Friday, April 30, 2010

Χάος με άρωμα λεμόνι...



Γύρισα μόλις από το κομωτήριο.. Φρεσκοφτιαγμένο μαλλί και ανεβασμένη διάθεση... Αύριο μπαίνει επιτέλους ο Μάης... Αυτός ο Απρίλιος μας ρήμαξε, να φύγει και να παει στα τσακίδια να ησυχάσουμε... Η Λιάνα είναι στο νησάκι, μιλήσαμε πριν από λίγο και ένοιωσα μια τεράστια λαχτάρα να μπω στο πρώτο αεροπλάνο και να πάω να τους βρω... Μου λείπει η ομπρέλα μου!!!! Και ο αέρας... Και οι φίλοι μου... Έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον όμως.. Δεκαπενθήμερο spa στο σπίτι του Ζαννή.. Θα κάνω όλη μέρα ηλιοθεραπεία και θα τρώω ειδικά προϊόντα... Παρεμπιπτόντως, έχασα οκτώ κιλά.. Ανέβηκα στην ζυγαριά σήμερα και κουφάθηκα.. Και να πει κανείς ότι δεν τρώω... Σήμερα ας πούμε, το βράδυ έχει pizza με άρωμα νησιού...:-) Μυστήρια πράγματα...
Το σπίτι ολόκληρο είναι γεμάτο κούτες με παπούτσια, τσάντες, και σακούλες με ρούχα.. Παρακαλάω τον Άρι να με βοηθήσει να τα ανεβάσουμε στο πατάρι να αδειάσει λίγο ο τόπος αλλά αυτός είναι αλλού.. Και στο μεταξύ αναζητάω μάταια τα πράγματα μου μέσα στο χάος... Μόνο το γραφείο μου να δείτε, που θα το δείτε γιατί το φωτογράφισα μόλις, θα καταλάβετε τι εννοώ.. Μέχρι τα κοκκαλάκια μου έχω χάσει, που θυμάμαι καλά πως τα μάζεψα από μια τσάντα και κάπου τα έβαλα αλλά πού? και σήμερα που ήθελα να μαζέψω τα μαλλιά μου παραλίγο να βγω με κλάμερ στον δρόμο να μην μου ξαναμιλήσει η φιλενάδα μου ποτέ...:-)
Γενικά μιλόντας, είμαι γεμάτη projects - κάποια δικά μου και κάποια "δανεικά"- και αδυνατώ να μαζέψω το μυαλό μου και να οργανωθώ.. Αν ο χώρος μας χαρακτηρίζει την διάθεση μας όπως λένε, θα δείτε πως ζω και θα βγάλετε τα συμπεράσματα σας... Το μόνο που θα κάνω σίγουρα σήμερα είναι ένα δροσερό αφρόλουτρο με lemon tart για να συνέλθω... Και θα δω και τον Χριστόφορο της Δευτέρας που τον έχασα γιατί έλειπα.. Και θα ξεκινήσω και το καινούριο βιβλίο που αγόρασα μόλις, την Ατίθαση, που είναι η βιογραφία της Coco Chanel.

Αυτά για σήμερα, καλύτερα από χτες νομίζω, και θα απαντήσω και στα σχόλια που έχω αφήσει ορφανά και μόνα το απόγευμα... Στο μεταξύ φιλάκια πολλά, καλό τριήμερο όσοι φεύγετε και οι υπόλοιποι θα τα πούμε εδώ...

Οι φωτογραφίες είναι από το χάος και το τραγουδάκι από τα λατρεμένα μου, που το έχω συνδέσει με πολύ όμορφες στιγμές της ζωής μου... Αν και μετά την χτεσινή νύχτα έχει χάσει λίγη απο την χαρά του... :-(


Thursday, April 29, 2010

Somewere over the rainbow…


Αέρας... Θέλω να φυσήξει και να πάρει μακριά όλο το μαύρο... Και να αφήσει το ροζ και το λευκό.. Και λίγο πράσινο που είναι το χρώμα της ελπίδας...

Έξω ο ήλιος λάμπει αλλά κάνει δροσιά..Ήπια ζεστό καφέ και δεν τελείωσα ποτέ το μπισκότο μου.. Η μαμά μου και ο Άρις γελούσαν δίπλα μου αλλά εμένα το μυαλό μου ήταν αλλού... Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ τελευταία..

Φοράω μαύρα γιαλιά για να κρύβω τα μάτια μου σήμερα.. Δεν μου αρέσει η έκφραση τους.. Λείπει λάμψη και περισσεύει σκέψη... Θα γυρίσω σπίτι και θα βάλω κρέμα... Και κολύριο.. Τεχνητά δάκρυα για έξτρα γιαλάδα...:-)

Είχα την πιο απίστευτα ανακουφιστική συζήτηση.. Ακριβοπληρωμένη αλλά αποτελεσματική.. Να βλέπεις τα κομματάκια του παζλ να μπαίνουν στην θέση τους σχεδόν από μόνα τους και να αναρωτιέσαι "μα πόσο χαζή μπορεί να είμαι Θέε μου?" . Και εκείνος να ρίχνει μια βιαστική ματιά από ψηλά και να σου απαντάει "Πολύ"..

Πονάει το κεφάλι μου.. Και το χέρι μου.. Ψάχνω στην τσάντα μου και ανακαλύπτω ένα κουτί Nurofen.. Χαμογελάω ξαφνικά και ο πόνος περνάει σε δεύτερη μοίρα.. Γιατί? Γιατί εγώ ξέρω...:-)

Χαζεύω τα mails μου.. Ένα βιβλίο ολόκληρο έτοιμο για δημοσίευση, best seller κανονικό, που ποτέ δεν θα δει το φως της μέρας.. Θα τα κρατήσω για μένα μόνο, σαν μάθημα εντατικής ψυχανάλυσης από μακριά και δίπλα...

Φοράω πουλόβερ και κρυώνω.. Μέσα στο σπίτι κάνει πιο κρύο απ΄ότι έξω.. Λές να αρχίσω να παίρνω και εγώ τους δρόμους?

Πεινάω.. Αλλά δεν θέλω να φάω... Μασουλάω βαριεστημένα ένα bar και έχει μέσα κεράσια.. Σιχαίνομαι τα κεράσια και το αφήνω μισό... 45 θερμίδες και μισή χαρά.. Νοερό support σε μια φίλη που πεινάει περισσότερο απο μένα..

Δεν απαντάω στα σχόλια σας δυο ποστ τώρα και έχω τύψεις.. Θα το κάνω το συντομότερο, λατρεύω την επικοινωνία μας και το ξέρετε, απλά αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι αλλού.. Θα το μαζέψω αμέσως και θα επανέλθω... Χρωστάω συνταγές, φωτογραφίες, συμβουλές.. Θα τα κάνω όλα όπως πρέπει... Soon...

Ακούω τραγουδάκια.. Έχω ανάγκη τα εύθυμα αλλά κολλάω στα λυπητερά.. Γκρίζες τσίχλες...

Με πήρε μόλις τηλέφωνο ο Ζ. Χάρηκα που τον άκουσα καλά.. Τον έχω έννοια και με έχει και εκείνος.. Το νησάκι με περιμένει αλλά εγώ εξακολουθώ να μένω εδώ.. Θα περιμένω λίγο ακόμα.. Μια βδομάδα.. Δύσκολη αλλά θα περάσει... Και μετά, αν χρειαστεί, θα φύγω να σωθώ...

Κάνω λίστες.. Τεράστιες, γεμάτες πράγματα που πρέπει να γίνουν.. Τις συμπληρώνω και μετά αρχίζω να αφαιρώ.. Η Coco Chanel αφαιρούσε αξεσουάρ για το τέλειο αποτέλεσμα και εγώ αφαιρώ υποχρεώσεις..

Το σύμπαν παρόλα αυτά επιμένει.. Μου στέλνει μηνύματα αισιόδοξα.. Τηλέφωνα που περίμενα και άλλα που δεν περίμενα, μια επαγγελματική πρόταση που πρέπει να σκεφτώ σοβαρά, άνθρωποι από το παρελθόν που με κάνουν να χαμογελάω ακόμα... Σχέδια σε μια εποχή που σπανίζουν.. Τα κρατάω αλλά δεν τα χρησιμοποιώ.. Έχω ανάγκη να μείνω λίγο ακόμα χωμένη μέσα στο κενό.. Να καθαρίσω τις σκέψεις μου.. Και μετά θα ξεκινήσω πάλι...

Ονειρεύομαι ταξίδια και νερά.. Χαμηλές πτήσεις και βουτιές, και λιακάδες και γέλια και αγκαλιές φιλόξενες, ασφαλείς και αγαπημένες.. Αλλά ξυπνάω με μια γεύση πικρή.. Πόσο ακόμα? Ποιος ξέρει... Εγώ πάντως όχι..

Σήμερα το βράδυ θα βυθιστώ.. Τελείως... Ξέρω τον τρόπο και τον ξέρω καλά.. Θα πατήσω τον διακόπτη και όλα τα φώτα θα σβύσουν.. Μαζί και οι φωνές... Και θα μείνω εκεί, μέσα στην απόλυτη ησυχία, στην πιο τέλεια σιγή για ώρες... Και μετά θα πάρω τον εαυτό μου απο το χέρι και θα τον βγάλω βόλτα στην πιο μεγάλη λιακάδα της γης.. Στην βάση του ουράνιου τόξου, εκεί που τα χρώματα είναι εκτυφλωτικά και η ευτυχία έχει αφή και μυρωδιά.. Και γεύση...

UPDATE: Με συγκινεί πραγματικά το ενδιαφέρον σας.. Τόσα τηλέφωνα, τόσα mails, τόσα μηνύματα.. Σας ανησύχησα και δεν το ήθελα γιατί η αλήθεια είναι πως δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό.. Μάλλον φταίει που σας έχω κακομάθει τόσον καιρό μέσα στα ροζ και τα χαρούμενα.. Όμως καμιά φορά τυχαίνει να έχω και εγώ τις κακές μου.. Που επειδή είμαι των άκρων είναι όπως και οι καλές μου.. Υπερβολικές.... Και μια που το blog είναι κατά καποιον τρόπο το ημερολόγιο μου, θέλω να μπορώ να γράψω και γι΄αυτές.. Να τις απλώσω, να τις φωτίσω και να τις ξορκίσω.. Και αυτό κάνω.. Οπότε μην ανησυχείτε παρακαλώ... Όπως λέει και ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, no worries... Φιλιά..


Υ.Γ. Στο βιντεάκι οι Violet Vortex... Φωνές από το παρελθόν.. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε έναν πρίγκηπα που με κάνει ακόμα να χαμογελάω.. Και που μου άρεσει ακόμα να τον χαζεύω να παίζει κιθάρα...








Wednesday, April 28, 2010

Αλλαγή πορείας...


