Tuesday, December 31, 2013

Τέσσερα χρόνια...



"Αργότερα, περπατώντας στους διαδρόμους του Harrods το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού... Νοιώθω πως η εύθραυστη ακόμα ισορροπία μας έχει διαταραχτεί, και αυτό με αποδιοργανώνει... Θεωρητικά δεν θα έπρεπε καν αν με νοιάζει.. Η ζωή μου είναι γεμάτη από ανθρώπους, αλλά για κάποιον παράξενο λόγο έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον και μια παράλογη σχεδόν σιγουριά πως όλα αυτά δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαία... Και να που τώρα, έτσι ξαφνικά, αναρωτιέμαι αν τελικά ο ρόλος μου σε αυτή την παραγωγή θα είναι guest αντί για leading part...
Ο καθρέφτης μπροστά στα Marni, αυτός που με δείχνει ψηλή και λεπτή ενώ δεν είμαι καθόλου, μου δίνει την ιδέα... Η αληθινή εικόνα μας είναι αυτή που ξέρουμε και όχι αυτή που δείχνουμε.. Οπότε οκ, θα κάνω για μια ακόμα φορά αυτό που κάνω καλύτερα... Για σένα μόνο, αφιερωμένο εξαιρετικά... What you see is exactly what you get... Στο Mandarin Oriental λίγο αργότερα πίνω Snow Queen και ανοίγω κάποια από τα πιο κρυφά χαρτιά μου στο τραπέζι... Ευτυχώς, κάποιος με ακολουθεί, και σε λίγο η κουβέντα τα έχει όλα... Γκομενικά, κρίσεις, μαλακίες από παλιά που μας στοιχειώνουν ακόμα, ότι έχουμε στο ντουλάπι μας κρυμμένο χρόνια, κρυμμένο αλλά πάντα εκεί... Ελπίζω να κατάλαβες πόσο μακρυά φτάσαμε για σένα σήμερα.. Επειδη νοιώσαμε προφανώς ότι το άξιζες απολύτως.. Και είδες? Δεν έγινε και τίποτα... Γιατί τα όρια μας τα βάζουμε εμείς... Και όταν χρειαστεί, όταν θελήσουμε, όταν τολμήσουμε, εμείς τα ξεπερνάμε..."

Τι έχει αλλάξει τέσσερα χρόνια μετά? Τα πάντα και τίποτα.. Για όλα όσα ζήσαμε, για όσα όρια ξεπεράσαμε και όσα θα ξεπεράσουμε ακόμα, για τις αλήθειες και τα ψέματα, και τα παιχνίδια με τους καπνούς και τους καθρέφτες που με έναν παράξενο τρόπο έγιναν η βάση μιας αλήθειας, για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον και κυρίως για την διαδρομή που ήταν ενδιαφέρουσα to say the least, και για την αγάπη φυσικά, που όλα τα αντέχει, σ΄ευχαριστώ πολύ... 

Saturday, December 28, 2013

Τρία τραπέζια και ένας απολογισμός....

Σάββατο πρωί και με δυσκολία κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου... Για αρκετή ώρα φλέρταρα με την προοπτική να μείνω κουκουλωμένη με το πάπλωμα μου χουζουρεύοντας αλλά τελικά νίκησε η όρεξη μου για καφέ και ένα από τα υπέροχα μπισκότα που μου έφερε χτες η Αλεξ.. 


