Monday, May 25, 2009

Deja Vu...


Η άμμος καίει... Τα πόδια μου τσουρουφλίζονται μέχρι να διασχίσω το λιγότερο από ένα μέτρο που με χωρίζει από την θάλασσα... Το νερό είναι γαλάζιο, διάφανο και δροσερό... Ανατριχιάζω... Κάνω μερικά βήματα ακόμα και το νοιώθω να αγκαλιάζει τα πόδια μου... Βουτάω.... Το κεφάλι μου τυλίγεται από δροσιά... Ανακούφιση... Βγαίνω στην επιφάνεια, παίρνω βαθιά ανάσα, ξαναβουτάω... Κολυμπάω κάτω από την επιφάνεια, γρήγορα, μέχρι να νιώσω τα πνευμόνια μου να καίνε... Ξαναβγαίνω και ρουφάω τον αέρα απολαυστικά... Η ακτή έχει απομακρυνθεί αρκετά... Γύρω μου το απέραντο γαλάζιο διακόπτεται από σκάφη, μικρά και μεγαλύτερα αλλά το αποτέλεσμα παραμένει... Απόλαυση... Γυρίζω ανάσκελα και αφήνω το κορμί μου να επιπλεύσει... Κλείνω τα μάτια, τα αυτιά μου είναι μέσα στο νερό, οι ήχοι γίνονται απαλά μουρμουρητά και ο ήλιος πίσω από τα κλειστά μου βλέφαρα χρυσίζει το μυαλό μου... Για λίγα λεπτά νοιώθω να χάνω την επαφή μου με τον κόσμο... Και να την κερδίζω με τον εαυτό μου... Ανοίγω τα μάτια , το ρεύμα με έχει παρασύρει προς τα έξω... Δίπλα μου δυο παιδάκια με ένα στρώμα, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο μέσα στο νερό , μια κυρία με ένα ψάθινο καπέλο που κάνει την πρωινή , θαλάσσια, γυμναστική της... Κολυμπάω νωχελικά προς τα έξω και λίγο πριν τα πόδια μου πατήσουν κάτω κάνω μια τελευταία βουτιά... Τινάζω τα μαλλιά μου και βγαίνω ... Η άμμος κολλάει στα βρεμμένα μου πόδια και οι κρύσταλλοι που σχηματίζει το νερό πάνω στο δέρμα μου λειτουργούν σαν πρίσματα και βοηθάνε το μαύρισμα μου... Ξαπλώνω στην ροζ πετσέτα μου και αφήνομαι στο χάδι του ήλιου... Σε λίγο, μόλις με κάψει αρκετά, τα βήματα μου θα με οδηγήσουν πίσω στο νερό... Ξανά και ξανά...

Υ.Γ. Το κείμενο είναι παλιό... Το είχα γράψει στις 27 Ιουνίου του 2007 από το νησί και είχε δημοσιευθεί στο παλιό μου blog "Μέρες και νύχτες στην πόλη του Ποτέ- Ποτέ"... Όμως αντανακλά απολύτως το mood των ημερών... Νοιώθω μια τεράστια λαχτάρα να βουτήξω το κεφάλι μου στην θάλασσα... Και μια που η παραλία της Ψαρούς (από όπου και η φωτογραφία που χρονολογείται επίσης το 2007) είναι προς το παρόν άπιαστο όνειρο, θα βολευτώ με την πισίνα της Κινέτας ή με τα -ελπίζω καθαρά- νερά του Αστέρα, ελπίζω το συντομότερο... Μέχρι τότε όμως, θα ονειρεύομαι το απόλυτο... Που είναι τα πρώτα μπάνια στο νησάκι, που φέτος τα έχασα οριστικά αλλά ελπίζω από του χρόνου να τα ξαναβρώ γιατί είναι η μεγαλύτερη από τις απώλειες της φετινής χρονιάς... Φιλιά σε όλους, καλή εβδομάδα και σε όσους τα έχετε ξεκινήσει ήδη, καλά μπάνια!!