Επιστροφή στην Αθήνα και πρωινός καφές με λιακάδα και μια ελαφριά μελαγχολία.. Το Λονδίνο την άνοιξη είναι πανέμορφο και λίγο λάθος.. Με το Hyde Park λουσμένο στο φως και τους δρόμους να λάμπουν σκεφτόμουν τι όμορφα που θα ήταν αυτή η πόλη να ήταν πάντα φωτεινή και γεμάτη από ανθρώπους με μεσογειακό ταμπεραμέντο.. Και όχι από τους περιχαρακωμένους στα κουτάκια τους, ξενέρωτους βρετανούς που ζουν ρομποτένιες ζωές. Και ελαφρά μίζερες.. Το Σάββατο το βράδυ, μετά από ένα υπέροχο dinner στο Maze Grill , βγήκαμε με την Γεωργία έξω για ένα τσιγάρο. Καθίσαμε στα σκαλάκια έξω από το εστιατόριο, η βραδιά ήταν γλυκιά και ήμασταν χαρούμενες.. Δευτερόλεπτα μετά ένα ξινός πορτιέρης μας ζήτησε να σηκωθούμε και να καπνίσουμε όρθιες στο πεζοδρόμιο γιατί τα σκαλιά ανήκαν στο μαγαζί που είναι non smoking.. Μικρά περιστατικά που είναι χαρακτηριστικά όμως μιας νοοτροπίας τόσο έξω από τα δικά μας δεδομένα που δεν μπορεί παρά να σε ξενερώνει και να σε χαλάει.. Αν περισσεύει κάτι στην Αγγλία είναι η υποκρισία.. Και αν λείπει κάτι, σε τεράστιο βαθμό, είναι το συναίσθημα... Παρόλα αυτά, όπως πάντα πέρασα πολύ όμορφα.. Και την ώρα που το αεροπλάνο απογειωνόταν σκεφτόμουν πως αυτή η πόλη την οποία θα κάνω καιρό πια να επισκεφτώ ξανά, θα μου λείψει..
Πίσω στην Αθήνα, όπου περισσεύει το συναίσθημα και λείπει εντελώς η λογική, είναι εποχή αποφάσεων.. Και ανακατατάξεων.. Αλλαγών με ότι αυτές επιφέρουν, καλά και κακά, ευχάριστα και δυσάρεστα.. Δεν τις φοβήθηκα ποτέ τις αλλαγές στην ζωή μου.. Πάντα για καλό έγιναν και έχω μάθει να ακολουθώ το ποταμάκι και να προσαρμόζομαι στα όσα μου φέρνει.. Ακόμα και οι δυσκολίες, οι μεγαλύτερες και οι πιο αναπάντεχες, φέρνουν δώρα.. Αυτό και αν το έμαθα καλά τα χρόνια που πέρασαν...'Έτσι και τώρα, μπροστά στα νέα δεδομένα της ζωής μου αφουγκράζομαι, σκέφτομαι και αποφασίζω.. Και ετοιμάζομαι να την βάλω σε νέες βάσεις.. Να την πάω ένα βήμα πιο κάτω, ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που θέλω και σε αυτό που ονειρεύομαι..
Και μαζί μου αλλάζουν και οι γύρω μου.. Εκείνοι που αγαπάω και είναι πολύτιμοι για μένα.. Και μαζί τους αλλάζω και εγώ.. Σαν αλυσίδα που μας κρατάει δεμένους με αόρατους κρίκους, οι ζωές μας προχωράνε παράλληλα, κάπου συναντιόνται και κάπου χάνονται, αλλά επηρεάζουν η μια την άλλη και μας παρασύρουν σε έναν χορό που μπορεί να μην τον περιμέναμε αλλά θα τον χορέψουμε σαν να είναι ο τελευταίος.. Και εμείς χορεύουμε μαζί, με απίστευτες φιγούρες, και περίτεχνη χορογραφία, δύσκολη αλλά μαγική, ελπίζοντας σε ένα εντυπωσιακό και επιτυχημένο grand finale..
Ναι, κάπως έτσι βλέπω την ζωή μου τελευταία.. Σαν έναν καινούριο χορό που μαθαίνω τα βήματα του την ώρα που τον χορεύω, αλλά που τον χορεύω με πάθος και με την μουσική να με παρασύρει γιατί όλοι οι άλλοι χοροί που έχω χορέψει μέχρι σήμερα με προετοίμαζαν απλά για αυτή την πίστα.. Και μπορεί να είναι ο πιο δύσκολος χορός , και να είμαι λίγο σκουριασμένη από την απραξία και λίγο διστακτική στην αρχή αλλά όσο περνάει η ώρα και ο ρυθμός τρυπώνει σε κάθε πόρο του κορμιού μου και με γεμίζει, νοιώθω όλο και περισσότερο πως τελικά, γι΄αυτή την τελευταία φιγούρα, και γι΄αυτή την υπόκλιση ήμουν έτοιμη από καιρό..
Και εσύ με κρατάς από το χέρι, και χορεύουμε ξανά και ξανά, πότε με τραβάς κοντά σου και πότε με εκτοξεύεις στην άλλη άκρη της πίστας, όμως κοιταζόμαστε στα μάτια και ξέρουμε πως έχουμε χορέψει κι άλλους χορούς μαζί, σε αυτή την διαδρομή και σε άλλες, προηγούμενες.. Και πως ακόμα και αν ο συγχρονισμός μας δεν είναι πάντα τέλειος , και αν καμιά φορά χάνουμε τα βήματα μας και μοιάζουμε σαν να παραπατάμε, εμείς είμαστε φτιαγμένοι για να χορεύουμε μαζί.. Και πως τελικά θα ξεσηκώσουμε για μια ακόμα φορά τα πλήθη.. Και το χειροκρότημα του φινάλε θα είναι δικό μας και θα το απολαύσουμε αγκαλιά γιατί θα το έχουμε κερδίσει με την αξία μας..
Ακούω σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα και διαβάζω παντού για την κρίση.. Και βλέπω το κοινό να παρακολουθεί το horror show έντρομο, λες και δεν θα ξημερώσει τελικά αύριο μια καινούρια μέρα που τελικά θα είναι καλύτερη.. Με κάποιον τρόπο.. Οι κρίσεις είναι μέσα στην ζωή.. Και οι μεγάλες και οι μικρές.. Και είναι καλές γιατί τελικά φέρνουν ισορροπίες, και οι ισορροπίες έχουν πάντα κόστος όπως έχουν και κέρδος, και μας πηγαίνουν παρακάτω και μας μαθαίνουν να παλεύουμε, να ελισσόμαστε, να εξελισσόμαστε και να κερδίζουμε.. Ή να χάνουμε με αξιοπρέπεια και στυλ.. Πάντως μας κάνουν πιο ενδιαφέροντες και πιο δουλεμένους ανθρώπους.. Και μας δείχνουν τρόπους για να γινόμαστε καλύτεροι...
Και τελικά, πόσο όμορφη θα ήταν μια ζωή μόνο ροζ? Καθόλου σας το λέω εγώ που είμαι η βασίλισσα του.. Χρειάζονται και τα άλλα χρώματα, χρειάζεται και η εναλλαγή των συναισθημάτων, χρειάζονται και οι απογοητεύσεις, και τα προβλήματα και οι μεγάλες αποφάσεις.. Και τα ρίσκα.. Και οι χασούρες... Και έτσι, πίσω στην Αθήνα, με τον ήλιο να μου χαμογελά και την ψυχή μου γεμάτη, βάζω την ζωή μου σε καινούριες βάσεις.. Και βαθιά μέσα μου ξέρω πως ακόμα και αν κάνω λάθος, ακόμα και αν τίποτα δεν γίνει όπως το ονειρεύομαι και όπως το υπολογίζω, ακόμα και αν στο τέλος η υπόκλιση μας δεν πετύχει, θα έχω πάντα το νησάκι να με περιμένει για να με γιατρέψει και να με παρηγορήσει και την πιο όμορφη αγκαλιά του κόσμου για να με κλείσει μέσα της και να με κάνει να χαθώ.. Και σκέψου, πως αυτό είναι το άσχημο τέλος.. Και πως το δικό μου σύμπαν, που είναι και δικό σου εδώ και καιρό, είναι φτιαγμένο μόνο για happy ends... Πάμε να χορέψουμε μωρό μου?

Υ.Γ. Και πέρα από χορούς και μουσικές, πέρα από τα γέλια, και τα δάκρυα, και τα εύκολα και τα δύσκολα που περάσαμε και που θα περάσουμε και στο μέλλον, εγώ θα είμαι εκεί και θα σε κρατάω.. Θα είμαι το μαξιλαράκι που θα απαλύνει τις πτώσεις σου και ο αέρας που θα δίνει φόρα στις απογειώσεις σου.. Και η ηρεμία σου, και η χαρα και η σιγουριά σου.. Και η ανεμελιά και το παιχνίδι.. Η ευτυχία... Και θα σου διώχνω το μαύρο, και θα σε κάνω να γελάς και να ξεχνάς.. Και θα κρατάς πάντα τα κλειδιά της πόρτας μου, δικά σου, και όποτε έχεις ανάγκη από αυτά που μόνο εγώ μπορώ να σου δώσω θα ξέρεις πως μπορείς να ανοίξεις, και να μπεις, και με μια αγκαλιά όλα να γίνουν ζαχαρωτά και παραμυθένια.. Σ' αγαπάω. Πολύ.. Και το ξέρεις..


Friday, April 23, 2010

Σεξ λοιπόν...


