Wednesday, April 29, 2009

Cupcakes- The making of...

Όσοι από σας διαβάζετε τα blogs μου πιο τακτικά, θα ξέρετε την λατρεία μου για τα cupcakes... Και πως εδώ και καιρό προσπαθώ να ανακαλύψω την τέλεια - για μένα- συνταγή... Πειραματίζομαι συχνά, με συνταγές που βρίσκω από το Internet, με βιβλία που μαζεύω και που κάποια από αυτά μου τα έχει στείλει αγαπημένη φιλενάδα co-blogger και με έχει συγκινήσει πολύ, με κάποιες που έχω βρει από περιοδικά και πάει λέγοντας.. Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει μέχρι τώρα είναι πως τα σωστά cupcakes, τα νόστιμα και τα λαχταριστά πρέπει να συνδυάζουν spongy υφή με σχετικά σταθερό αλλά ταυτόχρονα αφράτο icing.. Σε όμορφα χρώματα φυσικά, ροζ που είναι το αγαπημένο μου, αλλά και γαλάζια ή κίτρινα ανάλογα με το κέφι... Και βέβαια να είναι διακοσμημένα με χαριτωμένα "thousands and hundreds" όπως τα ονομάζουν, μερικά από τα οποία είναι ευγενική συνεισφορά άλλης αγαπημένης φιλενάδας co- blogger...
Εχτές, ήρθε από την Αγγλία ένα καινούριο βιβλίο με συνταγές και σήμερα έσπευσα περιχαρής να δοκιμάσω... Και είπα να μοιραστώ μαζί σας το αποτέλεσμα αλλά και την προετοιμασία.. Συνταγή δεν δίνω ακόμα.. Έχω πολλή δοκιμή μπροστά μου μέχρι να καταλήξω....

Μόλις έχουν βγει από τον φούρνο....


Τα αφήνω να κρυώσουν καλά....


Και στο μεταξύ ετοιμάζω το icing... Φυσικά, ροζ...


Το απλώνω με την ειδική σπάτουλα...



Τα διακοσμώ με "thousand and hundreds"... Και είναι έτοιμα!!!!

Monday, April 27, 2009

After Easter Πατατοσαλάτα.



Με την ευκαιρία των βραστών αυγών που κατοικοεδρεύουν μέρες τώρα στο ψυγείο μου άλλα τσουγκρισμένα ήδη και άλλα όχι, είπα σήμερα το βράδυ να φτιάξω μια πατατοσαλάτα... Οκ, ο καιρός δεν πολύ βοηθάει, θα ήταν πολύ καλύτερα αν έκανε λίγη παραπάνω ζέστη, παρόλα αυτά όμως, η ιδέα μου φάνηκε πολύ yummy μια που λατρεύω τόσο τα αυγά όσο και τις πατάτες... Η συνταγή είναι απλή και πάρα μα πάρα πολύ νόστιμη.. Και σας βοηθάει να ξεφορτωθείτε με τον πιο εύγευστο τρόπο τα left overs του Πάσχα...
Βράζετε τις πατάτες - όσες θέλετε ανάλογα με την όρεξη σας ή με τα άτομα που θα ταΐσετε- καθαρισμένες μέσα σε μπόλικο νερό με αλάτι. Όταν ετοιμαστούν τις σουρώνετε, τις αφήνετε να κρυώσουν και τις κόβετε κομμάτια μέσα σε μια σαλατιέρα. Προσθέτετε αυγά βραστά κομμένα σε μεγάλα κομμάτια, ντοματίνια φρέσκα, κρεμμύδι φρέσκο ή ξερό ψιλοκομμένο, άνηθο, αλάτι πιπέρι, τυρί κίτρινο κομμένο σε κύβους, κάπαρη και ρίγανη. Προαιρετικά, μπορείτε να βάλετε και ζαμπόν κομμένο επίσης σε κύβους ή croutons.
Ετοιμάζετε και μια πικάντικη vinaigrette με πολύ καλό λάδι, ξύδι, αλατοπίπερο και μουστάρδα., περιχύνετε, ανακατεύετε καλά να πάει παντού , αφήνετε την σαλάτα για καμιά ώρα εκτός ψυγείου για να δέσουν μεταξύ τους τα υλικά και σερβίρετε... Τρώγεται πολύ ωραία και μόνη της μια που είναι ένα σούπερ πλήρες γεύμα ή συνοδεύει άψογα μπιφτέκια στην σχάρα (που έχω εγώ στο πρόγραμμα για σήμερα) ή οποιοδήποτε άλλο ψητό κρέας. Εγώ βέβαια που δεν είμαι πολύ του ελαφρού διαιτολογίου έχω ετοιμάσει και ένα καρβελάκι ψωμί με cheddar και καυτερές πιπεριές για να συνοδέψουμε το dinner μας αλλά μην μου δίνετε σημασία.. Είμαι λάιμαργος άνθρωπος και σε λίγο θα τρώω καράβια μαζί με τους επιβάτες γιατί θα έχω γίνει φάλαινα...:-))))

Thursday, April 23, 2009

Αγελάδες στην κουζίνα μου...

Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει τεράστιο κόλλημα με δύο ζώα... Τις αγελάδες και τα γουρούνια... Τα οποία κατακλύζουν το σπίτι μου, όχι live εννοείται αλλά σε διακοσμητικά αντικείμενα, ή μάλλον, για να ακριβολογώ, κατακλύζουν τα δωμάτια που με αφορούν πιο πολύ γιατί δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον Μάνο να υποδέχεται τους φίλους μας σε ένα σαλόνι στολισμένο με αγελάδες ή γουρούνια, ή και κανένα άλλο ζώο άλλωστε πλην του Droopy ο οποίος βασιλεύει βεβαίως σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους του σπιτιού...
Τέλος πάντων, για να επανέλθω στα γουρούνια και τις αγελάδες, έχω μαζέψει πια ένα σωρό, το ένα πιο χαριτωμένο από το άλλο, και οι φίλοι μου που ξέρουν το κόλλημα μου βοηθάνε αποφασιστικά στην αύξηση της συλλογής μου μια που, ότι σχετικό βρουν μου το φέρνουν... Για να μην τσακώνονται μάλιστα έχει το καθένα τον δικό του χώρο, οι αγελάδες στην κουζίνα και τα γουρούνια στο γραφείο μου και feel free να μου αποκαλύψετε την άποψη σας για τον διαχωρισμό αυτό... Έτσι, σήμερα αποφάσισα να σας παρουσιάσω το πρώτο μέρος της συλλογής μου, τις αγελάδες της κουζίνας μου δηλαδή, που είναι άλλωστε και ο καταλληλότερος χώρος για να του αφιερωθεί ένα ποστ στο παρόν, μαγειρικό ιστολόγιο... Πάμε λοιπόν....

Φλιτζανάκια του espresso..



Και ασορτί γαλατιέρα με... περιεχόμενο....



Βάση για το χαρτί της κουζίνας...


Θήκη για το σαπούνι... (Αυτή η καημένη είναι η πιο παλιά απ' όλες και η πιο ταλαιπωρημένη αλλά την έχω κολλήσει όσο καλύτερα μπορώ και εξακολουθώ να την χρησιμοποιώ γιατί την αγαπάω πολύ...)




Γάντι για να βγάζουμε τα καυτά ταψιά από τον φούρνο...



Τασάκι...