Sunday, May 17, 2009

Διάλλειμα για κηπουρική...

Οκ, μαγειρικό μεν το blog, πλην όμως, κάνω και άλλα πράγματα στην ζωή μου αυτόν τον καιρό... Πράγματα που αφορούν κυρίως το σπίτι μου μια που φέτος δεν έχει περιοδικό, ούτε τέσσερις μήνες στο νησί.. Η αλήθεια είναι πως πίστευα πως θα μου έλειπαν και τα δύο... Και το περιοδικό και το νησί... Και ανακάλυψα σχεδόν ανακουφισμένη πως το μεν περιοδικό ούτε που το σκέφτομαι, το δε νησί- το σκέφτομαι συχνά, η αλήθεια να λέγεται- όμως ξέρω πως δεν θα πάει πουθενά και πιστεύω ακράδαντα πως θα μου λείψει και θα του λείψω αλλά εποικοδομητικά... Και θα ξαναβρεθούμε σύντομα με ανανεωμένο το ενδιαφέρον μας και με καινούρια, πιο θετική ενέργεια...
Από την άλλη, ο νέος αυτός κύκλος της ζωής μου με γεμίζει απόλυτα... Μου αρέσει που το σπίτι μας ομορφαίνει μέρα με την μέρα, που οργανωνόμαστε και το κάνουμε όλο και πιο "δικό" μας, μου αρέσει που ασχολούμαι με πράγματα που αγαπώ όπως η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική και κυρίως, μου αρέσει που είμαστε και οι τρεις μας καλύτερα από ποτέ μεταξύ μας, η μάλλον, για να μην αδικήσω τον Droopy που είναι αληθινό μέλος της οικογένειας μας, οι τέσσερις μας...
Έτσι, την εβδομάδα που μας πέρασε ασχολήθηκα με το gardening.. Και σήμερα σας παρουσιάζω με υπερηφάνεια το αποτέλεσμα... Η βεράντα μας δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη όμως νομίζω πως έχει αρχίσει να πλησιάζει στο αποτέλεσμα που είχα στο μυαλό μου... Έχω δουλειά ακόμα μπροστά μου βέβαια αλλά αυτή είναι και όλη η χαρά... Αφήστε που, και έτσι, μισοτελειωμένη, μια χαρά την ευχαριστηθήκαμε τρεις μέρες τώρα...
Τα πρωινά πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας απολαμβάνοντας τα αρώματα των λουλουδιών και την απόλυτη ησυχία (μια που βλέπει σε κήπους και όχι σε δρόμο) και μπορεί να μην αγναντεύω την θάλασσα όπως έκανα μέχρι πέρσι, όμως τα ψηλά καταπράσινα δέντρα που την περιτριγυρίζουν με αποζημιώνουν απόλυτα και μου χαρίζουν μια άλλη, καινούρια προοπτική...
Και νομίζω πως όταν πιάσουν κανονικά οι ζέστες, θα την εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο όσο καιρό θα είμαστε στην Αθήνα... Ιδού λοιπόν το έργο μου....:-)

Ξεκινάω με μερικές γενικές...


Κάπου στο βάθος "κρύβεται" και ένα μικρό κίτρο αλλά δεν καλοφαίνεται στην φωτογραφία....:-(


Γι' αυτό είπα να τραβήξω και μια πιο κοντινή....:-)


Και μετά, έρχονται και οι λεπτομέρειες... Μια γαρδένια και μια τριανταφυλλιά ας πούμε.... Λευκές και οι δύο (ναι το ξέρω πως δεν βγαίνουν ροζ γαρδένιες , δεν είμαι τόσο ξανθιά πια...)


