Monday, February 28, 2011

Τρίχες κατσαρές.. Ή μήπως ίσιες?


Όπως οι περισσότερες γυναίκες φαντάζομαι, τις αλλαγές των διάθεσεων μου τις βγάζω στα μαλλιά μου.. Από τα δεκαξι μου μέχρι σήμερα έχω αλλάξει ότι χρώμα και σχέδιο μπορείτε να φανταστείτε... Έχω υπάρξει μελαχρινή, κοκκινομάλλα, καστανή και την τελευταία δεκαπενταετία ξανθιά... Με μαλλί κοντό, μακρύ, σγουρό, ίσιο, αφέλειες, μπούκλες... Τα πάντα όλα.. 



(Αυτό μπορεί να είναι και το πρώτο κούρεμα που μου έκανε ποτέ ο Βαγγέλης όταν ήταν ακόμα βοηθός του διάσημου τότε Johny. Μέτά έφυγε για να υπηρετήσει την θητεία του, μετά άνοιξε το δικό του κομωτήριο και the rest is history.. Εννοείται πως τον ακολουθώ από τότε.. Πρώτα γιατί είναι φίλος αγαπημένος και μετά γιατί είναι ο πιο ταλαντούχος έλληνας hair stylist.. Με διαφορά..)

 



(Καλοκαίρι στο νησάκι... Φυσικό χρώμα και τα απομεινάρια του κουρέματος από πάνω..)





ίγα χρόνια μετά το μαλλί έχει μακρύνει και εγώ σερβίρω ποτά πίσω από την μπάρα του μικρού Wild Rose...)




(Κόκκινα και κοντά...)




(Μαύρα μαλλιά και μωβ φακοί στα μάτια.. Η φωτογραφία είναι απαίσια αλλά την βάζω για να μην νομίζετε πως ανεβάζω μόνο τις καλές...)




(Λίγο πριν - το μαύρο  ήταν το τελευταίο πείραμα- το χρώμα άρχισε να ανοίγει..)




(Και μετά ξεκινήσαμε να πειράζουμε το σχέδιο.. Αφέλειες, και το φυσικό σγουρό.. Τα υπόλοιπα, ίσια μπούκλες και τα σχετικά τα έχετε δει κατά καιρούς εδώ μέσα και δεν τα ξαναβάζω...)




Από τον Μάιο που μας πέρασε δε, τα μακραίνω.. Με πάθος και πείσμα και ας με κυνηγάει γύρω γύρω ο Βαγγέλης κάθε φορά που πάω κομμωτήριο για να με κουρέψει.. Στην αρχή ήταν ευγενικός... Μου τα ανακάτευε τρυφερά και μου έλεγε "θέλουν λίγη περιποίηση οι άκρες".. Εγώ φυσικά έκανα το κουνέλι και σφύριζα αδιάφορη.. Γύρω στα Χριστούγεννα το πράγμα σκούρυνε.. "Πως θα κάνεις γιορτές παιδί μου με αυτό το συνηθισμένο μαλλί?" ήταν η ατάκα κλειδί και το ψαλίδι πλησιάζε απειλητικότερα από ποτέ... Το κουνέλι ξανά εγώ, αλλά την  παραμονή της πρωτοχρονιάς κάναμε συμφωνία.. Μου πήρε λίγο (ελάχιστα) τις άκρες για να δώσει αέρα στο όλο σύστημα με τον όρο πως μέχρι το τέλος Ιανουαρίου θα τον άφηνα να με κουρέψει όπως ήθελε.. Τώρα έχουμε τέλος Φεβρουαρίου, ψαλίδι δεν έχει πλησιάσει το μαλλί,  και την τελευταία φορά που με είδε πριν από μια εβδομάδα, και αφού είχα αρνηθεί για άλλη μια φορά να τον αφήσω να κάνει τα δικά του μου ανακοίνωσε πως "με αυτή την βούρτσα που έχεις για μαλλιά να μην λες πως σε κουρεύω εγώ σε παρακαλώ γιατί είσαι κινητή δυσφήμηση"... Προφανώς έχει δίκιο... Και εγώ το βλέπω πως το μαλλί μου έχει φτάσει σε αυτό το σιχαμένο στάδιο που είναι άχαρο και δεν έχει καθόλου κίνηση.. Και που πρέπει ή να του ρίξω ένα γερό κούρεμα να έρθει να δείξει ή να κάνω υπομονή και να φτιάχνω μπούκλες και άλλα τέτοια χαριτωμένα τα οποία όμως δεν κρατάνε αρκετά ώστε να ξεγελιέμαι και να μην πέφτω σε κατάθλιψη κάθε φορά που χαζεύω παλιές φωτογραφίες με υπέροχα κουρέματα... Και επειδή την Παρασκευή πάω να βάψω ρίζα, λέω να την πάρω την μεγάλη απόφαση και να τον αφήσω να κάνει τα μαγικά του γιατί η αλήθεια είναι πως έχει δίκιο.. Τα μαλλιά μου τώρα είναι χειρότερα από ποτέ και αμφιβάλω αν έχω την υπομονή να περιμένω να περάσει η άχαρη φάση που ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει... Άλλωστε, τέτοιος άνθρωπος ήμουν πάντα.. Προσπαθώ για κάτι, παλεύω, παλεύω, και όταν είναι σχεδόν έτοιμο με πιάνει ένα κάτι τις και τα βροντάω όλα στον αέρα.... Και λέμε για σοβαρά πράγματα τώρα.. Φανταστείτε τι θα γίνει με το μαλλί... Ανεβάζω λοιπόν μερικές φωτογραφίες από διάφορες φάσεις και περιμένω γνώμες... Ποιο να είναι το επόμενο στάδιο?




(Και δυο πολυαγαπημένες... Η φωτογραφία της βάφτισης μου με σούπερ φιόγκο και οι κοτσίδες μου... )



Sunday, February 27, 2011

Gastronomy and friends...

Απόγευμα Κυριακής.. Έξω κάνει κρύο.. Κανονικά.. Εχτές το βράδυ βγαίνοντας από τον Τηλέμαχο στην Κηφισιά γύρω στις 2 τα ξημερώματα έριχνε ένα ψιλό χιονόνερο που σχημάτιζε μια διάφανη παγωμένη κρούστα πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.. Πέρασα όμορφα αυτές τις μέρες.. Και παράξενα μαζί.. Είχαν γέλια πολλά και κουβέντες εξομολογητικές πάνω από αχνιστές κούπες καφέ ή γύρω από τραπέζια, είχαν εκπλήξεις ευχάριστες, είχαν όμως και θυμό πολύ, και τσακωμούς και πίκρα.. Παρόλα αυτά όμως, το aftermath πάλι κάπως τα κατάφερε και είναι θετικό.. Είναι η Πολυάννα σε συνδυασμό με τον σύμπαν που έχει τα δικά του σχέδια μάλλον, και όταν εμείς προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τα δικά μας ξεκαρδίζεται.. Τέλος πάντων.. 


Πϊσω στην χτεσινή βραδιά, ο Τηλέμαχος δεν είναι από τα μαγαζιά για τα οποία πετάω την σκούφια μου - πολυ κρέας στεγνό, χωρίς σαλτσούλες που κάνουν το φαγάκι πάντα πιο νόστιμο- όμως ο Γιώργος μας εντυπωσίασε τελικά με ένα πολύ νόστιμο ταρτάρ και με μια πειραγμένη "μαγειρίτσα" πηχτή και σερβιρισμένη πάνω σε ψημένες φέτες ψωμιού που ήταν so very yummy που τα εξαφάνισα και τα δύο με συνοπτικές διαδικασίες...


(To λατρεμένο Ivy πιο παρείστικο και cozy από ποτέ όπως το φαντάστηκε και το έκανε πραγματικότητα (ο επίσης λατρεμένος) Στέλιος Πενταρβάνης...)

Λίγες ώρες πριν, το μεσημέρι στο Ivy μαζί με τον Στέλιο, ξεκινήσαμε τις βότκες από νωρίς και δοκιμάσαμε τα καινούρια πιάτα δια χειρός Χρύσανθου Καραμολέγκου - ορίστε σας λέω και τις νέες "καυτές" συνεργασίες της πόλης πριν ακόμα ανακοινωθούν επισήμως- που ήταν απλά μαγικά.. Ο Χρύσανθος είναι ο πιο ταλαντούχος έλληνας chef και δεν το λέω επειδή είναι και φίλος μου.. Καταφέρνει να παίρνει τα πιο ταπεινά υλικά και να τα μετατρέπει σε αριστουργήματα.. Έτσι, ένα κομμάτι χαλούμι ήρθε ψημένο μέσα σε κόκκινο κρασί με τραγανές πιτούλες και ένα απίστευτο πέστο, τα ραβιόλια γεμισμένα με παρμεζάνα και προσούτο είχαν από πάνω ένα λάδι από δεντρολίβανο που τα απογείωνε και το ριζότο  επίσης με προσούτο και παρμεζάνα συν ένα touch ρόκας ήταν το καλύτερο που έχω φάει τον τελευταίο καιρό.. Δεν χρειάζεαι να είναι κανείς μάντης για να καταλάβει πως σε λίγο καιρό το αγαπημένο μου στέκι θα είναι ένα από τα πιο hot spots της πόλης για καλό φαγητό σε νορμάλ τιμές...

(H Fuga...)

 Βάλτε τώρα σε όλα αυτά και την Παρασκευή βράδυ  που πήγαμε στην Fuga, το ιταλικό εστιατόριο του Μεγάρου Μουσικής, και θα δείτε πως τρεις μέρες έτρωγα σαν γουρουνάκι (αλλά δεν μετάνοιωσα ούτε μια μπουκιά).. Θέλω καιρό τώρα να γράψω για την Fuga.. Θεωρητικά εμένα δεν έπρεπε καθόλου να μου αρέσει εκεί.. Πολύ κουλτουριάρικο το περιβάλλον και ο ιδιοκτήτης έχει και την Σπονδή.. Do the math και θα καταλάβετε πως το ότι τρελάινομαι να πηγαίνω - τρελαίνομαι πραγματικά όμως και με την πρώτη ευκαιρία πάω τρέχοντας-  κάτι πάει να πει... Δεν είναι μόνο που από τις τεράστιες τζαμαρίες η φωτισμένη Βασιλίσης Σοφίας σε κάνει να χαζεύεις όλη την ώρα σαν μπροστά σε έναν ζωντανό πίνακα, είναι και το φαγητό που είναι σούπερ νόστιμο και ταυτόχρονα σου κλείνει το μάτι πονηρά.. Η καρμπονάρα ας πούμε έρχεται με ένα ολόκληρο ποσέ αυγό επάνω που το σπας και το ανακατεύεις εκείνη την ώρα μόνος σου, και το αρνάκι που είναι τέλεια ψημένο πάντα, ροζ, συνοδεύεται από έναν πουρέ μελιτζάνας αέρινο και τραγανές πατατούλες του ονείρου.. Πλην όμως υπάρχει ο κανονικός πουρές πατάτας που είναι το highlight του μαγαζιού και το must συνοδευτικό για όλα τα πιάτα.. Ο ιταλός chef με το υπέροχο όνομα Πανταλέων! έχει δουλέψει χρόνια στην μπριγάδα του Joel Robuchon.... Και φυσικά ο πουρές δεν μπορεί να είναι στο επίπεδο του δασκάλου - που φτιάχνει απλά τον κορυφαίο πουρέ της γης- αλλά η συνταγή είναι η ίδια και σας διαβεβαιώ πως είναι από τους καλύτερους της Ευρώπης.. 


