Monday, June 24, 2013

Dare to be different....

Αφορμή για το σημερινό ποστ μου έδωσε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Τα είδα στο Pinterest, μου άρεσαν, τα αναζήτησα και έπεσα πάνω στο site της Karen Walker η οποία για την συγκεκριμένη collection χρησιμοποίησε "εναλλακτικά" μοντέλα.. Δηλαδή τρεις συγκλονιστικές Νεο Υορκέζες κυρίες ηλικίας από 65 - 93 ετών οι οποίες πραγματικά είναι η μια πιο θεά από την άλλη. 




Χαζεύοντας τις υπέροχες φωτογραφίες τους και διαβάζοντας τις μίνι συνεντεύξεις που τις συνοδεύουν σκέφτηκα πόσο μεγάλο πράγμα είναι να αποδέχεσαι την ηλικία και το σώμα σου με χάρη, με στυλ και με άποψη, και πως η αληθινή ομορφιά είναι στην αντανάκλαση του πόσο εμείς αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι. Γιατί αυτή η αντανάκλαση είναι η εικόνα που περνάμε στους άλλους.



Καλώς ή κακώς δεν είμαστε όλοι νέοι, όμορφοι και λεπτοί. Το κυνήγι της αιώνιας νιότης και της τελειότητας είναι τόσο μάταιο και από χέρι χαμένο. Και είναι τόσο μα τόσο κρίμα που υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες εκεί έξω - και άντρες- που παλεύουν να ταιριάξουν με την εικόνα που μας μπουκώνουν τα περιοδικά μόδας και οι διαφημίσεις, αυτή των σχεδόν ανορεξικών, τέλειων μοντέλων που χωράνε στα μικρότερα νούμερα ρούχων και που πάνω τους, ότι και να φορέσουν δείχνει μοναδικό.
Σε μια κοινωνία που σχεδόν μισεί το διαφορετικό και που μας προτρέπει να ράψουμε το στόμα μας, να σιδερώσουμε την παραμικρή ρυτίδα μας και να γίνουμε μικρά κομμάτια μιας ομοιόμορφης ταπετσαρίας, είναι χάρμα οφθαλμών αυτές οι εικόνες που υμνούν την αλήθεια των προσώπων και των σωμάτων..


Από την εκκεντρική Beth Ditto μέχρι την καθημερινή κοπελίτσα εκεί έξω που φοράει με άνεση το -μακριά από τέλειο- σώμα της, χρειάζεται μαγκιά, και θάρρος, και αποφασιστικότητα για να στηρίξεις την ατελή αλλά μοναδική, δική σου εικόνα. Χρειάζεται και ταλέντο για να αναδείξεις τα δυνατά σου σημεία - και έχουμε όλοι απ΄αυτά- και χρειάζεται και αρκετός "γραψαρχιδισμός" για να μην σε νοιάζουν οι ματιές, και τα σχόλια, και η κριτική εκείνων που προτιμάνε τον σωρό γιατί νοιώθουν ασφαλέστεροι μέσα στο κοπάδι παρά έξω από αυτό...


Όμως πιστέψτε με, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να είσαι "εσύ". Εσύ με τα σημάδια σου, με τα παραπανίσια κιλά σου, με τα χρόνια που πέρασαν, με τις ρυτίδες, με την χαλάρωση, με τις πανάδες, με την φθορά σου.. Και μαζί, με τις εμπειρίες που σε έκαναν σοφότερη, με τους ανθρώπους που πέρασαν και έμειναν - ή έφυγαν- με τα γέλια και τα δάκρυα, με την πορεία που διέσχισες, με το σημάδι που αφήνεις πίσω σου όπως περνάς, με την ενέργεια που μοιράζεις στους γύρω σου και το σύμπαν.. Γιατί είναι κι αυτά κομμάτι αυτού που είσαι.. Και τα φοράς επάνω σου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φοράς και τα αποτελέσματα τους.


Και τελικά, είμαστε αυτό που νοιώθουμε... Είμαστε ο αέρας που αποπνέουμε, η αυτοπεποίθηση μας, ο τρόπος με τον οποίο ντυνόμαστε αλλά κι αυτός με τον οποίο γδυνόμαστε.. Το πόσο άνετα νοιώθουμε μέσα στο πετσί μας, είτε αυτό καλύπτει ένα μέτρο είτε ένα στρέμα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην την ζούμε με χαρά και απόλαυση. Και όταν εμείς μας αγαπάμε και μας υποστηρίζουμε, trust me, το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι.. Dare to be different λοιπόν.. Dare to be yourselves...

