Wednesday, December 30, 2009

Πάει ο παλιός ο χρόνος...


Δηλαδή δεν πάει ακόμα, αλλά θα πάει οσωνούπω και μετά τους απολογισμούς νομίζω πως ήρθε η ώρα να βάλουμε τις βάσεις του 2010, μην μας βρει απροετοίμαστους... Εγώ προσωπικά, το έχω σαν χόμπι πια, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να βάζω στόχους τους οποίους συνήθως δεν κρατώ, πλην όμως πολύ χαίρομαι να τους μοιράζομαι μαζί σας... Κυρίως γιατί, τόσα χρόνια blogging μετά, σας νοιώθω τόσο δικούς μου ανθρώπους που πιστεύω- και ας μην είναι ίσως πάντα έτσι- πως με αγαπάτε με τα ελαττώματα μου, ένα από τα οποία είναι η αναβλητικότης... Και ένα άλλο είναι - εδώ που τα λέμε- η καλπάζουσα μαλακία αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που καλό είναι να μην την πιάσουμε αυτή την στιγμή...:-)))

Το 2010 λοιπόν σκοπεύω να:

Δω τι θα κάνω με τα επαγγελματικά μου... Αν κάθε περίπου 10 χρόνια, όπως το έχω υπολογίσει, αλλάζω καριέρα - από το marketing στις δημόσιες σχέσεις, από τις δημόσιες σχέσεις στις μεταφράσεις βιβλίων, από τις μεταφράσεις βιβλίων στην δημοσιογραφία και πάει λέγοντας- και με δεδομένο πως τα αισθήματα βαριεστημάρας στην τωρινή μου δουλειά είναι αμοιβαία - την έχω βαρεθεί πολύ και με έχει βαρεθεί και εκείνη ακόμα περισσότερο-ίσως η απάντηση κρύβεται στα ατελείωτα βιβλία ζαχαροπλαστικής που αράζουν στην βιβλιοθήκη μου και στα λατρεμένα μου χρωματιστά κεκάκια... Ίσως πάλι να κρύβεται και σε ιαματικά μπάνια στην Αιδηψό με άλλους συν-συνταξιούχους μια που τελευταία με ταλαιπωρεί ένας πόνος στο χέρι που η μαμά μου είπε πως μάλλον είναι ρευματική αρθρίτιδα... Ποιος ξέρει? :-))

Να δω τι θα κάνω με τα προσωπικά μου... Όχι με τον Μάνο, εκεί μια χαρά τα πάω (νομίζω δηλαδή, και ελπίζω ολόψυχα να συμμερίζεται και εκείνος την βεβαιότητα και τον ενθουσιασμό μου, και εν πάση περιπτώση, αν δεν τα συμμερίζεται να μην το μάθω τελευταία και καταιδρωμένη ως ίθισται), αλλά με την αυτογνωσία που λέω να την ξαναπιάσω μια βόλτα μια που η ζωή μου αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς - δηλαδή ο Άρις μεγάλωσε και ετοιμάζεται να την κάνει και εγώ η μαμά του είμαι στα πρόθυρα του κολπάπσους και ας κάνω την ψύχραιμη και την χαριτωμένη- και τείνω να βρεθώ home alone και να σαλτάρω μια που και αυτός ο Droopy δεν είναι καθόλου ομιλητικός τύπος... Έτσι, λέω να πιάσω από την αρχή το group therapy, πάντα με την βοήθεια του Γιάννη (Χοϊμέ) μπας και προλάβω την κρίση προτού με προλάβει εκείνη...:-)

Να κάνω δίαιτα.. Ξανά.. Και αυτή την φορά να την κρατήσω... (Talisker και Δεσποινάριον μην νομίζετε πως δεν σας βλέπω που γελάτε τρελά..) Οκ.. Το ξέρω πως αυτό δεν θα το κάνω με τίποτα αλλά το έχω για γούρι να το ανακοινώνω κάθε χρόνο... Οπότε φέτος λέω να το πάω και ένα βήμα παρακάτω και να προσθέσω και το γυμναστήριο... Να γίνω συλφίς, θεά, μοντέλα (αλλά στο κοντό της)... Και να ρίξω έξω τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό αλλά από μια άλλη κατεύθυνση.. Αυτή της Chanel..:-) Και αν δεν με πιστεύετε -για το πόσο αποφασισμένη είμαι εννοώ- πάω τώρα αμέσως να ανασύρω την δίαιτα του Γιάννη (όχι του Χοϊμέ αλλά του διαιτολόγου γαμπρού μου αυτή την φορά) για να την έχω πρόχειρη με το που θα αλλάξει η χρονιά να ξεκινήσω... Εντάξει, όχι αμέσως γιατί θέλω να πάω και για ένα afternnon tea πρώτα, και τα scones δεν είναι ακριβώς diet food αλλά αμέσως μετά... (Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, έχω εδώ και μέρες μια τεράστια λιγούρα για σουβλάκι με πίτα από το Dirty Ginger... Και μετά έχω και αυτά τα fondue της Μελισσούλας... Καλά, θα δούμε πότε...:-)))
Άσχετο αλλά ξεκαρδιστικό... Δεν έχει τρομερή πλάκα που ο Μάνος και εγώ έχουμε γαμπρό διαιτολόγο και μάλιστα από τους καλύτερους που κυκλοφορούν στην αγορά? Πλάκα για μας δηλαδή γιατί για εκείνον πρέπει να είναι κανονικός εφιάλτης...:-)))