Αυτή μου την έφερε η Μάρθα πριν από κανέναν μήνα και είναι κουμπαράς για τα ψιλά που φέρνω ρέστα από το super market....




Και....

Μαγνητάκια για το ψυγείο βέβαια...




Αυτή κάνει και mooooo όταν την ζουλάς....:-))


Φυσικά, αν έψαχνα στα συρτάρια μου θα ανακάλυπτα και άλλες, κάτι κουτάλες για το σερβίρισμα της σαλάτας ας πούμε και ένα scoop για παγωτό, όπως και ένα μπουκάλι για το γάλα που βρίσκεται μέσα στο ψυγείο - γεμάτο όμως συνήθως με νερό- αλλά είπα να μην ξεσηκώσω το σπίτι και να μείνω στα εμφανή... Και βέβαια, έχω σχέδια και για το μέλλον.. Όπως μια τοστιέρα αγελάδα που είμαι σίγουρη πως υπάρχει κάπου εκεί έξω, απλά δεν θυμάμαι αν την είχα δει στο Octopus ή κάπου αλλού, με έναν ασορτί βραστήρα για το νερό σε πρώτη φάση, και ένα χαλάκι για μπροστά στον νεροχύτη στην συνέχεια... Και μετά βλέπουμε... Πάντως, σας πληροφορώ πως τα ζωάκια μου είναι σούπερ παρέα στα μαγειρικά και ζαχαροπλαστικά μου εγχειρήματα και μου φτιάχνουν και το κέφι τρελά όταν τα χαζεύω... Λέτε σε μια άλλη ζωή να ήμουν και εγώ moooooo?

Υ.Γ. Σε επόμενο διακοσμητικό ποστ, θα σας δείξω και την συλλογή μου από αστείες αλατιέρες για την οποία είμαι επίσης πολύ περήφανη....

Wednesday, April 22, 2009

Ντουλάπες, συρτάρια και πατάρια....

Το φετινό Πάσχα πέρασε χαλαρά, οικογενειακά και όμορφα, μακριά από το νησί μεν αλλά με μια άνοιξη υπέροχη να μας κλείνει το μάτι και με αγαπημένους φίλους - οικογένεια σχεδόν πια- να μας συντροφεύουν σε τραπέζια και βόλτες που μας έκαναν να ανανεωθούμε απολύτως και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας...
Έχω να αναφέρω δε ότι η μαγειρίτσα πέτυχε σούπερ, βρήκα και μάραθο τελευταία στιγμή οπότε ήταν και απολύτως αυθεντική, και την Κυριακή του Πάσχα η φίλη μου η Μάρθα μας μαγείρεψε ένα κατσίκι επίσης καταπληκτικό που το φάγαμε μέχρι τελευταίας μπουκιάς... Από δίαιτα δηλαδή αυτές οι μέρες, καμία σχέση... Διότι δεν ήταν μόνο η μαγειρίτσα και το κατσίκι... Φάγαμε και πίτες, και γλυκά, και αυγά, έφτιαξα και cupcakes με τα easter bunnies της Γεωργίας, χτυπήσαμε και ένα Matsuhisa την Μεγάλη Πέμπτη να μας βρίσκεται, ε, βάλτε και κάτι deliveries και κάτι άλλες μικρο- εξόδους τύπου KFC και βγάλτε συμπέρασμα... Βογκάμε ακόμα αλλά χαλάλι του...



Πήγαμε και σινεμά όμως, είδαμε το Duplicity με την Julia Roberts και τον Clive Owen και το Ψωνίζω άρα Υπάρχω με την γλυκούλα Isla Fisher και την Christine Scott Tomas θεά στον ρόλο της ξινής Γαλλίδας διευθύντριας περιοδικού μόδας, σας τα συνιστώ και τα δύο ανεπιφύλακτα, είδαμε και άφθονο DVD (Criminal Minds Season 3), και γενικά πολύ το ευχαριστηθήκαμε το Πάσχα στην πόλη...
Βέβαια, δεν σας κρύβω πως με πήραν τηλέφωνο διάφοροι αγαπημένοι φίλοι από το νησάκι (η Μαρία και ο Bill, ο Τάσος, ο Ζαννής, η Στέλλα, ο Κώστας , ο Δημήτρης και ο Χρήστος, ο Danielle) για να μας πουν ότι τους λείψαμε φέτος, και πολύ το χάρηκα... Γιατί και μένα μου έλειψε το νησάκι, απλά όχι τόσο όσο περίμενα...
Anyway, η γιορτή πέρασε και τώρα έχουμε άλλες δουλειές να ασχοληθούμε... Εγώ ας πούμε, από χτες φτιάχνω ντουλάπες... Μάζεψα τα πολύ χειμωνιάτικα, κάτι χοντρά πουλόβερ και μπουφάν, κάτι μπότες, και κάτι παντελόνια μάλλινα που όσο και να χαλάσει πάλι ο καιρός αποκλείεται να τα ξαναφορέσουμε, σκαρφάλωσα στα πατάρια και τα τακτοποίησα και κατέβασα και τα πρώτα καλοκαιρινά... Όχι τα μαγιό και τα πολύ λεπτά ακόμα, αλλά τα ενδιάμεσα.. Κάτι κοτονένια πουλοβεράκια και ζακετούλες, κάτι κοντομάνικα μπλουζάκια για από μέσα, κάτι παντελόνια πιο λεπτά... Και με την ευκαιρία, τακτοποίησα συρτάρια, έβαλα αρωματικά σακουλάκια και χαρτιά παντού και περιμένω με ανυπομονησία τις -ροζ και λιλά για μένα και πράσινες για τα αγόρια μου - αρωματικές κρεμάστρες που παράγγειλα από το http://store.crabtree-evelyn.com/hanger-ros35130.html για να συμπληρωθεί το concept απολύτως...


Και αφού τελείωσα και με αυτά, το επόμενο μου project είναι πια οι βεράντες... Θα πάω να προμηθευτώ τα φοβερά εργαλεία κηπουρικής που ανακάλυψε η Wintersea στο Agrinvest, θα πάω και από το φυτώριο για φυτά και χώμα και... Ποιος με πιάνει... Δουλειές με φούντες κανονικά... Εννοείται πως, όταν τελειώσω θα απαθανατίσω τις δημιουργίες μου για να σας τις δείξω.. Μέχρι τότε όμως, φιλιά και Χρόνια Πολλά σε όλους....:-)

Saturday, April 18, 2009

Καλή Ανάσταση !!!


Σήμερα η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και - για μένα- εξαιρετικά busy.... Έχω ετοιμασίες τρελές για το βραδινό αναστάσιμο τραπέζι, θέλω να είναι όλα τέλεια και να προλάβω να φτιάξω και cupcakes για να αξιοποιήσω τα ζαχαρένια easter bunnies και κοτοπουλάκια που μου έφερε η melissoula σε ένα από τα προηγούμενα ταξίδια της, έχω να γυαλίσω και κάτι ασημικά κατάμαυρα να μην ξεφτιλιστούμε και τελείως... Καταλαβαίνετε... Παρόλα αυτά όμως βρήκα λίγο χρόνο να φωτογραφίσω την υπέροχη λαμπάδα μου - από την Μάρθα φυσικά- (κάντε κλικ να δείτε την λεπτομέρεια του κουτιού, αξίζει πραγματικά τον κόπο), το κοντοπίθαρο, απογοητευτικό φετινό αυγό μου μια που όταν αποφάσισα να πάω να το πάρω τα μεγάλα, τα όμορφα, είχαν τελειώσει και τα pop αυγά μου με τα οποία ελπίζω να εντυπωσιάσω τους καλεσμένους μου tonight... Μου φάνηκε η απολύτως κατάλληλη εικόνα για να σας ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου να περάσετε υπέροχα, να ξεκουραστείτε, να χαλαρώσετε, να γελάσετε πολύ και δυνατά και να γεμίσετε τις μπαταρίες σας... Φιλιά πολλά και Καλή Ανάσταση σε όλους!!!!!

