Bon Voyage, alors....

Τα πράγματα μου είναι προσεκτικά τακτοποιημένα μέσα στην ροζ βαλίτσα μου... Όχι πολλά, προτιμώ να είμαι light traveler και να κρατώ χώρο για να φέρω πίσω μερικά ακόμα πραγματάκια από το ταξίδι μου...Σε μερικές ώρες, πολύ λίγες για την ακρίβεια, το ταξίδι ξεκινά... Σας φιλώ γλυκά, wish me good time και ξορκίστε παρακαλώ το κακό μάτι που καραδοκεί... Το έχω πολύ ανάγκη να περάσω υπέροχα αυτές τις μέρες.. Για τους δικούς μου λόγους, αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι είναι το τέλος μιας εποχής και η αρχή μια άλλης...Έτσι το έχω στο μυαλό μου... Να σηματοδοτεί ένα καινούριο ξεκίνημα... Wish me the best λοιπόν, και μόλις επιστρέψω, υπόσχομαι ζεστή και φρέσκια αναταπόκριση με πολλές, πολλές φωτογραφίες και διευθύνσεις... Φιλιά!!!!

Το μετέωρο βήμα του πελαργού...

Η ζωή μου τις τελευταίες μέρες θυμίζει πολύ ταινία. Με την κακή έννοια..:-) Πότε νοιώθω εγκλωβισμένη μέσα σε ένα από αυτά τα αργόσυρτα πλάνα του Αγγελόπουλου που δεν λένε να τελειώσουν, μετέωρη ανάμεσα σε εποχές, διαθέσεις, σχέδια και πράγματα, και πότε μοιάζει σαν να ζω την Μέρα της Μαρμότας και να κάνω ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια χωρίς καμιά προοπτική αλλάγής... Οκ, προαφανώς τα παραλέω γιατί μιλάω για την τελευταία εβδομάδα- άντε δέκα μέρες- όμως περνάνε τόσο αργά και τόσο βασανιστικά που έχω λαλήσει... Ο Άρις έχει πια την σχολή και τους φίλους του και είναι όλη μέρα εκτός σπιτιού - τελευταία έχει αρχίσεις να περνάει και βράδια στο σπίτι της φιλενάδας του- , ο Μάνος κλείνει τεύχος και βαράει τρελά ξενύχτια, και εγώ ξαφνικά πρωταγωνιστώ στο Home alone μαζί με τον Droopy που αρνείται πεισματικά να μου πιάσει λίγο την κουβέντα να ξαλεγράρουμε και προτιμάει να κοιμάται με τις ώρες αραχτός στο μαξιλάρι αγελάδα, δίπλα στο καλοριφέρ που δεν έχει ανάψει ακόμα με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ τα βράδια μέσα στο σπίτι ντυμένη σαν κρεμμύδι...
Θέλω να περάσουν οι μέρες, αυτό είναι το μυστικό... Να έρθει η Παρασκευή να φύγουμε για δεν θα σας πω που μια που έχω αρχίσει να το φοβάμαι ειλικρινά το κακό, γκαντέμικο μάτι του διαδικτύου αλλά σας υπόσχομαι πλήρες ρεπορτάζ όταν επιστρέψουμε... Δεν είναι τόσο το μέρος άλλωστε όσο η προοπτική του ταξιδιού... Η αλλαγή περιβάλοντος, οι μέρες και οι ώρες που θα περάσουμε μαζί με τον Μάνο και θα είναι όλες δικές μας, οι φίλοι που θα δούμε που μας έχουν λείψει, οι βόλτες... Όλα αυτά μαζί... Και όσο πλησιάζουν οι μέρες, τόσο πιο δύσκολα περνάνε οι ώρες... Θέλω να τις σπρώξω να πάνε παρακάτω αλλά αυτές... Μπα.... Εκεί!!!
Και έτσι ζω την μέρα της Μαρμότας που σας έλεγα... Το πρωί λίγο συμμάζεμα του σπιτιού και Super Market, καθαριστήριο και όλα τα σχετικά - που ευτυχώς σπάνε συχνά πυκνά με έναν καφέ στο Golden Hall με την Μαρία- το μεσημέρι λίγο χάζεμα στο net και λίγο γράψιμμο, το απόγευμα άραγμα στον καναπέ με διάβασμα και DVDs , το βράδυ μαγείρεμα ή delivery ανάλογα με τα κέφια και σειρές στην τηλεόραση (που τις λατρεύω οπότε μην αρχίσετε να μου λέτε για τα κακά της τηλεόρασης και την αποξένωση γιατί δεν θα ιδρωσει το αυτί μου) και μετά ύπνος βαθύς και απονήρευτος...:-)