Τρία τραπέζια για 24 άτομα μέσα σε 13 μέρες, και τώρα που τελείωσαν όλα, συνειδητοποιώ πόσο φιλόδοξο ήταν το πλάνο.. Και πόσο τυχερή ήμουν που πήγαν όλα τέλεια, κι ας κουράστηκα τόσο που δεν μπορώ κυριολεκτικά να πάρω τα πόδια μου πια.. Από σήμερα κάνω αποτοξίνωση από την κουζίνα - παρόλο που έχω ένα ακόμα Red Velvet να φτιάξω αλλά μπροστά στα όσα μαγείρεψα αυτές τις μέρες αυτό είναι τίποτα- και θα ξεκινήσω να εξανθρωπίζομαι μια που έχω καταντήσει κανονικό γυφτάκι πια... Το απόγευμα έρχεται η Λίνα για μάνι- πέντι, αύριο κάνω ρίζα και μεθαύριο χτένισμα, και την Δευτέρα το βράδυ που θα πάω για ποτά με τις κολλητές μου θα είμαι σαν καινούρια, ξανά...


Ο απολογισμός πάντως είναι εντυπωσιακός.. Ενα ιταλικό πατσίτσιο, τρεις σαλάτες, εννιά αυγά ποσέ, δύο Red Velvets, μία τάρτα, μια τεράστια γαλοπούλα με γέμιση, δυο ειδών πατάτες - φούρνου και dauphinois- τρία καρβελάκια home made ψωμί, μια βρετανική τυρόσουπα και μια beef and ale raised pie, όλα από τα χεράκια μου... Και μαζί ούτε κι εγώ ξέρω πόσα μπουκάλια κρασί - αφρώδες, κόκκινο, λευκό, γλυκό-  κονιάκ, σέρι, ουίσκι, βότκα, νερά με bubbles, σακουλάκια με ξηρούς καρπούς από την Μάρθα... Και βέβαια, τρία εξαιρετικά γλυκά.. Ενα Paris-Brest και ένα προφιτερόλ από τον αγαπημένο Διονύση και ένα εκπληκτικό cake από την Αλεξ... Και λινά τραπεζομάντηλα να πλένονται και να σιδερώνονται αυθημερόν, και στοίβες από πιάτα και πιατέλες και κατσαρόλες και pyrex και ταψιά για πλύσιμο, και μαχαιροπήρουνα για γυάλισμα, και δάσος ολόκληρο κάθε φορά από ποτήρια Riedel κάθε σχήματος που πλένονται μόνο στο χέρι, και καράφες, και δεκάδες διαφορετικές χριστουγεννιάτικες χαρτοπετσέτες να ταιριάζουν με το κάθε table setting , και κεριά, και ρεσώ, και σακούλες με πάγο για τις σαμπανιέρες, και η κα Όλγα να δουλεύει υπερωρίες για να ξαναφέρνει το σπίτι σε λογαριασμό μέχρι την επόμενη φορά..


Και υπέροχα λουλούδια, και όμορφα δώρα, και στιγμές μοιρασμένες με φίλους καρδιάς, και γέλια... Πολλά γέλια, πολλοί αγαπημένοι άνθρωποι, πολλή καλή ενέργεια που γέμισε πάλι στο σπίτι μας και την ψυχή μας... 



Ναι, κουράστηκα πολύ αλλά χαλάλι του.. Οι φετινές γιορτές ήταν μέχρι τώρα από τις ωραιότερες που έχω περάσει ever, και η συνέχεια ελπίζω να είναι το ίδιο καταπληκτική.. Προς το παρόν όμως, ξεκούραση... Καλημέρα και φιλιά...

Sunday, December 22, 2013

Ανάμεσα στο πέρσι και το φέτος...

Κυριακή νωρίς το μεσημέρι.. Εξω λιακάδα με κρύο, μέσα ζέστη απ΄το καλοριφέρ που ευτυχώς, στην πολυκατοικία μας δουλεύει κανονικά.. Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά σήμερα, και η ιδέα μιας βόλτας στο κέντρο ήταν απολύτως tempting, όμως την κρατάω για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μια που αυτές τις μέρες έχω σερί μαγειρικής - ζαχαροπλαστικής. 


