Tuesday, July 30, 2013

Καλοκαιρινά και όχι....


Ονειρεύομαι αυτά που δεν έχω... Λογικό θα μου πεις... Μια ξαπλώστρα με τα πόδια μέσα στο νερό, καυτή άμμο κάτω από τις πατούσες μου, αυτό το μαύρισμα που το πετυχαίνεις μετά την 15η μέρα διακοπών σερί, ηλιοβασιλέματα σε βεράντες με θέα το λιμάνι, να γυρίσω μισο-μεθυσμένη ξημερώματα στο σπίτι περισσότερο από ανεμελιά παρά από βότκες, να χωθώ σε αγκαλιές που μου έλειψαν πολύ, να αφεθώ στην αίσθηση της απόλυτης χαλάρωσης που σε πλημυρίζει όταν το κορμί σου βουλιάζει στην υπέρτατη ηδονή. Είτε αυτή είναι το κρύο νερό που σε αγκαλιάζει όταν βουτάς με φόρα στην θάλασσα μετά από ώρα ηλιοθεραπείας, είτε είναι ο πόθος που ξεθυμαίνει πάνω σε τσαλακωμένα λινά σεντόνια με άρωμα αρμύρας και αντηλιακού και ένα κορμί που ταιριάζει πάνω και μέσα στο δικό σου σαν γάντι...
Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που τα είχα όλα αυτά...Μαζί... Πάνε τουλάχιστον πέντε χρόνια πια, όταν το νησάκι ήταν ακόμα ο προσωπικός μου παράδεισος, το λιμάνι μου και ταυτόχρονα η πίστα απογείωσης μου.. Πέντε χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει, η ζωή μου, οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμουν τις στιγμές μου - ή έστω κάποιοι από αυτούς- ακόμα και τα θέλω μου που τώρα πια με οδηγούν σε άλλους προορισμούς, πολύ περισσότερο συννεφιασμένους και πολύ λιγότερο ανέμελους... 
Όμως η αναμνήσεις είναι άτιμα πράγματα που έρχονται και τρυπώνουν στο μυαλό μας τις πιο ακατάλληλες στιγμές και δοκιμάζουν τις αποφάσεις και τις επιθυμίες μας... Και εκεί που πιστεύεις ακράδαντα πως τα έχεις βάλει όλα πια σε μια τάξη, εκεί που θεωρείς πως έχεις πάρει αποφάσεις με βάση την λογική από αυτές που το συναίσθημα δεν μπορεί να αμφισβητήσει, έρχεται ένα μήνυμα μέσα στην νύχτα και σου θυμίζει πως κάποτε, το είχες πιο εύκολο να φεύγεις παρά να μένεις.. Ακόμα το έχεις δηλαδή αν θέλεις να είσαι ειλικρινής, ακόμα η πρώτη σου ενστικτώδης αντίδραση μπροστά σε ότι κερδίζεται με επιμονή και υπομονή είναι να το αποδομήσεις συνοπτικά, να το ακυρώσεις και να πας παρακάτω, αλλά τώρα πια έχεις αρχίσει να εξοικειώνεσαι με τον μηχανισμό της αποδοχής.. Έχεις αρχίσει να μαθαίνεις πως αυτά που μένουν - που σου μένουν- είναι αυτά που πάλεψες να χωρέσεις στην ζωή σου, αυτά για τα οποία δεν υποχώρησες, δεν βρήκες δικαιολογίες για να τα εγκαταλείψεις αλλά έμεινες και τα κράτησες σφιχτά ακόμα κι όταν κάτι τα τράβαγε μακριά σου με φόρα.. Κι ας έμειναν στα χέρια σου σημάδια.. 
Και έτσι πιάνεις το κινητό, διαγράφεις το ένα μήνυμα και στέλνεις ένα άλλο.. Επιλέγεις να προσπαθήσεις λίγο ακόμα, προς μια κατεύθυνση που παραμένει άγνωστος τόπος παρόλα τα χρόνια που πέρασαν αλλά που ταυτόχρονα κρατάει και μια γλύκα μέσα σου παρόλες τις πίκρες που σου έχει χαρίσει..Εκεί που η ψυχή σου αναγνωρίζει και αναγνωρίζεται, εκεί που νοιώθεις οικειότητα μέσα στο άνγωστο σαν ένα deja vu που όμως παραμένει κρυμμένο στο πιο βαθύ κομμάτι του ασυνείδητου σου, εκεί θες να βουτήξεις αυτό το καλοκαίρι που δεν θα το βρέξει η θάλασσα που τόσο αγαπάς, και δεν θα το πασπαλίσει η συμιγδαλένια άμμος..
Είναι μια ηδονή άλλωστε και η κατάδυση σ΄αυτά που δεν γνωρίζουμε, έτσι δεν είναι? Μια περιπέτεια που δεν τελείωσε, μια διαδρομή που συνεχίζεται έστω και μέσα από δαιδαλώδη σοκάκια που σε μπερδεύουν και σε ζαλίζουν...Προς τα καλύτερα, που θα είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν...  Με πάθος, με πίστη και το κυριότερο με αγάπη, που κερδίζει πάντα,είτε πιστεύεις στην Πολυάννα είτε όχι...


Υ.Γ. Άσχετο αλλά και τόσο σχετικό.. Μου λείπει μια Πολυάννα. Η πρώτη και καλύτερη μου, το γούρι που κουβαλούσα πάντα μαζί μου σχεδόν 40 χρόνια, στα πιο απίθανα μέρη της γης και της ζωής μου.. Χτες το βράδυ την έβλεπα στον ύπνο μου.. Πεταμένη σε κάποιο καλάθι σκουπιδιών, σε μια πόλη γκρίζα και μακρινή, ένα απλό παλιό βιβλίο χωρίς αξία.. Ξύπνησα με ένα σφίξιμο απίστευτο... Μερικά όνειρα τα θυμάσαι ακόμα κι αν θα προτιμούσες να μην τα είχες καν δει... 