Υ.Γ. Ελπίζω να με συγχωρήσετε που δεν θα απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου ποστ αλλά πραγματικά πνίγομαι σήμερα.. Από την επόμενη εβδομάδα θα το ξαναπιάσω κανονικά το σπορ...:-)))

Wednesday, April 15, 2009

Μαγειρίτσα Λαγκαδινή


Η συνταγή για μαγειρίτσα που ακολουθεί δεν είναι από τις συνηθισμένες. Βλέπετε, στον τόπο καταγωγής του Μάνου, που είναι τα Λαγκάδια Αρκαδίας, συνηθίζουν την μαγειρίτσα να την φτιάχνουν πηχτή σαν φρικασέ και όχι σούπα. Πέρα από αυτό, η συγκεκριμένη δεν έχει ούτε το παραδοσιακό αυγολέμονο.. Είναι "κόκκινη" με ντομάτα δηλαδή, και πριν σερβιριστεί την ανακατεύουν με γιαούρτι... Μπορεί να σας ακούγεται παράξενη ως concept αλλά μιιλάμε για αποτέλεσμα beyond...
Όσο ζούσε, την έφτιαχνε ο πεθερός μου ο οποίος ήταν σούπερ μάγειρας με ειδικότητα μάλιστα στα αυγολέμονα και αυτό από μόνο του δίνει άλλη αξία στο ότι προτιμούσε αυτή την παραλλαγή από την κλασσική.. Δυστυχώς τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμα την μαγειρική σαν χόμπι και δεν είχα ασχοληθεί να τον βοηθήσω ή να πάρω την συνταγή... Τώρα που δεν είναι πια μαζί μας, και μια που θα μείνουμε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια στην Αθήνα για Πάσχα, αποφάσισα να βρω την συνταγή και να την δοκιμάσω.. Ευτυχώς το σόι του Μάνου είναι μεγάλο και οι αδερφές του πατέρα του είναι και φοβερές μαγείρισσες και μπόλικες, οπότε δεν δυσκολεύτηκα να βρω άκρη. Έτσι, το Μεγάλο Σάββατο από το πρωί θα πέσω με τα μούτρα στην προετοιμασία.. Και είμαι σίγουρη πως ο πεθερός μου από κει που είναι θα με κοιτάζει περήφανος.. Και λίγο άναυδος ίσως γιατί νομίζω πως αν κάποιος του έλεγε μερικά χρόνια πριν πως θα ασχολούμουν με το σπορ θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια.. Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν το σημερινό ποστ σε εκείνον.. Που μας λείπει πάρα πολύ, όσο και αν περνάει ο καιρός... Τέτοιες μέρες μάλιστα, γιορτινές, εμένα προσωπικά μου λείπει ακόμα περισσότερο...
Λένε πως ο χρόνος τα απαλύνει όλα... Και είναι αλήθεια αυτό, για τα πράγματα που μας πληγώνουν.. Αυτά που μας έκαναν να χαιρόμαστε όμως, οι άνθρωποι και η αγάπη τους που ξεχείλιζε την ψυχή μας ζεστασιά και ασφάλεια, δεν ξεχνιούνται.. Ούτε γεμίζει το κενό που αφήνουν πίσω τους... Μαθαίνουμε απλά να ζούμε χωρίς αυτούς.. Και πάντα, ,μα πάντα, τους έχουμε μαζί μας... Να μας κάνουν με την θύμηση τους πότε να χαμογελάμε και πότε να δακρύζουμε...

Μαγειρίτσα Λαγκαδινή.

Υλικά

2 συκωταριές και μια σακούλα εντεράκια .
1 κρεμμύδι ξερό
2 ματσάκια κρεμμυδάκια φρέσκα
1 ματσάκι μάραθο
1 ματσάκι άνηθο
2 1/2 κουταλιές πελτέ
5 κουταλιές της σούπας λάδι
αλάτι πιπέρι
1 δοχείο γιαούρτι στραγγιστό (αυτό με το χεράκι)

Εκτέλεση

Πλένουμε καλά τα εντεράκια, τα τρίβουμε με λεμόνι και αλάτι να ασπρίσουν , τα ξεπλένουμε και τα βάζουμε μαζί με τις συκωταριές σε μια κατσαρόλα με νερό ίσα που να τα σκεπάζει. Τα αφήνουμε να ζεματιστούν αλλά να μην βράσουν. Ψιλοκόβουμε τα μυριστικά (τα φρέσκα κρεμμυδάκια με και με το πράσινο τους). Σουρώνουμε την συκωταριά και τα εντεράκια, τα αφήνουμε να κρυώσουν και τα κόβουμε σε μικρά κομματάκια. Τα βάζουμε σε μια βαθιά κατσαρόλα το λάδι, τα τσιγαρίζουμε, ρίχνουμε την ντομάτα, το αλατοπίπερο και τα μυριστικά και νερό τόσο ώστε να βράσουν μεν αλλά να μην γίνει η μαγειρίτσα νερουλή (ούτε καν να τα σκεπάζει δηλαδή). Καλύτερα είναι να ξεκινήσετε με λιγότερο νερό και αν χρειαστεί να συμπληρώσετε κατά την διάρκεια του μαγειρέματος. Πρέπει να βράσουν καλά η συκωταριά και τα εντεράκια και το μείγμα να είναι παχύρρευστο έτσι ώστε, όταν θα συμπληρώσετε το γιαούρτι να τρώγεται με το πιρούνι. Λίγο πριν την σερβίρετε, και αφού την έχετε βγάλει από την φωτιά, προσθέτετε το γιαούρτι το οποίο πρέπει να το έχετε βγάλει αρκετή ώρα νωρίτερα από το ψυγείο για να έχει πάρει την θερμοκρασία του δωματίου και να μην κόψει όταν πέσει μέσα στο ζεστό φαγητό (περίπου τον μισό κεσέ - θα το δείτε με το μάτι έτσι ώστε να πήξει όσο σας αρέσει).

Η συγκεκριμένη μαγειρίτσα κρατάει υπέροχα στην κατάψυξη. Μπορείτε να την βάλετε σε ατομικά τάπερ και να την ζεσταίνετε όποτε σας πιάσει λιγουρίτσα.. Εμείς την έχουμε φάει και 6 μήνες μετά και ήταν πραγματική απόλαυση...
Υ.Γ. 2 Η μαγειρίτσα της φωτογραφίας είναι η γνωστή παραδοσιακή.. Θα φωτογραφίσω την δική μου και θα την αντικαταστήσω το Σάββατο...:-)

Monday, April 13, 2009

Τα τέλεια Πασχαλινά αυγά....


