Tuesday, December 31, 2013

Τέσσερα χρόνια...



"Αργότερα, περπατώντας στους διαδρόμους του Harrods το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού... Νοιώθω πως η εύθραυστη ακόμα ισορροπία μας έχει διαταραχτεί, και αυτό με αποδιοργανώνει... Θεωρητικά δεν θα έπρεπε καν αν με νοιάζει.. Η ζωή μου είναι γεμάτη από ανθρώπους, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον και μια παράλογη σχεδόν σιγουριά πως όλα αυτά δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία... Και να που τώρα, έτσι ξαφνικά, αναρωτιέμαι αν τελικά ο ρόλος μου σε αυτή την παραγωγή θα είναι guest αντί για leading part...
Ο καθρέφτης μπροστά στα Marni, αυτός που με δείχνει ψηλή και λεπτή ενώ δεν είμαι καθόλου, μου δίνει την ιδέα... Η αληθινή εικόνα μας είναι αυτή που ξέρουμε και όχι αυτή που δείχνουμε.. Οπότε οκ, θα κάνω για μια ακόμα φορά αυτό που κάνω καλύτερα... Για σένα μόνο, αφιερωμένο εξαιρετικά... What you see is exactly what you get... Στο Mandarin Oriental λίγο αργότερα πίνω Snow Queen και ανοίγω κάποια από τα πιο κρυφά χαρτιά μου στο τραπέζι... Ευτυχώς, κάποιος με ακολουθεί, και σε λίγο η κουβέντα τα έχει όλα... Γκομενικά, κρίσεις, μαλακίες από παλιά που μας στοιχειώνουν ακόμα, ότι έχουμε στο ντουλάπι μας κρυμμένο χρόνια, κρυμμένο αλλά πάντα εκεί... Ελπίζω να κατάλαβες πόσο μακρυά φτάσαμε για σένα σήμερα.. Επειδη νοιώσαμε προφανώς ότι το άξιζες απολύτως.. Και είδες? Δεν έγινε και τίποτα... Γιατί τα όρια μας τα βάζουμε εμείς... Και όταν χρειαστεί, όταν θελήσουμε, όταν τολμήσουμε, εμείς τα ξεπερνάμε..."

Τι έχει αλλάξει τέσσερα χρόνια μετά? Τα πάντα και τίποτα.. Για όλα όσα ζήσαμε, για όσα όρια ξεπεράσαμε και όσα θα ξεπεράσουμε ακόμα, για τις αλήθειες και τα ψέματα, και τα παιχνίδια με τους καπνούς και τους καθρέφτες που με έναν παράξενο τρόπο έγιναν η βάση μιας αλήθειας, για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον και κυρίως για την διαδρομή που ήταν ενδιαφέρουσα to say the least, και για την αγάπη φυσικά, που όλα τα αντέχει, σ΄ευχαριστώ πολύ... 

Saturday, December 28, 2013

Τρία τραπέζια και ένας απολογισμός....

Σάββατο πρωί και με δυσκολία κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου... Για αρκετή ώρα φλέρταρα με την προοπτική να μείνω κουκουλωμένη με το πάπλωμα μου χουζουρεύοντας αλλά τελικά νίκησε η όρεξη μου για καφέ και ένα από τα υπέροχα μπισκότα που μου έφερε χτες η Αλεξ.. 


Τρία τραπέζια για 24 άτομα μέσα σε 13 μέρες, και τώρα που τελείωσαν όλα, συνειδητοποιώ πόσο φιλόδοξο ήταν το πλάνο.. Και πόσο τυχερή ήμουν που πήγαν όλα τέλεια, κι ας κουράστηκα τόσο που δεν μπορώ κυριολεκτικά να πάρω τα πόδια μου πια.. Από σήμερα κάνω αποτοξίνωση από την κουζίνα - παρόλο που έχω ένα ακόμα Red Velvet να φτιάξω αλλά μπροστά στα όσα μαγείρεψα αυτές τις μέρες αυτό είναι τίποτα- και θα ξεκινήσω να εξανθρωπίζομαι μια που έχω καταντήσει κανονικό γυφτάκι πια... Το απόγευμα έρχεται η Λίνα για μάνι- πέντι, αύριο κάνω ρίζα και μεθαύριο χτένισμα, και την Δευτέρα το βράδυ που θα πάω για ποτά με τις κολλητές μου θα είμαι σαν καινούρια, ξανά...


Ο απολογισμός πάντως είναι εντυπωσιακός.. Ενα ιταλικό πατσίτσιο, τρεις σαλάτες, εννιά αυγά ποσέ, δύο Red Velvets, μία τάρτα, μια τεράστια γαλοπούλα με γέμιση, δυο ειδών πατάτες - φούρνου και dauphinois- τρία καρβελάκια home made ψωμί, μια βρετανική τυρόσουπα και μια beef and ale raised pie, όλα από τα χεράκια μου... Και μαζί ούτε κι εγώ ξέρω πόσα μπουκάλια κρασί - αφρώδες, κόκκινο, λευκό, γλυκό-  κονιάκ, σέρι, ουίσκι, βότκα, νερά με bubbles, σακουλάκια με ξηρούς καρπούς από την Μάρθα... Και βέβαια, τρία εξαιρετικά γλυκά.. Ενα Paris-Brest και ένα προφιτερόλ από τον αγαπημένο Διονύση και ένα εκπληκτικό cake από την Αλεξ... Και λινά τραπεζομάντηλα να πλένονται και να σιδερώνονται αυθημερόν, και στοίβες από πιάτα και πιατέλες και κατσαρόλες και pyrex και ταψιά για πλύσιμο, και μαχαιροπήρουνα για γυάλισμα, και δάσος ολόκληρο κάθε φορά από ποτήρια Riedel κάθε σχήματος που πλένονται μόνο στο χέρι, και καράφες, και δεκάδες διαφορετικές χριστουγεννιάτικες χαρτοπετσέτες να ταιριάζουν με το κάθε table setting , και κεριά, και ρεσώ, και σακούλες με πάγο για τις σαμπανιέρες, και η κα Όλγα να δουλεύει υπερωρίες για να ξαναφέρνει το σπίτι σε λογαριασμό μέχρι την επόμενη φορά..


Και υπέροχα λουλούδια, και όμορφα δώρα, και στιγμές μοιρασμένες με φίλους καρδιάς, και γέλια... Πολλά γέλια, πολλοί αγαπημένοι άνθρωποι, πολλή καλή ενέργεια που γέμισε πάλι στο σπίτι μας και την ψυχή μας... 



Ναι, κουράστηκα πολύ αλλά χαλάλι του.. Οι φετινές γιορτές ήταν μέχρι τώρα από τις ωραιότερες που έχω περάσει ever, και η συνέχεια ελπίζω να είναι το ίδιο καταπληκτική.. Προς το παρόν όμως, ξεκούραση... Καλημέρα και φιλιά...

Sunday, December 22, 2013

Ανάμεσα στο πέρσι και το φέτος...

Κυριακή νωρίς το μεσημέρι.. Εξω λιακάδα με κρύο, μέσα ζέστη απ΄το καλοριφέρ που ευτυχώς, στην πολυκατοικία μας δουλεύει κανονικά.. Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά σήμερα, και η ιδέα μιας βόλτας στο κέντρο ήταν απολύτως tempting, όμως την κρατάω για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μια που αυτές τις μέρες έχω σερί μαγειρικής - ζαχαροπλαστικής. 


Ήδη το βούτυρο περιμένει στον πάγκο της κουζίνας για να φτάσει στην σωστή θερμοκρασία και να ξεκινήσω ένα Red Velvet Cake που αύριο θα πάει στον αγαπημένο μου Μιχάλη σαν δώρο για τα Χριστούγεννα με όλη μου την αγάπη...Και επειδή είμαι και κουκουρούκου εντελώς, άλλο ένα θα πάει λίγο πριν την Πρωτοχρονιά στον επίσης αγαπημένο μου Διονύση, κι ας είναι ο top ζαχαροπλάστης της πόλης... Εκεί που μπορεί να χάνω σε τεχνική, κερδίζω σε ενέργεια μια που στα γλυκά που φτιάχνω για τους φίλους μου, βάζω εκτός από την - όποια - τέχνη μου, ψυχή και συναίσθημα...


