Sunday, February 23, 2014

Οπότε, καλό ταξίδι μπαμπά....

Η σημερινή μέρα ξημέρωσε ίδια με τις προηγούμενες κατά κάποιον τρόπο.. Λιακάδα έξω από το παράθυρο μου, και μέσα, χαμόγελο αισιοδοξίας στον καθρέφτη και μια μέρα λιγότερη στην αντίστροφη μου μέτρηση για το ταξίδι στο Λονδίνο που περιμένω με τόση ανυπομονησία.


Κι όμως, λίγη ώρα μετά όλα άλλαξαν. Και το χαμόγελο αισιοδοξίας αντικαταστάθηκε με μούδιασμα όταν με ειδοποίησαν πως πέθανε ο πατέρας μου.. Ξέρω, το μούδιασμα δεν είναι το πιο αναμενόμενο συναίσθημα όταν χάνεις κάποιον πολύ δικό σου, η αλήθεια είναι πως κι εγώ θα ήθελα να νοιώθω κάτι άλλο. Πιο δυνατό, πιο ισοπεδωτικό, πιο βαθύ. Ακριβώς όπως θα ήθελα και ο πατέρας μου να είναι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος. Όμως στην ζωή ελάχιστα πράγματα έρχονται όπως τα θέλουμε, κι αυτό είναι ένα μάθημα που το έχουμε πάρει όλοι μέχρι τα 50 μας νομίζω. Πολλές, πολλές φορές... 
Θα αποφύγω τις λεπτομέρειες, ούτε της παρούσης είναι, ούτε θέλω το ποστ να καταλήξει μελό, αυτό θα αδικούσε κατάφορα και τον πατέρα μου και εμένα. Κυρίως θα αδικούσε αυτό που είχαμε μεταξύ μας, ή μάλλον αυτό που δεν είχαμε.. Και in any case, ο θάνατος καταφέρνει να κλείσει οριστικά όλους τους λογαριασμούς, και να σβήσει το παρελθόν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.. Τι σημασία έχει τι έγινε... Σύντομα οι μηχανισμοί θα δουλέψουν και οι αναμνήσεις θα πάρουν την θέση των γεγονότων.. Και εγώ θα έχω την ευκαιρία να διαλέξω πια τι θέλω να θυμάμαι, και να αφήσω για πάντα στην άκρη αυτά που θέλω να ξεχάσω...
Σήμερα, όταν έκλεισα το τηλέφωνο έμεινα για λίγο μετέωρη. Την είχα προβάρει στο μυαλό μου πολλές φορές αυτή την στιγμή - για την ακρίβεια την είχα ζήσει κι όλας με τον τρόπο που ένας ηθοποιός ζει έναν ρόλο... Μέσα από διεργασίες περίπλοκες και συχνά δυσάρεστες, έχω πει τα αντίο μου και έχω συγχωρέσει αυτά που έπρεπε να συγχωρεθούν, εδώ και καιρό... Και ίσως αυτό ακριβώς να έφερε το μούδιασμα μέσα μου... 
Τον πατέρα μου τον αγαπούσα πολύ. Πάρα πολύ. Ότι κι αν συνέβη ανάμεσα μας, υπήρξε ο άνθρωπος που με καθόρισε. Που έβαλε μέσα μου τις πιο γερές βάσεις και για το καλό και για το κακό μου κομμάτι μου.. Του χρωστάω πολλά από όσα με κάνουν να είμαι αυτό που είμαι σήμερα, μαζί με πολλά από εκείνα που πάλεψα για χρόνια να ξορκίσω.. 
Δεν θα σας το κρύψω, πως το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα μου σήμερα, είναι οι τύψεις.. Τύψεις που δεν λυπήθηκα όσο θα έπρεπε, που δεν νοιώθω devastated, που η απόφαση να μην αλλάξω τα σχέδια μου και να φύγω κανονικά για Λονδίνο την Δευτέρα ήταν τόσο αυθόρμητη και μέσα από την ψυχή μου, που δεν υπήρχε λόγος να την σκεφτώ δεύτερη φορά. Όμως έτσι είναι.. Και αυτό που είναι, ήταν ένας χορός που δεν τον χόρεψα ποτέ μόνη μου.. Συχνά μάλιστα, τον χόρεψα με το ζόρι..
Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να συνθέσω τις αναμνήσεις μου.. Διαλέγω να κρατήσω τα ανέμελα πρώτα χρόνια, την αυτοπεποίθηση που φύτεψε μέσα μου, αυτή την μαγική βεβαιότητα πως ότι θέλω μπορώ να το πετύχω... Μαζί με τα μαθήματα τακτικής παραμένουν τεράστιο asset στην ζωή μου μέχρι σήμερα... Ο πατέρας μου υπήρξε ένας άνθρωπος χαρισματικός και ταυτόχρονα καταστροφικός. Που μπορούσε να σε απογειώσει και να σε κάνει να νοιώθεις θεός, ακριβώς με την ίδια ευκολία με την οποία μπορούσε να σε προσγειώσει τόσο απότομα που να μην ξέρεις τι σε χτύπησε... Χαρακτηριστικά που αναγνωρίζω σχεδόν τυφλά όπου τα συναντήσω και που με τραβάνε ακριβώς όπως τραβάει την πεταλούδα το φως... Και με τους ίδιους κινδύνους βέβαια... 
Οπότε, καλό ταξίδι μπαμπά... Κάθε φορά που θα ξεκινάω να κυνηγήσω ένα καινούριο όνειρο ή να πολεμίσω έναν καινούριο ανεμόμυλο, κάθε φορά που θα ανακαλύπτω μια καινούρια εναλλακτική ή θα επιχειρώ έναν περίπλοκο ελιγμό, κάθε φορά που θα σχεδιάζω ένα plan B και που θα γυρίζω την χαμένη από χέρι παρτίδα υπερ μου, κάθε φορά που θα γίνομαι σκύλα φρικτή μπροστά σε ένα όχι, κάθε φορά που θα νοιώθω σαν στο σπίτι μου στα πιο απίθανα μέρη και που θα βουτάω στα πιο βαθιά νερά με άγνοια κινδύνου, θα σε θυμάμαι... Με έμαθες να είμαι ελεύθερη, να υπερασπίζομαι την γνώμη μου, να έχω θάρρος, και θράσος, να διεκδικώ αυτά που θέλω, να μην συμβιβάζομαι, να ρισκάρω, να ξανασηκώνομαι όταν πέφτω, να γοητεύω τους ανθρώπους γύρω μου όταν θέλω και να τους τρομάζω όταν χρειάζεται... Κυρίως όμως, με έμαθες τι δεν θέλω να γίνω.. Και ίσως να είσαι η αιτία που κατάφερα να μεγαλώσω ένα παιδί τόσο ισορροπημένο όσο ανισόρροπη υπήρξα ή και εξακολουθώ να είμαι εγώ...
Βέβαια, μαζί με έμαθες και άλλα πολλά, αλλά ειπαμε.. Από σήμερα κρατάμε τα όμορφα και τα υπόλποιπα ας τα πάρει το ποτάμι.. 
Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν και εγώ είμαι καλά... Αύριο, στο τελευταίο σου ταξίδι δεν θα είμαι εκεί να σε ξεπροβοδίσω.. Στο εξής όμως επιλέγω να σε θυμάμαι κυρίως με αγάπη, κι αυτό νομίζω πως μετράει πιο πολύ... Αλλωστε, εσύ ήσουν που με έμαθες να μην λογαριάζω την γνώμη του κόσμου και να μην με ενδιαφέρει καθόλου να κρατάω τα προσχήματα, και εγώ διάλεξα να κάνω μέχρι το τέλος αυτό που θέλει η ψυχή μου και όχι αυτό που θα έπρεπε... 

