Sunday, April 17, 2011

Τέλος διαδρομής....

Αυτό το bloggάκι δυστυχώς μας τελείωσε.. Ή και αν δεν μας τελείωσε εντελώς μας τελειώνει ωρα με την ώρα... Κάθομαι και γράφω ξαπλωμένη σε ένα ξένο κρεβάτι, σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο και το αισθάνομαι όλο αυτό σαν κάτι σχέσεις που φτάνεις να τις τραβάς από τα μαλλιά κάποια στιγμή και εκείνες δεν ισιώνουν με τίποτα... Και αυτό το υπέροχο τριήμερο που πέρασα εδώ, με γέλιο απίστευτο, με στιγμές που θα τις θυμάμαι χρόνια και θα γεμίζει η ψυχή μου, και με ανθρώπους που αγαπάω πολύ, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως έχω πάρα πολλά πράγματα στο μυαλό μου που θέλω πια να τα μοιράζομαι και να τα ζω σε χρόνους πραγματικούς...Να τα λέω, να τα ακουμπάω, να τα εκμυστηρεύομαι  και να τα ακούω αληθινά...
Και έτσι, σας φιλώ και ανανεώνω το διαδικτυακό μας ραντεβού κάθε Τετάρτη στο FnL Guide.. Στο Food, Leisure and the City θα παραμείνει το κομμάτι της πραγματικότητας μου στο οποίο  μπορώ και θέλω να ανοίγω την πόρτα σε περισσότερους ανθρώπους από όσους χωράει η αληθινή μου καθημερινότητα.. Τα υπόλποιπα νομίζω πως ήρθε πια η ώρα να τα κρατάω για τον εαυτό μου και για εκείνους τους οποίους αφορούν...Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την παρέα, και την υπέροχη διαδρομή...

Monday, April 11, 2011

Εικόνες και όνειρα....

Κατακόκκινες φράουλες πάνω σε κρέμα...



Φυσαλίδες σαμπάνιας μέσα σε ποτήρι flute...



Λινά δροσερά σεντόνια...



Το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα σε μια αγκαλιά...



Το άρωμα σου στην λακουβίτσα του λαιμού...



Το γαλάζιο νερό που με τυλίγει...



Αντηλιακό πάνω σε μαυρισμένο δέρμα....



Σκιερά καπέλα....




Μυστικά κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά...




Παγάκια που κουδουνίζουν στο ποτήρι μου...




Μουσική που με κάνει να θέλω να χορέψω μέχρι το πρωί...




Αλήθειες και ψέμματα...




Ο καπνός του τσιγάρου μέσα στο μισοσκόταδο...




Όλες οι γραμμές της ζωής μου...




Φιλιά με αλάτι και ζάχαρη...




Σκληρά παιχνίδια...



Η άκρη του ουράνιου τόξου... 



Μια παραλία όλα τα καλοκαίρια...






Τα παραμύθια που τελειώνουν όπως θέλω εγώ....






Saturday, April 9, 2011

Τα κομμάτια του παζλ...(Updated)

 

Θέλω να γράψω κάτι καινούριο.. Που ταυτόχρονα είναι παλιό και χιλιοειπωμένο.. Για τις λιακάδες που τις είχα επιθυμήσει και ήρθαν.. Για τις σαγιονάρες που φόρεσα σήμερα πρώτη μέρα και το υπέροχο mani -pedi στην Τέτα.. Σε χρώμα σκούρο γκρί που δεν είναι και τόσο ανοιξιάτικο αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στα καινούρια βερνίκια με τα καπάκια κορσέδες - δεν ξέρω καν τι εταιρία είναι- και την απίστευτη παλέτα.... 

Με έχει πιάσει η άνοιξη, είναι οριστικό... Στο σπίτι είμαι τουρίστρια, δεν μαγειρεύω, δεν πάω καν σούπερ μάρκετ όσο συχνά θα έπρεπε, είμαι συνέχεια στους δρόμους, και ευτυχώς που τα αγόρια μου έχουν συνηθίσει και με καταλαβαίνουν.. Και κάνουν - μάλλον- υπομονή... Αδυνατώ να μαζέψω το μυαλό μου, τι να πω, και δεν με βοηθάνε καθόλου και οι συνθήκες, καθόλου όμως.. Και όσο και αν προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη και προσγειωμένη, η εποχή με κάνει αδύναμη και επιρρεπή σε μεγαλεπήβολα σχέδια, σε ασκήσεις -όχι μόνο- επί χάρτου και σε ονειροπολήσεις κάθε είδους.. Με την διαφορά ίσως πως εγώ συνήθως τα όνειρα μου καταλήγω να τα κυνηγάω και να παλεύω να τα κάνω να συμβούν...