Γενικά η ενασχόληση με την κουζίνα μπορεί να με κουράζει αλλά ταυτόχρονα με χαλαρώνει κι όλας... Ίσως και γι΄αυτό φέτος διαλεξα να περάσω τις γιορτές κάνοντας αυτό που αγαπώ πιο πολύ... Τραπέζια στους ανθρώπους της ζωής μου... Τρία τον αριθμό, το ένα δίπλα στο άλλο... Μια που μετά την προηγούμενη Κυριακή και το pre- Christmas lunch, ετοιμάζω τώρα ένα dinner for friends and family για την παραμονή το βράδυ κι άλλο ένα για μια παρέα αγαπημένων φίλων στις 27... Και μετά, θα κλείσω φούρνους, μάτια και κατσαρόλες και θα ασχοληθώ με την μπωτέ μου... Βαφές, μάνι- πέντι, κεριά, κι όλα αυτά που χρειάζονται για να με βρει ο καινούριος χρόνος τζετ...
Στο μεταξύ, τρέχω όλη μέρα κάθε μέρα.. Στα super markets με λίστες για ψώνια, στα μαγαζιά με άλλες λίστες για δώρα, στα καθημερινά του σπιτιού, σε καλέσματα και υποχρεώσεις που δεν σταματούν, στους καφέδες με τις φίλες μου που δεν τους χάνω για κανέναν και για τίποτε... 


Και σκεφτόμουν κάποια στιγμή πως φέτος τα Χριστούγεννα είμαι πολύ καλύτερα απ΄ότι πέρσι τέτοια εποχή... Που μόλις είχα επιστρέψει από Λονδίνο και ήμουν χαρούμενη μεν που ξανάβρισκα τους ανθρώπους που μου είχαν λείψει, αλλά και λυπημένη ταυτόχρονα για εκείνους που άφηνα πίσω σε μια πόλη που αγαπάω όσο και την Αθήνα.. Για να μην πω λίγο πιο πολύ... Τέτοιες μέρες πέρσι πάλευα με την μεταφορική που καθυστερούσε τις κούτες της μετακόμισης, έψαχνα τα πράγματα μου που ήταν διάσπαρτα από την μια πόλη την άλλη, ανησυχούσα για έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ, ένοιωθα μετέωρη.. Με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί... Και φέτος μετέωρη νοιώθω, αν και πλησιάζει ο καιρός που θα φύγω ξανά, αλλά αυτές τις μέρες, είμαι ακριβώς όπως θέλω.. Εκεί που θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και κυρίως, στο mood που θέλω... Και νοιώθω μια τέτοια ευγνωμοσύνη για την ζωή, για τους αγαπημένους μου και για το σύμπαν που με έφερε μέχρι εδώ τόσο όμορφα, που το μόνο που θέλω είναι να την εκφράζω καθημερινά, με όσους τρόπους μπορώ... Καλημέρα και καλή μας Κυριακή...

Monday, December 16, 2013

Σε mood απολύτως γιορτινό....

Εχω πολύ καιρό να γράψω, το ξέρω, αλλά τρέχω πανικόβλητη.... Με την καλύτερη των εννοιών μια που αυτή η Pre-Christmas εποχή είναι πολύ busy με καλέσματα, και openings καινούριων μαγαζιών, και υποχρεώσεις διάφορες, και έτσι είμαστε σχεδόν κάθε βράδυ έξω,  και πέρα από αυτό έχουμε και τρελή δουλειά μια που τα projects μας προχωράνε με βήμα ταχύ, είχαμε και το Cigar dinner του FnL που πήγε σούπερ, έπρεπε να στολίσω και το σπίτι... Και έκανα και μάθημα ζαχαροπλαστικής στο Mathimata Mageirikis με το οποίο ενθουσιάστηκα! Ουφ, μόνο που τα γράφω.... Καλό ουφ, χαρούμενο, αλλά κατάκοπο.. 
Και μέσα σ΄όλα τα υπόλοιπα, έκανα χτες και το πρώτο εορταστικό κάλεσμα της σεζον, ένα lunch για φίλους πολυαγαπημένους που ξεκίνησε στις 2 το μεσημέρι και τέλειωσε στις 10 το βράδυ και που νομίζω πως η ενέργεια που μου έδωσε -τόσο υπέροχα που πέρασα- θα μου κρατήσει τουλάχιστον μέχρι των Φώτων, non stop... 
Όπως καταλαβαίνετε, το blog αναγκαστικά έχει μείνει πίσω, εδώ με δυσκολία γράφω την στήλη μου κάθε Τετάρτη, αλλά είπα να ανεβάσω δυο λόγια και μερικές γιορτινές φωτογραφίες, έτσι για να σας βάλω στο mood της εποχής... Πάμε λοιπόν... 



Στολισμένο δέντρο....



Το Chanel bag cake που έφτιαξα με τα χεράκια μου στο μάθημα ζαχαροπλαστικής.



Το τραπέζι στρωμένο για το χτεσινό Pre-Christmas lunch.


Το οποίο είχε και το "παραδοσιακό" Red Velvet Cake μου που το στόλισα με μακαρόν χιονανθρώπους από το ζαχαροπλαστείο Ivoire του Διονύση Αλέρτα..


Βέβαια, ο αληθινός πρωταγωνιστής της μέρας ήταν ο Droopy που αργά το βράδυ, έπεσε ξερός απ΄την κούραση... :)

Tuesday, December 3, 2013

Μαθήματα, συναισθήματα και απολογισμοί....

Το σπίτι είναι στολισμένο, επιτέλους.. Και έξω κάνει κρύο πολύ, και φυσάει, και ο χειμώνας είναι πια εδώ κανονικά, ο Δεκέμβρης μπήκε με φόρα... Χτες την ώρα που ο Ιάσονας με την Βέρα με βοηθούσαν με τα λαμπάκια και τα στολίδια στα ψηλά κλαδιά του δέντρου, και αργότερα, το βράδυ, όταν χουζούρευα στον καναπέ κουρασμένη πτώμα αλλά και ευτυχισμένη με τον Droopy κουλουριασμένο στα πόδια μου, σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι... Πόσο μεγάλο δώρο είναι οι στιγμές που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που αγαπάω, και πόσο πιο εύκολα τα κάνει όλα η αγάπη που την νοιώθεις, που μπορείς να βασιστείς σ΄αυτή...


Και σήμερα διάβασα αυτό και το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης έγινε ακόμα πιο δυνατό μέσα στην ψυχή μου... Κι αυτή η φράση του επιλόγου "Για ένα πράγμα μόνο είμαι σίγουρος πια: Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας…" αντίχησε σαν χαρμόσυνο αλλά και υπενθυμιστικό ταυτόχρονα καμπανάκι μέσα στο μυαλό μου.. Την έχω νοιώσει κι εγώ αυτή την αίσθηση της απόγνωσης και του τέλους.. Όχι, ευτυχώς δεν κινδύνεψε η ζωή μου, ούτε η υγεία μου. Στερήθηκα την ελευθερία μου όμως, και έπιασα πάτο. Και είναι και αυτό ένας μικρός θάνατος, πιστέψτε με.. 


Και ναι, δεν είναι το ίδιο πράγμα να παίξει μαζί σου η τύχη και να σου στείλει μια αρρώστια με το να παίξεις εσύ με την ζωή σου και να αποφασίσεις να την πετάξεις στα σκουπίδια έστω και για λίγο, αλλά ακόμα και μέσα απο εντελώς διαφορετικές διαδικασίες και διαδρομές, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.. Ταρακουνιέσαι και αναγκάζεσαι να ξυπνήσεις.. Να κάνεις τους απολογισμούς σου, να θρηνήσεις, να δεις την ζωή σου ξεκάθαρα.. Και να πολεμήσεις, να κολυμπήσεις με νύχια και με δόντια για να περάσεις απέναντι. Ή να πνιγείς.
Εγώ είχα την τύχη να περάσω απέναντι... Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναρχίσω απ΄την αρχή και να στήσω την ζωή μου πετραδάκι πετραδάκι κόντρα σε όλα τα δυσοίωνα προγνωστικά και τις νεφελώδεις προοπτικές. Να την φτιάξω όπως την ονειρεύτηκα εκείνον τον καιρό που το μόνο που είχα για να με στηρίζει ήταν τα όνειρα, οι ελπίδες, το πείσμα και η Πολυάννα μέσα μου... Κυρίως, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την αξία της κάθε λεπτομέρειας, της κάθε κερδισμένης πια στιγμής.. 