Monday, February 10, 2014

Τακούνια or not τακούνια?

Πότε μπήκε κι όλας Φεβρουάριος, ούτε που κατάλαβα.. Περνάει ο καιρός και εμείς εξακολουθούμε να τρέχουμε, εποικοδομητικά και ευχάριστα αλλά παρόλα αυτά πολύ θα ήθελα να χαμηλώσουμε λίγο ταχύτητα, ίσα να προλαβαίνω να παίρνω καμιά ανάσα...
Για blogging κανονικό ούτε λόγος, μετά βίας καταφέρνω να γράφω κάθε Τρίτη την στήλη μου για το FnL, οπότε όταν βρω έστω και ελάχιστο χρόνο μπαίνω για δυο κουβέντες βιαστικές, έτσι γιατί μερικές συνήθειες κόβονται δύσκολα, ειδικά όταν είναι αγαπημένες..


Έτσι, σήμερα, εκεί που προσπαθούσα να βρω τι να φορέσω το βράδυ, σκέφτηκα να μεταφέρω τον προβληματισμό μου στο διαδικτυακό μου ημερολόγιο. Γενικά, σπάνια δεν ξέρω τι να βάλω.. Συνήθως ανοίγω την ντουλάπα μου και διαλέγω αυτό στο οποίο θα πέσει πρώτα το μάτι μου, από μια σειρά ρούχων που τα έχω διάλέξει έτσι ώστε πρώτον να με βολεύουν και δεύτερον να ταιριάζουν μεταξύ τους.. Όταν είσαι στα δικά μου κιλά άλλωστε, δεν είναι και πως έχεις ωκεανούς επιλογών. Με τα χρόνια έχω καταλήξει σε μονόχρωμες βάσεις - πολλά μαύρα, γκρί και καφέ τον χειμώνα, και μαύρα, λευκά και μπεζ το καλοκαίρι- τα οποία διανθίζω με αξεσουάρ που τους δίνουν χρώμα και στυλ.. Καπέλα, εσάρπες, κοσμήματα, παπούτσια, τσάντες... 