Και φυσικά, επειδή όλα είναι ρευστά και αλλάζουν από ώρα σε ώρα, και επειδή το μυαλό μου δουλεύει όπως πάντα στους δικούς του αλλόκοτους ρυθμούς, έχω σχεδιάσει επιμελώς την ζωή μου από τον Σεπτέμβρη και μετά αλλά δεν έχω ιδέα τι θα κάνουμε το Πάσχα... :-)
Άλλωστε, το σύμπαν  αρέσκεται να με βάζει να οργανώνω διάφορα και τελευταία στιγμή να μου τα αλλάζει.. Στην αρχή χαλιόμουν και τρελαινόμουν.. Στην συνέχεια όμως υπερίσχυσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.. Και να αφήνομαι στις εξελίξεις.. Ανακουφιστική άσκηση, αλήθεια σας λέω, ειδικά για ένα άτομο σαν εμένα που έχω τεράστια ανάγκη να έχω στην ζωή μου τον έλεγχο των πάντων, και ναι, όλα έχουν λόγο που γίνονται στην ζωή να το θυμάστε... Έτσι το να μπορείς να προσαρμόζεσαι σ΄αυτά που έρχονται, και στις αλλαγές ακόμα και της τελευταίας στιγμής χωρίς να χάνεις την χαρά, είναι ακροβατικό τεράστιο αλλά και δύναμη μαζί.. Και μπορεί να χρειάστηκα να κουτουλήσω με φόρα σε πολλούς τοίχους και μετά να κάνω ένα μάθημα με τον Γιάννη για να καταλάβω ακριβώς πως γίνεται -  πως μπορώ να κρατάω το focus μου σταθερό εκεί που θέλω πραγματικά, αγνοώντας τα περιφεριακά που με αποπροσανατολίζουν-  αλλά τώρα είμαι απολύτως on top of my game... Και η αίσθηση είναι συγκλονιστική... 

Και μέσα σε όλα έχω και ένα καρδιοχτύπι σχεδόν εφηβικό για αυτά που θα έρθουν, και φταίει η άνοιξη γι΄αυτό και οι λιακάδες.. Και τα σχέδια, και τα γέλια με τις φίλες μου, και οι κώδικες που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που είναι το κέντρο της ζωής και του σύμπαντος μου, και η βεβαιότητα πως τα δύσκολα πέρασαν - ξανά-  και είμαστε πάντα εδώ... Στην σκηνή, ζωντανοί, σαν ροκ συγκρότημα που λέει και η Άλκιστις...  

Και έτσι, για πρώτη φορά μετά από καιρό νοιώθω πάλι καλά.. Κανονικά καλά, χωρίς δυσάρεστες σκέψεις να θολώνουν το χρώμα και το φως μου, χωρίς άγχος για το τι θα συμβει μετά και με την σιγουριά πως ελάχιστα πράγματα μπορούν να χαλάσουν πια την πολύτιμη ηρεμία μου... Το ξέρω, το έχω τσεκάρει, και έχω περάσει τα πιο δύσκολα τεστ.. Αν μου έλειψε κάτι τον χειμώνα που πέρασε, και το μισό καλοκαίρι πριν από αυτόν, είναι η αίσθηση της χαράς που με γέμιζε το πρωί όταν ξυπνούσα, και το χαμόγελο που αντίκρυζα στον καθρέφτη μου.. Και η ανεμελιά, και το φως που τα έκανε όλα να μοιάζουν πιο εύκολα.. Πιο απλά... Κάποια στιγμή στην διαδρομή ξέχασα να αγαπάω τον εαυτό μου.. Να τον προσέχω.. Και να τον εμπιστεύομαι... Και αν συνειδητοποίησα κάτι λοιπόν, είναι πως τελικά ότι και αν κάνω, και όσο πολύ και αν προσπαθήσω, και όσο και αν κλάψω, πικραθώ ή παλέψω, στο τέλος της μέρας θα συμβεί αυτό που είναι να συμβεί.. Και μαζί με εκείνους που ήταν και είναι πάντα εδώ, θα μείνουν και εκείνοι που θέλουν.. Παλιότερα έλεγα αντέχουν αλλά είχα άδικο.. Το να μένεις δεν θέλει αντοχές θέλει μόνο αγάπη.. Μένουμε για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους και έτσι κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν.. Και κανείς  δεν είναι κανενός.. Και ότι είναι δικό μας μπορεί να φύγει και ίσως να ξαναγυρίσει κάποτε, ακόμα και όταν θα έχουμε πάψει να το περιμένουμε από καιρό.. Αυτό ειδικά το ξέρω με πιο μεγάλη σιγουριά από ποτέ.. Και με τον πιο παράξενο, σχεδόν μεταφυσικό τρόπο.. Όπως και το ότι το σύμπαν έχει το πιο απίστευτο timing και το πιο παράξενο χιούμορ.. 