Δυο βασιλικοί στα γλαστράκια τους , αυτό το ροζ που δεν ξέρω πως το λένε αλλά μου άρεσε πολύ μέσα στο γλαστράκι με τις πασχαλίτσες που μου χάρισε η Μάρθα, και ο βάτραχος που μου χάρισε η μαμά μου....


Και το τραπέζι μας που προς το παρόν έχει μόνο μια πολυθρόνα και πρέπει να πάω να αγοράσω άλλες πέντε.. (Αλήθεια, έχετε καμιά καλή ιδέα για το που θα βρω άνετες, γερές και φτηνές πολυθρόνες σκηνοθέτη?) Εκεί, δίπλα στο παράθυρο θα μπει και ένα γιασεμί αλλά πρέπει πριν να τοποθετηθεί το καφασωτό πάνω στο οποίο θα σκαρφαλώνει...


Αυτά προς το παρόν και όταν τελειώσω θα επανέλθω... Να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα, να έχουν καλή επιτυχία και δύναμη τα παιδιά που γράφουν διαγωνίσματα και να χαμογελάτε... Είναι μεταδοτικό.... Φιλιά πολλά!!!

Monday, May 11, 2009

Αλάτι και πιπέρι...


Οι παλαιότεροι (οι συνομήλικοι μου δηλαδή) μπορεί διαβάζοντας τον τίτλο να θυμηθήκατε την ομώνυμη εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού, τότε, σε μια άλλη εποχή, που η τηλεόραση δεν έπαιζε (σχεδόν) μόνο σκουπίδια και που οι σοβαροί δημοσιογράφοι είχαν και καλλιέργεια, και επίπεδο, και γνώσεις, και τρόπους, και χιούμορ... Παρόλα αυτά, το ποστ ουδεμία σχέση έχει με το concept εκείνο... Απλά, μια που κάτι ο καιρός που έφτιαξε και δεν με εμπνέει να κάθομαι και πολύ μέσα στο σπίτι και δη μπροστά στον υπολογιστή, κάτι η δίαιτα που συνεχίζεται αισίως μια χαρά και έτσι δεν μαγειρεύω και τόσο (ή τουλάχιστον δεν μαγειρεύω και τόσο ενδιαφέροντα πράγματα) είπα να ανεβάσω την συλλογή μου από αλατοπιπεριέρες για να παραμείνει μαγειρικό το blog μια που στο τσακ ήμουν να ανεβάσω ένα ποστ για παπούτσια...:-)
Η συλλογή μου αυτή λοιπόν ξεκίνησε χρόνια πριν μάλλον ανορθόδοξα.. Με κλοπές δηλαδή, μια που το είχα σαν χόμπι να "βουτάω" τα αλατοπίπερα από τα μαγαζιά που πηγαίναμε αν αυτά βέβαια είχαν κάποιο ενδιαφέρον... (τα αλατοπίπερα, όχι τα μαγαζιά). Μάλιστα, ένας από τους "παθόντες" εστιάτορες που στην συνέχεια έγινε φίλος, είδε άναυδος την αλατιέρα του (μια υπέροχη αγελαδίτσα που δυστυχώς έσπασε κάποια χρόνια αργότερα μια που καμιά κακή πράξη δεν μένει ατιμώρητη τελικά) να φιγουράρει πρώτη μούρη πάνω σε ένα από τα ράφια της κουζίνας μου όταν τον κάλεσα κάποτε σπίτι για φαγητό...:-)
Στην συνέχεια βέβαια, θέλετε γιατί οι ενδιαφέρουσες αλατοπιπεριέρες άρχισαν να σπανίζουν, θέλετε γιατί εξελίχθηκα σε καλύτερο άνθρωπο, άρχισα να τις αγοράζω.. Ή να μου τις χαρίζουν οι φίλοι μου... Σήμερα έχω αρκετές, και τις καλύτερες τις έχω τοποθετήσει πάνω στο φουρνάκι μικροκυμάτων για να τις χαζεύω και να μου φτιάχνουν το κέφι... Σας τις παρουσιάζω λοιπόν με υπερηφάνεια και σας φιλώ γλυκά όλους...


