Friday, August 30, 2013

Έτσι βιαστικά...

Έχω μέρες να γράψω αλλά πραγματικά, δεν προλαβαίνω. Με το FnL να έχει φτάσει πια στο τελικο στάδιο του ανασχεδιασμού του και να χρειάζεται ένα σωρό προσθήκες και διορθώσεις, με την τρέχουσα ύλη να πρέπει να βγει και με το μυαλό μου ακόμα να έχει τον αμάζευτο, δυσκολεύομαι να τελειώσω τις υποχρεώσεις που έχω αναλάβει. Μέσα σ΄αυτές και ένα κομμάτι για την Lifo που μου ζήτησε η αγαπημένη μου Αργυρώ Μποζώνη. 
Οπότε, πέρασα να πω απλά μια καλημέρα.. Και να σας ευχηθώ καλό σαββατοκύριακο, γελαστό και χαλαρό... Καμιά φορά μου λείπει το Λονδίνο - όχι καμιά φορά μάλλον, συχνά πια- γιατί έχω επιθυμήσει τρελά και δροσιές και αλλαγή σκηνικού και περιβάλλοντος, αλλά μετά σκέφτομαι πως εδώ, στον ευλογημένο - κλιματολογικά- τόπο, έχουμε ακόμα δυο μήνες καλοκαίρι μπροστά μας και έρχομαι στα ίσα μου..
Ευτυχώς επέστρεψαν και οι κολλητές μου και έτσι σπάω το γράψιμο με καφέδες, και εξόδους για ποτάκια και φαγητά, και κουβεντολόι ασταμάτητο, και γενικά, με εξαίρεση τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, το φετινό αποδείχτηκε ένα απρόσμενα όμορφο καλοκαίρι. 
Και έτσι, από την επόμενη εβδομάδα ελπίζω να επανέλθω στους ρυθμούς και μαζί, να αρχίσω πάλι και τα ποστ.. Μέχρι τότε είπαμε.. Να περνάτε σούπερ, να χαμογελάτε συχνά, να διασκεδάζετε πολύ και να ερωτεύεστε.. Ανθρώπους ή καταστάσεις, δεν έχει σημασία.. Αρκεί να λάμπετε από ενθουσιασμό και προσμονή... :)

Υ.Γ. Η φωτογραφία μπορεί να δείχνει κάπως άσχετη αλλά δεν είναι καθόλου... Γιατί έτσι νοιώθω.. Μοιρασμένη.. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικόνα, ανάμεσα σ΄αυτό που είμαι μέσα μου και σ΄αυτό που βλέπουν οι απ΄έξω, ανάμεσα στις πόλεις και τις ζωές που αγαπώ και που είναι τόσο διαφορετικές η μια από την άλλη...  

Sunday, August 25, 2013

Δύσκολοι καιροί...


Ζούμε σε μια εποχή με πολλά δύσκολα.. Ξεπερνάς το ένα και σου σκάει το άλλο. Πας να αποφύγεις κάτι, σε περιμένουν στην γωνία τα υπόλοιπα. Ο κόσμος κυκλοφορεί με το ζωνάρι λυμένο για καβγά, ξεκατινιάζονται οι πάντες στα social media αλλά και στην πραγματική ζωή, οι μισοί σου γνωστοί είναι τσακωμένοι με τους υπόλοιπους, κάποιοι δεν θέλουν ούτε small talk να κάνουν με κάποιους άλλους, μαθαίνεις για παρεξηγήσεις που δεν τις βάζει καν ο νούς σου, ζευγάρια χωρίζουν (συνήθως για τα λεφτά) , φίλοι ξεκόβουν (συνήθως για μαλακίες)... Χάος... Και ένταση, τρελή ένταση...
Στον δρόμο, που όλοι οδηγούν με το ένα χέρι στην κόρνα και το άλλο έξω απο το παράθυρο να μοιράζει κωλοδάχτυλα και μούτζες, στο σούπερ μάρκετ, στην εφορία, στην τράπεζα. Όπου υπάρχει ουρά - και υπάρχουν παντού πια- θα ξεσπάσει καβγάς τρελός, είναι θέμα λίγου χρόνου, περίμενε και θα δεις.
Κάθεσαι σπίτι, ανοίγεις την τηλεόραση, τσακωμοί και εκεί.. Φωνές και αλαλαγμοί στα παράθυρα, και στο ενδιάμεσο οι παρουσιαστές να σου εξηγούν πως θα καταστραφούμε και γιατί. Βγαίνεις έξω να πας να φας μια μπουκιά, αρχίζουν οι κουβέντες με τα πολιτικά.. Θα επιστρέψουμε στην δραχμή.. Θα πτωχεύσουμε ξανά.. Θα βγει πρώτο κόμμα η Χρυσή Αυγή. Θα γίνει πόλεμος. Πας να πιεις κανένα ποτό, συνειδητοποιείς πως έχεις μεγαλώσει πια και δεν βολεύεσαι στα stools. Και πως σε ενοχλεί η δυνατή μουσική. Και ο βλάκας που σου την πέφτει. Και πως έχει παρέλεθει η εποχή εκείνη που θα έπαιρνες τον barman στα όρθια στην τουαλέτα. Όχι μόνο γιατί μέχρι να φτάσεις στην τουαλέτα έχεις αρχίσει να κουράζεσαι και με την σκέψη των ακροβατικών αλλά και γιατί σπρώχνεται κόσμος και λαός στην ποδιά των αγοριών που είναι πίσω από την μπάρα και ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος... Οι στατιστικές λένε πως σεξ δεν κάνει σχεδόν κανείς πια - που να σου σηκωθεί όταν τρέχουν καθε μέρα οι επιταγές στις τράπεζες μου έλεγε ένας φίλος προ ημερών και δεν έχει και πολύ άδικο- και αν είσαι γυναίκα για να πηδηχτείς ή πρέπει να ρίξεις το target group σου στις ηλικίες εκείνες που ακόμα δεν έχουν βγει στην αγορά εργασίας οπότε κινδυνεύεις να σε πάνε μέσα, ή να περιοριστείς στα επαγγέλματα της νύχτας που είναι τα μόνα που βγάζουν ακόμα λεφτά, οπότε έχουν λιγότερο άγχος.. Ή να ανέβεις κατηγορία, πολύ όμως, και να είσαι μονίμως εφοδιασμένη με μπλε χαπάκια, και υπογλώσσια μην σου μείνει ο παππούς στα χέρια την ώρα του δια ταύτα... 
Οπότε αποφασίζεις να περάσεις στο plan D. Τα προηγούμενα γράμματα τα έχεις αφήσει πίσω σου από καιρό, και έχουν στεφθεί με παταγώδη αποτυχία για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης. Μερικές φορές, όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη θέλεις να του στείλεις γλυκά φιλιά που αντιστέκεται ακόμη και που σκέφτεται και τα επόμενα γράμματα - just in case- αντί να τα παρατήσει όλα και να αφεθεί να βουλιάξει στην μοιρολατρική αναμονή της καταστροφής όπως τόσοι άλλοι γύρω σου, αλλά δεν το κάνεις γιατί βαθιά μέσα σου δεν είσαι σίγουρη αν αυτή η έμφυτη αισιοδοξία σου - ανάμεικτη με μια γερή δόση πείσματος μουλαριού- είναι τελικά πλεονέκτημα ή απλά δυσλειτουργία.
Παρόλα αυτά, βάζεις πρόγραμμα και προσπαθείς να το κρατήσεις... Ξεπερνάς τα εμπόδια που πετάγονται διαρκώς μπροστά σου με ελιγμούς πρωταθλητή στο σλάλομ, βγάζεις διαρκώς καινούριες εναλλακτικές από το καπέλο σου σαν άλλος ταχυδακτυλουργός, βρίσκεις λύσεις κι άλλες λύσεις κι ας ήσουν στουρνάρι στα μαθηματικά, μαθαίνεις να κάνεις τον μαλάκα όπου χρειαστεί, ισορροπείς και ταυτόχρονα κρατάς και τις ισορροπίες άλλων, και όταν κάποια στιγμή νοιώσεις πως δεν αντέχεις άλλο, ρίχνεις και ένα κλάμμα ανακουφιστικό για να ξεθυμάνεις, και μετά σκουπίζεις τα μάτια σου, ρουφάς την μύτη σου και προχωράς...
Παρακάτω, αυτό πια το έχεις μάθει απ΄έξω κι ανακατωτά.. Παρακάτω και με τον καιρό συνηθίζεις να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους και καταστάσεις που σε άλλες εποχές, η απώλεια τους θα σε έκανε να αποδιοργανωθείς για καιρό. Τώρα πια δεν έχεις τέτοιες πολυτέλειες. Μαζί με τα τελευταία περιττά, τις διακοπές, τα εβδομαδιαία ραντεβού στην Τέτα και τις κακές συνήθειες, έκοψες αναγκαστικά και τους πολλούς συναισθηματισμούς. Λυπάσαι για αυτούς που χάνεις, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο αλλά δεν αφήνεσαι στις συνέπειες. Απλά καμιά φορά υποκρίνεσαι και κανένα δράμα ίσα για να μην καταλάβουν οι πιο έξω πως η ακτίνα του κύκλου που περικλείει εκείνους για τους οποίους νοιάζεσαι πια, μετριέται σε εκατοστά αντί σε μέτρα... Και προχωράς. 
Βγαίνεις τα βράδια, βλέπεις κόσμο, γελάς όσο μπορείς περισσότερο... Θυμίζεις στον εαυτό σου να δίνει ευκαιρίες όπου μπορεί, ανοίγεις την πόρτα σε καινούριους ανθρώπους, ελπίζεις και λίγο πως μπορεί κάπου ανάμεσα τους να κρύβεται κάποιος που θα κάνει μια διαφορά. Εστω μικρή.. Πως θα ανακτευτεί λίγο η ενέργεια, θα φυσήξει φρέσκο αεράκι που το έχεις ανάγκη τρελή. Και στο τέλος της μέρας, της κάθε μέρας, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος μετράς παρουσίες - εύκολο πράγμα, σου φτάνουν τα δάχτυλα του ενός χεριού- και δοξάζεις το σύμπαν που είναι όλοι εκεί. Δίπλα σου. 
Και ξυπνάς το επόμενο πρωί και μετριέσαι με τις συνθήκες, και κάνεις μερικά βήματα ακόμα προς τα εκεί που θέλεις. Προς τον στόχο. Με την βεβαιότητα πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ούτε άλλος δρόμος. Και με την ελπίδα πως το φως που φαίνεται στην άκρη του τούνελ όλο και πιο καθαρά πια, δεν είναι τα φώτα του τρένου που έρχεται με χίλια κατά πάνω σου... 