Δεν μιλάω για τα κανονικά αυγά, εννοείται αυτό... Τα τέλεια Πασχαλινά αυγά είναι σοκολατένια (οκ, μπορεί να είναι και κουνέλια από αυτά που τρως πρώτα τα αυτιά τους και μετά το υπόλοιπο ζώο), από εξαιρετικής ποιότητας σοκολάτα και με πολλά, πάρα πολλά όμως, σχέδια από ζάχαρη.. Κάτι λιτά, minimal αυγά που βλέπω τελευταία σε διάφορα ζαχαροπλαστεία, ούτε που να τα φτύσω.... Το αυγό το σωστό, το ...πρότυπο, πρέπει να είναι φορτωμένο... Να τον έχει τον κιτς του χαρακτήρα.. Άλλωστε, μην ξεχνάτε πως τα πασχαλιάτικα σοκολατένια αυγά απευθύνονται κυρίως σε παιδιά, ή σε όσους νοιώθουν ακόμα παιδιά... Άρα, προς τι ο μινιμαλισμός?


Εγώ, ως for ever boubou (ή for ever ξανθιά, καθόλου δεν με νοιάζει),κάθε Πάσχα αναζητώ το αυγό μου με πάθος... Σε συνοικιακά ζαχαροπλαστεία κυρίως, μια που ο μινιμαλισμός έχει πλήξει δυστυχώς τα "μεγάλα" και "γνωστά" του είδους, με μάτι ειδικού και κριτήριο αλάνθαστο.. Καταλήγω δε πάντα στο all time classic Αθηναϊκό του Νέου Ψυχικού που επιμένει παλιομοδίτικα και διαθέτει κάτι αυγά στολισμένα φουλ και να!!! μετά συγχωρήσεως...
Φέτος όμως, το ομολογώ, με εντυπωσίασε και η φιλενάδα μου η Μάρθα που στα μαγαζιά της έχει φέρει αυγά με γόβες... Κοριτσίστικα, με ροζ πουά πάνω στην σοκολάτα και στιλάτα παπουτσάκια με stiletto heels της Jessica Walters από απίθανη σοκολάτα που θα τρελάνουν εύκολα και την πιο σοβαρή σας φίλη...


(Και παπουτσάκια σκέτα...)


Τέλος, για να μην ξεχνάμε και τα αγαπημένα μας hobbies, υπάρχουν πολλές προοπτικές για το Πάσχα και σε cupcakes.. Σας παραθέτω μερικές ιδέες, για να δείτε πως με λίγη φαντασία και ακόμα περισσότερο κέφι, μπορεί κανείς να κάνει θαύματα!!







Αυτά για σήμερα ... Σας φιλώ γλυκά αλλά δεν σας εύχομαι ακόμα Καλή Ανάσταση.. Θα επανέλθω σύντομα με συνταγή για υπέροχη μαγειρίτσα από τα Λαγκάδια Αρκαδίας, την οποία μάλιστα θα φτιάξω με τα χεράκια μου και εγώ το Μεγάλο Σάββατο μια που φέτος, με τον Άρι να δίνει Πανελλήνιες και TOEFL σε λίγο καιρό, το πρόγραμμα δεν έχει Πάσχα στο νησάκι αλλά Πάσχα στην πόλη....:-)

Thursday, April 9, 2009

Ανοιξιάτικο μοσχαράκι κοκκινιστό με κολοκυθάκια


Μπαίνει η άνοιξη και μαζί της μπαίνει και η διάθεση μου σε άλλη φάση... Το σπίτι είναι σχεδόν έτοιμο πια - κάτι κουρτίνες που έλειπαν με ειδοποίησαν να πάω να τις πάρω- και τώρα σειρά έχουν οι βεράντες... Μαζεύω φωτογραφίες από περιοδικά, ρωτάω φίλες που έχουν κήπους ή ασχολούνται με την κηπουρική ( με πρώτη και καλύτερη την κουμπάρα μου που έχει και την τρέλα και "πράσινο χέρι" και είναι η επίσημη κηποτέχνης της οικογένειας), και ονειρεύομαι τον δικό μου, προσωπικό παράδεισο που θα με περιμένει τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού για άραγμα μέσα στην δροσιά και τα αρώματα.. Θέλω να βάλω αναρριχητικά φυτά που να μην ρίχνουν όμως τα φύλλα τους και μετά να πρέπει διαρκώς να τα μαζεύω -το ρηχόσπερμα που μου πρότεινε η φίλη μου η Λιάνα παρά το παράξενο του όνομα είναι καταπληκτικό με μικρά άσπρα ανθάκια που κρατάνε όλο τον χρόνο - θέλω να βάλω λουλούδια σε κρεμαστά ψάθινα καλάθια, θέλω τριανταφυλλιές και γαρδένιες σε μεγάλες σιδερένιες γλάστρες, θέλω και πρασινάδες, θέλω και ένα αγιόκλημα να κάνει παρέα με το άρωμα του στις λεμονιές και τις πορτοκαλιές του κήπου που αυτές τις μέρες μας σπάνε την μύτη μόλις ανοίξουμε τα παράθυρα...Και ανάμεσα σε όλα αυτά, στο ξύλινο τραπέζι με τις αναπαυτικές πολυθρόνες σκηνοθέτη, να σχεδιάζω βραδιές με φίλους και αναμμένα κεριά, και μουσικές, και παγωμένα λευκά κρασιά, και γέλια και συνταγές καλοκαιρινές με παιχνιδιάρικη διάθεση και φαντασία...
Και θέλω και βόλτες.. Σε μέρη με happy crowd και μουσικές, να μου θυμίζουν το νησί που φέτος θα μου λείψει more than ever, βόλτες για καφέ στην λιακάδα, βόλτες για -έστω- window shopping, βόλτες στην παραλία να μυρίζουμε θάλασσα και να ακούμε το κύμα να σκάει νωχελικά στην ακτή... Βόλτες, βόλτες, βόλτες... Και εκδρομές με φίλους αγαπημένους, σε καινούρια μέρη με διάθεση εξερεύνησης και δοκιμής..
Έτσι, για πρώτη δόση αύριο λέω να πάω το βράδυ στο Γκάζι... Που εμένα μου θυμίζει απολύτως νησί και καλοκαίρι μέσα στην καρδιά της πόλης και μου φτιάχνει το κέφι ακόμα πιο πολύ... Με καλή παρέα, με ποτάκια, με φαγητό απλό αλλά νόστιμο και κυρίως με mood εαρινό, μια χαρά θα περάσουμε, είμαι σίγουρη...
Και βέβαια, με τέτοιες μέρες, και το φαγητό πρέπει να είναι ασορτί... Έτσι, αποφάσισα σήμερα να φτιάξω μοσχαράκι κοκκινιστό με κολοκυθάκια... Η συνταγή απλή και ενδιαφέρουσα... Και το μυστικό φυσικά στα κολοκυθάκια.. Που πρέπει ιδανικά να είναι από μποστάνι, ή έστω βιολογικής καλλιέργειας από τα καλύτερα που μπορείτε να βρείτε, όπως άλλωστε και οι ντομάτες που θα χρησιμοποιήσετε για την σάλτσα και ο δυόσμος που δίνει άλλο άρωμα στο φαγητό.

Μοσχάρι κοκκινιστό με κολοκυθάκια.

Υλικά.