(Φωτογραφία του αυθεντικού διάσημου πουρέ του monsieur Robuchon..)

Ο Μάνος μας εξηγούσε την διαφορά, ο κύριος Robuchon χρησιμοποιεί για τον δικό του πουρέ ειδικό βούτυρο που φτιάχνεται αποκλειστικά και μόνο για εκείνον, εδική ποικιλία πατάτας που αγοράζει μόνο αυτός  (σε αναλογία 50-50 αυτά τα δύο) και φυσικά, τις διάσημες στους gourmet οπαδούς του σίτες τις οποίες παραγγέλνει σε ειδικό ράφτη!!!! Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο.. Ούτε φυσικά πως στην Fuga υπάρχει και η τέλεια πανακότα με σορμπέ από καφέ on top για μένα που δεν αγαπώ τις σοκολάτες, παρά μόνο σε ειδικές περιπτώσεις που έχουν να κάνουν μάλλον περισσότερο με την libido μου όπως θα έλεγε ο τρομερός γιατρός... 
Τέλος πάντων, στην Fuga δεν φάγαμε μόνο εννοείται, πιάσαμε και τις γνωστές κουβέντες μας και ξεσηκώσαμε όπως πάντα το μαγαζί με τα γέλια μας.. Η Doris που γέλασε μέχρι δακρύων τελικά, μου ορκίστηκε πως στο Λονδίνο η παρέα μας θα έκανε θραύση... Σαν δροσερό νεράκι στην έρημο θα μας έβλεπαν οι στεγνοί και σοβαροί βρετανοί που κατά βάθος όμως πεθαίνουν για λίγο χαβαλέ γι΄αυτό και το Momos ή το Elyse έχουν γράψει την δική του ιστορία στις εγγλέζικες νύχτες... Μάλιστα είχα και λίγο άγχος δεν σας το κρύβω γιατί στο διπλανό μας τραπέζι καθόταν η κυρία Νόνικα Γαληνέα με μια φίλη της και δεν θέλω να σας πω τι άκουσαν τα αυτιά τους.. Όμως σιγά μην μασάει η Νόνικα με την ζωή που έχει ζήσει από τέτοια.. Γι΄αυτό και όταν σηκώθηκε να φύγει μου έριξε μια χαμογελαστή- συνωμωτική ματιά, είμαι σίγουρη.. Νομίζω πως τελικά την διασκέδασε την κοβέντα μας όσο και εμείς.. 


 (Η πανακότα με το sorbet καφέ..)

Και για να κλείσω την περιγραφή ενός τριημέρου αφιερωμένου στην γαστρονομία - among others- θα σας πω ότι σήμερα έφτιαξα την καταπληκτική μου σούπα από μοσχάρι και λαχανικά.. Που έγινε σούπερ, χρησιμοποίησα και τα τελευταία δύο βιολογικά λεμόνια που μου είχαν μείνει και μοσχοβόλησε η κουζίνα.. Και ταίριαξε και ωραία με τον παγωμένο καιρό και με την διάθεση για cocooning που με τραβάει σαν μαγνήτης προς το κρεββάτι μου και το αφράτο παπλωματάκι μου για ένα απογευματινό χουζούρι με εφημερίδες, περιοδικά και την τηλεόραση να χαζοπαίζει στο background.. Και το βράδυ η Nova έχει το Ραντεβού στον Αέρα με τον George Clooney και μετά αν αντέξω λέω να δω και την τελετή των Oscar live.. 


(Η υπέροχη σουπίτσα μου...)


Υ.Γ. Φωτογραφίες δεν τράβηξα, είπα να μην κάνω πάλι τον γιαπωνέζο οπότε θα χρησιμοποιήσω ότι είχα και ότι βρω για να εικονογραφήσω το ποστ.. Και βέβαια, για να δείτε πως κανείς δεν με αφήνει να αγιάσω - κανείς όμως- εκεί που υπολόγιζα να ανεβάσω το ποστ και να πάω να κουκουλωθώ με ενημέρωσε ο Μάνος ότι βγήκε στην Φάρμα καινούριο αεροπλάνο ψεκαστικό - instant grow και πάω να το αγοράσω επειγόντως και να θερίσω όλα τα σπαρτά και τα orchards μου.. Αντίο ύπνε καλημέρα αγροτική ζωή.. Μόνο το να κλείσω μια εθνική οδό καίγοντας λάστιχα στα μπλόκα μου έχει μείνει για να μεταμορφωθώ στη τέλεια αγρότισσα... Καλό απόγευμα, καλή υπόλοιπη Κυριακή και πολλά, πολλά φιλιά...

Friday, February 25, 2011

What if I got it all wrong?

Αναρωτιέμαι.. Μερικές φορές όλα στην ζωή, οι σχέσεις, οι σκέψεις, οι φόβοι, οι ελπίδες, τα σενάρια, οι αλήθειες, τα ψέματα, οι υποψίες και οι βεβαιότητες μοιάζουν να φιλτράρονται μέσα από παραμορφωτικούς καθρέφτες... Σ΄αγαπώ και σου συγχωρώ όσα δεν πίστευα πως θα μπορούσα και θα άντεχα, σε λυπάμαι και μένω ενώ θα ήθελα να φύγω, σε βαριέμαι και όταν μου μιλάς κάνω λίστες μέσα στο κεφάλι μου και τσεκάρω ελλείψεις, σε θέλω και όταν έρχομαι να σε βρω νοιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου, με εκνευρίζεις και ότι μου λες μου ακούγεται στραβό... Προσπαθώ να είμαι καλή γιατί στο χρωστάω, κάνω την χαζή γιατί το θέλω και όχι γιατί είμαι, ελπίζω να μ΄αγαπάς γιατί χωρίς την αγάπη σου είμαι ανυπεράσπιστη, παλεύω να σε στηρίξω γιατί αν πέσεις θα πέσω μαζί σου και εγώ, θέλω να σε ξεχάσω αλλά κάτι βράδια είναι πολύ δύσκολα χωρίς εσένα, κάθε φορά που φεύγω λέω πως δεν θα ξανάρθω αλλά λέω ψέμματα, φοβάμαι να πω την αλήθεια γιατί δεν ξέρω αν θα την αντέξεις, ακούω τι μου λες αλλά δεν θέλω να το καταλάβω, φαντάζομαι αυτά που πρέπει για να αντέχω να ξυπνάω το πρωί, παίρνω αποφάσεις που ήλπιζα πως δεν θα χρειαζόταν να πάρω αλλά είναι αυτό που απαιτεί η περίσταση, θέλω να με πάρεις αγκαλιά αλλά δεν θα κάνω ποτέ το πρώτο βήμα, υποκρίνομαι γιατί έχω το ταλέντο να το κάνω, μου τελείωσες και τώρα δεν υπάρχεις καν στο σύμπαν μου... Κλαίω κρυφά γιατί νοιώθω ασφαλής μόνο όταν  γελάω, ακούω μουσικές και ταξιδεύω στο παρελθόν, ένα βράδυ με θύμωσες τόσο που σε χτύπησα, ονειρεύομαι γιατί δεν έπαψα ποτέ να είμαι παιδί, είμαι πολύ δυνατή και πολύ αδύναμη ταυτόχρονα, σε αφήνω να με πονάς because I like it rough, μπορώ να σ΄αγαπάω για πάντα αλλά να μην σε ξαναδώ ποτέ, σε έψαχνα και τώρα που σε βρήκα δεν ξέρω τι να σε κάνω, είμαι ξανθιά με μυαλό μελαχρινής, λάμπω όταν ξέρω πως με κοιτάζεις, έχω συμβιβαστεί πολύ περισσότερες φορές από όσες παραδέχομαι ακόμα και στον εαυτό μου, έχω μυστικά που θα σε έκαναν να κοκκινίσεις μέχρι τις ρίζες των μαλλιών σου, θέλω να με κερδίσεις αλλά κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να μην το καταφέρεις, ο πιο τρομακτικός ήχος που έχω ακούσει στην ζωή μου ήταν αυτός μιας πόρτας που έκλεινε... 


Όλη μας η ζωή μια παρτίδα.. Με τα χαρτιά ανοιχτά στο τραπέζι, με τους μπαλαντέρ κρυμένους στο μανίκι, με άξιους και ανάξιους συμπαίκτες και αντιπάλους, με μπλόφες, με πονταρίσματα που άλλοτε μας αφήνουν ταπί και άλλοτε μας στέλνουν σπίτι μας με όλες τις μάρκες στην τσέπη, με παγίδες, με ελπίδες και με εκείνον που έχει το ταλέντο να μετράει καλύτερα να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει.. But, what if I got it all wrong?

Υ.Γ. Και μέσα σ΄όλα αυτά, ευτυχώς που έχουμε συχνά πυκνά γύρω μας και ανθρώπους που έχουν χιούμορ και το χρησιμοποιούν.. Και μας αφιερώνουνε και ποστ...:-) Μιλ μερσί baby...

Thursday, February 24, 2011

Βροχή και steaks....

Σήμερα από το πρωί βρέχει τρελά και έτσι αποφάσισα να κάνω practice στο British style μου.. Γαλότσες, μεγάλη ομπρέλα και το πράσινο sheepskin μου που αντέχει στις κακουχίες και μέχρι τον καφέ στο Gaspar με την μαμά μου όλα πήγαν καλά.. Πέραν του ότι μου έφεραν το πιο λεπτό κρουασάν της γης μαζί με τον διπλό καπουτσίνο μου- κάτι σαν την Kate Moss της αρτοποιίας - ζαχαροπλαστικής- αλλά οκ, αυτά είναι πταίσματα μπροστά σε ότι ακουλούθησε... 

 (Δηλαδή πείτε μου.. Είναι αυτό κρουασάν κανονικού μεγέθους?)


Γιατί μετά είπα να πάω μια βόλτα από τον Βασιλόπουλο.. Με την μαγειρική να αποτελεί τελευταία το βαρόμετρο του mood μου, η τεράστια λαχτάρα που είχα από το πρωί για μια ζουμερή μπριζόλα με  πατάτες τηγανητές αλλά home made, όχι έξω που λόγω Τσικνοπέμπτης θα γίνεται το έλα να δεις,   σημαίνει πως όλα πάνε προς το καλύτερο.. Και πως το ηθικό μου ανεβαίνει ακόμα και αν δεν υπάρχει κανείς εμφανής λόγος στην πραγματικότητα για να συμβεί αυτό... Οπότε αφού φορτώθηκα με πέντε σακούλες ψώνια - οκ, αφού πήγα που πήγα χρειαζόμασταν και άλλα πράγματα - μια σακούλα με περιοδικά και άλλη μια με το φαγητό του Droopy, συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα κουβαλήσω όλα αυτά στο σπίτι κρατώντας την ομπρέλα εκτός και αν ήθελα να κάνω πέντε βόλτες από το αυτοκίνητο και πίσω, που δεν ήθελα... Και έτσι άφησα τις χαριτωμενιές, τα φορτώθηκα, πήρα και την ομπρέλα παραμάσχαλα και ξεκίνησα να τρέχω... Και φυσικά, έγινα παπί... Κανονικό παπί, με τα μαλλιά μου να στάζουν και το μπουφάν μου να έχει γίνει από ανοιχτό πράσινο, σκούρο κυπαρισσί.. 