Υ.Γ. Θέλω να είμαι όπως πάντα ειλικρινής. Θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να είμαι όπως ήμουν στα 20. Λεπτή, όμορφη και φρέσκια. Και θα έπαιρνα από τις πρώτες αυτό το χάπι με το οποίο θα κοιμόμουν το βράδυ 100 κιλά και θα ξυπνούσα το πρωί 52. Θα ήθελα ίσως και να ήμουν λιγότερο λαίμαργη ή περισσότερο δυνατού χαρακτήρος και να μην υποκύπτω με την παραμικρή ευκαιρία σε γευστικούς ή άλλους πειρασμούς, θα ήθελα να ήμουν λιγότερο επιρεπής στις κρεπάλες γενικότερα και να θυμόμουν τα πρωινά να βάζω υδατική κρέμα. Α, και να μην λατρεύω το να λιάζομαι σαν την σταφίδα στην παραλία με St. Barth αντί για Avene 60άρι.. Αλλά τι να κάνω τώρα? Κατά πάσα πιθανότητα, αν συνέβαιναν όλα αυτά θα ήμουν ωραιότερη αλλά ταυτόχρονα, μια άλλη.. Και πείτε με ψωνάρα, αλλά εγώ με αγαπώ όπως είμαι ακριβώς... Οπότε συμβιβάζομαι με τον χρόνο που πέρασε και με την φθορά και κάνω το καλύτερο που μπορώ με το υλικό που διαθέτω.. Τον ατελή αλλά πολυαγαπημένο εαυτό μου... :)

Sunday, June 23, 2013

Τριήμερο στην πόλη...

Τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και η πόλη έχει αδειάσει. Από την Παρασκευή το μεσημέρι που βρήκα να παρκάρω μπροστά στο Gaspar φάνηκε, κρίση ξε-κρίση οι Έλληνες θα βρουν πάντα την άκρη - ένα εξοχικό δικό τους ή κάποιου φίλου, ένα σπίτι στο χωριό, μια προσφορά σε κάποιο ξενοδοχείο, μια σκηνή σε μια παραλία- και θα εκδράμουν κατά κύμματα για τις πρώτες επίσημες διακοπές της σεζόν..Το timeline μου έχει γεμίσει ήδη από φωτογραφίες με θέα θάλασσα, κουβαδάκια, καλαμαράκια, ηλιοβασιέματα, και τις χαζεύω χαμογελώντας, έχοντας μια ανακουφιστική αίσθηση πως η ζωή συνεχίζεται- ευτυχώς- όσο κι αν οι πολιτικοί και οι εταίροι μας βάζουν τα δυνατά τους κάθε τόσο να μας αγχώνουν.
Πίσω στην Αθήνα, οι λίγοι που μείναμε περνάμε καταπληκτικά. Την Παρασκευή το απόγευμα, πίνοντας παγωμένους καφέδες και χυμούς και τρώγοντας τα υπέροχα γλυκά του Διονύση μαζί με την Λένα και την Κατερίνα που ήρθε μόλις από το Λονδίνο και απολαμβάνει τον καιρό και τους φίλους που πεθύμησε, δεν σταματήσαμε να γελάμε σαν τα χαζά ένα ολόκληρο τρίωρο. Η Κατερίνα είναι και στην κανονική της ζωή αυτό που βλέπουμε στα καταπληκτικά της shows, και η διήγηση των περιπετειών της στην Αυστραλία μας έκανε να κλαίμε κυριολεκτικά, και όχι επειδή την συμπονέσαμε... 


Και χτες βράδυ, κάτω από την ασπρισμένη μουριά της κας Σούλας, μαζευτήκαμε παρέα μεγάλη και αγαπημένη και οι ώρες πέρασαν σαν το γάργαρο νεράκι, με κουβέντες ατελείωτες, παγωμένες μπύρες, δροσιά και με ένα υπέροχο λαμπερό φεγγάρι να λούζει τα πάντα με το ασημένιο του φως..


Στα ενδιάμεσα αράζω στην βεράντα μας που επιτέλους την συμμαζέψαμε, παρέα με τα λατρεμένα αγόρια της ζωής μου, βλέπω Mr Selfridge - μια καταπληκτική σειρά του BBC με την ιστορία του ιδρυτή του γνωστού πολυκαταστήματος την οποία να κατεβάσετε άμεσα, θα μαγευτείτε- μαγειρεύω λιχουδιές, στίβω σπιτικές λεμονάδες και απολαμβάνω στιγμές ηρεμίας παρέα με το βιβλίο της Γιάννας. 