Thursday, August 22, 2013

Φαγητό διαίτης...

Ξέρω, δεν έχετε πιο βαρετό. Ούτε εγώ αλλά με κάτι παραπάνω από ένα μήνα δίαιτα πίσω μου, και με άλλους τεσσεράμισυ μπροστά μου, έχω μπει πια στην φάση που προσπαθώ να ανακαλύψω φαγητά που να είναι και νόστιμα, και με λίγες θερμίδες.. Βλέπετε, αν έχεις να χάσεις μερικά κιλά, ΟΚ, πλακώνεσαι στα ψητά και στις σαλάτες για λίγο καιρό και καθαρίζεις.. Αν όμως έχεις να χάσεις πολλά, το μυστικό είναι να τρως νόστιμα, γιατί αν τρως άνοστα θα βαρεθείς σύντομα και θα τα παρατήσεις.. Been there done that, more than once.


Βέβαια, το μεγαλύτερο μυστικό απ΄ όλα είναι να γυρίσει μέσα στο μυαλό σου ο διακόπτης, και αυτό, οφείλω να το ομολογήσω, είναι το πιο δύσκολο απ΄όλα.. Και δεν ξέρω να σας πω και κανένα μυστικό επ' αυτού μια που εμένα προσωπικά μου πήρε χρόνια για να συμβεί, και όταν συνέβη τελικά δεν κατάλαβα και πως έγινε. Απλά μια μέρα - που δεν ήταν καν Δευτέρα - αποφάσισα να ξεκινήσω άλλη μια προσπάθεια και ω του θαύματος, συνεχίζω ακόμα, πάνω από έναν μήνα μετά..Και όχι μόνο αυτό, αλλά ξεκίνησα και να γυμνάζομαι σπίτι - ναι το ξέρω, ήρθαν τα ύστερα του κόσμου- μέχρι του σημείου που μόλις συμπληρώσω ενάμιση μήνα ακριβώς, θα πάω να ξαναρχίσω γυμναστήριο. 


Πάντως όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, και αν το αποφασίσουμε και γυρίσει και ο διακόπτης, έχουμε πιθανότητες επιτυχίας.. Το κλειδί, σύμφωνα με την μικρή μου εμπειρία είναι να βάζουμε μικρούς στόχους, μια βδομάδα, λίγα κιλά, και να συνεχίζουμε..Σαν τους Ανώνυμους Αλκοολικούς -ένας εθισμός είναι άλλωστε και το φαγητό- να βαδίζουμε μια μέρα την φορά. Και όταν παρασπονδούμε, γιατί θα συμβεί κι αυτό trust me, να επανερχόμαστε στην προσπάθεια και το κυριότερο, να μην νοιώθουμε την υποχρέωση να απολογηθούμε σε κανέναν. Γι' αυτό και - επειδή το ξέρω και το έχω πάθει- ειδικά στην αρχή δεν είπα σε κανέναν πως έχω ξεκινήσει δίαιτα, γιατί μεταξύ μας, δεν υπάρχει τίποτα πιο σπαστικό από το να υπάρχει κάποιος στην παρέα που - από καλή του διάθεση συνήθως- να σου κάνει τον τροχονόμο στο φαί σου.


Πίσω στα φαγητά διαίτης, όταν είμαι σπίτι τα πράγματα είναι πιο απλά... Μπιφτέκια - η λατρεμένη Creta Farms δουλεύει υπερωρίες chez nous- σαλάτες, φρούτα, φρυγανιές με Milner, παξιμάδια - Μάννα Τσατσαρωνάκη  κριθαρένια φανατικά- μπισκότα Digestive και bars δημητριακών είναι η βάση της διατροφής μου, και όταν θέλω να το ρίξω στο σορολόπ χτυπάω και έναν πύραυλο σοκολάτα- μπισκότο της Algida να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Για όλα αυτά έχω μικρά tips που βελτιώνουν την γεύση τρελά.. Όπως την ξινομυζήθρα Γύπας για τις ντοματοσαλάτες και τις χωριάτικες, μαζί με καυτερές πιπεριές ψιλοκομμένες που πέρα από την γεύση βελτιώνουν και τις καύσεις. Ή το ψητό χαλούμι μαζί με βραστά κολοκυθάκια που το θεωρώ κορυφαία απόλαυση. Επίσης, αν μοιράσετε δυο φέτες Milner σε τρεις φρυγανιές και τις βάλετε για 1 λεπτό στον φούρνο μικροκυμάτων θα έχετε ένα απολαυστικό σνακ, ή πρωινό, ή lunch.. Είναι μπαλαντέρ τύπου... Και φυσικά υπάρχει και η λύση delivery. Όταν τα αγόρια θέλουν burger ή pizza εγώ παραγγέλνω Caesar's με κοτόπουλο - την καλύτερη την έχει το Simply Burgers by far- και όταν θέλουν σουβλάκια τρώω καλαμάκια σκέτα.  



Τι γίνεται όμως όταν βγαίνουμε έξω? Και εμείς βγαίνουμε και συχνά.. Συνήθως τρώω δύο ορεκτικά- το σετ καρπάτσιο για πρώτο και σαλάτα για δεύτερο δουλεύει πάντα- και σε ότι αφορά στις σαλάτες μπορώ να κάνω crash test στις Caesar's που είναι οι αγαπημένες μου. By the way, εξαιρετική Caesar's έφαγα προ ημερών στο Κηφισιώτικο Yellow. Επίσης ότι έχει σολομό βολεύει μια χαρά. Υπάρχουν όμως και μερικά μαγαζιά που έχουν στα μενού τους πιάτα εκπλήξεις, που ξεφεύγουν από συνηθισμένα, God bless them.