Μια μέρα σας έγραψα κάτι βιαστικό βρε και πέσατε να με φάτε… Τι για ξεπέτες μου αφήσατε σχόλια, τι παραπονιάρικα mails μου στείλατε, τι ανησυχήσατε μήπως ετοιμάζομαι να το κλείσω το μαγαζάκι.. Όχι λοιπόν, το μαγαζάκι θα παραμείνει ανοιχτό παρόλο που θα μετακομίσει για ένα πενταήμερο abroad, αλλά εγώ θα πάρω μαζί μου το laptop – ελπίζω δηλαδή να θυμηθώ να το βάλω στην βαλίτσα μαζί με τα καλώδια του- και θα σας κρατώ ενήμερους για τις εξελίξεις.. Και για να σας αφήσω και με κάτι έτσι, πώς να το πω, πικάντικο, λέω να μιλήσουμε σήμερα για σεξ.. Σαββατοκύριακο έρχεται μπορεί να πάρει κανείς καμιά ιδέα.. Δεν ξέρω βέβαια γιατί με θεωρείτε ειδική στο θέμα, πιστεύω πως μάλλον για να γελάσουμε λίγο θέλετε να το συζητήσουμε, αλλά ειδικά μετά την στάση Χριστόφορος προχτές πύκνωσαν τα mails που μου υπενθύμιζαν πως σας χρωστάω ένα ποστ για τις πίπες και γιατί να μην συμπεριλάβω και το σεξ γενικότερα μέσα σ’ αυτό..
Να το συμπεριλάβω λοιπόν, γιατί όχι? Και να γελάσουμε και λίγο γιατί το σεξ πρέπει να το κουβεντιάζουμε στ’ αστεία και να το κάνουμε στα σοβαρά και όχι το αντίθετο.. Σκεφτόμουν λοιπόν μετά και από μια συζήτηση με φίλους μερικές μέρες πριν, στην οποία αναφέρθηκαν στάσεις όπως το Italian Banker που το έκανα googled και με έπιασε η μέση μου μόνο που διάβαζα την περιγραφή, και το αυτοκρατορικό κολονάτο χωρίς νυχάκια και ουρίτσες που είναι πιο περίπλοκο και από την περιγραφή του, πως ενώ θαυμάζω τις γυναίκες που είναι έτοιμες να κρεμαστούν από τους πολυελαίους για να ικανοποιήσουν έναν άντρα, δεν υπήρξα ποτέ μια από αυτές.. Μάλλον γιατί δεν αντέχω τους πολυελαίους. Σίγουρα γιατί δεν με αντέχουν και αυτοί.. Πάντως, αν θέλετε την γνώμη μου, η εμπειρία μου μέχρι σήμερα μου έχει μάθει πως καλό είναι να έχεις δοκιμάσει κάποια πράγματα μια φορά έτσι, για να εξερευνήσεις τα όρια σου, αλλά τελικά το καλό σεξ γίνεται με το μυαλό μας να παίζει το πρώτο βιολί και τα υπόλοιπα μέρη του σώματος μας να κάνουν την υπόλοιπη ορχήστρα. Επίσης, μπορεί να φταίει το ότι είμαι ξανθιά, πάντως εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ στο κυρίως θέμα αν πρέπει να ακολουθώ περίπλοκες οδηγίες κατά την διάρκεια του δια ταύτα.. Ή αν έχω το άγχος πως ξαφνικά θα βρεθώ να κάνω ανάποδη γέφυρα, κατακόρυφο ή σπαγκάτ.. Αφήστε που ζαλίζομαι και εύκολα..
Επίσης, είμαι έτοιμη να ορκιστώ όπου και σε όποιον χρειαστεί ότι όλες αυτές οι περίπλοκες στάσεις που βλέπουμε στις ταινίες ή τα σήριαλ και διαβάζουμε στα περιοδικά, τις περισσότερες φορές απλά δεν γίνονται.. Έχουμε περάσει ολόκληρο το ταξίδι της επιστροφής από το νησί κάποια χρόνια πριν, με την Μάρθα στο πάτωμα, τον Άλκη από πάνω – ντυμένους εννοείται- και μια παρέα ολόκληρη να τους δίνει οδηγίες για το πώς θα μπορούσαν να κάνουν μια συγκεκριμένη στάση που περιέγραφε ένα Cosmopolitan που είχε πέσει στα χέρια μας την ημέρα εκείνη.. Δεν τα κατάφεραν ποτέ.. Περίσσευε ένα πόδι, της Μάρθας.. Σίγουρα όμως εκείνη η επιστροφή μας έμεινε αξέχαστη, το ίδιο και στους αγνώστους συνεπιβάτες μας της business class του High Speed που είχαν ξεραθεί στα γέλια και στο τέλος είχαν έρθει και εκείνοι να βάλουν ένα χεράκι στις οδηγίες..:-)
Μετά υπάρχουν και τα αξεσουάρ.. Που είναι ότι πρέπει για να δίνουν ποικιλία και ενδιαφέρον στην σεξουαλική μας ζωή… Αρκεί να μην βρεθείτε να σας κυνηγάνε κανένα βράδυ γύρω γύρω με τον αυγοδάρτη, ή να πέσετε σαν την φίλη μου την Λένα σε κανέναν τύπο με ντουλάπα ολόκληρη με μαστίγια και χειροπέδες και απόλυτη έλλειψη υπομονής μια που ήθελε με το καλημέρα να την δέσει και να την χτυπήσει κάτω σαν χταπόδι.. Η φίλη μου εννοείται πως έφυγε τρέχοντας, όμως θα σας πω ότι για χρόνια μετά συζητούσε σχεδόν παραπονεμένη πως αν την είχε πάει με το μαλακό ο συγκεκριμένος κύριος, όλο και κάτι θα είχε δοκιμάσει τελικά.. Η βιασύνη είναι τεράστιο μειονέκτημα στο σεξ λοιπόν, απ΄όποιο aspect και αν το δούμε το θέμα.. Το ίδιο και τα λάθος εσώρουχα.. Παρένθεση.. Αν τελικά ενδώσετε σε πιο σκληρά παιχνίδια, προσπαθήστε να θυμάστε πάντα το safe word.. Έχω ένα φίλο που κάποτε το ξέχασε στην πιο καίρια στιγμή.. Και μέχρι να το ξαναθυμηθεί είχε περάσει του λιναριού τα πάθη...
Πίσω στα εσώρουχα, ως πιτσιρίκα στο νησί γνώρισα κάποτε έναν αληθινό κούκλο.. Ήπιαμε τα ποτά μας, χορέψαμε, φλερτάραμε και τελικά καταλήξαμε στο ξενοδοχείο του.. Και όλα πήγαιναν υπέροχα μέχρι που έβγαλε το τζην του και έμεινε με ένα τιγρέ tanga.. Πέρα από το ότι με έπιασε γέλιο υστερικό που δεν μου περνούσε με τίποτα, ένα θα σας πω.. Ότι βγήκα στον διάδρομο του ξενοδοχείου ολόγυμνη με τα ρούχα μου στο χέρι και προσπαθούσα για τουλάχιστον ένα τέταρτο να ντυθώ συνεχίζοντας να γελάω μέχρι δακρύων, ευχόμενη να μην ανοίξει η πόρτα του ασανσέρ και εμφανιστεί κανένας άνθρωπος και ξεφτιλιστώ εντελώς.. Πάντως το να μείνω να ολοκληρώσω αυτό για το οποίο είχα ξεκινήσει δεν μου πέρασε καν από το μυαλό…
Τελευταίο περιστατικό που θα μοιραστώ μαζί σας για να κλείσουμε το θέμα του σεξ είναι η ιστορία της φίλης μου της Δανάης.. Που κάποια στιγμή έπεσε σε έναν τύπο που την είχε μικρή.. Πολύ μικρή όμως.. Και επειδή ήταν καλό κορίτσι και δεν ήθελε να τον προσβάλει τον άνθρωπο, είπε να κάτσει λίγο να το παλέψει το θέμα.. Και το πάλεψε πολύ σας το ορκίζομαι, γιατί το συζητούσαμε εξαντλητικά το ζήτημα όπως καταλαβαίνετε, αλλά εκείνος παρέμενε μελάτος.. Και γρήγορος σαν την αστραπή.. Μια δυο, βαρέθηκε η Δανάη και είπε η κοπέλα να του πει κομψά να τελειώνουν να πάει να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον.. Και τι νομίζετε πως έγινε.. Ο τύπος της την είπε κι από πάνω.. Ότι ήταν η πρώτη φορά στην ζωή του που δεν μπορούσε να φτιαχτεί με γκόμενα.. Πως έφταιγε εκείνη δηλαδή και όχι η μπάμια… Συμπέρασμα: το σεξ για λόγους φιλανθρωπίας πάντα θα σας βγαίνει ξινό.. Stay away για να μην γίνουν τα νεύρα σας κρόσσια..
Τέλος, όπως λένε και οι Γάλλοι les gouts et les couleurs ne se discutent pas, που σημαίνει περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, και ο καθένας στο κρεβάτι του κάνει ότι τον φωτίσει ο Θεός για να περνάει όσο καλύτερα μπορεί. Και λόγος δεν πέφτει σε κανέναν..

Και να σας πω και κάτι για τις πίπες για να ολοκληρώσω το ποστ και να πάω να στρώσω και κανένα κρεβάτι..:-) Η καλή πίπα είναι θέμα practice αλλά και κοινής λογικής.. Δεν δαγκώνουμε, δεν γρατζουνάμε, δεν φτύνουμε γύρω γύρω και αν μας σκαλώσει καμιά τρίχα στον ουρανίσκο δεν διακόπτουμε για διαφημίσεις, κάνουμε λίγη υπομονή.. Επίσης, αντίθετα με τα όσα δήλωσε με ευκαιρία το διάσημο DVD της Τζούλιας ο γνωστός Γιώργος Γεωργίου – ξέρετε, αυτός με το ένα δόντι- πως δηλαδή η καλή πίπα δεν θέλει χέρι, εσείς λίγο χεράκι να το βάλετε.. Αλλά με μέτρο..Μην τον στραμπουλήξετε τον άνθρωπο, δεν είναι λεβιέ ταχυτήτων να βάλουμε την όπισθεν πατητή… Και φυσικά, το να καταπίνουμε δεν είναι υποχρεωτικό, παρόλο που είναι μάλλον διαιτητικό λόγω πρωτεΐνης, αλλά άμα είναι να φτύσουμε φτύνουμε κομψά και άμα είναι να αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους προς άλλες κατευθύνσεις καλό είναι να προστατεύουμε τα μαλλιά μας γιατί το σύστημα κολλάει και μετά άντε να χτενιστείς.. Για παραπάνω πληροφορίες, μαθήματα και επιδείξεις θα περιμένετε λίγο να ιδρύσει ο Άλκης την σχολή της πίπας…:-)

Ε, δεν πιστεύω να έχετε παράπονο και σήμερα.. Φιλιά και πολύ καλημέρα σας…

Thursday, April 22, 2010

Έτσι βιαστικά...


Νοιώθω τύψεις γιατί το έχω ψιλο- εγκαταλείψει το blogάκι μου αλλά τι να κάνω που από την μια τρέχω πανικόβλητη να τελειώσω διάφορες δουλειές και από την άλλη το μυαλό μου είναι στο ταξίδι που έρχεται? Προσπαθώ να τα τελειώσω όλα και τελικά δεν καταφέρνω ούτε τα μισά.. Είναι απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο καμιά φορά το σύμπαν, με τον ίδιο τρόπο που συνομωτεί για να μας φέρει όσα ονειρευόμαστε και επιθυμούμε βαθιά, συνομωτεί και για να μας την σπάσει... Ευτυχώς που η Πολυάννα μέσα μου φυλάει Θερμοπύλες με πάθος.. Και μέσα στον πανικό και την γκαντεμιά εξακολουθώ να σκέφτομαι ροζ και να χαμογελάω...
Οπότε δεν θα με παρεξηγήσετε που θα σας ξεπετάξω σήμερα έτσι βιαστικά, υπόσχομαι πως αύριο θα βάλω τα δυνατά μου για κάτι καλύτερο.. Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά..


Tuesday, April 20, 2010

Πρωινο ξύπνημα, ατελέσφοροι έρωτες και άβολες στάσεις..