Έτσι κι αλλιώς, και στις καλές εποχές τα αποφεύγαμε αυτά τα τριήμερα.. Ακόμα κι όταν ήμουν στο νησάκι από το Μάιο ήδη, αυτές οι μέρες ήταν που μας έβγαζαν από την βολή μας και που προανήγγελαν το τέλος της ηρεμίας και την αρχή του πανικού. Ξέραμε πως από αυτό το τριήμερο και μετά, και μέχρι τις 20 Αυγούστου, θα έπρεπε να ξεχάσουμε τις άδειες παραλιές, τις αραιά στημένες ξαπλώστρες, τα χαλαρά μεσημέρια με φίλους στον Τάσο στην Παράγκα ή τα βράδια που χωρίς ραντεβού μαζευόμασταν όλοι στο Sea Satin που λειτουργούσε ακόμα σαν ταβερνάκι χωρίς τα νταβαντούρια και τους χορούς πάνω στα τραπέζια. "Άρχιζε ο πόλεμος" όπως έλεγε ο φίλος μου ο Μίμης, ένας πόλεμος αναγκαίος και απαραίτητος σε ένα νησί που ζει από τον τουρισμό αλλά που εμείς τον αποφεύγαμε πάντα όσο καλύτερα μπορούσαμε..


Anyway, αυτά πέρασαν οριστικά και το νησάκι είναι πια out of question για μένα τουλάχιστον, για πολλούς λόγους.. Πέρα από τους συναισθηματικούς και τους κολληματικούς και για έναν απολύτως πρακτικό.. Με το Λονδίνο προ των πυλών τον Οκτώβριο, τσιγκουνεύομαι το κάθε παραπανίσιο ευρώ που θα πρέπει να δώσω στο μεταξύ γιατί ξέρω πως θα μου λείψει από εκεί. Και προτιμώ να περάσω όσο καλύτερα μπορώ στο Λονδινάκι τον χειμώνα, παρά να περάσω συμπαθητικά το καλοκαίρι στην Ελλάδα... Και επειδή ξέρω καλύτερα από τον καθένα πως ειδικά στην Μύκονο, για να περάσω όπως ξέρω και αγαπάω δεν θέλω μερικά παραπανίσια ευρώ αλλά ένα budget τεράστιο, από το μέτριο -ειδικά εκεί- θα προτιμήσω το καθόλου...
Οπότε για μένα η πρώτη επίσημη καλοκαιρινή απόδραση θα έρθει το επόμενο σαββατοκύριακο, όταν οι πολλοί θα έχουν επιστρέψει.. Στο μεταξύ λέμε με τα κορίτσια να ξεκινήσουμε και τα μπάνια - καθημερινές πάντα, είπαμε τον συνωστισμό δεν τον έχουμε καθόλου- οπότε έχουμε μπει στο τριπάκι να αναζητάμε παραλίες εκτός του Αστέρα. Εχετε κάτι να μας προτείνετε? Που να είναι κοντά, να έχει ομπρέλες και ξαπλώστρες, και άμμο, και beach service, και ωραίο κόσμο για να χαζεύουμε.. Αντε! Περιμένω ιδέες...   Καλημέρα και φιλιά!!!!

Thursday, June 20, 2013

A bad, bad day....

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες... Που το ξέρεις από το πρωί που σηκώνεσαι πως θα πάνε όλα στραβά, και στην πορεία επιβεβαιώνεσαι πανηγυρικά μια που όλοι οι νόμοι του Merfy γίνονται πραγματικότητα, χωρίς εξαιρέσεις.
Οπότε τι κάνεις? Τίποτα... Υπομονή μόνο, μέχρι να περάσει η μέρα και να ξημερώσει η επόμενη... Με την ελπίδα πως όλα θα μπουν back to normal και το ροζ θα επανέλθει τροπαιοφόρο, μαζί με τα χαμόγελα.

Στο μεταξύ, μάλλον κάτι έχουν τα φεγγάρια σήμερα γιατί στα δυο διαμερίσματα από κάτω μας γίνεται το σύστριγκλο! Όχι πως είναι κάτι σπάνιο, μονίμως ουρλιάζουν και τακώνονται, ο ένας με την μαμά και τις ανηψιές του, και η άλλη με το παιδάκι και τον άντρα της. Όμως σήμερα μιλάμε πως το εργάκι παίζει stereo και σε λούπα... Μέχρι ο Droopy κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι γρυλίζοντας γιατί έχουμε και εφέ.. Πόρτες που βροντάνε, πιάτα που σπάνε, χριστοπαναγίες και όλα τα σχετικά...