Monday, July 29, 2013

Η εβδομάδα που μας πέρασε...

Με την προοπτική ενός τριημέρου διακοπών από Πέμπτη μέχρι Κυριακή - έστω και εδώ δίπλα, στο Καβούρι- η βδομάδα ξεκίνησε με ετοιμασίες μια που έπρεπε να οργανώσω τον Ιάσονα που θα έμενε home alone με τον Droopy. Όταν φεύγω θέλω να αφήνω τα αγόρια μου χαρούμενα και να μην τους λείπει τίποτα για να έχω και εγώ το κεφάλι μου ήσυχο και να απολαύσω το πρόγραμμα μου χωρίς άγχος, οπότε ένα super market για τα απαραίτητα ήταν πρώτο πρώτο στην λίστα με τα do's. Μετά από μια βόλτα στην Εφορία για να παραλάβω τον κλειδάριθμο μου η οποία όμως δεν στέφθηκε με επιτυχία με αποτέλεσμα να πρέπει να ξαναπάω σήμερα πρωί πρωί... Anyway...


Με την ευκαιρία της βόλτας στον Βασιλόπουλο λοιπόν, φρόντισα να προμηθευτώ και τα αγαπημένα μας τυριά που είναι η γραβιέρα, η ξυνή μυζήθρα και το καυτερό μπατοτύρι της εταιρίας Γύπας από την Κρήτη. Μας τα σύστησε πριν μερικούς μήνες μια φίλη και είχε απόλυτο δίκιο, είναι και τα τρία εξαιρετικά, και παρόλο που δεν είναι πολύ εύκολο να τα βρω μια που δεν τα έχουν καν όλα τα ΑΒ, σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αν τα πετύχετε δοκιμάστε τα και θα με θυμηθείτε. 


Την Τρίτη το βράδυ το πρόγραμμα είχε Χύτρα Απλά στο roof garden της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Αγαπώ πάρα πολύ την κουζίνα του Χρύσανθου Καραμολέγκου τον οποίο θεωρώ μακράν τον καλύτερο έλληνα chef και μου έχει λείψει πάρα πολύ το φαγητό του από τότε που έκλεισε το Απλά στην Νέα Ερυθραία, οπότε τα νέα της σύμπραξης του με τον Απόστολο Τραστέλη με χαροποίησαν πολύ. Την πρώτη φορά βέβαια, στο event που διοργανώθηκε για το opening δεν σταθήκαμε πολύ τυχεροί γιατί το concept του μπουφέ δεν ευνόησε την απόλαυση του φαγητού αλλά ευτυχώς την βραδιά έσωσε η υπέροχη παρέα. Προχτές όμως ήμουν σίγουρη πως θα αποζημιωνόμουν για την τόση αναμονή. Δυστυχώς έκανα λάθος.. Παρόλο που το εστιατόριο ήταν γεμάτο και ένα υπέροχο φεγγάρι έλουζε με το ασημένιο φως του τα τραπέζια δημιουργόντας ένα υπέροχο σκηνικό, από τα πιάτα έλειπε αυτό το κάτι που κάνει την κουζίνα του Χρύσανθου τόσο ξεχωριστή. Αυτές οι λεπτομέρειες στις σάλτσες, στα υλικά που σου κλείνουν το μάτι πονηρά ταιριάζοντας τέλεια το ένα με το άλλο, αυτό το κέφι που αντανακλά η μαγειρική του και που φαίνεται πως από αυτή την συνεργασία απουσιάζει προς το παρόν.. Δεν φάγαμε άσχημα, προς Θεού, όμως δεν φάγαμε και όπως ξέραμε ότι θα μπορούσαμε να φάμε.. Ελπίζω η τρίτη φορά, όταν συμβεί, να είναι και η τυχερή....