Τέλος, για να μην θέσω μόνο άπιαστους στόχους, θα συνεχίσω να ζω την ζωή μου όπως την θέλω εγώ, ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάω - την οικογένεια μου και τους φίλους της καρδιάς μου- και μακριά από κάθε είδους δήθεν, θα προσπαθήσω να παραμείνω για μια ακόμα χρονιά όσο πιο παιδάκι μου επιτρέπει η ηλικία μου (και η πρεσβυωπία μου και η new entry αρθρίτιδα μου), θα συνεχίσω να γελάω πολύ, να θυμώνω με πάθος (αλλά για λίγο), να ζηλεύω τον Μάνο (όσο πρέπει όμως :-)), να χαίρομαι τις στιγμές και να παλέυω για όσα εγώ θεωρώ σημαντικά.... Και θα συνεχίσω να κρατάω τις πόρτες της ζωής μου ανοιχτές για εκείνους που πρέπει και ερμητικά κλειστές για όλους τους υπόλοιπους προστατεύοντας έτσι την ηρεμία μου, την ησυχία μου και την καλή μου διάθεση... Α! Και θα συνεχίσω να είμαι εδώ φυσικά... Και ας σπάνε τα νεύρα ορισμένων ανωνύμων...:-))))

Φιλιά πολλά σε όλους και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχουμε μια υπέροχη, τυχερή και γελαστή καινούρια χρονιά κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και σε όλες τις κρίσεις...

Monday, December 28, 2009

Απολογισμοί....



Οκ... Ήρθε λοιπόν η ώρα των απολογισμών... Και των καινούριων αποφάσεων... Είμαι πολύ κακή και στα δύο, όσοι διαβάζετε καιρό το blog φαντάζομαι το έχετε καταλάβει... Ειδικά μάλιστα που απ' ότι κατάλαβα διαβάζοντας άλλα blogs, φέτος έχουμε να μιλήσουμε για όλη την δεκαετία... (Αλήθεια, τον απολογισμό της δεκαετίας τον κάνουμε στην αρχή του 10 και όχι στο τέλος του? Και γιατί?)
Anyway, εγώ προς το παρόν θα μιλήσω για την χρονιά που πέρασε .. Και που τα είχε όλα... Και χαρές, και λύπες, και εκπλήξεις - πολύ ευχάριστες αλλά και πολύ δυσάρεστες-, και γεγονότα που με σημάδεψαν, και κύκλους που έκλεισαν, και άλλους που άνοιξαν, και γέλια, και δάκρυα, και φίλους που έφυγαν και καινούριους που ήρθαν, και συμπεράσματα δύσκολα αλλά και άφθονη αισιοδοξία που μάλλον την έχω στο κύταρρο μου έτσι κι αλλιώς...
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω απ' όλα αυτά τα πιο σημαντικά θα στεκόμουν στα εξής τρία:

Την ενηλικίωση του Άρι... Που με γέμισε συγκίνηση και με έκανε να μπω στην διαδικασία να αρχίσω να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι πως σύντομα, πολύ σύντομα, θα έρθει η ώρα να ανοίξει τα φτερά του κανονικά και να πετάξει μακριά μου και πως εγώ όχι μόνο θα είμαι έτοιμη να τον καμαρώσω και να τον χειροκροτήσω αλλά θα είμαι και χαρούμενη, παρόλο που για χρόνια πίστευα πως αυτή η στιγμή θα ήταν μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου... (Και θα είναι ίσως, όμως αν μου έμαθε κάτι η χρονιά που φεύγει είναι πως τις μεγαλύτερες δυνάμεις μας τις αντιλαμβανόμαστε και τις κερδίζουμε μέσα από τις υποχωρήσεις μας και μέσα από τις δυσκολίες μας, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.)

