Sunday, March 23, 2014

Μια ευχή για το τέλος....

Λιακάδες επιτέλους.. Όχι πάντα μέσα, αλλά έξω σίγουρα... Περνάμε τις μέρες μας με στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάμε.. Ανοίγει επιτέλους και το Deals ξανά, στην Φιλοθέη αυτή την φορά, και χτες που πήγα μια βόλτα για να δω το work in progress ενθουσιάστηκα.. Διάλεξα και το τραπέζι μου, κάτω από ένα σκιερό δέντρο με θέα το παρκάκι δίπλα - το έχω κάνει άλλη μια φορά αυτό το "ποδαρικό" στο Nammos με την Α7 και νομίζω πως φάνηκα παραπάνω από γούρικη- και έτσι από Παρασκευή θα πίνουμε τους καφέδες μας εκεί, και θα είναι σαν να ξαναγυρνάμε στο σπίτι μας μετά από καιρό...



Πήγα και βόλτα στο κέντρο, χάζεψα μαγαζιά, καθίσαμε στον Jimmy στην Βαλαωρίτου μετά από χρόνια, και μέσα σε μισή ώρα πέρασαν από το τραπέζι μας τρεις φίλοι, αυτά είναι τα καλά του downtown.. Χάζευα την πολυκατοικία απέναντι, με τα ωραία μπαλκόνια, και έλεγα στον Πάνο πως αν είμασταν στο Λονδίνο θα δίναμε γη και ύδωρ για ένα τέτοιο σπίτι.. Στην Αθήνα όμως δεν ξεκολλάμε από τα Βόρεια ούτε με εγχείρηση. Εχουμε μάθει να ζούμε αλλιώς εδώ, και αλλιώς εκεί.. Πίνοντας τον καφέ μας - τον πρώτο freddo της καινούριας χρονιάς- με τον ήλιο να μας λούζει, πιάσαμε την κουβέντα για τα μελλοντικά μας σχέδια που είναι σχεδόν έτοιμα πια να πραγματοποιηθούν, και για το Λονδίνο, και για όλα αυτά που περιμένω με ανυπομονησία, και φεύγοντας είχα ένα χαμόγελο ευτυχίας τεράστιο...



Κατά τα άλλα περπατάω πολύ - λιώνω στον διάδρομο και ας μην κάνω check in όταν πάω στο γυμναστήριο γιατί θέλω να είμαι μόνη μου και να σκέφτομαι με την ησυχία μου - μεγάλη ψυχοθεραπία το περπάτημα με τα ακουστικά στ΄αυτιά και την μουσική να σου δίνει ρυθμό- και έχω κλείσει και ένα μάθημα με τον Χοϊμέ την Τετάρτη γιατί έχω να κουβεντιάσω ένα θέμα που με βασανίζει χρόνια και πρόσφατα συνειδητοποίησα πως πρέπει να το λύσω εγώ μέσα μου και να αλλάξω πραγματικά, γιατί αλλιώς θα σέρνεται για πάντα και θα σέρνομαι κι εγώ πίσω του και δεν είναι αυτή η εικόνα που έχω, ή που θέλω να έχω για τον εαυτό μου...


Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο παράξενη είναι η ζωή.. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, είχα καταφέρει έστω και για μερικά χρόνια να ζω βουτηγμένη στο ροζ.. Δεν ξέρω αν ήταν πλασματικό ή αν απλά το σύμπαν μου έδωσε για λίγο κάτι που μου χρώσταγε μετά από μια τεράστια περιόδο βουτηγμένη στο μαύρο, ξέρω όμως πως συχνά νοσταλγώ εκείνη την ανακουφιστική ανεμελιά... Δεν έχω παράπονο βέβαια, τα σημαντικά της ζωής μου είναι σε ισορροπία και λουσμένα στο φως και η αισιοδοξία της Πολυάννας παραμένει βαθιά ριζωμένη μέσα μου... Και τα καλύτερα έρχονται, το ξέρω γιατί τα βλέπω, όμως είναι κάτι στιγμές που τα κενά - που πάντα υπάρχουν απλά έχω μάθει να ζω μαζί τους- μοιάζουν χαράδρες.. 
Η ουσία παραμένει όμως... Η άνοιξη είναι εδώ και όπως λέγαμε χτες με τον Μιχάλη και την Βίβιαν στο χέρι μας είναι να την αφήσουμε να μας γεμίζει με αρώματα, χρώματα και ζεστασιά... 