Βέβαια, όλα αυτά τα διανθίζω με τις δικές μου μικρές απολάυσεις, έναν αρωματικό καφέ και δυο φιν φον μπισκοτάκια διαίτης το απόγευμα, αρωματικά κεριά αναμμένα όλη μέρα τώρα που δεν έχουμε τζάκι (σας συνιστώ ανεπιφύλακτα την συλλεκτική σειρά MyMemo που θα βρείτε στο www. Mymemo.com και ειδικά το Lost in Mykonos με άρωμα ούζου και φρέσκιας μέντας) αφράτα βελουτέ φορμάκια με ασορτί καλτσάκια για μέσα στο σπίτι, συνταγές μαγειρικής της Nigela Lawson που ετοιμάζονται σε χρόνο μηδέν και κάνουν το σπίτι να μοσχοβολά υπέροχα ακόμα και όταν μαγειρεύω μόνο για μένα , και φυσικά το pillow spray της Molton Brown για όνειρα γλυκά και χαλαρά.... Πράγματα που βοηθάνε, προφανώς, αλλά δεν κάνουν θαύματα...
Επίσης έχω και ένα ακόμα νέο να μοιραστώ μαζί σας, μια καινούρια στήλη που θα ξεκινήσω από το τεύχος Δεκεμβρίου στο ΕΥ ΖΗΝ και που θα έχει αρκετές ομοιότητες με αυτό εδώ το blog αλλά έχουμε χρόνο γι΄αυτά όταν επιστρέψω... Προς το παρόν, je veux voller maintenant που λέει και η διαφήμιση της Aegean... I want to fly now παρακαλώ... NOW λέμε....:-)

Βροχή και σήμερα...