Η χοντρούλα μπροστά στο ψυγείο μου θυμίζει τον εαυτό μου, και τα γλυκύτατα κινεζάκια είναι δώρο της φιλενάδας μου της Γεωργίας...



Οι δύο chefs είναι από τα παλιότερα κομμάτια που έχω και οι πιπεριές κολλάνε μεταξύ τους με μαγνητάκι...



...όπως ακριβώς και η πριγκίπισσα με τον βάτραχο της...:-)

Υ.Γ. Μαζί με τις αλατοπιπεριέρες είχα ξεκινήσει και μια συλλογή από κλεμμένα τασάκια... Μάλιστα έχω μια ιστορία από το Bobos στο Κεφαλάρι που έχει πολύ γέλιο αλλά θα σας την διηγηθώ μια άλλη φορά, όταν ανεβάσω το ανάλογο ποστ...:-)

Thursday, May 7, 2009

Δίαιτα και σουφλέ σπανάκι....


Από την Δευτέρα έχω ξεκινήσει δίαιτα... (Ακούς Talisker baby?) Πράγμα που δεν σημαίνει και πολλά πράγματα βέβαια μια που χαζεύοντας το παλιό μου blog για να βρω την συνταγή που ακολουθεί συνειδητοποίησα πως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες διαιτούμαι - κάτι σαν έθιμο δηλαδή- πλην όμως καμιά βδομάδα μετά το.. παίρνω αλλιώς που λέει και ο φίλος μου ο Μίμης και επανέρχομαι δριμύτερη στις γνωστές, αγαπημένες παρασπονδίες... Βέβαια, φέτος λέω να κάνω την υπέρβαση και να συνεχίσω, όμως, επειδή δεν το ορκίζομαι κι όλας, eventually I 'll let you know...
Η πιο βασική αλλαγή που συμβαίνει στην ζωή μου όταν μπαίνω σε πρόγραμμα διατροφής είναι πως ξυπνάω νωρίς το πρωί.. Όχι γιατί κοιμάμαι ελαφρύτερα έχοντας φάει λιγότερο για βράδυ- δυστυχώς ή ευτυχώς μπορώ να κοιμάμαι σαν πουλάκι (γύπας) ακόμα και όταν έχω καταβροχθίσει λίγο πριν ένα ολόκληρο βόδι- αλλά γιατί πεινάω... Κάπου εκεί κατά τις 8 πετάγομαι από το κρεβάτι μου τρέχοντας για να ετοιμάσω το πρωινό μου.. Δυο παξιμαδάκια με ένα κομμάτι τυρί και μια φέτα foue βραστό, ή δυο μπισκότα Digestive light ή ένα bar δημητριακών ανάλογα με την όρεξη, μαζί με τον καφέ μου, αποτελούν το highlight της ημέρας και το μόνο γεύμα για το οποίο λαχταράω πραγματικά... Η συνέχεια είναι πιο εύκολη μια που το πρόγραμμα που ακολουθώ είναι flexible, έχει ποικιλία και περιλαμβάνει και 8 ποτήρια κρασί την εβδομάδα πράγμα που κάνει τις εξόδους μου μια χαρά διασκεδαστικές...
Και βέβαια, ασχέτως δίαιτας, η ζωή συνεχίζεται... Και την Παρασκευή θα έρθουν κάποιοι φίλοι στο σπίτι για φαγητό οπότε σήμερα πίνοντας τον καφέ μου, αναζήτησα ιδέες για το ιδανικό μενού.. Που θα είναι ανοιξιάτικο και νόστιμο αλλά που θα μου επιτρέψει και μένα να φάω χωρίς να χαλάσω τελείως την σειρά μου...
Με αυτό το σκεπτικό κατέληξα σε ένα σουφλέ σπανάκι για πρώτο πιάτο, που μπορεί να μην είναι η επιτομή της ελαφρότητας πλην όμως δεν είναι και το βαρύτερο πιάτο που μαγειρεύω, και στο μοσχαράκι κοκκινιστό με κολοκυθάκια που έφτιαξα καμιά δεκαπενταριά μέρες πριν και βγήκε σούπερ για κύριο... Και από το οποίο, ως συνδυασμό τροφών, μπορώ να φάω κανονικά...
Έτσι, σας ξαναδίνω την συνταγή του σουφλέ της φίλης μου της Λιάνας και πάω τρέχοντας για μανικιούρ- πεντικούρ μια που η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η δίαιτα pampering.... Φιλιά!!!!