Υ.Γ. Γέμισα το ψυγείο μου παγωτά και σοκολάτες, εγώ που αγαπώ τόσο τις κρέμες.. Είπαμε, είναι παράξενες μέρες αυτές που περνάμε.. Και έβγαλα από τα κουτιά τους τα βραχιόλια που φοράω μόλις ξεκινήσουν οι πρώτες λιακάδες.. Χάντρες, ματάκια, πολύχρωμα λουράκια , Μάταλα που λέει και η μαμά μου.. Φέτος θα προσθέσω και αυτό που μου έφερε η Χριστίνα πριν μερικές μέρες. Πρέπει να κάνεις μια ευχή και να το δέσεις με έναν ειδικό τρόπο για να πιάσει... Εύχομαι να μείνεις λοιπόν. Και να μείνω κι εγώ. 



Saturday, March 15, 2014

Το μετέωρο βήμα πριν την αλλαγή....


Μπήκε η άνοιξη... Επιτέλους.. Λιακάδες έξω από το παράθυρο μου, τραπεζάκια έξω, καφέδες με τις φίλες μου που κρατάνε ώρες, γέλια, σχέδια για το καλοκαίρι, σκούρα γυαλιά για να προστατεύουν τα μάτια μου απ΄την αντηλιά...
Περνάμε όμορφα, στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάω, ισορροπίες που διατηρούνται χωρίς κόπο, επιλογές ζωής που επιβεβαιώνονται πανηγυρικά...
Ο χρόνος κυλάει γλυκά αλλά εγώ νοιώθω μετέωρη - όχι δυσάρεστα μετέωρη, σαν να παρατηρώ την ζωή μου απ΄εξω κοιτάζοντας τα πάντα προσεκτικά την ώρα που αφουγκράζομαι τις αλλαγές που πλησιάζουν... Είναι ένα συναίσθημα παράξενο και ταυτόχρονα καταπληκτικά αισιόδοξο.. Σαν να φτάνει πια το τρένο στον σταθμό απ΄όπου θα πάρεις το επόμενο για κάπου που περίμενες καιρό, μετά από μια διαδρομή που αποδείχτηκε μεγαλύτερη από όσο είχες υπολογίσει και γεμάτη απρόοπτα, όχι πάντα ευχάριστα... 
Όμως να που η αποβάθρα είναι πια ορατή και εσύ χαζεύεις τους συνεπιβάτες σου, τσεκάρεις νοερά λίστες με αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσεις και επιβεβαιώνεις κρατήσεις και εισητήρια για την συνέχεια του ταξιδιού...
Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα έφταναν όλο και πιο καθαρά εδώ και καιρό... Τις αλλαγές τις νοιώσαμε πριν καν τις δούμε... Σαν να φύσηξε ένα αεράκι ανανέωσης και αισιοδοξίας που δρόσισε τα πάντα, όλα άρχισαν να γίνονται πιο εύκολα και μαζί πιο συγκεκριμένα... Και όλα όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα, όλα όμως, πήραν το πραγματικό τους νόημα και μπήκαν στην αληθινή τους διάσταση, εξηγώντας εντελώς ξεκάθαρα τα γιατί και τα πως που τόσο με παίδεψαν.. Συχνά άδικα... 
Όμως τελικά να που όλα είχαν έναν λόγο για να γίνουν.. Οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που έμειναν, οι ιστορίες που τελείωσαν, οι λογαριασμοί και οι κύκλοι που έκλεισαν, οι καινούριοι φίλοι, οι παλιοί "εχθροί"... Κομμάτια του ίδιου παζλ που μπαίνουν στην θέση τους και σου αποκαλύπτουν μια εικόνα και μαζί, συμπαίκτες στο ίδιο παιχνίδι που χωρίς εκείνους - ακόμα και εκείνους που σε πλήγωσαν ή σε απογοήτευσαν- τίποτα δεν θα είχε πάει παρακάτω...
Και έτσι, με τις αποσκευές μου ταχτοποιημένες προσεκτικά, τα πράγματα που θα αφήσω πίσω κλεισμένα σε αποθήκες και κουτιά και εκείνα που δεν χρειάζομαι πια πεταμένα ή δωσμένα πίσω, απολαμβάνω τον χρόνο που μένει πριν το επόμενο βήμα χαλαρά, με την βεβαιότητα του ανθρώπου που βράχηκε αλλά άντεξε και τώρα στεγνώνει στην πιο ανακουφιστική λιακάδα... Και όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, τα καλύτερα ταξίδια και οι τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα είναι εκείνα που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουν όχι μόνο τα γούστα αλλά και οι ψυχές μας... Που είναι συνένοχοι μας στις σκανταλιές, σύμμαχοι μας στους αγώνες, συνοδοιπόροι ακόμα και στις πιο περίπλοκες διαδρομές μας, σύντροφοι στις περιπέτειες και συμπαίκτες στα παιχνίδια μας..  Μαζί τους δεν φοβάμαι τίποτα.. Και απλώνω τα χέρια διάπλατα, πότε για να πετάξω ακόμα πιο ψηλά και μακριά και πότε για να αγκαλιάσω τα καλύτερα, που είναι πια εδώ και μας περιμένουν να τα ζήσουμε... 