 (Αυτή είναι παλιά φωτογραφία όπως καταλαβαίνετε αλλά την έβαλα για να δώσω τον τόνο...)


Και τώρα, αφού φόρεσα τις απαλές και ζεστές φορμίτσες σπιτιού και στέγνωσα και το μαλλί, σκοπεύω να ξαναβγώ από το σπίτι αύριο βράδυ που θα πάω από το αυτοκίνητο στο parking και από εκεί στο εστιατόριο που έχουμε κλείσει και πίσω.. Ούτε κομμωτήριο - την επόμενη εβδομάδα η ρίζα και το ρεκτιφιέ- ούτε τίποτα.. ΄Έτσι κι αλλιώς με τέτοια υγρασία ακόμα και το ίσιωμα θαύμα της Δώρας δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ.. Οπότε γιατί να τρέχω και να παιδεύομαι?


 (Να την ανεβάσω και εδώ αυτή την φωτογραφία που είχε μεγάλο σουξέ στο Facebook.. Οκ, φαίνομαι λίγο αλλήθωρη - που δεν είμαι καθόλου, αλήθεια σας λέω- αλλά εσείς δώστε βάση στην μπούκλα.. Που εννοείται ότι δεν κρατάει δεύτερη μέρα ούτε με καλό καιρό όχι με βροχές και καταιγίδες, αλλά είναι πολύ φιν φον που λέει και Δέσποινα, έτσι δεν είναι?)

Όσο για το βράδυ, αφού ετοιμάσω τις μπριζόλες και τα υπόλοιπα (πήρα και κάτι μοσχαρίσια λουκάνικα που μου φάνηκαν πολύ yummy και ένα ωραίο, χοντρό κομμάτι φιλέτο) θα αράξουμε στον καναπέ και θα δούμε ταινίες.. Και αν συνεχίσει έτσι η βροχή θα έχουμε παρέα και τον Άρι ο οποίος εχτές μου είπε πως σήμερα αντί για λεφτά ήθελε να του δώσω λουκάνικα και μπύρες για ένα BBQ που ετοιμάζουν στο σπίτι ενός φίλου του αλλά μάλλον βλέπω να το αναβάλουν για όταν θα έρθουν καλύτερες μέρες... Το τέλειο πρόγραμμα δηλαδή μια που ο Μάνος μου υποσχέθηκε πως θα ανοίξει και ένα από τα κόκκινα κρασιά που μου αρέσουν οπότε θα νυστάξω κιόλας και θα πάω για ύπνο νωρίς, και πανευτυχής..:-)
Αυτά για σήμερα και να έχετε μια υπέροχη μέρα.. Και για όσους αποφασίσετε να τσικνίσετε εκτός, καλή διασκέδαση και καλή υπομονή σας εύχομαι.. Σήμερα από πλευράς σέρβις θα είναι μια δύσκολη μέρα φαντάζομαι.. Φιλιά...

Wednesday, February 23, 2011

Παράξενες ισορροπίες...

Είμαι αγχωμένη.. Κάνω πράγματα για να τα κάνω και λειτουργώ μηχανικά, φορώντας πάντα το λαμπερό μου χαμόγελο που είναι η καλύτερη πανοπλία της γης, αλλά μέσα μου τρέμω... Καιρό τώρα βλέπω τις ισορροπίες μου να τρίζουν, και κάνω φούρλες σαν πρίμα μπαλαρίνα που δεν είμαι καθόλου για να τις κρατήσω σταθερές.. Και όλο και συχνότερα νοιώθω σαν εκείνους τους ζογκλέρ  που παίζουν με τις κορίνες και τους κρίκους και κάνουν πρόγραμμα και το κοινό ενθουσιάζεται, ενώ εκείνοι μέσα τους τρέμουν μην τους έρθουν όλα ξαφνικά στο κεφάλι και βρεθούν εκτός σκηνής...

Μέσα στην δική μου "παιδικη " φαντασία, η ζωή μου παρομοιάζεται άνετα με το τσίρκο...Έχει και φώτα, και μπαλόνια, και μουσικές, και ροζ μαλλί της γριάς, και ελέφαντες που σκαρφαλώνουν πάνω σε χρωματιστά σκαμνάκια.. Και ακροβάτες που κάνουν νούμερα επικίνδυνα χωρίς δίχτυ ασφαλείας και μαγνητίζουν το κοινό, και κλόουν με κόκκινες μύτες που κάνουν μικρούς και μεγάλους να ξεκαρδίζονται ακομα και αν οι ίδιοι από μέσα τους κλαίνε, και μαχαίρια που καρφώνονται με φόρα πάνω από τα κεφάλια των ντυμένων στα λαμέ κοριτσιών χωρίς να αστοχούν ποτέ.. Και κονφερασιέ που λέει ανέκδοτα και παρουσιάζει τους καλλιτέχνες, και φωτογράφους που σε τραβάνε να κρατάς αγκαλιά την μαιμού, και τέντες με ρίγες που μέσα κρύβουν έναν άλλο, παράλληλο κόσμο.. Και έχει και τίγρεις, και θηριοδαμαστή με μαστίγιο και καρέκλα που κάνει τα θηρία να υποκλίνονται και ελπίζει πως δεν θα έρθει η ώρα που θα τον κόψουν λωρίδες live, μπροστά στα άναυδα μάτια ενός κοινού που διψάει για θέαμα.. Καμιά φορά και για αίμα...



Αν πάλι η ζωή μου ήταν παραμύθι θα είχε σίγουρα πριγκίπισσα και στοιχειωμένο κάστρο, θα είχε κακιά μάγισσα με κρεατοελιά στην μύτη, νάνους με κόκκινα σκουφιά που θα περπατάνε με χόπλες, θα είχε άσπρα άλογα και πρίγκιπες με αστραφτερές στολές, και σκούπες που πετάνε, και μαγικά χαλιά.. Και καθρέφτες που μιλάνε, και καπνούς χρωματιστούς, και φίλτρα με βάση τα κοκκαλάκια της νυχτερίδας,  και μια φασολιά που φτάνει μέχρι τον ουρανό, και ζαχαρόσπιτα, και βατράχους που τους φιλάς και γίνονται βασιλιάδες και μετά τους φιλάς άλλη μια και εξαφανίζονται, και κολοκύθες που τις σέρνουν ποντικοί, και γυάλινα γοβάκια.. Και δράκο φυσικά που στο τέλος μπορεί να γίνει φίλος σου αλλά μπορεί και να σε φάει...



Όμως η ζωή μου δεν είναι παραμύθι.. Ούτε τσίρκο.. Γιατί τα παραμύθια έχουν συνήθως μάγια που λύνουν τα προβλήματα και το τσίρκο έχει την νομαδική ζωή που σήμερα σε φέρνει εδώ και αύριο σε πάει παρακάτω.. Και τα δυο έχουν αυτή την αίσθηση του συναρπαστικού και του αναπάντεχου.. Ενώ η αληθινή ζωή, αυτή που ζούμε όλοι, έχει όλα τα παραπάνω, τους δράκους και τις τίγρεις δηλαδή, και όλα τα ακροβατικά και τις φούρλες  που πρέπει να κάνεις θέλεις δεν θέλεις για να μπορείς να διατηρείς την ισορροπία σου μέσα και έξω, αλλά στην κορύφωση του έργου, αντί να πέφτει η αυλαία και οι καλλιτέχνες να βγαίνουν για την αποθέωση, οι πόρτες κλείνουν και οι δρόμοι στενεύουν και αντί να δραπετεύσεις προς το ηλιοβασίλεμα και το ουράνιο τόξο παρέα με το πυθάρι με τα νομίσματα, πρέπει να μείνεις εδώ και να παλέψεις για να κρατήσεις αυτά που έχεις, όπως τα θέλεις ή σχεδόν..



Βλέπετε, το καλύτερο κομμάτι των παραμυθιών και του τσίρκου είναι πως δεν έχουν εκπτώσεις.. Ούτε συμβιβασμούς.. Εκεί what you see is never what you get αλλά κανείς δεν έχει πρόβλημα γιατί όλοι πληρώνουν για να χαρούν την αυταπάτη..

Καλημέρα και φιλιά..

Υ.Γ. Το τραγούδι κλασσικό από μια υπέροχη ταινία.. Δεν έχει σχέση με το τσίρκο φυσικά ούτε με τα παραμύθια, όμως είναι αυτό που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που σκέφτομαι αποδράσεις και ταξίδια.. Και εκείνο το συναίσθημα που για μένα είναι πολύτιμο όσο και το οξυγόνο που αναπνέω.. Της ελευθερίας... Ο αέρας να μου ανακατεύει τα μαλλιά,  ο χρόνος όλος δικός μου, οι προοπτικές όλες ανοιχτές, και μπροστά μου  ένας καινούριος δρόμος.. Και μια διαδρομή που δεν την έχω ξανακάνει και θέλω πολύ να την περπατήσω.. 

UPDATE: Θα με συγχωρέσετε ελπίζω που θα κλείσω τα σχόλια.. Σε αυτό το συγκεκριμένο ποστ θα ήθελα τελικά να μείνει μόνο ότι καταλάβει ο καθένας, χωρίς επεξηγήσεις.. Αυτά που αφήσατε ήδη τα κρατάω για μένα.. Και σας ευχαριστώ πολύ (ξέρετε εσείς)... Φιλιά..


Tuesday, February 22, 2011

Μαθήματα αυτογνωσίας...

Το σπίτι μυρίζει Eau Rouge -  το αγαπημένο μου spray εσωτερικών χώρων- και το καλοριφέρ επιτέλους λειτουργεί ξανά γιατί την Κυριακή που είχε χαλάσει την πέρασα κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου σαν εσκιμώος... Σήμερα δεν βγήκα καθόλου, έκανα μερικές δουλειές τύπου οικοκυρικά, μαγείρεψα φασολάδα με bacon που είναι η αγαπημένη των αγοριών μου, έπαιξα Φάρμα - τα orchards μου αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο- και αργότερα θα διαβάσω τα περιοδικά μου που έχουν μαζευτεί στοίβες πια (ακόμα και το Delicious το έχω τόσες μέρες εδώ και δεν το έχω κάν ανοίξει) και θα χουζουρέψω στον καναπέ βλέποντας NCIS Los Angeles και Hawaii 5-0.. Μια χαλαρή ημέρα που δεν ήταν όμως όσο ήρεμη θα ήθελα... Συζητούσαμε με την Μαρία νωρίτερα στο τηλέφωνο για το πόσο ανάγκη έχουμε και οι δύο να ξαναβάλουμε τις ζωές μας σε τάξη.. Η κάθε μια έχει τα δικά της προβλήματα αλλά η βάση παραμένει κοινή.. Χρειαζόμαστε ηρεμία για να μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε  τις προτεραιότητες μας και να ξεσκαρτάρουμε αυτά που μας κουράζουν και απομυζούν την ενέργεια και τον χρόνο μας..