Την συμφιλίωση με τον πατέρα μου που δυστυχώς κράτησε για μια ακόμα φορά ελάχιστα... Και το μάθημα που πήρα μέσα από αυτή που είναι επίσης πολύτιμο... Πως μπορούμε δηλαδή να αγαπάμε πάντα κάποιους ανθρώπους αλλά να μην μπορούμε να συμβιώσουμε μαζί τους... Και πως έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει να το παραδεχτούμε, να εγκαταλέιψουμε την πρσπάθεια αλλά και την ελπίδα, να πούμε τα αντίο μας, να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας και να πάμε παρακάτω.... Οριστικά.. Και πως όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται, και όσο δύσκολο και αν είναι, τελικά είναι για καλό... (Και βέβαια, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, παρόλη την βεβαιότητα πως όλα έγιναν τελικά όπως έπρεπε, γιατί έτσι έπρεπε, το παιδάκι μέσα μου εξακολουθεί να θρηνεί... Και να προσπαθεί να καταπιεί για μια ακόμα φορά την απόρριψη και την απογοήτευση...)

Τέλος, το ότι συνειδητοποίησα μέσα από μια προσωπική, δυσάρεστη έκπληξη πως η φίλη μου η Μαρία είχε πάντα δίκιο... Και πως οι άνθρωποι που εμπιστευόμαστε περισσότερο απ' όλους είναι εκείνοι που τελικά θα μας πληγώσουν περισσότερο και πιο βαθιά... Γιατί τους έχουμε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της ψυχής μας και αυτό είναι που πονάει πιο πολύ... Και είναι στο χέρι μας να επιβιώσουμε της καταστροφής, αν το θέλουμε πολύ και αν πιστεύουμε πως παρόλα αυτά αξίζει τον κόπο, όμως τα σημάδια θα φαίνονται πάντα για να μας θυμίζουν πως το απόλυτο ροζ δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στο μυαλό και στα όνειρα μας... Και μαζί με αυτή την καινούρια, πικρή γνώση, θα υπάρχει πάντα ο σπόρος της αμφιβολίας... Που από καιρό σε καιρό θα γίνεται δέντρο και θα μας πνίγει όμως αυτό είναι το τίμημα της απόφασης μας... Η συνέπεια της, όπως θα έλεγε ο Χοϊμες...

Τώρα γιατί από όλα τα σημαντικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε επέλεξα τα δυσάρεστα?(ή αυτά που νοιώθω εγώ δυσάρεστα για μη αδικήσω τον Άρι που δεν φταίε σε τίποτα ο καημένος). Μα είναι πολύ απλό... Γιατί είναι αυτά που έκαναν την διαφορά στην καθημερινότητα μου που είναι κατά βάση όμορφη... Είναι αυτά που με πήγαν παρακάτω σαν άνθρωπο, που με έκαναν να δουλέψω τον εαυτό μου και τα συναισθήματα μου, να αποκωδικοποιήσω τις ανάγκες μου, να νικήσω τις ανασφάλειες και τους φόβους μου και να πολεμήσω για αυτά που θεωρώ πολύτιμα στην ζωή μου... Που είναι το αίσθημα της ασφάλειας - του "ανήκειν" -, που είναι η οικογένεια μου και ηρεμία της και που είναι πάνω και πέρα απ' όλους και απ' όλα η ευτυχία του παιδιού μου... Και που όλα αυτά μαζί αποτελούν τον βορρά και τον νότο της αλάνθαστης πυξίδας που με οδηγεί να παίρνω τις σημαντικές αποφάσεις στην ζωή μου.. Τις δύσκολες... Αυτές που χρόνια πριν θα ήταν τελείως διαφορετικές... Καλύτερες ίσως για τον εγωσιμό και την εικόνα μου αλλά πολύ, πολύ χειρότερες για την ψυχή μου...

Και με τον απολογισμό της χρονιάς να έχει γίνει, σας καλημερίζω γλυκά με ένα φιλί και σας εύχομαι η εβδομάδα που ξεκινά να είναι υπέροχη... Γιατί είναι μια εβδομάδα μοναδική.. Που έχει μέσα της δυό ολόκληρα χρόνια... Αυτό που φεύγει και αυτό που έρχεται.... Και φυσικά, ευχές δεν έχει από τώρα.... Ανανεώνω το ραντεβού μας σύντομα με πιο ευχάριστα πράγματα... Όπως ας πούμε τις αποφάσεις μου για το 2010...:-))))

Υ.Γ. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εικονογράφηση για το σημερινό μου ποστ από το ουράνιο τόξο.. Που είναι κρυμμένο μέσα μας και εκεί πρέπει να το αναζητάμε στα δύσκολα, και που στην βάση του κρύβονται όντως θησαυροί... Που μας κάνουν καλύτερους, πιο ώριμους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους...


Thursday, December 24, 2009

Merry Christmas!!!!

