Wednesday, May 29, 2013

Life without spices is no life at all...

Το ίδιο συμβαίνει και με την μαγειρική, τουλάχιστον σε ότι με αφορά. Πάντα θέλω να πειράζω τις συνταγές μου προσθέτοντας μπαχαρικά, και μάλιστα επειδή ως οικογένεια αγαπάμε πολύ τα πικάντικα, οι καυτερές πιπεριές, το chilli και οι πάπρικες είναι σε πρώτη ζήτηση.


Έτσι, όπως άλλοι κουβαλάνε από τα ταξίδια τους αναμνηστικά, εγώ επιστρέφω με τις βαλίτσες μου φορτωμένες βαζάκια. Σαν το αλάτι με βανίλια και chilli που έφερα πρόσφατα απ΄το Λονδίνο, ή το άλλο με τα τρία διαφορετικά πιπέρια που βρήκα στο Μόναχο. Ποζάρουν περήφανα στο ράφι με τους θησαυρούς μου δίπλα στην σειρά μπαχαρικών της Waitrose - για μένα είναι από τα καλύτερα που κυκλοφορούν- στα σακουλάκια με τα ινδικά μυρωδικά μου, το βαζάκι με το lemon grass, τα δεκάδες διαφορετικά αλάτια μου και ένα σωρό άλλα που τα αγοράζω χωρίς καν να ξέρω που θα μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω. 'Ενα ανάλογο ντουλάπι υπάρχει πάντα σε κάθε σπίτι μου, στο νησάκι, στο Λονδίνο ή όπου αλλού, μια που στο μυαλό μου σπίτι του οποίου η κουζίνα δεν λειτουργεί τέλεια, δεν είναι σπίτι. 


Και τελικά, αν η ζωή μας είναι μια σειρά από μυρωδιές, εικόνες, μουσικές, αναμνήσεις και στιγμές που δημιουργούν το ξεχωριστό σύνολο που αποτελεί τον καθένα μας, το δικό μου σίγουρα θα έχει γεύση spicy. Extra spicy μην σας πω. Όπως αυτή η σάλτσα που ανακαλύψαμε πριν μερικούς μήνες στο The Spice Shop και ήταν συσκευασμένη μέσα σε ένα φέρτερο από χαρτόνι..:)


Monday, May 27, 2013

Back to basics..

Πιάνω όλο και συχνότερα τελευταία τον εαυτό μου να απολαμβάνει τα απλά.. Τα μικρά, καθημερινά και εύκολα, την ανακουφιστική ρουτίνα που δηλώνει πως η ζωή έχει μπει σε μια σειρά, και πάλι. Κανονικές σχέσεις με κανονικούς ανθρώπους, φιλίες, αγάπες και δουλειές που κυλάνε σαν γάργαρο νεράκι χωρίς προσπάθεια, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς εμπόδια. Τηλέφωνα που χτυπάνε για νέα ευχάριστα, στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που τα μάτια τους γελάνε μαζί με τα πρόσωπα τους, χουζούρι στον καναπέ με ένα βιβλίο, ξένες σειρές τα βράδια που βαριόμαστε να βγούμε, παρέες με κοινούς κώδικες και "δικά" τους αστεία, η Σούλα που θα βγάλει τραπέζια στην αυλή, τα θερινά σινεμά που ανοίγουν ένα ένα, σχέδια για διακοπές, παρεξηγήσεις που λύθηκαν πριν καν δημιουργηθούν, girl's nights με cocktails και sushi, τα μηνύματα στο κινητό μου που με κάνουν να χαμογελάω, ο ήλιος που τα λούζει όλα με το πιο υπέροχο φως.


Ξέρω πως δεν θα κρατήσει για πάντα όλο αυτό, ειδικά για μένα που είμαι ο κλασσικός τύπος ανθρώπου που μόλις ηρεμίσει αρκετά αναζητάει την ένταση σαν junky, αλλά δεν πειράζει.. Προς το παρόν χαίρομαι την ηρεμία μου σαν μικρό παιδί.. Ταχτοποιώ το σπίτι μου, στολίζω τα βάζα με φρέσκα λουλούδια, θέλω να ξαναρχίσω να μαγειρεύω, ετοιμάζω ένα bazaar για έναν φίλο που αγαπώ πολύ και είμαι happy, happy, happy, που θα σκίσει, περιμένω πως και πως την εκδρομή με τις κολλητές μου για ένα τριήμερο στον Πάνορμο - θέλω να κάνω βουτιές και να απλωθώ στον ήλιο σαν σταφίδα με τις ώρες- και συχνά πυκνά πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται το Λονδίνο και το καινούριο σπίτι μου με χαρά ανάμεικτη με ανυπομονησία. 
Ρουφάω τις στιγμές που περνάω με το παιδί μου σαν διψασμένο σφουγγάρι. Τις κουβέντες που κάνουμε, το χιούμορ του που μοιάζει τόσο με του πατέρα του, που γουστάρει να μας κάνει παρέα, τον τρόπο με τον οποίο με αγκαλιάζει ακόμα και μέσα στον κόσμο, σαν να είμαι φίλη του και όχι μαμά του, και λιώνω. Καμιά φορά προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου κάποτε, χωρίς αυτόν. Δεν τα καταφέρνω. Σαν ένα σφουγγάρι να πέρασε και να έσβησε τα πάντα την στιγμή που ήρθε στον κόσμο, όλο το παρελθόν είναι τόσο μακρινό που γίνεται αίσθηση απλά και όχι γεγονός. Ναι, υπήρχε μια εποχή στην ζωή μου που ήμουν νέα,  όμορφη, εντελώς ελεύθερη και μόνο για την πάρτη μου. Που έκανα ότι ήθελα, πήγαινα όπου γούσταρα - όπου γη και πατρίς-  και δεν είχα να νοιαστώ για τίποτα πέρα από τα γούστα και τα κέφια μου. Την νοσταλγώ? Ούτε για πλάκα... Κι αν θέλω να είμαι ειλικρινής, με τίποτα δεν θα άλλαζα αυτό που είμαι και αυτό που έχω τώρα. Μια βάση από την οποία μπορώ να κάνω τα πάντα και να πετάξω όσο ψηλά αντέχω ακριβώς επειδή ξέρω πως θα έχω πάντα κάπου να επιστρέψω και κάπου να προσγειωθώ, έστω και ανώμαλα.. Ένα κέντρο στο σύμπαν μου γύρω από το οποίο κινούμαι, αναπνέω και υπάρχω, και μια αγκαλιά που όταν με κλείνει μέσα της η γη σταματάει να γυρίζει και η καρδιά μου χάνει δέκα χτύπους στην σειρά.
Ναι, απολαμβάνω τα μικρά και τα εύκολα.. Έτσι κι αλλιώς τα μεγάλα και τα εντυπωσιακά τα χάσαμε εδώ και καιρό και εμείς μαζί με πολλούς άλλους. Και σήμερα τίποτα δεν είναι όπως παλιά αλλά και τίποτα δεν είναι όπως ήταν έναν χρόνο πριν. Μετά από ένα pause που κράτησε σχεδόν δυο χρόνια, όλα προχωράνε με φόρα και φούρια προς ένα μέλλον που επιτέλους δείχνει πως θα είναι πολύ, πολύ καλύτερο από το παρελθόν. Και όχι μόνο το πρόσφατο. Γιατί θα είναι χτισμένο σε πιο γερές βάσεις, μοιράσμένο με ανθρώπους που άντεξαν στον χρόνο και στην κρίση, και το κυριότερο δικό μας. Κερδισμένο με πείσμα, και ρίσκο, και υπομονή, και αισιοδοξία που κάποτε φάνταζε εξωπραγματική αλλά τελικά αποδείχτηκε πως δεν ήταν.. 
Και κάθε φορά που κάνω αυτή την σκέψη συνειδητοποιώ και πόση αξία έχουν στην πραγματικότητα αυτά τα μικρά και απλά που συχνά θεωρούμε δεδομένα. Γιατί από που αλλού θα αντλούσαμε δύναμη και κουράγιο αν δεν τα είχαμε να μας στηρίζουν και να ζεσταίνουν την ψυχή μας στα πολύ δύσκολα? Back to basics λοιπόν.. Με χίλια...:) 

Saturday, May 25, 2013

Αλλαγή γκαρνταρόμπας...