Η Παλιά Αγορά στην Φιλοθέη ας πούμε, έχει ένα ολόκληρο κομμάτι στον κατάλογο με πιάτα light αλλά πολύ νόστιμα και τις θερμίδες τους από κάτω να κάνετε παιχνίδι όπως νομίζετε. Το λατρεμένο Rakkan έχει τα συγκλονιστικά bao που είναι ατμού και κοστίζουν 6 ευρώ το καλαθάκι των δύο, από τα οποία εγώ μπορώ να φάω άπειρα. Καλαθάκια.


Στον αγαπημένο Vezene ζητήστε τα steamed buns με το χοιρινό, θα πάθετε πλάκα με το πόσο νόστιμα είναι, ενώ στο γλυφαδιώτικο Food Mafia θα φάτε καταπληκτικά Vietnamese rolls με γαρίδες και λαχανικά. Επίσης, αν βρεθείτε στην Κηφισιά, το Block 146 έχει στον κατάλογο ομελέτα από ασπράδια με σπαράγγια, ενώ στο Gaspar στο Νέο Ψυχικό το καρπάτσιο συνοδεύεται από μια υπέροχη ελαφριά σαλτσούλα με γουασάμπι που το απογειώνει. 
Φυσικά θα υπάρχουν και άλλα πολλά τέτοια πιάτα, feel free να τα αναφέρετε στα σχόλια σας please, τα χρειαζόμαστε, αλλά νομίζω ότι έστω και μ΄αυτά τα ολίγα πήρατε μια ιδέα..



To make a long story short, η δίαιτα θα παραμένει πάντα ένας μικρός - ή μεγάλος- Γολγοθάς, ειδικά γιατί κανείς μας δεν παχαίνει με αέρα, συνήθως αναγκαζόμαστε να χάσουμε κιλά επειδή αγαπάμε το φαγητό και υποκύπτουμε στους γευστικούς πειρασμούς συχνότερα από ότι αντέχει ο μεταβολισμός μας.. Ακριβώς γι΄αυτό όμως, επειδή σε όλα τα πράγματα στην ζωή η νοστιμιά παίζει σημαίνοντα ρόλο, το να καταφέρνουμε να διανθίζουμε τον Γολγοθά μας με μικρές οάσεις είναι ένα κάποιο κέρδος. Γιατί αλλιώς είναι σαν να κάνουμε μεν σεξ αλλά μόνο ιεραποστολικό.. Οπότε από ένα σημείο και μετά, λογικό είναι με την πρώτη ευκαιρία να το ρίξουμε στα S/Ms.. Άρα? Ας βάλουμε κανένα toy στο παιχνίδι μήπως και το σώσουμε... :)

Wednesday, August 21, 2013

Almost full moon...


"Σχεδόν πανσέληνος και ένα υπέροχο φεγγάρι βάφει τα πάντα με το ασημένιο του φως.. Δροσερή βραδιά, όλα γύρω ήρεμα και την ώρα που σβύνω το τσιγάρο μου για να πάω να ετοιμαστώ, μια λέξη κολλάει στο μυαλό μου... ZaZaZoo... Ναι.. Σήμερα έχω mood για ξενύχτι.. Για παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, για ματιές κρυμμένες πίσω απ΄τον καπνό του τσιγάρου μου, για χαμόγελα που κρύβουν προσμονή... Θέλω να σκαρφαλώσω σε ψηλοτάκουνα σήμερα, να αφήσω τα μαλλιά μου να πέφτουν ανέμελα στους ώμους μου και να φορέσω το αγαπημένο μου ροζ lip gloss, αυτό που έχει γεύση φράουλα και κάνει τα χείλια μου να φουσκώνουν λίγο, σαν να είναι έτοιμα για φιλιά... Θέλω να βρω και ένα καινούριο τραγούδι, ένα φρέσκο soundtrack για τα όνειρα μου, αχρησιμοποίητο εντελώς.. Να μην έχει ίχνος από παλιές αναμνήσεις πάνω του, να είναι ακριβώς σαν την διάθεση και το χαμόγελο μου.. Παιχνιδιάρικο και αισιόδοξο... 
Αύριο το βράδυ θα μας φωτίζει ένα μπλέ φεγγάρι. Το μεγαλύτερο της χρονιάς.. Σήμερα όμως, μια νύχτα πριν, θα μας λούζει η δική μας λάμψη.. Ναι?"

Saturday, August 17, 2013

Δεκαπέντε μέρες Αύγουστος...

Αύγουστος στην πόλη... Πάνω απ' 'όλα ηρεμία. Άδειοι δρόμοι, κάθε πρωί βρίσκω να παρακάρω μπροστά στο Gaspar και δίπλα στον Βασιλόπουλο, μεγάλη πολυτέλεια.. Φίλοι ανεβάζουν στα social media φωτογραφίες από παραλίες υπέροχες και λαμπερά χαμόγελα, και εγώ ονειρεύομαι βουτιές στο Σωστάκι που όμως φέτος δεν θα γίνουν πραγματικότητα..


Δεν πειράζει.. Ο Αύγουστος στην Αθήνα ντύνεται ανάλαφρα, με παγωμένους καφέδες με φιλενάδες παλιές και καινούριες, με θερινά σινεμά, με ποτά χαλαρά σε βεράντες και κήπους, με ωραίες ξένες σειρές και με ατελείωτα χουζούρια σε δροσερά σεντόνια με το air condition στο φουλ.




Δεν μαγειρεύω σχεδόν καθόλου πια, πέρα από ένα ταψί γεμιστά που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από τα αγόρια, εξαντλώ την δημιουργικότητα μου σε σαλάτες, μπιφτέκια και φρυγανιές με τυρί. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή πια, όχι μόνο στο σώμα μου αλλά κυρίως στο mood μου, και ένα bras shopping frenzy που μου απέφερε όχι ένα αλλά πέντε καινούρια κομμάτια είναι η τρανή απόδειξη.



Το καλοκαίρι στην πόλη φωτίζεται με χαμόγελα. Το δικό μου πρώτο και καλύτερο, και έπειτα εκείνα των ανθρώπων που αγαπάω... Πολύ... Ανακαλύπτω - ή μάλλον ξαναθυμάμαι- μετά από καιρό, πως όταν χαμογελάει μαζί με το πρόσωπο και η ψυχή σου, το αποτέλεσμα είναι εκτυφλωτικό.. Όχι στην όψη αλλά στην πράξη, μια που παύεις να δίνεις σημασία στα χαζά και τα ανούσια και σερφάρεις με άνεση πρωταθλητή ανάμεσα σε όσα άλλοτε θα σε έριχναν σε κατάθλιψη ή σε καυγάδες. Όταν είμαστε ευτυχισμένοι και καλά έχουμε περισσότερες αντοχές, και ανοχές ίσως... Και ακούμε και παρακολουθούμε χαλογελώντας συμπεριφορές και patterns που κάποτε θα μας τρέλαιναν, και ξεπερνάμε όλα εκείνα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αιτίες για παρεξηγήσεις, στεναχώριες και καυγάδες μια που στο σύμπαν μας δεν υπάρχει χώρος παρά μόνο για χαρά...


Τα περισσότερα βράδια κάπου πάμε... Αν διάλεγα τρεις βραδιές από τις πρώτες δεκαπέντε μέρες αυτού του μήνα, θα ήταν σίγουρα ένα dinner στον Βεζενέ, ένα στο Rakkan και ένα στο Food Mafia. Κυρίως για τις παρέες και για την υπέροχη ενέργεια που μας έκανε να το ξενυχτήσουμε... Αλλά και για το φαγητό. Steamed buns με χοιρινό, bao με γαρίδες και κάρρυ και Vietnamese rolls αντίστοιχα, τρία πιάτα που συνδυάζουν λίγες θερμίδες με υπέροχη γεύση...




Ο Αύγουστος στην πόλη τελικά μπορεί να γεμίσει τις μπαταρίες σου μια χαρά... Είναι ευκαιρία για ανασυγκρότηση, για ενδοσκόπηση, για απολογισμούς.. Γλυκά όλα αυτά, όχι με πίκρες και αυτομαστιγώματα.. Όλα στην ζωή είναι μαθήματα, και ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο και να μαθαίνει, και να παθαίνει... Και αυτό που έχει σημασία τελικά είναι να μπορούμε να βρίσκουμε τις ισορροπίες μας ξανά, διορθώνοντας κάθε φορά αυτά που δημιουργούν τους κραδασμούς, κάνοντας service στην μηχανή και λαδώνοντας τα γρανάζια..