Ήδη το βούτυρο περιμένει στον πάγκο της κουζίνας για να φτάσει στην σωστή θερμοκρασία και να ξεκινήσω ένα Red Velvet Cake που αύριο θα πάει στον αγαπημένο μου Μιχάλη σαν δώρο για τα Χριστούγεννα με όλη μου την αγάπη...Και επειδή είμαι και κουκουρούκου εντελώς, άλλο ένα θα πάει λίγο πριν την Πρωτοχρονιά στον επίσης αγαπημένο μου Διονύση, κι ας είναι ο top ζαχαροπλάστης της πόλης... Εκεί που μπορεί να χάνω σε τεχνική, κερδίζω σε ενέργεια μια που στα γλυκά που φτιάχνω για τους φίλους μου, βάζω εκτός από την - όποια - τέχνη μου, ψυχή και συναίσθημα...


Γενικά η ενασχόληση με την κουζίνα μπορεί να με κουράζει αλλά ταυτόχρονα με χαλαρώνει κι όλας... Ίσως και γι΄αυτό φέτος διαλεξα να περάσω τις γιορτές κάνοντας αυτό που αγαπώ πιο πολύ... Τραπέζια στους ανθρώπους της ζωής μου... Τρία τον αριθμό, το ένα δίπλα στο άλλο... Μια που μετά την προηγούμενη Κυριακή και το pre- Christmas lunch, ετοιμάζω τώρα ένα dinner for friends and family για την παραμονή το βράδυ κι άλλο ένα για μια παρέα αγαπημένων φίλων στις 27... Και μετά, θα κλείσω φούρνους, μάτια και κατσαρόλες και θα ασχοληθώ με την μπωτέ μου... Βαφές, μάνι- πέντι, κεριά, κι όλα αυτά που χρειάζονται για να με βρει ο καινούριος χρόνος τζετ...
Στο μεταξύ, τρέχω όλη μέρα κάθε μέρα.. Στα super markets με λίστες για ψώνια, στα μαγαζιά με άλλες λίστες για δώρα, στα καθημερινά του σπιτιού, σε καλέσματα και υποχρεώσεις που δεν σταματούν, στους καφέδες με τις φίλες μου που δεν τους χάνω για κανέναν και για τίποτε... 


Και σκεφτόμουν κάποια στιγμή πως φέτος τα Χριστούγεννα είμαι πολύ καλύτερα απ΄ότι πέρσι τέτοια εποχή... Που μόλις είχα επιστρέψει από Λονδίνο και ήμουν χαρούμενη μεν που ξανάβρισκα τους ανθρώπους που μου είχαν λείψει, αλλά και λυπημένη ταυτόχρονα για εκείνους που άφηνα πίσω σε μια πόλη που αγαπάω όσο και την Αθήνα.. Για να μην πω λίγο πιο πολύ... Τέτοιες μέρες πέρσι πάλευα με την μεταφορική που καθυστερούσε τις κούτες της μετακόμισης, έψαχνα τα πράγματα μου που ήταν διάσπαρτα από την μια πόλη την άλλη, ανησυχούσα για έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ, ένοιωθα μετέωρη.. Με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί... Και φέτος μετέωρη νοιώθω, αν και πλησιάζει ο καιρός που θα φύγω ξανά, αλλά αυτές τις μέρες, είμαι ακριβώς όπως θέλω.. Εκεί που θέλω, με τους ανθρώπους που θέλω, και κυρίως, στο mood που θέλω... Και νοιώθω μια τέτοια ευγνωμοσύνη για την ζωή, για τους αγαπημένους μου και για το σύμπαν που με έφερε μέχρι εδώ τόσο όμορφα, που το μόνο που θέλω είναι να την εκφράζω καθημερινά, με όσους τρόπους μπορώ... Καλημέρα και καλή μας Κυριακή...

Monday, December 16, 2013

Σε mood απολύτως γιορτινό....