Φυσικά αυτόν τον δρόμο δεν τον βάδισα μόνη.. Βρέθηκαν δίπλα μου οι άνθρωποι που με εμπιστεύθηκαν, που με στήριξαν, που πίστεψαν σε μένα.. Οι άνθρωποι εκείνοι που με αγάπησαν γι΄αυτό που είμαι, για το πριν και για το μετά μου, για τα λάθη μου αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο διάλεξα να τα διορθώσω.. Μαζί τους προχώρησα, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μου πως ότι μου δόθηκε τόσο αναπάντεχα και απλόχερα - αγάπη, νοιάξιμο, εμπιστοσύνη, ευκαιρίες- το χρωστούσα στο σύμπαν και έπρεπε να το επιστρέφω σε κάθε ευκαιρία, με κάθε δυνατή αφορμή. 
Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή το υπέροχο κομμάτι του Andro αλλά και τις γιορτές που έρχονται, και την κρίση που μας δοκιμάζει τα τελευταία χρόνια, είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να αντιληφθούμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.. Και από το να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, ότι έχει ο καθένας μας, με όλη την δύναμη της ψυχής μας.. Γιατί στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν μας το χρωστάει κανείς, τίποτα δεν μας χαρίζεται χωρίς κάποιο τίμημα. Που όμως σπάνια δεν κρύβει μέσα του δώρο..


Μεγαλώνοντας, και κοιτάζοντας πίσω το κορίτσι που υπήρξα κάποτε, νοιώθω απίστευτα τυχερή.. Γιατί τα έκανα όλα - όλα όμως- και πλήρωσα και τους λογαριασμούς και τα τιμήματα, και στην διαδρομή που εγώ διάλεξα να την κάνω δαιδαλώδη, και δύσκολη, και ανηφορική πήρα τόσα μαθήματα αλλά και τόσα μηνύματα όσα άλλοι δεν παίρνουν σε όλη τους την ζωή... Ελπίζω γιατί ήμουν καλός δέκτης. Και γιατί ακόμα και στα χειρότερα μου, ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια μου, δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός άλλου εκτός από τον εαυτό μου...
Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που παίρνουν τα ίδια μεγάλα μαθήματα ζωής και τα περνάνε ντούκου.. Που δεν αλλάζουν στο παραμικρό ούτε όταν βγαίνουν μούσκεμα απέναντι μετά από μια μάχη με τα κύματα τιτάνια.. Δεν ξέρω γιατί, μου κάνει εντύπωση τεράστια, αλλά έμαθα να μην κρίνω κανέναν πέρα απο τον εαυτό μου... Λυπάμαι μόνο για τις χαμένες ευκαιρίες τους...


Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές.. Ποια είμαι εγώ που θα πω σε κάποιον τι να κάνει, μόνοι μας μαθαίνουμε τα τι, τα πως και τα γιατί μας, και αυτό το έχω στο μυαλό μου πάντα, ειδικά σε ότι είχε να κάνει με το δικό μου παιδί μου... Ετσι, το μόνο που μπορώ να πω, όχι σαν συμβουλή αλλά σαν συμπέρασμα, είναι πως η ουσία της ζωής θα είναι πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στα όνειρα και τις επιδώξεις μας, και στην επαφή που έχουμε με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα μας... Πρέπει πάντα να έχουμε στόχους, να θέλουμε τα μεγάλα και τα επόμενα, να μην βάζουμε ορια στα όνειρα μας αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν, τα βήματα που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να εννοούμε τις συγγνώμες μας, να ξεχνάμε τα άσχημα και να θυμόμαστε τα καλά, να δίνουμε ευκαιρίες πάντα, να ανταποδίδουμε αυτά που μας δίνονται, να λέμε τα σ΄αγαπώ μας, να ακούμε την ψυχή μας, να προσπαθούμε να μπούμε στην θέση των άλλων... Να απολαμβάνουμε τις στιγμές, να διεκδικούμε τον χώρο και τη ελευθερία μας, να τολμάμε να παίρνουμε ρίσκα, να μην φοβόμαστε το καινούριο και το άγνωστό, να μην μένουμε στάσιμοι, να ξέρουμε να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες, να μην εξαρτάμε την χαρά μας από τους άλλους αλλά να δίνουμε εμείς όση περισσότερη χαρά μπορούμε στους γύρω μας, να είμαστε πιστοί φίλοι, να ζούμε με πάθος, να ξέρουμε να δίνουμε μάχες αλλά και να ελισσόμαστε.. Κυρίως, να θυμόμαστε πως το έργο της ζωής μας το γράφουμε εμείς... Εμείς διαλέγουμε τα φώτα, τα κοστούμια, τους ηθοποιούς, τους διαλόγους και την πλοκή.. Ας το κάνουμε λοιπόν ενδιαφέρον, φαντασμαγορικό και αξέχαστο για εκείνους που θα συμμετάσχουν στην παράσταση, είτε σαν συντελεστές, είτε σαν θεατές... 

Υ.Γ. Διάλεξα επίτηδες να "ντύσω" το σημερινό ποστ με φωτογραφίες από το σπίτι μας ντυμένο γιορτινά.. Πριν από λίγες μέρες σκεφτόμουν σχεδόν με παράπονο πως θα ήθελα του χρόνου να είμαι σε μια άλλη πόλη τις γιορτές. Σε ένα άλλο σπίτι.. Και ελπίζω πως έτσι θα συμβεί, γιατί είναι ένα project που το ονειρεύτηκα, το αποφάσισα, το κυνήγησα και το έχτισα με τεράστια προσπάθεια, με τεράστια ενέργεια αλλά και με τεράστια βοήθεια... Προς το παρόν όμως, είμαι ακριβώς εδώ που θέλω, όπως και με εκείνους που θέλω... 
Και εκείνους που λείπουν, τους έχω πάντα στην σκέψη, στο μυαλό και την καρδιά μου.. 

Monday, November 25, 2013

Σε mood Χριστουγεννιάτικο και αισιόδοξο...

Δευτέρα πρωί και σήμερα γιορτάζει η μαμά μου.. Πράγμα που σημαίνει πως η μέρα είναι χαρούμενη έτσι κι αλλιώς και πως η εβδομάδα μπαίνει με χαμόγελα.. Χτες την γιορτάσαμε και επισήμως την μαμά, μας τραπέζωσε στο σπίτι της και περάσαμε σούπερ, και φάγαμε και σαν γουρουνάκια μενού που άρχισε με λαζανάδα, συνέχισε με ρολό και πουρέ και έκλεισε με τρομερή Saint Honore .. Μπουσουλώντας φύγαμε το απόγευμα όπως καταλαβαίνετε..



Γενικά περνάω όμορφα αυτόν τον καιρό... Μετά από μερικούς πολύ δύσκολους μήνες, σαν να έχει αρχίσει να ηρεμεί το τοπίο και να χαλαρώνουμε, κι αυτό είναι απολύτως ανακουφιστικό.. Είναι και το timing εξαιρετικό μια που έρχονται Χριστούγεννα, η πιο αγαπημένη μου γιορτή μέσα στον χρόνο, οπότε και τα τελευταία ίχνη μιζέριας ή στεναχώριας θα εξαφανιστούν έτσι κι αλλιώς από μόνα τους.. Θα τα εξολοθρεύσουν τα φωτάκια και τα στολίδια του δέντρου, οι φίλοι καρδιάς που θα μαζευτούν σπίτι με αφορμή διάφορα τραπέζια που ετοιμάζω και η βεβαιότητα πως τελικά, την κολυμπήσαμε κι αυτή την φουρτούνα και περάσαμε απέναντι, όλοι...