Φτάνω στην Παλιά Αγορά ελαφρώς καθυστερημένη και με τα νεύρα μου. Έχω κάνει δέκα κύκλους για να βρω να παρκάρω, πράγμα απολύτως λογικό για μια μέρα που ξεκίνησε στραβά και μου την έχει σπάσει απίστευτα γιατί έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την χαρά των δύο προηγούμενων ημερών.. Δεν πιστεύω στην γκαντεμιά και τα σχετικά αλλά μερικές φορές όταν τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν πραγματικά καλά σχεδόν αισθάνεσαι την κακή ενέργεια κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων. Η μιζέρια τους και τα δεκάδες κομπλεξ τους αποκτούν υπόσταση και γίνονται ύλη που την νοιώθεις να σε σκεπάζει σαν λερωμένο σεντόνι.
Εννοείται πως όλα αυτά με κάνουν να πεισμώνω ακόμα πιο πολύ. Εγώ αποφασίζω για ποιον θα χαλάσω το ροζ μου και την ζαχαρένια μου και εκείνοι που αξίζουν την θυσία είναι οι ίδιοι που δεν την προκαλούν ποτέ. Έτσι, οπλισμένη με χαμόγελο και με τόνους θετικής ενέργειας - την δική μου και εκείνη των ανθρώπων που μ΄αγαπάνε πραγματικά- αποφασίζω να κάνω απλώς αυτό που απαιτεί η περίσταση χωρίς να κλαίω πάνω απ΄το χυμένο γάλα. Και ω του θαύματος, σύντομα όλα αρχίζουν να διορθώνονται, σαν να πέρασα ένα τεστ με flying colours. 
Οι φιλενάδες μου έχουν παραγγείλει ήδη τα αγαπημένα μας πιάτα, πικάντικο κους κους και πατάτες με ροκφόρ και bacon - κάνουμε αυτή την χημική δίαιτα που δεν περιέχει ίχνος πρασινάδας- και λίγα λεπτά αργότερα και τα τελευταία ίχνη έντασης έχουν εξαφανιστεί. Η Κατερίνα μου δίνει να φορέσω το mood ring της για να με τσεκάρει. Γίνεται μπλέ που σημαίνει πως είμαι ήρεμη ενώ μερικές ώρες πριν θα ήταν μαύρο κατράμι, το χρώμα του "σκοτώνω άνθρωπο"..
Ανάμεσα σε ποτήρια γεμάτα παγάκια που κουδουνίζουν, μηνύματα που χτυπάνε στο Facebook, κουβεντολόϊ και γέλια ατελείωτα, η ώρα περνάει χαλαρά και έχουμε φτάσει ήδη να σχεδιάζουμε τα φετινά Χριστούγεννα που υποσχόμαστε πως θα τα περάσουμε όλες μαζί στο Λονδίνο. Η φωτισμένη σούπερ στολισμένη πόλη, το καινούριο σπίτι που χωράει και φιλοξενούμενους πια, και εμείς.. Τρέμε κόσμε, χαμός θα γίνει πάλι...


Ο Στηβ μας κερνάει λουκουμάδες με παγωτό, είναι μικρούτσικοι σαν ξηροκάρπια και σούπερ νόστιμοι και εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού, διηγούμαι ενθουσιασμένη πόσο όμορφα πέρασα χτες στον Ανθό, το ολοκαίνουριο εστιατόριο του Γιώργου Γεράρδου στην Καλλιθέα - να πάτε, θα σας αρέσει πολύ, εγώ θα ξαναπάω πολύ σύντομα- βλέπω και μια αγαπημένη φίλη και πρώην συμμαθήτρια και δίνουμε ραντεβού για καφέ μέσα στην επόμενη εβδομάδα, η Μάρθα με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει πως είμαστε ΟΚ για το βράδυ, ο Πάνος περνάει να πάρει τα ψώνια μια που επιστρέφει σπίτι για να μην τα έχω άγχος πως θα βράσουν μέσα στο πορτ μπαγκάζ, ο Ιάσονας μου στέλνει μήνυμα πως έχει πάει με τους φίλους του στην πλατεία και έχουν πάρει μαζί και τον Droopy, και ο ήλιος λάμπει κανονικά πια, μέσα - έξω.


Την ώρα που αποφασίζω πια να μαζευτώ κι εγώ, οδηγώντας με το air condition ανοιχτό και το ραδιόφωνο συντονισμένο στον Pepper, σκέφτομαι πως τελικά το σύμπαν δεν έχει μόνο χιούμορ αλλά και τέλεια αίσθηση του timing. Από εδώ τα φέρνει από εκεί τα πάει, και την κατάλληλη στιγμή, όταν σε έχει προετοιμάσει πια με έναν τρόπο τόσο τελικό και απόλυτο που δεν έχει επιστροφή, τσουπ! σου δίνει μία και σε στέλνει κουτρουβαλώντας παρακάτω.. Σαν να ανοίγει διάπλατα τα πατζούρια και τα παράθυρα σε ένα δωμάτιο κλειστό από χρόνια, κάτω από το άπλετο φως καμιά λεπτομέρεια δεν μπορεί να κρυφτεί.. Τίποτα δεν μπορείς να υποκριθείς πια πως δεν το καταλαβαίνεις, πως δεν το βλέπεις, πως δεν το αντιλαμβάνεσαι. Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο κι αν επιμείνεις, όσα ροζ γυαλιά κι αν φορέσεις και όσο κι αν παίξεις την χαζή και την ξανθιά με μπρίο πρωταγωνίστριας βαριετέ.. Κι αυτό που στο σκοτάδι, ή άντε στο φως των κεριών, φαινόταν σχεδόν γοητευτικό, αυτό που μπάλωνες καιρό τώρα σαν τριμμένο πουκάμισο που δεν ήθελες να αποχωριστείς από αγάπη ή συνήθεια, υψώνεται πια μπροστά στα μάτια σου γυμνό μέσα στην ασχήμια του και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι σκεφτόσουν τόσον καιρό και πως φαντάστηκες πως θα μπορούσες εσύ να κυκλοφορήσεις με τέτοιο ρούχο.. 
Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι τελικά αυτό ακριβώς.. Λαμπερά ρουχαλάκια από φτηνά υφάσματα με μπόλικη χρυσόσκονη από πάνω, που σε θαμπώνουν κάτω από συγκεκριμένο φωτισμό και τα περνάς για βελούδα και μετάξια.. Αλλά όταν τελικά τα φέρει έτσι η ζωή και τα δεις στο φως της μέρας, αντιλαμβάνεσαι πως είναι απλά τσίτια που κάποιος ανέσυρε από καλάθι της λαϊκής.. Και πως όσο κι αν προσπαθήσεις να τα μπερδέψεις με τα δικά σου λαμπερά, καθαρά και κυρίως αυθεντικά αξεσουάρ, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα λάθος. 
Έτσι, καιρού επιτρέποντος και ευκαιρίας δοθήσης, νομίζω πως είναι η τέλεια εποχή για να μαζέψω αυτά που δεν φοράω πια και να τα αφήσω κάπου εκεί έξω, να τα πάρει κάποιος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μένα.. Δεν θα τα πετάξω τσαλακωμένα σε μια σακούλα εννοείται.. Για χάρη της χαράς που μου έδωσαν όταν τα δοκίμαζα μπροστά στον καθρέφτη παριστάνοντας στο ημίφως την αρτίστα, θα τα αμπαλάρω προσεκτικά και όμορφα όπως τα έδωσαν και σε μένα.  Μαζί με μια καρτούλα που θα γράφει " Ελπίζω να τα χαρείτε, αλλά προσέξτε, μην τα αφήνετε πολύ στον ήλιο γιατί ξεβάφουν.." 

Friday, May 24, 2013

Εδώ Λονδίνο...

Πολύ πρωινό ξύπνημα στο Λονδίνο. Η D. κοιμάται ακόμα και σηκώνομαι να φτιάξω καφέ πολύ προσεκτικά για να μην την ξυπνήσω, έχει τουλάχιστον μια ώρα ύπνου μπροστά της πριν ξεκινήσει να τρέχει πανικόβλητη για μια ακόμα μέρα στην δουλειά της. Κάθε φορά που μένω μαζί της συνειδητοποιώ πόσο σκληρά δουλεύει, εχτές ήρθε να με βρεί για early dinner κατ΄ευθείαν από το νοσοκομείο, και αφού εγώ έπεσα ξερή από την κούραση κατά τις 10.30 εκείνη έμεινε να διορθώνει γραπτά μέχρι ποιος ξέρει τι ώρα...


Εξω από το παράθυρο ο γκρίζος ουρανός καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμιού, και μοιάζει περισσότερο φθινόπωρο παρά αρχή καλοκαιριού. Από χτες που ήρθα ψιλοβρέχει, κάνει κρύο και όλα είναι γκρί, που το σπάει που και που ένας χλωμός ήλιος για ξεκάρφωμα αλλά σιγά τ΄αυγά.. Ευτυχώς που σκέφτηκα να πάρω μαζί μου ζακέτα και διάφορα πράγματα που φοριούνται σε layers, και Starάκια, γιατί θα είχα ξεπαγιάσει κανονικά. 