Και τελικά, τα υλικά της ευτυχίας του καθενός είναι διαφορετικά, αυτό μην το ξεχνάμε.. Αλλοί πάνε για την δόξα σ΄αυτή την ζωή, άλλη για τα λεφτά και άλλοι για την αγάπη... Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, άλλα φυσικά δικαιούσαι να αλλάζεις στόχους στην διαδρομή. Και μεθόδους. Και να λύνεις και τα μάγια, γιατί όχι, πότε υπογράψαμε συμβόλαιο πως θα μείνουμε μαγεμένοι for ever darling και δεν το κατάλαβα? Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι και όλα παιζόμενα, ο καθένας κάνει τις κινήσεις του και παίρνει και τα ρίσκα του.. Και όσο πιο έξυπνος είσαι - ουσιαστικά όχι στα λόγια- τόσο καλύτερα ξέρεις πως δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένο κανέναν και τίποτα σ΄αυτή την ζωή. Και πως οι σχέσεις είναι σαν τα λουλούδια. Αν δεν τις ποτίσεις, μαραίνονται. Και φυσικά, μια χαρά μπορείς να μετατρέψεις ένα ολόφρεσκο, αρωματικό μπουκέτο σε αποξηραμένο, εδώ υπάρχει κόσμος που το κάνει αυτό επάγγελμα. Αρκεί να θυμάσαι πως τα ξερά μαδάνε, καμιά φορά και πάνω στο ακριβό χαλί σου. 


Σήμερα το πρωί, την ώρα που έπινα τον πρώτο καφέ της ημέρας στην βεράντα, ήρθε ένας απρόσκλητος επισκέπτης.. Γούρι λένε.. Για να δούμε.. Καλημέρα και φιλιά. 

Wednesday, August 14, 2013

Μήλα....


Θέλω να γράψω την ιστορία ενός μήλου αλλά δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Κρίμα γιατί είναι μια ιστορία παράξενη και ενδιαφέρουσα μαζί, που κράτησε δέκα περίπου χρόνια. Όσα και τα μήλα που έχω μαζεμένα, μήλα που έφταναν στα χέρια μου την ίδια μέρα κάθε χρόνο, για να μου κλείνουν το μάτι και να μου θυμίζουν την αρχή. 
Μέσα σ΄αυτά τα δέκα χρόνια, μάζεψα μήλα κάθε λογής. Από αληθινά φρούτα που ήρθαν κάποτε μέσα σε ένα ψάθινο καλάθι σκεπασμένο με καρώ πετσέτα, μέχρι το βιβλίο της Α Δημοτικού όταν επανεκδόθηκε σε hard cover. Έχω μήλο μπρελόκ, μήλο κοκκαλάκι για τα μαλλιά, μήλα σε φουλάρι, ένα μήλο δαγκωμένο λούτρινο με το ασορτί σκουλίκι κι ένα άλλο από κρύσταλο Murano που το αγαπώ πολύ. Έχω και ένα μήλο μαύρο σαπισμένο που κι αυτό είχε το δικό του νόημα... 
Πριν από τρία χρόνια τα μήλα έπαψαν να έρχονται... Δεν είναι πως στεναχωρήθηκα, όλα τα πράγματα στην ζωή έχουν ένα τέλος, απλά την πρώτη φορά μου έλειψε το παιχνίδι. Η αδημονία για την έκπληξη, αυτό το "τι θα σκεφτεί αυτή την φορά άραγε?". 
Μετά συνήθισα και πέρα από μια απέχθεια που έχω για το φρούτο ωμό - γιατί ως pie το αγαπώ ακόμα παράφορα- τα μήλα έφυγαν από την ζωή μου όπως ακριβώς ήρθαν. Εύκολα.
Κι αν την θυμήθηκα την ιστορία τους - ή μάλλον αν βρήκα αφορμή να θυμηθώ το παιχνίδι γιατί την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό δεν θα την ξεχάσω ποτέ εννοείται- είναι γιατί σήμερα, μετά από τρία χρόνια, ήρθε στο mail μου αυτό το τραγούδι.


Ένα τρυφερό αντίο που άργησε τρία χρόνια, μια καληνύχτα που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας επίλογος με μουσική και εικόνες σε μια ιστορία που κράτησε ανάπαντεχα πολύ, ότι κι αν σημαίνει αυτό το τραγούδι, με έκανε να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο.. 14 Αυγούστου του 2000. Σαν να ήταν χτες και σαν να ήταν και σε μια άλλη ζωή ταυτόχρονα.. Καληνύχτα...

Υ.Γ. Ο χρόνος περνάει και βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, πόσες φορές να το πω πια, κυρίως στον εαυτό μου.. Όλα αυτά που περιμένουμε ανυπόμονα για καιρό έρχεται μια στιγμή που χάνουν την λάμψη τους. Με ένα τσακ, έτσι ξαφνικά, ήταν και δεν είναι πια... Το συνειδητοποίησα με μια εντελώς άσχετη - με τα μήλα-αφορμή σήμερα το πρωί. Κι αυτή είναι η μαγεία του χρόνου τελικά,  μαζί και η κατάρα του. Πως λύνει τα μάγια.. Ότι κι αν είναι. Καλά ή κακά... ;)

Saturday, August 10, 2013

Αλλαγές και my secret project...

Τον φετινό Αύγουστο θα τον θυμάμαι για χρόνια.. Πρώτον γιατί μπήκε πανηγυρικά - με την κακή έννοια- και η πρώτη εβδομάδα του έμοιαζε με επαναλαμβανόμενο καψόνι, και δεύτερο γιατί τελικά, under the circumstances, περνάμε σούπερ.. Να μην κοροϊδευόμαστε βέβαια, κούκλα η πόλη άδεια και - ευτυχώς- καταπληκτικές οι παρέες που ανανεώθηκαν στο απολύτως σωστό timing και ανακατεύονται γλυκά οι παλιοί φίλοι που έμειναν με τους καινούριους που ήρθαν, και φυσικά απολύτως exciting το project του ανασχεδιασμού του FhL που θα το δείτε τον Σεπτέμβρη και ελπίζουμε πως θα ενθουσιαστείτε όσο κι εμείς, και ακόμα πιο exciting τα projects του Λονδίνου που προχωράνε κι αυτά με ταχείς ρυθμούς, αλλά η αλήθεια να λέγεται.. Θα προτιμούσα να γράφω αυτές τις γραμμές στο μπαλκόνι κάποιου σπιτιού με θέα το Αιγαίο. Λίγο πριν πάω να φυτευτώ σε μια ξαπλώστρα δίπλα στο νερό.. Μην τρελαθούμε κι όλας...
Όμως είπαμε, διακοπές φέτος δεν προβλέπονται οπότε όπως λέει και ο αγαπημένος ΧοΪμές, κάνουμε αυτό που απαιτεί η περίσταση. Και δόξα τον Θεό, το κάνουμε υπό τις ιδανικές συνθήκες.. Μόνο που ειδικά φέτος, αυτό που απαιτεί η περίσταση είναι μια αλλαγή ζωής... Γιατί αυτό κάνουμε στην ουσία.. Βάζουμε τις βάσεις, και κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να πάμε παρακάτω, έχοντας αποφασίσει πια μεταξύ μας πως αυτός ο κύκλος που κράτησε περίπου είκοσι χρόνια, έχει φτάσει η ώρα να κλείσει.. Με μια δική μας δουλειά πια, που ευτυχώς πάει εξαιρετικά καλά - αν εξαιρέσει κανείς πως καμιά δουλειά εδώ, όσο εξαιρετικά κι αν πηγαίνει, δεν φέρνει λεφτά που να είναι έστω decent-  και με την βεβαιότητα πως η κρίση στην Ελλάδα δεν θα περάσει ή πως μέχρι να περάσει δεν μπορείς να στηριχτείς μόνο στην ελληνική αγορά για να έχει αληθινό ενδιαφέρον αυτό που κάνεις και σε πρακτικό επίπεδο πέρα από το δημιουργικό, το Λονδίνο είναι πια για μας σχεδόν μονόδρομος. Και με την περσινή μου trial and error απόπειρα να υπολογίζεται στα συν πια αντί για τα μείον, μια που όπως αποδείχτηκε ήταν ο μόνος τρόπος και για να μπουν οι πρώτες βάσεις αλλά κυρίως για να μάθω εμπράκτως τι είναι αυτό που πρέπει να αποφύγω την επόμενη φορά, ο μονόδρομος αυτός πρέπει να σχεδιαστεί και να στηθεί έτσι που να μην έχει επιστροφή...
Έτσι, ο φετινός Αύγουστος έχει δικηγόρους, και λογιστές, και μεσίτες, και εφορίες, και διαδικαστικά απίθανα, και σχέδια επί χάρτου, και λογαριασμούς, και business plans, και προσφορές, και προτάσεις,  και επαφές ατελείωτες με ανθρώπους εδώ και στην Αγγλία.. Εχει προσμονή, έχει ενθουσιασμό, έχει χαρά, αλλά έχει μαζί και μια θλίψη για όλα αυτά που ξέρεις πια με βεβαιότητα πως όσο κι αν θέλεις να κρατήσεις, θα αναγκαστείς να τα αφήσεις πίσω... Τα έχει όλα.. 


