφτομαι και εγώ στα σοβαρά, έτσι ώστε να συνεχίσω να τον αντιμετωπίζω με θάρρος και άνεση, και χωρίς να έχω στο νου μου ότι με περνάει ακτινογραφία κανονική κάθε φορά που εγώ τον συναντάω πανευτυχής και αμέριμνη.. Και συνήθως άβαφη, ντυμένη σαν γυφτάκι και με τα απολύτως λάθος - για εκείνον-  παπούτσια.. :-)

 

Πράγμα που μας φέρνει πίσω στην αδυναμία που λέγαμε... Που είναι τα παπούτσια.. Λατρεύω τα παπούτσια.. Και μάλιστα τα ψηλοτάκουνα, και ας μην τα φοράω ποτέ, ή μάλλον ας τα φοράω σπάνια.. Ιδανικά θα ήθελα να είμαι μονίμως σκαρφαλωμένη πάνω σε δώδεκα πόντους και να συμπεριφέρομαι σαν να είμαι ξυπόλυτη - αυτή είναι η μαγκιά - αλλά εγώ δεν την έχω καθόλου... Αντιθέτως, όταν αποφασίζω να τα φορέσω περπατάω σαν τσολιάς.. Σαν τσολιάς που φοβάται πως θα μπουρδουκλωθεί και σπάσει το κεφάλι του για την ακρίβεια.. Μάλιστα οι απολύτως κολλητοί μου γελάνε ακόμα με την ιστορία των Χρυσών Σκούφων και των μαύρων μου Gaspar Yurkevich, μια βραδιά που κατέληξα να κάθομαι στα σκαλιά της Αίγλης μυξοκλαίγοντας ντυμένη με μακρύ φόρεμα, ξυπόλητη και απολύτως ταλαιπωρημένη... Αν υπάρχει απόδειξη για τα παιδικά τραύματα, η σχέση μου με τα ψηλοτάκουνα είναι ακριβώς αυτό.. Μια που ο πατέρας μου τα λάτρευε και σχεδόν με υποχρέωνε να τα φοράω όταν βγαίναμε μαζί.. Και τα φορούσα υπέροχα  για ένα διάστημα, αλήθεια σας λέω, και τα τακούνια και όλα τα υπόλποιπα - αφήστε που μέχρι και πασαρέλα έχω περπατήσει στα νιάτα μου αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία- και όμως, με έναν μαγικό τρόπο, όταν αποφάσισα να αφήσω πίσω μου αυτά που με ενοχλούσαν και με βάραιναν και να ζήσω όπως ήθελα εγώ ακριβώς, έχασα την ικανότητα μου να περπατάω πάνω σε πόντους.. Και με τον καιρό I invented my very own look που από τα είκοσι κάτι μου δεν με εγκατέλειψε ποτέ και που το υποστηρίζω ακόμα περίφημα..

Πίσω στα παπούτσια, τα δωδεκάποντα τα αγαπώ και τα αγοράζω.. Και μια που δεν τα πολυφοράω, τα κρατάω φυλαγμένα στα κουτιά τους και τα χαζεύω, αλλά η αληθινή μου αδυναμία δεν είναι αυτά... Είναι τα Starάκια μου.. Αν υπάρχει ένα παπούτσι που με αντιπροσωπεύει απολύτως, και που το φοράω και μπορώ να το περπατήσω παντού - παντού όμως- είναι αυτό.. Και το έχω κάνει, μια που φορώντας ένα από τα πολλά λατρεμένα μου ζεγάρια, έχω πάει στα πιο απίθανα μέρη.. Και ελπίζω σύντομα να πάω και στο Claridges - μέσα, όχι απ' έξω- έτσι για να σπάσει ο μύθος του αυστηρού του dressing code... :-)

Η ιστορία μου με τα Starάκια μετράει πολλά, πολλά χρόνια... Το πρώτο μου ζευγάρι το αγόρασα στο Λονδίνο όταν ήμουν πιτσιρίκα και το φορούσα μέχρι που έλιωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.. Στην συνέχεια άρχισα να τα μαζεύω με πάθος.. Έχω αγοράσει Starάκια στα πιο παράξενα μέρη ever, ανάμεσα τους το Μπαλί και το Κυπαρίσσι... Σήμερα η συλλογή μου μετράει αρκετά ζευγάρια ..Τα σπανιότερα είναι  γούνινα λεοπάρ και τα πιο αγαπημένα μου  - και αυτά που φοράω συχνότερα- είναι τα ασημένια που μου έφερε πριν μερικά χρόνια ο Πέτρος από την Νέα Υόρκη, όχι μόνο γιατί πηγαίνουν σχεδόν με τα πάντα αλλά και γιατί ξέρω πόσο ταλαιπωρήθηκε για να τα βρει..

Αυτό που μου αρέσει κυρίως στα Starάκια - πέρα από το ότι είναι άνετα φυσικά-  είναι που είναι λιγότερο παπούτσια και περισσότερο.. ιδέα... Και τρόπος ζωής,  και κώδικας, και στυλ, και άποψη... Και που εκείνοι που ξέρουν και τα φοράνε όπως πρέπει τα εκτιμούν φθαρμένα, και "βρώμικα" και ανατρεπτικά.. Και τα στολίζουν με παράξενα αξεσουάρ και με αφιερώσεις, και αλλάζουν ή μπερδεύουν τα κορδόνια τους, και τα φυλάνε ως κόρη οφθαλμού παρόλο που μοιάζουν σαν να τα πετάνε όπου βρουν.. Καμία σχέση.. 

Άλλωστε δεν νομίζω πως υπάρχει άλλο "αθλητικό" παπούτσι που να έχει τέτοια γκάμα σχεδίων, υλικών και χρωμάτων, να έχει γίνει έμπνευση για τόσους καλλιτέχνες, και να μπορεί να φορεθεί και να δώσει τόνο με τόσο διαφορετικά ρούχα... Εγώ τα λατρεύω με τις βελουτέ φόρμες μου, τα τζην μου, ή τα στρατιωτικά παντελόνια με τις τσέπες που φοράω τα καλοκαίρια στο νησί, αλλά τα έχω φορέσει συχνά και με ρούχα πολύ πιο "βραδινά" για να τους δώσω μια πιο σκανταλιάρικη όψη.. Κάτι σαν κλείσιμο του ματιού.. Και ο Άρις που συμμερίζεται την αδυναμία μου και έχει κι αυτός την δική του συλλογή, λόγω καλλιτεχνκής ιδιοσυγκρασίας επεμβαίνει ακόμα πιο παρεμβατικά στα αγαπημένα του ζευγάρια, αλλά και στα δικά μου... 

Και τελικά, αν θα ήθελα να περπατήσω την άνοιξη, θα το έκανα φορώντας All Stars.. Ροζ, extremely used, και πάντα αγαπημένα... Γιατί όλα στην ζωή είναι κυρίως ιδέα... Και θέλουν τρόπο και όχι κόπο που λέει και η διαφήμιση.. Και αν μαζί είναι και κλείσιμο ματιού, ακόμα καλύτερα, δεν νομίζετε?

Υ.Γ. Το τραγούδι είναι αναμενόμενο νομίζω.. Αλλά δεν παύει να ταιριάζει κουτί... Φιλιά πολλά ανοιξιάτικα...