Και να που έφτασαν λοιπόν!!! Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, με υγεία, με χαμόγελα, με αγάπη, μέσα σε λατρεμένες αγκαλιές και με τις φυσσαλίδες της γιορτής να μας ζαλίζουν γλυκά και να μας ξεσηκώνουν... Και επειδή όπως λένε η πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει και βαθιά (οκ, πολύ βαθιά) μέσα μου θα παραμένω πάντα ένα παιδί με ροκ καταβολές, σας αφιερώνω μαζί με την αγάπη μου και τις καλύτερες ευχές μου το πιο εκκεντρικό, εορταστικό κομμάτι ever...

Enjoy!!!!


Sid Vicious - My Way

Cheeze66 | MySpace Video

Monday, December 21, 2009

Να 'μαστε πάλι εδώ....


Έφτασε σχεδόν και η παραμονή.... Που την περίμενα πως και πως και τώρα, θέλω να την απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο... Και ας λένε τα άστρα πως σε μας τους Αιγόκερους θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι αυτές τις μέρες... Πόσο πια? Έτσι, με ηθικό ακμαίο, οργανώνω το πρόγραμμα των ημερών... Που περιλαμβάνει σούπερ μάρκετ μεγάλο γιατί θα μαγειρέψω σίγουρα για τις 26 και τις 27 που θα αράξουμε σπίτι, κομμωτήριο την παραμονή και νύχια μια μέρα νωρίτερα, λίγο shopping για το ρεβεγιόν που φέτος θα το περάσουμε σε μαγαζί με ρίζες στο νησάκι, παρασκευή δύο Red Velvet Cake - ενός κανονικού για την φιλενάδα μου την Μαρία (Soho- Soho) που θέλει να κεράσει τις πελάτισσες της την παραμονή και ενός ακόμα σε μορφή cupcakes για τον Στέλιο που μας έχει καλέσει στο σπίτι του στις 25 για τσιμπητά - μια girl's βραδιά στο Salon de Bricolage, το τελευταίο Matsuhisa της χρονιάς, καφέδες άφθονους στο ενδιάμεσο με τις φιλενάδες μου, και έναν οδοντίατρο special guest γιατί μου έφυγε ένα σφράγισμα...
Ευτυχώς που τα δώρα τα κάνουμε την Πρωτοχρονιά και έτσι το μεγάλο shopping μεταφέρεται στην λίστα της επόμενης εβδομάδας γιατί δεν ξέρω αν θα προλάβαινα... Μάλλον όχι...:-) Πάντως, έστω και ασθμαίνουσα και μονίμως με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι - εχτές το βράδυ μέχρι την Αγία Μαρίνα έφτασε η χάρη μου μέσα στην καταιγίδα για το υπέροχο pre- Christmas της φίλης μου της Λιάνας που έχει το ωραιότερο σπίτι που έχω δει και το είχε στολίσει σαν να ήταν βγαλμένο από τις σελίδες της Vogue Deco- τις λατρεύω πραγματικά αυτές τις μέρες... Ειδικά το βράδυ που χαζεύω τις στολισμένες βεράντες και τα φωτάκια που αναβοσβήνουν σαν να μου κλείνουν το μάτι... Σαν γνήσια Πολυάννα, αυτές τις μέρες γίνομαι πιο παιδί από ποτέ... Και δηλώνω έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε είδους μελοντική κρίση... Αρκεί να είμαστε καλά, γεροί, δυνατοί και ενωμένοι οι τρεις μας... Στο κάτω κάτω της γραφής, και τώρα που τα γράφω όλα αυτά , παραμένω σχεδόν άνεργη, σχεδόν πενηντάρα, και σχεδόν desperate houswife... Αλλά μια χαρά το παλεύω, έτσι δεν είναι? Καλημέρα και καλή μας - εορταστική και αισιόδοξη- εβδομάδα....


Friday, December 18, 2009

Δύσκολοι αποχωρισμοί...