Μεγάλη ιστορία το ξεσκαρτάρισμα στην ζωή... Μαζεύονται με τον καιρό άνθρωποι, σχέδια, υποχρεώσεις και συνήθειες, που κάποια στιγμή μπουκώνουν το σύστημα και πρέπει να αρχίσεις να αφαιρείς.. Να αναγνωρίζεις τι είναι βασικό για να είσαι καλά και τι όχι.. Να κρατάς αυτά που σου κάνουν καλό και σε βοηθάνε να πας παρακάτω και τα υπόλοιπα να τα αφήνεις πίσω σου..
Για μένα αυτό το ξεσκαρτάρισμα φέτος είχε να κάνει περισσότερο με ανθρώπους.. Σε πρώτη ανάγνωση.. Γιατί διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις είχε να κάνει με την ανάγκη μου να επιβεβαιώνομαι μέσα από ανθρώπους που είναι δύσκολοι και δυσλειτουργικοί.. Όσο περισσότερο τόσο πιο δύσκολο το project, άρα τόσο μεγαλύτερη η χαρά του να το καταφέρω.. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με τεράστια προβλήματα κάτω από την γυαλιστερή επιφάνεια και με την απόρριψη από τον πατέρα μου σε πρώτο πλάνο μέσα μου για πολλά χρόνια, μου πήρε ατελείωτες ώρες αυτογνωσίας και Χοϊμέ για να καταλάβω πως αποφάσισα κάποια στιγμή να πάρω εκδίκηση από τον μπαμπά μου καταστρέφοντας το πιο πολύτιμο του απόκτημα.. Εμένα.. Και χρειάστηκε πολύς κόπος και πολύς δρόμος για να μπορέσω να καταλάβω τους μηχανισμούς που είχα αναπτύξει και να τους αναγνωρίσω.. Και να πάψω να παλεύω μια μάχη που ήταν χαμένη από την αρχή.. 


Όταν συνθηκολόγησα με το ότι δεν θα έβρισκα το δίκιο μου τελικά ποτέ - κυρίως γιατί και να το έβρισκα δεν θα άλλαζε τίποτα από τα όσα είχαν συμβεί μέσα μου -  μηχανικά άρχισα να ψάχνω για καινούριες σταυροφορίες.. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο, αυτή είμαι, και δεν αλλάζει η ιδιωτική μας λογική, απλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της και να αναγνωρίζουμε τα παιχνίδια που παίζουμε με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας και τις παγίδες που στήνουμε για να πέσουμε μέσα.. Και είναι τεράστια ανακούφιση έστω και αυτό.. Να ξέρεις πως όσα σου συμβαίνουν είναι επεισόδια του σεναρίου που γράφεις εσύ και όχι πράγματα που αποφασίζου για σένα η τύχη και οι συνθήκες..


Και έτσι πάντα θα ψάχνω στην ζωή μου για τα δύσκολα, τα σκοτεινά και τα δυσλειτουργικά,  αυτά που έχω μάθει να αναγνωρίζω με την μία σαν τα σκυλιά που ανακαλύπτουν τις τρούφες στο δάσος.. Γιατί μ΄αυτά μεγάλωσα και αυτό ήμουν και εγώ για χρόνια.. Και εξακολουθώ να είμαι βαθιά μέσα μου ακόμα και σήμερα.. Και άλλες φορές κάνω μια διαφορά και αφήνω ένα αποτύπωμα φωτεινό σε μια ζωή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που άφησαν κάποιοι τα δικά τους αποτυπώματα πάνω σε μένα, και άλλες αποτυγχάνω και πάω παρακάτω όταν κουραστώ να παλεύω με τους ανεμόμυλους και να με κερδίζουν μονίμως.. 


Και όταν με ρωτάνε καμιά φορά γιατί δεν σταματάω πια, γιατί δεν αφήνω τους ανθρώπους να περνάνε χωρίς να με αγγίζουν και χωρίς να παίρνουν κομμάτια μου στο διάβα τους, λέω την αλήθεια.. Πως αυτό το πάρε δώσε στο τέλος της μέρας, μέχρι σήμερα, έχει αποτέλεσμα θετικό.. Μου έχει φέρει στην ζωή μου ενέργεια, μου έχει φέρει ανθρώπους που έμειναν, στιγμές που τις θυμάμαι, σημάδια που τα αγαπάω και μαθήματα που με κάνουν αυτό που είμαι σήμερα.. Ότι είμαι.. Και πως σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο κλειστός και πιο καχύποπτος, η αποδοχή και η εμπιστοσύνη είναι το καλύτερο που μπορείς να προσφέρεις σε εκείνους που σε νοιάζουν.. Και είναι δώρο που συνήθως στο επιστρέφουν.. Με τρόπους μαγικούς.. Και ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, και κάποιοι πρέπει να μείνουν πίσω και εσύ να προχωρήσεις, αυτό που παίρνεις μαζί σου είναι όμορφο.. Γιατί έχει να κάνει με το ότι εσύ έκανες το καλύτερο που μπορούσες, και ας μην ήταν αρκετό...


Με αυτές τις σκέψεις, και με κάποια πράγματα που με έβαλαν στην διαδικασία σήμερα  να αναρωτηθώ για τα πως και τα γιατί ενός κομματιού της ζωής μου, πάω να συνεχίσω την μέρα μου που παρόλα αυτά, ήταν εποικοδομητική.. Γιατί τελικά αυτό που έχει σημασία είναι πως εγώ πάντα θα δίνω και εμπιστοσύνη και αποδοχή στους ανθρώπους στους οποίους θα ανοίγω την πόρτα της ζωής μου, και πάντα θα τους θεωρώ όλους εντάξει μέχρι να μου αποδείξουν πέρα από κάθε αμφιβολία πως δεν είναι.. Και αυτό μπορεί να με κάνει Πολυάννα, και ξανθιά, και μπορεί να δίνει και λάθος μηνύματα καμιά φορά γιατί με περνάνε και για χαζή ενώ δεν είμαι καθόλου αλλά δεν με πειράζει.. Γιατί εγώ ξέρω τι είμαι.. Και τι θέλω, και ποια είναι τα σημαντικά στην ζωή μου, και τι είναι αυτό που ελπίζω για το μέλλον μου.. Και με ποιον τρόπο θα το κάνω να συμβεί.. Και νομίζω πως το ξέρουν και όσοι πρέπει.. Και αυτό μου είναι αρκετό..

Υ.Γ. Το σημερινό κομμάτι δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις ιστορίες των προηγούμενων εβδομάδων.. Δεν αφορά κανέναν ειδικά, και σίγουρα δεν αφορά ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου και σχεδόν δεν την ακούμπησαν σε ουσία και περιεχόμενο..  Είναι αν θέλετε μια περίληψη από ένα μάθημα αυτογνωσίας.. Και έχει να κάνει κυρίως με μένα και αυτά που προσδοκώ.. Και με ένα ξεκαθάρισμα που πρέπει να γίνει κάποια στιγμή για να πάνε τα πράγματα παρακάτω, προς όποια κατεύθυνση, για να μπορέσω να ξεχωρίσω, να διαλέξω και να αφοσιωθώ σε αυτά που μπορούν να αλλάξουν την ζωή μου ουσιαστικά.. Και μαζί να κάνουν μια έστω μικρή διαφορά και στις ζωές εκείνων που ζουν γύρω μου...

Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά..

Monday, February 21, 2011

Αλλαγή....(Updated)

Σε λίγο θα είναι πια Δευτέρα.. Και θέλω να γράψω κάτι, έστω και μικρό, για να αλλάξει η διάθεση και η καινούρια εβδομάδα να ξεκινήσει με κάτι χαρούμενο, ροζ και αισιόδοξο.. Σαν το σημερινό μεσημέρι στο Ivy με τον Μάνο, τον Άρι, τον Στέλιο, την Μάρθα και τον Άλκη που κύλησε με γέλια δυνατά, και σχέδια για το  επόμενο σαββατοκύριακο, και κουβέντες απίστευτες, και έκανε το μυαλό μου να ξεκολήσει από το γκρί και να πάει παρακάτω.. Μέχρι την επόμενη φορά που κάτι θα γίνει και θα μου γυρίσουν οι διακόπτες, όμως ελπίζω και εύχομαι πια να τελειώνει αυτή η ιστορία εδώ και να ξαναγυρίσουμε όλοι πίσω στις ζωές μας και στην ησυχία μας...


(Η φωτογραφία είναι του Βαγγέλη Πατεράκη.. Την δανείστηκα από το Facebook και όπως μπορείτε να φανταστείτε, λατρεψα τα χρώματα της...)

Άλλωστε, η αλήθεια είναι πως ήταν ένα σαββατοκύριακο πολύ ιδιάιτερο αυτό που πέρασε, με στιγμές μαγικές... Σαν το απόγευμα της Παρασκευής που καθίσαμε με τον Πέτρο για ώρες οι δυο μας στην αυλή της Παλιάς Αγοράς σχεδόν αγκαλιά με μια σόμπα - για να μπορούμε να καπνίζουμε- με την καταιγίδα να δημιουργεί ένα απίστευτο background για μια κουβέντα που τα είχε όλα... Επαγγελματικό προσανατολισμό, κουτσομπολιά, γκομενικά και πλάνα για ένα ταξίδι στο Λονδίνο.. Στο οποίο θα περάσουμε μαγικά το ξέρω, έχουμε ζήσει ένα καλοκαίρι ολόκληρο στο νησάκι πριν μερικά χρόνια μαζί στο ίδιο σπίτι, που το θυμόμαστε ακόμα και γελάμε συνωμωτικά, και ο αγαπημένος φίλος και πρώην διευθυντής μου θα είναι η ιδανική παρέα αλητείας για την πόλη που τόσο αγαπώ... Μαζί του θα κάνω όλα όσα δεν μπορώ να κάνω με τον Μάνο, την Μαρία , την Doris ή τον Π. Κυρίως γιατί έχουμε τα ίδια μυαλά, μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις για  την απόλαυση,  έχουμε ζήσει τις ίδιες θρυλικές εποχές έστω και με διαφορά λίγων χρόνων,  και αγαπάμε το παιδί μέσα μας με το ίδιο πάθος... Και γιατί ξέρουμε όταν έρθει η ώρα να παραχωρούμε ο ένας στον άλλο τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται..;-)





(Παρασκευή βράδυ, η Κηφισίας φωτογραφημένη μέσα από τζάμι του αυτοκινήτου..)