Έξω βρέχει καρέκλες... Από χτες το βράδυ που επιστρέφαμε από το Patron, ευτυχώς που είχα ακούσει την ΕΜΥ και είχα προνοήσει να φορέσω μπότες και να παραχώσω στην τσάντα μου την σπαστή μου ομπρέλα, οπότε δεν έγινα παπί... Έχω καιρό να γράψω, το ξέρω... Φταίει η εποχή που δεν αλλάζει, μου την σπάει αυτό το καλοκαίρι διαρκείας που μας κατσικώθηκε και δεν λέει να τελειώσει, ελπίζω αυτή η κακοκαιρία να έρθει για να μείνει, να φέρει μαζί της το κρύο, και τον χειμώνα τον κανονικό, αυτόν με τα πουλόβερ, και τις μπότες και τα σκουφιά, και το χουχούλιασμα στους καναπέδες με κουβερτούλες τηλεόρασης και στα κρεβάτια κάτω από πουπουλένια παλώματα και μέσα σε ζεστές αγκαλιές... Με αυτά και με αυτά περνάνε οι μέρες, γίνονται πράγματα - που λέει και η Βάνα Μπάρμπα- και εγώ όλο λέω να ανεβάσω ένα ποστάκι και όλο κάπου ξεχνιέμαι και να τα αποτελέσματα...
Θέλω να ξαναλλάξω τον τίτλο του blog... Άσχετο, αλλά τελικά το μαγειρικό του πράγματος δεν μου ταιριάζει όσο νόμιζα ή ήλπιζα, και ας είδα χτες το July and Julia που μου γέννησε μια τεράστια λαχτάρα να χωθώ στην κουζίνα και να αρχίσω να δημιουργώ... Αφήστε που νομίζω πως ακόμα και το σύμπαν μου λέει με διάφορους τρόπους πως η κουζίνα μπορεί να είναι μεν το καταφύγιο και το βασίλειο μου αλλά δεν μπορεί να γίνει ο κύριος μου προσανατολισμός... Μου στέλνει σημάδια σας λέω!!! Κατ' αρχάς μου ξαναχάλασε το μίξερ... Το καλό, το super, το Kitchenaid το λαχανί, αυτό που υποτίθεται πως πηγαίνει από μητέρα σε κόρη... Ε, το δικό μου πηγαίνει από το σπίτι μου στο service και πίσω... Επίσης μου ανέβηκε η πίεση... 17 με 12 μου βρήκανε μερικές μέρες πριν και μετά από ένα ενδελεχές check up που αποκάλυψε πως μάλλον είχα πάντα υψηλή πίεση αλλά δεν το είχα καταλάβει ( ξανθιά κανονική αλλά επίσης και βόδι υγείας μια που όλα τα άλλα ήταν more than good για τα κιλά και τον τρόπο διατροφής μου και δεν σας κρύβω πως φοβήθηκα κάποια στιγμή πως θα μου βρουν τα πάντα ανεβασμένα, χολιστερίνες, τριγλυκερίδια και όλα αθτά τα δυσοίωνα και ανησυχιτικά) ο γιατρός μου έδωσε χάπια που θα τα παίρνω for the rest of my life και μια λίστα με τροφές που πρέπει να μειώσω στην κορυφή της οποίας βρίσκονται το γάλα, τα αυγά και το βούτυρο, τα υλικά παρασκευής των cupcakes δηλαδή... Η φίλη μου η Μαρία - και ο Χοϊμές φυσικά- θα είχαν πολλά να πουν γι' αυτό το συμβάν αλλά δεν πειράζει... Έτσι είναι η ζωή... Μια παράξενη διαδρομή που ο καθένας κόβει και ράβει στα μέτρα του...
Βέβαια, σαν γνήσια Πολυάννα και σαν αυθεντικό δεκάχρονο κρυμμένο στο σώμα μια σχεδόν πενηντάρας ( με υψηλή πίεση και πρεσβυωπία ασορτί) αποφάσισα με συνοπτικές διαδικασίες πως σιγά μη κάτσω να σκάσω και έπνιξα τον σύντομο πόνο μου σε μια δίαιτα με sushi που είναι και chic και υγιεινό αλλά το κυριότερο είναι από τα φαγητά που λατρεύω με πάθος ειδικά όταν τα τρώω στο Matsuhisa και στο Central, και σε ένα ασταμάτητο shopping που μου