Σήμερα ξύπνησα νωρίς... 8.30 η ώρα το πρωί.. Για τα δικά μου δεδομένα, αχάραγα.. Ο σκοπός ιερός βέβαια αλλά δεν υπάρχει πια.. Είχα ραντεβού για ρίζα στον Βαγγέλη στις 9.30 μια που το βράδυ είχαμε κάτι κανονίσει και είπα να το συνδυάσω, αλλά πρόλαβε στο μεταξύ να μου τηλεφωνήσει η φίλη μου η Έρση να το αναβάλουμε για την Πέμπτη και έτσι ακύρωσα και το ραντεβού.. Θα πάω αύριο.. Μια μέρα παραπάνω άλουστη, μια μέρα πιο κοντά στο τέλειο χρώμα...:-)
Και τώρα πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας και σας γράφω... Ντυμένη όπως λέει η μαμά μου "σαν γυφτάκι".. Πήρε το μάτι μου την αντανάκλαση της εικόνας μου σε έναν καθρέφτη όπως περνούσα απο το σαλόνι στην κουζίνα ψάχνοντας τις ζαχαρίνες μου και έχει μάλλον δίκιο.. Γκρι παντελόνι φόρμας, λαδί t-shirt με μήνυμα No Pasaran - εντάξει ξεσηκώνω λίγο και τον Άρι, τι να κάνω μάνα είμαι και επηρεάζομαι απο το παιδί μου - μπεζ κασμιρένιο πουλόβερ και ασημένια σταράκια.. Και μαλλί με κοκαλάκια... Οκ, δεν είναι η επιτομή της κομψότητας αλλά αγνοώ πως άλλες γυναίκες καταφέρνουν να ντύνονται φιγουρίνια πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι.. Και να βάφονται κιόλας.. Εγώ δεν μπορώ.. Συνήθως βάζω ότι βρω μπροστά μου, και αν εξαιρέσουμε την μαμά μου που έχει πολύ συγκεκριμένες απόψεις για το τι σημαίνει κομψός άνθρωπος, δεν βλέπω κανέναν να με κοιτάζει άναυδος στον δρόμο, ούτε φιλοδόρημα μου έχουν δώσει ακόμα, οπότε το αποτέλεσμα δεν είναι δα και τόσο απογοητευτικό...
Διακοπή για τηλεφώνημα, έτοιμο το αυριανό ραντεβού και τι λέγαμε? Α, για τα ρούχα και τις πρωινές ετοιμασίες.. Δηλώνω ανίκανη να τα καταφέρω.. Και θαυμάζω απεριόριστα τις γυναίκες που μπορούν.. Σαν την φίλη μου την Doris που φεύγει απο το σπίτι της κάθε πρωί μια καλονή και έχει περισσότερες πιθανότητες απο μένα να συναντήσει μια μέρα στον δρόμο τον άντρα της ζωής της και να τον εντυπωσιάσει, αυτό ήταν για χρόνια το επιχείρημα της μαμάς μου, μαζί και της Coco Chanel της οποίας είναι huge fun.. "Δεν πάω απεριποίητη ούτε μέχρι το περίπτερο" έλεγε η διάσημη δεσποινίς, "γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα συναντήσεις τον άντρα της ζωής σου".. Ακλόνητο επιχείρημα αλλά απο την άλλη, αν συναντήσω τον άντρα της ζωής μου στο περίπτερο δεν θα φοράει κι αυτός την βελάδα του, έτσι δεν είναι? Και αν την φοράει κάτι θα σημαίνει αυτό και όχι απαραίτητα θετικό... Τέλος πάντων, ταλέντα είναι όλα στην ζωή και ο καθένας έχει τα δικά του.. Και στα δικά μου δεν συγκαταλέγονται η απαράμιλη κομψότης και το άψογο μακιγιάζ.. Ούτε το πρωί, ούτε το απόγευμα, ούτε και το βράδυ άλλωστε... Μια φορά τον χρόνο στους Σκούφους βάζω τα δυνατά μου, και έχω μια σειρά από υπέροχες φωτογραφίες που λένε πως θα μπορούσα να είμαι πολύ πιο εντυπωσιακή γκόμενα απ΄ότι είμαι αν ασχολιόμουν λίγο, αλλά μεταξύ μας, είμαι ένας άνθρωπος που ξεβάφεται στο αυτοκίνητο με υγρά μωρομάντηλα, ακόμα και όταν οδηγώ εγώ, If you know what I mean... Και το τετράπτυχο πούδρα, ρουζ, μάσκαρα, λιπ γκλος ταιριάζει απόλυτα στις συνήθειες μου και στον χαρακτήρα που ΄χω...
Εν τω μεταξύ σας γράφω και στο μυαλό μου έχει κολλήσει σαν τσίχλα ένα τραγουδάκι που άκουσα πρωί πρωί, μου το έστειλε στο mail ένας φίλος που φροντίζει τελευταία για την μουσική επένδυση του blog και κάνει πολύ καλή δουλειά όπως θα διαπιστώσετε.. Εύθυμο και αγαπησιάρικο απ΄αυτά που λατρεύω και που μπορείς να τα ακούς και κανονικά και ερωτευμένος χωρίς να πρέπει ντε και καλά να κόψεις τις φλέβες σου... Άλλο θέμα αυτό με τους ατελέσφορους έρωτες... (ελπίζω να το γράφω σωστά γιατί ούτε να το κάνω spelling δεν ξέρω πόσο μάλλον να το ζήσω..) Πείτε μου σας παρακαλώ τι μανία είναι αυτή που έχετε μερικοί και μερικές με αυτές τις αγάπες που πρέπει ντε και καλά να εμπεριέχουν πίκρα και αγωνία και μαυρίλα? Δεν είναι prerequisites του έρωτα όλα αυτά, λάθος έχετε καταλάβει.. Ο έρωτας πρέπει να είναι γέλια, και αγκαλιές, και βόλτες και φιλιά και ροζ, και τραγουδάκια τσίχλες και όλα γύρω σου γυρίζουν.. Και δεν λέω, να τις κόψουμε και τις φλέβες λιγάκι, να νοιώσουμε πρωταγωνιστές σε ταινία του Χριστόφορου - θα ανοίξω μεγάλη παρένθεση αμέσως μετά για τον Χριστόφορο γιατί έχω θέμα με το χτεσινό επεισόδιο- να ακούσουμε και έναν Πλιάτσικα να μας φτιάξει, έναν Παντελή Θαλασσινό even better, αλλά μετά να σηκωθούμε απο τα πατώματα και να πάμε παρακάτω.. Και σβέλτα ναι? Άμα είναι να χαλάμε με τους έρωτες τότε με τι θα φτιαχνόμαστε ρε παιδιά? Με τις δουλειές ή με τις πολιτικές εξελίξεις.. Για μαζεύτε λίγο τα μυαλά σας παρακαλώ!!!
Και πάμε στον Χριστόφορο γιατί έχω φλέγον θέμα.. Το είδατε το χτεσινό επεισόδιο? Αν το είδατε, είδατε και που ήρθαν τα ύστερα του κόσμου.. Ο Χριστόφορος πηδούσε την αδερφή του στα όρθια και εγώ μετρούσα στο μυαλό μου τα ευρώ που θα ρίξει πρόστιμο το ΕΣΡ στο Mega... Βογγητό και τάληρο θα τους πάει, σε χιλιάρικα, και θα το δείτε και θα με θυμηθείτε... Aλήθεια, τώρα που τα λέω όλα αυτά, αυτό το στα όρθια σε αυτή την στάση ακριβώς μπορεί κάποιος να μου πει πως γίνεται της ξανθιάς? Πως στηριζόταν αυτή η χριστιανή τόση ώρα σε αυτόν τον τοίχο με το κενό απέναντι της? Την κρατούσε ο Χριστόφορος στον αέρα και έκανε και όλη την δουλειά? Αποκλείεται.. Μόνο αν την είχαν δεμένη με σκοινί απο το ταβάνι θα στεκόταν τόση ώρα εκεί που στάθηκε αλλά και πάλι, έναν κλυδωνισμό θα τον είχε.. Και έτσι πάει η αληθοφάνεια μιας υπέροχης σκηνής που δεν θα την ζήσουμε ποτέ στ΄αλήθεια γιατί θα πέσουμε και θα σπάσουμε κανέναν γοφό... Anyway, κατλάβαμε όλοι πως τελικά δεν θα βγουν αδέρφια αυτοί οι δύο έτσι? Άκουσα πως το τεστ θα δείξει πως η Ζωή είναι όντως κόρη του κυρίου μπερμπάντη, άρα αδερφή των υπολοίπων, πλην όμως το αγόρι μας θα βγει υιοθετημένο και έτσι θα φύγουν αγκαλιασμένοι προς το ηλιοβασίλεμα, και μην μου πείτε πως αυτή δεν είναι μια ιστορία βγαλμένη μέσα από την ζωή... Ή πως ο Χριστόφορος δεν γράφει τα πιο λατρεμένα, απίθανα, διεστραμμένα σενάρια ever? Βέβαια, εγώ έπαθα την πλάκα μου εκεί που ο Κουρής άφηνε καψούρικο μήνυμα στην τέως του με λυπημένα ματάκια.. Που πας παιδί μου εσύ έτσι παραπονεμένο? Ποια γκόμενα το έχει αυτό το αγόρι στην ζωή της κανονικά, να της δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια ? Respect και να το προσέχει σαν τα μάτια της...
Ορίστε.. Ποστ ξεκίνησα να γράφω, σεντόνι μου βγήκε.. Ελπίζω να μην έχετε παράπονο.. Τώρα σας αφήνω γιατί πρέπει να αναζητήσω συνεργείο που να φτιάχνει εξατμίσεις, απο χτες το μεσημέρι κάτι έπαθε το αυτοκίνητο μου και ακούγεται λες και οδηγώ την Harley του Θωμά, τον θυμάστε τον Θωμά, τον πρίγκηπα της Δυτικής Όχθης? ε, από χτες τον μελετάω και θα έχει λόξυγγα ο καημένος.. Θωμά αν διαβάζεις και βρίζεις εγώ φταίω.. Και η εξάτμιση μου η χαλασμένη και εκείνη η μηχανή σου που ακόμα με ξεκουφαίνει και ας έχω να την καβαλήσω πάνω απο πέντε χρόνια πια...:-)
Και για να δείτε τι καλή που είμαι, σας βάζω δυο βιντεάκια σήμερα.. Το τραγουδάκι τσίχλα που λέγαμε για να κολήσετε και εσείς, και την θεϊκή χτεσινή ατάκα της Ελένης που με έκανε να γελάσω τρελά.. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή την ζωή να θυμάστε.. Και η Ελένη έχει την επιτυχία που έχει γιατί στην πραγματικότητα, όταν κλείνουν τα μικρόφωνα και οι κάμερες είναι μια απλή κοπέλα, σαν όλες εμάς..:-) Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους...







Monday, April 19, 2010

Παράλληλο σύμπαν...

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

"Φαντάσου ένα σύμπαν ροζ.. Γεμάτο μπαλόνια, ζαχαρωτά, χαρούμενες μουσικές , όμορφες μυρωδιές και λαμπερά χρώματα.. Και αφράτα σύννεφα από αστερόσκονη που πάνω τους μπορείς να κυλιστείς και να γεμίσουν τα ρούχα σου φως.. Μέσα του θα νοιώθεις ανάλαφρος, και αισιόδοξος και ασφαλής.. Και θα γελάς πολύ και δυνατά, και θα παίζεις με κέφι σαν να είσαι πάλι παιδί, και θα κάνεις όνειρα με πάθος και ευχές που θα πραγματοποιούνται.. Και θα είναι η ζωή σου ένα Luna Park... Με φωτάκια, με κλόουν, με μαλλί της γριάς και με όλα τα αγαπημένα σου παιχνίδια και θεάματα.. Τίποτα άσχημο δεν θα φτάνει εκεί που είσαι.. Μόνο η αγάπη.. Όλο το γκρί, όλα τα άγχη, όλοι οι φόβοι και όλες οι απογοητεύσεις θα χτυπάνε την πόρτα αλλά δεν θα τους ανοίγει κανείς.. Και εσύ θα ζεις εκεί, προστατευμένος, αγαπημένος, και ανέμελος.. Και θα κάνεις απολογισμούς, και θα κλείνεις λογαριασμούς και θα σχεδιάζεις το μέλλον απ' την αρχή.. Σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να ξαναζήσεις την χαμένη σου εφηβεία και να αλλάξεις όλα όσα σε πλήγωσαν και σε απογοήτευσαν... Θα βλέπεις τον εαυτό σου στους καθρέφτες γύρω σου και θα τον γνωρίζεις, και σιγά σιγά θα μάθεις να τον αγαπάς.. Και να τον αποδέχεσαι.. Και θα του συγχωρήσεις το ότι δεν είναι τέλειος.. Και η ψυχή σου θα αρχίσει να χαμογελά.. Και μια μέρα θα ανοίξεις μονος σου τη πόρτα και θα βγεις.. Θα έχεις μηδενίσει το κοντέρ και θα ξεκινάς την ζωή σου από την αρχή.. Με τους δικούς σου όρους.. Και θα είσαι πιο δυνατός, πιο σίγουρος και πιο λαμπερός από ποτέ.. Γιατί θα έχεις μέσα σου ειρήνη.. Και θα κρατήσεις κρυμμένο στην τσέπη σου το κλειδί αυτού του παράλληλου σύμπαντος που θα είναι το μυστικό μας, και όποτε νοιώθεις πως το χρειάζεσαι αυτό θα είναι εκεί και θα σε περιμένει.. Να σε αγκαλιάσει, να σε παρηγορήσει και να γιατρέψει τις πληγές.. Γιατί άραγε αντιστέκεσαι με τόσο πάθος?"

Η φωτογραφία είναι αληθινή, δανεισμένη απο την NASA.. Stellar babies, δηλαδή μωρά αστέρια, για να δείτε πως στο αληθινό σύμπαν τα όμορφα πράγματα είναι όντως ροζ.. Και το τραγουδάκι μαγικό... Καλημέρα και καλή μας εβδομάδα...




Sunday, April 18, 2010

Πίσω και πάλι μπροστά...


Επέστρεψα νωρίτερα.. Αυτό το σύννεφο σκόνης που απειλεί να κλείσει και τον δικό μας εναέριο χώρο με ανάγκασε να φύγω νωρίτερα απ΄ ότι υπολόγιζα για να μην ταλαιπωρηθώ, παρόλο που άλλες εποχές δεν θα με πείραζε να αποκλειστώ εκεί που ήμουν για πάντα.. Κρατάω μέσα στην ψυχή μου την ενέργεια, το φως, τον αέρα, τους ανθρώπους που αγαπάω και που μ΄αγαπούν κι αυτοί, τα γέλια, τις μουσικές, τις αγκαλιές και αυτή την αίσθηση καλοκαιριού που φύσηξε μέσα μου σαν γλυκό αεράκι και με γαλήνεψε.. Θα επιστρέψω σύντομα.. Και αυτή την φορά, θα μείνω πολύ...
Η Αθήνα με υποδέχτηκε με ήλιο λαμπερό και χαμόγελο.. Και με πρωινό καφέ στην βεράντα, πρώτη φορά για φέτος, να ετοιμάζω λίστες με φυτά που μου λείπουν, να μετράω πόσες σακούλες χώμα θα χρειαστώ και πόσες γλάστρες και να ονειρεύομαι ψάθινα καλάθια γεμάτα βασιλικούς και ένα νυχτολούλουδο που θα σκορπάει το άρωμα του το βράδυ, και θα τρυπώνει στον ύπνο μου απο τις γρίλιες και θα με κάνει να βλέπω όνειρα πολύχρωμα και ζαχαρωτά..
Ελπίζω να εξαφανιστεί αυτό το σύννεφο.. Και μαζί του όλα τα σύννεφα από τις ζωές μας.. Ετοιμάζομαι να ξαναφύγω στο τέλος της εβδομάδας και αυτό το ταξίδι το περιμένω πως και πως και δεν θέλω να μου το χαλάσει τίποτα.. Θέλω ο καιρός και οι συνθήκες να είναι μαζί μου.. Με το μέρος μου.. Θέλω να έχει και εκεί λιακάδα και άνοιξη και να κάνω βόλτες στην πόλη με την λαχανί νιτσεράδα μου και τα Starάκια μου και να είναι όλα όμορφα.. Και χαλαρά.. Θέλω να δω τις φίλες μου που τις πεθύμισα, να κουτσομπολέψουμε και να γελάσουμε πολύ, θέλω να χωθώ στην αγκαλιά ενός ανθρώπου που αγαπώ πολύ και που μου έχει λείψει.. Να φάω Krispy Kreme Donuts, να αγοράσω κρεμαστά και βραχιολάκια Liberty, να πιω ατελείωτους καφέδες σε μικρά πολύχρωμα cafe μαζί με cupckes βανίλια με ροζ topping, να σεργιανίσω για ώρες τα αγαπημένα μου food stores και να γεμίσω το καλάθι μου με λιχουδιές παράξενες και σοκολάτες για τον Μάνο, να αγοράσω κι άλλα τετράδια για τις συνταγές μου, gourmet μπισκότα για τον Droopy, να βρω παράξενα punk T-shirts για τον Άρι και ένα δώρο για μένα που δεν ξέρω τι θα είναι αλλά θα το καταλάβω μόλις το δω...
Να φύγει το σύννεφο παρακαλώ πολύ λοιπόν.. Να εξαφανιστεί τώρα αμέσως.. Ή άντε στις επόμενες τρεις μέρες.. Μετά θέλω να φυσήξει αεράκι δροσερό και να τα πάρει όλα μακριά.. Και να φέρει μόνο τα όμορφα, τα γελαστά και τα αγαπημένα..
Καλημέρα, καλή υπόλοιπη Κυριακή και πολλά φιλιά σε όλους...