Την Τετάρτη δοκίμασα το Spoonmates. Μια on line κοινότητα που όπως δηλώνει φιλοδοξεί να "φέρει την παρέα πίσω στο τραπέζι. Τα spoonmates events δεν έχουν κανόνες: σε ένα σπίτι, σε ένα εστιατόριο, πικ-νικ σ’ ένα πάρκο, στα όρθια –έξω από μια καντίνα- έχουν αφετηρία το φαγητό και φτάνουν μέχρι εκεί που μπορεί να ταξιδέψει η φαντασία του host (οικοδεσπότη). Εκείνος διαλέγει το θέμα, τα πιάτα, τα ποτά, τους καλεσμένους. Εκείνος φτιάχνει τη «συνταγή». Η διαδικασία μου ήταν κατά κάποιον τρόπο οικεία από το Gingerline  - δηλώνεις συμμετοχή, πληρώνεις και μετά σου "αποκαλύπτουν" την διεύθυνση του event- οπότε είπα να δοκιμάσω για να δω και την ελληνική version ενός concept που στο Λονδίνο μου αρέσει πολύ. Μάλιστα το event ήταν κάπου στο Νέο Ψυχικό, κοντά στο σπίτι μου δηλαδή, πράγμα που το έκανε ακόμα πιο απλό... Η περιγραφή ήταν η εξής: 
"Κάθε εμπειρία που περιλαμβάνει φωτιά, παρέα και σχάρα έχει τα απαραίτητα συστατικά να μείνει αξέχαστη. Εμείς βάζουμε έξτρα έναν υπέροχο κήπο και καλή διάθεση και σας προσκαλούμε για ένα τρελό ψηστήρι!" Το πρόβλημα όπως αποδείχτηκε, ξεκινάει από το τι θεωρεί ο καθένας υπέροχο κήπο ή αξέχαστη βραδιά. Μπορεί να στάθηκα άτυχη και άλλες φορές τα πράγματα να ήταν πολύ καλύτερα. Πάντως εκείνο το βράδυ εγώ βρέθηκα σε έναν πράσινο μεν εντελώς απεριποιήτο δε κήπο, στρωμένο με παράταιρα τραπέζια και καρέκλες, ψιλοσκοτεινό, και το κυριότερο, με οργάνωση μηδέν. Το μήνυμα έλεγε να είμαστε εκεί στις 8.30. Στις 9 παρά τέταρτο που φτάσαμε δεν είχαν καν ανάψει τα κάρβουνα γιατί ο οικοδεσπότης "είχε μείνει λίγο πίσω" και οι εκπρόσωποι του Spoonmates που θεωρητικά ήταν εκεί για να συντονίσουν ή έστω να βοηθήσουν το event ήταν χωμένοι στην κουζίνα και ετοίμαζαν πυρετωδώς τζατζίκια και σαλάτες. Η υπόλοιπη παρέα ήταν συμπαθέστατη και κατέβαλλαν όλοι φιλότιμες προσπάθειες να σπάσουν τον πάγο και να πιάσουν κουβέντα αλλά να σας πω κάτι? Όταν θέλεις "να φέρεις την παρέα πίσω στο τραπέζι" όσο ερασιτεχνικά κι αν το κάνεις, και όση καλή διάθεση κι αν υπάρχει και από τις δυο πλευρές, χρειάζεται να έχεις προνοήσει τουλάχιστον για τα βασικά. Που όταν πρόκειται για μια βραδιά BBQ, είναι τα μαχαίρια ας πούμε.. Εχετε δοκιμάσει να κόψετε μπριζόλα με πλαστικό πηρούνι? Ε, δεν γίνεται.. Εγώ έφαγα την δική μου με το χέρι, προσπαθόντας να ισορροπήσω με τρόμο το πλαστικό μου πιάτο το οποίο δίπλωνε από το βάρος του φαγητού, με τα κουνούπια να κάνουν βόλτες σαν πολεμικά αεροπλάνα γύρω μου και πίνοντας χλιαρό κρασί σε επίσης πλαστικά ποτήρια.. Δεν λέω, μπορεί αυτό για κάποιους να είναι μια υπέροχη βραδιά.. Για μένα δεν ήταν.. Και τα 14 ευρώ που πλήρωσα για να φάω μισό μπιφτέκι, μια λεπτή παντσέτα, μισή μπριζόλα και λίγη σαλάτα, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν ήταν καλή τιμή ή όχι... (Και ναι, θα μπορούσα να φάω κι άλλο προφανώς.. Όμως υπό αυτές τις συνθήκες πραγματικά μου κόπηκε η όρεξη και προτίμησα να βρω μια ευγενική δικαιολογία και να επιστρέψω σπίτι μου.. Μπορεί να είμαι δύσκολη και κακομαθημένη, τι να πω.. Μόνο πως η εμπειρία Spoonmates, obviously απευθύνεται σε ένα target group εντελώς διαφορετικό από μένα...)


Ευτυχώς την επόμενη μέρα φύγαμε για το Divani Apollon Palace και το μεσημέρι βρέθηκα εγκατεστημένη στην πισίνα έτοιμη για σερί ηλιοθεραπειών και dolce far niente.. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο το ανακαλύψαμε φέτος και το αγαπήσαμε πολύ.. Παρόλο που είναι δυο βήματα από την Αθήνα στην κυριολεξία, σε βάζει αμέσως σε mood διακοπών και το project μου ήταν να περάσω τρεις μέρες τελειοποιόντας το μαύρισμα μου, τρώγοντας light lunches, διαβάζοντας το βιβλίο μου και βγαίνοντας τα βράδια με αγαπημένους φίλους σε αγαπημένα μαγαζιά των νοτίων προαστίων.. Και έτσι ακριβώς έγινε...



Ένα μεσημέρι μόνο εδέησα να σηκωθώ από την ξαπλώστρα και να συρθώ μέχρι το Meltemi Snack Bar που είναι ακριβώς δίπλα στην πισίνα, για να φάω μια ωραιότατη Caesar's salad. Τις υπόλοιπες μέρες αρκέστηκα στα παγωμένα φρέσκα φρούτα που φτάνουν στην ομπρέλα σου μέσα σε πλαστικά ταπεράκια και είναι το τέλειο lunch μετά από πέντε ώρες σερί στον ήλιο...



Εδώ να κάνω ένα διάλειμμα για να σας μιλήσω για την τέχνη της ηλιοθεραπείας.. Που ναι, ξέρω πως όλοι λένε ότι είναι επικίνδυνη και πως πρέπει να οχυρωνόμαστε πίσω από καπέλα και αντηλιακά με δείκτη προστασίας 100 αλλά για μένα δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς αυτό το υπέροχο σοκολατί χρώμα που σου δίνουν οι ώρες κάτω από τον ήλιο, και χωρίς τις ασημένιες άκρες που χαρίζει στα μαλλιά ο συνδυασμός του με το αλάτι.. Έτσι, οργανώνομαι αναλόγως και λιάζομαι για πεντάωρα ολόκληρη σαν ευτυχισμένη σταφίδα.. Τα αγαπημένα μου προϊόντα είναι τα εξής... Κρέμα Avene με δείκτη προστασίας 30 για το πρόσωπο, Avene Cold Cream stick για τα χείλια, spray Huile Genereuse της Kerastase για τα μαλλιά και φυσικά, St. Barth Roucou για το σώμα.. Το αποτέλσμα αγγίζει την τελειότητα...