Aργότερα, Παρασκευή βράδυ στο Base Grill με  τον Μάνο, την Ελένη, τον Βαγγέλη, την Μιλένα και τον Δημήτρη τα αυγά που περίμενα πως και πως ήταν καλύτερα από ποτέ, το κρέας του ονείρου και το κοινό όσο αλλοπρόσαλο περιμένει κανείς από μια ταβέρνα στο Μπουρνάζι που έχει γίνει talk of the town... Σε ένα τραπέζι η Δήμητρα Γαλάνη με την παρέα της, σε ένα άλλο τα παιδιά του Solymar, πίσω μας μια παρέα με τα πιο stylish εξήντα- κάτι ζευγάρια Β.Π. που έχω συναντήσει τελευταία και στο ενδιάμεσο ο ντόπιος πληθυσμός.. Μαγικό σκηνικό, σαν τα πάρτι του Λάκη το καλοκαίρι στην Φτελιά με το πιο σωστό σε αναλογία και ενδιαφέρον σε άποψη crowd ever.. Δεν είναι να απορεί κανείς πως παρόλο το ξενύχτι της προηγούμενης μέρας στο Villa, μας βρήκε πάλι το ξημέρωμα με το ποτό στο χέρι, αυτή την φορά στο BaRouge ...



 (Τα διάσημα αυγά του Base Grill... Όταν ήρθαν στο τραπέζι ήθελα να τα σφίξω στην αγκαλιά μου σαν χαμένο συγγενή...)

Το Σάββατο ήταν πιο ήσυχο, με έναν καφέ στο Ivy με την Κατερίνα που ξεκίνησε κατά τις 12 και τελείωσε με late lunch γύρω στις 6 το απόγευμα... Και με μια κουβέντα που είχε και δύσκολο κομμάτι, αλλά που κυρίως είχε γέλιο και χαβαλέ και ανυπομονώ να την ξανακάνω το συντομότερο.. Επιστρέφοντας στο σπίτι με μια στάση στο αεροδρόμιο για να παραλάβω μια άφιξη που περίμενα ανυπομόνως, ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα από μια φίλη που αγαπώ πολύ και εκτιμώ απεριόριστα με έκανε χάλια .. Όχι ότι έφταιγε εκείνη φυσικά που προσπάθησε η γλυκιά μου να με παρηγορήσει όσο περισσότερο μπορούσε, αλλα το θέμα ήταν ..ακανθώδες  και τελικά κατέληξε σε δάκρυα, εκνευρισμό και το χτεσινό ποστ.. Και  σε έναν ταραγμένο ύπνο.... Ευτυχώς ήρθε η πρωινή κουβέντα με τον Μάνο που όπως πάντα, με τον τρόπο του έβαλε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.. Και με έκανε να χαμογελάσω ξανά γιατί τελικά, η μεγαλύτερη ασπίδα στην ζωή μου θα είναι πάντα ο άντρας μου.. Που μπορεί να είναι  ο πιο ήρεμος και ευγενής άνθρωπος που ξέρω αλλά η αλήθεια είναι πως όταν νευριάσει- και ευτυχώς νευριάζει πάρα πολύ σπάνια πιστέψτε με- δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλος στον κόρφο εκείνου που διανοήθηκε να τον ενοχλήσει...

Και έτσι, ήρθε η Δευτέρα.. Και παρόλο που δεν έχω ακούσει καθόλου ειδήσεις και την ΕΜΥ και δεν έχω ιδέα τι καιρό θα κάνει, εγώ ελπίζω να έχει λιακάδα, τουλάχιστον μέσα.. Και να κρατήσει γιατί κουράστηκα να μιζεριάζω και να χαλιέμαι και να βγαίνω από τον δρόμο μου... Και έχω μια τεράστια ανάγκη να περάσω καλά παρέα με ανθρώπους που αγαπώ πολύ... Σας φιλώ γλυκά λοιπόν, και σας εύχομαι καληνύχτα και...  καλημέρα.. 

UPDATE: Δευτέρα βράδυ και οργανώνουμε girl's night στο Qor.. Η Στέλλα έχει έρθει μόλις από Θεσσαλονίκη και θέλει sushi στην Κηφισιά.. Οι επιλογές δεν είναι πολλές, κάνουμε την καλύτερη, αλλά το μαγαζί πρέπει να είναι το μόνο στην Αθήνα που δεν πιάνουν καθόλου τα κινητά... Όχι ότι μας πολυνοιάζει, τρώμε συμπαθητικά, γελάμε πολύ, κουβεντιάζουμε για τα.. γνωστά, πίνουμε κρασί, βότκα και cocktails και τελικά, μας αφήνουν και να καπνίσουμε... Τέσσερις γυναίκες ξεσηκώσαμε ένα μαγαζί ολόκληρο, με την καλή έννοια.. :-) Όταν βγαίνουμε να πάρουμε τα αυτοκίνητα βρέχει καρέκλες... Στην διαδρομή ακούω Μπλέ στο ραδιόφωνο, οι καθαριστήρες ίσα που προλαβαίνουν την βροχή, και μόλις μπαίνω σπίτι, μέχρι να χαζέψω λίγο τα μελάκια μου και να στείλω και ένα μήνυμα στο Facebook, χτυπάει το κινητό μου και με ξεσηκώνουν να ξαναφύγω... Οι νύχτες στην Αθήνα ξαφνικά μοιάζουν να μην τελειώνουν εύκολα.. Καλό είναι αυτό..:-)

Sunday, February 20, 2011

Απολογισμοί και μαθήματα...

Γράφω βιαστικά μερικές γραμμές πριν πάω να κοιμηθώ μετά από μια μεγάλη, δύσκολη μέρα.. Είμαι κουρασμένη, στεναχωρημένη, πικραμένη και η διάθεση μου ανεβοκατεβαίνει σαν βαρόμετρο από το ροζ στο μαύρο τόσο συχνά πια που απλά αφήνομαι στις εξελίξεις και ελπίζω πως κάποια στιγμή όλα θα σταθεροποιηθούν.. Στο φως... Τον τελευταίο καιρό μαθαίνω όλο και συχνότερα πράγματα που με χαλάνε... Άνθρωποι που τελικά με αγαπάνε και με εμπιστεύονται περισσότερο απ΄ όσο φανταζόμουν και απ΄όσο περίμενα - άνθρωποι έξω από τον κλειστό, μικρό κύκλο των κολλητών μου- επικοινωνούν μαζί μου για να μου πουν ο καθένας με τον τρόπο του αυτό που ήξερα πάντα.. Πως τελικά όλοι κρινόμαστε από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις στην ζωή μας.. Και το ήθος, ο πολιτισμός και η καλλιέργεια μας αποδεικνύονται από τις πράξεις μας και όχι από τις θεωρίες που αναπτύσουμε κατά καιρούς ή από την  εικόνα που νομίζουμε πως δίνουμε προς τα έξω.. Και επειδή φαντάζομαι πως για κανέναν δεν είναι απλό να ανακατευτεί σε ιστορίες που δεν τον αφορούν και να πάρει θέσεις που δεν έχει λόγο να πάρει, τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γιατί ξέρω πως κάνουν μια  υπέρβαση..:-)

Δεν μου είναι εύκολο να μαθαίνω όσα μαθαίνω και να μην αντιδρώ.. Και η αλήθεια είναι πως έχω κλάψει πολύ, πως έχω ταραχτεί πολύ,  και  πως δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ούτε άνετη είμαι ούτε αδιάφορη γιατί έχω μάθει στην ζωή μου να μην ακυρώνω τις επιλογές μου όταν δεν με βολεύουν ή δεν μου βγαίνουν όπως τις φαντάστηκα.. Και με πειράζει να βλέπω πόσο έξω έπεσα στην κρίση μου και πόσο χαζά εμπιστεύθηκα ανθρώπους που δεν έπρεπε.. Όμως είμαι μεγάλο παιδάκι και θα το ξεπεράσω.. Θα πληρώσω τις συνέπειες  του ότι διάλεξα λάθος - ήδη τις πληρώνω και μάλιστα πολύ ακριβά- και θα πάω παρακάτω.. Με την σιγουριά πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και πως ότι και να γίνεται σήμερα, στο τέλος ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει.. Και εγώ, έχω ήσυχη την συνείδηση μου γιατί από μένα, όλοι οι άνθρωποι που πέρασαν από την ζωή μου, για λίγο ή για πολύ, πήραν κυρίως γέλιο, χαρά, καλή ενέργεια και όμορφες στιγμές.. Και δεν λέω πως είμαι τέλεια φυσικά, έχω κάνει και εγώ τα λάθη μου, και έχω φερθεί και άσχημα και άδικα ίσως.. Αυτό που δεν έκανα όμως ποτέ, και δεν θα το κάνω ούτε σήμερα ούτε στο μέλλον, είναι να φτύνω εκεί που έτρωγα μέχρι πριν από λίγο, να ακυρώνω τα όσα έζησα άσχημα ή όμορφα και να εκθέτω ή να κατηγορώ ανθρώπους που ήταν μέρος της ζωής μου...  Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει να δείχνω ηλίθια πάντως  ακόμα και έτσι, και με το mood μου γκρίζο και φθινοπωρινό, εγώ θα κοιμηθώ ήσυχα το βράδυ.. Γιατί δεν έχω επιδιώξει το κακό κανενός , δεν έχω πει (παρόλα αυτά)  κακή κουβέντα για κανέναν, δεν έχω μεταφέρει τα μυστικά ή τα άπλυτα σε κανέναν για κανέναν, και δεν έχω επιχειρήσει να δημιουργήσω πρόβλημα στην ζωή, στις σχέσεις και στην οικογένεια του οποιουδήποτε.. Και αυτό κάτι λέει...
Καληνύχτα...

Friday, February 18, 2011

Φιλίες και σεξ...

Πρωινό στο Hampton's μετά από ένα απίστευτο ξενύχτι.. Με την Μαρία και την μαμά μου.. Γελάμε, ξορκίζουμε έννοιες και προβλήματα, και αργότερα η μαμά μας αφήνει και μένουμε οι δυο μας... Για λίγο ξαναγυρίζουμε πίσω στον χρόνο, όταν ήμασταν πολύ πιο ανέμελες και ανυποψιάστες για αυτά που θα συνέβαιναν στην ζωή μας, και είναι απίστευτο πως όλα όσα έχουμε περάσει αυτά τα χρόνια, που είναι πάρα πολλά πια (και τα χρόνια και αυτά που  έχουμε περάσει) τα περνάμε παράλληλα, με διαφορά πάντα ελάχιστης φάσης....  Σαν να μας προετοιμάζει το σύμπαν και πατάμε μονίμως η μια στ΄αχνάρια της άλλης.. Γκομενικά, γάμοι, χωρισμοί, χαρές, λύπες, κουμπαριές, τσακωμοί, ακόμα και τα παιδιά μας με έξι μήνες διαφορά τα κάναμε.. Και πάντα, πάντα όμως, στηρίζαμε η μία την άλλη με πάθος.. Και αυτή είναι μια από τις σημαντικότερες αποσκευές της ζωής μου και η μόνη που ξέρω πια με βεβαιότητα πως θα με συντροφεύει για πάντα μια που ο  Άρις θα έχει σύντομα την δική του ζωή και ο Μάνος πάντα μπορεί να πάθει coup de foudre και να πάει παρακάτω..