1 1/2 κ.μοσχάρι κομμένο σε μερίδες
1 1/2 κ. κολοκύθια κομμένα στα 2 ή αν είναι μικρά, ολόκληρα
4 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
2 σκελ.σκόρδο
1 1/2 ποτήρι κρασί Samos Doux
15 με 20 ντοματίνια κομμένα στη μέση ή 1 1/2 κουτί κονκασέ (αν βρείτε Santos να το προτιμήσετε οπωσδήποτε)
4 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
ρίγανη
δυόσμος φρέσκος ψιλοκομμένος
αλάτι
πιπέρι
2 πιπερίτσες καυτερές
μοσχοκάρυδο
μπαχάρι
γαρύφαλλο
κανέλα
ζάχαρη
1 κουταλιά της σούπας ξύδι

Εκτέλεση

Σοτάρουμε το κρέας με το ελαιόλαδο σε δυνατή φωτιά και μόλις πάρει χρώμα, προσθέτουμε τα κρεμμύδια και το σκόρδο. Τα αφήνουμε να πάρουν λίγο χρώμα και σβήνουμε με το κρασί.
Προσθέτουμε την ντομάτα, το ξύδι,την ζάχαρη, τα μπαχαρικά , τα μυριστικά , το αλατοπίπερο και νερό ζεστό όσο να τα σκεπάσει και χαμηλώνουμε την θερμοκρασία. Σιγοβράζουμε γύρω στην 1.30 ώρα, ή όσο χρειαστεί για να μαλακώσει το κρέας καλά...
Στο μεταξύ κόβουμε στα 2 τα κολοκύθια -αν είναι μεγάλα αλλιώς τα βάζουμε ολόκληρα- και τα σοτάρουμε σε μέτρια θερμοκρασία με λίγο ελαιόλαδο, για να πάρουν λίγο χρώμα... Τα αφήνουμε να σουρώσουν πάνω σε απορροφητικό χαρτί.
Αφού βεβαιωθούμε ότι το κρέας είναι σχεδόν έτοιμο και έχει πιει τα πολλά ζουμιά, προσθέτουμε τα κολοκύθια και μαγειρεύουμε όλα μαζί για άλλα 15-20΄χωρίς να τα ανακατεύουμε με κουτάλα για να μην λιώσουν... Απλά, κουνάμε κάθε τόσο όλη μαζί την κατσαρόλα για να μην κολλήσουν...


Μιλάμε για φαγητό ποίημα, από το οποίο αν φυσικά δεν σας αρέσουν τα ελαφρώς καυτερά, μπορείτε να παραλείψετε τις πιπερίτσες... Αυτό που δεν πρέπει να παραλείψετε με τίποτα είναι το ξύδι που βοηθάει πολύ να αναδειχτούν στο μαγείρεμα τα αρώματα της ντομάτας.
Αυτά τα ολίγα και πολλά πολλά φιλιά ανοιξιάτικα!!!

Monday, April 6, 2009

Weekend στο Ξυλόκαστρο...