Και μέσα σε όλα, λοιπόν, έχω και το my secret project που δεν είναι secret any more.. Τον Ιανουάριο που μας έρχεται θα κλείσω τα 50. Δύσκολα γενέθλια, σημαδιακά, και εγώ αποφάσισα για δώρο να μου χαρίσω μια δεκαετία. Ξέρω πως έτσι κι αλλιώς η ηλικία μου δεν φαίνεται, μπορεί να μην δείχνω 30 αλλά δεν δείχνω και 49, ας είναι καλά τα σούπερ γονίδια που κληρονόμησα και από τους δυο γονείς μου.. Που επίσης δεν δείχνουν την ηλικία τους, και μάλιστα χωρίς κανενός είδους "πλαστική" βοήθεια... Όμως όταν φτάσεις πια τόσο κοντά στην μέση ηλικία - που στην ουσία βέβαια την έχεις περάσει από καιρό αν θεωρητικά και ιδανικά πρόκειται να ζήσεις κάπου μέχρι τα 80- αρχίζεις να σκέφτεσαι πως το να κάνεις λίγο extra effort για κάτι ακόμα καλύτερο, μπορεί να μην είναι καθόλου κακή ιδέα.. 

Τώρα λοιπόν που μπήκα αισίως στο δεύτερο στάδιο του project μου, που μετράει ήδη σχεδόν ένα μήνα δίαιτας και επτά χαμένα κιλά, είπα να το μοιραστώ μαζί σας, κυρίως για να πάρω θάρρος. Εντάξει, και για να δεσμευθώ παρόλο που έχω αυτό το τεράστιο θέμα με τα commitments.
Το πρώτο στάδιο ξεκίνησε πριν από δυο μήνες με μερικά "μαθήματα" με τον Χοϊμέ μια που όλα μα όλα ξεκινάνε πρώτα απ΄το μυαλό μας.. Και παρόλο που την απόφαση αυτή υποτίθεται πως την έχω πάρει αρκετές φορές- καμιά όμως με σοβαρότητα άρα και με επιτυχία- αυτή η φορά μοιάζει να μην είναι σαν τις άλλες.. Κυρίως γιατί όταν ήρθε η δύσκολη πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου, εκεί που κάποτε θα πλακωνόμουν στο φαγητό χωρίς δεύτερη σκέψη από το άγχος και τα νεύρα μου, τώρα συνέχισα το πρόγραμμα μου σαν να μην τρέχει τίποτα..Και εξακολουθώ να το συνεχίζω, παρόλο που βγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ, και παρόλο που πάντα βρίσκονται γύρω μου πειρασμοί, άρα, κάτι κάνω διαφορετικά πια.. Και αυτό είναι καλό...
Κατά τα μέσα του Σεπτέμβρη θα μπω στην τρίτη φάση, που θα ξεκινήσω να γυμνάζομαι κι όλας, και αυτή θα είναι η πιο σημαντική μάλλον γιατί είναι και αυτή που θα -πρέπει να- κρατήσει για καιρό... Όμως είμαι αισιόδοξη.. Πέρα από τις αλλαγές που ακόμα κι εγώ βλέπω και νοιώθω στο σώμα μου, που είναι ελάχιστες ακόμα σε σχέση με αυτό που έχω μπροστά μου αλλά αρκετές για να μου δίνουν φόρα, το βασικό είναι πως ότι κάνω το κάνω χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.. Ναι, λιγουρεύομαι πράγματα, ναι σκέφτομαι συχνά όλα αυτά που θα ήθελα να φάω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω το αφήνω για κάποια άλλη στιγμή...
Και βαθιά μέσα στο μυαλό μου ανυπομονώ να ξημερώσει 17 Ιανουαρίου για να δω την εικόνα στον καθρέφτη μου.. Δεν έχω βάλει συγκεκριμένο στόχο και εννοείται πως δεν περιμένω να συμβούν θαύματα, οπότε θα το πάω όσο καλύτερα μπορώ μέχρι τότε αλλά χαλαρά.. Χωρίς άγχος.. Αλλά ως project - πείτε με ψωνάρα- το βρίσκω το ίδιο exciting με τα υπόλποιπα.. Μην σας πω και λίγο πιο πολύ...
 

Καλημέρα γελαστή και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο... 

Monday, August 5, 2013

Αυτογνωσία και υπερβολή...