Oh well... Από αυτή την άποψη, ακόμα και όταν το σύμπαν γαμιέται, τουλάχιστον chez nous το κάνει πολιτισμένα.. Με κακό mood και λίγα νεύρα, άντε και με ένα ποστάκι σαν κι αυτό, μουρμούρικο, ή με μερικά bitter status updates στα social media.. Γιατί κατά τα άλλα, εγώ το μόνο που σκοπεύω να κάνω σήμερα είναι να αράξω σπίτι, να δω DVD, να χουζουρέψω, να διαβάσω Γιάννα και να περιμένω να πάει 12 και να λυθούν τα μάγια.. Και από κολοκύθα να ξαναγίνω πριγκήπισα...:)

Sunday, June 16, 2013

Bazaar....

Η ιδέα ήρθε ξαφνικά πριν από ενάμιση περίπου μήνα.. Ενα μεσημέρι, στο σπίτι του αγαπημένου φίλου μου Στέλιου Πενταρβάνη, συζητούσαμε για το πως θα μπορούσε να ξεκινήσει να δείχνει την καινούρια του σειρά από κοσμήματα, τσάντες, πίνακες και μικρά χρηστικά αντικείμενα τέχνης.. "Να κάνουμε ένα bazaar" του είπα μέσα στον ενθουσιασμό. "Στο σπίτι μου".. Και έτσι, φτάσαμε στην χτεσινή μέρα.. Που όπως όλα τα projects της ζωής μου, αποδείχτηκε δυσκολότερο και πιο κουραστικό στην εκτέλεση απ΄ότι στην σύλληψη αλλά χαλάλι του γιατί ο Στέλιος είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους για τους οποίους θα έκανα εύκολα πολύ περισσότερα πράγματα από το να μετατρέψω το σπίτι μου σε....χώρο εκδηλώσεων..
Επίσης, η αλήθεια να λέγεται, εκείνος ήταν που τράβηξε το μεγαλύτερο λούκι.. Εφτιαξε δηλαδή μέσα σε ένα μόλις μήνα όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που έγιναν ανάρπαστα χτες και που προς το παρόν μπορείτε να τα βρείτε στο blog του αλλά σύντομα θα μπορείτε επίσης να τα αγοράσετε και on line... 




Ο δικός μου ρόλος ήταν πολύ ευκολότερος.. Ανέλαβα την οργάνωση και τον μπουφέ... Με επιτυχία νομίζω, η οποία επιτυχία όμως δεν ήταν δική μου αλλά όλων εκείνων που έσπευσαν να μας στείλουν πράγματα... Η Δέσποινα Αντύπα , συνάδελφος δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία και τώρα amazing baker, μας έφερε τα καταπληκτικά μακαρόν της για τα οποία παραμιλάει όλη η Αθήνα μια που είναι ισάξια εκείνων του Laduree και του Pierre Hermes. Και ήταν και μια ωραία αφορμή το bazaar γιατί βρεθήκαμε και τα είπαμε από κοντά και δώσαμε κουράγιο η μια στην άλλη για τις καινούριες καριέρες που ξεκινάμε και οι δύο μια που η κρίση τελικά δεν φέρνει μόνο δυσκολίες αλλά και ευκαιρίες... 


Η φίλη μου η Λίλυ Δημητρίου, διευθύντρια Marketing της Tsantali, μας έστειλε τα υπέροχα bubbly rose κρασιά Amyntaion που τοποθετήθηκαν στρατηγικά μέσα στις σαμπανιέρες που μας έδωσε ο αγαπημένος Στήβεν Κανάρης από την Παλιά Αγορά.


Ο Χρήστος Σοκόλης των Fresh μας έστειλε γλυκάκια από τα οποία δεν έμεινε φύλλο, μικρές τάρτες λεμονιού, λαχταριστά τρουφάκια και κάτι αφράτες σοκολατένιες μπουκιές του ονείρου,


ενώ η Tina Webb, η καλύτερη food stylist του χώρου μας "έστειλε" κυριολεκτικά με τα καταπληκτικά hand made αλμυρά της , δυο κέηκ και δύο τεράστιες γαβάθες με sticks και τα ασορτί ντιπς τους. 


Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό... Και guys, πραγματικά σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για την άμεση ανταπόκριση και για την καλή διάθεση... Χωρίς εσάς εννοείται πως δεν θα τα είχα καταφέρει τόσο καλά...


Την Παρασκευή το απόγευμα ξενκινήσαμε με το στήσιμο.. Το σαλόνι άδειασε από έπιπλα, το τραπέζι της τραπεζαρίας χρησίμεψε σαν εκθετήριο, ανοίξαμε και μια ροτόντα που την χρησιμοποιούμε συνήθως όταν κάνουμε τραπέζια για παραπάνω από οκτώ καλεσμένους, δηλαδή σπάνια, επιστρατεύσαμε και τον καλόγερο που έχω στο υπνοδωμάτιο μου και που τον κουβάλησα all the way from London πριν μερικούς μήνες και ω του θαύματος, το bazaar στήθηκε τέλεια.. 