Στο Ξυλόκαστρο είχα να πάω πολλά χρόνια... Και ναι, το ξέρω πως το blog είναι μαγειρικό όμως αφού αυτές τις μέρες έλειπα και δεν μαγείρεψα, θα ανεβάσω ένα ποστ ταξιδιωτικού τύπου και θα φτιάξω και ειδικό label γιατί όπως το βλέπω, άνοιξη μπαίνει θα ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλα... Εμείς λοιπόν, στα Τρίκαλα Κορινθίας θέλαμε να πάμε, πλην όμως το ξενοδοχείο που είχαμε βάλει στο μάτι (και που λέγεται Πλειάδων Γη) δεν είχε δωμάτια για όλη την παρέα και έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε Ξυλόκαστρο που είναι κοντά και να εκδράμουμε στα ορεινά το Σάββατο... Σε αυτή μας την απόφαση μέτρησε αποφασιστικά το γεγονός πως στο Ξυλόκαστρο έχει ανοίξει ένα ξενοδοχείο - spa very grand (όπως έδειχνε στις φωτογραφίες και το site του) το Le Convivial, και μια που η υπόλοιπη παρέα πέταξε την σκούφια της με την προοπτική των μασάζ (εμείς δεν είμαστε και πολύ του τριψίματος είναι η αλήθεια) ο κύβος ερρίφθη...
Έτσι, Παρασκευή απόγευμα φορτώσαμε τα baggages μας στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.. Και φτάσαμε βέβαια, παρόλο που, με το που αφήνεις την Εθνική οδό και μπαίνεις στην έξοδο για Ξυλόκαστρο, κάθε δύο χιλιόμετρα σε περιμένουν εξαιρετικά πρωτότυπες (εγώ δεν τις έχω δει πουθενά αλλού) τεράστιες κατακίτρινες πινακίδες που σε προειδοποιούν με ακόμη πιο τεράστια γράμματα και πολλά θαυμαστικά πως : ΕΔΩ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ!!!!!, ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ!!!!!, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 2 ΧΛΜ!!!!! και άλλα σχετικά με αποτέλεσμα να φτάνεις τον προορισμό σου με τον σφυγμό σου στο κόκκινο και την απόλυτη βεβαιότητα πως μόλις γλίτωσες από του Χάρου τα δόντια...
Το ξενοδοχείο Le Convivial τώρα, απ' έξω μοιάζει με κανονική πολυκατοικία... Οκ, περιποιημένη πολυκατοικία, με το σομόν της το χρώμα και κάτι κυπαρισσάκια πολύ κομψά και καλοβαλμένα στα (μικρά) μπαλκόνια, αλλά πάντως πολυκατοικία. Επίσης δεν έχει parking πράγμα που, αν πας αρχές Απριλίου όπως πήγαμε εμείς δεν έχει καμιά σημασία γιατί παρκάραμε στην παραλία, αν πας όμως καλοκαίρι, φοβάμαι πως σημαίνει ότι θα παρκάρεις το αυτοκίνητο κοντά στην Εθνική και θα κόβεις την υπόλοιπη διαδρομή με το πόδι.. Βέβαια, ίσως αυτό να είναι μέρος του spa concept, έτσι ώστε να συνδυάζεται η γυμναστική με τα μασάζ για καλύτερο αποτέλεσμα... Anyway...
Έχοντας πάρει μια πρώτη κρυάδα από την πρόσοψη, η αλήθεια είναι ότι μπήκαμε στο lobby ελαφρώς μαγκωμένοι και ευτυχώς τελικά, γιατί αν είχαμε μπει αεράτοι εγώ προσωπικά ένα μικρό εγκεφαλικό θα το είχα πάθει... Βλέπετε, η λέξη lobby καταρχάς είναι από μόνη της ευφημισμός.. Γιατί στην ουσία μπήκαμε σε ένα μικρό, σκοτεινό δωματιάκι διαστάσεων λίγο επί πολύ λίγο μέσα στο οποίο υπήρχαν: Μια μικρή reception, ένα τραπεζάκι με διάφορα σαμπουάν και μυριστικά Molton Brown, δύο μικροί καναπέδες και άλλες δύο μικρές πολυθρόνες σκεπασμένες με ριχτάρια τύπου μπαλινέζικα... Όλα αυτά μαζί έβλεπαν στον ακάλυπτο στον οποίο υπήρχε μια μικρή πισίνα με ξύλινο ντεκ και δυο μικρά ξύλινα τραπεζάκια με τέσσερις καρέκλες σκηνοθέτη... Η οποία πισίνα, στο site, αφενός φαίνεται τεράστια και very very grand, αφ΄εταίρου είναι μέρος του spa experience πράγμα που σημαίνει πως θεωρητικά, εγώ θα κολυμπούσα μέσα με το μαγιό μου ανέμελη και όποιος καθόταν στην reception θα με χάζευε να περνάει η ώρα του ευχάριστα... Αυτό βέβαια, αν είχαμε έρθει καλοκαίρι ή αν ήμουν χειμερινή κολυμβήτρια μια που η πισινούλα δεν ήταν θερμαινόμενη... Αυτός ο άνετος χώρος λοιπόν, μαζί με ένα ακόμη πιο σκοτεινό εστιατόριο με τέσσερα τραπέζια, είναι οι κοινόχρηστοι χώροι του ξενοδοχείου... Το οποίο έχει 12 δωμάτια.. Με δύο ανθρώπους το καθένα μέσα, αν κάνετε τον πολλαπλασιασμό, θα διαπιστώσετε και εσείς πως ο καταμερισμός χώρου είναι ο εξής: τέσσερις άντε πέντε στο "lobby" άλλοι οκτώ, άντε δέκα στην τραπεζαρία, και όσοι δεν πρόλαβαν έξω στον ακάλυπτο, οι μισοί όρθιοι, να μάθουν άλλη φορά να ξυπνάνε στην ώρα τους...
Βέβαια, να πούμε του στραβού το δίκιο, τα δωμάτια ήταν εξαιρετικά... Πέντε αστέρων κανονικά, μεγάλα, με σούπερ σεντόνια, αφράτες πετσέτες, καλλυντικά Molton Brown, στρώματα που ανεβοκατεβαίνουν με κοντρόλ, και άψογη αισθητική English style που πολύ μου αρέσει...Όμως, όσο in love και να είσαι με το έτερον ήμισυ, πόση ώρα να περάσεις πια μέσα στο δωμάτιο!! Κάποια στιγμή θα θελήσεις να σηκωθείς από το κρεβάτι... Και τότε τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά, τουλάχιστον όσο αφορά στις δυνατότητες του ξενοδοχείου μια που ούτε στο μπαλκόνι δεν μπορείς να καθίσεις εκτός αν λατρεύεις να χαζεύεις τους ακάλυπτους των διπλανών πολυκατοικιών.. Αφήστε που, όπως ανακαλύψαμε, το περίφημο spa -που ήταν συμπαθητικό αλλά όχι τίποτα το φοβερό- είναι δύο ώρες για κάθε δωμάτιο.. Για παραπάνω, ούτε ανθρώπους έχουν ούτε χώρο βέβαια... Οπότε... Άνθρακας ο θησαυρός, ειδικά αν πληρώνεις την κανονική τιμή που είναι τσουχτερότατη....
(Ανοίγει μεγάλη παρένθεση:Εδώ πρέπει να σας πω ότι διέκρινα και μια έλλειψη προσωπικού.. Για να καταλάβετε, όταν φτάσαμε πετάχτηκε από το εστιατόριο ένας μπαλινέζος τυπάκος με ποδιά που εμφανώς μαγείρευε, ο οποίος αφού ειδοποίησε τον διευθυντή να έρθει στην συνέχεια μας ανέβασε και τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο. Αργότερα, κατεβαίνοντας για να βγούμε, είδαμε τον ίδιο τυπάκο ντυμένο με ριγέ γιλέκο σερβιτόρου να είναι σκαρφαλωμένος πάνω σε μια σκάλα και να αλλάζει κάτι λάμπες.. Όταν το πρωί τον είδαμε να μας ετοιμάζει και να μας σερβίρει και το πρωινό ,κάναμε πλάκα μεταξύ μας πως ήταν παραπάνω από πολύ πιθανό αργότερα να τον δούμε με ρόμπα έτοιμο να μας κάνει μασάζ όμως διαψευσθήκαμε.. Μασάζ έκαναν δύο συμπαθέστατες μπαλινέζες τις οποίες όμως κάποια στιγμή αργότερα πήρε το μάτι μου ντυμένες με ροζ στολές να φτιάχνουν τα δωμάτια... Τέλος, ο διευθυντής τα βράδια δουλεύει ως ανιματέρ στο εστιατόριο παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας... Κλείνει η μεγάλη παρένθεση..)
Έτσι, αναγκαστικά, η λύση είναι το ωραίο Ξυλόκαστρο... Που βέβαια, και την μαρίνα του την έχει, και τον γνωστό Πευκιά με την ομώνυμη καφετέρια, και μια πλατεία κούκλα με ολόφωτη εκκλησία και ωραία τεχνητή παραλία, και βόλτα στην βόλτα ανακαλύψαμε και δυο συμπαθητικά μέρη για φαγητό... Το ένα λέγεται Μπέρδεμα και το άλλο Il Tramonto, μεζεδοπωλείο και ιταλικό αντιστοίχως, και μετά μπορείτε να φάτε ωραίους λουκουμάδες στο ομώνυμο μαγαζί με θέα την θάλασσα... Κανένα απ' όλα δεν είναι καταπληκτικό, αλλά μια χαρά θα περάσετε, ειδικά ελλείψη άλλης εναλλακτικής..
Τα Τρίκαλα τώρα, στα οποία πήγαμε το Σάββατο, επίσης δεν με τρέλαναν... Συμπαθητικά χωριουδάκια είναι - μια που χωρίζονται σε Πάνω, Κάτω και Μεσαία, ήπιαμε μια συμπαθέστατη ζεστή σοκολάτα στην λιακάδα, φάγαμε και στην ταβέρνα τα 7 Αδέρφια που δεν ήταν τίποτα το καταπληκτικό επίσης, και γενικά, αν είναι να πάω στα ορεινά την επόμενη φορά θα προτιμήσω την Αρκαδία που νομίζω πως είναι πολύ πιο γραφική και όμορφη... Το aftermath δηλαδή για να μην σας κουράζω είναι πως η περιοχή δεν διαθέτει φοβερό ενδιαφέρον ούτε οπτικά, ούτε γαστρονομικά.. Άσχετα αν εμείς περάσαμε σούπερ μια που στην τελική αυτό που μετράει πάνω απ' όλα είναι η παρέα και η δική μας ήταν simply the best... Και επιστρέφοντας, περάσαμε από τον γνωστό, αγαπημένο Σούλη στους Αγίους Θεοδώρους, φάγαμε εξαιρετικά όπως πάντα και συνήλθαμε...:-)
Ακολουθούν φωτογραφίες του δωματίου μας για να πάρετε μια γεύση... Δυστυχώς, δεν έχω τραβήξει καθόλου τους υπόλοιπους χώρους γιατί έφευγα τρέχοντας κάθε φορά...:-)Φιλιά πολλά σε όλους και καλή εβδομάδα!!!!