Δευτέρα απόγευμα και δεν θα γράψω το κλασσικό ποστ για την βδομάδα που μας πέρασε.. Έτσι κι αλλιώς ο Αύγουστος θα είναι πιο ήρεμος, δεν θα τρέχουμε κάθε βράδυ έξω, οπότε σκέφτομαι να μαζέψω τα καλύτερα του μήνα κάπου προς το τέλος του...
Στο μεταξύ, με αφορμή την κουβέντα που είχα λίγο νωρίτερα με έναν φίλο, ας διευκρινήσω κάτι... Πολύ συχνά αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο λειτουργεί ψυχαναλυτικά.. Γράφω αυτά που με απασχολούν για να τα διαβάσω πρώτα απ΄ όλα εγώ η ίδια, για να τα επεξεργαστώ μέσα από το process του γραψίματος, για να τα προβάλω σε μια "οθόνη" έξω από το μυαλό μου, και γιατί οι δικές σας αντιδράσεις και απόψεις - μέσα από σχόλια, μεήλ, τηλεφωνήματα, μηνύματα και καφέδες- με βοηθάνε να δω άλλες πλευρές που εμένα συχνά μου διαφεύγουν.. 
Όμως υπάρχουν και οι φορές που αυτό εδώ το blog λειτουργεί σαν βαλβίδα χύτρας ταχύτητος.. Που με βοηθάει δηλαδή να αφήσω τον ατμό να φύγει με φόρα και να αποσυμπιέσω όχι μόνο το μυαλό αλλά και την καρδιά μου...Σε εκείνες τις περιπτώσεις, όλα τα συναισθήματα μου, αρνητικά ή θετικά, προβάλονται στην υπερβολή. Μέσα σ΄όλα αυτά τα χρόνια έχω γράψει κομμάτια σε έντονο ροζ όταν ήμουν ερωτευμένη, κατακόκκινα όταν ήθελα να μιλήσω για το sex και μαύρα πίσσα και κατράμι όταν ήμουν θυμωμένη ή απογοητευμένη..Προφανώς δεν κλέφτηκα με κανέναν, δεν περνάω τις μέρες μου στα τέσσερα σε ένα κρεββάτι, δεν σκότωσα κανέναν άνθρωπο πάνω στα νεύρα μου, και δεν πήρα χάπια να αυτοκτονήσω.. Παρόλο που είναι πιθανόν κάποιος διαβάζοντας κάποια κείμενα μου να υπέθετε πως θα μπορούσα και να το κάνω.. 
Απλά είναι ο χαρακτήρας μου έτσι..Μεσογειακός..Της υπερβολής.. Είμαι αυτός ο άνθρωπος που τα κάνει όλα στον υπερθετικό. Που ζει με πάθος όλες τις στιγμές του.. Ακόμα και τις πιο μικρές, και τις πιο χαζές... Γελάω πολύ, αγαπάω πολύ, αφοσιώνομαι πολύ, ερωτεύομαι πολύ, νοιάζομαι πολύ, δίνω πολύ... Κι αυτό για τους περισσότερους ανθρώπους της ζωής μου είναι καλό κομμάτι.. Ταυτόχρονα όμως θυμώνω και πολύ, απογοητεύομαι πολύ, και κλείνομαι και πολύ, όταν κάποιος περάσει τις κόκκινες γραμμές μου... Που κι αυτό όμως, αν θέλετε την γνώμη μου, θετικό είναι μέσα στην αρνητικότητα του, γιατί ότι το αφήνεις να ξεσπάσει ξεφουσκώνει γρήγορα ενώ ότι το κρατάς μέσα σου και το κρύβεις γιγαντώνεται και σε δηλητηριάζει.. 
Όπως και να'χει πάντως, αυτό είναι το δικό μου process. Και είναι αυτό που με κάνει να είμαι αυτή που είμαι.. Και το καταλαβαίνω πως κάποιους τους κουράζει, ή τους απογοητεύει, όπως κουράζει και μένα την ίδια γιατί μου κάνει συχνά την ζωή μου δύσκολη μια που όταν θυμώνω ή στεναχωριέμαι παθαίνω ψυχοσωματικά και όταν είμαι απογοητευμένη πέφτω στα πατώματα και δεν έχω ενέργεια για τίποτα... Με σώνει απλά το ότι ξανασηκώνομαι γρήγορα.. :) 
Αν θέλω όμως να είμαι ειλικρινής, αγαπώ το δράμα όσο αγαπώ και την κωμωδία.. Και ίσως αυτή η ανάγκη μου να αισθάνομαι και το άσχημο κομμάτι κάποιων σχέσεων ή κάποιων πραγμάτων μέχρι το μεδούλι της ύπαρξης μου, όπως αισθάνομαι και το καλό, είναι που εξισορροπεί την Πολυάννα μέσα μου που ψάχνει μονίμως την χαρά, και το παιχνίδι, και την ανεμελιά, και την όμορφη πλευρά των ανθρώπων και των καταστάσεων.. Πολύ συχνά μάλιστα, όταν νοιώθω πως τα πράγματα γύρω μου έχουν ησυχάσει και πως χρειάζομαι λίγο suspense,κάτι να ανακατέψει την ενέργεια, μπορεί και να υποκινήσω τις εκρήξεις..Drama queen που λέει και κάποια ψυχή... Guilty as charged.. 
Όμως μέσα στα χρόνια που πέρασαν, αυτό που έχω καταφέρει είναι να κρατάω τον θυμό και την οργή μου σε επίπεδο θεωρητικό.. Μπορεί λοιπόν την ώρα που είμαι εξαλλη να πω ή να γράψω πράγματα που ακούγονται απειλιτικά ή και τρομακτικά καμιά φορά για κάποιους, και σίγουρα είναι ευτυχία που δεν μπορείτε να μπείτε στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές γιατί θα φρίττατε, όμως εκεί που το κορίτσι του κάποτε όλα αυτά θα τα έπαιρνε από σκέψεις και θα τα έκανε πράξεις, και όλα θα γίνονταν μπουρδέλο μέσα σε χρόνο DT, η γυναίκα του σήμερα αρκείται σε μερικά εκρηκτικά posts ή δραματικά μέηλ.. Και μετά από λίγο επιστρέφει πίσω στο ροζ και την χαρά...
Έχοντας υπάρξει για πάρα πολλά χρόνια της ζωής μου ένας εντελώς δυσλειτουργικός άνθρωπος που το είχε πολύ πιο εύκολο να καταστρέφει και φεύγει- σχέσεις κι ανθρώπους- ανίκανη να δεθώ πραγματικά με τον οποιονδήποτε και να νοιάστώ για το οτιδήποτε πέρα από τον εαυτό μου,  πιστέψτε με, το ότι σήμερα νοιάζομαι έστω και καμιά φορά περισσότερο από ότι θα έπρεπε, είναι από τις μεγαλύτερες προόδους που έχω κάνει στην ζωή μου.. Και από τα πράγματα για τα οποία, εκείνοι οι ελάχιστοι άνθρωποι που παραμένουν δίπλα μου από τότε, είναι βαθιά περήφανοι για μένα...  
Και τελικά, το βασικότερο είναι πως έχω συμβιβαστεί εγώ με τον εαυτό μου.. Και πως ξέρω πια καλά, χωρίς καθόλου να μπερδεύομαι, πως όλα αυτά, τα όμορφα και τα άσχημα, είναι κομμάτια του δικού μου έργου.. Εγώ το γράφω, εγώ διαλέγω τους ηθοποιούς, εγώ σκηνοθετώ, φωτίζω, βάζω μουσικές.. Και στο τέλος εγώ υποκλίνομαι και εγώ χειροκροτώ.. Και αυτή η γνώση, και αυτή η έλειψη βάρους που φέρνει μαζί της, με κάνει να κρατάω ανοιχτές περισσότερες πόρτες από αυτές που κλείνω.. Και να έχω στην καρδιά μου περισσότερη αγάπη παρά θυμό.

Saturday, August 3, 2013

Θυμός...