Την Πέμπτη το βράδυ λοιπόν, είχαμε κανονίσει από καιρό να πάμε Matsuhisa με παρέα καινούρια αλλά όπως αποδείχτηκε πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα.. Το ραντεβού μας ήταν για τις 9 αλλά εμείς φροντίσαμε να φτάσουμε μισή ώρα νωρίτερα για να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα το οποίο απολαύσαμε παρέα με ένα παγωμένο sakepirinha. Κατά τα άλλα η βραδιά κύλησε υπέροχα αλλά το φαγητό με απογοήτευσε. Ήταν από ένα μέχρι αρκετά "τσικ" κάτω από αυτό που ξέραμε χρόνια τώρα, και έτσι μπορώ να πω με σιγουριά πια πως, αν εξαιρέσουμε το περιβάλον και την θέα που του Matsuhisa είναι άπαιχτα - μιλάμε για ένα από τα ωραιότερα locations της πόλης- το Rakkan έχει πια και επισήμως το καλύτερο γιαπωνέζικο φαγητό της Αθήνας...




Την Παρασκευή το βράδυ, με τον ήλιο να με έχει πιάσει για τα καλά πια, εγώ από καλή μου διάθεση θα καθόμουν να χουζουρέψω στην δροσιά του δωματίου διαβάζοντας Inferno. Ευτυχώς όμως ο Πάνος επέμεινε και έτσι πήγαμε στο Rafale, στον Λαιμό της Βουλιαγμένης. Στην θέση της παλιάς ψαροταβέρνας Μαϊστράλι, σε έναν υπέροχο καταπράσινο κήπο, έχει ανοίξει ένα all day εστιατόριο που συνδυάζει πολύ επιτυχημένα την ιταλική κουζίνα με τα ψαρικά.. Εγώ βέβαια που δεν τρώω τίποτα από τα δύο προτίμησα κρέας- carpaccio και μπιφτέκι- αλλά ο Πάνος ενθουσιάστηκε με την μακαρονάδα με τα θαλασσινά του οπότε η γνώμη του μετράει φαντάζομαι... :)




Το Σάββατο το πρόγραμμα είχε Malabar.. Είχαμε ξαναπάει πριν από κανέναν μήνα και μας άρεσε πολύ οπότε είπαμε να ξεσηκώσουμε κάποιους αγαπημένους φίλους που μένουν στην περιοχή και πολύ καλά κάναμε, γιατί βλέπω να βρήκαν τελικά καινούριο στέκι.. Το εστιατόριο είναι κούκλα, ατμοσφαιρικό και στημένο γύρω από την πισίνα του ξενοδοχείου Margi, το φαγητό είναι εξαιρετικό, η μουσική και τα ποτά τέλεια, και να μην σας τα πολυλογώ, φτάσαμε στις 10 το βράδυ και φύγαμε σχεδόν με το ζόρι στις 3 παρά κάτι το πρωί... Μια καταπληκτική βραδιά που έφτιαξε απολύτως το κέφι μου που είχε χαλάσει λίγο νωρίτερα για άσχετους εντελώς λόγους...




Την Κυριακή, μετά από τρεις μέρες μακριά από το σπίτι μου, με είχε πιάσει ήδη μια τρελή αδημονία να επιστρέψω, φύσαγε και απίστευτα, οπότε πακετάρισα, και μετά από ένα light πρωινό και έναν καφέ στην ανεμοδαρμένη βεράντα τα μαζέψαμε και νωρίς το μεσημέρι ήμασταν σπίτι.. Έχοντας περάσει κάποια χρόνια της ζωής μου παλιότερα practically ζώντας σε δωμάτια ξενοδοχείων, έχω αναπτύξει με τα χρόνια ένα είδος αλλεργίας.. Αγαπώ τα ξενοδοχεία και τα απολαμβάνω, αλλά μετά τις πρώτες δυο τρεις μέρες θέλω να επιστρέψω τρέχοντας στην φωλιά μου... Μεγαλώνω και παραξενεύω προφανώς, αλλά τι να κάνουμε τώρα? Το θέμα είναι να περνάμε καλά, ότι σημαίνει αυτό για τον καθένα...

Τέλος, μέσα στην εβδομάδα που πέρασε πήρα και ένα αναπάντεχο και πολύ όμορφο δώρο από το Ladies Run, τον πρώτο αγώνα δρόμου που διοργανώνεται για γυναίκες μόνο, και που φέτος, among others έχει για χορηγό την Hermes. Αν είστε αθλητικοί τύποι να δηλώσετε οπωσδήποτε συμμετοχή για τις 22 Σεπτεμβρίου, είμαι σίγουρη πως θα περάσετε υπέροχα! Και εκτός από όλα τα άλλα, θα πάρετε σαν αναμνηστικό και αυτό το καταπληκτικό, συλλεκτικό βραχιόλι της Links of London... "Τρέχουμε κόντρα στην γενική κατήφεια" είναι το σύνθημα, και το βρίσκω πραγματικά εξαιρετικό!!



Saturday, July 27, 2013

Διακοπές σε mood bittersweet...