Βέβαια, μην ακούτε που γκρινιάζω, deep inside είμαι happy, happy, happy γιατί το σπίτι ήταν τέλειο και το λάτρεψα με την πρώτη ματιά, και από χτες το απόγευμα είναι και επισήμως δικό μου... Είμαι the proud and excited new tenant ενός κουκλίστικου σπιτιού 67 τ.μ. που για το Λονδίνο (και για τα δικά μου standards) είναι σχεδόν έπαυλις, σε ένα υπέροχο brownstone building a stone's throw από το Harrod's, με τέλειο ιδιωτικό κήπο - του κτηρίου όχι δικό μου προσωπικά- με δύο υπνοδωμάτια, παράθυρα με θέα και δύο μπάνια - το ένα en suite όπως μου τόνισε η μεσήτρια-, τι άλλο να ζητήσω δηλαδή από την ζωή μου στην Μεγάλη Βρετανία? Ο Stephen ήταν κι αυτός εκεί για να υπογράψουμε τα συμβόλαια, και μετά πήγαμε για έναν γρήγορο καφέ και ανταλλάξαμε νέα δίνοντας ραντεβού κάποια στιγμή μέσα στον Ιούλιο στο νησάκι, η πόλη λόγω του προχτεσινού περιστατικού -τρομοκρατικό χτύπημα το λένε εδώ- είναι τίγκα στην αστυνομία και στο Heathrow είδα πρώτη φορά πάνοπλους τύπους να μας κοιτάζουν βλοσσυρά, και όταν τελείωσα από τα διαδικαστικά πήγαμε με την φίλη μου για φαγητό σε ένα καινούριο Thai restaurant κοντά στο σπίτι της όπου περάσαμε σούπερ. Το Naamyaa είναι του ιδιού ομίλου με το λατρεμένο Bushaba ethai και το Yauatcha, και μου το είχε συστήσει ο Globe Eater μας του οποίου τις συμβουλές ακολουθώ πάντα γιατί με πετυχαίνει διάνα. 



(Σαν το Instagram δεν έχει όταν πρόκειται για φωτογραφίες φαγητών, βγαίνουν τέλεια ακόμα κι όταν είσαι εντελώς άσχετος φωτογράφος όπως εγώ...)

Είχε ουρά απ΄έξω γιατί δεν κάνει κρατήσεις και η αλήθεια είναι πως τρόμαξα λίγο γιατί ήμουν πτώμα αλλά μέσα σε λιγότερο από ένα τέταρτο καθίσαμε, πριν καν προλάβω να γκρινιάξω, οπότε όλα καλά. Ο χώρος είναι πολύ προσεγμένος, με χρυσούς βούδες πάνω σε έναν τούβλινο βαμμένο κι αυτόν χρυσό τοίχο, και με κάτι καταπληκτικά κόκκινα- άσπρα πλακάκια, ξύλινα τραπέζια που από κάτω είναι λακαρισμένα με κόκκινο χρώμα σαν σόλες από παπούτσια Louboutin και καρέκλες και καναπέδες σε ένα αχνό πράσινο που κάνει ωραία αντίθεση. Εμείς καθίσαμε κοντά στην ανοιχτή κουζίνα, και αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη θα φλέρταρα με την ιδέα να σκαρφαλώσω σε ένα από τα κόκκινα stools και να φάω χαζεύοντας τους chefs να ετοιμάζουν τα πιάτα αλλά το άφησα για μια άλλη φορά μια που θα ξαναπάω με πρώτη ευκαιρία, τόσο μου άρεσε. Το φαγητό ήταν θαυμάσιο και πολύ πικάντικο, πραγματικά πολύ πικάντικο όμως όχι τύπου, και ότι δοκιμάσαμε μας άρεσε πολύ. Η D. πήρε stir fried soft shell crab με ρύζι που ήρθε μαζί με ένα τηγανητό αυγό που το έφαγα εγώ, ενώ εγώ διάλεξα chilli burger μια που το μενού έχει και μερικά δυτικά πιάτα. Στην αρχή πήραμε μια δροσερή και πολύ νόστιμη papaya salad, κάτι τοσοδούλικα αγγουράκια τουσρσί και από μια σούπα, chicken noodle εγώ και fish ball noodle η D. και μαζί με δύο cocktails και ένα γλυκό στην μέση - pandan cake με παγωτό mascarpone- πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 35 λίρες η κάθε μία που το λες μια χαρά γιατί στην ουσία φάγαμε για τρεις.
Επιστρέψαμε στο σπίτι της D. με τα πόδια, είναι λιγότερο από ένα τέταρτο απόσταση, βολτάροντας χαλαρά στους δρόμους του Islington, και μετά από ένα ζεστό μπανάκι αράξαμε στον καναπέ για να αποτελειώσουμε το girl's talk over a cup of tea and a glass of vodka. Σας αφήνω να υποθέσετε ποιος ήπιε τι..:)
Και σήμερα, θα ετοιμάσω σε λίγο την βαλίτσα μου, θα περάσω μια βόλτα απο το Selfridges που ευτυχώς ανοίγει στις 9.30 και με βολεύει μια χαρά, θα πάρω μια δωδεκάδα Krispy Kream donuts για τα αγόρια μου - εντάξει, θα χτυπησω και εγώ δυο glazed στο πόδι- και θα φύγω κατ' ευθείαν για αεροδρόμιο. Και το απόγευμα θα είμαι πίσω στο καλοκαίρι, και στην λιακάδα και την ζέστη που είναι ανεκτίμητες πολυτέλειες τελικά, έτοιμη για ένα σαββατοκύριακο με σούπερ πρόγραμμα και ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Σήμερα το βράδυ tasting for friends and family στον Ανθό του Γιώργου Γεράρδου - τον θυμάστε από το φετινό Master Chef?- που ανοίγει επισήμως αύριο παρέα με τον Στέλιο και τον Βασίλη, και το Σάββατο καφές με τις φίλες το πρωί και το βράδυ dinner με Μάρθα Άλκη και Άγγελο Στέλλα που έχω να τους δω δέκα μέρες και κάπως μου φαίνεται. Και την Κυριακή άραγμα στο σπιτι και μαγειρική, και χουζούρι, και dolce far niente με εφημερίδες στην βεράντα και μετά Your Face Sound Familiar με tweeting τρελό που κάνει όλη την διαφορά γιατί γελάμε απίστευτα.. Η χαρά είναι στα μικρά δεν είπαμε? Καλημέρα και φιλιά... λονδρέζικα.. 

Υ.Γ. Όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πια πως για μένα αληθινή επιτυχία και πραγματική ευτυχία θα είναι το να καταφέρω να συνδυάσω το Λονδίνο με την Αθήνα. Να ζω και να εργάζομαι εκεί δηλαδή Σεπτέμβριο με Μάιο και Ιούνιο με Αύγουστο να επιστρέφω στην Ελλάδα. Με άφθονα πήγαινε- έλα στο ενδιάμεσο..Γιατί καλοκαίρι με βροχές και δροσιά δεν λεει με τίποτα, ειδικά αν είσαι παιδί του ήλιου σαν εμάς που έχουμε μεγαλώσει στον ευλογημένο τόπο μας. Το συζητούσαμε με την D. χτες αυτό, πως όσα χρόνια κι αν έχεις μείνει εδώ, κι όσο κι αν έχεις συνηθίσει την ζωή, το DNA σου δεν μπορείς να το απαρνηθείς, και εμάς ο ήλιος, η θάλασσα, το γέλιο και οι άνθρωποι έξω καρδιά είναι γραμμένα στον κώδικα μας.. Να ένα plan στο οποίο αξίζει να ρίξω όλη μου την ενέργεια και όλο μου το ταλέντο.. :)


Wednesday, May 22, 2013

Attractive and fat....


Σήμερα θα κάνω κάτι που δεν κάνω συχνά.. Θα μεταφέρω από το  The Food and Leisure Guide την στήλη μου στο blog γιατί το συγκεκριμένο θέμα νομίζω πως είναι και επίκαιρο, αλλά και αφορά πολλές και πολλούς από εμάς.. Καλημέρα, φιλιά και να περάσετε μια όμορφη Τετάρτη...:)



Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που ενώ έχω χιλιάδες πράγματα να κάνω, αδυνατώ να μαζέψω το μυαλό μου και να σταματήσω να σκέφτομαι διακοπές, ταξίδια, βουτιές στην θάλασσα και την μυρωδιά του St. Barth αντηλιακού μου να ανακατεύεται με αυτή της αλμύρας.
Οι περισσότεροι φίλοι μου στο μεταξύ κάνουν δίαιτα, και χτυπάνε τρελές ώρες στο γυμναστήριο ιδροκοπώντας απελπισμένα πάνω σε διαδρόμους και ποδήλατα, κι εγώ αντ’ αυτού ανακάλυψα προσφάτως τον πύραυλο Cornetto της Algida με μπισκότο και σοκολάτα και I can’t get enough.  Μην με παρεξηγήσετε.. Τους θαυμάζω απεριόριστα τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την αποφασιστικότητα και την δύναμη χαρακτήρα που χρειάζεται για να αγνοήσεις τους καλοκαιρινούς γευστικούς πειρασμούς και να επικεντρωθείς στο να τελειοποιήσεις την εικόνα σου. Και θα έδινα γη και ύδωρ για να εξαφανιστούν τα περιττά κιλά μου, όλα, αρκεί να μπορούσε αυτό να συμβεί την ώρα που κοιμάμαι. Παίρνοντας ένα μαγικό χάπι ίσως, ή ακόμα καλύτερα κάνοντας μια ευχή στο τζίνι του λυχναριού για να παραμείνω και πιστή στην αγάπη μου για τα κάθε είδους παραμύθια.
Όμως μια που η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει ακόμα τόσο πολύ, ούτε και η τεχνολογία άλλωστε, θα παραμείνω για μια ακόμα χρονιά «αφράτη» -  για να το θέσω κομψά- και ευτυχής. Παρόλο που ο καλύτερος διαιτολόγος της πόλης by far ο Γιάννης Αρκαδιανός, είναι «δικός» μου άνθρωπος και την τελευταία φορά που ακολούθησα το πρόγραμμα που μου έδωσε – χωρίς ίχνος πείνας ή έστω λιγούρας και με μια μέρα off την εβδομάδα να τρώω ότι θέλω- έχασα μέσα σε τρεις μήνες κάτι περισσότερο από 15 κιλά τα οποία χρειάστηκε μετά να τρώω σαν γουρουνάκι για μια γερή πενταετία μέχρι να τα ξαναπάρω. Η αλήθεια είναι πως στην πραγματικότητα δεν έχω πρόβλημα με το βάρος μου. Έχοντας υπάρξει σούπερ λεπτό και ωραίο κοριτσάκι μέχρι τα 30κάτι μου, νοιώθω πως έχω ξεπεράσει πια την φάση που ένα καλύτερο σώμα θα βελτίωνε την ζωή μου ή τις σχέσεις μου σημαντικά, αφήστε που τώρα με την κρίση έχουμε κόψει και το shopping που είναι η αληθινή χαρά των λεπτών ανθρώπων. Και αν μπορώ να πω κάτι με βεβαιότητα κατηγορηματική έχοντας περάσει και από τα δύο στάδια – αυτό της εντυπωσιακής αδύνατης και αυτό της εντυπωσιακής χοντρής- είναι πως οι γύρω μας έχουν για μας την εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας.
Και δεν εννοώ προφανώς ότι αν εγώ νοιώθω ψηλή ξανθιά κι αδύνατη θα τυφλωθούν οι πάντες και θα με βλέπουν Σκανδιναβή. Όμως αν νοιώθω καλά με τον εαυτό μου, αν δεν περπατάω, κάθομαι, και συμπεριφέρομαι γενικά σαν να με ενοχλεί ή να με ντροπιάζει η εμφάνιση μου, αν είμαι χαλαρή, απενοχοποιημένη και ο εαυτός μου,  αν αισθάνομαι σίγουρη γι΄αυτό που είμαι πραγματικά, τότε και εκείνοι που με γνωρίζουν ή με συναναστρέφονται, eventually θα αρχίσουν να επικεντρώνουν σε άλλα, πολύ πιο ενδιαφέροντα από τις διαστάσεις μου πράγματα, όπως το μυαλό, η προσωπικότητα και η αύρα μου. Κι αυτό δεν είναι θεωρία, είναι η αλήθεια, trust me. Όπως αλήθεια είναι ότι και η πλειοψηφία των αντρών λατρεύει της γυναίκες με καμπύλες.
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι λεπτοί, ωραίοι και νέοι, τι να κάνουμε τώρα? Το θέμα είναι να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, υγιείς σωματικά και ψυχικά, να αγαπάμε την εικόνα μας αποδεχόμενοι τα ελαττώματα της και να συνθηκολογούμε με αυτά που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να διορθώσουμε. Και να βελτιώνουμε αυτά που μπορούμε φυσικά. Πρόσφατα, ο CEO της εταιρίας Abercrombie and Fitch«πυροβολήθηκε» από τους πάντες για την δήλωση του πως η εταιρία του δεν θέλει να πουλάει ρούχα σε χοντρούς ανθρώπους αλλά μόνο σε "νέους, ωραίους και cool". Πέρα από τις πασαρέλες και τα editorial μόδας, και τις glossy διαφημίσεις, υπάρχει ο αληθινός κόσμος και εκεί, δυστυχώς ή ευτυχώς οι πιθανότητες στην ευτυχία και την δυστυχία, την χαρά και την λύπη, ακόμα και την επιτυχία ή την αποτυχία είναι ίσες, άσχετα από το πόσο όμορφος είσαι ή δεν είσαι.
Σήμερα λοιπόν, με το καλοκαίρι προ των πυλών και τις παραλίες να μας κλείνουν πονηρά το μάτι, θα αφιερώσω σε όλους τους «κανονικούς» ανθρώπους εκεί έξω την απάντηση της blogger The Militant Baker(εδώ μεταφρασμένη, στο site της αγαπημένης Lifo) μαζί με εικόνες από την εξαιρετική καμπάνια της Dove, Real Beauty.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σκορπάμε σε ανούσια πράγματα. Και όποιος σας κρίνει για την εικόνα και όχι για την ουσία σας, δεν αξίζει να υπάρχει στο σύμπαν σας έστω και σαν κουκίδα.
Υ.Γ. Έχω παρατηρήσει με λύπη πολλές γυναίκες της ηλικίας μου να δίνουν μια απελπισμένη και μάταιη μάχη με τον χρόνο για να διατηρήσουν την ομορφιά και την φρεσκάδα τους, όχι γιατί είναι σημαντικό για τις ίδιες, για να είναι καλά κι ευτυχισμένες, αλλά για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον του συντρόφου τους, για να πολεμήσουν τον – υπαρκτό ή ανύπαρκτο- ανταγωνισμό και για να συνεχίσουν να ταιριάζουν σε κάποια συγκεκριμένα κοινωνικά ή επαγγελματικά παρεάκια. Τώρα που γίνεται τόση κουβέντα για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και την βία, μήπως να σκεφτούμε τι σημαίνουν οι όροι ρατσισμός και βία στην καθημερινότητα μας πραγματικά;

Tuesday, May 21, 2013

Ταξιδάκι με γκρίνια...

Φεύγω για ταξιδάκι βιαστικό, μιάμιση μέρα μόνο, και ενώ είμαι κλασσικά happy, happy, happy γιατί μου έχει λείψει το Λονδινάκι τρελά, γιατί θα δω το σπίτι και θα υπογράψω το συμβόλαιο- γι' αυτό πάω άλλωστε- και θα δω και την φιλενάδα μου την D. που δεν καταφέραμε να συμπέσουμε το Πάσχα, θέλω να γκρινιάξω κιόλας, πολύ... Χτες που το σκεφτόμουν ένοιωθα πολύ cosmopolitan που θα έφευγα τόσο μπαμ μπαμ, πολίτης του κόσμου κι έτσι, αλλά σήμερα αισθάνομαι περισσότερο σαν κορόϊδο..


Γιατί κάτι έχουν κάνει η British με την Aegean και την Ολυμπιακή και όλα τα εισιτήρια είναι στην ίδια - αστρονομική- τιμή, απ΄όπου κι αν δοκιμάσεις να τα βγάλεις. Expedia, Last Minute, Pame Diakopes... Όλα σετ και καθόλου τζετ και μούτρωσα τρελά διότι αντιλαμβάνομαι πως το να αποφασίσεις να βγάλεις εισιτήριο σήμερα για να ταξιδέψεις μεθαύριο κοστίζει περισσότερο από το να έχεις προγραμματίσει το ταξίδι σου δυο μήνες πριν, αλλά το να πετάω οικονομική πληρώνοντας σχεδόν τιμή business το θεωρώ αδιανόητο.. Κοίταξα βέβαια μόνο τις απευθείας πτήσεις, να μην σας λέω ψέματα, αλλά μιάμιση μέρα που θα μείνω, δεν λέει να φάω 12 ώρες στο πήγαινε- έλα... Μετά σου λένε πως η κρίση έχει ρίξει τις τιμές και κολοκύθια τούμπανα.. Μέχρι και κάτι άσχετες αεροπορικές τύπου American Airlines, στα ίδια ακριβώς έβγαιναν.
Καταραμένη ανάγκη, με αυτά τα ωραιότατα λεφτά θα πήγαινα να δω τον Γιώργο στην Νέα Υόρκη.. :(

Υ.Γ. Ενα εισιτήριο one way για την 1η Οκτωβρίου που θέλω να φύγω και το ξέρω από τώρα γιατί τότε ξεκινάει το ενοίκιο του καινούριου σπιτιού, κοστίζει ήδη 130 ευρώ. Τέσσερις μήνες νωρίτερα. Πάλι φτηνό δεν το λες.. Και είχε και μόλις δύο ελεύθερες θέσεις. Τώρα έχει μία.. ;)

Sunday, May 19, 2013

Mental inventory...