Friday, March 7, 2014

Πίσω στο ροζ, με φόρα...

Ας πούμε άλλα πράγματα σήμερα, ευχάριστα... Αρκετά με τα ψυχαναλυτικά και τα δυσάρεστα, η ζωή πρχωράει και τα καλύτερα, τώρα πια, είναι σίγουρα αυτά που θα έρθουν..



Ανακάλυψα χτες ένα υπέροχο μαγαζί με cupcakes στον Χολαργό. Λέγεται Sweetheart και είναι τόσο κουκλίστικο που αποφάσισα να το κάνω στέκι για καφέ με τις κολλητές μου, ίσως να πάμε αύριο κιόλας.. Ας αλλάξουμε λίγο παραστάσεις και ας γλυκαθούμε...


Σήμερα μαγείρεψα σπανακόρυζο και έγινε τέλειο. Δεν το είχα ξανακάνει αλλά για κάποιον λόγο μου καρφώθηκε και έτσι συνδύασα μια συνταγή της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου που βρήκα στο Internet με μια ιδέα που μου έδωσε ο Νίκος Καραθάνος - να αντικαταστήσω τον άνηθο με μάραθο- έβαλα και το δικό μου touch προσθέτοντας το ξύσμα από 1 lime και τον χυμό από ένα lime και ένα λεμόνι και πήρα κατ΄αρχάς τα συγχαρητήρια του Ιάσονα που δεν είναι κανένας εύκολος κριτής.. Το τσάκισε κυριολεκτικά με φρέσκο ζυμωτό ψωμί -Ορεινό από το Απολλώνιο πάντα- και με ξυνομυζήθρα Γύπας και θα πάει για δουλειά καλοταϊσμένο το παιδάκι μου.. Μένει να το εγκρίνει και ο Πάνος βέβαια, αλλά νομίζω μια χαρά θα του αρέσει, ειδικά που σήμερα είναι από το πρωί κριτής σε έναν διαγωνισμό κρασιού που γίνεται στα πλαίσια του Οινοράματος οπότε θα γυρίσει πτώμα...