Γράφω θυμωμένη.. Κι έχει πολύ καιρό να μου συμβεί.. Σάββατο απόγευμα και αντί να κάνω σχέδια για το βράδυ, προσπαθώ να αγνοήσω το στομάχι μου που με πεθαίνει και τα δέκατα που έχουν αρχίσει και ανεβαίνουν απ΄το μεσημέρι. Κυρίως προσπαθώ να αγνοήσω την φωνή μέσα μου που χτυπάει καμπανάκια στο βάθος του μυαλού μου. Μάλλον όχι καμπανάκια, συναγερμό κανονικό..
Αυτές οι τελευταίες μέρες ήταν δύσκολες. Πολύ. Και δύσκολες προβλέπονται και οι επόμενες που θα έρθουν. Μην φανταστείτε κάτι τρομερό. Δεν πέθανε κανείς, δεν αρρώστησε κάποιος πολύ - πέρα από μένα με τα ψυχοσωματικά μου- δεν μας χτύπησε καμιά τραγωδία ο Θεός να φυλάει.. Απλά βρέχει μέρες τώρα γκαντεμιά και προβλήματα - μικρά και μεσαία που όταν μαζευτούν πολλά μαζί όμως δεν ξέρεις κατά που να κάνεις- και το κυριότερο, βρέχει απογοήτευση μεγάλη.. 
Γιατί στα δικά μου τα δύσκολα, όταν ήρθαν, κάποιοι έλειπαν από καιρό.. Κάποιοι που εγώ ήμουν εκεί στις δικές τους δυσκολίες, που τους στήριξα όσο καλύτερα μπρούσα, που τους στάθηκα μέχρι να πάρουν δύναμη με όποιον τρόπο μπόρεσα να σκεφτώ - ή να με αφήσουν- μόλις ένοιωσαν πάλι δυνατοί αποφάσισαν να πάνε παρακάτω με συνοπτικές διαδικασίες.. Βρήκαν αφορμές, άνοιξαν καυγάδες και κουβέντες, βγήκαν κι από πάνω γιατί έτσι συμβαίνει συνήθως- όσο περισσότερο άδικο έχεις τόσο πιο πολύ φωνάζεις να ακουστείς μήπως σκεπάσεις την φωνή του άλλου και σταματήσεις να ακούς αυτά που δεν σε βολεύουν- και την έκαναν με ελαφρά..
Και έμεινα εγώ πίσω, πρώτα να απορώ, μετά να στεναχωριέμαι, μετά να προσπαθώ να βρω μια άκρη, να ρίξω μια γεύφυρα, να αναρωτιέμαι μήπως έκανα και εγώ κάπου λάθος και να ζητάω συγγνώμες για τις οποίες δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, μετά να πέφτω πάνω σε τοίχους, και σε πόρτες, και σε μούτρα, και σε τουπέ.. Και μετά να θυμώνω.. Να θυμώνω πολύ...
Με τον εαυτό μου κυρίως, που δεν άκουγα τόσον καιρό εκείνους που την είχαν πατήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πριν από μένα, που δεν άκουγα την φωνή της λογικής μου γιατί κι εγώ την είχα πατήσει ξανά, που αγνοούσα τα patterns, τις κακές συμπεριφορές, τα ψέματα, τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις... Που επέμενα να τα βλέπω όλα μέσα από τα κόκκινα γυαλιά της αγάπης μου...
Λάθος.. Η αγάπη, όπως και η θρησκεία, έχουν χρησιμεύσει σαν δικαιολογίες για κάποια από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας..Και η δύναμη που δίνει σ΄αυτόν που την δέχεται, σε λάθος χέρια και σε λάθος μυαλά γίνεται όπλο που μπορεί να σε σκοτώσει..
Αυτές τις μέρες θα μπορούσα να γράφω αμένσιοτα όλη μέρα κι όλη νύχτα.. Έχω τόση πίκρα μέσα μου, και τόση οργή που πραγματικά αν οι λέξεις μου μπορούσαν θα έσταζαν δηλητήριο.. Όμως για μια φορά, σκέφτομαι πως αυτή η γαμημένη ανωνυμία, αυτή η άνεση που δίνει σε μερικούς το γεγονός πως δεν θα πεις και δεν γράψεις ποτέ αυτό που σκέφτεσαι με το όνομα τους φαρδύ πλατύ απο κάτω, αλλά θα μείνεις να παίζεις κλεφτοπόλεμο με τα υπονοούμενα τους και με τα νεύρα σου, είναι που τους δίνει δύναμη να αλωνίζουν όχι μόνο στις ηλεκτρονικές σελίδες αλλά και στις ζωές των ανθρώπων.. Κρυμένοι πίσω από status updates, από διαδικτυακούς ή όψιμους "φίλους" που δεν ξέρουν τίποτα για το ποιοι είναι στ΄αλήθεια και πως διαχειρίζονται τις πραγματικές σχέσεις της ζωής τους - φιλικές και επαγγελματικές- και ιστορίες που κανείς δεν μπορεί να διασταυρώσει μια που ότι λένε το λένε στα μουλωχτά, παίρνουν την ανωνυμία τους ή μάλλον την διακριτικότητα σου και την κάνουν κουκούλα πίσω από την οποία κρύβουν την αλήθεια τους.. Που καμιά σχέση δεν έχει με την γκλαμουριά, με το στυλ και με την άνεση που πλασσάρουν.. 
Ναι, είμαι θυμωμένη.. Είμαι θυμωμένη με εκείνους που νομίζουν πως οι άνθρωποι είναι παιχνίδια που τα βάζεις και τα βγάζεις από το κουτί τους όποτε έχεις κέφι,που θεωρούν πως είναι τόσο έξυπνοι που μπορούν να κοροϊδεύουν τους άλλους και να τους γεμίζουν ψέματα και λόγια μεγάλα χωρίς ίχνος αντικρύσματος και ουσίας, που πιστεύουν πως όλα τους τα χρωστάμε και τους τα έχουμε χαρισμένα, και που κυρίως επιμένουν να περνάνε την καλή μας διάθεση, την ανοχή και την αντοχή μας για χαζομάρα.
Αγάπη σημαίνει να ξέρω ποιος είσαι και να είμαι εκεί για σένα παρόλα τα ελαττώματα σου.. Να σε υπερασπίζομαι στους άλλους, και στον εαυτό μου καμιά φορά, να σε δικαιολογώ όταν χρειάζεται, να σε συγχωρώ.. Να είμαι εκεί για σένα στα εύκολα και στα δύσκολα. Να σε ακούω, να σε νοιάζομαι, να σε κάνω να νοιώθεις μέλος της εκλεκτικής μου οικογένειας. Κομμάτι της ζωής μου.  Δεν σημαίνει όμως πως αυτό σου δίνει το δικαίωμα να συμπεριφέρεσαι σαν τεράστιος μαλάκας.. Κυρίως γιατί διακινδυνεύεις όχι απλά να σου κλείσω την πόρτα οριστικά αλλά να αποφασίσω να παίξω και εγώ το παιχνιδάκι αυτό με τους δικούς σου όρους.. Να γίνω κι εγώ μαλάκας και trust me, δεν διανοείσαι πόσο πολύ μπορώ να μαλακιστώ άμα θελήσω..Και τότε θα δούμε ποιός έχει να χάσει, και τι... 

Friday, August 2, 2013

Μικρά μαθήματα αυτογνωσίας... Ιδιωτική λογική..