Βέβαια, υπάρχουν και οι τελευταίες εκκρεμότητες, μια που, όπως λένε όλοι οι αστρολόγοι, αυτές οι μέρες είναι των τελευταίων ξεκαθαρισμάτων και ξεσκαρταρισμάτων για μας τους Αιγόκερους. Και η αλήθεια είναι πως πράγματι, την εποχή αυτή όσα μας ενοχλούν έχουν την ιδιότητα να εμφανίζονται ολοκάθαρα μπροστά μας και μάλιστα με παραπάνω από μια αφορμές... Σαν μερικοί άνθρωποι να έχουν αποφασίσει να δείξουν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται πως δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς, πως δεν μπορούμε να βασιστούμε όχι στην παρουσία τους αλλά ούτε καν στα λόγια τους, έστω και για τα πιο μικρά και τα πιο αυτονόητα, οπότε ας το πάρουμε απόφαση και ας πάμε παρακάτω... Σαν μερικές καταστάσεις να τις έχεις σύρει τόσο πολύ, και για τόσον καιρό, που και η πιο μικρή αίσθηση αντίστασης σε κάνει να θέλεις να πάρεις ένα μαχαίρι, να κόψεις το σκοινί, και να φύγεις τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση..
Απλά, όλα αυτά είναι πιο εύκολο πια να συμβούν, έτσι νοιώθω..Και να συμβούν φυσικά, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ανακοινώσεις και χωρίς βάρος. Ίσως γιατί ο καθένας - κι εγώ μαζί- πρέπει να πάρει αυτό που του αναλογεί, αυτό για το οποίο έχει προσπαθήσει.. 


Και τελικά, η πραγματική ευτυχία είναι πως όσο δυσάρεστα ή λυπηρά κι αν είναι κάποια πράγματα, η ζωή από μόνη της σε σπρώχνει με φόρα μπροστά.. Κι έτσι αύριο κατεβάζουμε τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια απ΄το πατάρι.. Μπαίνουμε επισήμως σε mood γιορτών δηλαδή, και την ενέργεια μου πια θα την αφιερώσω στα όμορφα του μήνα που έρχεται.. Στους ανθρώπους της ζωής μου και στις ετοιμασίες για να περάσουμε τα Χριστούγεννα όπως πρέπει.. Με φρεσκοψημένα Red Velvets και μπισκότα shortbread, με λίστες δώρων, καλεσμένων και υλικών που συμπληρώνονται πυρετωδώς μέρες τώρα, με ιδέες για ωραίες μαζώξεις και κυρίως με την ανακουφιστική αίσθηση πως ότι χρειάζομαι είναι εδώ, δίπλα μου και γύρω μου... Είμαστε γεροί, είμαστε μαζί, είμαστε αισιόδοξοι, και έχουμε περάσει όλοι τις εξετάσεις μας με flying colours σε κάθε επίπεδο.. Εχουμε αποδείξει ο ένας στον άλλο πως όταν χρειάστηκε και αντέξαμε, και τρέξαμε , και νοιαστήκαμε, και βγήκαμε απ΄τον δρόμο μας, και ζητήσαμε συγγνώμες, και τις εννοοούσαμε, και διαλέξαμε να υπάρχουμε ο ένας στην ζωή του άλλου, συνειδητά.. Αυτό είναι άλλωστε το jewel of my crown.. Η εκλεκτική μου οικογένεια που αποτελείται πέρα από το παιδί μου, τον σύντροφο μου και την μαμά μου, και από τους ελάχιστους εκείνους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου που η παρουσία τους είναι η φόρα και ταυτόχρονα το λιμάνι μου... Guys, εσείς ξέρετε ποιοί είστε όπως ξέρετε και πόσο πάρα, πάρα πολύ σας αγαπώ. Πάμε να περάσουμε υπέροχα το υπόλοιπο 2013 και να υποδεχτούμε με δόξα και τιμές το 2014 που θα είναι σίγουρα η χρονιά μας...  

Saturday, November 16, 2013

Ένα χαλαρό σαββατοκύριακο..

Σάββατο πρωί, και σαν να χειμώνιασε επιτέλους λιγάκι... Ετοιμάζομαι να κατεβάσω το parka μου που το πεθύμησα. Όπως πεθύμησα να φορέσω επιτέλους άλλα ρούχα. Καμιά μπότα, κανένα πουλόβερ, κανένα σκουφί, τις UGG μου...
Ο πρώτος καφές της μέρας, σπίτι, συνοδεύτηκε από το κέηκ που έφτιαξα προχτές και βγήκε εξαιρετικό.. Λατρεμένη συνταγή, και μια που τα υλικά είναι απλά και δεν λείπουν ποτέ από τα ντουλάπια μου, την κάνω για πλάκα όταν αποφασίσω..


Με το που θα μπει ο Δεκέμβρης, ξεκινάω τις λίστες... Τραπέζια που θέλω να κάνω στο σπίτι - ένα pre Christmas, ένα Χριστουγεννιάτικο ή Πρωτοχρονιάτικο δεν έχω αποφασίσει ακόμα, και ένα Κυριακή μεσημέρι - και υλικά... Φέτος για τις γιορτές θα φτιάξω Red Velvets και μπισκότα για τους φίλους μου.. Θα τους τα στείλω συσκευασμένα μέσα σε όμορφα κουτιά για να τα απολαύσουν τις μέρες των γιορτών, οπότε πρέπει να προετοιμαστώ αναλόγως..

Το σπίτι θα έχει στολίστεί από τον τώρα, νομίζω πως το σαββατοκύριακο που πέφτει 30 του μήνα θα είναι το τέλειο timing... Να μυρίσει λίγο χαρά.. Να κάθομαι τα βράδια στον καναπέ και να χαζεύω τα φωτάκια που θα αναβοσβύνουν... Τελειότης...



Στο μεταξύ, τρέχουμε πανικόβλητοι.. Πολλή δουλειά... Καινούρια πράγματα που θα τα δείτε στις αρχές του καινούριου χρόνου με το καλό- ένα project που το σχεδιάζουμε και το παλεύουμε πάνω από έναν χρόνο τώρα και επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα-, το πρώτο event του FnL - ένα cigar dinner for members only που νομίζω πως θα συζητηθεί πολύ- και το ίδιο το FnL που δόξα τον Θεό μετά την ανανεώση του πάει ακόμα πιο σφαίρα... Χτες βράδυ, μετά από γράψιμο όλη μέρα, ένα απογευματινό meeting που κράτησε μέχρι τις 7 και ένα κάλεσμα στο καπάκι, γύρισα σπίτι κατά τις 2 την νύχτα κλινικώς νεκρή.. Και σκεφτόμουν πως έχω μεγαλώσει πια για τέτοια προγράμματα, αλλά σιγά μην παραπονεθω κιόλας... Κοιμήθηκα ξερή και σήμερα το πρωί ξύπνησα με ηθικό ακμαίο..

Και για το υπόλοιπο weekend το πρόγραμμα προβλέπει cocooning, με μαγειρική - σήμερα θα φτιάξω λαχανοντολμάδες και αύριο εξοχικό στην λαδόκολλα- και αγαπημένες ξένες σειρές, και ωραία κόκκινα κρασιά, και χουζούρι, και αναμένα κεριά να μυρίζει το σπίτι βανίλια και κανέλα, και διάβασμα, και πλέξιμο μια που το project patchwork κουβερτούλα προχωράει επίσης... 



Στο μεταξύ πάω να βγάλω την μαμά μου βόλτα για καφέ, να κάνω και μερικά errands που λένε και στο αγαπημένο Λονδινάκι - super market, καθαριστήριο και μια βόλτα από το Ivoire του Διονύση για τα απαραίτητα γλυκά- και μετά θα γυρίσω σπίτι και θα ξαναβγώ την Δευτέρα... Ναι, η ζωή είναι ωραία.. Και για μένα τουλάχιστον, αυτά που μας χαρίζουν τις πιο πολύτιμες στιγμές και αναμνήσεις, δεν είναι τα μεγάλα και τα σπουδαία αλλά αυτά τα μικρά και ασήμαντα εκ πρώτης όψεως, που χρωματίζουν τις μέρες μας και αποτελούν το παζλ της καθημερινότητας μας.. Και που αντιλαμβανόμαστε την πραγματική τους αξία όταν τα χάνουμε... Να περάσετε ένα όμορφο, γελαστό και χαλαρό σαββατοκύριακο...