Εχω πολύ καιρό να γράψω, το ξέρω, αλλά τρέχω πανικόβλητη.... Με την καλύτερη των εννοιών μια που αυτή η Pre-Christmas εποχή είναι πολύ busy με καλέσματα, και openings καινούριων μαγαζιών, και υποχρεώσεις διάφορες, και έτσι είμαστε σχεδόν κάθε βράδυ έξω,  και πέρα από αυτό έχουμε και τρελή δουλειά μια που τα projects μας προχωράνε με βήμα ταχύ, είχαμε και το Cigar dinner του FnL που πήγε σούπερ, έπρεπε να στολίσω και το σπίτι... Και έκανα και μάθημα ζαχαροπλαστικής στο Mathimata Mageirikis με το οποίο ενθουσιάστηκα! Ουφ, μόνο που τα γράφω.... Καλό ουφ, χαρούμενο, αλλά κατάκοπο.. 
Και μέσα σ΄όλα τα υπόλοιπα, έκανα χτες και το πρώτο εορταστικό κάλεσμα της σεζον, ένα lunch για φίλους πολυαγαπημένους που ξεκίνησε στις 2 το μεσημέρι και τέλειωσε στις 10 το βράδυ και που νομίζω πως η ενέργεια που μου έδωσε -τόσο υπέροχα που πέρασα- θα μου κρατήσει τουλάχιστον μέχρι των Φώτων, non stop... 
Όπως καταλαβαίνετε, το blog αναγκαστικά έχει μείνει πίσω, εδώ με δυσκολία γράφω την στήλη μου κάθε Τετάρτη, αλλά είπα να ανεβάσω δυο λόγια και μερικές γιορτινές φωτογραφίες, έτσι για να σας βάλω στο mood της εποχής... Πάμε λοιπόν... 



Στολισμένο δέντρο....



Το Chanel bag cake που έφτιαξα με τα χεράκια μου στο μάθημα ζαχαροπλαστικής.



Το τραπέζι στρωμένο για το χτεσινό Pre-Christmas lunch.


Το οποίο είχε και το "παραδοσιακό" Red Velvet Cake μου που το στόλισα με μακαρόν χιονανθρώπους από το ζαχαροπλαστείο Ivoire του Διονύση Αλέρτα..


Βέβαια, ο αληθινός πρωταγωνιστής της μέρας ήταν ο Droopy που αργά το βράδυ, έπεσε ξερός απ΄την κούραση... :)

Tuesday, December 3, 2013

Μαθήματα, συναισθήματα και απολογισμοί....

Το σπίτι είναι στολισμένο, επιτέλους.. Και έξω κάνει κρύο πολύ, και φυσάει, και ο χειμώνας είναι πια εδώ κανονικά, ο Δεκέμβρης μπήκε με φόρα... Χτες την ώρα που ο Ιάσονας με την Βέρα με βοηθούσαν με τα λαμπάκια και τα στολίδια στα ψηλά κλαδιά του δέντρου, και αργότερα, το βράδυ, όταν χουζούρευα στον καναπέ κουρασμένη πτώμα αλλά και ευτυχισμένη με τον Droopy κουλουριασμένο στα πόδια μου, σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι... Πόσο μεγάλο δώρο είναι οι στιγμές που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που αγαπάω, και πόσο πιο εύκολα τα κάνει όλα η αγάπη που την νοιώθεις, που μπορείς να βασιστείς σ΄αυτή...


Και σήμερα διάβασα αυτό και το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης έγινε ακόμα πιο δυνατό μέσα στην ψυχή μου... Κι αυτή η φράση του επιλόγου "Για ένα πράγμα μόνο είμαι σίγουρος πια: Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας…" αντίχησε σαν χαρμόσυνο αλλά και υπενθυμιστικό ταυτόχρονα καμπανάκι μέσα στο μυαλό μου.. Την έχω νοιώσει κι εγώ αυτή την αίσθηση της απόγνωσης και του τέλους.. Όχι, ευτυχώς δεν κινδύνεψε η ζωή μου, ούτε η υγεία μου. Στερήθηκα την ελευθερία μου όμως, και έπιασα πάτο. Και είναι και αυτό ένας μικρός θάνατος, πιστέψτε με.. 