απέφερε ένα ζευγάρι Ugg boots στο χρώμα της άμμου, ένα ζευγάρι μαύρες σατέν γόβες Louboutin, ένα λεοπάρ παλτό (faux), ένα αεροπορικό εισητήριο για girl's trip στην Ελβετία για την αρχή του επόμενου χρόνου, μερικά ακόμα ρουχαλάκια για την γκαρνταρόμπα μου, ένα μπλοκάκι με μαγνήτη για το ψυγείο μου και ένα tag για την βαλίτσα μου μια που το προηγούμενο μου το έκλεψαν στην πτήση Αθήνα- Χανιά... Τα δύο τελευταία τα αγόρασα από το Breast Cancer site που σας το θυμίζω γιατί έχει και υπέροχα χριστουγεννιάτικα στολίδια τώρα που έρχονται οι γιορτές και ένα ποσοστό από τα χρήματα που ξοδεύετε εκεί πάει για την έρευνα για τον καρκίνο του μαστού και για δωρεάν mammograms για γυναίκες από χώρες του τρίτου κόσμου που δεν έχουν τις δικές μας ευκολίες και δυνατότητες. Παρεμπιπτόντως, τι είδους άνθρωποι κλέβουν χαριτωμένα tags αποσκευών? Πρέπει να είναι ειδική κατηγορία και ευτυχώς που η βαλίτσα μου είναι ροζ και φαίνεται από μακριά γιατί αλλιώς πως θα την ξεχώριζα πως είναι η δική μου? Ε?
Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται... Και παρόλο που περνάω μια από τις καλύτερες περιόδους μου, ψυχολογικά τουλάχιστον γιατί επαγγελματικά δεν βλέπω να βρίσκω άκρη με αυτή την γαμημένη κρίση που πλήττει τα ΜΜΕ από πέρσι και δεν λέει να τελειώσει, εξακολουθώ να νοιώθω έναν ενδόμυχο φόβο πως η πολλή χαρά, η πολλή ηρεμία και γιατί όχι, η πολλή ευτυχία μπορεί και να προκαλέσουν το σύμπαν και να μου βγουν ξινά... Δεν είναι άδικο αυτό? Που κάπου, κάπως, κάποτε, κάποιος μας ρίζωσε στο μυαλό αυτή την σιχαμένη πεποίθηση πως η ευτυχία είναι κλεμμένες στιγμές που μπορεί να χαθούν μέσα σε δευτερόλεπτα με την παρέμβαση μιας ανώτερης δύναμης που μας παραφυλά για να μας την σπάσει μόλις μας δει να ξεθαρρεύουμε και να γελάμε λίγο παραπάνω, εξ' ου και το "σε καλό να μας βγει" που λέμε συχνά πυκνά (χτυπώντας επίσης ξύλο ή φτύνοντας τον κόρφο μας) όταν του δίνουμε να καταλάβει σε fun λίγο πιο πολύ από το κανονικό που προφανώς είναι το καθόλου? Και όμως, εγώ, ακόμα πιο βαθιά μέσα μου ξέρω πως την αξίζω αυτή την ευτυχία... Την έχω δουλέψει, την έχω παλέψει και την έχω πληρώσει... Με λάθη, με πάθη, με δυσκολίες και με πολλά δάκρυα... Μου το θυμίζω όσο συχνότερα μπορώ και πολύ συχνά αυτό με κάνει να αναπνέω βαθιά... Με ανακούφιση...
Τέλος πάντων... Να μην σας τα ζαλίζω τώρα... Να σας καληνυχτίσω απλά, να σας ευχηθώ η εβδομάδα που ξεκινά αύριο να είναι καλή και τυχερή, να σας ζητήσω συγγνώμη για τα σχόλια σας στα οποία δεν απάντησα στα δύο προηγούμενα ποστς αλλά από εδώ και εμπρός θα είμαι πολύ επιμελής και θα το δείτε, και να αλλάξω για μια ακόμη φορά τον τίτλο τούτου εδώ του blog με έναν άλλο, γνωστό και αγαπημένο κρατώντας κλασσικά και το ροζ χρώμα που λατρεύω και που με χαρακτηρίζει πιστεύω αν όχι σε όλες, στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μου... Φιλιά πολλά και τα λέμε σύντομα.. Αλήθεια...:-)