Πρωινό Σαββατου.. Ξυπνησα νωρις αλλα αυτό είιναι το νόοημα των διακοπών, τουλάχιστον για μένα... Αφθονη ηλιοθεραπεία, ελαφρύ φαγητό, ωραίο βιβλίο, iPad απαραιτήτως - στο οποίο γραφω αυτό το ποστ (φρίκη)- και μπόλικος ύπνος.... Εστω και για λιγες μέρες, έστω και δίπλα στην Αθήηνα,  μόνο έτσι " κατεβάζω διακόπτες" και μπαίνω σε mood εντελώς καλοκαιρινό..
Ο Αυγουστος φέτος για μας θα είναι busy, με τον ανασχεδιασμό του site, το FnL in english να προχωραει ολοταχως και ένα ακομα επαγγελματικό project με εδρα το Λονδίνο να ειναι στο τελικό του στάδιο, οπότε αυτές ειναι κατά πασα πιθανότητα και οι τελευταίες τελείως χαλαρές μέρες στο πρόγραμμα. Δεν παραπονιέμαι εννοείται, όλα αυτά τα περιμένω πως και πως - είναι το επόμενο βήμα  μας και το έχουμε σχεδιάσει προσεκτικά καιρό τώρα- αφήστε που μετράω μέρες πια για τον Οκτώβρη. Επιθύμησα το Λονδινάκι τρελά και το σπίτι μου με περιμένει για νέες περιπέτειες...:)
Μέσα σ´ όλα αυτα τα αισιόδοξα βέβαια, χτες έμαθα και ένα νέο που με στενοχώρησε πολύ. Οχι μόνο για την ουσία του αλλά και για οτι αντιπροσωπεύει.. Ενα απο τα πιο αγαπημένα μου μαγαζιά στην πόλη, το Dirty Ginger στο Γκαζι, έκλεισε μετα απο 15 χρόνια.. Εχω να θυμάμαι υπέροχες βραδιές στην αυλή του με τα φωτάκια που θύμιζε σκηνικό... Και έτσι όπως διάβαζα το αποχαιρετιστήριο ποστ που ανέβασαν η Εφη και ο Νίκος στο Facebook, ένοιωσα να κρύωνω μέσα στους χτεσινούς 38 βαθμούς. "Κλείνουν κύκλοι της ζωής μας και μαζί τους κλείνουν και τα μέρη στα οποία ξεκίνησαν. Feeling really sad, suddenly." Αυτό ήταν το δικό μου status update.. Και μπορεί σήμερα να είναι μια καινούρια μέρα, και τα καλύτερα να είναι όντως αυτά που θα έρθουν στο μέλλον, όμως η εποχή της αθωότητας μας έχει χαθεί οριστικά...

Χτες το βράδυ, στο διπλανό μας τραπέζι, μια παρέα μιλούσε για το νησάκι και ενα άλλο, πολυαγαπημένο μαγαζί που υπήρξε δεύτερο σπίτι μου για χρόνια και που βρέθηκε για μια ακόμα φορά στο κέντρο της δημοσιότητας για όλους τους εντελώς ηλίθιους και λάθος λόγους.. Θα υπερασπίζομαι πάντα τις αγάπες της ζωής μου, ακόμα κι όταν βρίσκονται "εν αδίκω".. Ομως τελικά αυτό που μου έχει λείψει στην πραγματικότητα -γενικά όχι ειδικά- δεν είναι οι συνθήκες της ζωής μας που άλλαξαν. Ούτε καν οι άνθρωποι που για διάφορους λόγους έφυγαν απ´ την ζωή μου.. Μου λείπει αυτό που ήμασταν... Η ανεμελιά και η αλήθεια που χάθηκαν και που δεν θα τις ξαναβρούμε πια, τουλάχιστον όχι στην ένταση του τότε... Καλημέρα νοσταλγική....

Tuesday, July 23, 2013

Αφιερωμένο εξαιρετικά....

Σήμερα – μάλλον επηρεασμένη από τα χτεσινά γεννητούρια στην Μεγάλη Βρετανία- θέλω να σας μιλήσω για τον δικό μου πρίγκιπα. Για το δικό μου παιδί. Και προφανώς θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες – τι σελίδες, βιβλία, την επίτομη εγκυκλοπαίδεια της Δομής- με όλα εκείνα τα μελό και τετριμμένα που είναι ταυτόχρονα και εντελώς αληθινά. Αν όπως μου είχε πει ένας αρχισυντάκτης μου κάποτε, έχω το ταλέντο να μπορώ να γράψω «1500 λέξεις για το τσόφλι ενός αυγού» φανταστείτε σε τι συγγραφικά άκρα μπορώ να φτάσω για το κέντρο του δικού μου σύμπαντος κόσμου.. 


Παρόλα αυτά, η ουσία είναι η εξής. Πως ο Ιάσονας μου άλλαξε την προοπτική μου από το ποτέ στο πάντα. Με τον ερχομό του στην ζωή μου, μου άνοιξε ορίζοντες που ούτε είχα φανταστεί και μαζί του έμαθα πως δεν υπάρχουν όρια. Αυτή η αγάπη, δεν έχει όρια. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορώ να κάνω, να αντέξω, να ευχηθώ, να συγχωρήσω, να καταλάβω, να μοιραστώ, να κερδίσω ή να χάσω γι΄αυτό το παιδί. Που σήμερα έχει φτάσει πια σχεδόν 22 και εγώ το βλέπω, και θα το βλέπω πάντα υποψιάζομαι, σαν εκείνο το υπέροχο μωρό που προσγειώθηκε στην αγκαλιά μου - που το διάλεξα συνειδητά, που το ονειρεύτηκα ατελείωτα και που όταν ήρθε ήταν σαν να το ήξερα από πάντα- και άλλαξε την πορεία της ζωής μου οριστικά. Και το συναίσθημα, και η αίσθηση κάθε φορά που τον κοιτάζω παραμένουν ίδια.. 22 χρόνια τώρα, χάνει η καρδιά μου έναν χτύπο και νοιώθω την ψυχή μου να φουσκώνει, δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να το περιγράψω με λόγια όλο αυτό.. Σαν να φωτίζεται το μέσα μου, σαν να με ξαφνιάζει ξανά και ξανά η συνειδητοποίηση πως αυτό το υπερθέαμα, αυτή η επιτομή της τελειότητας, αυτό το masterpiece, είναι κομμάτι από μένα. Είναι «δικό» μου αλλά όχι με την έννοια της κτητικότητας. Μ΄αυτή της περηφάνιας και της ευγνωμοσύνης. 