Friday, November 15, 2013

Ιστορία, αρχαία και νέα..


Παρελθόν και μέλλον.. Τα βήματα που κάναμε κι αυτά που σχεδιάζουμε για το μέλλον, οι ιστορίες που ζήσαμε κι αυτές που μας περιμένουν παρακάτω, τα λάθη και τα σωστά μας, αυτά που πάθαμε κι αυτά που μάθαμε, τα γέλια και τα κλάματα, οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που θα μας κάνουν παρέα και στην επόμενη περιπέτεια, τα ψιχουλάκια που σκορπίσαμε πίσω μας για να βρούμε τον δρόμο προς την επιστροφή και η καινούρια στροφή που περιμένει μπροστά μας για να μας οδηγήσει σε μια άλλη διαδρομή για την οποία θα φτιάξουμε τον χάρτη στην πορεία.

Και γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να ξεχνούν και άλλοι που επιμένουν να θυμούνται. Άνθρωποι που προσπαθούν να σβήσουν τις προηγούμενες σελίδες της ζωής τους, να τις εξαφανίσουν μέσα σε σκοτεινά συρτάρια και ντουλάπια, κι άλλοι που ανατρέχουν σ΄αυτές όταν χρειαστεί, για να διδαχτούν από τα όσα έζησαν.
Το παρελθόν άλλωστε, είναι όπως και ο χαρακτήρας μας. Για τον καθένα διαφορετικό, ίσως και γιατί ο χαρακτήρας μας τελικά καθορίζεται και από το παρελθόν μας. Άλλοι υποδύονται ρόλους και περσόνες, κι άλλοι παίρνουν με τα πολλά το κουράγιο να βγουν εκεί έξω χωρίς μάσκες και σ΄όποιον αρέσουν.. Άλλοι αποφεύγουν να κοιτάζουν πίσω λες και φοβούνται μην μαρμαρώσουν σαν άλλες γυναίκες του Λωτ, κι άλλοι έχουν την ευελιξία να μπορούν να κοιτάζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Άλλοι ρισκάρουν με την αλήθεια, κι άλλοι οχυρώνονται πίσω από το ψέμα. Άλλοι τολμάνε να τσαλακωθούν, κι άλλοι σιδερώνουν κάθε τόσο την εικόνα τους. Άλλοι ανοίγουν τις ψυχές και τις πόρτες τους κι άλλοι υψώνουν τοίχους και διπλοκλειδώνουν.  Σαν χώρες στον χάρτη, άλλοι γουστάρουν να είναι Ελλάδα, με τεράστια ιστορία και έναν Παρθενώνα, κι άλλοι θέλουν να είναι Αμερική. Με πρόσφατο παρελθόν και καθρεφτάκια και χάντρες ιθαγενών στα μουσεία τους …

Προφανώς καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από την άρνηση κάποιου και την αποδοχή κάποιου άλλου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να νικήσεις τους φόβους σου, αυτά που σε έμαθαν μια ζωή, πόσο πονάει το να αποδεχτείς ότι η εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου απέχει μίλια ολόκληρα από αυτό που βλέπουν σε σένα οι άλλοι. Πόσο αφάνταστα δύκολο πράγμα είναι να αφεθείς, να χαλαρώσεις, να αλλάξεις. Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να λειτουργούμε μέσα σε νόρμες, χτίζουμε ζωές συμβιβασμένοι σε όνειρα και επιδιώξεις άλλων, βολευόμαστε σε θεσούλες που μας στενεύουν και καταλήγουμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως μια χαρά είμαστε, μόνο και μόνο γιατί μας τρομάζει αφάνταστα ένα μέλλον που δεν το ξέρουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα καταφέρουμε να το ελέγξουμε, και δεν αντέχουμε να πάρουμε το ρίσκο να το δοκιμάσουμε, έστω κι αν υποψιαζόμαστε πως μπορεί να είναι καλύτερο από την πραγματικότητα στην οποία έχουμε βυθιστεί. 

Ξέρω επίσης τι σημαίνει να βουτάς στο κενό και να προσπαθείς να ανοίξεις το αλεξίπτωτο την ώρα που πέφτεις με χίλια προς τα κάτω.. Ξέρω πως είναι να σχεδιάζεις πράγματα που να μην γίνονται, να πρέπει να αλλάζεις διαρκώς διαδρομές και να βρίσκεις εναλλακτικές λύσεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι μέχρι που νομίζεις πως δεν έχεις άλλη ενέργεια, να κοιμάσαι για να ονειρευτείς και να πάρεις κουράγιο, να απογοητεύεσαι και να λιγοψυχάς, να κλαίς τα βράδια κουκουλωμένη με το μαξιλάρι σου για να μην σε ακούσει κανείς..

Ξέρω πως είναι να πιάνεις πάτο αλλά ξέρω και πως είναι να ξαναβγαίνεις στην επιφάνεια, πόση κάβλα έχει αυτή η πρώτη απεγνωσμένη ανάσα μετά από την στιγμή εκείνη που είχες μείνει χωρίς ίχνος οξυγόνου στα πνευμόνια σου και νόμισες πως είχε έρθει το τέλος.. Κι όπως στο σεξ εκείνοι που επιδιώκουν να φτάσουν την απόλαυση μέχρι τα πιο ακραία όρια της μαθαίνουν με τον καιρό την τέχνη και την τεχνική του να οδηγούν και οδηγούνται σ’ αυτό το ένα κλικ πριν το απόλυτο σκοτάδι, έτσι και στην ζωή, ποτέ δεν θα μάθουμε να προχωράμε προς όπου βάλει ο νους μας αν δεν κατακτήσουμε πρώτα την γνώση του να χρησιμοποιούμε τα όσα έχουμε ζήσει για πυξίδα.

Γιατί όπως και να ΄χει, είτε επιλέγουμε να υποκριθούμε πως μηδενίσαμε τα κοντέρ μας κι αφήσαμε πίσω ότι μας βάραινε, είτε συμβιβαστούμε με τα όσα συνέβησαν στην ζωή μας και προχωρήσουμε παρακάτω κουβαλώντας τα έστω στο βάθος του μυαλού μας, η ουσία δεν αλλάζει..
Είμαστε όλοι και το πριν μας πέρα από το τώρα μας.. Είμαστε τα βήματα, οι εμπειρίες, οι στιγμές που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Κυρίως , είμαστε ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειριστήκαμε. Τα μαθήματα που πήραμε, οι συγγνώμες που ζητήσαμε, οι λογαριασμοί που κλείσαμε, οι συνέπειες που πληρώσαμε, οι αλήθειες που αποδεχτήκαμε και για μας και για τους άλλους.

Προσωπικά, είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπούν το παρελθόν τους. Πολύ. Και που αρνούνται πεισματικά να το ξεχάσουν παρόλο που, πιστέψτε με, υπάρχουν κομμάτια του που πολλοί άλλοι θα προτιμούσαν να διαγράψουν οριστικά. Αυτό δεν σημαίνει πως γαντζώνομαι από αυτό, κάθε άλλο. Άλλωστε, η ίδια η ζωή μου που την έχω αλλάξει τόσες φορές μέχρι σήμερα και που καλά να είμαι, θα την αλλάξω κι άλλες τόσες στο μέλλον, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι εγώ πάω πάντα παρακάτω. Και στα έργα, όχι μόνο στα λόγια.. Όμως πάω παρακάτω ακριβώς γιατί επιλέγω να θυμάμαι πως ήρθα μέχρι εδώ.. Και θυμάμαι τα πάντα, την κάθε μικρή λεπτομέρεια της ιστορίας, το κάθε πράγμα που σημάδεψε τον δρόμο μου ή την ψυχή μου όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν φαινόταν στους απ΄έξω, την κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε, το κάθε τι που έμαθα άσχετα αν η γνώση ήρθε με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο.. Θυμάμαι τα πάντα όχι σαν μνημόσυνο, ούτε σαν περασμένο μεγαλείο από το όποιο έχω κρεμαστεί,  αλλά σαν γιορτή. Κάθε τι που πρόσθεσε στην διαδρομή μου ουσία και αξία, ακόμα κι αν δεν είχε happy end, ακόμα κι αν ήταν τεράστιο λάθος, κάτι μου έδωσε και κάτι με έμαθε. Και γι΄αυτόν τον λόγο, το τιμώ με το να το μνημονεύω. Γιατί ότι έγινε είναι κομμάτι αυτού που είμαι.. Κι αυτό που είμαι, είναι που θα με οδηγήσει σ΄αυτό που θα γίνω..