Εννοείται πως ως καλή οικοδέσποινα, και κολλημένη με τα φρέσκα λουλούδια ταυτοχρόνως, φρόντισα να προσθέσω πινελιές παντού, ακόμα και στο WC... :)


Το Σάββατο το πρωί μας βρήκε όλους αγχωμένους αλλά χαμογελαστούς. Όταν όμως άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι φίλοι, νομίζω πως χαλαρώσαμε και αφεθήκαμε να απολαύσουμε αυτό που συνέβαινε. Παρόλο που οι προσκλήσεις είχαν σταλεί πολύ επιλεκτικά και μέσω μηνυμάτων και μέηλ μια που το ότι το bazaar θα γινόταν στο σπίτι μας δεν επέτρεπε να το ανακοινώσουμε widely γιατί έπρεπε με κάποιον τρόπο να μπορούμε να ελέγξουμε ποιός θα έρθει, πρέπει να πέρασαν τελικά όλη μέρα πάνω από 100 άτομα. Φίλοι παλιοί και καινούριοι, συνάδελφοι και συνεργάτες από περιοδικά, διαφημιστικές, μαγαζιά και πάει λέγοντας, ακόμα και μωρά έκαναν την βόλτα τους chez nous και ο χώρος γέμισε με ωραία ενέργεια και χαμογελαστά πρόσωπα... 
Καποια στιγμή σταμάτησα να τραβάω φωτογραφίες και άρχισα να τρέχω πανικόβλητη για να προλαβαίνω να υπάρχουν στον μπουφέ πάντα καφές, παγάκια, νερά στις κανάτες, ανοιχτά και γεμάτα μπουκάλια κρασί, να αδειάζω τασάκια, να εξαφανίζω τα παρατημένα παντού πλαστικά ποτήρια και πιατάκια και άλλα τέτοια εμπριμέ οπότε δυστυχώς το φωτορεπορτάζ είναι φτωχό... 



Όμως τελικά αυτό που μου έμεινε εμένα σαν γεύση από την χτεσινή "γιορτή" ήταν αυτή ακριβώς η καλή ενέργεια. Των ανθρώπων που βοήθησαν, της Νανάς και της Λένας που πουλούσαν και τύλιγαν αντικείμενα όλη μέρα, της μαμάς μου που έκανε dog sitting στον Droopy από τις 12 το μεσημέρι ως τις 9 το βράδυ για να μπορέσει το bazaar να κυλήσει χωρίς γαυγίσματα και ... επιθέσεις, των τηλεφωνημάτων και των μηνυμάτων για καλή επιτυχία που ήρθαν από μακριά, όλων εκείνων που βρήκαν χρόνο μέσα στην μέρα τους να έρθουν και να στηρίξουν την καινούρια προσπάθεια του Στέλιου, όλων εκείνων που μοιράστηκαν μαζί μας χαμόγελα, και αγκαλιές και ευχές και αγάπη. Ή έστω καλή διάθεση...
Γιατί υπήρξαν και εκείνοι που δεν ήρθαν και ήταν επίσης αρκετοί. Λιγότεροι αλλά όχι λίγοι.. Κάποιοι το ξέραμε ότι θα έλειπαν και κάποιοι φανταστήκαμε πως θα προτιμούσαν να πάνε για μπάνιο ή να κάνουν άλλα πράγματα, αλλά να σας πω κάτι? Με τον καιρό έμαθα να μην εκπλήσομαι από την αδιαφορία και από τις συμπεριφορές των ανθρώπων.. Παρόλα αυτά όμως, έχω άσβεστη την ελπίδα πως ειδικά σ΄αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε από την νιρβάνα μας και θα βγούμε έξω από τους μικρόκοσμους μας, και θα αρχίσουμε να συμμετέχουμε πραγματικά στα όνειρα και τις καινούριες προσπάθειες των ανθρώπων εκείνων που δεν αφέθηκαν να τους καταπιεί η κρίση και οι δυκολίες αλλά συνεχίζουν να δημιουργούν, να ονειρεύονται και να επιμένουν.. Κυρίως γιατί τώρα πια θα έπρεπε να έχουμε μάθει πως όλα είναι ρευστά και κάποια στιγμή μπορεί να χρειαστούμε και εμείς βοήθεια και στήριξη.. Και γιατί κάποτε θα πρέπει να μάθουμε πως πολλοί μαζί μπορούμε να κάνουμε όσα ο καθένας μόνος του είναι αδύνατον... Καλημέρα και φιλιά χαμογελαστά και ευχαριστημένα...