Κατά τα άλλα, το μεγάλωμα ενός παιδιού, αλλά και η παρουσία του στην ζωή σου γενικά, αποδεικνύεται εγχείρημα περίπλοκο και αναπάντεχα ψυχοθεραπευτικό μαζί, μια που σε βάζει – με το μυαλό και με το σώμα- σε διαδρομές που ούτε καν είχες υποψιαστεί πως θα μπορούσες να διανύσεις. Ενδόμυχα και ασυνείδητα η ύπαρξη του γίνεται ορόσημο και σημείο αφετηρίας και σύγκρισής για τα πάντα. Που μπαίνουν στην θέση τους με έναν τρόπο μαγικό, σαν τα μπερδεμένα κομμάτια ενός παζλ, και με μιας παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Προχωράς κάθε μέρα ένα βήμα, και στην πορεία ανακαλύπτεις την αξία της υπομονής και την ουσία της συγγνώμης.. Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά πιστεύω βαθιά στον Θεό. Όχι στην εκκλησία και τους παπάδες αλλά σ΄αυτή την υπέρτατη δύναμη που κινεί το σύμπαν και που ορίζει ένα μέρος από την μοίρα μας. Και μέσα από τον Ιάσονα, έχω την βεβαιότητα πως αυτός ο Θεός με ακούμπησε για μια στιγμή. Χαρίζοντας μου ένα δώρο ζωής που ακόμα και σήμερα δεν είμαι σίγουρη αν το άξιζα, αν το κορίτσι που υπήρξα κάποτε, κι όλα αυτά που έκανα και που όσο κι αν τα πλήρωσα υπάρχουν ακόμα κάπου βαθιά μέσα μου, είχε τα φόντα να αξιωθεί τόση ευτυχία.. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που πιστεύω στις ευκαιρίες στην ζωή και τις μοιράζω απλόχερα . Γιατί ξέρω καλά πως εμένα μου δόθηκαν ευκαιρίες που όχι απλά δεν τις περίμενα, αλλά δεν είχα τολμήσει ούτε καν να τις ονειρευτώ. 


Τον Ιάσονα επιλέξαμε εντελώς συνειδητά να μην τον μεγαλώσουμε μέσα σε μια συμβατική οικογένεια και την σιγουριά ή την σταθερότητα που απορρέει κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς μεγαλώσαμε μαζί οι τρεις μας- εκείνος, ο πατέρας του κι εγώ- αλλά νομίζω πως αυτό που καταφέραμε ήταν το ίδιο σημαντικό. Γιατί του δώσαμε την σιγουριά και την σταθερότητα μιας αγάπης και μιας αποδοχής χωρίς όρους και όρια, και τον κάναμε μέλος μιας ομάδας – της ομάδας μας- μέσα στην οποία είχε πάντα τον ίδιο σημαντικό ρόλο μ΄εμάς και την ίδια συμμετοχή στις όποιες αποφάσεις. Δεν θυσιάσαμε την ζωή μας για να μεγαλώσουμε το παιδί μας, δεν στερηθήκαμε τίποτα. Ήμασταν νέα παιδιά και θέλαμε να ζήσουμε . Και ζήσαμε. Και μαζί μας έζησε και ο Ιάσονας, παρέα μας, συνένοχος στις σκανταλιές μας, συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας, συμμέτοχος σε όλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα των χρόνων που πέρασαν. Με την γνώση πως είναι το κέντρο της ζωής μας αλλά χωρίς το βάρος αυτής της πραγματικότητας.
Έχοντας το παράδειγμα και των δικών μου των γονιών αλλά και άλλων, ήθελα να αποφύγω πάση θυσία να μου χρωστάει το παιδί μου το οτιδήποτε. Δικές μου οι επιλογές, δικές μου και οι συνέπειες, και τις θυσίες που τις σιχαίνομαι τις κράτησα με πάθος μακριά από την ζωή μας, έστω κι αν αυτό σήμαινε πως πολλές φορές συμπεριφέρθηκα λιγότερο σαν μαμά και περισσότερο σαν συνομήλικη του.. Νομίζω πως σήμερα πια, από τον τρόπο με τον οποίο με αντιμετωπίζει, έχει καταλάβει πως ότι κι αν έκανα, το έκανα αγαπώντας τον πάντα με πάθος. Και πως ακόμα κι αν δεν ήμουν η καλύτερη, η πιο σοβαρή ή η πιο λογική μαμά του κόσμου, ήμουν εκείνη που τον στήριξε πάντα και στα πάντα με όλη την δύναμη της ψυχής της. Αφήστε που, είχε την τεράστια τύχη να έχει ένα πατέρα βράχο. Τέρας ψυχραιμίας και λογικής, ήταν πάντα η βάση πάνω στην οποία εμείς μπορούσαμε να χοροπηδάμε σαν χαρούμενα κατσίκια. Και είχε πάντα την δύναμη να μας στηρίζει, και να μας φυσάει αέρα στα πανιά μας, αλλά ταυτόχρονα και να μας προσγειώνει, απαλά και με ασφάλεια, όταν και όποτε μας χρειάστηκε.
Και τελικά, σ’ όλη αυτή την διαδρομή, δεν του φορτώσαμε ελπίζω σχεδόν τίποτα. Ούτε όνειρα, ούτε προσδοκίες για το μέλλον του, πέρα από το να είναι καλά, δυνατός και ευτυχισμένος. Τον αφήσαμε να δοκιμάσει, να διαλέξει και να αποφασίσει εκείνος τι θέλει να κάνει. Συχνά και να αποτύχει. Και του εξηγήσαμε το πιο σημαντικό μάθημα της δικής μας ζωής. Πως έχει δικαίωμα και στις μαλακίες, και στα λάθη, και στα πάθη.. Και πως ανά πάσα ώρα και στιγμή, από εκεί που δεν είναι ευτυχισμένος και καλά μπορεί να φεύγει αρκεί να είναι πρόθυμος να αποδέχεται τις συνέπειες των επιλογών του. Τόσο απλά.. 
Και τώρα, τον χαζεύουμε να απλώνει τα φτερά του, να κάνει σχέδια, να κερδίζει μάχες, να σηκώνεται όταν πέφτει, να επιμένει, να ερωτεύεται, να κάνει φίλους καρδιάς.. Τον χαζεύουμε να χαράζει την διαδρομή του με χάρτη και πυξίδα τα όνειρα του και την τρέλα του… Και καμιά φορά του θυμίζουμε, παρόλο που το ξέρει πάρα πάρα πολύ καλά, πως ότι κι αν συμβεί, εμείς θα είμαστε δίπλα του… Και πως τον αγαπάμε τελείως..
Υ.Γ. Αν μπορούσα να συνοψίσω αυτά τα 23 χρόνια σε μερικές λέξεις, τρεις μόνο, θα ήταν «σας ευχαριστώ πολύ». Και τους δυο σας… 