Προχτές το μεσημέρι αποχαιρέτησα το αγαπημένο μου αυτοκίνητο... Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται χαζό με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτούς τους πιεσμένους και παράξενους καιρούς όμως για μένα ήταν ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός.. Που αν περνούσε από το χέρι μου δεν θα είχε συμβεί με κανέναν τρόπο... Το μπορντώ Starletάκι μου, ήταν πια 18 χρονών, ένα μήνα μόλις μικρότερο από τον Άρι μια που αγοράστηκε τον Δεκέμβριο του 1991 και μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρξε παλικάρι... Και πήρε μπρος με την μία παρόλο που είχε μείνει παρκαρισμένο για πάρα πολύ καιρό.. Τον τελευταίο χρόνο δεν το χρησιμοποιούσα πια... Το είχα αφήσει στο parking του σπιτιού της μαμάς του Μάνου με την προοπτική να γεράσει εκεί ευτυχισμένο και προστατευμένο από κακοκαιρίες και δύσκολους δρόμους.. Έτσι είχα ονειρευτεί το τέλος του... Χαζομάρες θα μου πείτε, αλλά δεν με νοιάζει... Εγώ το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου.. Πρώτον γιατί μου το είχε δώσει ο πεθερός μου με όλη του την αγάπη και δεύτερον γιατί μαζί περάσαμε υπέροχα τόσα χρόνια...
Στο νησάκι κυρίως, όπου ανέβηκε τις πιο απίθανες ανηφόρες και κατέβηκε τις πιο απότομες κατηφόρες πάντα φορτωμένο με φίλους γελαστούς και μπαγκάζια παραλίας, ήταν το πιο famous car στο parking της Ψαρούς και όχι μόνο, παρκαρισμένο πάντα στην σκιά , μπαινόβγαινε με την ειδική του κάρτα στους Μύλους και με περίμενε υπομονετικά σε λιμάνια και αεροδρόμια για να με πάει πίσω, στο σπίτι.. Και στην Αθήνα φυσικά, τους χειμώνες, που λόγω "φήμης" βρέθηκε συχνά πυκνά παρκαρισμένο πρώτη μούρη ανάμεσα σε πανάκριβα SUV έξω από τον Ρέμο και το έφερναν πάντα πρώτο στο parking του Matsuhisa να με παραλάβει όταν είχαμε girl's nigths...
Ναι, το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου και έδωσα μεγάλη μάχη για να αποτρέψω το μοιραίο... Όμως, μια που δεν ήταν στο όνομα μου, δεν τα κατάφερα... 'Ετσι, προχτές ,το άδειασα, έβαλα σε μια σακούλα τον λούτρινο γαϊδουράκο που άραζε στο ταμπλό του, την γαλάζια χάντρα που κρεμόταν στον καθρέφτη του και τα CD που είχα αφήσει στο ντουλαπάκι και το αποχαιρέτησα οριστικά... Και χτες ένας γερανός το πήγε για ανακύκλωση...
Και σήμερα είπα να του αφιερώσω ένα ποστ γιατί του αξίζει απολύτως και γιατί νομίζω πως δεν θα πάψω ποτέ να νοιώθω τύψεις... Είμαι χαζή ξανθιά το ξέρω, και έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα αυτή την εποχή, το ξέρω επίσης... Όμως αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Νοιώθω πως δεν του άξιζε αυτό το ηλίθιο τέλος.. Πως έπρεπε να επιμείνω περισσότερο και να πείσω τον Μάνο να με αφήσει να το πάω στον Διόνυσσο στο σπίτι της Μαρίας που έχει μείνει και αυτό στα μπετά, και να το αφήσω εκεί, σκεπασμένο στην πυλωτή, καταθέτοντας τις πινακίδες αντί να τους αφήσω να το πετάξουν...
Όμως για κάποιο παράξενο λόγο αποφάσισα να μην τον πιέσω και τώρα πια τίποτα δεν αλλάζει.. Και ότι έγινε, έγινε... Και μπορεί στο μέλλον να έρθουν στην ζωή μου άλλα, πολύ πιο όμορφα και πολύ πιο ακριβά αυτοκίνητα., ξέρω όμως με απόλυτη βεβαιότητα πως ποτέ, κανένα, δεν θα είναι σαν το κουρσάκι μου.... Και μερικές μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, είμαι πολύ, πολύ λυπημένη...

Wednesday, December 16, 2009

Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα για καλό...

Ο σημερινός μου πρωινός καφές, στην κούπα με την γόβα, συνοδεύεται από ένα γενναίο κομμάτι panetone - αυτό που ήταν μέσα στην τουρτιέρα της Μάρθας- και μια βόλτα στα blogs... Δίπλα μου το βιβλίο του Laduree ανοιχτό στην σελίδα της creme anglaise, μια που σκοπεύω σήμερα να κάνω την πρώτη μου δοκιμή...


Για μένα που λατρεύω τις κρέμες και αγνοώ επιδεικτικά την σοκολάτα (εκτός και αν πρόκειται για τα σοκολατάκια του κύριου πρέσβη με τα οποία τελευταία έχω πάθει σχεδόν εμμονή) το συγκεκριμένο γλυκό, ή μάλλον η συγκεκριμένη βάση, είναι κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο... Και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο συνεχίζω να αγοράζω πανάκριβα γλυκά από την Αλέα και ειδικότερα σου α λα κρεμ...
Το βιβλίο το έφερε χτες το κύριος Θανάσης, ο ταχυδρόμος μας, και πρέπει να σας πω ότι οι περιγραφές της Γεωργίας δεν με είχαν προετοιμάσει για αυτό που αντίκρυσα... Μιλάμε για το ωραιότερο βιβλίο ζαχαροπλαστικής που υπάρχει... Κλεισμένο μέσα στο κουτί του σαν κόσμημα, τυλιγμένο σε αριστοκρατικό, λιλά ρυζόχαρτο, με χρυσό χρώμα στην πλάτη της κάθε σελίδας.... Και με κάτι φωτογραφίες!!!! Όνειρο... Το ξεφυλλίζω και λιγουρεύομαι...:-)






Όμως το κύριος Θανάσης εχτές δεν έφερε μόνο το υπέροχο βιβλίο... Έφερε και μια κούτα από μακριά γεμάτη στολίδια και αγάπη...