Σιγά σιγά επανέρχομαι στους ρυθμούς μου. Βοηθάει απίστευτα ο καιρός, αυτή η λιακάδα που χαμογελάει έξω από το παράθυρο μου τρυπώνει και μέσα στην καρδιά μου και την κάνει να γεμίζει αισιοδοξία και προσμονή. Πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας χαζεύοντας ποστ σε blogs και social media και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδέψει και να κάνει απολογισμούς. Χρήσιμη άσκηση και απολύτως αποτελεσματική. Κάνε ένα mental inventory όλων αυτών που έχεις και σε κάνουν ευτυχισμένη.. Η αγκαλιά του παιδιού μου πρώτα και πάνω απ΄όλα.. Που μέσα της λιώνω και χάνομαι κι όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν ασήμαντα και απλά. Τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπάω, αυτών που είναι εδώ και εκείνων που δεν είναι πια. Οι φίλοι μου, η πιο πολύτιμη αποσκευή της ζωής μου. Ο Πάνος που παραμένει πάντα ο πιο πιστός μου συνένοχος, μαζί στις σκανταλιές, μαζί και στα πιο σοβαρά του κόσμου. Η μαμά μου κι ας με σκάει συχνά πυκνά, τρέμω να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς εκείνη. Τα καινούρια σχέδια που πάντα έρχονται στην κατάλληλη στιγμή για να με ξεσηκώσουν και να με πάνε παρακάτω. Το Λονδινάκι της καρδιάς μου που με περιμένει από Οκτώβρη για νέες περιπέτειες. Το νησάκι μου που το λατρεύω κι ας το έχω βάλει στο pause προσωρινά. Το καλοκαίρι που έρχεται και οι βουτιές σε καταγάλανα νερά, το αντηλιακό που μυρίζει υπέροχα και τα μαλλιά μου που παίρνουν το τέλειο ασημένιο χρώμα. Οι νύχτες με θερινά σινεμά και φαγητά σε αυλές που μυρίζουν γιασεμί με παρέες παλιές και καινούριες που μπλέκονται γλυκά. Τα παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, τα cocktails που είναι το νέο μου παιχνίδι, οι σαγιονάρες με τέλειο γαλάζιο πεντικιούρ, το μεσημεριανό χουζούρι σε δροσερά σεντόνια παρέα με περιοδικά, βιβλία και τον Droopy. Οι ματιές που διασταυρώνονται ξαφνικά, τα μηνύματα στο κινητό μου, ένα τραγούδι που θα μου θυμίζει πάντα μια βόλτα στο Σούνιο. Οι αναμνήσεις που δεν πονάνε, κι αυτές που πονάνε μαζί...



Κοιτάζομαι στον καθρέφτη τα πρωινά, και με παρατηρώ να αλλάζω, να μεγαλώνω. Μαμά γερνάω κι αρχίζει να φαίνεται. Όμως τι θα ήμουν στ' αλήθεια χωρίς το παρελθόν μου? Ένα λείο πρόσωπο χωρίς σημάδια πως έζησα, και έζησα καλά. Γι' αυτό τις αγαπάω τις ρυτίδες μου και δεν τις διορθώνω... Γιατί είναι τα παράσημα μου και είμαι περήφανη γι΄αυτά.


Μεγαλώνω και ακόμα κι αν επιμένω να κάνω τα ίδια λάθη, βαθιά μέσα μου ξέρω πως είμαι ένας άνθρωπος τυχερός. Γιατί έμαθα από μικρή να τολμάω, να δοκιμάζω, να αφήνομαι. Να τσαλακώνομαι χωρίς φόβο, να πέφτω και να ξανασηκώνομαι με πάθος, να αγαπάω πολύ, να ερωτεύομαι συχνά, να παλεύω για τα θέλω μου και για τα όνειρα μου, να μην ντρέπομαι για τις αλήθειες μου, ούτε για τα λάθη, να υπερασπίζομαι τα πάθη μου.. Πάνω απ΄όλα γιατί πάλεψα κι ακόμα παλεύω να είμαι ελεύθερη. Μέσα σε σχέσεις ζωής, μέσα σε αγάπες παντοτινές, μέσα από την συνέχεια μου που είναι το κέντρο του σύμπαντος κόσμου μου, μέσα από τις δουλειές απ΄τις οποίες εμπνεύστηκα και δίπλα στους ανθρώπους που με πήραν απ΄το χέρι και με πήγαν παρακάτω, εγώ προσπαθούσα πάντα να δίνομαι 100% και ταυτόχρονα να μην παγιδευτώ. Να μην αφήσω την καθημερινότητα, τις συμβάσεις, τα πρέπει και τις υποχρεώσεις να με κρατήσουν αιχμάλωτη καταστάσεων που δεν γεμίζουν την ψυχή μου. Κάθε σχέση της ζωής μου που κράτησε, που έχει σημασία και ουσία, την επαναδιαπραγματεύομαι μέσα μου, την επιλέγω και την υπερασπίζομαι ξανά και ξανά επειδή την θέλω πολύ. Αλλιώς απλά την αφήνω να τελειώσει. Κάθε άνθρωπος που υπάρχει στην ζωή και την ψυχή μου - παρών ή απών δεν έχει σημασία- είναι στην σκέψη μου τα πρωινά που ξυπνάω και τα βράδια πριν κοιμηθώ. Τότε που κάνω τον απολογισμό και μετράω παρουσίες μόνο. Αυτές τις παρουσίες που κάνουν το inventory μου ικανό να ισσοφαρίσει κάθε δυσκολία, κάθε πίκρα, κάθε πόνο, κάθε απώλεια Εκτός από εκείνη που φοβάμαι απ΄όλες πιο πολύ, εννοείται... 



Κι έτσι, με απολογισμούς, και με ελπίδα, και με όνειρα σε χρώμα ροζ, σιγά σιγά ξαναβρίσκω τον δρόμο και το κέφι μου. " Η ζωή είναι ένα roller coaster" έγραφε η φωτογραφία που ανέβασα σήμερα το πρωί στο Facebook. "Έχει τα πάνω και τα κάτω της αλλά είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε αν θα ουρλιάζουμε ή αν θα χαρούμε την διαδρομή.." Καλημέρα και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο. 

Thursday, May 16, 2013

A bad day... (Updated)


Σήμερα είναι μια κακή μέρα. ΟΚ, υπάρχουν κι αυτές, πάντα θα υπάρχουν. Μόνο που την συγκεκριμένη την προκάλεσα εγώ - σχεδόν εν γνώση μου- και τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω να περάσει.

Μετά από τέσσερα χρόνια αυτογνωσίας με τον Χοϊμέ, κι άλλα τόσα με ατομικά μαθήματα και group για γονείς, ευτυχώς ξέρω πολύ καλά τι κάνω και γιατί. Κι αυτό αφαιρεί αρκετό από το βάρος των περιστάσεων, και μειώνει και τον χρόνο αποσυμπίεσης τους. Παρόλα αυτά, έχει τεράστιο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε ξανά και ξανά στην ζωή μας τις συνθήκες μέσα στις οποίες αισθανόμαστε οικειότητα και ασφάλεια - αυτές με τις οποίες μεγαλώσαμε-και πως γράφουμε ξανά και ξανά το ίδιο σενάριο, και μπαίνουμε στα ίδια patterns μόνο και μόνο γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε. 

Έτσι λοιπόν από χτες παρατηρώ προσεκτικά τον εαυτό μου και αναγνωρίζω το παιχνίδι του. Του το επιτρέπω φυσικά, αν αυτό έχω ανάγκη, αν αυτό που πιστεύω ότι χρειάζομαι είναι μια δόση απόρριψης ακόμα, λίγη παραπάνω στενοχώρια, ένα κομματάκι μάχης περισσότερο, προφανώς και μπορώ να το έχω... Κι έτσι κάθομαι αναπαυτικά και με παρακολουθώ να κάνω όλα τα σωστά βήματα, για να χορέψω μια χορογραφία που την έχω μάθει τέλεια πια, και την εκτελώ με ακρίβεια έμπειρης μπαλαρίνας. Αποκρυπτογραφώ τα σημάδια, τις συζητήσεις που έρχονται αλλά δεν τις αλλάζω ενώ μπορώ, μην σας πω ότι τις επιδιώκω κι όλας, το συναίσθημα της ανάγκης που απλώνεται μέσα μου σιγά σιγά αλλά σταθερά, τα αντανακλαστικά μου που αδρανούν επίτηδες, τις αποφάσεις που έχω πάρει να ξεχνιούνται.. Όμως επειδή ξέρω πως είμαι εγώ που τα κάνω όλα αυτά, μόνη μου, προετοιμάζομαι ταυτόχρονα γι΄αυτό που θα έρθει.. Ξέρω πως οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου, ποτέ δεν ήταν. Ξέρω πως υπάρχουν αγάπες που μας είναι αρχέγονα απαραίτητες, σαν τον αέρα που αναπνέουμε, αλλά που ταυτόχρονα μας πληγώνουν και μας απογοητεύουν όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί κι αυτές δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς. Ξέρω ακόμα πως εγώ με τις αγάπες και τους ανθρώπους της ζωής μου είμα Δον Κιχώτης. Θα πολεμάω με τους ανεμόμυλους μέχρι να πεθάνω, γιατί έχω βαθιά ριζωμένη μέσα μου την ελπίδα - αν όχι την βεβαιότητα- του happy end. Πως η αγάπη στο τέλος πρέπει να νικήσει, τους δαίμονες όλων μας. Και αυτή η ελπίδα είναι που με κρατάει πιστή στους λίγους, τους ελάχιστους ανθρώπους που έχουν θέση μέσα στην ψυχή μου,και που με κάνει να ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου κάθε τόσο και να ξαναπροσπαθώ. 