Ετοιμάζω και ένα τραπέζι την άλλη εβδομάδα, για αγαπημένους φίλους παλιούς και καινούριους και το tricky part είναι πως οι μισοί νηστεύουν, αλλά βρήκα μια καταπληκτική συνταγή για γαρίδες με chili και lime, θα τους φτιάξω και μια πράσινη σαλάτα με ξηρούς καρπούς, cranberries και vinaigrette βατόμουρου και θα φάνε μια χαρά νομίζω... Για τους υπόλοιπους σκέφτομαι την τάρτα με το Camembert και τα ντοματίνια και το Ιταλικό μου παστίτσιο.. Θα φτιάξω και το ψωμί με το cheddar και τα jalapenos, θα παραγγείλω και από τον Διονύση εκλαίρ βανίλια και σοκολάτα - και χαλβά gourmet για τους νηστεύοντες-  και θα είμαστε τζέτ. Θα επιμεληθεί και ο Πάνος τα κρασιά, θα βγάλω στην κυκλοφορία και ένα καταπληκτικό ασημένιο σκεύος που ανέσυρα από κάποιο ντουλάπι και το οποίο θα στολίσω με λουλούδια κατά το βρετανικό table setting και πιστεύω πως θα περάσουμε σούπερ... Εχω επιθυμήσει να κάνω κάτι σπίτι, μετά το σερί των γιορτών είπα να ξεκουραστώ λίγο και τώρα είμαι έτοιμη για νέες περιπέτειες...


Τι άλλα? Την Κυριακή έχουμε πάλι event στην Μεγάλη Βρετανία - πάμε σούπερ και απολαμβάνουμε με όλη μας την καρδιά και το support των αναγνωστών μας και που γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους- οπότε αύριο έχω και μπωτέ, αγόρασα - κατέβασα στο iPad δηλαδή- ένα καινούριο βιβλίο μαγειρικής που λέγεται " Put an egg on it" και με έχει ενθουσιάσει γιατί έχει 70 συνταγές με αυγά, κατέβασα τα δύο Nymphomaniac και κάποια στιγμή θέλω να δω τι είναι αυτό που έχει δημιουργήσει τόσον θόρυβο, και αναζητώ έναν χαριτωμένο τρόπο να φοράω το τυχερό μου γουρούνι, αλλά δεν τον έχω ανακαλύψει ακόμα.. Δοκίμασα με ασημένια αλυσίδα στον λαιμό μου αλλά δεν τρελάθηκα, και για να το φορέσω στο χέρι μου πρέπει να βρω κάτι ενδιαφέρον σε βραχιόλι, οπότε είμαι στο ψάξιμο... 


Α! Και ετοιμάζω και τα κομμάτια μου για το Λονδίνο που θα ανέβουν την άλλη εβδομάδα στο FnL οπότε stay tuned γιατί πέρασα σούπερ και θέλω να σας διηγηθώ όλα τα juicy details... Στο μεταξύ, να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο... Φιλιά!!!!   

Wednesday, March 5, 2014

Γράμματα από το παρελθόν....

Σήμερα πήγα για πρώτη φορά στο σπίτι του πατέρα μου μετά από χρόνια.. Μου φάνηκε παράξενο.. Που άνοιξα τα συρτάρια του, που μαζέψαμε τα χαρτιά του, που ξεχωρίσαμε τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τα φάρμακα που θα δωθούν σε δημοτικά ιατρεία, που πετάξαμε τα πράγματα που είχαν μείνει στο ψυγείο..
Εχεις να δεις κάποιον χρόνια και ξαφνικά βρίσκεσαι να σκαλίζεις τα προσωπικά του αντικείμενα.. Αβολο και κάπως πικρό.. Βέβαια, μέσα στα συρτάρια βρήκα και έναν μεγάλο φάκελο με το όνομα μου.. Ενθύμια από τότε που ήμουν παιδάκι και γέμιζα με ζωγραφιές και ορνιθοσκαλίσματα σελίδες από τα μπλοκ ζωγραφικής μου, μέχρι το τελευταίο γράμμα που του έστειλα πριν από καμιά δεκαετία. Με courier, if you get the point... Τα διάβασα λίγο πριν, στο σπίτι μου πια, και συνειδητοποίησα πως ο πατέρας μου έμεινε μέχρι τέλους γατζωμένος με νύχια και με δόντια στο ίδιο παρελθόν από το οποίο εγώ προσπάθησα με κάθε τρόπο να ξεφύγω... 