Είναι μεγάλο πράγμα οι φιλίες στην ζωή.. Οι σχέσεις γενικότερα, αλλά για μένα οι φιλίες είχαν πάντα μια άλλη βαρύτητα και μια άλλη αξία.. Ίσως γιατί κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, στα γκομενικά μου περιμένω πάντα ένα απρόοπτο τέλος και ο γάμος ένα είδος γκομενικού είναι και αυτός... Εχτές το απόγευμα είχα μια τέτοια συζήτηση, για γκομενικά εννοώ, στο Ivy με δυο φίλες που κράτησε έξι ολόκληρες ώρες από τις οποίες τουλάχιστον τις τέσσερις ξεκαρδιζόμασταν... Οι άντρες δίνουν τεράστια βαρύτητα στο σεξ, αυτό ήταν το συμπέρασμα, και με μια καλή πίπα μπορείς να σύρεις καράβι.. Βέβαια αυτά που ονειρεύονται οι περισσότεροι είναι άλλα, κάτι menages a trois για να το θέσω κομψά και κάτι παράξενα σεξάκια διαστροφικά και περίεργα αλλά είναι κρίμα που η μεγάλη πλειοψηφία δεν έχει τα κότσια να τα ζητήσει... Κάποτε - πολύ παλιά λέμε,  γιατί  τώρα είμαι μεγάλη γυναίκα πια -  ένας αγαπημένος μου είχε την καταπληκτική συνήθεια να μου στέλνει αναλυτικά γραπτά μηνύματα για το τι ακριβώς ήθελε να μου κάνει, και είχε τεράστια φαντασία και επινοητικότητα ο γλυκός μου, και το έβρισκα απίστευτα ενδιαφέρον και ανακουφιστικό.. Όχι μόνο γιατί πήγαινα τελικά να τον συναντήσω σαν hovercraft αλλά και γιατί μου έδινε την αβάντα να του ζητάω και εγώ αυτά που ήθελα ακριβώς και να μην νοιώθω σαν να προσπαθώ να παρκάρω τριαξονικό σε θέση για Autobianchi...  
Γενικά μιλώντας, νομίζω ο απλούστερος τρόπος για να χαρεί κανείς το σεξ είναι να το έχει στο μυαλό του σαν αυτό που είναι πραγματικά.. Ένα παιχνίδι μεταξύ συναινούντων ενηλίκων.. Τα υπόλοιπα είναι mind and power games που μπορεί να δώσουν άλλο τόνο και ενδιαφέρον στο όλο concept αλλά οι κανόνες βάσης παραμένουν οι ίδιοι..  Οπότε εκφραστείτε ελεύθερα βρε κουτά αγόρια...  Αν μας προετοιμάσετε όπως πρέπει και μας ζητήσετε αυτό που θέλετε στο κατάλληλο timing και με τον σωστό τρόπο, μπορείτε να μας βάλετε να κάνουμε τα πάντα.. Να μας κρεμάσετε από τον πολυέλαιο να κάνουμε σβούρες που λέει ο λόγος.. (Δηλαδή εμένα  ειδικά όχι γιατί δεν ξέρω αν θα άντεχε το δόλιο το φωτιστικό, αλλά you got the point.) Και όχι, το να σπρώχνετε το κεφάλι μας προς τα κάτω με νόημα δεν είναι αυτό που εννοώ.. Αλλά καθόλου όμως...

Και βέβαια, μετά από μια τέτοια κουβέντα και αρκετές βότκες με πάγο χωρίς λεμόνι, δεν ήθελα και πολύ για να βρεθώ αντί για το κρεββάτι μου, στο Villa.. Με τον Πέτρο να μου αναπτύσει την θεωρία του για τις γυναίκες που θέλουν μόνο να περνάνε καλά χωρίς δεσμεύσεις - είναι urban legend  κατά την άποψη του- και για τα fuck buddies που τελικά καταλήγουν να θέλουν να τον παντρευτούν.. Εγώ άκουγα και δεν μιλούσα πολύ, έχω την δική μου θεωρία για αυτά τα θέματα και σιχαίνομαι την ιδέα του να κάνω σεξ με έναν φίλο μου, γιατί να προσπαθώ να χωρέσω δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη ενώ υπάρχουν εκεί έξω ένα σωρό ενδιαφέροντες άντρες που δεν θέλω  και δεν χρειάζεται να τους γνωρίσω πολύ καλύτερα ? Οι φίλοι είναι για να σε παίρνουν αγκαλιά όταν χρειάζεσαι έναν ώμο για να κλάψεις ή δυο χέρια για να σε κρατήσουν όταν πας να πέσεις.. Ή για να σε στροβιλίσουν σε έναν χορό.. Πάντως όχι για να σου πιάνουν τον κώλο και σ΄αυτό είμαι κάθετη.. Καλό το multitasking αλλά δεν είναι για όλες τις δουλειές.. 


Και τελικά, η αλήθεια είναι μία.. Πως έτσι ξαφνικά ο διακόπτης του μυαλού μου γύρισε και μύρισε άνοιξη.. Μέσα, γιατί έξω ετοιμάζεται για βαρύ χειμώνα απ΄ ότι λέει η ΕΜΥ.. Και εγώ την άνοιξη ξεσηκώνομαι και έχω όρεξη για αταξίες και χαζομάρες όπως όλα τα παιδάκια και η λιακάδα της ψυχής με κάνει να νοιώθω ανάλαφρη και να γελάω διαρκώς, και το χαμόγελο να φωτίζει τα μάτια μου πρώτα... Και σκεφτόμουν χτες επιστρέφοντας ξημερώματα, οδηγώντας στους άδειους δρόμους όπως μου αρέσει, ότι τα κοντέρ μηδενίζουν τελικά με τους πιο παράξενους τρόπους.. Και φεύγεις, και έρχεσαι, και αλλάζεις διαδρομές και πορείες για να καταλήξεις τελικά να αναζητάς το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά.. Την ξενοιασιά και την αίσθηση πως μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, όπως θέλεις, και ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μπορεί να σε παίξει στα ίσα στο δικό σου παιχνίδι.. Ο ιδανικός συμπαίκτης και συνένοχος.. Και αν καταφέρει να σε κερδίσει κιόλας, even better... 

Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε εύχομαι.. Το δικό μου θα ξεκινήσει από σήμερα με έναν καφέ αργότερα με τον Πέτρο, και ακόμα πιο μετά, με τα ωραιότερα τηγανητά αυγά με πατάτες της πόλης...  Φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Η εικονογράφηση είναι εντελώς άσχετη με το θέμα, το ξέρω, αλλά είχα μαζέψει καιρό τώρα αυτά τα υπέροχα σκιτσάκια και έψαχνα ευκαιρία να τα βάλω.. Et voila!

Thursday, February 17, 2011

Small, simple things...

(άσχετες φωτογραφίες.. Το τατουάζ που θα κάνω στην βάση του λαιμού μου..)


Πρωινό ξύπνημα  και αυτή η χλωμή λιακάδα έξω μου ταιριάζει γάντι.. Κυρίως γιατί έχω ελπίδες πως θα καταλήξει τελικά σε κάτι πολύ πιο λαμπερό και φωτεινό.. Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας - ο επόμενος θα είναι λίγο αργότερα με την Σοφία στο Golden Hall- και χαζεύω blogs.. Έχει πέσει η κίνηση πια ή μου φαίνεται? Πάντως εμένα αυτή η πρωινή διαδικτυακή ρουτίνα - να διαβάσω κάτι, να αφήσω ένα σχόλιο κάπου αλλού- μου αρέσει πολύ...


(το σπίτι που θα μπορούσα να ζήσω κάποτε, στην αγγλική εξοχή..)

Όπως και τα πρωινά τηλέφωνα.. Πρώτα με την Μαρία και μετά με την Λιάνα... Ο Ζ. είναι πιο μεσημεριανός τύπος και συνήθως με βρίσκει στο αυτοκίνητο κολλημένη στην κίνηση από ή προς κάπου.. Γενικά τα μικρά καθημερινά τα αγαπώ πολύ.. Βέρα Κρουζ για όποιον ξέρει και θυμάται... Είναι σαν τα ψίχουλα που άφηνε πίσω του ο Κοντορεβυθούλης.. Αλλά σε χαλίκια για να μην τα παίρνει ο άνεμος.. Μικρές στιγμές που επαναλαμβάνονται γλυκά και χαράζουν την πορεία της ζωής μας... Παρόλο που θυμόμαστε συνήθως τα μεγάλα, όταν τα χάσουμε, τα μικρά είναι που μας λείπουν πιο πολύ...


(η ολοκαίνουρια σουίτα Eloise στο NY Plaza)

Η μυρωδιά από το αφρόλουτρο και την κρέμα Angel στο σώμα μου και τα ρούχα μου, τα κεριά μου αναμμένα το βράδυ στο τραπέζι του καθιστικού, οι καφέδες με τις φίλες μου, τα κυριακάτικα late lunches με τον Μάνο και τον Άρι στην Παλιά Αγορά, οι ώρες που χουζουρεύω στον καναπέ κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου και το μυαλό μου ταξδεύει, να οδηγώ χαράματα στους άδειους δρόμους με μουσική υπόκρουση ότι ταιριάζει στο δικό μου προσωπικό video clip, καλοκαίρια στην Ψαρού να με καίει ο ήλιος ηδονικά, τα παγάκια να λιώνουν μέσα στην βότκα μου σε μια μπάρα, ένα ηλιοβασίλεμα σε μια βεράντα με θέα θάλασσα, βραδιές με φίλους σε σπίτια και γέλια μέχρι το πρωί, βόλτες για βιβλία με την Μαρία στον Ελευθερουδάκη, ο Droopy να μου κάνει κοιλιές, το φως να μπαίνει από τις γρίλιες και να κάνει το κρεβάτι μου ριγέ και μένα μαζί, κάτι βράδια στο Guzel να χορεύουμε μέχρι την ανατολή του ήλιου, η ανακουφιστική μυρωδιά του pillow spray που συντροφεύει τα όνειρα μου, η απαλή και οικεία αίσθηση του πιο φορεμένου μου μακώ, τα μαλλιά μου τέλεια ισιωμένα και απολύτως ξανθά ή σγουρά και σχεδόν ασημένια ανάλογα με την εποχή του χρόνου, το τσιγάρο μετά, τα cupcakes με ρoζ icing βανίλιας, η ΙΟΝ αμυγδάλου τις σπάνιες φορές που με πιάνει craving για σοκολάτα, το νησάκι όπως φαίνεται από το παράθυρο του αεροπλάνου λίγα δευτερόλεπτα πριν προσγειωθούμε, ο ένας χαμένος χτύπος της καρδιάς μου, τα κασκόλ γύρω από τον λαιμό μου, τα δυο δαχτυλίδια που δεν αποχωρίζομαι σχεδόν ποτέ, τα αυγά τηγανιτά με πατάτες, το παλιό μου Starlet, οι αγελάδες στην κουζίνα μου και τα γουρούνια στο γραφείο μου, ένα παραμύθι με νεραϊδες που δεν έχω πια, τα μηνύματα που δεν σβήνω στο κινητό μου, η Φάρμα μου, τα tattoos μου...