Υ.Γ. Επειδή άρχισαν πάλι να μου την πέφτουν οι γνωστοί ανώνυμοι να ξαναπώ για μια ακόμα φορά πως εγώ αυτό το παιχνιδάκι δεν το παίζω άλλο... Δεν ανεβάζω ηλίθια σχόλια και εννοείται πως δεν απαντώ... Οπότε, μην χαλάτε τζάμπα την φαιά σας ουσία γράφοντας σεντόνια που καταλήγουν απευθείας στον κάλαθο των αχρήστων... Και επίσης, άμα δεν σας αρέσει, μην διαβάζετε... Είναι τόσο απλό....

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι μαγειρική αλλά όχι δική μου... Ταιριάζει όμως απόλυτα με τον καιρό, τι καλύτερο από μια απολαυστική ζεστή σουπίτσα τέτοιες μέρες? Enjoy λοιπόν...

Υ.Γ.3 Βέβαια, μου έμεινε αυτό το mycakes στην ηλετρονική μου διεύθυνση... Ξέρει κανείς αν μπορώ να το αλλάξω χωρίς να χρειαστεί να ανοίξω καινούριο blog? Αλλιώς θα το αφήσω όπως έχει, εννοείται...:)

Υ.Γ. 4 Μέσα στα υστερόγραφα είμαι σήμερα αλλά πρέπει να ευχαριστήσω την αγαπημένη μου Melissoula για το υπέροχο background αλλά και να καλοσωρίσω και την επίσης αγαπημένη Doris που όπως και εγώ επέστρεψε στα μέρη τα παλιά...

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις...