Και τελικά, την ιστορία μας, και την αρχαία και την νέα την γράφουμε εμείς.. Και είναι δική μας, καθρέφτης της ψυχής, του μυαλού, των συναισθημάτων μας, της δύναμης και της αδυναμίας μας. Κυρίως όμως είναι το καύσιμο του μέλλοντος μας.. Και το μέλλον, είναι κι αυτό κομμάτι του χαρακτήρα μας.. Άλλοι το ονειρεύονται, το σχεδιάζουν και το κυνηγάνε μέχρι να το αγγίξουν κι άλλοι μένουν στις κουβέντες και στα σχέδια που είναι όμως μόνο στα χαρτιά… 

Υ.Γ. Υπάρχει μια έκφραση που μου την έμαθε ο φίλος μου ο Μίμης.. "Κάνε το κουνέλι". Που σημαίνει μην μιλάς, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, πως δεν δίνεις σημασία.. 
Λοιπόν όχι, έχω αποφασίσει εδώ και καιρό πως δεν θέλω να κάνω άλλο το κουνέλι.. Μπορεί να είναι υπέροχα ζωάκια, απαλά και fluffy και χαριτωμένα σαν παινχίδια, όμως τελικά, συχνά πυκνά καταλήγουν σε μια κατσαρόλα με κρεμμυδάκια στιφάδο, if you know what I mean..;) 

Sunday, November 10, 2013

Αναμονή, παρατήρηση και συμπεράσματα περί ισορροπιών...

Κυριακή πρωί, Νοέμβρης, Αθήνα... Η λιακάδα επιμένει, ο χειμώνας προς το παρόν κράτησε δυο μέρες μόνο με βροχή και λίγη δροσιά... Χτες το μεσημέρι στην Παλιά Αγορά καθίσαμε για ώρες έξω, πίνοντας spicy cocktails με vodka, τρώγοντας pizza και πικάντικο κους κους και μιλώντας με τις φιλενάδες μου για τα πάντα, από γκόμενους μέχρι ψυχανάλυση και γονείς... Και ήταν απίστευτη η αίσθηση, κόσμος χαλαρός να λιάζεται στην καρδιά του χειμώνα, σε μια πόλη που η κρίση την γονατίζει αλλά δεν την ρίχνει κάτω και που ο καιρός μοιάζει κι αυτός να κοντράρει την Τρόϊκα και τα μέτρα, μια που αν πάει έτσι το σύστημα, πετρέλαιο θέρμανσης βλέπω να χρειαζόμαστε κάπου προς το 2015...




Το βράδυ, μετά από ένα nap που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες - ναι, ξέρω, αυτό δεν είναι nap, είναι έπεσα για ύπνο ξερή- βαρέθηκα να βγω και προτίμησα instead να αυτοσχεδιάσω στην κουζίνα μου. Το ριζότο με gorgonzola και λουκάνικο που έφτιαξα ήταν εξαιρετικό - άρεσε ακόμα και στον Πάνο που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολος είναι- και ταίριαξε σούπερ με το Κτήμα Αλφα με το οποίο το συνοδέψαμε και με τις ξένες σειρές που χαζέψαμε στο DVD. White Collar και Elementary.


Ακολουθώ μια μάλλον δαιδαλώδη διαδικασία για να απολαμβάνουμε τις αγαπημένες μας σειρές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις κατεβάζω από το internet, τους προσθέτω υπότιτλους - γιατί πολλές φορές δεν καταλαβαίνω τις προφορές- τις καίω σε DVD και τις βλέπουμε στην τηλεόραση. Και ναι, φυσικά ξέρω πως θα μπορούσαμε να τις βλέπουμε στο PC, αλλά trust me, η οθόνη 40κάτι ιντσών βολεύει καλύτερα από εκείνη των 22... Όπως και να ΄χει πάντως, οι ξένες σειρές είναι πια η μόνη τηλεόραση που βλέπουμε, μαζί με τις ειδήσεις μια φορά στο τόσο, όταν θέλουμε να ψυχοπλακωθούμε λίγο, και με το Dancing with the stars τις Κυριακές, κυρίως για την πλάκα και για τον χαβαλέ στο Twitter.. 


Γενικά, σε άλλα νέα, μετράω μέρες... Για διάφορα πράγματα που περιμένω να συμβούν και για ανθρώπους που περιμένω να έρθουν.. Από αύριο λέει ο Γιώργος Πανόπουλος ξεκινάει μια εποχή μεγάλων - και θετικών- αλλαγών για μας τους Αιγόκερους που έχουμε δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια και η αλήθεια είναι πως τα σημάδια έχουν αρχίσει να φαίνονται, εδώ και μερικές μέρες.. Μακάρι, γιατί πέρα από τις ταλαιπωρίες, και τις αναβολές, και τις αλλαγές σχεδίων ξανά και ξανά, έχω αρχίσει πια να βαριέμαι θανάσιμα την στασιμότητα.. Το να περνάει ο καιρός χωρίς να γίνονται πράγματα, που λέει και η Βάνα Μπάρμπα..
Σαν άνθρωπο που αντιπαθεί - και τρέμει- την ρουτίνα, και που χρειάζεται απεγνωσμένα ενδιαφέρον στην ζωή του και αλλαγές, αυτός ο χρόνος που κοντεύει να περάσει πια, σε αυτό το επίπεδο, με τσάκισε κυριολεκτικά.. Νοιώθω σαν να ζω την μέρα της μαλακισμένης Μαρμότας ξανά και ξανά, σαν να έχω παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στον χώρο και τον χρόνο και περιμένω απεγνωσμένα να δημιουργηθεί ένα άνοιγμα για να πεταχτώ έξω σαν βολίδα, κι ας πέσω και στο κενό... 