Το process είναι επίπονο και το αποτέλεσμα κάθε φορά το ίδιο. Περνάω μερικές μέρες άρρωστη, με πονοκέφαλο, με το στομάχι μου χάλια, με ατονία... Πενθεί η ψυχή μου μια ακόμα ήττα, και το σώμα μου την ακολουθεί, όμως την ίδια στιγμή το μυαλό μου δουλεύει πυρετωδώς για να μου θυμίσει πως μπορείς να χάνεις ένα σωρό μάχες αλλά τίποτα δεν τελειώνει αν δεν χάσεις τον πόλεμο. Και τον πόλεμο τον χάνεις μόνο όταν αποφασίσεις να παραδόσεις τα όπλα και να κατεβάσεις την σημαία σου..

Με τον καιρό, η αλήθεια είναι πως κάνω προόδους.. Φροντίζω να ελίσσομαι, να εξελίσσομαι, να διαλέγω τις μάχες μου.. Μαθαίνω να αγαπάω από απόσταση, να αφήνω να περνάει καιρός,να κερδίζω χρόνο ηρεμίας, να βάζω όρια και τα κρατω, και στεγανά, και να σηκώνω τοίχους. Τους οποίους έρχεται η στιγμή που τους γκρεμίζω από μόνη μου βέβαια, όταν η ανάγκη μου να επιστρέψω πίσω, εκεί που νοιώθω ασφαλής και αγαπημένη, εκεί που αισθάνομαι πάλι παιδάκι ροζ, μεγαλώνει τόσο που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς..

Και έτσι, περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.. Με δάκρυα, και ασκήσεις τακτικής, και πισωγυρίσματα, και μάχες-  κάποιες κερδισμένες και τις περισσότερες χαμένες- για κάτι που θα έπρεπε να είναι το απλούστερο της γης. Για μια αγάπη. Μια αγάπη που δεν την αμφισβήτησα ποτέ, που το ξέρω πως είναι δική μου,  αλλά και που δεν κατάφερα ποτέ - μέχρι σήμερα τουλάχιστον- να μην την φοβάμαι. Να της αφεθώ χωρίς να νοιώθω πως αν δεν προσέξω θα με καταπιεί. Είναι αστείο και τραγικό μαζί πως οι άνθρωποι που μας αγαπούν και που τους αγαπάμε, είναι εκείνοι που μπορούν να μας πονέσουν πιο πολύ απ΄όλους τους άλλους. Όσο πιο πολύ μ΄αγαπάς, κι όσο πιο πολύ σ΄αγαπάω, τόσο κάθε λέξη, κάθε πράξη, κάθε ανάσα σου παίρνει διπλή, τριπλή σημασία. Θέλω να σε προστατέψω ενώ θα έπρεπε να με προστατεύεις εσύ. Θέλω να γίνω η μαμά σου ενώ δεν είμαι. Θέλω να σε κρατήσω ασφαλή, να διώξω τις στεναχώριες σου, να σηκώσω τα βάρη σου, να πάρω τον πόνο σου, θέλω να σε βλέπω να γελάς γιατί όταν γελάς εσύ, εγώ γίνομαι αθώα και μηδενίζω τα κοντέρ μου. Θέλω. Αλλά δεν μπορώ. Όχι πάντα. Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στην ζωή μας που η απουσία τους απλά δεν είναι συμβατή με το είναι μας ? Για πόσους ανθρώπους δεχόμαστε να πολεμάμε ξανά και ξανά και να χάνουμε, και να επιστρέφουμε για ξαναχάσουμε με την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει? Όμως το μόνο που μπορεί να αλλάξει είμαστε εμείς, αυτή είναι η αλήθεια. Εκείνοι όχι, δεν θα αλλάξουν, θα είχαν αλλάξει πια αν ήταν να συμβεί. Και εγώ αλλάζω, χρόνια τώρα αλλάζω, κι όμως κοίτα που είμαι πάλι εδώ, να σέρνομαι από το κρεββάτι μου στον καναπέ και πίσω, να έχει σβήσει η λιακάδα μέσα μου για μια ακόμα φορά, να βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου τα ίδια, και τα ίδια, και ίδια... Θέλει κι άλλο.. Κι άλλη αλλαγή obviously. Θέλει κι άλλα όρια, κι άλλους τοίχους, θέλει κι άλλα βήματα πίσω, κι άλλες τύψεις.. ΟΚ..  I can do that. I did it once, I did it twice, I did it like a million times and I will do it again... Γιατί όσο κι αν αλλάξω εγώ, η αγάπη δεν αλλάζει. 

Υ.Γ. Χτες το βράδυ αποφάσισα να κατεβάσω το ποστ προσωρινά μέχρι να συμπληρώσω αυτό το υστερόγραφο. Κατλαβαίνω ότι μερικές φορές γράφω πιο δραματικά απ΄ότι με έχετε συνηθίσει. Και πως αυτό σας βάζει σε σκέψεις. Σας ευχαριστώ λοιπόν για τα μηνύματα, τα μέηλ και τα τηλεφωνήματα σας, αλλά trust me, όλα είναι ΟΚ. Και σήμερα είμαι πολύ καλύτερα, όχι μόνο γιατί για μένα το blogging λειτουργεί πραγματικά ψυχαναλυτικά, γράφω αυτό που σκέφτομαι, το βγάζω από μέσα μου και ελαφρώνουν η ψυχή και το μυαλό μου, αλλά και γιατί όπως είπα, όταν ξέρεις τι κάνεις και γιατί, το βάρος είναι πολύ μικρότερο και  το "πέσιμο" κρατάει πολύ λιγότερο..
Ετσι, σήμερα είναι μια άλλη, καινούρια μέρα.. Και εγώ αρχίζω τις κινήσεις υποδομής.. Ξέρετε... Πετραδάκι πετραδάκι, κλωστούλα κλωστούλα, βηματάκι βηματάκι, θα σηκώσω καινούριους τοίχους, θα επαναπροσδιορίσω τα όρια και θα αρχίσω να κρατάω ξανά αποστάσεις... Θα κάνω δηλαδή αυτό που απαιτεί η περίσταση.. Και μαζί θα δοκιμάσω και μια καινούρια προσέγγιση που μου την ανέπτυξε ο Πάνος χτες βράδυ και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Και το κυριότερο, διαφορετική.. Καλημέρα -γελαστή- και φιλιά...

Wednesday, May 15, 2013

Τα Νομικά Νέα και εγώ...


Μην με περάσετε για ψωνάρα, αλλά κάποια πράγματα στην ζωή είναι αναπάντεχα, και το να φιλοξενηθεί κείμενο δικό μου στα Νομικά Νέα είναι ένα από αυτά.. Γιατί εγώ και από στυλ γραφής αλλά και από στυλ γενικότερο, έχω τόση σχέση με το σοβαρότατο αυτό site όσο η αλεπού με το παζάρι όπως λέει η λαϊκή παροιμία. Παρόλα αυτά, είχαν την καλωσύνη οι άνθρωποι όχι μόνο να μου ζητήσουν ένα κείμενο αλλά να το ανεβάσουν έτσι ακριβώς όπως τους το έστειλα, χωρίς να σκεφτούν δεύτερη ώρα πόσο σαν την μύγα μέσ' το γάλα δείχνει ανάμεσα στα υπόλοιπα.. Τους ευχαριστώ θερμά λοιπόν, και φυσικά, να μπείτε να το δείτε.. Θα γελάσετε... :)

Monday, May 13, 2013

Go with the flow.....

Όταν έφευγα από το Λονδίνο άρον άρον μερικούς μήνες πριν για να επιστρέψω Αθήνα και να χωθώ στην αγκαλιά των ανθρώπων που αγαπάω και που μου είχαν λείψει απίστευτα, ήξερα καλά πως τίποτα δεν είχε τελειώσει οριστικά. Κι όσο κι αν το πείραμα "μένω μόνιμα" στην Αγγλία δεν πέτυχε τελικά με την πρώτη, έγινε αφορμή να καταλάβω τι ακριβώς χρειαζόταν να αλλάξω για να είμαι ευτυχισμένη και χαρούμενη την επόμενη φορά. Γιατί πως θα υπήρχε επόμενη φορά και μάλιστα σύντομα, δεν είχα καμιά αμφιβολία.


(Το Egerton Gardens από μπροστά..)