Σουφλέ σπανάκι της Λιάνας.

Υλικά:

1 1/2 κιλό σπανάκι καθαρισμένο
1 κρέμα γάλακτος (μικρό κουτί, 250 ml νομίζω)
150 γρ. κασέρι τριμμένο
150 γρ. ρεγκάτο τριμμένο
150 γρ. έμενταλ τριμμένο
1 φακελάκι παρμεζάνα τριμμένη(περίπου 200 γρ)

Για την μπεσαμέλ: 4 κουταλιές βούτυρο, 6 κουταλιές αλεύρι, 3 1/2 κούπες γάλα φρέσκο, αλάτι, πιπέρι και 4 αυγά χτυπημένα.

Από την προηγούμενη, ζεματάτε καλά το σπανάκι και το αφήνετε σε ένα σουρωτό να βγάλει τα νερά του.
Το στύβετε καλά, το απλώνετε σε ένα ταψάκι και το ψιλοκόβετε.

Ετοιμάζετε την μπεσαμέλ. Βάζετε σε μια κατσαρόλα το γάλα, το αλεύρι , το βούτυρο, το αλάτι και το πιπέρι και ανακατεύετε συνέχεια με το whip μέχρι να πήξει και να γίνει λεία. Την κατεβάζετε από την φωτιά, την αφήνετε να κρυώσει λίγο και ρίχνετε μέσα τα αυγά.. Ανακατεύετε καλά...

Σε μια γαβάθα ανακατεύετε το σπανάκι με την κρέμα γάλακτος, τα 3/4 της μπεσαμέλ και τα τυριά εκτός της παρμεζάνας.

Σε ένα βουτυρωμένο pyrex (και στα πλάγια) ρίχνετε το μίγμα με το σπανάκι, σκεπάζετε με την υπόλοιπη μπεσαμέλ και πασπαλίζετε με την παρμεζάνα..
Το ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς, στο κάτω ράφι, μέχρι να ροδοκοκκινήσει.

ΠΡΙΝ ΣΕΡΒΙΡΕΤΕ ΤO ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΩΡΑ!!!!!

Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη.

Sunday, May 3, 2009

Μια βραδιά στο Άνετον...