Βέβαια, αυτή η ατέρμονη αναμονή έχει και τα καλά της, να τα λέμε κι αυτά... Μου έδωσε άφθονο χρόνο να παρατηρήσω με την ησυχία μου τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου και να βγάλω τα συμπεράσματα μου.. Και με βάση τις παρατηρήσεις μου, να σχεδιάσω τα επόμενα βήματα μου... Για να είμαι καλά και για να μην με κρατάνε πίσω τροχοπέδες, ψυχολογικές κυρίως, όταν θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να πάω μπροστά τρέχοντας.. Παρατηρώντας τους άλλους από μια απόσταση, και μετρώντας τα λόγια σε σχέση με τις πράξεις τους, αντιλαμβάνεσαι κάποια στιγμή πως από προθέσεις και κουβέντες μπορείς να χορτάσεις.. Όταν έρχεται όμως η ώρα όλα, ή κάτι από όλα, να συμβεί, τότε η συνταγή χαλάει... Δεν πειράζει προφανώς, όποιος εξαρτά την χαρά και την ευτυχία του από τους άλλους, και μάλιστα από τέτοιους άλλους είναι από χέρι καμμένος, όμως καλό είναι να κρατάμε mental notes και όταν έρθει και η δική μας σειρά, τουλάχιστον να μην βγούμε από τον δρόμο μας για κάποιον που δεν βγήκε ποτέ από τον δικό του για μας.. 
Η ισορροπία είναι μεγάλο πράγμα στην ζωή, αυτό πρέπει να θυμόμαστε.. Και μπορεί να πρέπει να γίνουμε λίγο μπακάληδες κάποια στιγμή για την κρατήσουμε, αλλά να σας πω κάτι? Όλες οι σχέσεις στην ζωή ένα πάρε δώσε είναι.. Και αν το αποδεχτούμε αυτό, αν καταφέρουμε να βγούμε από την παραμυθένια αυταπάτη της αυτοθυσίας, και της ανιδιοτέλειας, και άλλων τέτοιων εμπριμέ, θα καταλάβουμε πως οι αληθινές αγάπες της ζωής μας έχουν αυτό ακριβώς το ανεκτίμητο προσόν.. Δεν σε βγάζουν από τον δρόμο σου, και δεν σε αφήνουν να γίνεις μπακάλης γιατί όλα συμβαίνουν από μόνα τους ακριβώς όπως πρέπει να συμβούν...
Κι έτσι, πίσω στην Αθήνα του Νοέμβρη, τα πρωινά ξυπνάω με χαμόγελο, κυρίως εσωτερικό... Under the circumstances, που είναι πάρα πολύ δύσκολες, μου αρέσει η ζωή μου.. Πολύ.. Σε υλικό επίπεδο έχει υπάρξει πολύ καλύτερη προφανώς αλλά αυτό θα ξαναγίνει, το ξέρω πια με σιγουριά.. Σε συναισθηματικό επίπεδο όμως δεν ξέρω αν έχω υπάρξει καλύτερα, ever.. Μπορεί να έχω διασκεδάσει περισσότερο, να έχω γελάσει πιο ανέμελα, να έχω ερωτευτεί πιο παθιασμένα, όμως να έχω αγαπηθεί όσο νοιώθω πως αγαπιέμαι τώρα, από όλους εκείνους τους ανθρώπους της ζωής μου που μετράνε πραγματικά, το παιδί μου, τον σύντροφο μου, τους απολύτως κολλητούς μου φίλους και την μαμά μου, δεν νομίζω... Ίσως γιατί μέσα από τις απώλειες, που ήταν τελικά μεγάλες και δύσκολες και που υπήρξαν για όλους μας, δέσαμε ακόμα πιο πολύ... Ίσως γιατί όσο περνάει ο καιρός, κι όσο περισσότερο αντέχουμε τον χρόνο και τα σημάδια του, τόσο πιο πολύ ριζώνει μέσα μας η σιγουριά πως για μερικούς ανθρώπους - ελάχιστους αλλά ποιος χρειάζεται πιο πολλούς?- το για πάντα είναι κάτι εφικτό.. Και με όπλο αυτή την γνώση, ο δρόμος για το παρακάτω γίνεται βόλτα... 
Καλημέρα και φιλιά... 

Saturday, November 2, 2013

Νοέμβρης...

Νοέμβριος.. Περνάει ο καιρός.. Σάββατο πρωί και το σπίτι μυρίζει Φανουρόπιτα. Δεν έχω χάσει κάτι - εκτός από την υπομονή μου ίσως- αλλά περιμένω νέα και εξελίξεις σημαντικές και μια φίλη μου είπε να τάξω μια πίτα στον Άγιο just in case. Και την έταξα..


Εξω λιακάδα.. Παρόλα αυτά η θερμοκρασία έχει πέσει ελαφρά και χτες το βράδυ αποφάσισα να συμπεριφερθώ σαν να είναι χειμώνας κανονικά. Φόρεσα λοιπόν μάλλινη ζακέτα χοντρή και φουλάρι, με κοντομάνικο από μέσα μεν αλλά ελπίζω ο καιρός να το πάρει το μήνυμα σιγά σιγά.. Θέλω να στολίσω δέντρο εκεί κατά τις 20 και δεν παίζει να το κάνω φορώντας καλοκαιρινα, έλεος δηλαδή, πόσο LA πια?

Τι άλλα? Εχω προγραμματίσει ένα ταξίδι Λονδίνο σε καμιά δεκαπενταριά μέρες αλλά μέχρι τελευταία στιγμή δεν θα ξέρω αν θα τα καταφέρω να το κάνω. Με τις εξελίξεις να τρέχουν είναι όλα παιζόμενα και η δουλειά προηγείται, παρόλο που μου έχει λείψει πολύ η αγαπημένη πόλη. Αν και, μου έχει λείψει για να πάω να μείνω μόνιμα, όχι να κάνω τον τουρίστα... Οπότε θα δείξει..


Σε μερικές μέρες έχει γενέθλια το παιδί μου.. Κλείνει τα 22, πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια Θεέ μου, και πως γίνεται εκείνος να μεγαλώνει και εγώ να μένω Ευούλα? Ενα θαύμα πραγματικό.. :P Θα γράψω τα γνωστά μελένια και μελό σεντόνια όταν θα έρθει η μεγάλη μέρα φαντάζομαι, ή και όχι, όμως η ουσία παραμένει.. Ο Ιάσονας είναι η σωστότερη απόφαση που έχω πάρει στην ζωή μου ποτέ... Το νόημα της ύπαρξης μου, το κέντρο του σύμπαντος κόσμου, το masterpiece μου, η πυξίδα και η ισορροπία μου, η πηγή του ροζ μου, ο λόγος για τον οποίο όλα μπορώ και να τα αντέξω και να τα νικήσω..


Κατά τα άλλα, παραμένω σε εποχή ανακατατάξεων.. Ξεσκαρταρίσματος μάλλον.. Κάπου διάβασα πως "όσο βρίσκω τον εαυτό μου τόσο χάνω ανθρώπους" και μου φάνηκε απολύτως ακριβές... Όσο βουτάς προς τα μέσα τόσο συνειδητοποιείς την ματαιότητα κάποιων επιλογών σου, και όσο πιο πολύ μαθαίνεις να κρατάς την ανάσα σου στον βυθό, τόσο πιο εύκολο σου είναι να κολυμπάς με εκείνους τους ελάχιστους που σου είναι απαραίτητοι για να ευτυχείς, όταν βγαίνεις στην επιφάνεια..Η μόνη διαφορά από το παρελθόν είναι πως έμαθα πια όλα αυτά να τα κάνω σιωπηλά.. Χωρίς δηλώσεις, χωρίς φασαρία, χωρίς εξηγήσεις που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν νόημα... Όταν φύγει η καρδιά σου από κάπου, και σβύσει το φως από την ματιά σου όταν κοιτάς κάποιον, τα λόγια είναι απολύτως περιττά.. 

Και τελικά, αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον και που έχει την μεγαλύτερη σημασία, είναι πως μέσα σ΄όλα αυτά που συμβαίνουν, και στην ζωή μου και γύρω από αυτή, παραμένω καλά.. Είμαι ήρεμη, είμαι αισιόδοξη, είμαι δυνατή... Και ξέρω με την μεγαλύτερη σιγουριά του κόσμου - ακόμα κι αν δεν έχω τρόπο ούτε να το εξηγήσω, ούτε να το τεκμηριώσω προς το παρόν- πως το τούνελ τελειώνει, βλέπω το φως πολύ κοντά πια, σχεδόν το αγγίζω... Και εμείς έχουμε αντέξει χωρίς τεράστιες απώλειες, έχουμε καταφέρει να κρατηθούμε ομάδα δυνατή όπως πάντα, και έχουμε διανύσει βήμα βήμα μια απόσταση που τώρα, έτσι όπως κοιτάζω προς τα πίσω συνειδητοποιώ πως όχι μόνο είναι τεράστια αλλά πως ήταν και δύσκολη... Με πολλή ανηφόρα, και πολλές στροφές, και πολλή καθυστέρηση, αλλά κοίτα να δεις που - με την βοήθεια των ανθρώπων εκείνων που θέλησαν να περπατήσουν μαζί μας, και του Θεού, του σύμπαντος, πέστε το όπως θέλετε δεν αλλάζει κάτι, όχι τουλάχιστον στην δική μου πίστη σ΄αυτή την ανώτερη δύναμη που μας έχει στο νου της και μας κρατάει κάτω από τον ίσκιο της-  τα καταφέραμε... Χωρίς να χάσουμε το γέλιο και την χαρά μας, χωρίς να συμβιβαστούμε τρελά, και χωρίς να αφήσουμε τον φόβο ή την απογοήτευση να μας κρατήσουν πίσω ούτε για ένα λεπτό.. 