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μου έχω και μια αγωνία.. Όχι αγωνία μάλλον, αδημονία.. Αυτή είναι η σωστή λέξη... Σαν να παλεύω εδώ και καιρό να φτιάξω ένα παζλ και ξαφνικά, τα κομμάτια αρχίζουν να μπαίνουν στην θέση τους με έναν τρόπο απίθανο, σχεδόν από μόνα τους και  εγώ περιμένω να δω την εικόνα τελειωμένη.. Και να καταλάβω τα γιατί και τα πως που με βασάνισαν πολύ.. Και που καιρό τώρα αναρωτιόμουν τον σκοπό που ήρθαν να επιτελέσουν στην ζωή μου.. "Το σύμπαν μοιάζει να έχει αποφασίσει να σου βάλει τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση.. Με τον πιο απτό τρόπο. Συγκριτικά.." μου είπε μερικές μέρες πριν η Μαρία που μου εξηγεί τα πάντα σαν γάργαρο νερό.. Και είχε δίκιο, το ξέρω, το βλέπω... Τα κομμάτια του παζλ πετάνε στον αέρα γύρω μου και προσγειώνονται στην σωστή τους θέση και ανακαλύπτω άναυδη πως τίποτα δεν είναι όπως το είχα φανταστεί.. Με την καλύτερη και την χειρότερη έννοια μαζί...

Και έτσι, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι... Και ξέρω τι θέλω, και πως μπορώ να το έχω.. Αλλά και ότι ακόμα και αν δεν μπορώ να το έχω, θα είναι όλα το ίδιο όμορφα και το ίδιο γελαστά, και το ίδιο φωτεινά γιατί έτσι νοιώθω εγώ μέσα μου.. Νοιώθω δυνατή και γεναιόδωρη.. Και ειμαι πάλι ερωτευμένη.. Πολύ... Με την άνοιξη.... :-) 
Και απίστευτα ελεύθερη.. Ξανά... 

Υ.Γ. Η λέξη κλειδί απουσιάζει από το κείμενο αλλά όχι και από την πραγματικότητα μου.. Και είναι μία.. "Accelerator"... Επιταχυντής... Είναι αυτό το υλικό που δίνει την ώθηση στις εξελίξεις και που κάνει την σπίθα πυρκαγιά... Μπορεί να είναι και ο αστάθμητος παράγων.. Αυτό που υπήρχε, και έπαψε να υπάρχει, για να ξυπνήσεις μια μέρα και να ανακαλύψεις πως τελικά ήταν πάντα εκεί.. Και πως τώρα μένει να αποφασίσεις τι θέλεις πραγματικά.. Και γιατί.. Και πως... 

UPDATE: Χαίρομαι που σας βρίσκω όλους σε mood ανοιξιάτικο και που σας αρέσουν αυτά τα ποστ... Τα ελαφρώς - ή βαρέως- ψυχαναλυτικά και αισιόδοξα.. Γιατί μου αρέσουν πολύ και μένα.. Δεν μπορώ να κρατήσω όμως τα credits για τον εαυτό μου γιατί ότι γράφω εδώ, όλες οι εξηγήσεις και όλο το process, είναι του Γιάννη και της Ειρήνης.. Εγώ απλά ακολουθώ οδηγίες.. Και στα δύσκολα επιστρέφω και ζητάω διευκρινήσεις και άντε πάλι απ΄την αρχή... Τέλος, νομίζω πως βρήκα και το τραγουδάκι που ταιριάζει στο κομμάτι μου γάντι... Αγαπημένη Άλκηστις και "Να σε δω να γελάς..."