Και σας αγαπάω όσο ξέρετε… 


Monday, July 22, 2013

Η εβδομάδα που μας πέρασε...

Κάθε Δευτέρα πρωί πίνω καφέ με την μαμά μου.. Έτσι κι αλλιώς τις Δευτέρες το σπίτι "ανήκει" στην κα Όλγα που έρχεται να το βάλει σε μια τάξη και εμείς εξαφανιζόμαστε για να μην είμαστε μέσα στα πόδια της, οπότε μια χαρά συνδυάζω έτσι το τερπνόν μετά του ωφελίμου. 
Πήγαμε λοιπόν Gaspar που είναι αγαπημένο στέκι πια, ο Πάνος με κοροϊδεύει πως πρέπει να το λέω "το γραφείο μου" τόσο συχνά που πάω, αλλά τι να κάνουμε τώρα? Είναι κοντά στο σπίτι, το έχουν αγαπημένοι φίλοι, έχει καλό καφέ και περατζάδα, και ο chef patissier - ο επίσης αγαπημένος Διονύσης Αλέρτας- μας στέλνει καταπληκτικά γλυκά.. 



Το ίδιο βράδυ πήγαμε στο καινούριο μου πιο αγαπημένο εστιατόριο της Αθήνας. Το Rakkan σερβίρει γιαπωνέζικη fusion κουζίνα στο στυλ του Nobu, αλλά μας πέφτει πολύ πιο κοντά από την Βουλιαγμένη μια που είναι στο κέντρο της Κηφισιάς, και εκτός από όλα τα άλλα υπέροχα που δοκιμάζουμε κάθε φορά, έχει και bao γεμιστά με γαρίδες και κάρρυ, extra spicy, αέρινα και yummy, επιπέδου Royal China (best dim sum in London) από τα οποία έφαγα δυο καλαθάκια μόνη μου και μετράω μέρες για να ξαναπάω...




Την Τρίτη μας συνέβη το εξής καταπληκτικό. Μετά από μια hectic μέρα με ανέβασμα ύλης για το site, γράψιμο τρελό, καθυστερήσεις επίσης τρελές και άλλα τέτοια εμπριμέ, αποφασίσαμε να πάμε θερινό σινεμά. Για να δούμε την "Υψηλή Μαγειρική" στον αγαπημένο Δημοτικό Κινηματογράφο Μίμης Φωτόπουλος. Πάμε λοιπόν, βγάζουμε τα εισητήρια μας, αγοράζουμε τα pop corn και τα αναψυκτικά μας, στρωνόμαστε, και μόλις έρχονται και οι φίλοι μας συνειδητοποιούμε πως έπαιζε άλλο έργο, το οποίο δεν μας ενδιέφερε.. Τα μαζεύουμε λοιπόν, αλλάζουμε τα εισητήρια μας για να τα χρησιμοποιήσουμε μια άλλη φορά, και καταλήγουμε στο ολοκαίνουριο The Dalliance House στην Κηφισιά.. Που είναι ένα μαγαζί κούκλα, με δυο όμορφες αυλές και μια τεράστια μπάρα μέσα πίσω από την οποία μεγαλουργεί ο γνωστός στους cocktail lovers Γιάννης Σαμαράς.. Αράξαμε στην δροσερή πίσω αυλή, παραγγείλαμε finger food και μπόλικα ποτά, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, και η βραδιά κύλησε σούπερ και χωρίς άλλα απρόοπτα...



 


Στο The Dalliance House επιστρέψαμε και το επόμενο πρωί για καφέ γιατί μου άρεσε πάρα πολύ ο χώρος και η προσοχή που έχουν δώσει σε κάθε μικρή λεπτομέρεια και ήθελα να το δω και μέρα. Ήταν το ίδιο κούκλα και με την ευκαιρία δοκιμάσαμε και ένα εξαιρετικό "ελληνικό" cheese cake με βύσινο, καρύδι και μαρμελάδα ντομάτας...



Την Πέμπτη το πρωί πήγα για μπωτέ.. Η ρίζα κόντευε να φτάσει πια μέχρι τα αυτιά μου και με την Λίνα να έχει φύγει διακοπές, χρειαζόμουν επειγόντως ένα μανικιούρ. Έτσι απευθύνθηκα πανικόβλητη στον φίλο μου τον Κωνσταντίνο που μετά από πολλά χρόνια θητείας στον Βαγγέλη Χατζή άνοιξε πρόσφατα το δικό του, υπέροχο The Barbers and Co στην Κηφισιά και σκίζει.. Τέλειος χώρος for men only, με μπιλιάρδο, μπάρα για ποτά, βεράντα καταπληκτική στην οποία στήνονται συχνά πυκνά τρελά πάρτυ, και φυσικά όλη την γκάμα του pampering από κούρεμα και ξύρισμα μέχρι μασάζ και mani- pedi. Ευτυχώς λοιπόν ο Κωνσταντίνος έχει προνοήσει να έχει και ένα prive δωματιάκι για να εξυπηρετεί και εμάς τα κορίτσια σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης οπότε με έσωσε. Μου έκανε το τέλειο χρώμα, έφτιαξα και νύχι σούπερ, και φεύγοντας πήρα και δώρο μια καταπληκτική κρέμα για τα χέρια της Spa με άρωμα λεμονόχορτο.... 