Υ.Γ. Εγώ παρόλα αυτά θα συνεχίσω να κάνω τα ίδια πράγματα... Θα συνεχίσω να ανεβάζω links των θεμάτων που μου αρέσουν ακόμα και σε "ανταγωνιστικά" sites, θα συνεχίσω να διαφημίζω καινούρια ξεκινήματα, θα συνεχίσω να σας συστήνω ανθρώπους και δουλειές όταν πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, θα συνεχίσω να γνωρίζω ανθρώπους μεταξύ τους, να ανακατεύω παρέες, και να βοηθάω όπου και όσο μπορώ, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η ενέργεια που δίνεις στους γύρω σου επιστρέφει πίσω, συχνά πολλαπλασιασμένη.. Δεν το κάνω ούτε επειδή είμαι ξανθιά, ούτε επειδή είμαι naive.. Το κάνω επειδή πιστεύω με πάθος στην καλή διάθεση. Και στην συνεργατικότητα. Και στους ανθρώπους. Ακόμα και σε εκείνους που με απογοητεύουν... 

Sunday, June 9, 2013

Καλοκαιρινός πονοκέφαλος...

Μεσημέρι Κυριακής. Εχω ξυπνήσει με πονοκέφαλο. Ξανά. Aυτό το βαρύ κεφάλι που συνοδεύει τα ποτά και τα ξενύχτια της προηγούμενης βραδιάς. Και της προ-προηγούμενης, και της ακόμα πιο πριν απ΄αυτήν.. Μετά από ένα χειμώνα πολύ ήρεμο, όλο cocooning , τηλεόραση και ύπνο νωρίς, το σώμα μου δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στους καλοκαιρινούς ρυθμούς και τα πρωινά βλέπω και παθαίνω μέχρι να καταφέρω να σηκωθώ απ΄το κρεβάτι μου.. Χαλάλι του όμως γιατί περνάω καταπληκτικά. 


Δεν είναι μόνο που ευτυχώς οι παρέες ανανεώθηκαν πάλι και έχω να ακούσω γκρίνια για την κρίση πολύ, πολύ καιρό, είναι και που τα βράδια μας έχουν γεύσεις από cocktails, και χρώματα από ηλιοβασιλέματα, και αρώματα από αυλές καταπράσινες, και παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, και γέλια πολλά και εκπλήξεις αναπάντεχες.. 


Μερικά βράδια πριν, στο soft opening ενός εστιατορίου που θα σκίσει, συνάντησα το παρελθόν μου.. Κι όταν λέω παρελθόν εννοώ τριάντα χρόνια πριν, μια εποχή που την θυμάμαι αμυδρά αλλά πάντα με χαμόγελο.. Είναι παράξενα τα παιχνίδια της ζωής, το έχω γράψει εκατοντάδες φορές μέχρι σήμερα και θα το γράψω κι άλλες πολλές στο μέλλον, είμαι σίγουρη.. Κι εκεί που νομίζεις πως τα έχεις όλα ταχτοποιημένα, σου κλείνει πονηρά το μάτι και σε στέλνει πίσω στην αφετηρία και χωρίς την κάρτα που σε βγάζει από την φυλακή... Oh well..


Πίσω στην σημερινή ημέρα, μετά από δυο καφέδες και δυο Depon, ο πονοκέφαλος έχει αρχίσει να υποχωρεί και εγώ να επικοινωνώ με το περιβάλον αποτελεσματικότερα. Κάθομαι στην βεράντα με outfit συγκλονιστικό ( t-shirt- νυχτικό, havaianas και γυαλιά ηλίου) - που είναι η μαμά μου να με δει και να αρχίσει πάλι να με λέει Μάταλα- χαζολογάω στα social media, γράφω και αυτό το ποστάκι, και προσπαθώ να αποφασίσω τι ώρα θα ξαναπέσω για ύπνο και αν θα φάω κάτι λίγο, μια σαλάτα ας πούμε, ή δεν την αντέχει ούτε αυτή το στομάχι μου. Και αν το βράδυ θα πάω το πρώτο θερινό σινεμά της σεζόν - έχω να διαλέξω ανάμεσα στην Συμμορία των Μάγων στο Μαργαρίτα και τον Great Gatsby στον Μίμη Φωτόπουλο- ή απλά θα συρθώ μέχρι τον καναπέ για να δω το 91ο επεισόδιο του Σουλεϊμάν που κατέβασα την Παρασκευή. Ξέρω, σοβαρά προβλήματα.. Ε, μετά από έναν χειμώνα που δεν τον λες και απλό, είναι ανακουφιστικό συναίσθημα να έχεις έστω και για λίγο να deal με τέτοια ζητήματα. Και με άλλα, εξ΄ίσου...σημαντικά...