Έτσι, 6 μήνες μετά, το σύμπαν μου έκλεισε το μάτι ξανά.. Και η περιπέτεια συνεχίζεται από αρχές Οκτώβρη με καινούρια δεδομένα, με καινούρια φιλόδοξα projects και με βοήθεια επαγγελματική σε κάθε επίπεδο.. Και με ένα καινούριο σπίτι, που ήρθε τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα, αλλά και σε τόσο σωστό timing, που ήταν αδύνατον όχι να το αρνηθώ αλλά έστω και να το σκεφτώ μια στιγμή παραπάνω.
Με τον Stephen, τον ιδιοκτήτη του, γνωριστήκαμε πριν δυο χρόνια όταν νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα του στο Limehouse. Το διαμέρισμα ήταν σούπερ και ο ίδιος εξαιρετικός - και ο πατέρας του ήταν φανατικός φίλος του νησακίου με σπίτι εκεί από τα 60's και λάτρης του Mykonos Confidential πράγμα που βοήθησε κι ακόμα βοηθάει στο να μου κάνουν καταπληκτικά discounts στα ενοίκια- και παρόλο που η περιοχή δεν μου άρεσε, κρατήσαμε επαφή και μάλιστα είχε την καλωσύνη να μου δώσει και tenant references για το "μικρό σπίτι στο Chelsea" όταν χρειάστηκα... 


(Και ο υπέροχος a la Notting Hill communal κήπος του στον οποίο εννοείται πως θα έχουμε access.. )

Φανταστείτε την χαρά μου λοιπόν όταν προχτές μου έστειλε ένα μέηλ με το οποίο με ενημέρωνε πως από 1η Οκτωβρίου θα άδειαζε ένα διαμέρισμα που νοικιάζει στο Chelsea και μάλιστα όχι όπου κι όπου αλλά στο Egerton Gardens - a stone's throw από την παλιά μου γειτονιά, σχεδόν δίπλα στον σταθμό του South Ken και σε απόσταση αναπνοής από το Harrod's- και με ρωτούσε αν θα με ενδιάφερε να του ρίξω μια ματιά.. Το είχε ήδη δώσει σε ένα μεσιτικό γραφείο αλλά στο μεταξύ με σκέφτηκε και "εννοείται πως θα προτιμούσε να το πάρω εγώ", έτσι μου έγραψε ο γλυκούλης... Είδα τις φωτογραφίες και το λάτρεψα, ξέρω άλλωστε από εμπειρία πως τα σπίτια του Stephen είναι έτσι ακριβώς όπως τα βλέπεις στις φωτογραφίες, ούτε ευρυγώνιοι φακοί, ούτε άλλα κόλπα, τα βρήκαμε και στην τιμή και έτσι, χωρίς καν να χρειαστεί να πάω να το δω, το έκλεισα τρέχοντας... Τα συμβόλαια είναι ήδη στο Inbox μου και εγώ είμαι πανευτυχής και βέβαια, δεν θα μπορούσα να μην μοιραστώ την χαρά μου μαζί σας..







Όχι μόνο για το κουκλίστικο σπίτι που θα φιλοξενήσει τα όνειρα μου από το φθινόπωρο και μετά, αλλά κυρίως για το πόσο όμορφα, απλά, και γλυκά έρχονται και ταιριάζουν όλα μεταξύ τους, οι δουλειές, οι άνθρωποι, τα σχέδια, οι τυχαίες γνωριμίες και τα θέλω μας, όταν το σύμπαν αποφασίζει πως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή.. (Το σπίτι by the way δεν είναι απλά fully furnished αλλά και fully equipped. Που σημαίνει πως έχει τα πάντα όλα, από σερβίτσια και σκεύη κουζίνας μέχρι σεντόνια και πετσέτες, άρα δεν θα χρειαστώ μετακόμιση ξανά, παρά μόνο για τα ρούχα, τα βιβλία και τους υπολογιστές μας. Άλλωστε όπως είπα έχω ξανανοικιάσει σπίτι του Stephen και μιλάμε πως είχε μέχρι πιστολάκια για τα μαλλιά, επιτραπέζια παιχνίδια και καφετιέρα της Nespresso, για τέτοιο service συζητάμε..)


Και έτσι όπως το συνηθίζω πάντα, με την εμπιστοσύνη του ανθρώπου που η ζωή του τον πέρασε πάντα απέναντι τελικά, ακόμα και μέσα από τις μεγαλύτερες φουρτούνες, θα ακολουθήσω για μια ακόμα φορά το flow και θα αφεθώ να με πάει εκεί που θέλει.. Στα καλύτερα, που είναι πάντα αυτά που θα 'ρθουν... Φιλιά!!!

Sunday, May 12, 2013

Mother's day...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, θυμάμαι τον ευατό μου παιδάκι, πολλά πολλά χρόνια πριν, να ετοιμάζει εκπλήξεις στην μαμά του.. Χαρτοκοπτικές και ζωγραφιές στο σχολείο στην αρχή, και αργότερα, με τα πρώτα χαρτζιλίκια, μπουκέτα λουλούδια που περίμεναν προσεκτικά κρυμμένα από την προηγούμενη μέρα για να εμφανιστούν την ώρα του πρωινού συνοδευόμενα από φιλιά και γέλια.. Περνώντας ο καιρός τα ταπεινά μπουκέτα έγιναν ακριβότερα δώρα, αλλά η χαρά της γιορτής παρέμενε η ίδια.. Αυτό που λέει και η διαφήμιση, αξία ανεκτίμητη...
Γενικά αγαπάω τις γιορτές, και τα δώρα - ο Χοϊμες θα είχε πολλά να πει για την ιδιωτική μου λογική πάνω στο θέμα- όμως η αλήθεια είναι πως την πραγματική ουσία της συγκεκριμένης γιορτής την κατάλαβα μόνο όταν έγινα εγώ μαμά.. Μια που το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου, το πολυτιμότερο και το πιο σπουδαίο το πήρα όταν ήρθε στην ζωή μου το παιδί μου.. 



Το έχω γράψει πολλές φορές, πως για μένα το σύμπαν σταμάτησε την ώρα που τον κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά - η γη έπαψε να γυρίζει για δευτερόλεπτα- και μετά ξαναξεκίνησε και όλα είχαν αλλάξει.. Οι ισορροπίες, ο προσανατολισμός, οι προτεραιότητες, εγώ η ίδια.. Και από εκείνη την μέρα, και κάθε μέρα, η καρδιά μου χάνει πάντα έναν χτύπο όταν αντικρύζω αυτό που εγώ αποκαλώ χαϊδευτικά "το κέντρο του σύμπαντος κόσμου"... 
Και έτσι η σημερινή γιορτή δεν είναι δική μου.. Ούτε της μαμά μου πια, τουλάχιστον όχι εντελώς.. Είναι δική του, όπως δικά του είναι τα πάντα όλα μου.. Και αυτή η φωτογραφία που είναι από τις πιο αγαπημένες μου, θα είναι πάντα εκείνη που θα συμβολίζει όχι χίλιες αλλά εκατομμύρια λέξεις που και πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να περιγράψω τα συναισθήματα μου και τον τρόπο που γεμίζει η ψυχή μου στην σκέψη του και μόνο.. 
Ξέρω, γίνομαι μελούρα αλλά να σας πω κάτι? Χαλάλι του.. Για πάρτη του μπορώ να -και θα- σέρνομαι στα πατώματα μια ζωή... :)


Υ.Γ. Και επειδή ξέρω πως όλες οι μαμάδες τα ίδια ακριβώς σκεφτόμαστε και νοιώθουμε, χρόνια μας πολλά και να τα χαιρόμαστε τα παιδιά μας κάθε μέρα, για κάθε μας πνοή..

Friday, May 10, 2013

Out of the blue...

Υπάρχει μια blogger στο Λονδίνο που την διαβάζω φανατικά. Κατάφερε μέσα σε μερικά χρόνια - λιγότερα από πέντε- να κάνει το blog της επαγγελματικό και από τότε έχει μαζέψει διακρίσεις και αναγνωρισιμότητα αλλά το κυριότερο, για μένα που την παρακολουθώ σχεδόν από την αρχή, είναι πως έχει καταφέρει να περνάει καλά μέσα από αυτό που κάνει..