Μέχρι να τελειώσω με τα ρεκτιφιέ είχε έρθει και η Λένα, οπότε πήγαμε απέναντι στο Hamptons για καφέ και cupcakes που είχαμε καιρό... 



Και το βράδυ έβγαλα το τέλειο μαλλί μου βόλτα στο Κολωνάκι για να δοκιμάσουμε το καινούριο Paragon, ένα ιταλικό εστιατόριο που άνοιξε στον κήπο του St. George Lykabettus. Κούκλα χώρος που σου δίνει την αίσθηση πως είσαι σε καράβι, ωραία μουσική και κουζίνα που σηκώνει δουλειά ακόμα αλλά έχει τις βάσεις για να γίνει πάρα πολύ καλή.. Θα ξαναπάμε σίγουρα, σύντομα...



Η Παρασκευή είχε αφίξεις, ήρθε για μερικές μέρες η φιλενάδα μου η D. από το Λονδίνο και έτσι βρεθήκαμε στο Gaspar για έναν καφέ που κράτησε τρεις ώρες στην διάρκεια των οποίων ανταλλάξαμε όλα τα νέα τόσων μηνών, είπαμε τα γνωστά κοριτσίστικα που έκαναν τα διπλανά τραπέζια να στήσουν αυτί κανονικό, κουτσομπολέψαμε τρελά, και γενικά περάσαμε σούπερ. Η D. είναι από τις φίλες μου εκείνες που δεν βλέπω όσο συχνά θα ήθελα, ούτε εδώ ούτε στο Λονδίνο μια που είναι κορίτσι καριέρας και δουλεύει απίστευτα πολύ -ειδικά στο Λονδίνο πρέπει practically να την σύρεις για να την βγάλεις έξω-  αλλά επίσης είναι από τους ανθρώπους εκείνους που τους θεωρώ πολύ πολύ δικούς μου. Ήταν πάντα δίπλα μου όποτε την χρειάστηκα, στα δύσκολα και τα εύκολα, με έχει στηρίξει με αγάπη και με σοβαρότητα (κι εγώ το ίδιο εκείνη ελπίζω) μοιραζόμαστε με άνεση χρόνια τώρα τα προβλήματα, τα μυστικά αλλά και τις χαρές μας, και κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.. Πράγμα που το βρίσκω υπέροχα αισιόδοξο και ανακουφιστικό. Επιστρέφοντας στο σπίτι, με περίμενε ένα αναπάντεχο πεσκέσι.. Η φίλη και παλιά μου συμμαθήτρια Χριστιάννα Αγγελονίδη μου έστειλε μια σειρά από καταπληκτικά γλυκά κουταλιού για να τα δοκιμάσουμε και πραγματικά, μας ενθουσιάσε.. Ξεκίνησα από το βύσινο και την φράουλα και μου μένει το πετροκέρασο αλλά όπως και να ΄χει, τα Go for...Eat, είναι εντελώς σπιτικά και σούπερ νόστιμα και σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα... Και κρίμα που δεν σκέφτηκα το ίδιο βράδυ που πήγαμε στην κα Σούλα (στο αγαπημένο Kουτούκι) με σούπερ παρέα, να πάρω ένα βάζο μαζί μου να το φάμε με γιαούρτι ή με παγωτό.. Oh well, next time...


Το πρόγραμμα του Σαββάτου το είχαμε οργανώσει από την αρχή της εβδομάδας γιατί έτσι όπως τρέχουμε κάθε βράδυ έξω με τα καινούρια openings και όλα αυτά που πρέπει να βλέπουμε για το site, καταλήγουμε να μην βλέπουμε τους κολλητούς μας οπότε έπρεπε να συνδυαστούμε όλοι μαζί και αυτό χρειάζεται ένα κάποιο planning.. Έτσι, βρεθήκαμε στο Espera, ένα καινούριο εστιατόριο που άνοιξε πριν λίγο καιρό στην Κηφισιά κοντά στον σταθμό του τρένου με πολύ όμορφη αυλή που θυμίζει κήπο σπιτιού, και περάσαμε τέλεια. Αρκεί να σας πω ότι συναντηθήκαμε στις 10 και φύγαμε στις 3 και... Το κλείσαμε το μαγαζί κανονικά... :)




Όσο για την Κυριακή, εννοείται πως δεν ήθελα να κάνω τίποτα που να με βγάλει από το σπίτι μου έστω και για πέντε λεπτά.. Πρόγραμμα dolce far niente, με άραγμα στην βεράντα, social media, εφημερίδες, βιβλία, μουσική, ξένες σειρές, άφθονο χουζούρι και ελαφρύ φαγητό γιατί - νομίζω πως μπορώ να το παινευτώ πια-  παρόλο που είμαι κάθε βράδυ έξω κρατάω γερά και τρώω πολύ λίγο και προσεκτικά, και τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να φαίνονται πια... Είπαμε.. Έχω το secret project να τρέχει και ο καιρός περνάει σαν νεράκι, να, έφτασε κι όλας ο Ιούλιος στο τελευταίο δεκαήμερο του.. Και σκοπεύω να είμαι απολύτως έτοιμη right on time, σε κάθε επίπεδο, περιμέντε και θα δείτε... 
Και στο μεταξύ, φιλιά πολλά και να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα.. Τελείωσε και ο βρωμο- ανάδρομος οπότε μπορούμε πια να ελπίζουμε στα καλύτερα...