Thursday, April 2, 2009

Χρυσοί Σκούφοι 2009


Εχθές το βράδυ, τέτοια ώρα, βρισκόμουν καθισμένη στο τραπέζι νούμερο 33 της αίθουσας του Ledra Mariott και απολάμβανα το φαγητό μου... Πρέπει να είχαμε φάει ήδη τα δύο πρώτα πιάτα και να περιμέναμε το τρίτο... Το κομμάτι του φαγητού, όπως και η απονομή, είναι από τα αγαπημένα μου κάθε χρόνο. Κυρίως γιατί, ακόμα και όταν δεν συμφωνώ απολύτως με τα αποτελέσματα ή -ακόμα συχνότερα- δεν μου αρέσει το φαγητό, κάθομαι αναπαυτικά και δεν χρειάζεται να ισορροπώ στα ψηλά τακούνια που είναι must στην εκδήλωση.. Θα μου πείτε, γιατί τα φοράς αφού δεν τα πας? Σωστή η σκέψη αλλά σιγά μη πάω με φλατ σε ότι κοντινότερο έχουμε ως χώρα στα Oscars... Τζήζας όπως θα έλεγε και ο Αθήναιος!!Αφήστε που το σαβουάρ βιβρ απαιτεί όταν μας καλούν κάπου και αποδεχόμαστε την πρόσκληση να τιμάμε τους διοργανωτές σεβόμενοι το dress code, όπως θα έλεγε και ο μεγαλειότατος κύριος Ζαμπούνης..
Έτσι, εχθές το βράδυ, τέτοια ώρα, βρισκόμουν καθισμένη στο τραπέζι νούμερο 33, βαμμένη και ντυμένη στην τρίχα, με άψογο μαλλί και μανικιούρ, με δωδεκάποντες γόβες και τσαντάκι βραδινό μεν ικανό να χωρέσει την - όχι όσο μικρή θα έπρεπε- φωτογραφική μου μηχανή, με εξαιρετική παρέα και, το σημειώνω αυτό, με εξαιρετικό φαγητό. Ο chef Heinz Winkler, ο νεότερος chef που βραβεύτηκε ποτέ με 3 αστέρια Michelin (στα 31 του) ταξίδεψε στην Ελλάδα μαζί με την ομάδα του ειδικά για την τελετή των Σκούφων και πραγματικά έδωσε τα ρέστα του ταΐζοντας 350 περίπου άτομα άψογα, βοηθούντος βεβαίως και του service του ξενοδοχείου που αποδείχτηκε καλοκουρδισμένο και αποτελεσματικό. Μέχρι και εγώ η μίζερη έφαγα θαύμα.. (Μέχρι την ώρα του ελαφιού φυσικά γιατί όλα τα πράγματα έχουν τα όρια τους σε αυτή την ζωή και το να φάω τον Bambie ξεπερνά τα δικά μου κατά πολύ...)
Πριν πάω όμως στα του dinner να σας πω μερικά πράγματα για την τελετή.. Καταρχάς παρόλη την κρίση ήταν όλοι εκεί... Ηθοποιοί, κοσμικοί, πολιτικοί (πλην των της Νέας Δημοκρατίας βέβαια, που μάλλον έχουν πάρει πολύ σοβαρά το "σεμνά και ταπεινά" με αποτέλεσμα να μην εμφανίζονται σε καμιά εκδήλωση που μπορεί να θεωρηθεί κοσμική ακόμα και αν αυτή προάγει τον πολιτισμό και την γαστρονομική κουλτούρα της χώρας), άνθρωποι του κουρμπετιού (δημοσιογράφοι γεύσης δηλαδή κυρίως μια που οι εστιάτορες θα τιμηθούν σε άλλη τελετή την επόμενη εβδομάδα), τηλεοπτικοί stars, αναγνώστες του Αθηνοράματος που αρίστευσαν στον σχετικό διαγωνισμό (κάποιος μάλιστα είναι και αγαπημένος blogger), και κέρδισαν προσκλήσεις, και φυσικά η ομάδα του Αθηνοράματος που είναι και οι ηθικοί αυτουργοί της όλης ιστορίας. Και βέβαια, όπως κάθε χρόνο υπήρχαν και οι διάφοροι ξινοί και ξινές που έρχονται μεν δεν γουστάρουν δε, κυκλοφορούν ολόγυρα με ύφος πολλών καρδιναλίων σνομπάροντας επιδεικτικά τους πάντες και τα πάντα, έχουν άποψη επί παντός επιστητού, είναι απολύτως εκτός κλίματος αλλά δεν αποφασίζουν να κάτσουν σπίτι τους και να αφήσουν τις θέσεις τους κενές ώστε να τις χρησιμοποιήσουν κάποιοι άλλοι που θα εκτιμούσαν την φάση περισσότερο... Anyway...
Οι κυρίες όπως κάθε χρόνο έβαλαν τα δυνατά τους για να εντυπωσιάσουν, κάποιες με εξαιρετικό αποτέλεσμα -όπως η Ναταλία Δραγούμη, η Κατερίνα Λέχου και Μάρα Δαρμουσλή ντυμένες και οι τρεις στα μαύρα και απολύτως κουκλάρες, ή η Εβελίνα Παπούλια που άστραφτε μέσα στην λαμέ της μπλούζα- και άλλες με όχι και τόση επιτυχία αλλά σιγά μην γράψω ονόματα πάλι και αρχίζουν να με βρίζουν από παντού.. Ένα θα πω μόνο... Οι πλαστικές, όπως μας έλεγε ένα καλοκαίρι στο νησί ο κύριος Λύρας, όταν φαίνονται, είναι λάθος... Όταν, όχι απλά φαίνονται αλλά κάνουν τους γύρω να σε κοιτούν άναυδοι, τότε είναι πέρα από το λάθος.. Είναι τραγωδία κανονική...
Οι κύριοι πάλι, αν και μπορούν να κάνουν πολύ λιγότερα πράγματα αν ντυθούν όπως πρέπει, δηλαδή με ένα καλό κοστούμι και έναν αξιοπρεπή συνδυασμό πουκαμίσου- γραβάτας- pochette, μια χαρά τα κατάφεραν επίσης στην μεγάλη τους πλειοψηφία με κάποιες εξαιρέσεις επίσης που πάλι δεν θα αναφέρω αλλά όσοι ήταν παρόντες θα τις διέκριναν διότι αστραποβολούσαν από μακριά. Εγώ ξεχώρισα τον κύριο Λυμπέρη με άψογο σκούρο κοστούμι, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο με μουσάκι και look Arsen Loupen, τον Φίλιππο Σοφιανό και τον Νίκο Αλιάγα.. Και τον αγαπημένο μου εννοείται που ήταν ο πιο όμορφος απ' όλους και μάλιστα με διαφορά...:-) Εντυπωσιακό ήταν επίσης το γεγονός πως φέτος τα jeans ήταν σχεδόν ανύπαρκτα πράγμα που αποδεικνύει πως πες, πες, πες, τελικά και οι ανεπίδεκτοι το παίρνουν το μάθημα κάποια στιγμή και συμμορφώνονται...Τέλος να σημειώσω πως φέτος μου άρεσε πάρα πολύ η εμφάνιση της κυρίας Άννης Ηλιοπούλου - εκδότριας του Αθηνοράματος- που συνδύασε τέλεια το μοβ φόρεμα της (σε άψογο μήκος που την κολάκευε εξαιρετικά) με tres chic κόκκινα ψηλοτάκουνα πέδιλα ...
Η απονομή ήταν συντομότερη από άλλες χρονιές, με παρουσιαστή τον Γιώργο Καραμίχο που είναι πολύ όμορφο αγόρι και πολύ ταλαντούχο , με μια ομάδα από νέα παιδιά του Σταμάτη Κραουνάκη που τραγουδούσαν και έπαιζαν, έναν τυπάκο που χόρευε brakedance και χορογραφίες του Πάνου Μεταξόπουλου. Το "γαστροσκάφος" του Αθηνοράματος μας ταξίδεψε από οθόνης σε όλη την Ελλάδα κάνοντας στάσεις στα βραβευμένα με Σκούφο για φέτος εστιατόρια, ο Λευτέρης Λαζάρου παρέλαβε συγκινημένος το βραβείο για το εστιατόριο με την καλύτερη Ελληνική κουζίνα που δόθηκε για πρώτη φορά φέτος εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή για τους Σκούφους, το βραβείο για το καλύτερο service το πήρε το εστιατόριο Alfredo's στη Θεσσαλονίκη, το βραβείο για το εστιατόριο με την καλύτερη σχέση ποιότητας - τιμής το πήρε δικαίως το Art HO2 του Έκτορα Μποτρίνι στην Θεσσαλονίκη, το βραβείο chef της χρονιάς ο Χριστόφορος Πέσκιας, και το βραβείο για την καλύτερη λίστα κρασιών η Σπονδή η οποία πήρε και το βραβείο για το καλύτερο εστιατόριο με βαθμολογία 17, 5 και δύο Χρυσούς Σκούφους...
Το πιο σημαντικό γεγονός της βραδιάς όμως, ήταν νομίζω η ανακοίνωση της κυρίας Ηλιοπούλου για την πρωτοβουλία που ξεκινάει το Αθηνόραμα και η Δέσμη γενικότερα με σκοπό να βρεθεί ένας τρόπος να πέσουν οι τιμές στα εστιατόρια έτσι ώστε η γαστρονομία να είναι δικαίωμα όλων... Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό αλλά σαν concept το βρίσκω σούπερ.. Ειδικά που έχουμε φτάσει να τρώμε κάπου με 40 ευρώ το άτομο και να το θεωρούμε ευκαιρία..Ίσως τελικά η κρίση να έχει και τα καλά της.. Και να είναι μια ευκαιρία για αλλαγή ισορροπιών και ανακατατάξεις που θα βοηθήσουν τελικά στο να περνάει πολύ περισσότερος κόσμος, πολύ καλύτερα...
Τέλος, προτού σας δείξω με μεγάλη υπερηφάνεια τις φωτογραφίες που τράβηξα ενοχλώντας για μια ακόμα φορά τους πάντες στο τραπέζι με το φλας μου να πω το εξής... Προφανώς οι Χρυσοί Σκούφοι όπως όλα τα βραβεία και οτιδήποτε εμπεριέχει την λογική της κριτικής, έχουν τα υπέρ και τα κατά τους.. Κάποιοι θα συμφωνήσουν και φέτος με κάποια και κάποιοι άλλοι θα διαφωνήσουν... Θα βρεθούν πάλι, όπως κάθε χρόνο διάφοροι καλοθελητές να μιλήσουν για διαβλητές και αδιαφανείς διαδικασίες, για επαναλήψεις, για "golden boys" και για ένα σωρό άλλα σχετικά που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παίρνει η Σπονδή το πρώτο βραβείο. Εμένα όλα αυτά μου είναι παντελώς αδιάφορα... Άλλωστε, όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως δεν είμαι η μεγαλύτερη φαν του θεσμού παρότι ίσως θα έπρεπε.. Εγώ απλώς, θα γράψω για μια ακόμα φορά το αυτονόητο. Πως η ελληνική γαστρονομία χρωστάει πολλά στο Αθηνόραμα και τον θεσμό των Σκούφων.. Και το γράφω αυτό όπως το νοιώθω, σαν άνθρωπος που αγαπά το καλό φαγητό και που έχει ζήσει την αλλαγή που έχει συντελεστεί στην χώρα μας από την εποχή εκείνη που θεωρούσαμε υψηλή γαστρονομία τις γαρίδες με bacon, την σαλάτα με φρέσκο σπανάκι και μήλο , το peeper steak και το σουφλέ σοκολάτας στα 9άρια... Έτσι, η τελετή της απονομής των Χρυσών Σκούφων είναι πέρα και πάνω απ' όλα μια γιορτή αφιερωμένη στους ανθρώπους που την αντιμετωπίζουν με μεράκι και αγάπη την γαστρονομία, είτε είναι εστιάτορες, είτε είναι chefs, είτε είναι δημοσιογράφοι, είτε είναι πελάτες και αναγνώστες.. Και γι΄αυτό, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, είναι όλοι εκεί...