Στολίδια διαλεγμένα με γούστο ακριβώς για γούστα μας, κεκάκια για μένα και πούρα για τον αγαπημένο μου, και μαζί ένα πακέτο σολωμό που θα το ανοίξουμε την Πρωοχρονιά, ένα βαζάκι cupcake που προστέθηκε ήδη στην συλλογή μου στο ράφι κάτω από το παράθυρο της κουζίνας και μια κάρτα που με έκανε να χαμογελάσω και να γεμίσει η ψυχή μου χαρά... Βλέπετε, μέσα από αυτή την αρχικά απρόσωπη διαδικασία του blogging είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω ανθρώπους ενδιαφέροντες και ξεχωριστούς και με κάποιους από αυτούς να γίνουμε και φίλοι... Και έτσι, συχνά πυκνά και με διάφορες ευκαιρίες και αφορμές νοιώθω την αγάπη και το ενδιαφέρον τους ακόμα και όταν δεν ζούμε όχι στην ίδια πόλη, αλλά ούτε καν στην ίδια ήπειρο... Και αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως ακόμα και τα πιο μοναχικά μέσα, αν τα ποτίσεις με την ψυχή και την αλήθεια σου μπορούν να ανθίσουν και να γίνουν γέφυρες επικοινωνίας και σχέσης αληθινής με υπέροχους ανθρώπους... Πολλά φιλιά και καλημέρα σε όλους...

Monday, December 14, 2009

Κατόπιν εορτής...

Πολύ βιαστικά μια που το σπίτι ακόμα είναι άνω κάτω, αλλά με τεράστιο χαμόγελο γιατί περάσαμε υπέροχα, λέω να ξεκινήσω την τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα με μερικές φωτογραφίες - όσες θυμήθηκα να τραβήξω- από την χτεσινή ημέρα... Ο καιρός μας φιλοδώρισε μια μια όμορφη λιακάδα και αρκετό κρύο, τα τραπέζια στρώθηκαν με λευκά τραπεζομάντηλα, τα καλά μου σερβίτσια, χριστουγεννιάτικες χαρτοπετσέτες και έναν χιονάνθρωπο γεμάτο marshmallows στο κέντρο, τα βάζα στολίστηκαν με λιλά "λάχανα" - έτσι τα λένε τα λουλούδια που διάλεξα- οι γυάλες γέμισαν με κουραμπιέδες και μελομακάρονα και η κουζίνα μου μοσχοβόλησε από μυρωδιές... Πρόλαβα να φωτογραφίσω την lemon pie και το σουφλέ σπανάκι μόνο, μετά ξεχάστηκα τελείως μέσα στην χαρά και την τρεχάλα να προλάβω να τα έχω όλα έτοιμα στην ώρα τους.....


(Σουφλέ σπανάκι και lemon pie απ' τα χεράκια μου)


(Μελομακάρονα, κουραμπιέδες , μωβ "λάχανα" και μια αγαπημένη, παλιά φωτογραφία)




(Το table setting και ο γεμιστός μου χιονάνθρωπος)