Διάβασα δεκάδες παιδικά σημειώματα, όλα συγγνώμες.. "Πατερούλη μου, κατάλαβα πόσο κακό είναι να κλαίω την νύχτα σε παρακαλώ πολύ λοιπόν να με συγχωρέσεις και να μου μιλάς, να με αγαπάς όπως πριν. Εγώ θα κάνω φρόνιμα και σε παρακαλώ πολύ να με βάλεις και πάλι στο κρεβατάκι μου. Με αγάπη η Ευη σου".... Ο Χοϊμές θα μπορούσε να γράψει διατριβή γι΄αυτό και μόνο, και μέσα στον φάκελο πρέπει να υπήρχαν τουλάχιστον άλλα 20 σχετικά..


Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν άραγε ένα παιδάκι γύρω στα έξι- γιατί δεν νομίζω να ήμουν παραπάνω τότε- να νοιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη γιατί έκλαιγε την νύχτα, και να παρακαλάει τον πατέρα του να του μιλάει και να το αγαπάει όπως πριν.. Δεν θυμάμαι πια, υπάρχουν πράγματα που τα έχω διαγράψει οριστικά από τον σκληρό δίσκο του μυαλού και της ψυχής μου..  Όμως όσο ξεφυλλίζω το περιεχόμενο του φακέλου, όσο ανασύρω κομμάτια του παρελθόντος μου που πίστευα πως είχαν ξεχαστεί οριστικά - όλα τα "βρώμικα μυστικά" μου αρχειοθετημένα προσεκτικά και κιτρινισμένα πια από τον χρόνο-  τόσο νοιώθω την λύπη των τελευταίων ημερών να υποχωρεί και την θέση της να παίρνει η ανακούφιση... Δεν έχω να μετανοιώσω για τίποτα... Εφυγα τρέχοντας για να σωθώ από έναν άνθρωπο που η αγάπη του εκδηλωνόταν με τόσο λάθος τρόπο που πονούσε αφόρητα... Εφυγα να σωθώ από τις συγγνώμες, από τις τύψεις, από τις απειλές και από το βάρος που κουβαλούσα για χρόνια και μου πήρε πολύ πολύ καιρό, πολλή πολλή αυτογνωσία και το κυριότερο όλη την στήριξη και την αγάπη των ανθρώπων της ζωής μου για να καταλάβω πως δεν ήταν δικό μου... 
Η ζωή προχώρησε ευτυχώς και αυτό το βαθιά δυστυχισμένο παιδάκι του κάποτε που στην πορεία εξελίχθηκε σε μια επαναστατημένη έφηβη και μια δυσλειτουργική και εντελώς προβληματική νεαρή γυναίκα που δημιούργησε δεκάδες προβλήματα στους γύρω της και κυρίως στον εαυτό της, βρήκε πια τον δρόμο του.. Και είμαι πολύ περήφανη γι΄αυτό... Στην διαδρομή έκανα κυριολεκτικά τα πάντα αλλά έμαθα και πάρα πολλά.. Νομίζω πως έχω μαζέψει εμπειρίες που άλλοι δεν έχουν καν ονειρευτεί... Ή έστω δει στους εφιάλτες τους.. Όμως, δεν μετανοιώνω για τίποτα. Γιατί ότι έκανα και ότι έπαθα, με έκαναν αυτό που είμαι τώρα... 
Σήμερα, γράφω αυτές τις γραμμές περισσότερο για να τις διαβάσω εγώ παρά εσείς... Για να θυμάμαι τις μέρες που θα έρθουν, να συνεχίσω να κάνω πάντα αυτό που θέλει η ψυχή μου και όχι αυτό που θέλουν - ή θα θελήσουν- οι άλλοι.. Και να ευχαριστώ κάθε μέρα που περνάει τους ανθρώπους εκείνους της ζωής μου που με πήραν από το χέρι και με πήγαν παρακάτω... Τον Πάνο, την μαμά μου, την Μαρία.. Και το παιδί μου, πέρα και πάνω απ΄όλους... 