Υ.Γ.2  Και σας ευχαριστώ και για τα mails, ελάτε όμως, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κάνετε λογαριασμό Google..

Wednesday, April 6, 2011

Αρχή και τέλος εποχής.... (Updated)


 
Και να που το FnL μπήκε επισήμως στην φάση Beta.. Που σημαίνει πως το κομμάτι των μελών είναι active -αν και με μικρά προβλήματα οπότε αν προσπαθήσετε να γραφτείτε και δεν τα καταφέρετε, please try again κάποια στιγμή αργότερα- και με διάφορα ακόμα πράγματα που θα προστίθενται κάθε μέρα... Όπως το ζω από κοντά μου φαίνεται απίστευτα ενδιαφέρον.. Και δύσκολο βέβαια, ποτέ δεν φανταζόμουν πως χρειαζόταν τόση δουλειά και τόσες δοκιμές για να ανέβει το κάθε τι, όμως νομίζω πως το αποτέλεσμα μας δικαιώνει όλους οπότε χαλάλι η ταλαιπωρία. 

Αυτό που είναι μάλιστα ακόμα πιο exciting είναι το ότι τελικά όπως και τα blogs αλλά σε ένα πολύ πιο εξειδικευμένο και προηγμένο τεχνολογικά περιβάλλον, θα δημιουργηθεί και εκεί μια παρέα ανθρώπων που θα μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα και κοινούς κώδικες, και με τα διάφορα events που οργανώνονται και που θα είναι πολύ ξεσηκωτικά θα γνωριστούμε και από κοντά με ακόμα περισσότερους διαδικυτακούς φίλους... Και μακάρι - όπως λέει και ο μεγάλος Νιόνιος για όλες τις παρέες- να γράψουμε και εμείς την δική μας ιστορία.. :-) 

Κατά τα άλλα, ο μήνας μπήκε με απώλειες, την Κυριακή που μας πέρασε έκλεισε ένα πολυαγαπημένο μαγαζί που για μένα τουλάχιστον ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με μια "ένδοξη" εποχή της ζωής μου - το Rock & Roll-  και σήμερα έμαθα πως στις 16 κλείνει οριστικά και το χειμωνιάτικο Sea Satin.. Στο οποίο έχουμε περάσει κάποια από τα ωραιότερα βράδια των τελευταίων χρόνων... Βέβαια, καλά να είμαστε και εμείς και οι φίλοι μας και μαγαζιά ανοίγουν ξανά όσο υπάρχουν οι άνθρωποι να τα στήνουν και να τους δίνουν ζωή και ενέργεια.. Όμως κατά μια έννοια, μιλάμε για το τέλος μιας εποχής... Στο FnL υπάρχει ένα αποχαιρετιστήριο κομμάτι για το Rock και αν το διαβάσετε να δείτε οπωσδήποτε και το βίντεο.. Είναι τα τελευταία λεπτά του πάρτι που διοργάνωσαν ο Αντρέας και ο Γιώργος για να πουν το αντίο όπως άξιζε στο μαγαζί τους.. Και είναι συγκινητικό να δείτε τον κόσμο που ήρθε ακόμα και από το εξωτερικό για να συμμετάσχει και να τιμήσει και τα παιδιά και τις νύχτες που πέρασαν εκεί  24 ολόκληρα χρόνια... 

Η άνοιξη είναι εδώ και δεν είναι, μια γελάει και μια κλαίει και ο ανάδρομος δεν βοηθάει καθόλου τα πράγματα, όμως την παλεύουμε έτσι δεν είναι? Και έρχεται Πάσχα, και κάνουμε σχέδια, και ξεσηκωνόμαστε, και έτσι και εγώ μπορεί να μην έχω κέφι για καθημερινό blogging αλλά σας υπόσχομαι πως τουλάχιστον θα σας κρατώ ενήμερους για τις εξελίξεις.. Φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα "καινούρια ρουχαλάκια" της στήλης μου... Τα διάλεξα μόνη μου και νομίζω πως με αντιπροσωπεύουν απολύτως... :-)