Η φωτογραφία δανεική απο τον φίλο μου τον Γιώργο γιατί εγώ είμαι παντελώς ανίκανη να τραβήξω εικόνες τέτοιας ομορφιάς.. Μεσημεράκι στον Άγιο Σώστη, θέα από το ταβερνάκι της Kiki... Παράδεισος.. Ευτυχία.. Γαλήνη.. Έχω πολλές ακόμα λέξεις που περιγράφουν αυτόν τον τόπο.. Και το τραγουδάκι νομίζω πως του ταιριάζει γάντι....


Friday, April 16, 2010

See you soon...


Φιλιά σε όλους, see you soon!!!!

Thursday, April 15, 2010

Πονοκέφαλος και ροζ γιαλιά...


Έχω φρικτό πονοκέφαλο και πονάω σαν να έχω συγκρουστεί με τρένο... Και με τραβάει και το φρύδι μου... Χάλια.. Όμως το mood μου παραμένει very happy και αντί να κουκουλωθώ και να κοιμηθώ μέχρι να μου περάσουν όλα, φτιάχνω καφέ, χαζεύω στα blogs και περιφέρομαι σαν το φάντασμα ανάμεσα σε κούτες, σακούλες και κουτιά, αναζητώντας τα χαμένα μου πράγματα.. Ναι, εχτές βρήκα τα πάντα εκτός απο τα ρούχα μου.. Την μεγάλη τους πλειοψηφία δηλαδή γιατί ανακάλυψα μια κούτα με μαγιό, καφτάνια και παρεό, και άλλη μια με κάτι τιραντάκια και αέρινα ρουχαλάκια που είναι μόνο για τον Αύγουστο, αλλά αυτά δεν πιάνονται.. Τα ρούχα μου τα κανονικά αγνοούνται.. Και η Όλγα δεν σηκώνει το κινητό να μου πει που μπορεί να βρίσκονται οι κούτες μου και σε λίγο ετοιμάζομαι να κατέβω στην αποθήκη να δω μήπως τις ανακαλύψω εκεί.. Ευούλα Κλουζό ένα πράμα..
Μέσα σε όλα αυτά, ανακάλυψα τα απόλυτα γιαλιά ηλίου, και τα παράγειλα βέβαια.. Ροζ, Prada από την ολοκαίνουρια συλλεκτική Postcard Collection και ελπίζω να έρθουν στα χέρια μου εγκαίρως για να τα πάω και ένα ταξιδάκι abroad... Τι άλλα? Τίποτα μάλλον.. Πάω να φάω κάτι για πρωινό γιατί έχω μια τρελή λιγούρα, έχω πάθει ένα τεράστιο κόλλημα με τα μωβ bars της Kellog's και ξαφνικά είναι σε έλλειψη και δεν τα βρίσκω πουθενά και πολύ έχω στεναχωρεθεί, και μετά θα ασχοληθώ με την έρευνα για τα χαμένα ρούχα... Καλημέρες και φιλιά και πάω να βρω και ένα εύθυμο τραγουδάκι που να διώχνει τον πονοφέφαλο...


Wednesday, April 14, 2010

Αλλαγή εποχής...


Όπως πάνε τα πργράμματα μου, θα γράφω ποστς μεσημεριανά τελικά, γιατί το πρωί ξυπνάω με το ζόρι και τρέχω... Εχτές ας πούμε είχαμε girl's night στο Central και ξενυχτήσαμε.. Τι ξενυχτήσαμε δηλαδή, σχεδόν το κλείσαμε το μαγαζί, μόνο που δεν είχαν αρχίσει να σκουπίζουν οι άνθρωποι για να μας δείξουν πως ήταν ώρα να τα μαζεύουμε.. Και φυσικά σήμερα που να ανοίξω τα μάτια μου.. Μέσα στον ύπνο μου άκουσα κάπου στο βάθος το κινητό μου την τρίτη φορά που με πήρε η μαμά μου για να με ξυπνήσει, και σχεδόν έπεσα από το κρεβάτι όταν προσπάθησα να σηκωθώ, να συρθώ στο μπάνιο, να κάνω ένα ντους, να ντυθώ και να φύγω για να προλάβω το ραντεβού μας... Τελικά τα κατάφερα, αλλά η μαμά μου που δεν χαρίζει κάστανα μου την είπε την ατάκα της: "αδυνάτισες και αυτό είναι καλό αλλά θα μπορούσες να πάψεις να ντύνεσαι σαν γυφτάκι..." Άκου γυφτάκι!!! Moi? Δεν ήξερα να σηκωθώ με την τσίμπλα στο μάτι και να βάλω την βελάδα μου για να πάω να πιω καφέ στον Common Secret... Τελειώνοντας πέρασα και απο την Μάρθα- το μαγαζί της είναι δίπλα ακριβώς- και την βρήκα στην ίδια κατάσταση με μένα.. Μισοκοιμισμένη, με ρούχα άλλα ντάλα, και ένα χαμόγελο ζαλισμένο αλλά λαμπερό...
Μετά βέβαια από δυο καφέδες και την κλασσική συζήτηση με την μαμά, "είπαμε να χάσεις κανένα κιλό αλλά όχι και να το παρακάνεις, θα κόψει το πρόσωπο σου για να μην πω τι θα πάθουν τα υπόλοιπα σου "(!!!) "γιατί αφήνετε το παιδί να ξενυχτάει μέχρι τα χαράματα, σαν τα μούτρα σας θα τον κάνετε", και "να πας να πάρεις κανένα ρούχο της προκοπής που θα νομίζει ο κόσμος ότι μόλις ήρθες απο τα Μάταλα" , ξύπνησα σχεδόν τελείως και είπα να ακολουθήσω την συμβουλή της και να πάω για shopping.. Και πήγα...:-) Και τώρα επέστρεψα στο σπίτι μόλις, ξύπνησα το μικρό ρεμάλι που κοιμόνταν μακαρίως γιατί πάλι χαράματα πήγε για ύπνο, και σε λίγο θα τον ανεβάσω στην σκάλα και στα πατάρια να μου κατεβάσει τις κούτες με τα καλοκαιρινά... Οκ, δεν είναι ακόμα καιρός για τιραντάκια και σαγιονάρες, αλλά αν ξαναδώ πουλόβερ, κάλτσες και κασκόλ θα πάθω νευρικό κλονισμό... Και ελπίζω ο καιρός εκεί που θα πάω την επόμενη εβδομάδα να είναι καλός γιατί αλλιώς εγώ θα κάνω αντίσταση ντυμένη ανοιξιάτικα μέσα στην βροχή... Ρούχα χειμωνιάτικα μαζί μου πάντως, δεν παίρνω...
Και τώρα σας αφήνω γιατί οι επόμενες ώρες, αλλά και μέρες, προβλέπονται καυτές.. Αυτό που συμβαίνει συνήθως όταν αλλάζω τα ρούχα της σαιζόν είναι πως για μέρες το γραφείο μου και το δωμάτιο μου είναι σαν βομβαρδισμένα.. Κούτες, κρεμάστρες και σακούλες βρίσκονται everwere, τα κουτιά με τα παπούτσια μου και οι θήκες με τις τσάντες μου γεμίζουν το σαλόνι και εγώ ψάχνω σαν την αδερφή του Μεγαλέξανδρου, ξέρετε, την γοργόνα, να βρω τα πράγματα που θέλω και να παραχώσω στα κουτιά ότι δεν μου χρειάζεται... Διαδικασία χρονοβόρα πλην όμως εποικοδομιτική... Οπότε, σας φιλώ γλυκά και πάω να πέσω στην μάχη...

Υ.Γ. Το σημερινό τραγουδάκι δεν είναι χαρούμενο αλλά είναι αφιερωμένο σε έναν ταλαντούχο άνθρωπο που έφυγε νωρίς... Και επειδή διάβασα πολλά και διάφορα στο Facebook και στα blogs, ναι οι ουσίες σκοτώνουν όντως.. Γράφουν όμως και τραγούδια σαν κι αυτό... Καλό ταξίδι Μάνο..


Tuesday, April 13, 2010

Pink and sparkling...


Καθυστερημένο ποστ αλλά σήμερα ήταν μια παράξενη μέρα.. Που εξελίχθηκε όμως υπέροχα και τώρα, ενώ σκόπευα να κοιμηθώ λιγάκι ακόμα για να είμαι φρέσκια το βράδυ που έχουμε girl' s night, σας γράφω μασουλώντας ένα κομμάτι απο το πασχαλιάτικο αυγό μου που σύντομα θα έχει περάσει πια στην ιστορία, και πίνοντας έναν ακόμα καφέ με άρωμα βανίλιας... Έχω τα κέφια μου.. Σιγά το παράξενο θα μου πείτε, αλλά μην νομίζετε, ακόμα και οι Πολυάννες τυχαίνει να έχουν τις κακές τους... Έχω τα κέφια μου και όλα γύρω μοιάζουν ροζ... Και εγώ σκέφτομαι τα αγαπημένα μου πράγματα, όλα αυτά που με κάνουν να χαμογελάω και να νοιώθω ευτυχισμένη και γεμάτη... Αυτά που κάνουν την καθημερινότητα και την ζωή μου pink and sparkling... Και στο μυαλό μου κάνω λίστες:

Δροσερά σεντόνια μετά από μια μέρα κάτω από τον ήλιο, στην παραλία της Ψαρούς.. Αντηλιακό St. Barth και spicy crab salad δίπλα στο κύμα.. Και cheesecake με φρέσκιες φράουλες.. Παγωτό καραμέλα αυτό με τα κομματάκια.. Σε χωνάκι όμως, από αυτά τα τραγανά που τρώνονται... Βόλτες στην ανοιξιάτικη πόλη... Φρέσκα λουλούδια στα βάζα. Κίτρινες τουλίπες, άσπρα τριαντάφυλλα, πασχαλιές και ανεμώνες. Γέλια ανθρώπων που αγαπώ.. Και αγκαλιές που μέσα τους χάνομαι και αισθάνομαι ασφαλής.. Απαλά υφάσματα το καλοκαίρι και φθαρμένο κασμίρι τον χειμώνα.. Οι σαγιονάρες μου από το Eccentrics.. Τα πολύχρωμα βραχιόλια μου και τα κοσμήματα της Μαρίας.. Το νησάκι.. Η πρώτη βουτιά του καλοκαιριού, πάντα και μόνο στον Άγιο Σώστη... Τα ηλιοβασίλεματα σε απάνεμες βεράντες, τα κεριά που μου φέρνει η Γεωργία από την Λωζάνη - αστερόσκονη και πούδρα- το αναμμένο τζάκι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί τον χειμώνα - Riedel only please- , οι Ugg boots μου, τα Luna Parks και το μαλλί της γριάς, μόνο το ροζ όμως όχι το άσπρο, η Snow Queen με πάγο χωρίς λεμόνι, το pillow spray του Molton Brown για υπέροχα όνειρα, οι Chanel τσάντες, τα γαλάζια μου γιαλιά ηλίου όταν οδηγώ, να οδηγώ βράδυ στην παραλιακή και να ακούω μουσική με το παράθυρο ανοιχτό... Ο αέρας να μπερδεύει τα μαλλιά μου, μια ξαφνική φθινοπωρινή μπόρα ενώ είμαι οχυρωμένη κάτω απο την κόκκινη ομπρέλα μου, η μυρωδιά της άνοιξης, η πισίνα του Ζαννή, οι βραδιές με φίλους λατρεμένους, η αγκαλιά του Άρι, τα συνομωτικά βλέμματα, τα φιλιά, η πίτσα με καυτερό λάδι και αυγό στην Bandana, το ξανθό του Τάσσου, τα μαλλιά μου όταν είναι φρεσκοχτενισμένα, η Lemon Tart Body Cream της Laura Mercier, το Angel του Tierry Mugler αιώνες τώρα, τα ροζ lip gloss, οι γαρδένιες αλλά όχι στα μπουζούκια, μια βεράντα στο Σούνιο, ο Droopy που κοιμάται μαζί μου τα μεσημέρια, η μυρωδιά από τις λεμονιές έξω απο το παράθυρο της κουζίνας μου, τα cupcakes και να τα τρώω και να τα φτιάχνω, η ille flotante, η γνωστή φωτογραφία του Νίκου Κουρή, τα αφιερωμένα τραγούδια, το πρώτο Mykonos Confidential, οι φίλοι μου, το Λονδίνο, ο πουρές και το ρυζόγαλο, και τα μακαρόν του Laduree αλλά μόνο τα ροζ και τα κίτρινα, οι πρωινοί καφέδες με την Μαρία, τα καλοκαιρινά βράδια στο Sea Satin, το αχ κορίτσι μου, οι ξαφνικοί έρωτες, τα σήριαλ του Χριστόφορου, το μανικιούρ- πεντικιούρ στην Τέτα, το μπικίνι με σπάτουλα, τα αυγά τηγανητά με πατάτες το πιο κορυφαίο φαγητό ever, η σαμπάνια μόνο αν είναι Egly Ouriet ροζέ, τα ροδάκινα, τα girl's nights, τα starάκια μου, οι μαρέγγες με creme double, η λαχανί μου νιτσεράδα, τα καπέλα, τα ταξίδια και οι εκδρομές, τα theme taxis στην Νέα Υόρκη ειδικά τα ινδικά, οι ατζέντες Smythson's , το λιλά μελάνι, ο Bob, ο Αλέξης μου, οι παλιές Louis Vuitton βαλίτσες, τα ψηλοτάκουνα Lanvin που δεν φόρεσα ποτέ, το fondue moitier- moitier, τα γουρούνια και οι αγελάδες, οι κορώνες και οι τιάρες, το brioche από το Waitrose το σκέτο όχι με την σοκολάτα, τα βιβλία μαγειρικής, τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα ρούχα του Soho- Soho, τα αφρόλουτρα και τα σκούρα βερνίκια νυχιών...

Και ένα σωρό άλλα που ξεχνάω προφανώς αλλά και αυτά μια χαρά είναι...:-) Καλό απόγευμα σας εύχομαι και ακόμα καλύτερο βράδυ.. Έξω είναι άνοιξη, ο κόσμος έχει αρχίσει να χαμογελάει ξανά και θα το ξαναπώ για να το εμπεδώσουμε όλοι, τα καλύτερα είναι σίγουρα αυτά που θα 'ρθουν...




Monday, April 12, 2010

Μαρία...

Καινούρια εβδομάδα σήμερα που ξεκίνησε ανακουφιστικά... Με πήρε τηλέφωνο η Μαρία και με ξύπνησε, να πάμε για καφέ... Είναι μαγικό το πως ξέρει η φιλενάδα μου, σχεδόν τηλεπαθητικά πια όλα αυτά τα χρόνια, πότε την χρειάζομαι... Και όταν κάνω αναδρομή στο παρελθόν, και έτυχε να κάνω μια μεγάλη αναδρομή αυτές τις μέρες, μου φαίνεται απίστευτο το πως φτάσαμε ως εδώ μαζί, δυο παιδιά , τοσον καιρό, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή μαζί, στα όμορφα, στα άσχημα, στα εύκολα, στα δύσκολα, στους έρωτες, στις μαλακίες, στα πάντα... Πως μεγαλώσαμε εμείς, πως μεγάλωσαν τα παιδιά μας σχεδόν σαν αδέρφια και σήμερα μοιράζονται κι αυτά την δική τους, όμορφη σχέση, πως ζήσαμε τις ζωές μας παράλληλα, πως ήμασταν πάντα στήριγμα η μια για την άλλη, και πως καταφέραμε να ξεπεράσουμε και τσακωμούς και παρεξηγήσεις και προβλήματα και να είμαστε ακόμα εδώ, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ήπιαμε τον πρώτο πρωινό καφέ της ζωής μας πολλά χρόνια πριν στο Deree...
Της Μαρίας της χρωστάω πολλά.. Το έχω γράψει κι άλλες φορές, το γράφω και σήμερα ακριβώς όπως το σκέφτομαι.. Ήταν παρούσα στην ζωή μου στα πιο δύσκολα.. Στις πιο σκοτεινές μου μέρες, εκείνη ήταν εκεί, βράχος ακλόνητος, να με στηρίζει, να με ακούει, να με αγαπάει και να με αγκαλιάζει χωρίς να με κρίνει ούτε μια φορά.. Και στις πιο όμορφες επίσης... Μαζί γελάσαμε, κλάψαμε, αναλύσαμε τα πάντα όσο πιο διεξοδικά γίνεται, πήγαμε διακοπές, εκδρομές, κάναμε αυτογνωσία, χορέψαμε, ερωτευτήκαμε, παντρευτήκαμε, κάναμε τα παιδιά μας... Χρόνια τώρα, όλα, πάντα, μαζί.. Ακόμα και τις περιόδους της ζωής μας που έπρεπε να δώσουμε χώρο σε άλλα πράγματα, και χρόνο, ξέραμε πως μπορεί να μην βλεπόμασταν το ίδιο συχνά αλλά ήμασταν πάντα ένα τηλεφώνημα μακριά.. Και όταν τσακωθήκαμε πριν μερικά χρόνια και κάναμε να μιλήσουμε έξι μήνες, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχουμε μείνει ποτέ μακριά, ήξερα το βράδυ εκείνο που την πήρα τηλέφωνο απο το νησί γιατί μου έλειπε απίστευτα πως της έλειπα και εκείνης το ίδιο.. Και είχα δίκιο γιατί απάντησε αμέσως και όλα έγιναν όπως ήταν πάντα μέσα σε δευτερόλεπτα και δεν άλλαξαν ποτέ ξανά..
Και μπορεί να της γκρινιάζω συχνά πως με παραμελεί, μια που τον τελευταίο καιρό πνίγεται στην δουλειά, και μπορεί να μην μου δίνει καν σημασία γιατί ξέρει πια καλύτερα από τον καθένα πως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι τύψεων που παίζω στους ανθρώπους που αγαπάω όταν αποζητώ την προσοχή τους σαν μικρό παιδάκι, όμως μου αποδεικνύει κάθε φορά με τον πιο ουσιαστικό τρόπο πως στην πραγματικότητα είναι πάντα εδώ.. Και πως όταν την έχω πραγματικά ανάγκη, σαν να έχουμε περάσει πια σε ένα άλλο ακόμα πιο εξελιγμένο επίπεδο, δεν χρειάζεται καν να την πάρω τηλέφωνο... Γιατί προλαβαίνει και με παίρνει εκείνη...
Διαβάζω ξανά τα όσα έγραψα και χαμογελάω... Θα μπορούσε να είναι ερωτική εξομολόγηση, και είμαι σίγουρη πως όταν διαβάσει το ποστ μου θα με πάρει γελώντας να μου πει πως με κάτι τέτοια, και με όλα αυτά τα dinners for two που έχουμε μοιραστεί τόσα χρόνια στο νησί, στο Belvedere κυρίως, τελικά δεν θα γλυτώσουμε τα κουτσομπολιά που θα λένε πως τα έχουμε ή κάτι τέτοιο... Μας νοιάζει? Όχι φυσικά... Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως τους περισσότερους φίλους μου και τις περισσότερες φίλες μου υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσα και να τους έχω ερωτευτεί... Γιατί είναι έξυπνοι, όμορφοι, ενδιαφέροντες και λαμπεροί άνθρωποι άρα ερωτεύσιμοι... Δεν είναι απίστευτα κλισέ το ότι προτιμώ να μείνουμε φίλοι? :-)))

Σήμερα δεν έχει ούτε φωτογραφία, ούτε τραγουδάκι.. Δεν προλαβαίνω, μπορεί να τα συμπηρώσω μετά... Επικεντρωθείτε στην ουσία... Είναι τεράστια ευλογία και τύχη μια τέτοια φιλία και είμαι ευγνώμων στο σύμπαν που μου την χάρισε.. Καλημέρα, καλη μας εβδομάδα και πολλά, πολλά φιλιά..



Sunday, April 11, 2010

Αρνιά και φάρμες...


Το σαββατοκύριακο πέρασε τρέχοντας πάλι, πράγμα που καθόλου δεν με πειράζει μια που θέλω να περάσουν οι μέρες και να φτάσει το (σχεδόν) τέλος του μήνα μια ώρα αρχίτερα... Και πέρασε μια χαρά, με χαλαρές εξόδους και γέλια και παρέες αγαπημένες, ένα βράδυ στο Pacific Monte Carlo στην Κηφισιά που φάγαμε εξαιρετικό sushi φτιαγμένο από τον πρώην chef του Umu που πήρε μεταγραφή στο Pacific του Monte Carlo και ήταν εκτάκτως για δυο μέρες στο αδερφάκι της Αθήνας και σίγα μην χάναμε την ευκαιρία, και χτες βράδυ στην Χρύσα..
Το Pacific είναι ένα μαγαζί που αγαπώ πολύ. Παρόλο που δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, αλλά μια απο τις σπάνιες φορές στην ζωή μου που έχω αλλάξει γνώμη για μέρη και για ανθρώπους, τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο τρώμε υπέροχα εκεί, είναι το μοναδικό μαγαζί στην Αθήνα στο οποίο βρίσκω την αγαπημένη μου βότκα - προχτές έφυγα και με ένα μπουκάλι στοκ που τώρα ξεκουράζεται στην κατάψυξη και με περιμένει- ακούμε καλή μουσική, χαζεύουμε ωραίες φάτσες και όταν είναι στην Αθήνα και ο Γιώργος -ο φίλος μας και ιδιοκτήτης του μαγαζιού που μένει όμως μόνιμα στο Monaco- χαζολογάμε ατελείωτα και γελάμε πολύ και σχεδιάζουμε ταξίδια και εκδρομές...
Η Χρύσα πάλι είναι άλλη ιστορία.. Εμείς πηγαίνουμε από τότε που ήταν στα Πετράλωνα.. Και πέρα από το φαγητό που είναι πάντα προσεγμένο και ενδιαφέρον, εγώ λατρεύω την ίδια και την κόρη της που είναι από τις πιο ευγενικές οικοδέσποινες της πόλης, και από τότε που μετακόμισε, μου αρέσει πολύ και το καινούριο μαγαζί στον Κεραμεικό.. Εχτές βέβαια, το φαγητό πέρασε σε δεύτερο πλάνο γιατί κυρίως γελάσαμε τρελά... Και ασχοληθήκαμε με φοβερά θέματα, όπως η μετακόμιση του Άλκη στην Νέα Ζηλανδία (ή την Ταζμανία δεν έχει αποφασίσει ακόμα) όπου θα ανοίξει φάρμα με αρνιά - που εγώ άλλο άκουσα και έτσι η κουβέντα γύρισε στις fanny farms και στο αντίθετο τους που ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιο είναι μια που ο Π. που λόγω χρόνων διαμονής στο Λονδίνο φαντάστηκα πως μπορεί να ήξερε δεν απάντησε ποτέ στο μήνυμα μου και μείναμε όλοι με την απορία- με την σχολή πίπας που παραμένει ένα project υπό συζήτηση, και με την κρίση φυσικά για την οποία καταλήξαμε πως θα την ξεπεράσουμε με υπομονή, επιμονή και σωστό planning το καλοκαίρι στην παραλία της Ψαρούς... Και βέβαια, με το υπέροχο cheese cake μελιού που τρώμε φαντικά στην Χρύσα και κάθε φορά λυσσάμε να μάθουμε την συνταγή, ματαίως όμως...
Και σήμερα περιμένω τον Μάνο να ξυπνήσει για να μου κάνει παρέα στον πρωινό μου καφέ, μετά θα πάμε καμιά βόλτα για μεσημέρι και μετά θα αράξουμε σπίτι φαντάζομαι γιατί αύριο είναι δύσκολη μέρα και για τους δυο μας με μπόλικο τρέξιμο οπότε ευκαιρία είναι να χαλαρώσουμε λίγο... Σας φιλώ γλυκά λοιπόν και τα λέμε αύριο... Καλημέρα..