Την ώρα που γράφω, χτυπάει μήνυμα στο κινητό.. Κάποιος, στην άλλη άκρη του κόσμου, τώρα πάει για ύπνο. Εκεί είναι 6 το πρωί.. Απαντάω, και ταυτόχρονα συνειδητοποιώ πως εδώ και καιρό, κάθε μήνυμα που χτυπάει στο κινητό μου ενστικτωδώς ελπίζω να είναι από κάποιον που όμως εξακολουθεί να κρατάει τις αποστάσεις του.. Και που μου λείπει πολύ, και που κοίτα να δεις πόσο παράξενος άνθρωπος είμαι κι εγώ, παρόλο που τον αγαπάω τόσο - πάρα, πάρα πολύ δηλαδή, σχεδόν τελείως- δεν αποφασίζω να επιμείνω όσο θα χρειαζόταν για να λύσω το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί.. Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου ξέρω πως είναι θέμα χρόνου να επανέλθει η ισορροπία. Ή ίσως γιατί τα αποθέματα του "βγαίνω από τον δρόμο μου" τα έχω εξαντλήσει μέχρι τελευταίας σταγόνας για κάποιον άλλον.  Ή γιατί νοιώθω πως οι φιλίες - οι αληθινές, δοκιμασμένες από τον χρόνο φιλίες όπως είναι η δική μας- δεν χωράνε γκομενιές και πείσματα και παρεξηγήσεις ανόητες. Μόνο αγάπη και υπομονή.. Και πως ότι είναι δικό σου, θα ξανάρθει από μόνο του, όταν είναι η ώρα. Και θα είναι όλα σαν να μη συνέβη τίποτα, και θα το ξαναπιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε σαν να μην πέρασε μια μέρα, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς τίποτα περιττό..

Και στο μεταξύ, τώρα είναι καλοκαίρι, μέσα κι έξω, και έχει  λιακάδα, και ο πονοκέφαλος εξαφανίζεται ώρα με την ώρα, και πεινάω, αλλά δεν θα φάω.. Θα πάω για nap.. Φιλιά, και καλή Κυριακή.. :)

Wednesday, June 5, 2013

Περί δίαιτας και βρεμμένου μαλλιού...

Απόγευμα Τετάρτης, κάθομαι στην βεράντα με βρεμμένα μαλλιά και χαζολογάω μέχρι να στεγνώσουν. Είναι η ευλογία του καλοκαιριού αυτή - μια από τις ευλογίες του μάλλον- να λούζομαι και να αφήνω τις φυσικές μου μπούκλες που τόσο ταλαιπωρούνται με το ίσιωμα και το πιστολάκι όλον τον χειμώνα να στεγνώνουν με μόνη βοήθεια τον ήλιο και την ζέστη. Τα σγουρά μαλλιά, στο μυαλό μου είναι συνώνυμα με το καλοκαίρι. Και ο χειμώνας είναι συνώνυμος με τα ίσια. Αλλιώς μοιάζουν παράταιρα... Ακόμα και στο Λονδίνο με την υγρασία που τα σγουραίνει μέσα σε μερικά λεπτά, πάλι τα ίσιωνα, γιατί μου είναι αδύνατον να κυκλοφορήσω με φυσικό μαλλί και κρύο.. Και ακριβώς με την ίδια λογική, το καλοκαίρι θέλω τα μαλλιά μου σγουρά και ανέμελα.. Χαζά κολλήματα μιας ξανθιάς που με τόσα χρόνια οξυζενέ έχει καταντήσει σχεδόν φυσική. Τουλάχιστον στα μυαλά...