UPDATE: Παρόλο που δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, ούτε καν η δεύτερη, θα ακολουθήσω την συμβουλή του Π. και από εδώ και στο εξής θα αποκλείσω τους ανώνυμους σχολιαστές.. Πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να βάλω κάποιους από εσάς στον κόπο να δημιουργήσουν έναν λογαρισμό Google ή open ID, αλλά είναι κάτι πολύ απλό - χρειάζεται μόνο ένα nick name και ένα e- mail το οποίο όμως δεν φαίνεται πουθενά αν δεν θέλετε-  και ελπίζω πως δεν θα σας χαλάσει πολύ να το κάνετε.. Είναι ο μόνος τρόπος τελικά όμως να ξεμπερδέψω μια και καλή με όλα αυτά τα πικρόχολα, μίζερα ανθρωπάκια που επιμένουν να διαβάζουν φανατικά, και παρόλα αυτά, να προσπαθούν να μου χαλάσουν το κέφι κάθε τόσο με τα σχόλια τους.. Ειδικά για ανθρώπους (και μαγαζιά) που αγαπώ πολύ.. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν στο σύμπαν μου όσο και αν προσπαθούν, ας εξαφανιστούν και από το blog μου μια για πάντα... 

Monday, April 4, 2011

Status update...

Τελικά η μεγαλύτερη δυσκολία στο blog- όπως και στο Facebook- είναι πως ξεκινάς να γράφεις αυτό που σκέφτεσαι και στην πορεία συνειδητοποιείς πως στην πραγματικότητα αυτό που κάνεις είναι να αυτο- ψυχαναλύεσαι παρουσία κοινού... Πράγμα που συχνά είναι πολύ άβολο...

Saturday, April 2, 2011

Ένα βροχερό Σάββατο πρωί...

Σάββατο πρωί και η άνοιξη την έχει κάνει για αλλού.. Μάλλον για Θεσσαλονίκη από ότι μου είπε η Στέλλα που την πήρα τηλέφωνο για να της ευχηθώ για τα γενέθλια της.. Βέβαια, άμα είναι να είναι η κολλητή μου ηλιόλουστο birthday girl χαλάλι της βροχής και της μαυρίλας που μας έχει ρημάξει από χτες... Απλά εγώ δεν σκοπεύω να ξεμυτήσω σήμερα, με αυτόν τον καιρό, ούτε μέχρι το περίπτερο.. Ήπια ωραία τον πρωινό μου καφέ με bars δημητριακών και περιοδικά σεμνά και ταπεινά - μια που χτες το βράδυ στο σπίτι του Άγγελου και της άλλης Στέλλας φάγαμε among others και ένα βουνό από ψωμάκια μπουκιές γεμιστά με ελιά- και τώρα, αφού έκανα λίγο την καλή νοικοκυρά  (έστρωσα τα κρεββάτια και έβαλα και ένα πλυντήριο δηλαδή μην φανταστείτε τίποτα θαύματα)  και αφού ασχολήθηκα και με την πόλη μου στο CityVille (η Φάρμα μας τελείωσε προσωρινά, βαρέθηκα την αγροτική ζωή), λέω να κάνω λίγο research στο internet...



 (Πρωινός καφές και ο Droopy φυσικά δεν μπορεί να μην πάρει το μεζεδάκι που του αναλογεί.. Ας είναι και bar δημητριακών...)



Έχω πάρει μεγάλες αποφάσεις για τους επόμενους μήνες, τώρα που το site είναι έτοιμο και μπαίνει σε μια σειρά άρα και ο Μάνος θα έχει τα δικά του και θα τρέχει όλη μέρα, είναι καιρός να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου... Το τι θα κάνω θα σας το πω εν καιρώ, ξέρω ακριβώς τι θέλω αλλά πρέπει να βρω τον τρόπο να το υλοποιήσω, όμως ήδη είμαι ενθουσιασμένη με την προοπτική όσο δεν παίρνει άλλο.. :-) 


Πίσω στα πιο καθημερινά, εχτές έγραψα επιτέλους το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου!! Και επειδή σε όσους το είπα με ρώτησαν αν είναι το πρωταπριλιάτικο αστείο μου - ευχαριστώ πολύ βρε!- το ξαναλέω και σήμερα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και αμφιβολίες... Θέλει λίγο χτένισμα και μερικές διορθώσεις βέβαια αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα.. Και μένει φυσικά να δούμε αν την γνώμη μου θα την συμμεριστείτε και εσείς...:-)

Και έτσι, με μια καλημέρα βροχερή έξω αλλά μέσα χαμογελαστή και ηλιόλουστη, και ένα γλυκό φιλί, σας εύχομαι να περάσετε ένα χαλαρό, ευχάριστο και γελαστό σαββατοκύριακο.. Με ότι πρόγραμμα έχετε κέφι και με τους ανθρώπους που αγαπάτε γύρω σας.. Εγώ για το βράδυ έχω πολύ φιλόδοξα σχέδια.. Ταινία και σουβλάκια, σπίτι φυσικά...:-)))

Υ.Γ. Το βιντεάκι μου το έστειλαν κάποια στιγμή χτες το βράδυ και το βρήκα εξαιρετικό.. Και το ανεβάζω να το δείτε και εσείς γιατί παρόλο που δεν χρωστάω κανένα εμείς πουθενά και σε κανέναν, αγαπώ Onirama... :-)




Friday, April 1, 2011

The dream....