Και αφού ετοιμάστηκαν όλα, λίγο μετά τις 2, ήταν όλοι εδώ... Η Μαρία με τον Παναγιώτη, ο Κώστας με την Λιάνα, η Μάρθα με τον Άλκη (που τους ξέχασα η γαϊδάρα τους κολλητούς μου και ευτυχώς που μου το θύμισε μια αγαπημένη ψυχή), ο Δημήτρης με την Lucciana, ο Άγγελος με την Στέλλα, η Γεωργία και ο Στέλιος.. Οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, οι πιο στενοί μας φίλοι, οι άνθρωποι με τους οποίους αγαπιόμαστε πολύ και νοιώθουμε χαλαρά και άνετα, και που για μένα, είναι πολύτιμο κεφάλαιο της ζωής μου... Άρα, η καλύτερη παρέα για να υποδεχτούμε μαζί την πιο χαρούμενη γορτή του χρόνου...Και ο πιο όμορφος και τρυφερός τρόπος για να μπούμε και φέτος στο Christmas mood με ένα "πάρτυ" που ξεκίνησε μεσημέρι και τελείωσε βράδυ...:-)
Βέβαια, είχαμε και απλώλειες εχτές... Την Doris ας πούμε που έρχεται την Παρασκευή αλλά θα την έχουμε εδώ όλες τις γιορτές οπότε θα την ευχαριστηθούμε, τον άλλο Στέλιο που είναι στην Αμερική, τον Ζαννή που το καινούριο του μαγαζί είναι ανοιχτό και Κυριακές μεσημέρι οπότε δεν προλαβαίνει να σηκώσει κεφάλι, τον Μίμη που περνάει ακριβώς μια από τα ίδια αυτές τις μέρες, τον Άρι που εμφανίστηκε αγουροξυπνημένος (μια που είχε κοιμηθεί στις 7.30 το πρωί ) μόνο και μόνο για να κάνει επιδρομή στον μπουφέ και μετά να ξανακοιμηθεί μέχρι να πάει για καφέ με τους φίλους του, και βέβαια τον Droopy που πήγε για δυο μέρες διακοπές μέσα στον χειμώνα στην πανσιόν και μας έλειψε πολύ... Τώρα όμως, είναι αραχτός στο χαλί δίπλα μου και όλα αρχίζουν να παίρνουν τον κανονικό τους ρυθμό...
Αυτά τα λίγα λοιπόν για σήμερα και επιστρέφω με τις συνταγές και τα υπόλοιπα μόλις καταφέρω να οργανώσω λίγο το σπίτι μου... Φιλιά και πολλή καλή μας εβδομάδα...

Thursday, December 10, 2009

Προετοιμασία και λίγο shopping....

Εχτές το βράδυ γύρω στις 3 με ξύπνησε η καταιγίδα... Δεν έχω δει ακόμα ειδήσεις αλλά έγινε κανονικός χαμός... Μιλάμε για νερό που έπεφτε με το βυτίο και ευτυχώς ο Άρις είχε επιστρέψει κανένα μισάωρο πριν γιατί αλλιώς θα είχα βάλει σίγουρα γαλότσες και νιτσεράδα και θα είχα βγει σαν την τρελή στους δρόμους για να τον φέρω σπίτι....:-) Έτσι, όταν ξύπνησα σήμερα και είδα την πρωινή μουντάδα και το κρύο πολύ το χάρηκα... Παρόλο που το πρόγραμμα μου είχε σούπερ μάρκετ τεράστιο (η φωτογραφία που ακολουθεί δείχνει τις σακούλες που ανέβασα με την πρώτη βόλτα γιατί μετά έκανα άλλες τρεις αλλά από την κούραση που μυαλό για φωτογραφίες), μου άρεσε η ιδέα του να έρθει επιτέλους ο χειμώνας και από εδώ...



Άλλωστε, μας το ανακαίνωσαν και από τα δελτία ειδήσεων περιχαρείς οι μετεωρολόγοι... Πως ο χειμώνας είναι προ των πυλών... Τώρα βέβαια έξω έχει μια λιακάδα τεράστια, και υποψιάζομαι πως ο χειμώνας μάλλον άλλαξε γνώμη και πήγε αλλού γιατί τι άλλη εξήγηση να δώσω πια? Η μόνη που θα χαρεί με το γεγονός είναι η φιλενάδα μου η Γεωργία που έρχεται και ονειρεύεται ήλιους και καφέδες έξω αλλά αυτή δεν πιάνεται γιατί ζει μέσα στα χιόνια και έτσι μπορεί μια χαρά να μας το παίζει υπεράνω...:-)

Τέλος πάντων, με γαλότσες για παν ενδέχομενο και με λιακάδα λοιπόν, πήγα και σήκωσα όλον τον Θανόπουλο για το περίφημο Pre Christmas μας το πρωί, και μετά κουβάλησα και τις σακούλες ολομόναχη σαν καλή μουλάρα - τέσσερις βόλτες από το αυτοκίνητο μέχρι το ασανσέρ και άλλες τόσες από το ασανσέρ μέχρι το σπίτι, την έκανα την γυμναστική της εβδομάδας και με το παραπάνω... Στο ενδιάμεσο όμως πρόλαβα και έκανα και λίγο shopping... Πέρασα από την φιλενάδα μου την Μάρθα και πήρα αυτή την υπέροχη τουρτιέρα που μέσα της κρύβει ένα πεντανόστιμο panetone (και την οποία θα χρησιμοποιήσω την Κυριακή για να παρουσιάσω το Red Velvet Cake μου)



και αυτή την κούπα- γόβα για να πίνω τον πρωινό μου καφέ που την έχουν συσκευασμένη με δυο κουταλάκια σοκολάτας και ένα κουτί σοκολατάκια για την λιγούρα...:-)



Μην μου πείτε πως δεν είναι και τα δύο υπέροχες ιδέες για δώρα τώρα τις γιορτές? Εγώ για να πως την αλήθεια, χτύπησα άλλες τρεις κούπες για τις κολλητές μου προτού εξαφανιστούν γιατί το έχουν αυτό τα πράγματα της Μάρθας... Αν δεν τα πάρεις την ώρα που τα βλέπεις μετά είναι αργά... Αφήστε που κάνει και τα πιο φιν φον αμπαλάζ της πόλης.... Αυτά τα ολίγα σήμερα, και σας φιλώ γλυκά γιατί με περιμένουν δουλειές με φούντες... Τα υπόλοιπα από Δευτέρα με φωτογραφίες από το Pre Christmas και φυσικά, συνταγές...