Καθισμένη στην βεράντα λοιπόν, χαζολογάω με το iPad να περάσει η ώρα.. Άλλο κόλλημα κι αυτό.. Εκεί που το είχα παραπεταμένο και δεν το χρησιμοποιούσα καθόλου, το θυμήθηκα μετά από δυο χρόνια σχεδόν και τώρα το κουβαλάω μαζί μου παντού. Και φωτογραφίζω τα πάντα, του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου. Έτσι και τώρα.. Τραβάω φωτογραφίες και τις ανεβάζω στο Facebook. Του έχω πάρει το κολλάει πια και ξέρω ακριβώς ποια γωνία με κολακεύει, αλλά μερικές φορές, απ΄όποια γωνία και να τραβήξεις, το αδυσώπητο φως αποκαλύπτει όλες τις ατέλειες που είναι πολλές πια. Ρυτίδες, σακούλες κάτω από τα μάτια, σημάδια... Είμαι πενήντα χρονών και ΟΚ, δεν δείχνω την ηλικία μου αλλά δεν δείχνω και 20 με τίποτα.. Θα μου πείτε γιατί να δείχνεις 20 χριστιανή μου, τι να τα κάνεις 30 χρόνια να τα καταπιείς κι αυτά μαζί με τις πίτσες και τα παγωτά να εξαφανιστούν? Όχι, εννοείται πως όχι αλλά πείτε μου ειλικρινά ποιος δεν θα ήθελε να έμοιαζε ακόμα 20 στα 50 του? Ξέρω πολλούς που προσπαθούν. Αλλοί κάτι καταφέρνουν, όχι να δείχνουν 20 αλλά να σταματάνε προς στιγμή το ρολόϊ στα early 40s, κι άλλοι καταντάνε φαγιούμ, μ΄αυτές τις τσιτωμένες μούρες και τα ζυγωματικά τα πλαστικά που εμένα προσωπικά μου φέρνουν πρώτα τρόμο και μετά λύπη. Όπως και αυτά τα πρόσωπα που δεν έχουν καθόλου έκφραση, που σε κοιτάζουν παγωμένα και άναυδα, ανίκανα να κουνήσουν το μεγαλύτερο μέρος τους... 


Εντάξει, από κάτι τέτοιο, καλύτερες οι σακούλες και οι ρυτίδες, δεν το συζητώ.. Να ομολογήσω βέβαια, πως αν φοβόμουν λίγο λιγότερο τις ναρκώσεις, και τις ενέσεις, και τις επιδράσεις των "πρωτοποριακών" φαρμάκων θα σας έλεγα άλλα πράγματα ίσως, αλλά ακόμα και η ιδέα μιας ένεσης που θα πλησιάζει τα μάτια μου ας πούμε ενώ εγώ δεν είμαι σε ολική νάρκωση, με κάνει να θέλω να λιποθυμίσω εδώ και τώρα. Οπότε έτσι κι αλλιώς, λύση δεν υπάρχει στον ορίζοντα.. Πέρα από καμιά κρέμα - όταν θυμάμαι να φορέσω- κανονική ή "μυστική" όπως εκείνη για τις αιμοροϊδες που μας είχαν πει να την βάζουμε στην μούρη γιατί κάνει λέει ανάπλαση και τρομερή διαφορά, αλλά μύριζε τόσο χάλια - σαν κάτι που είναι όντως φτιαγμένο για να το βάζεις στον πωπό και όχι στο πρόσωπο σου- που τελικά δεν κατάφερα να την χρησιμοποιήσω παραπάνω από τρεις φορές. 


Τι σας τα λέω τώρα αυτά? Είπαμε, χαζολογάω μέχρι να στεγνώσει το μαλλί και να έρθει η ώρα να μπω μέσα.. Και από εβδομάδα θα σας γράφω μέσα στην γκρίνια για δίαιτες ξανά γιατί έχει έρθει η ώρα μηδέν που όλο την πάω πίσω πίσω κι όλο μπροστά μου την βρίσκω και εν τω μεταξύ αν συνεχίσω έτσι θα γίνω γουρούνι. Όχι σαν αυτό το όμορφο γουρουνάκι της φωτογραφίας που το είδα και χάζεψα, τα άλλα τα κανονικά, που είναι ροζ μεν αλλά ζυγίζουν 200 κιλά. Δίαιτα λοιπόν, και τρέμε κόσμε γιατί θα ταλαιπωρώ το σύμπαν επειδή θα πεινάω και εγώ όταν πεινάω γίνομαι αφόρητη, μου φταίνε τα πάντα όλα.. Και πεινάω βέβαια όχι όταν είμαι νηστική, καμία σχέση, αλλά όταν δεν τρώω λιχουδιές. Βάλε με να ζήσω με ψητά και σαλάτες και σε χρόνο DT θα έχεις μπροστά σου έναν βαθιά δυστυχισμένο άνθρωπο. Βλέπετε για μένα, το φαγητό είναι απόλαυση ισάξια με το σεξ, ας πούμε . Κι όπως αν για κάποιο λόγο  έπρεπε να περιοριστώ στην ιεραποστολική στάση μόνο θα το έκοβα κι αυτό φαντάζομαι μια και καλή πριν ασπρίσουν τα μαλλιά μου από την βαριεστημάρα, έτσι και από το να φάω μια μπριζόλα και κολοκύθια βραστά προτιμώ να μείνω νηστική. Και όλοι ξέρουμε πως ο άνθρωπος χωρίς τροφή και χωρίς χαρά είναι μισός, έτσι δεν είναι? Ετοιμαστείτε για πολλή γκρίνια λοιπόν. Δεν ξέρω μήπως βάλω και σήμανση.. Φιλιά!!!