Ονειρεύομαι πως είμαι σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο.... Παρούσα και απούσα μαζί.. Πως για όσο χρειαστεί, θαμπώνω και ενσωματώνομαι.. Με το τραπέζι, με τις καρέκλες, με το ντεκόρ.. Πως περνάνε τα βλέμματα από πάνω μου και δεν σταματάνε, με διαπερνούν σαν να είμαι διάφανη... Πως γνωρίζεις κάποιον αλλά σου είναι τόσο αδιάφορος που μπορεί να τον ξανασυναντήσεις κάποτε και να μην τον θυμάσαι καν? Αυτό... 

Ονειρεύομαι πως για όσο χρειαστεί γίνομαι ένα τίποτα, ένα καθόλου.. Δεν κρύβω κανένα ενδιαφέρον απολύτως, κανένα μυστήριο, κανένα μυστικό και κανέναν κίνδυνο.. Μιλάω αλλά αυτά που λέω δεν ακούγονται.. Και αν ακούγονται ξεχνιούνται μέσα σε δευτερόλεπτα... Γελάω αλλά το γέλιο μου δεν έχει φως, είναι απλά ευγενική γκριμάτσα.. Δεν κολλάει πουθενά, δεν μένει.. Φοράω μαύρα και έχω καταφέρει την πλήρη απουσία χρώματος.. Ακόμα και τα μαλλιά μου έχουν χάσει την λάμψη τους για λίγο.. Μπορείς να με αγνοήσεις εύκολα και χρειάζεσαι προσπάθεια για να μου δώσεις σημασία.. Ακούω τους γύρω μου να συζητούν αλλά συμμετέχω ελάχιστα.. Όσο χρειάζεται για να μην φανώ αγενής αλλά και όσο πρέπει για να μην φανώ οτιδήποτε άλλο.. Ακούω αλλά δεν επικεντρώνομαι στις συζητήσεις.. Δεν με αφορά τι λέγεται γιατί όταν κάτι δεν σε αφορά δεν νοιώθεις την ανάγκη να εκφέρεις γνώμη... 

Ονειρεύομαι πως η ψυχή μου μαζεύεται, κουβαριάζεται σε μια γωνιά του μέσα μου, και έξω μένει για όσο χρειαστεί το κέλυφος μου.. Αυτό που θα μπορούσα να είμαι αν έλειπε  η ουσία που καθόρισε την διαδρομή  μου... Μια αδιάφορη κυρία γύρω στα πενήντα... Μια μαμά, μια σύζυγος.. Μια γυναίκα χωρίς στίγμα, χωρίς επιτεύγματα, χωρίς σαφή προσανατολισμό.. Που κρατάει τις ισορροπίες, που ξέρει την θέση της, και που δεν θα κάνει την υπέρβαση ποτέ.. Που ζει στην σκιά ενός επιτυχημένου άντρα, στην σκιά ενός παιδιού, στην σκιά μιας ζωής που κάποτε την ονειρευόταν αλλιώς.. Λίγο αφημένη, λίγο φοβισμένη, λίγο συμβιβασμένη, λίγο παράξενη, λίγο αλλού... Που κάποτε μπορεί να είχε υπάρξει και όμορφη...

Ονειρεύομαι πως για ένα βράδυ, για έναν λόγο, για ένα θέλω, γίνομαι αυτό που κανείς δεν υπολογίζει, κανείς δεν θυμάται και κανείς δεν φοβάται... Ένα κάτι μέσα στον σωρό... Και παρόλο που μοιάζει με εφιάλτη, αυτό είναι το καλύτερο όνειρο που βλέπω τελευταία.. Και απολαμβάνω, και προσέχω ευλαβικά κάθε του λεπτομέρεια και κάθε του δευτερόλεπτο..