Αυτά είναι τα χνάρια πάνω στα οποία πατάει η ζωή μου... Και κάποια που ξέχασα, και κάποια που προσπαθώ να μην θυμάμαι... Και όπως μου είπε κάποιος αργά χτες το βράδυ - τι απίστευτη pick up line Θεέ μου!-  "το παρελθόν που καθρεφτίζεται στα μάτια σου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον"... Μπορεί αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου του ποιοτικού καλέ μου..  Και αν είναι να με ρίξει κάποιος με μια ατάκα πρέπει να είναι σε εντελώς άλλη κατεύθυνση...


Και πίσω στα σημερινά, η μέρα ξεκινάει και οι προοπτικές είναι ευχάριστες.. Και το mood μου ασορτί.. Για να δούμε τι θα δούμε.. Καλημέρα και πολλά φιλιά σε όλους...

Υ.Γ. πάλι έχω αφήσει τα σχόλια των δύο προηγούμενων ποστ αναπάντητα.. Θα το κάνω μέσα στην ημέρα, promise.. 

Υ.Γ.2 Η χλωμή λιακάδα που λέγαμε μάλλον θα εξελιχθεί σε βροχή τελικά αλλά δεν πειράζει.. Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι και εγώ σήμερα έχω ηλιοφάνεια..:-)



Wednesday, February 16, 2011

Στον Μάνο... (Updated)




Το ξέρω πως τον τελευταίο καιρό δεν είμαι ούτε η καλύτερη ούτε η πιο εύκολη παρέα... Και πως είναι διπλά δύσκολο για σένα, και για όλους τους κοντινούς μου ανθρώπους γιατί σας έχω μάθει να είμαι εγώ η χαρά και το ροζ και το χαμόγελο, και όταν δεν είμαι αποδιοργανώνεστε και εσείς μαζί μου.. Όπως ξέρω πως αυτά που θέλω να σου πω είναι δύσκολο να τα εκφράσω πάνω σε μια κουβέντα γιατί εκεί μου βγαίνει η ένταση και η λύπη και ο θυμός και καταλήγω να λέω άλλα από αυτά που έχω στο μυαλό μου τελικά..

Η αλήθεια είναι λοιπόν μια, και είναι η ίδια χρόνια τώρα και δεν άλλαξε ποτέ.. Πως θα σε ακολουθούσα τυφλά ξανά και ξανά ότι απόφαση και να έπαιρνες και θα σε στήριζα με όλες μου τις δυνάμεις, όχι μόνο για να σου ανταποδώσω το ότι όσο με στήριξες εσύ στην ζωή μου δεν με έχει στηρίξει άλλος κανείς, αλλά γιατί σου εμπιστεύομαι την ζωή μου, και το μέλλον μου απολύτως.. Με τον ίδιο τρόπο που σου εμπιστεύομαι και το παιδί μας, και που και εκείνο σου εμπιστεύεται ακριβώς τα ίδια πράγματα με μένα, σαν ένας κρίκος μιας αλυσσίδας που είναι πολύ γερή για να την λυγίσει το οτιδήποτε.. 

Και δεν είναι το καινούριο ξεκίνημα εννοείται που με τρομάζει, ούτε το ότι πήρες την απόφαση να το κάνεις σε μια εποχή δύσκολη, με το δυσκολότερο τρόπο που θα μπορούσες να διαλέξεις.. Ούτε με φοβίζουν οι όποιες  δυσκολίες, έχω και έχουμε περάσει από πολύ πιο δύσκολα και ξέρω να προσαρμόζομαι στις συνθήκες χαλαρά... Άλλωστε όσο και αν παλεύω να ξεφύγω μια ζωή, παραμένω η κόρη του πατέρα μου deep, deep inside και έχω μάθει να κάνω αυτό που απαιτούν οι συνθήκες πριν καλά καλά μάθω να περπατάω.. Αντίθετα, η αλήθεια είναι πως και εγώ με αφορμή αυτό το καινούριο ξεκίνημα βρήκα την ευκαιρία να μηδενίσω και τα δικά μου κοντέρ - ή μάλλον κάποια από αυτά για να λέω μόνο αλήθειες -και να ριχτώ σε μια νέα περιπέτεια με ενθουσιασμό και πάθος που με κάνουν να νοιώθω είκοσι χρονών ξανά.. Και θα το έκανα πάλι και πάλι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όσες φορές και αν χρειαζόταν για να πάμε παρακάτω μαζί, όπως πάντα, γιατί σ΄αγαπάω τελείως και ακόμα και αν οι πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχτούν τον τρόπο μας, εμείς ξέρουμε πως είναι ο καλύτερος που γίνεται και πως δεν θα τον αλλάζαμε για άλλον κανέναν..

Στο κάτω κάτω της γραφής εγώ ειδικά δεν λογάριασα ποτέ ούτε τον κόσμο, ούτε τις συνθήκες.. Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των πολλών, και ξέρω πως οι λίγοι που μετράνε στην ζωή μου είναι δίπλα μου, δίπλα μας, ότι και αν γίνει και αυτό μου φτάνει.. Όπως ξέρω καλά, και το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, πως όλοι εκείνοι που έχουν άποψη για το πως ζούμε την ζωή μας και μας κρίνουν συχνά πυκνά, είναι εκείνοι που ελπίζουν ολόψυχα πως κάποια στιγμή θα με δουν να πέφτω αλλά είναι κρίμα που θα γεράσουν περιμένοντας... 
Και αν υπάρχει λοιπόν κάτι που άλλαξε, και που μου λείπει και με κάνει να νοιώθω τελευταία σαν αγρίμι στο κλουβί και να αντιδρώ και σαν τέτοιο όσο και αν προσπαθώ να το αποφύγω, είναι ο χώρος μου που τον νοιώθω να στένεψε και η ελευθερία μου που αισθάνομαι να έχει περιοριστεί.. Όχι από σένα αλλά από τις συνθήκες.. Γιατί μέχρι να ξαναβρούμε τις καινούριες μας ισορροπίες και να μπει πάλι η ζωή μας σε μια σειρά, και η δική σου αλλά και η δική μου - για να είναι πάλι δική μας και κοινή- όλα μοιάζουν εκκρεμή και μετέωρα.. Και ανάμεσα τους μένω έτσι και εγώ.. Και εσύ βεβαίως, αλλά εσύ είσαι ο βράχος της παρέας μας ενώ εγώ είμαι ο αέρας... Και εγώ έχω μάθει να μπορώ να φεύγω, και να μένω μόνη μου, και να κάνω πράγματα δικά μου, να συναντώ το σκοτάδι μου ή να μοιράζομαι το φως μου, αλλά για να τα χαρώ όλα αυτά πρέπει πίσω μου να τα αφήνω όλα σταθερά, και ταχτοποιημένα, και ήρεμα.. Αλλιώς η ελευθερία μου δεν έχει χαρά ούτε αξία.. Έχει μόνο τιμή και έτσι, ούτε μπορώ ούτε θέλω να την απολαύσω... Και ξέρω πως στους πολλούς που θα τα διαβάσουν όλα αυτά θα φανώ πάλι κακομαθημένη και ανόητη αλλά δεν με νοιάζει καθόλου.. Γιατί ξέρω πως εσύ, και όσοι άλλοι πρέπει, καταλαβάινετε τι θέλω να πω.. 

Όπως ξέρω πως ο καιρός περνάει και όλα θα γίνουν.. Μάλλον είναι τώρα τα τελειώματα που δεν αντέχω, που φάγαμε τον γαίδαρο και έμεινε η ουρά αλλά κοντεύει να μου καθίσει στο στομάχι.. Και είναι κάτι βράδια που ξυπνάω στον ύπνο μου γιατί νοιώθω πως πνίγομαι, πως μου τελειώνει ο αέρας και δεν μπορώ να πάρω ανάσα, και μετά σκέφτομαι πως είμαι άδικη και πέφτω πάλι να κοιμηθώ με τύψεις... Και αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι πως ξέρω πολύ καλά πόσο τυχερή είμαι που έχω ότι και όσα έχω, που έχω εσένα και τον Άρι, και την μαμά μου, και τους ανθρώπους της ζωής μου που μ΄ αγαπάνε και μου το δείχνουν, και μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτή που έχουν άλλοι πολλοί.. Και υγεία, και γέλιο, και αναμνήσεις από χρόνια που πέρασαν μαγικά.. Και μέλλον που ούτε μου είχε περάσει από μυαλό μου και δεν θα μου περνούσε κιόλας αν δεν είχες δημιουργήσει πάλι τις συνθήκες εσύ... Και μαζί μια ιστορία που με κάνει, που μας κάνει, πολύ πιο ενδιαφέροντες από τον μέσο όρο και ας την ξέρουν ελλάχιστοι, φτάνει που την ξέρουμε εμείς και είναι δική μας.. Την ζήσαμε... Όλα αυτά, όλα, τα εκτιμώ αφάνταστα και δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην ευχαριστώ τον Θεό και το σύμπαν που μου τα έφερε στον δρόμο μου.. Σε μένα που ήμουν καμμένο χαρτί, και που ότι έγινε στην ζωή μου ήταν κόντρα.. Σε αυτό που ήμουν, σε αυτό που έγινα στην διαδρομή και σ΄αυτό που θα περίμενε κανείς να γίνω στο μέλλον.. 

Απλά καλώς η κακώς υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι που έχω ανάγκη να ζω μαζί με τα υπόλοιπα για να είμαι καλά.. Και  αυτό που θέλω όταν όλα ησυχάσουν  είναι να μπορέσω  να ανοίξω την πόρτα και να φύγω και να ξέρω πως πίσω μου σας αφήνω καλά, και χαρούμενους, και έτσι η σκέψη μου να είναι ελεύθερη να ταξιδεψει μαζί με την ψυχή και το κορμί μου.. Και όταν γυρίσω πίσω  να είμαι πάλι στο σπίτι μου.. Στο σπίτι μας.. Και όλα να είναι αλλιώτικα αλλά μαζί και ίδια.. 

Φαντάζομαι πως θα εκπλαγείς διαβάζοντας τα όλα αυτά... Ευχάριστα ελπίζω αλλά μπορεί και όχι.. Ξέρω πως εσύ δεν αγαπάς τις εκμυστηρεύσεις δημοσίως αλλά σήμερα, είναι μια περίσταση ειδική.. Τουλάχιστον για μένα.. Και μια μέρα δύσκολη που θέλω, που έχω ανάγκη να την περάσω έχοντας πει ότι πρέπει, εκεί που πρέπει.. Και σένα, πέρα και πάνω απ' όλα, έχω να σου πω ότι σ΄αγαπώ.. Πάντα. Τελείως... 