Η «ιδιωτική λογική», με βάση τη θεωρία του Alfred Adler, είναι η υποκειμενική αντίληψη- κρίση που έχουμε για τον εαυτό μας , τους άλλους και τη ζωή. Σχηματίζεται στα πρώτα χρόνια χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, αλλά καθορίζει τις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές και τα συναισθήματα μας στη μετέπειτα ζωή μας.  Κάποια στιγμή, κάπου ανάμεσα στα 3 και τα 5 χρόνια μας,  εντελώς ενστικτωδώς, ένα τυχαίο κατά τα άλλα περιστατικό το οποίο όμως εμάς για κάποιον άγνωστο λόγο μας εντυπωσιάζει και μας εντυπώνεται - αυτό που λέμε "πρώτη ανάμνηση"- γίνεται η νοητή πυξίδα με βάση την οποία θα ζήσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Η ερμηνεία που δίνουμε σε αυτό το περιστατικό- η οποία είναι απολύτως υποκειμενική και "δική" μας και καμιά σχέση δεν έχει με την "κοινή" λογική- είναι η ερμηνεία που θα δίνουμε στα πάντα, στο μέλλον στην ζωή μας. Το χρώμα που βάφει το συναίσθημα μας. Η βάση πάνω στην οποία θα στήσουμε όλες τις σχέσεις μας..
Η ιδιωτική λογική μας βελτιώνεται, με πολλή δουλειά και προσπάθεια μέσα από μαθήματα αυτογνωσίας, αλλά δεν αλλάζει ποτέ. Απλά μέσα από ασκήσεις επαναλαβανόμενες μαθαίνουμε να την αναγνωρίζουμε μέσα στις σκέψεις και τις αντιδράσεις μας, να μειώνουμε με τον καιρό την ένταση της και να ελαφρώνουμε το βάρος με το οποίο φορτώνει κάθε στιγμή μας. Μαθαίνουμε δηλαδή να ζούμε μαζί της. Και κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε πως όσο κι αν μεγαλώνουμε, η πρώτη μας ενστικτώδης αντίδραση - και η δεύτερη και η τρίτη και τέταρτη δυστυχώς όταν δεν έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας - είναι να φερόμαστε όπως μάθαμε... 
Αν μάθαμε να μας αγαπάνε επιστρέφουμε αγάπη, αν μάθαμε να μας τιμωρούν επιστρέφουμε τιμωρία.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά χτες το βράδυ και συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πόσο τυχερή στάθηκα στην ζωή μου. Γιατί η απόρριψη από τον πατέρα μου άργησε να έρθει - ήρθε στην εφηβεία μου, όταν οι πεποιθήσεις μου για την ζωή είχαν πια φυτευτεί βαθιά μέσα στο μυαλό μου- και μέχρι τότε είχα μεγαλώσει μέσα στην αγάπη, την αποδοχή, την ενθάρρυνση, και τον θαυμασμό. Κι όσο κι αν στην συνέχεια έμαθα με τον πιο δύσκολο τρόπο πως η αγάπη μπορεί πολύ συχνά να σε πονέσει πολύ περισσότερο απ΄ότι το μίσος, η ιδιωτική μου λογική έχει χρώματα φωτεινά, έχει χαρά, και είναι χτισμένη πάνω στην ανάμνηση μιας γιορτής..
Θυμάμαι την μαμά μου ντυμένη Σπανιόλα - ήταν απόκριες- με ένα υπέροχο φόρεμα με φραμπαλάδες και φουρώ, και τον μπαμπά μου με στολή Ζορρό, να έρχονται στο δωμάτιο μου γελαστοί και χαρούμενοι για να μου πουν καληνύχτα. "Εμείς θα πάμε σε ένα πάρτυ, εσύ θα κοιμηθείς, και αύριο το πρωί που θα ξυπνήσεις θα σου έχουμε φέρει σερπαντίνες και κομφετί" μου υπόσχεται η μαμά μου και εγώ πέφτω για ύπνο ευτυχισμένη. Νοιώθω πως μ΄αγαπάνε, και περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη μέρα που θα έχει δώρα. Και χαρά.
Βέβαια, πίσω από αυτή την σπάνια όπως έμαθα μέσα σε τέσσερα χρόνια Χοϊμέ ανάμνηση- συνήθως η ιδιωτική λογική των ανθρώπων χτίζεται πάνω σε δυσάρεστα περιστατικά- κρύβονταν πολλές παγίδες.. Γιατί εγώ όλο αυτό όπως είπαμε το ερμήνευσα με τον δικό μου τρόπο.. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι γονείς μου ήρθαν να μου ζητήσουν κατά μια έννοια την άδεια μου για να φύγουν να πάνε να διασκεδάσουν. Και πως για να μου δείξουν πόσο μ΄αγαπάνε μου έφεραν δώρα.
Έτσι, πέρα από την έμφυτη αισιοδοξία μου - πιστεύω ακράδαντα πως η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη- πέρα από το ότι είμαι ένας άνθρωπος κατά βάση χαρούμενος, πέρα από το ότι νοιώθω πως έχω αγαπηθεί πολύ άρα έχω μεγάλα αποθέματα αγάπης για τους άλλους, έμεινα και με μια τεράστια ανάγκη για έλεγχο. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς με τον εαυτό μου, πιάνω τον εαυτό μου να διψά για έλεγχο. Το κάνω κομψά συνήθως - παρόλο που κατά καιρούς τρελαίνομαι και χάνω την μπάλα- προσπαθώ να το εξηγώ με ειλικρίνια στους ανθρώπους της ζωής μου, και μερικές φορές, σαν άσκηση, εκεί που εμπιστεύομαι πολύ αφήνομαι να με οδηγήσουν. Αλλά βαθιά μέσα μου η ανάγκη παραμένει. Και βέβαια, έχω και την ενστικτώδη τάση να επιβεβαιώνω την αγάπη των γύρω μου μέσα από τα "δώρα" που θέλω να μου φέρνουν.. Όσο πιο πολύ με ανέχεσαι, τόσο πιο πολύ ξέρω πως μ΄αγαπάς.. Και όσο πιο πολύ σ΄αγαπάω - άρα όσο πιο πολύ φοβάμαι μην σε χάσω- τόσο περισσότερα προβλήματα θα σου δημιουργώ, και τόσο περισσότερες φυτιλιές θα βάζω στην σχέση μας, για να μου αποδεικνύεις την αγάπη σου πέρα από κάθε αμφιβολία μου μήπως κάποια στιγμή καταφέρω και ησυχάσω.
Αβυσσος το μυαλό και η ψυχή του ανθρώπου.. Αυτό το έμαθα καλά.. Όπως έμαθα καλά να διαβάζω και τους άλλους ανθρώπους γύρω μου, αυτούς που με ενδιαφέρουν τουλάχιστον, και να αποκρυπτογραφώ μέσα από τις συμπεριφορές τους τις δικές τους ιδιωτικές λογικές, τους δικούς τους φόβους, και τις δικές τους ανάγκες. Γιατί ο μόνος τρόπος για να μπορείς να αγαπάς τους ανθρώπους όσο πιο χωρίς όρους γίνεται, και να τους συγχωρείς όταν χρειάζεται, και να δίνεις ευκαιρίες, και να είσαι εκεί για αυτούς όχι μόνο στα εύκολα και στις χαρές αλλά και στα δύσκολα και στις στεναχώριες, είναι να προσπαθείς να τα καταλάβεις τι είναι αυτό που τους κάνει να είναι αυτοί που είναι.. Και να μάθεις να τους δέχεσαι όπως είναι γιατί εδώ δεν μπορούμε καλά καλά να αλλάξουμε τον εαυτό μας, πως θα αλλάξουμε τους άλλους? 
Και ειδικά τα τελευταία χρόνια, που όλοι είμαστε στην τσίτα με τα νεύρα κρόσσια και ξεσπάμε όπου βρούμε, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χρήσμιμο μου έχει φανεί αυτό μου το "ταλέντο". Φυσικά είναι αδύνατον να το κάνουμε αυτό για όλους. Γιατί απαιτεί τεράστια ενέργεια και προσοχή, και αδιάκοπη προσπάθεια. Οπότε μοιραία επιλέγεις.. Μέσα από τους πολλούς, κάποιους.. Και εκεί ξεκινάει ένα άλλο κεφάλαιο, που θα το αναλύσουμε μια άλλη φορά.. Πως αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους με τους οποίους ταυτίζεται η ψυχή μας?

Thursday, August 1, 2013

Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου...


Αύγουστος... Η πόλη θα αδειάσει, στα λιμάνια οι κάμερες του Star θα αναζητούν επώνυμες αναχωρήσεις και δηλώσεις ή κανέναν ωραίο κώλο μέσα σε καυτό σορτσάκι, τα νησιά θα βουλιάξουν παρόλη την κρίση για ακόμα μια φορά, και εμείς που θα μείνουμε πίσω, και φέτος, θα ανακαλύψουμε ξανά την Αθήνα που κρύβεται συνήθως πίσω αυτοκίνητα που καβαλάνε πεζοδρόμια, ξεχυλισμένα τασάκια και κακοντυμένο crowd.
Δεν θα πω ψέματα, θα προτιμούσα να έφτιαχνα και εγώ βαλίτσα σήμερα- αύριο, και το επόμενο ποστ να σας το έγραφα με τον ήχο της θάλασσας να κάνει back vocals στις σκέψεις μου, όμως όπως λέει ο αγαπημένος Χοϊμές, εδώ που είμαστε, πρέπει να κάνουμε αυτό που απαιτεί η περίσταση. Και η περίσταση απαιτεί αντί να κάτσουμε να κλάψουμε πάνω απ΄το χυμένο γάλα, να βρούμε το δώρο, την χαρά, και να εστιάσουμε σ΄αυτά που είναι όμορφα, και που θα μας χαρίσουν στιγμές από αυτές που θα αξίζει να θυμόμαστε τον χειμώνα..
Δηλαδή θερινά σινεμά μπόλικα - να δούμε τις ταινίες που χάσαμε τον χειμώνα- μαζώξεις σε βεράντες και αυλές, ποτάκια στο κέντρο με φίλους αγαπημένους, βόλτες σε περιοχές που τον χειμώνα αποφεύγουμε - ναι, τώρα θα πάω σίγουρα να φάω στο Κεφτές και δεν φταίς στον Πειραιά- βιβλία που μαζεύονται αδιάβαστα στα ράφια όλο τον χρόνο, ξένες σειρές στην δροσιά του ευλογημένου air condition, μαγειρικές που κόντεψα να τις ξεχάσω με το πρόγραμμα του τελευταίου ενάμιση μήνα, και το κυριότερο, ανασύνταξη εκ των έσω γιατί την μπάλα - εγώ τουλάχιστον- την έχω χάσει από καιρό..
Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να αντιδρά ενστικτωδώς.. Πρσπαθώ, επιμένω και υπομένω, και παλεύω με πάθος για αυτά που θεωρώ καλύτερα και για την ψυχή και για την καρδιά μου -και αυτό θα συνεχίσω να κάνω, εννοείται-  αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καθίσω κάτω με την Ευούλα και να κουβεντιάσουμε τι θέλουμε πραγματικά, και με ποιον τρόπο θα το κάνουμε να συμβεί.. Με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.. Ακούγεται χαζό αλλά πείτε μου αλήθεια.. Πότε ήταν η τελευταία φορά που καθίσατε να συζητήσετε με την ψυχή σας ειλικρινά, και να αξιολογήσετε με την βοήθεια της τα θέλω σας, τις παρουσίες και τις απουσίες στην ζωή σας, και τα όνειρα ή τις επιθυμίες σας για το μέλλον?
Τέλος πάντων.. Ας μην ξεκινήσουμε τον μήνα με προβληματισμούς.. Μόνο με αισιοδοξία.. Μακάρι αυτός ο Αύγουστος, με τις αναγκαστικά ήσυχες μέρες, να είναι όσο όμορφος, ήρεμος και εποικοδομητικός χρειάζεται για να μπούμε με φόρα σε ένα φθινόπωρο που θα αλλάξει την ζωή μας σε πολλά...