(Sasha Wilkins AKA London Liberty Girl)

Δεν σας κρύβω πως κατά καιρούς όταν διαβάζω ποστς της όπως το σημερινό που περιγράφει πως πέρασε καλεσμένη για 24 ώρες από την Chanel στο Παρίσι, ζηλεύω τρελά και αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα ποτέ να bloggάρω όπως εκείνη. Φανατικά για χρόνια κάθε μέρα δηλαδή, αποδεχόμενη προσκλήσεις για ότι μπορείτε να φανταστείτε, και κρατόντας δημόσιες σχέσεις με άνεση βιρτουόζου PRίστα... Η απάντηση που μου έρχεται αυθόρμητα είναι όχι.. Φυσικά όχι. Όχι τώρα που έτσι κι αλλιώς οι προσκλήσεις - μαζί με τα κέφια μας- έχουν μειωθεί αισθητά, αλλά ούτε και κάποτε που οι φάκελοι μαζεύονταν σωρό στο γραφείο και πήγαιναν κατ΄ευθείαν στο καλάθι χωρίς καν να ανοιχτούν.. Όμως η ιδέα του να κάνεις το χόμπι σου δουλειά δεν είναι καθόλου άσχημη, παραδεχτείτε το, και εγώ αγαπώ πολύ και το γράψιμο, και τα social media. Πράγμα που από μόνο του δεν θα σήμαινε και πολλά , αν δεν είχα και ένα ταλέντο αναμφισβήτητο... Το σύμπαν φέρνει στην ζωή μου  χρόνια τώρα ανθρώπους στα καλά του καθουμένου, από το πουθενά, που με πάνε παρακάτω..


Έτσι, τον Νοέμβριο στο Λονδίνο, σε ένα κάλεσμα, γνώρισα κάποιον από την εταιρία Curtis Brown και πιάσαμε μια κουβέντα για εντελώς άσχετα πράγματα - μια που εγώ ως γνωστό ξανθό ούφο δεν είχα ιδέα ούτε για το τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι άνθρωποι- και γελάσαμε, και περάσαμε καλά εκείνο το βράδυ, και βρήκαμε και κοινούς γνωστούς, και ανταλάξαμε μέηλ και τηλέφωνα και μετά.. χαθήκαμε εννοείται γιατί εγώ όσο κι αν δεν μου φαίνεται ίσως, δεν είμαι από τους ανθρώπους που κρατάνε επαφές επί τούτου. Φανταστείτε την έκπληξη μου λοιπόν όταν μερικές μέρες πριν επανήλθε με μια πρόταση! Που θέλει σκέψη, και θέλει commitment above all, όμως αν έχω μάθει κάτι τόσα χρόνια είναι πως τις ευκαιρίες όταν έρχονται πρέπει να τις αρπάζεις.  Και έτσι, καλλιεργώ όλο και εντατικότερα στο μυαλό μου την ιδέα του και ταυτόχρονα ξεκινάω τις κινήσεις υποδομής - ή μάλλον τις αυστηρές οδηγίες με άψογο βρετανικό στυλ- που μου δόθηκαν λεπτομερώς σε ένα πολυσέλιδο briefing.. Και ετοιμάζομαι και για ταξιδάκι στο Λονδίνο obviously μια που αυτές οι δουλειές δεν γίνονται μόνο με μέηλ, αλλά στο μεταξύ η ζωή εδώ συνεχίζεται κανονικά και για το συγκεκριμένο θέμα θα ξαναμιλήσουμε από Σεπτέμβρη με εκπλήξεις μεγάλες στις οθόνες των υπλογιστών σας...;) 

Tuesday, May 7, 2013

Πάσχα καλοκαιρινό και γλυκόπικρες αγάπες...

Μέρα του χαμού σήμερα, κυρίως γιατί αύριο ανεβαίνει το site κανονικά και από εκεί που ήμουνα μέσα στις ηλιοθεραπείες, τις βουτιές και το άραγμα βρέθηκα ξαφνικά να προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου για να γράψω στήλη.. Obviously όχι απλά τα κατάφερα αλλά μου περίσσεψε χρόνος και έμπνευση για ένα σβέλτο ποστ με εικόνες πασχαλιάτικες και ανοιξιάτικες που θα ήθελα να μπορούσα να το κάνω να μυρίζει θάλασσα και αντηλιακό..


(Η υπέροχη παραλία του Sikyon Coast Hotel and Resort)

Μου άρεσε πολύ εκεί που πήγαμε, περισσότερες λεπτομέρειες θα διαβάστε αύριο στο FnL, και πέρασα σούπερ κυρίως γιατί χαλάρωσα και ξέφυγε το μυαλό μου εντελώς από όλα τα μικρά και καθημερινά. Λιάστηκα σαν την σταφίδα, εγκαινιάσα για φέτος το ροζ μπικίνι μου και το ψάθινο καπέλο μου, έκανα το πρώτο μπάνιο της σεζόν στα υπέροχα - αν και λίγο κρύα- νερά του Κορινθιακού, έφαγα σαν γουρουνάκι και κοιμήθηκα πολύ... Και ήπια και αρκετούς Freddoccino που είναι ο αγαπημένος μου καλοκαιρινός καφές...


Την Κυριακή του Πάσχα στήθηκαν σούβλες με αρνιά, και κοκορέτσια, και κοντοσούβλια Ρουμελιώτικης λογικής υπό την επιμέλεια του φίλου μας του Χρήστου που αποδείχτηκε ταλεντάρα στο τύλιγμα του κοκορετσιού και στον οποίο απενεμήθη ομόφωνα από όλη την παρέα η Χρυσή Σούβλα 2013, και μετά είχαμε και λαϊκό πρόγραμμα με τον Σπύρο Σπυράκο και την ορχήστρα του, how cool is that? (not)




Στα ενδιάμεσα, όταν δεν με έκαιγε ο ήλιος, δεν κοιμόμουν ή δεν ήμουν μπουκωμένη με κάτι - by the way, έφαγα τα καλύτερα τηγανητά καλαμαράκια των τελευταίων ετών, με πατάτες στο ελαιόλαδο και ντοματοσαλάτα από μποστάνι to die for- διάβαζα μαγεμένη το δεύτερο μέρος της αυτοβιογραφίας του Rupert Everett με τίτλο "Vanished Years". Γραμμένη με βρετανικό χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ρυθμό video clip, πραγματικά δεν σε αφήνει να την αφήσεις πριν την τελευταία, απολαυστική σελίδα. 


Την αγόρασα στο Λονδίνο τον χειμώνα, από το αγαπημένο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και ταίριαξε τέλεια με το λαμπερό ελληνικό καλοκαίρι. Σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα, όπως και το πρώτο μέρος άλλωστε, το "Red Carpets and other banana skins".


Γενικά μιλώντας είμαι σε mood ανησυχητικά καλό, και με το ανησυχητικά δεν εννοώ πως κανονικά θα έπρεπε να κυλιέμαι στα πατώματα, αλλά πως δεν περίμενα ούτε εγώ η ίδια πως θα άλλαζα τόσο ξαφνικά και αποφασιστικά προσανατολισμό και προοπτική, σε πολλά, σημαντικά πράγματα της ζωής μου.. Βέβαια, για να είμαι εντελώς ειλικρινής, υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές που μου λείπουν άνθρωποι που ήταν κοντά μου και δεν είναι πια. Και μου λείπουν πολύ. Κυρίως όταν σκέφτομαι τις όμορφες στιγμές που είχαμε μοιραστεί και που - ως γνήσια Πολυάννα- πίστευα πως θα κρατούσαν για πάντα. Όμως μέσα από αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα που είναι σαν ζύγισμα αυτών που έχασα και αυτών που θα έπρεπε να κάνω για τους κρατήσω εκεί ή για να τους φέρω πίσω, αναναδύεται η αλήθεια. Πως μερικές αγάπες πρέπει να τις αφήνεις να φεύγουν, ή ακόμα και να δέχεσαι - να αντέχεις- να σε εγκαταλείπουν.. Κρατόντας το καλό κομμάτι, τις αναμνήσεις, και τα συναισθήματα που μένουν δυνατά και αναλείωτα πέρα από αποστάσεις και αποφάσεις, είναι πολύ πιο εύκολο τελικά να αφεθείς στο μέλλον χωρίς να ξεχνάς το παρελθόν αλλά και χωρίς να το αφήνεις να σε κρατάει δεμένη με αόρατες κλωστές ή να σε βγάζει από τον δρόμο σου κάθε τόσο. Και να προχωράς παρακάτω ελπίζοντας πως μπορεί αυτοί που έφυγαν να επιστρέψουν κάποια στιγμή, γιατί τους έλειψες όσο σου λείπουν.. Ή όχι...


(Η πιο αγαπημένη παραλία της γης..)

Υ.Γ. Αυτές τις μέρες πήρα πολλά μηνύματα από το νησάκι. Φίλοι που μαζεύτηκαν εκεί για ένα ακόμα Πάσχα και με ρωτούσαν πότε θα επιστρέψω και μου έλεγαν πως τους έλειψα. Όπως έγραψα και στο Facebook κάποια στιγμή " η Μύκονος θα είναι πάντα το νησί μου και η αγάπη μου. Απλά όπως όλες οι μεγάλες αγάπες χρειάζεται κι αυτή διαλείμματα και πείσματα". Και χρειάζεται και κάτι ακόμα. Να έρθει η ώρα που θα συνυπάρξουν ξανά οι δύο απαραίτητοι παράγοντες για να είμαι εκεί καλά και ευτυχισμένη. Το σπίτι μας, και αυτή η αγάπη που η απουσία της με πονάει περισσότερο από όλες τις άλλες μαζί.. Γιατί αλλιώς θα συνεχίσω να απέχω...