...Λένε οι Κινέζοι που ξέρουν από αυτά, οπότε εγώ θα σας πήξω στην πολυλογία σήμερα μια που από το πρόσφατο ταξίδια μας στην Κρήτη, και συγκεκριμένα στα Χανιά και το Ρέθυμνο, κουβάλησα όχι μία αλλά πολλές φωτογραφίες... Την περίμενα πως και πως αυτήν την εκδρομή, μια που δεν είχα πάει ποτέ στην Κρήτη - η Ελούντα δεν πιάνεται γιατί είναι άλλο πράγμα- κυρίως γιατί λατρεύω την κρητική κουζίνα και η γαστρονμική αυτή βόλτα μου φαινόταν σούπερ ενδιαφέρουσα... Και φυσικά, είχα δίκιο... Περάσαμε υπέροχα, φάγαμε σαν λαίμαργα γουρουνάκια και από σήμερα πέφτουμε στα διαιτιτικά και τα άνοστα μια που σε δέκα μέρες έχουμε ραντεβού με τον Δρακουμέλ - βλέπε μικροβιολόγο- για τις ετήσιες μας εξετάσεις αίματος και αν δεν κάνουμε λίγο κράτει μέχρι τότε, με τόση στάκα που φάγαμε βλέπω τις χοληστερίνες μας να εκτινάσονται όχι στα κόκκινα αλλά στα φούξια φωσφωριζέ...:-)
Τέλος πάντων, πίσω στην Κρήτη, η βόλτα μας ξεκίνησε από τα Χανιά όπου μείναμε στο Casa Delfino στο Παλιό Λιμάνι, ένα αναπαλαιωμένο αρχοντικό με εσωτερική αυλή που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο με λίγα δωμάτια.. Συμπαθητικό ήταν, αλλά δεν τρελάθηκα να πω την αλήθεια... Αντιθέτως, ενθουσιάστηκα με το φαγητό τόσο στον Μύλο του Κερατά στον Πλατανιά όσο και στον Λεβέντη στον Άνω Σταλό. Μιλάμε για κορυφαία δείγματα κρητικής κουζίνας και φιλοξενίας, με φαγητό που σε κάνει να μην θέλεις να σηκωθείς από το τραπέζι αν δεν φας και τα μαχαιροπήρουνα.
Όσο είμασταν στα Χανιά πήγαμε και στην Μηλιά, που είναι η πρώτη αγροτουριστική μονάδα στην Ελλάδα.. Αντιγράφω από το site : " Χτισμένη στην πλαγιά ενός βουνού, σε χώρο 1200 στρεμμάτων, η ΜΗΛΙΑ είναι περιτριγυρισμένη από πολύ μεγάλη ποικιλία φυτών και δέντρων όπως καστανιές, πλατάνια, βελανιδιές, κουμαριές και χαρουπιές. Τα σπίτια είναι φτιαγμένα πάνω στα ερείπια παλιών αγροτικών σπιτιών, διακοσμημένα με παλιά έπιπλα. Ο οικισμός διαθέτει περιορισμένο ηλεκτρισμό. Εδώ, θα γευτείτε σπιτικές απολαύσεις από βιολογικά προϊόντα που παράγονται στο κτήμα και σερβίρονται στο πολύ φιλόξενο βιολογικό εστιατόριο. Ανάλογα με την εποχή, μπορείτε να συμμετέχετε σε παραδοσιακές ασχολίες όπως πάτημα σταφυλιών, παραγωγή τσικουδιάς, μάζεμα ελιάς, τυροκομία. Οργανώνονται επίσης μαθήματα παραδοσιακής μαγειρικής και δοκιμή κρασιών. " Έτσι είναι, ακριβώς όπως τα λένε και το καταπληκτικότερο όλων είναι πως εμείς επιβιώσαμε αυτής της εμπειρίας και ζούμε σήμερα να σας το διηγηθούμε... Βλέπετε, αυτό που δεν λέει στο site- και που είναι προφανώς εξαιρετικό για πολύ κόσμο, η Μαρία ας πούμε θα πέταγε την σκούφια της για μια τέτοια εμπειρία, αλλά όχι για μας- είναι πως αφού φτάσεις στην Μηλιά μετά από μια κακοτράχαλη διαδρομή σε στενούς φιδωτούς χωματόδρομους στην διάρκεια της οποίας αναρωτιέσαι αν θα αφήσεις το σασί του - ευτυχώς νοικιασμένου- αυτοκινήτου σου επιτόπου, το αφήνεις στο parking και παίρνεις την υπόλοιπη διαδρομή με το πόδι... Η οποία διαδρομή είναι όντως μαγική μια που περνάει μέσα από το δάσος, και από πηγές, και ρυάκια και λοιπά χαριτώμενα, πλην όμως είναι κατηφορική στο πήγαινε, πράγμα που σημαίνει πως γίνεται ανηφορική στο έλα, θέμα που αν είσαι άνθρωπος χοντρός και φαγωμένος σαν και εμάς (μια που για φαγητό πήγαμε και εκεί) το σιχτιράς τα μάλλα στην συνέχεια... Βέβαια, με μια επιμονή και με μια αντοχή που έχει εκπλήξει και 'μας τους ίδιους φέτος, και φάγαμε και επιστρέψαμε περπατώντας και όχι σε φορείο...
Και πήγαμε και στο Ρέθυμνο στην συνέχεια... Όπου μείναμε σε ένα εξαιρετικό μέρος που λέγεται Αυλή και είναι και ξενοδοχείο με σουίτες, και εστιατόριο, και έχει και μαγαζί με παραδοσιακά προϊόντα, και μπαράκι, και οινοθήκη φοβερή... Το setting του χώρου δεν παίζεται, σας έχω φωτογραφίες και από τον κήπο και από τα δωμάτια και θα καταλάβετε απολύτως τι εννοώ... Το φαγητό ήταν λίγο πιο δημιουργικό απ' οτι είχα διάθεση να δοκιμάσω όποτε, την κριτική του την αφήνω στους ειδικούς... Εκεί που πάθαμε όμως την πλάκα μας στο Ρέθυμνο ήταν όταν επισκεφτήκαμε τον Αλέκο στους Αρμένους... Το παραδοσιακό καφενείο στην πλατεία του χωριού έχει ανακαινιστεί πλήρως με έναν απίστετυτα προσεγμένο και γεμάτο χαριτωμένες λεπτομέρειες τρόπο που συνδιάζει το ελληνικό με το british style μαγικά, και το φαγητό.... Απλά το καλύτερο που φάγαμε φέτος στην Κρήτη... Ανα σας φέρει ο δρόμος προς τα ' κει μην το χάσετε με τίποτα... Μιλάμε για το απόλυτο....
Για το τέλος, κρατάω την στάκα... Που είναι ο αφρός από το γάλα και το βούτυρο, νόστιμη σαν αμαρτία και με θερμίδες ων ουκ έστι αριθμός και με την οποία μαγειρεύουν στην κρήτη δίαφοες λιχουδιές με προσωπικό μου best τα αυγά τηγανητά και τις πατάτες, επίσης τηγανητές... Αν δοκιμάσετε κάτι από τα δύο και δεν πάθετε την πλάκα σας, τι να πω... Μάλλον είσαστε καλύτεροι άνθρωποι από μένα... Εγώ πάντως, ονειρεύομαι από τώρα την επόμενη φορά που θα βουτύξω το ψωμί μου μέσα στον κρόκο ενός αυγού περιχυμένου με στάκα και βογγάω....Με την καλή έννοια, προς το παρόν.... Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά φιλιά σε όλους...:-))

Πάμε λοιπόν.... Το Παλιό Λιμάνι στα Χανιά....

Η αυλή της Casa Delfino...



Το γευστικό καλοσώρισμα στον Μύλο του Κερατά...


Εκδρομή στην Μηλιά....








Η Αυλή, μέσα και έξω... Εμείς μείναμε στην Λευκή Σουίτα αλλά είχε και άλλα χρώματα...:-)














Ο Αλέκος , εσωτερικό , σούπερ μαγειρευτά και παραλλαγή σφακιανής πίτας με μέλι, κυδώνια και καρύδια...

Και last but not least..... Αυγά τηγανητά με στάκα.. Όπως διακρίνετε, πρώτα έφαγα και μετά φωτογράφισα... Και θεωρώ θαύμα και δείγμα απόλυτης αφοσίωσης στο blogging ότι το θυμήθηκα και δεν σας παρουσιάζω ένα λευκό πιάτο, που ήταν ακριβώς αυτό που απόμεινε ....:-)