Monday, March 3, 2014

A taste of London.. Sweet and bitter...

Πίσω στην Αθήνα και το Λονδίνο με αποχαιρέτησε όπως ακριβώς με υποδέχτηκε. Με μια glorious λιακάδα που μας επέτρεψε να χαρούμε την βόλτα μας στην Duke of York Square και στο σαββατιάτικο food market, και μετά να πιούμε τον τελευταίο καφέ του ταξιδιού στα τραπεζάκια έξω της Saatch Gallery χαζεύοντας το πολύβουο πλήθος γύρω μας. 



Χαζεύω τις φωτογραφίες στον τοίχο μου στο Facebook και συνειδητοποιώ πως έφαγα πάλι σαν γουρουνάκι.. Από gourmet λιχουδιές στο bar του Cut στο 45 Park Lane μέχρι το νοστιμότερο burger ever στο Patty and Bun και ενδιάμεσα αέρινες μαρέγκες, μακαρόν σε χρώματα ροζ και χρυσό, Krispy Kream donuts, baos, παγωτά, μέχρι ντολμαδάκια και μουσακά... Χάος γαστρονομικό εντελώς όμως... 









Βέβαια, περπάτησα και πολύ, περισσότερο από ποτέ θα έλεγα, χάζεψα βιτρίνες υπέροχες, τράβηξα φωτογραφίες, πήγα θέατρο, είδα αγαπημένους ανθρώπους, έκανα girls night, ραντεβού για δουλειά... Τα πάντα όλα..








Η πόλη παραμένει κούκλα, με τον κόσμο να κινείται και την ζωή να συνεχίζεται, και όταν πήγα από την παλιά μου γειτονιά με έπιασε νοσταλγία απίστευτη, είναι καταπληκτικό πως με τον καιρό ξεχνάμε τα δύσκολα και τα δυσάρεστα και κρατάμε τα όμορφα και τα τρυφερά..


Συνάντησα και ανθρώπους που μου έλειψαν, παλιούς και καινούριους φίλους, έφτιαξα το ωραιότερο λονδρέζικο μαλλί ever στον Apollon Victoratos του οποίου δηλώνω και επισήμως φανατική οπαδός, γέλασα πολύ, αλλά συννέφιασα κι όλας...



Δυο διαφορετικές στιγμές, δυο διαφορετικές μέρες, συνειδητοποίησα πως η πόλη που τόσο αγαπώ εξακολουθεί να έχει την δύναμη - και την διάθεση μάλλον- να με χαϊδέυει και ταυτόχρονα να με γδέρνει. Προσφέροντας μου αυτά που δεν ζητάω, και κρατώντας out of reach εκείνα που λαχταράω, παίζει μαζί μου παιχνίδια που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ όχι να κερδίσω αλλά έστω να μάθω να παίζω κι εγώ... 



Στο ταξίδι της επιστροφής σκεφτόμουν πως τώρα που είμαι πάλι ένα βήμα μακριά από το να επιστρέψω πίσω for good όμως, πρέπει να σιγουρευτώ πως έχω την δύναμη να κρατήσω τις ισορροπίες - τις δικές μου πάνω απ΄όλα- και να κερδίσω όλα τα στοιχήματα που έχω βάλει με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να ξαναφύγω, δεν θέλω να ξαναφοβηθώ. Θέλω να πετύχω, θέλω να έχω τις αγάπες της ζωής μου γύρω μου, θέλω αυτή η πόλη που ακόμα με παιδεύει να έρθει να καθίσει στην χούφτα μου όπως κάθισε κάποτε το νησάκι. Θέλω τα όνειρα μου να γίνουν πραγματικότητα.. Ξέρω, θέλω πολλά... Όμως αν δεν ζητήσεις πολλά, αν δεν κυνηγήσεις τα δύσκολα και αν δεν ρισκάρεις τα πάντα, πως θα συνεχίσεις να νοιώθεις ζωντανός?