Υ.Γ. Το Σάββατο στον Θανόπουλο συνάντησα και τον λατρεμένο Γιωρίκα μετά *Αθηνάς* και μικρού Διομήδη.. Ο πιτσιρικάς είναι τεράστιο υπερθέαμα και έκανα και τα παράπονα μου στο μπαμπά του που έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του στο blogging.. Ελπίζω να τον έπεισα και να δούμε σύντομα ποστ γιατί έχουν βγει και τόσες καινούριες αφίσες...:-)

UPDATE: Να σας πω.. Γιατί δεν με διορθώνει κανείς όταν κάνω λάθος? Fanny farm με a λοιπόν και όχι με u, και μου αρέσει που όλοι καταλάβατε τι είναι αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου πει να αλλάξω το spelling.. Κανείς? Όοοοοχι... Ευτυχώς που κάποιος εκεί έξω με αγαπάει αρκετά ώστε να μην θέλει να βλέπει ορθογραφικά λάθη στο blog μου...:-)

Στην φωτογραφία τα αρνιά του Άλκη και voila και το τραγουδάκι.. The funny farm song από την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων.. Καμιά σχέση με αυτό που λέγαμε αλλά ένεκα ο πλούτος της αγγλικής γλώσσας, θα βολευτούμε με ότι βρήκαμε...:-))


Friday, April 9, 2010

Χάσαμε την Μαίρη.. Stop....


Οκ, αρχίστε να γελάτε όλοι μαζί, εχτές απ΄όλα αυτά τα μεγαλεπίβολα νοικοκυρικά δεν έκανα απολύτως τίποτα... Ούτε τα βραχιόλια μου δεν έψαξα να βρω, για να καταλάβετε το μέγεθος της τεμεπελιάς μου... Αποφάσισα να ασχοληθώ με πιο ενδιαφέροντα πράγματα, πήγα δηλαδή για καφέ με την Μαρία και μετά για ψώνια και έπειτα πήρα περιοδικά και εφημερίδες και επέστρεψα σπίτι και χάζεψα μεσημεριανά αραχτή στο κρεβάτι, και το απόγευμα είδα δύο επεισόδια Poirot και πάει λέγοντας... Και στο ενδιάμεσο πρόλαβα να φάω και έναν περίδρομο αυγό - ναι το αυγό μου ήρθε χτες με courier απο το Λονδίνο, Π. μωρό μου σ' ευχαριστώ πολύ πολύ και από εδώ- και αποτελεί βέβαια ήδη παρελθόν γιατί σιγά μην το άφηνα στην ησυχία του.. Και επειδή σήμερα είναι μέρα μποτέ, έχω σε λίγο ραντεβού στον Βαγγέλη να φτιάξω μαλλί και να συζητήσουμε σοβαρά πλέον το φλέγον θέμα της αλλαγής χρώματος - και μετά θα βοηθήσω τον Άρι να πλύνει τον Droopy γιατί έχει και αυτός μποτέ σήμερα- νομίζω πως θα περιμένω να έρθει την Δευτέρα η κυρία Όλγα και να αναλάβει εκείνη τις ντουλάπες που είναι και by far καλύτερη από μένα στο σπορ... Παρόλο που θα κάνω μια προσπάθεια, τουλάχιστον για τα βραχιόλια μου γιατί μου κόλλησε και θέλω να τα φορέσω τώρα, το συντομότερο, για να φέρω το καλοκαίρι ένα βήμα πιο κοντά...
Κατά τα άλλα Παρασκευή σήμερα, πέρασε και αυτή η εβδομάδα τρέχοντας, και τώρα μας περιμένει το καλό κομμάτι που έχει βραδιές με φίλους αγαπημένους και σούπερ προγράμματα.. Και εγώ σας φιλώ και τρέχω να προλάβω... Καλημέρα...

Υ.Γ. Την μελιτζανοσαλάτα δεν την έχω ξεχάσει βέβαια... Τόσα mails πια για ένα φαγητό, είστε χειρότερες και απο μένα μερικές εδώ μέσα..:-) Θα ζητήσω απο την Λιάνα την συνταγή σήμερα και θα την ανεβάσω... Στην φωτογραφία βραχιολάκι χαριτωμένο και τραγουδάκι εύθυμο και ανοιξιάτικο...


Thursday, April 8, 2010

Ντουλάπες και συρτάρια...


Μόλις ξύπνησα και ο καιρός έχει αρχίσει να μας τα χαλάει... Σαν να έχει συννεφιά, σαν να φυσάει λίγο, σαν να θέλει να μου την σπάσει τέλος πάντως, αλλά δεν πειράζει γιατί σήμερα έχω μεγάλα σχέδια για την μέρα και δεν σκοπεύω να το κουνήσω ρούπι από το σπίτι.. Σήμερα το πρόγραμμα έχει ντουλάπες... Στις οποίες γίνεται ο κακός χαμός... Εχτές, αφού πέρασα μισή ώρα να ψάχνω μέσα στα συρτάρια μου για ένα t-shirt που μου είχε κολλήσει να φορέσω, μάταια γιατί δεν βρέθηκε ποτέ, έκανα μια νοερή λίστα ρούχων και πραγμάτων που έχω να δω καιρό και έφριξα.. Ή χάνονται τα ρούχα, τα παπούτσια και οι τσάντες μου, πράγμα απίθανο, ή ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο σοβαρά με τα οικοκυρικά μου καθήκοντα.. Έτσι, πίνω τώρα τον καφέ μου, περιμένω να ξυπνήσει ο Άρις για να ανέβει στα πατάρια όπου έχουμε ακροβολισμένες διάφορες κούτες, σακούλες και κουτιά, και αρχίζω να βάζω τα πράγματα σε τάξη..
Μέσα σε όλα όσα έχω εξαφανίσει σε μέρη που δεν θυμάμαι βέβαια, είναι και εκείνα τα υπέροχα αρωματικά χαρτιά που είχα παραγγείλει για τα συρτάρια μου και δεν τα χρησιμοποίησα τελικά ποτέ.. Αν καταφέρω να τα ανακαλύψω -γιατί αυτό που κάνω συνήθως είναι να παραχώνω διάφορα πράγματα σε διάφορα μέρη για να μην τα βλέπω μέσα στην μέση και μετά ξεχνάω που τα έβαλα και τα βρίσκω τις πιο άσχετες και άκυρες στιγμές- θα φωτογραφίσω και το έργο μου για να σας το δείξω... Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, σκέφτομαι πως έχω πολύ καιρό να δω και τα καλοκαιρινά μου βραχιόλια.. Αυτά που φοράω πολλά - πολλά μαζί μόλις ανοίξει ο καιρός και που ταιριάζουν υπέροχα με τα liberty κορδελάκια που φοράω στον λαιμό μου (allways by Soho-Soho) και τα μαλλιά μου που τα αφήνω σγουρά, και το hippy look που λατρεύω το καλοκαίρι...Που είναι τα βραχιόλια μου οέο?
Λοιπόν, σας αφήνω γιατί έχουμε θέματα όπως αντιλαμβάνεστε... Ξύπνησε μέσα μου η Μαίρη Παναγιωταρά και πάω να την εκμεταλλευτώ προτού μου πέσει πάλι σε τρανς και θέλει μόνο μανικιουρ, πεντικιουρ και καφέδες στο Patron και to Ivy.. Και τώρα που είπα Ivy, είχα καιρό να παω, και είχα ξεχάσει πόσο σούπερ είναι, ειδικά όταν έχει λιακάδα και μπορούμε να καθήσουμε στα πλαϊνά ντεκς... Αν μένετε βόρεια και έχετε διάθεση για καφεδάκια, η σειρά είναι η εξής: Παλιά Αγορά, Ivy, Patron... Καλημέρα και φιλιά πολλά σε όλους...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα χαμένα χαρτιά.. Και βιντεάκι με την Miss Pigy που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα με το boudoir της...:-)


Wednesday, April 7, 2010

Princess again...


Μέρες του χαμού.. Τρέχω και δεν φτάνω ξαφνικά, έχουν εμφανιστεί δουλειές και επαγγελματικές συζητήσεις, ταξίδια, αγαπημένοι άνθρωποι είναι άρρωστοι σε νοσοκομεία, τι να σας πρωτοπώ... Μόνο πως πραγματικά αλλού πατάω και αλλού βρίσκομαι και πως τα βράδια πέφτω να κοιμηθώ και ονειρεύομαι πως περνάει ο καιρός και φεύγω επιτέλους για το νησί να ηρεμίσω.. Εχτές το βράδυ, σχεδόν πέντε η ώρα τα ξημερώματα, έκλεισα τα μάτια μου, και έκανα την αγαπημένη άσκηση μου.. Μεταφέρθηκα τηλεπαθητικά στο Άγιο Σώστη.. Ήταν πρωί, είχε ήλιο, τον ένοιωθα να μου καίει το δέρμα και να με ανατριχιάζει, και βούτηξα στο νερό με φόρα, και το ένοιωσα να με τυλίγει, άκουσα το βουητό της θάλασσας να με απομονώνει από τους πάντες και τα πάντα και έμεινα εκεί, με μια ανάσα για όσο περισσότερο μπορούσα, κάτω από το νέρο, μέσα στο νερό, μέχρι να με πονέσουν τα πνευμόνια μου και να αναγκαστώ να αφήσω αυτή την υπέροχη γαλήνη για την επιφάνεια.. Και έτσι κοιμήθηκα, χαμογελώντας...Και ξύπνησα καλά...
Με αγχώνουν οι μέρες που θα έρθουν.. Πρέπει να μιλήσω πάλι για δουλειές με ανθρώπους που αγαπάω και να παλέψω να κρατήσω ισορροπίες που πάντα είναι στην κόχη, το ξέρω, το έχω μάθει χρόνια πια.. Πρέπει να βάλω μια τιμή στην έμπνευση μου και να την διεκδικήσω κιόλας.. Πρέπει να αποφασίσω αν όλα αυτά τα θέλω αληθινά ή απλά μου έχει λείψει το να είμαι στο επίκεντρο τους.. Χτες μίλησα με τον Ζαννή.. Με κατάλαβε αμέσως, με ξέρει τόσο καλά πια και είναι και από τους εξυπνότερους ανθρώπους που γνωρίζω.. Με άκουσε αγχωμένη και λυπημένη και έκανε αμέσως the maths.. Και μου πρόσφερε για μια ακόμα φορά απλόχερα την βοήθεια του, και την υποστήριξη του.. Και το κυριότερο, την αγάπη του... Γενικά να το ξαναπώ γιατί νοιώθω την ανάγκη να το κάνω, γιατί το αντιλαμβάνομαι ως τεράστια τύχη και ως πολύτιμο δώρο, οι άνθρωποι της ζωής μου είναι πάντα εδώ για μένα, έτοιμοι να με στηρίξουν και να με βοηθήσουν σε ότι αποφασίζω.. Από το πιο λογικό μέχρι το πιο απίθανο.. Απολαμβάνω χρόνια τώρα, μαζί με την παρουσία και το ενδιαφέρον και το support τους, και ένα είδος παράξενης ασυλίας, κάτι που έχει να κάνει μάλλον με το ότι με βλέπουν περισσότερο σαν παιδάκι παρά σαν ενήλικα.. Και μου συγχωρούν ευκολότερα τις μαλακίες..:-) Εξ ου και το Ευούλα που το λένε, όλοι - όλοι όμως - και που καθόλου δεν ταιριάζει στην ηλικία μου και στα κυβικά μου...:-))
Και δέστε τώρα.. Τα γράφω όλα αυτά, χτυπάει το κουδούνι και είναι ο ταχυδρόμος που μου φέρνει ένα δέμα από Αμερική.. Το λατρεμένο μου Δεσποινάριο με θυμήθηκε και μου στέλνει τα ωραιότερα σετ για princess cupcakes, με θήκες και μικρές ασορτί πριγκίπισσες και πετσετούλες με κουνελάκια και το κυριότερο, την αγάπη της και την έννοια της από τόσο μακριά.. Και νοιώθω αληθινά ευλογημένη.. Που παίρνω τόσα πολλά, και τόση καλή ενέργεια, και τόσο φως.. Και νοιώθω δυνατή.. Και σίγουρη.. Πως δύσκολα ή εύκολα, απλά ή περίπλοκα, μικρά ή μεγάλα, τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν... και είμαι εδώ, και τα παλεύω και τα περιμένω.. Καλημέρα και φιλιά...