Και ναι, δεν είναι το ίδιο πράγμα να παίξει μαζί σου η τύχη και να σου στείλει μια αρρώστια με το να παίξεις εσύ με την ζωή σου και να αποφασίσεις να την πετάξεις στα σκουπίδια έστω και για λίγο, αλλά ακόμα και μέσα απο εντελώς διαφορετικές διαδικασίες και διαδρομές, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.. Ταρακουνιέσαι και αναγκάζεσαι να ξυπνήσεις.. Να κάνεις τους απολογισμούς σου, να θρηνήσεις, να δεις την ζωή σου ξεκάθαρα.. Και να πολεμήσεις, να κολυμπήσεις με νύχια και με δόντια για να περάσεις απέναντι. Ή να πνιγείς.
Εγώ είχα την τύχη να περάσω απέναντι... Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναρχίσω απ΄την αρχή και να στήσω την ζωή μου πετραδάκι πετραδάκι κόντρα σε όλα τα δυσοίωνα προγνωστικά και τις νεφελώδεις προοπτικές. Να την φτιάξω όπως την ονειρεύτηκα εκείνον τον καιρό που το μόνο που είχα για να με στηρίζει ήταν τα όνειρα, οι ελπίδες, το πείσμα και η Πολυάννα μέσα μου... Κυρίως, μου δόθηκε η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την αξία της κάθε λεπτομέρειας, της κάθε κερδισμένης πια στιγμής.. 


Φυσικά αυτόν τον δρόμο δεν τον βάδισα μόνη.. Βρέθηκαν δίπλα μου οι άνθρωποι που με εμπιστεύθηκαν, που με στήριξαν, που πίστεψαν σε μένα.. Οι άνθρωποι εκείνοι που με αγάπησαν γι΄αυτό που είμαι, για το πριν και για το μετά μου, για τα λάθη μου αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο διάλεξα να τα διορθώσω.. Μαζί τους προχώρησα, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό μου πως ότι μου δόθηκε τόσο αναπάντεχα και απλόχερα - αγάπη, νοιάξιμο, εμπιστοσύνη, ευκαιρίες- το χρωστούσα στο σύμπαν και έπρεπε να το επιστρέφω σε κάθε ευκαιρία, με κάθε δυνατή αφορμή. 
Αυτό που θέλω να πω, με αφορμή το υπέροχο κομμάτι του Andro αλλά και τις γιορτές που έρχονται, και την κρίση που μας δοκιμάζει τα τελευταία χρόνια, είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από το να αντιληφθούμε την δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.. Και από το να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, ότι έχει ο καθένας μας, με όλη την δύναμη της ψυχής μας.. Γιατί στην ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τίποτα δεν μας το χρωστάει κανείς, τίποτα δεν μας χαρίζεται χωρίς κάποιο τίμημα. Που όμως σπάνια δεν κρύβει μέσα του δώρο..


Μεγαλώνοντας, και κοιτάζοντας πίσω το κορίτσι που υπήρξα κάποτε, νοιώθω απίστευτα τυχερή.. Γιατί τα έκανα όλα - όλα όμως- και πλήρωσα και τους λογαριασμούς και τα τιμήματα, και στην διαδρομή που εγώ διάλεξα να την κάνω δαιδαλώδη, και δύσκολη, και ανηφορική πήρα τόσα μαθήματα αλλά και τόσα μηνύματα όσα άλλοι δεν παίρνουν σε όλη τους την ζωή... Ελπίζω γιατί ήμουν καλός δέκτης. Και γιατί ακόμα και στα χειρότερα μου, ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια μου, δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός άλλου εκτός από τον εαυτό μου...
Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που παίρνουν τα ίδια μεγάλα μαθήματα ζωής και τα περνάνε ντούκου.. Που δεν αλλάζουν στο παραμικρό ούτε όταν βγαίνουν μούσκεμα απέναντι μετά από μια μάχη με τα κύματα τιτάνια.. Δεν ξέρω γιατί, μου κάνει εντύπωση τεράστια, αλλά έμαθα να μην κρίνω κανέναν πέρα απο τον εαυτό μου... Λυπάμαι μόνο για τις χαμένες ευκαιρίες τους...


Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές.. Ποια είμαι εγώ που θα πω σε κάποιον τι να κάνει, μόνοι μας μαθαίνουμε τα τι, τα πως και τα γιατί μας, και αυτό το έχω στο μυαλό μου πάντα, ειδικά σε ότι είχε να κάνει με το δικό μου παιδί μου... Ετσι, το μόνο που μπορώ να πω, όχι σαν συμβουλή αλλά σαν συμπέρασμα, είναι πως η ουσία της ζωής θα είναι πάντα μια ισορροπία ανάμεσα στα όνειρα και τις επιδώξεις μας, και στην επαφή που έχουμε με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα μας... Πρέπει πάντα να έχουμε στόχους, να θέλουμε τα μεγάλα και τα επόμενα, να μην βάζουμε ορια στα όνειρα μας αλλά ταυτόχρονα πρέπει να εκτιμάμε αυτά που έχουμε, τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας στηρίζουν, τα βήματα που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να εννοούμε τις συγγνώμες μας, να ξεχνάμε τα άσχημα και να θυμόμαστε τα καλά, να δίνουμε ευκαιρίες πάντα, να ανταποδίδουμε αυτά που μας δίνονται, να λέμε τα σ΄αγαπώ μας, να ακούμε την ψυχή μας, να προσπαθούμε να μπούμε στην θέση των άλλων... Να απολαμβάνουμε τις στιγμές, να διεκδικούμε τον χώρο και τη ελευθερία μας, να τολμάμε να παίρνουμε ρίσκα, να μην φοβόμαστε το καινούριο και το άγνωστό, να μην μένουμε στάσιμοι, να ξέρουμε να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες, να μην εξαρτάμε την χαρά μας από τους άλλους αλλά να δίνουμε εμείς όση περισσότερη χαρά μπορούμε στους γύρω μας, να είμαστε πιστοί φίλοι, να ζούμε με πάθος, να ξέρουμε να δίνουμε μάχες αλλά και να ελισσόμαστε.. Κυρίως, να θυμόμαστε πως το έργο της ζωής μας το γράφουμε εμείς... Εμείς διαλέγουμε τα φώτα, τα κοστούμια, τους ηθοποιούς, τους διαλόγους και την πλοκή.. Ας το κάνουμε λοιπόν ενδιαφέρον, φαντασμαγορικό και αξέχαστο για εκείνους που θα συμμετάσχουν στην παράσταση, είτε σαν συντελεστές, είτε σαν θεατές... 

Υ.Γ. Διάλεξα επίτηδες να "ντύσω" το σημερινό ποστ με φωτογραφίες από το σπίτι μας ντυμένο γιορτινά.. Πριν από λίγες μέρες σκεφτόμουν σχεδόν με παράπονο πως θα ήθελα του χρόνου να είμαι σε μια άλλη πόλη τις γιορτές. Σε ένα άλλο σπίτι.. Και ελπίζω πως έτσι θα συμβεί, γιατί είναι ένα project που το ονειρεύτηκα, το αποφάσισα, το κυνήγησα και το έχτισα με τεράστια προσπάθεια, με τεράστια ενέργεια αλλά και με τεράστια βοήθεια... Προς το παρόν όμως, είμαι ακριβώς εδώ που θέλω, όπως και με εκείνους που θέλω... 
Και εκείνους που λείπουν, τους έχω πάντα στην σκέψη, στο μυαλό και την καρδιά μου..