Πάμε τώρα στο μενού... Δεν περιμένετε από μένα ελπίζω κριτική... Εγώ απλά φωτογράφισα τα πιάτα πριν τα φάω και σας τα παρουσιάζω με υπερηφάνεια και ενθουσιασμό... (Εντός παρενθέσεως τα κρασιά που συνόδευαν το κάθε πιάτο).

Ξεκινήσαμε με Metaxa & Tonic προς τιμήν του Νίκου Αλιάγα που κυκλοφορούσε εντός της αιθούσης απαστράπτων και absolutely gorgeous, αλλά το ήπιαμε στα όρθια πριν την απονομή και είπα να μην κυνηγάω με την φωτογραφική μηχανή τους σερβιτόρους που πάλευαν να εξυπηρετήσουν τόσο κόσμο και έτσι δεν έχω οπτικό ντοκουμέντο...

Μετά την απονομή όμως, καθίσαμε στις ροτόντες με το άψογο table setting (που μπορείτε να δείτε στην πρώτη φωτογραφία) και το δείπνο ξεκίνησε....


Κρέμα αρακά με φουντούκια, αβοκάντο με "σπαγγέτι", ρίζα ταρά.
(Κτήμα Σπυρόπουλου Astala 2008.)


Κρέμα κολοκύθας.
(Αβέρωφ Traminer 2008)


Χτένια σοτέ με wasabi και παντζάρι.
(Σιγάλα Σαντορίνη 2008)


Ελάφι σε "σουφλέ" μπαχαρικών, σος τζούνιπερ μπέρις..
(Κυρ Γιάννη Δυο Ελιές 2006)



Κρέπες μεν κρέμα πορτοκάλι.
( Samos Anthemis 2003)



Πούρο σοκολάτας. (Εδώ θα κάνω μια παρέμβαση για να σας πω ότι παρότι δεν είμαι φαν της σοκολάτας, αυτή η ganache που είχε μέσα το συγκεκριμένο γλυκό με έστειλε κανονικά... Μιλάμε ήταν τέλεια!!! Βέβαια, με μπέρδεψε λίγο το δαχτυλίδι του "πούρου" που ήταν από χαρτί και παραλίγο να το φάω αλλά δεν πειράζει, χαλάλι του...)


Και τέλος, espresso (αλλά όχι ότι κι ότι, ειδικής ποικιλίας Taf Hasienda San Pedro Puerto Rico Μεγάλη η χάρη μας) και Macallan Master's Edition.

Αυτά, και του χρόνου με υγεία!!!!!

Υ.Γ. Στην πρώτη, πρώτη φωτογραφία, παρακαλώ να προσέξετε το τσαντάκι στο οποίο κατάφερα να χωρέσω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί με όλα τα υπόλοιπα απραίτητα για την βραδιά (Lip gloss, χαρτομάντηλα, depon, και ένα 20ρικο μην τύχει καμιά στραβή και δεν έχω λεφτά να γυρίσω σπίτι) με αποτέλσμα να μην πάρω μαζί μου τα τσιγάρα μου -επειδή δεν χωρούσαν- και να κάνω όλο το βράδυ τράκες από αγαπημένο μου φίλο..

Υ.Γ. 2 Με έβαλε link ο Αθήναιος στο δικό του ποστ για τους Σκούφους και οι επισκεψιμότητες μου χτύπησαν tilt!!!! Wow, wow and wow again!!!!