Σάββατο βράδυ και ευτυχώς που το GPS του αυτοκινήτου μας έβγαλε καρφί στην Στρατηγού Λέκκα γιατί το Μαρούσι μπορεί να γίνει αληθινός λαβύρινθος αν δεν γνωρίζεις καλά την περιοχή... Το ραντεβού ήταν για τις 9.30 και το τριήμερο της Πρωτομαγιάς βοήθησε δραστικά το parking γιατί θυμάμαι καλά πως την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε το μαγαζί όταν πρωτοάνοιξε ταλαιπωρηθήκαμε πολύ να βρούμε να παρκάρουμε..
Δεν σας κρύβω πως στην τωρινή μας επίσκεψη ήμουν πολύ πιο excited μια που η σύνθεση της παρέας - κάποιοι φίλοι co-bloggers με τους οποίους γνωριζόμαστε από παλιότερα και κάποιοι καινούριοι που πολύ ήθελα να γνωρίσω- ήταν very promising και τελικά αποδείχτηκε εξαιρετική. Και παρόλο που ο κοινός άξονας των συνδαιτυμόνων ήταν περισσότερο η γαστρονομία και λιγότερο το blogging (όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο για μια παρέα επτά ατόμων στα οποία οι τέσσερις είναι bloggers και μάλιστα από τους γνωστούς), και εγώ το βαριέμαι λίγο το θέμα και είχα ένα άγχος μήπως πιάσουν τα γαστρονομικά όλη νύχτα και πέσω με το κεφάλι μέσα στο πιάτο μου, η αλήθεια είναι ότι περάσαμε σούπερ.. Και πως σύντομα we will do it again...
Στα του εστιατορίου τώρα, το μαγαζί είναι λίγο 60s ως αισθητική, με καρέκλες που κάνουν την ονομασία του πραγματικό ευφημισμό μια που οι πιο γεμάτοι από μας ίσα που χώρεσαν ανάμεσα στα στενά μπρατσάκια της πολυθρόνας τους (που δεν ήταν αυτές της πρώτης αλλά αυτές της δεύτερης φωτογραφίας) και όταν σηκωθήκαμε νομίζαμε πως η κυκλοφορία του αίματος μας είχε σταματήσει από την μέση και κάτω, και με διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα που θυμίζουν πολύ τις παλιές καλές εποχές, τότε που οι γιαγιάδες μας μάζευαν τασάκια και βάζα Murano και η Ζωή Λάσκαρη τραγουδούσε το Crazy Girl μέσα σε ένα ντεκόρ από κύκλους και φλούο χρώματα που κάνουν τα μάτια σου να βλέπουν Βζζζζζ!! Ζμπόϊνγκ....
Το φαγητό εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ, οι σαλάτες (μια με αγκινάρες και λαχανικά και μια με crunchy πρασινάδες και χαλούμι) ήταν πολύ νόστιμες και σωστά ντυμένες με το dressing τους, και τα κεφτεδάκια από σουτζούκι με σάλτσα και γιαούρτι ήταν μυθιστορηματικά και τα έφαγα σχεδόν όλα μόνη μου.. Η παρέα τίμησε επίσης τους ρεβιθοκεφτέδες (εγώ δεν δοκίμασα γιατί δε τρώω ρεβίθια) και από τα κύρια το σουβλάκι μου ήταν τρυφερό και νόστιμο , το τζατζίκι που το συνόδευε ελαφρύ αλλά αρωματικό - όχι τόσο όμως ώστε να κάνω χου στον καλό μου το βράδυ και να τον αφήσω ξερό- και οι πατατούλες τηγανητές που μου έφεραν on the side ήταν τραγανές και σερβιρισμένες μέσα σε ένα κεραμικό χωνί που με εντυπωσίασε.. Στα υπόλοιπα κύρια έπαιξαν ένα μπιφτέκι από γίδα με χόρτα, ένα ψάρι με περίεργο όνομα που δεν το θυμάμαι καν, δυο λαιμοί χοιρινοί καπνιστοί που απ' ότι άκουσα δεν ενθουσίασαν, ένα μοσχάρι κοκκινιστό με φέτα και χοντρό μακαρόνι και κάτι ακόμα που μου διαφεύγει γιατί είμαι και ξανθιά..