UPDATE: Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεται είναι η αντικειμενική γνώμη κάποιου που να νοιάζεται και μια βαθιά ανάσα... Και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αναπάντεχα... Δεν λέω άλλα, όταν θα έχω κάτι σίγουρο θα το μοιραστώ.. Μέχρι τότε, αγαπημένε μου, σ' ευχαριστώ πολύ πολύ... Νομίζω πως εξ' αιτίας σου, έκανα την πρώτη πραγματική επαγγελματική διαπραγμάτευση της ζωής μου...Και είμαι πολύ περήφανη για μένα... (Οκ.. Και για σένα που μου έδωσες τις σωστές ατάκες)...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα σούπερ σετάκια και η καρτούλα... Και τραγουδάκι ασορτί.. Enjoy...


Monday, April 5, 2010

Εικόνες απο Πάσχα...

Και έτσι πέρασαν οι μέρες και να ' μαστε πάλι εδώ... Με λιακάδα έξω να μας κλείνει το μάτι, με το καλοκαίρι ένα βήμα πιο κοντά, και με τα καλύτερα να είναι αυτά που θα έρθουν, για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην νομίζετε πως επειδή έλειψα μερικές μέρες άφησα την Πολυάννα ανενεργή...:-) Το χρειαζόμουν αυτό το μικρό break, άλλωστε ο μετρητής του blog μου λέει πάντα την αλήθεια και προφανώς το χρειαζόσασταν και εσείς γιατί έχει πέσει δάκος στην bloggoγειτονιά και όλοι έχετε πάρει τους δρόμους.. Και πολύ καλά κάνετε.. Από αύριο θα επιστρέψουμε στα γνωστά και καθημερινά μας φαντάζομαι, έχω συνταγές να σας δώσω, η φίλη μου η Λιάνα μας έφτιαξε την ωραιότερη μελιτζανοσαλάτα ever οπότε φυσικά και θα την ανεβάσω, έχω να σας ανακοινώσω δουλειές που μάλλον κλείνουν και αλλαγές που έρχονται, όμως προς το παρόν λέω να σας ξεναγήσω στις στιγμές αυτών των ημερών που πέρασαν...

Μεγάλη Τετάρτη μιλάμε με τη Μάρθα και τον Μάνο στο τηλέφωνο ταυτοχρόνως προσπαθόντας να βρούμε κάπου να πάμε να φάμε για βράδυ.. Δεν νηστεύουμε και το σύμπαν μοιάζει να έχει αποφασίσει να μας τιμωρήσει και όλα τα μαγαζιά που έχουμε στο μυαλό μας είναι κλειστά.. Καταλήγουμε σε μια ταβέρνα στο Νέο Ψυχικό.. Γελάμε πολύ, τρώμε όλοι κρέας και τελικά μας βγαίνει ξυνό μια και η συζήτηση στο τέλος της βραδιάς παγώνει τα χαμόγελα και μας αφήνει να κοιταζόμαστε με τον Μάνο άναυδοι... Και η φράση "awkward moment coming" που για δικούς μας λογους έχει γίνει πια σλόγκαν αποκτά άλλο, καινούριο νόημα...

Μεγάλη Πέμπτη στο Salon.. Με την Γεωργία, την Doris και τον Πέτρο.. Πίνουμε θάλασσες, μιλάμε πολύ, γελάμε ακόμα περισσότερο.. Η ατμόσφαιρα έχει έντονο ηλεκτρισμό και ένταση, το φλερτ είναι τόσο απτό που μπορώ να απλώσω το χέρι μου και να το πιάσω... Ξαπλώνω πίσω στον καναπέ και χαζεύω τα όσα συμβαίνουν σαν να βλέπω παράσταση.. Καπνίζω και σκέφτομαι άλλα.. Με διακόπτει το γέλιο του Πέτρου και η ματιά του που αναζητά την δική μου.. Μέσα σε όλα αυτά οι κώδικες μας παραμένουν και όλα αυτά που μας χωρίζουν θα είναι πάντα όλα αυτά που μας ενώνουν ... Η κουβέντα περνάει από τα περιοδικά στον Πινοσέτ και από εκεί στα κοκκινα βρακιά και στο σεξ που δεν κάνουμε με ταχύτητα φωτός,γελάμε τρελά πια, οι γύρω μας κοιτάζουν με ζήλια, και κάποια στιγμή η Doris τεντώνει τα ατελείωτα πόδια της, το τραπεζάκι κουνιέται, τα ποτά χύνονται και εκείνος με αφήνει στην ησυχία μου για να ασχοληθεί με αυτό που θέλει πραγματικά.. Αργά την νύχτα, ξημερώματα, αποχαιρετιόμαστε... Με σφίγγει στην αγκαλιά του και ξέρουμε και οι δύο πως αγαπιόμαστε πολύ.. Οδηγώ προς το σπίτι, η Doris νυστάζει και εγώ ακούω Onirama και χαμογελάω...

Μεγάλη Παρασκευή στον Πειραιά... Είδαμε πέντε επιταφίους στην διαδρομή και ας μην προσκυνήσαμε κάνεναν.... Στον Βασίλαινα με τον Κώστα και την Λιάνα τρώμε θαλασσινά, γελάμε όπως πάντα, κάνουμε προγράμματα για την Θεσσαλονίκη, το καλοκαίρι και την επόμενη Πρωτοχρονιά από τώρα, ο Μάνος με παίρνει αγκαλιά και βλέπω την φίλη μου να χαμογελάει ανακουφισμένη... Είναι όμορφο πράγμα να σ΄αγαπάνε και να στο δείχνουν.. Και να σε νοιάζονται πολύ.. Και το σύμπαν μου έχει φέρει απλόχερα στην ζωή μου ανθρώπους που δίπλα τους νοιώθω ευτυχισμένη και ασφαλής.. Και η Λιάνα είναι ένας από αυτούς και το ξέρω... Όπως το ξέρει και εκείνη πως όσο μ΄αγαπάει, άλλο τόσο την αγαπώ και εγώ...

Μεγάλο Σάββατο.. Μεσημέρι στην Παλιά Αγορά με την Doris.. Μιλάμε για έρωτες, για περιπέτειες, για τα πολύ δικά μας πράγματα.. Εξομολογήσεις βουτηγμένες σε freddo και σε latte, και σε γέλια από καρδιάς, και σε τηλέφωνα που αλλάζουν τις ισορροπίες και μας κάνουν να κλείνουμε συνωμοτικά το μάτι η μια στην άλλη.. Ο Αχιλλέας μας παίρνει από το Baden- Baden, ο Π. από το Λονδίνο - τελικά δεν κατάφερε να έρθει και το αυγό μου θα φτάσει όταν το Πάσχα θα έχει περάσει πια οριστικά αλλά δεν πειράζει γιατί τον αγαπώ πολύ για να του θυμώσω για μια χαμένη λιχουδιά- έρχεται και ο Μάνος να μας βρει, τρώμε μεσημεριανό, δεν πεινάω και τσιμπολογάω ανόρεχτα την σαλάτα μου...

Τα αυγά που ακόμα περιμένω... Του Μάνου που είναι αληθινό και γεμιστό με μους σοκολάτα και το δικό μου που είναι απλά ένα αριστούργημα...



Και φυσικά η φιλενάδα μου η MULTI PSI δεν θα μπορούσε παρά να έχει και το αυγό που της ταιριάζει...:-)))



Βράδυ στο Dirty Ginger... Αναστάσιμα φιλιά, τηλεφωνικές ευχές, η μαμά μου με παίρνει απο την Αίγυπτο και ο Άρις απο το Σούνιο, μηνύματα χτυπάνε ασταμάτητα στο κινητό μου -αν το δεξί σου πόδι ήταν το Πάσχα & το αριστερό σου πόδι ήταν τα Χριστούγεννα, θα με άφηνες να περάσω λίγες μέρες ανάμεσα στις γιορτές; - η μαγειρίτσα δεν με τρελαίνει αλλά το αρνί είναι από τα πιο νόστιμα που έχω φάει, η μουσική είναι υπεροχη αλλά κανένας δεν χορεύει ρε γαμώτο, πίνω άλλη μια βότκα και κάνω νόημα στον Μάνο να ζητήσει τον λογαριασμό.. Την τελευταία φορά που ήμουν εκεί ήταν καλύτερα...

Κυριακή του Πάσχα στην Αγία Μαρίνα.. Το σπίτι όπως πάντα υπέροχο, η Λιάνα έχει ετοιμάσει τα πάντα με τον δικό της, μοναδικό τρόπο, γύρω φίλοι καρδιάς, γονείς, παιδιά, παρέες αγαπημένες που τις ενώνουν νήματα μοναδικά... Τρώμε πολύ, γελάμε περισσότερο.. Βγάζω τα παπούτσια μου και φλερτάρω με την ιδέα να βουτήξω τα πόδια μου στο νερό... Κάθομαι στον ήλιο για ώρα, ξαπλωμένη στις αφράτες μαξιλάρες του καναπέ και ονειρεύομαι το νησάκι... Φοράω γαλάζια γιαλιά, πίνω παγωμένο λευκό κρασί, τα μαλλιά μου στις φωτογραφίες δείχνουν ήδη ασημένια, το red velvet cake μου γίνεται ανάρπαστο, και αργά το απόγευμα χαζεύουμε όλοι μαζί φωτογραφίες στην τηλεόραση.. Ταξίδια, άνθρωποι, ιστορίες... Στην επιστροφή σχεδόν με παίρνει ο ύπνος... Είμαι ευτυχισμένη, είμαι καλά...

Υπέροχο σπίτι και table setting by Λιάνα...

Ο μπουφές με τα γλυκά - τα φαγητά ξέχασα φυσικά να τα φωτογραφίσω αλλά όχι και να τα φάω-

Και το Red Velvet Cake μου από το οποίο δεν έμεινε ούτε φύλλο...

Υπέροχο Πάσχα το φετινό... Παρόλο που σκορπίσαμε τελικά, παρόλο που έλειψαν άνθρωποι που αγαπάω, παρόλο που δεν πήρα το πρώτο αναστάσιμο φιλί από τον σημαντικότερο άντρα της ζωής μου, τελικά, όλα έγιναν όπως έπρεπε... Και οι εικόνες που ντύνουν αυτό το ποστ, όσες θυμήθηκα να τραβήξω, νομίζω πως θα με κάνουν να χαμογελώ κάθε φορά που θα τις χαζεύω στο μέλλον... Καλημέρα, καλή εβδομάδα και πολλά, πολλά φιλιά...



Υ.Γ. Για το τέλος τραγουδάκι αγαπημένο που το άκουσα χτες το βράδυ στην εκμπομπή της Ναταλίας, εύθυμος Πλιάτσικας, και είναι από εκείνα με τον περισσότερο χρόνο στα airplay των ραδιοφώνων την τελευταία πενταετία λέει, και μια που το Πάσχα είναι η γιορτή της αγάπης, enjoy...