Και μεταφορικά μιλώντας, δεν πειράζει που αντί να πάμε οδικώς πήγαμε με τα πόδια, τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά... Όμως η μαγκιά, η αληθινή μαγκιά εννοώ, είναι όταν χάσεις το αυτοκίνητο με το οποίο είχες συνηθίσει να κυκλοφορείς, αντί να κάτσεις να κλαίς για τα χαμένα μεγαλεία και τις ανέσεις που είχες κάποτε, να μάθεις να περπατάς ξανά απολαμβάνοντας κομμάτια της διαδρομής που παλιά, τα έχανες λόγω κεκτημένης ταχύτητας.. Γιατί στην τελική, αυτοκίνητα καλά να είμαστε θα ξαναπάρουμε και μάλιστα καλύτερα... Η ικανοποίηση όμως πως θα έχουμε καταφέρει να βρεθούμε κάπου πολύ καλύτερα από εκεί από όπου είμασταν, και μάλιστα σε εποχές δύσκολες και συνθήκες απολύτως αντίξοες, νομίζω πως όπως λέει και η διαφήμιση, είναι αξία ανεκτίμητη..

Υ.Γ. Εχτές έπεσαν νεκρά άλλα δυο παιδιά. 22 και 27 χρονών.. Δεν με ενδιαφέρει που ανήκαν πολιτικά, ειλικρινά χέστηκα. Κάθε παιδί σ΄ αυτόν τον κόσμο πρέπει να έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει, να ζήσει και να καταλάβει τα λάθη του... Και εγώ ονειρεύομαι για το δικό μου παιδί μια πατρίδα ασφαλή που θα του δίνει προοπτικές να κάνει πράγματα στην ζωή του.. Και σήμερα το πρωί, είναι σαφέστερο από ποτέ δυστυχώς, πως πρέπει να την αναζητήσω αλλού.... 

Υ.Γ. Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε εκείνους τους φίλους που μπαίνουν τώρα στην περιπέτεια της ανεργίας.. Μην μασάτε και μην αφεθείτε να σας πάρει από κάτω... Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αισιοδξία, δύναμη, και να σκεφτόσαστε έξω από το κουτί.. Και όλα θα πάνε περίφημα... Θα δείτε...



Sunday, October 20, 2013

Στιγμές ενός ηλιόλουστου Οκτώβρη...

Ο Οκτώβρης συνεχίζεται μέσα στις λιακάδες. Και τις ζέστες. Και οι μέρες που πέρασαν ήταν κι αυτές ηλιόλουστες, μέσα κι έξω..Περνάω καλά.. Και παραμένω πιστή στην απόφαση μου να κάνω μόνο πράγματα που θέλω πολύ και μου δίνουν χαρά, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο.. Οπότε...


Πήγα για άφθονους καφέδες με τις φίλες μου και γελάσαμε πολύ... Κάναμε και ένα girls night με επίσης τεράστια επιτυχία, και sushi και cocktails και γέλια τρελά.



(Τσάι με πορτοκάλι και ginger στην Παλιά Αγορά και sushi combo στο White Elephant)


Παράγγειλα ένα καινούριο βιβλίο μαγειρικής, για burgers. Ανυπομονώ.




Βγήκαμε με τον Πάνο για μπαρότσαρκα μετά από καιρό και ήταν σούπερ. Κατεβήκαμε στο κέντρο με ταξί - κάτι που μπορεί να μην έχουμε ξανακάνει και ποτέ στην Αθήνα- ήπιαμε cocktails στο Gin Joint, περπατήσαμε χαλαρά μέχρι την Πλατεία Αγίας Ειρήνης και φάγαμε στο Osterman. Το χάρηκα πολύ.. Υποσημείωση: Ακόμα με χαλάει πολύ η tequila.


(Cocktail με tequila στο The Gin Joint και μύδια σε μαύρη μπύρα με πατάτες τηανητές στο Osterman)



Έκλεισα εισητήριο για Λονδινάκι. Τέσσερις μέρες μόνο μέσα στον Νοέμβριο μετά από έναν ολόκληρο χρόνο. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.. Θα πάρω μια γερή τζούρα από Χριστούγεννα, θα βγάλω τα φρύδια μου στην Shavata, θα κάνω διάφορα ραντεβού για δουλειά, θα δω φίλους που πεθύμησα πολύ και θα προετοιμάσω το έδαφος για τον Ιανουάριο. Ανυπομονώ.



Δοκιμάσα το πιο οργασμικό γλυκό των τελευταίων χρόνων. Είμαι σ΄αυτή την φάση της ζωής μου που η απόλαυση οφείλει να έρχεται ξεκούραστα, σαν χάδι και όχι σαν χαστούκι - έστω r&b- οπότε το Paris brest του αγαπημένου Διονύση Αλέρτα από το ολοκαίνουριο Ivoire του πρέπει να είναι ότι πιο κοντινό σε εξαιρετικό σεξ μου συνέβη τελευταία. Και ότι πιο ξεκούραστο.


(Paris brest από το Ivoire)

Πήρα μια αγκαλιά και μια "δήλωση ενδιαφέροντος" μέσα σε ένα πολύβουο και packed μέρος που με ανέβασε πολύ, κυριολεκτικά και μεταφορικά. (Εντάξει, και μπόλικα μηνύματα αλλά "ιδιωτικώς" λέμε όλοι διάφορα. Το θέμα είναι τι κάνουμε δημοσίως). Είναι ωραίο πράγμα να σε κάνουν να νοιώθεις πως μετράς ακόμα, και πως σε θέλουν, ακόμα κι αν υπάρχει διαφορά φάσης. 

Συνέχισα να παίζω με το Instagram. Πέρα από το ότι μου ανεβάζει το σκορ στο Klout αισθητά, ανακάλυψα τα μαυρόασπρα φίλτρα που κολακεύουν τρελά, και αντικατέστησα στην φωτογραφία μου στο FnL με μια πιο σοβαρή που μου κάνει κάπως πιο.... κουλτουριάρα..:)


Ένοιωσα για μια ακόμα φορά περήφανη για το παιδί μου. Αποφάσισε μετά την Lifo να συνεργαστεί και με μας και η πρώτη του εικονογράφιση στέφτηκε με μεγάλη επιτυχία παρόλο που το κομμάτι δεν έχει ανέβει ακόμα...



'Εκλεισα ραντεβού για ένα ακόμα tattoo. Θα το χτυπήσω την επόμενη εβδομάδα στην βάση του λαιμού μου και φυσικά το σχέδιο - μια κορώνα- είναι του Ιάσονα.



Μαγειρεύω πολύ. Έχω μια σειρά από καινούριες συνταγές που θέλω να δοκιμάσω, τα αποτελέσματα τα βλέπετε στο Facebook και στην στήλη στο site, και λατρεύω κάποια βράδια την βδομάδα να αράζουμε σπίτι και να δοκιμαζουμε τα αποτελέσματα των πειραμάτων μου χαζεύοντας αγαπημένες ξένες σειρές..


(Κοτόπουλο λεμονάτο στον φούρνο με γέμιση από bacon και macadamia, συνταγή εδώ.)

Συνεχίζω το γυμναστήριο ακάθεκτη. Περπατάω - γρήγορα στον διάδρομο- μια ώρα την μέρα τέσσερις με πέντε φορές την εβδομάδα κι αυτό βοηθάει στο να τρώω πιο χαλαρά χωρίς να τρελαίνεται ο δείκτης της ζυγαριάς μου... 

Τελείωσα το πρώτο μου μάθημα στο Coursera - Foundations of Business Strategy- και τώρα περιμένω με ανυπομονησία να μάθω τα αποτελέσματα και hopefully να πάρω και το Certificate μου... 



Έχω γραφτεί σε άλλα δύο, ένα δημιουργικής γραφής πάλι στο Coursera που πάει μια χαρά και ένα "Science and Cooking: From Haute Cuisine to Soft Matter Science" στο HarvardX που με παιδεύει πολύ γιατί έχει τόνους ασκήσεων Φυσικής και Χημείας στα οποία υπήρξα από ανέκαθεν στουρνάρι.. Το παλεύω πάντως...



Συνεχίζω και να βαριέμαι να πολυγράφω στο blog αλλά σας έχω πάντα στο νου μου ... Φιλιά!!!