Τελειώσαμε το φαγητό μας με παγωτό μόκα -εξαιρετικό- ένα προφιτερόλ με τσουρέκι και μια σούπα από αχλάδι σερβιρισμένη σε ένα άκρως εντυπωσιακό μπολ που έκλεψε τις εντυπώσεις.. Γενικά μιλώντας, φάγαμε πολύ καλά και περάσαμε ακόμα καλύτερα.. Όμως...
Παρόλο που δεν είμαι ειδική επί του θέματος, υπήρχαν άλλωστε στο τραπέζι άλλοι, πολύ αρμοδιότεροι από μένα, ο λογαριασμός μου φάνηκε ακριβός.. Με τρία μπουκάλια ελληνικό κρασί ( εκ των οποίων οκ, το κόκκινο ήταν ακριβούτσικο) η τιμή των 65 ευρώ το άτομο σε ένα τέτοιο εστιατόριο μου κάνει κάπως too much.. Και διευκρινίζω... Όταν λέω "τέτοιο εστιατόριο" εννοώ πως είναι ένα μαγαζί σε μια περιοχή εκτός πιάτσας άρα χωρίς μεγάλο ενοίκιο, ένας χώρος στον οποίο εμφανώς δεν έχουν ξοδευτεί πολλά χρήματα για την διακόσμηση, με ένα μενού βασισμένο σε απλές και όχι πολυτελείς πρώτες ύλες, ο chef είναι και ιδιοκτήτης και γενικά το concept του κάνει πιο πολύ καθημερινό παρά grand.. Ένα μαγαζί δηλαδή που εγώ, σαν πελάτισσα, θα ήθελα να μου δίνει την δυνατότητα να το επισκέπτομαι πιο συχνά πράγμα που με την τιμή του τελικά δεν το πετυχαίνει..
Ο Βασίλης Καλλίδης είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος chef (δεν το λέω εγώ, το λένε όλα τα βραβεία που έχει μαζέψει με τον σωρό τα τελευταία χρόνια) και - επειδή τυχαίνει να τον έχω γνωρίσει και προσωπικά- ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος με χιούμορ και θετική ενέργεια. Και μαγειρεύει καταπληκτικά. Ακριβώς λοιπόν επειδή τέτοιου είδους κουζίνες που συνδυάζουν την παράδοση με την δημιουργικότητα και τους πειραματισμούς ( και που εμένα είναι από τις αγαπημένες μου) καλό είναι να μπορούν να τις δοκιμάζουν πολλοί, και πολύ, νομίζω πως θα ήταν μεγάλη ιστορία να ήταν και οι τιμές αναλόγως διευκολυντικές... *
Δηλαδή, αν στο Matsuhisa που είναι στον Αστέρα της Βουλιαγμένης και που τον χώρο του τον έχει διακοσμήσει το Rockwell Group της Νέας Υόρκης και που έχει έναν περίδρομο προσωπικό και μαγείρους κάποιους από τους οποίους τους έχει φέρει από το εξωτερικό, και που το μενού του βασίζεται στο ολόφρεσκο ψάρι και τα θαλασσινά και ένα σωρό άλλα υλικά που τα φέρνουν κατευθείαν απ' έξω, μπορούμε να τρώμε με 120 ευρώ το άτομο με κρασιά, cocktails και sake(και έχει τύχει να φάμε στο sitting των 8 το βράδυ και με 90), είμαι σίγουρη πως στο Άνετον μπορούμε να τρώμε με λιγότερα από 65... Τόσο απλά....
Έτσι κι αλλιώς πάντως, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα... Ειδικά τώρα που ο δρόμος μοσχομυρίζει από τις νεραντζιές και τις λεμονιές που ανθίζουν τριγύρω, η όλη εμπειρία μοιάζει με μαγικό ταξίδι σε ένα παρελθόν που συνηθίσαμε να το αγαπάμε μέσα από τις ταινίες του Φίνου... Και με τι γεύση!!!!!!


Άνετον, Στρ. Λέκκα 19, Μαρούσι, τηλ. 210 8066700.

* Ναι, το ξέρω πως δεν υπάρχει αυτή η λέξη αλλά δεν μπορούσα να βρω μια άλλη που να εκφράζει αυτό που θέλω να πω αντιστοίχως και έτσι δημιούργησα μια δική μου... Ευούλα, τώρα και γλωσσοπλάστης...:-)))