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από την Μύκονο, ο Άγιος Σώστης τραβηγμένος από τον Γιάννη Καρνεσιώτη.. Άλλοι είχαν το Παρίσι.. Εμείς ότι κι αν γίνει, θα έχουμε πάντα το νησάκι ... 

UPDATE: Επειδή μόλις έκανα delete το τέταρτο ανώνυμο σχόλιο μέσα σε μια ώρα, έχω να πω το εξής.. Μια προσωπική εξομολόγηση μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Και είναι επιλογή αυτού που την κάνει και εκείνου που την δέχεται το πως και το που και από ΄κει και πέρα δεν πέφτει λόγος άλλου κανενός.. Και εγώ επέλεξα λοιπόν να το γράψω αυτό που ήθελα εδώ γιατί σε αυτό το blogάκι έχω γράψει τόσα για τόσους που εννοείται πως ο Μάνος δεν θα μπορούσε να απουσιάζει γιατί θα ήταν σαν να έλειπε ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου... Και γιατί μέσα από εδώ μοιράζομαι διάφορα πράγματα, όμορφα και άσχημα, εύκολα και δύσκολα, και είναι ο δικός μου τρόπος αυτός να ξορκίζω τα όσα με απασχολούν.. Όλοι όσοι έχουν blog αυτό κάνουν έτσι κι αλλιώς.. Απλά εγώ το κάνω επωνύμως.. 
Και στην τελική, όποιος δεν γουστάρει, κάνει ένα κλικ και πάει παρακάτω.. Αλλά  μην νομίζετε παρακαλώ πως επειδή σας δίνω την δυνατότητα να κρυφοκοιτάτε την ζωή μου, σημαίνει  ότι η γνώμη  σας- η ανώνυμη και η η κακοήθης that is-   με αφορά ή έχει την οποιαδήποτε απολύτως σημασία.. You dο not exist in my universe, και ο μόνος λόγος αυτού του update είναι για να σας γλυτώσω από τον κόπο να με βρίζετε... Τζάμπα χαλάτε την ενέργεια και την έμπνευση σας. Η παρουσία σας και μόνο εδώ - και μάλιστα συνέχεια,  γιατί μιλάμε για τα ίδια και τα ίδια  (ανώνυμα) άτομα μονίμως- είναι η καλύτερη απόδειξη πως καίγεστε να μάθετε τι μου συμβαίνει.. Και πως  οτι γράφω σας ενδιαφέρει τόσο ώστε αντί να πάτε παρακάτω και να μην ξανασχοληθείτε ποτέ, όλο εδώ είστε και όλο κάτι έχετε να μου πείτε.. Ναι? 

Tuesday, February 15, 2011

Play it again Sam....

Δανεικός υπολογιστής, ξημερώματα, λάθος μέρα.. Εντελώς κακό timing, μπερδέματα..  Με βαρύ κεφάλι ανάβεις τσιγάρο και ρουφάς ηδονικά τον καπνό προσπαθώντας να αλλάξεις την γεύση σου που είναι πικρή και να καθαρίσεις το μυαλό σου που είναι ακόμα κουβάρι.. Εμείς παίρνουμε αποφάσεις και το σύμπαν γελάει... Ξεκαρδίζεται για την ακρίβεια.. Και εκεί που νομίζεις πως ξέρεις τι θέλεις και πως θα το καταφέρεις, τα κοντέρ μηδενίζουν, η πυξίδα απομαγνητίζεται και η διαδρομή είναι άλλη... Εντελώς άγνωστη.. Αλλά δείχνει τόσο γαμημένα ενδιαφέρουσα που αποφασίζεις να την περπατήσεις.. Παρόλο που ξέρεις πως τελικά θα χαθείς - στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στην χειρότερη θα σε φάνε οι λύκοι- ή πως και ακόμα και αν φτάσεις τελικά στον προορισμό σου ένα πρωί θα ξυπνήσεις πάλι στο λάθος μέρος και θα ψάχνεις ψηλαφώντας να βρεις την πόρτα μέσα στο σκοτάδι ευχόμενη πως δεν θα σε καταλάβουν που φεύγεις σαν τον κλέφτη.. Ξανά...

Υ.Γ. Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Μ. που ήταν πάντα εκεί, σε όλες τις διαδρομές..Τις σωστές και τις λάθος... Τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο και στην τελική, όσο θα ξυπνάμε  -ακόμα και σε λάθος μέρη - θα σημαίνει τουλάχιστον πως συνεχίζουμε να είμαστε μέσα στο παιχνίδι.. Ναι?

Monday, February 14, 2011

Be my lover...

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα μεγάλη η χάρη του και από το πρωί τα λουλουδάκια και οι καρδούλες δίνουν και παίρνουν.. Μέχρι στην Φάρμα χαρίζουν αρκουδάκια από νωρίς, αν είσαι μόνος σαν τον κούκο και η πιο κοντινή σχέση που έχεις είναι με τον υπολογιστή σου να πάρεις και εσύ το κάτι τις σου, για να μην νοιώθεις τελείως κακομοίρης... 


Η δε πόλη, τίγκα στο ροζ... Και το λέω εγώ με ανατριχίλα που ξέρετε την αδυναμία που έχω στο συγκεκριμένο χρώμα... Τραγουδάκια στα ραδιόφωνα, αφιερώματα στα πρωινάδικα, εσώρουχα στις βιτρίνες, ανθοδέσμες στα βάζα, μπαλόνια, ευχές!!! Και το βράδυ μενού εορταστικό ακόμα και στα σουβλατζίδικα..  Κάθε πέντε λεπτά στο κινητό μου χτυπάνε μηνύματα με προτάσεις.. "Ελάτε να γιορτάσετε τον Βαλεντίνο μαζί μας.. "Με γκουρμεδιές, με κοψίδια, με κινέζικο, με κογκολέζικο, με σούσι.. Δεν ξέρω μην παραγγείλουμε πίτσα και μας έρθει και αυτή σε σχήμα καρδιάς... Τώρα με την κρίση τα εστιατόρια  -που τραβάνε μεγάλα ζόρια, με πτώση μέχρι και 40%-  ετοιμάζουν φιέστες τρελές...  Και ο δόλιος ο Άγιος δουλεύει υπερωρίες.. Αφού πήγα για καφέ το πρωί με την μαμά μου στο Ivy και τι να δω.. Το σιδερένιο design δέντρο ήταν τίγκα στις κόκκινες καρδούλες.. Ευτυχώς που ο Στέλιος είναι στο Λονδίνο γιατί θα πάθαινε εγκεφαλικό αν το έβλεπε.. Τώρα βέβαια, το γεγονός πως αν κάποιος φάει όλα αυτά τα εορταστικά των μενού θα καταλήξει απλά να πίνει σόδες για να χωνέψει - πράγμα που δεν βρίσκω διόλου ρομαντικό- δεν δείχνει να απασχολεί κανέναν... Εμένα πάντως αν με ρωτάτε, σήμερα θα καθίσω σπίτι μου.. Και σκέφτηκα η αλήθεια είναι να ετοιμάσω μπιφτέκια καρδούλες για να γελάσω με την έκφραση του Μάνου όταν θα τα έβλεπε- είναι αλλεργικός στην συγκεκριμένη γιορτή- αλλά βαριέμαι ακόμα και αυτό να κάνω.. 


Μην με παρεξηγήσετε βέβαια.. Είμαι φαν του έρωτα ... Οπάδός κανονική, groupie... Απλά πιστεύω στον αυθορμητισμό και στην χαρά του απροειδοποίητου.. Έχω αυτόν τον φόβο σε συνδυασμό με μια ενδόμυχη βεβαιότητα πως άμα είναι να περιμένω να γιορτάσω τον έρωτα μου μια συγκεκριμένη μέρα τον χρόνο, τότε μάλλον τον έχω χάσει από καιρό μαζί με το παιχνίδι και απλά δεν το έχω πάρει πρέφα... Άλλωστε, η εμπειρία μου έτσι κι αλλιώς μου λέει πως με τον ίδιο τρόπο που ο έρωτας χτυπάει πάντα χωρίς να μας κλείσει ραντεβού - εκεί που ήσουν ανέμελη και στην κοσμάρα σου ξαφνικά δεν είσαι πια καθόλου και νοιώθεις πεταλούδες στο στομάχι με τις πιο απίστευτες αφορμές- έτσι και όλα τα ωραία που έχουν συμβεί στην ζωή μου επί του θέματος έγιναν όταν ούτε καν τα φανταζόμουν.. Τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει, οι καλύτερες στιγμές που έχω ζήσει, τα ωραιότερα λόγια που έχω ακούσει και τα περισσότερα αστεράκια που έχω δει, ήταν πάντα out of the blue... Εντελώς όμως.. 



Οπότε τα τραπέζια για δύο, και τα κεριά, και τις φυσσαλίδες στα ποτήρια, και τα λόγια, και τα τραγούδια, και τα φιλιά, και τα πριν και τα μετά, τα κρατάω για όταν έρθει το κατάλληλο timing... Για όταν θα θέλω πραγματικά να ξεσηκώσω το αντικείμενο του πόθου μου γιατί έτσι θα μου έρθει η όρεξη να κάνω όταν τον δω, όταν τον ακούσω , όταν τον μυρίσω, ή όταν τον αγγίξω... Και  θα επιμένω να μην γιορτάζω την σημερινή ημέρα.. Και δεν θα περιμένω λουλούδια και καρτούλες - που δεν με τρελαίνουν έτσι κι αλλιώς.. Εκείνος που μπορεί αν θέλει να με απογειώσει νομίζω πως ξέρει και τον τρόπο και τον χρόνο... Και είναι αρκετά έξυπνος και επινοητικός ώστε να το κάνει όπως πρέπει, όπως το θέλω και όπως το φαντάζομαι..  Ή ακόμα καλύτερα, όπως δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό...


Αφήστε που αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής, τέτοιο πνεύμα αντιλογίας που είμαι στην πραγματικότητα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα έχω μια τεράστια διάθεση να συμπεριφερθώ απολύτως κόντρα στο ρεύμα.. Και εκεί που οι άλλοι τρώνε υπο το φως των κεριών και ανταλάσσουν όρκους αγάπης, εγώ να ..... Αλλά ας το αφήσουμε αυτό  καλύτερα.. Η σήμανση του blog δεν επιτρέπει να συνεχίσω τον συλλογισμό μου...:-) 
Οπότε καλημέρα, φιλιά πολλά και φυσικά, χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.. Το ότι εγώ σκέφτομαι έτσι δεν σημαίνει φυσικά πως δεν καταλαβαίνω ότι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά.. Και στην τελική, ότι μας κάνει να χαμογελάμε και να ανεβαίνουμε ψυχολογικά, ας το κάνουμε... Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζούμε σύμφωνα με την γνώμη και τα γούστα των άλλων...

Το σημερινό πστάκι ντύνεται μουσικά με έναν τραγούδι που για μένα είναι από τα ερωτικότερα που έχουν γραφτεί.. Και ο Γιώργος το λέει μαγικά... Enjoy!