Εχω σωθεί με αυτό το σύστημα γιατί είμαι πάντα μια χαρά ντυμένη  για το δικό μου γούστο, και δεν χρειάζεται να προσαρμόζομαι σε μόδες τρελές. Και το αποτέλεσμα δεν το λες και κλασσικό, κάθε άλλο παρά...
Βοηθάει σ΄αυτό και το γενικότερο στυλ μου που είναι κάπως ανέμελο - για να το θέσω κομψά- αλλά to make a long story short μια χαρά την κάνω την δουλειά μου και το κυριότερο, μια χαρά νοιώθω μέσα στα ρούχα μου...


Ελα όμως που τους τελευταίους τρεις μήνες ξεκινήσαμε τα events του FnL.. Μην με παρεξηγήσετε, περνάω υπέροχα και είμαι καταχαρούμενη γιατί και το site πάει σφαίρα και μου αρέσει που γνωρίζω τους αναγνώστες μας... Απλά σ΄αυτά τα events αναγκαστικά πρέπει να ντύνομαι κάπως "καλύτερα"... Που σημαίνει πως κατ΄αρχάς πρέπει να βάφομαι αντί να βγαίνω είτε εντελώς άβαφτη είτε με το μαγικό τετράπτυχο πούδρα, μάσκαρα, ρουζ, λιπ γκλος που τόσο αγαπώ.. Πράγμα που το έλυσα άμεσα γιατί μπορεί να μην βάφομαι αλλά έχω τόνους καλλυντικών - μην ρωτήσετε γιατί, τα αγοράζω γιατί μου αρέσουν πολύ και μετά τα κοιτάζω, ακριβώς όπως έκανα κάποτε με τα ψηλοτάκουνα παπούτσια- οπότε αν εξαιρέσετε την πρώτη φορά που έβαλα μολύβι στα μάτια μου μετά από χρόνια και πλάνταξα στο κλάμα μέχρι να το συνηθίσω, τώρα το έχω ξαναθυμηθεί το σπορ και βάφομαι σαν εξπέρ...


Το πρόβλημα μου είναι τα τακούνια.. Γιατί όλα τα ρούχα που έχω και είναι κάπως πιο βραδινα, δεν ταιριάζουν καθόλου με τα φλατ παπούτσια μου, ούτε καν με τις αγαπημένες μου ασημένιες μπαλαρίνες που είναι τόσο a la mode φέτος. Μέχρι τώρα τα γλύτωσα γιατί ξεκίνησα με τα πιο ενδιάμεσα outfits που κάπως τα βόλεψα με κάτι ίσια μαύρα μποτάκια αλλά σήμερα στην Σπονδή θέλω να φορέσω κάτι πιο καλό... Όπως την μπλούζα μου με τις τυρκουάζ παγιέτες που τόσο μου αρέσει και την έχω φορέσει μια φορά μόνο στην ζωή μου, ή ένα άλλο εμπριμέ κάπως σπανιόλικου στυλ ρούχο που το λατρεύω γιατί βγάζω ώμους έξω και κάνει κάπως σέξυ, και το οποίο, άλλη μια φορά έχει τύχει να το βάλω κι αυτό... 


Ανέσυρα λοιπόν σήμερα από τα ψηλά ράφια της ντουλάπας μου ένα ζευγάρι τακούνια - κλασσικά και μαύρα- και τα φόρεσα να κάνω μια δοκιμή στο σπίτι και ζαλίστηκα... Όσο κι αν λέω από μέσα μου πως δεν πρόκειται να περπατήσω σήμερα, από το αυτοκίνητο στο τραπέζι μου θα πάω και πίσω με άντε δυο τρεις βόλτες μέσα στην αίθουσα για τα PR, ξέρω πως και σαν τσολιάς τα περπατάω γιατί νοιώθω άβολα, και θα κουραστώ με το που θα βγω από το ασανσέρ... Οπότε?


Μαζεύω τις παγιέτες και τα φρου φρου και ανασύρω τα total black.. Που έτσι για το καλό, λέω να τα συνδυάσω με ένα ζευγάρι πανύψηλα μπρονζέ wedges Tata-Naka, τα οποία είναι σούπερ άνετα - για τακούνια πάντα- και με ένα ωραίο βραδινό παλτό που επίσης έχω φορέσει ελάχιστα... Θα βρω και ένα από τα λα λα τσαντάκια μου, θα ταιριάξω και κανένα σκουλαρίκι παράξενο, μια χαρά θα είμαι... 



Και θα ελπίζω πως μια άλλη φορά θα καταφέρνω να σκαρφαλώσω και στα δωδεκάποντα.. Ή και όχι.. Όπως έχει πει και ο Gore Vidal, "στυλ είναι να ξέρεις ποιός είσαι, τι θέλεις να πεις, και να μην σου καίγεται καρφί".. Και για να συμπληρώσω, στυλ είναι κυρίως να νοιώθεις όμορφα μέσα στα ρούχα σου... Να τα φοράς και να μην σε φοράνε... Αυτά και καλή μας εβδομάδα... :)