Υ.Γ. Το site της Μάρθας δεν είναι απολύτως ενημερωμένο.. Έχει και ένα μαγαζί στο Κολωνάκι στην Πατριάρχου Ιωακείμ 58 για όποιον ενδιαφέρεται...

Monday, December 7, 2009

Pre Christmas...

Τα τελευταία χρόνια είναι κάτι σαν έθιμο για το σπίτι μας... Στο παλιό δοκιμάσαμε όλες τις πιθανές μορφές... Καθιστό 30 ατόμων με catering από τον Πλατή, party 60 ατόμων στο όρθιο με μπουφέ και Dj (από το El Pecado παρακαλώ, ευγενική προσφορά του φίλου μας του Άρη που δέχτηκε να δουλέψει το μαγαζί με τον αναπληρωματικό και μάλιστα μέρα Σάββατο μέσα στον Δεκέμβρη) και πάει λέγοντας... Σε όλα περάσαμε υπέροχα... Παρόλο που στα καθιστά των πολλών ατόμων γέμιιζε το σπίτι ροτόντες και σερβιτόρους και το φαγητό όσο καλό και αν ήταν δεν ήταν home made, και παρόλο που το βράδυ του πάρτυ την ώρα που εμείς χοροπηδούσαμε σαν τα κατσίκια στον ρυθμό της latin μουσικής η αστυνομία ήρθε τρεις φορές να μας κάνει παρατήρηση με αποτέλεσμα να το διαλύσουμε κατά τις 4 τα ξημερώματα για να μην καταλήξει ο Μάνος στο αυτόφωρο...



Στο τέλος πάντως, μετά από δοκιμές επί δοκιμών αποφασίσαμε πως το καλύτερο μας είναι να καλούμε τους απολύτως κολλητούς μας, μέχρι δεκατέσσερα άτομα δηλαδή, που είναι ακριβώς όσα χωράει άνετα το σπίτι μας και για όσα μπορώ να μαγειρέψω μόνη μου... Μάλιστα φέτος, στο καινούριο σπίτι, για πρώτη φορά το Pre Christmas δεν θα γίνει βράδυ αλλά μεσημέρι Κυριακής... Το τραπέζι της τραπεζαρίας θα ανοίξει για να χωράει οκτώ άτομα, θα στηθεί δίπλα ακριβώς και μια ροτόντα για άλλους έξι, θα φτιάξω και έναν μπουφέ στην βιβλιοθήκη για να σερβίρεται καθένας όταν και όσο θέλει, θα έρθει και η Όλγα να βοηθήσει και έτσι απλά, θα... κηρύξουμε και επισήμως την έναρξη των γιορτών ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάμε...



Καθώς καταλαβαίνετε, τις μέρες που θα προηγηθούν εγώ θα τρέχω σαν τον Βέγγο... Έχω ήδη αποφασίσει το μενού που θα περιλαμβάνει γαλοπούλα με γέμιση και πατάτες στον φούρνο, μια πίτα με κιμά και πράσσο, ένα σουφλέ σπανάκι (το γνωστό, της φίλης μου της Λιάνας), δυο σαλάτες και ένα ακόμα ορεκτικό που το ψάχνω και στην συνέχεια Red Velvet Cake, μους σοκολάτα, Lemon Pie και φυσικά Christmas Cupcakes μια που, όπως το έχω στο μυαλό μου το πρόγραμμα, θα ξεκινήσουμε μεσημέρι και θα βραδιάσουμε οπότε θα πιούμε και καφεδάκι στο ενδιάμεσο, και ποτά στο τέλος... Αυτό σημαίνει πως μερικές μέρες νωριτερα θα πρέπει να κάνω απόβαση στον Θανόπουλο και αμέσως μετά θα πρέπει να ξεκινήσω προετοιμασία και μαγείρεμα... Και πως πριν από όλα αυτά θα πρέπει να ανέβουν οι εφεδρικές καρέκλες από την αποθήκη, να κατεβάσουμε τα φουστανάκια τους από το πατάρι όπου τα έχουμε χωμένα για να σιδερωθούν, να γιαλιστούν τα ασημικά που έχουν γίνει μαύρα σαν της οικογένειας Adams, να πλυθούν τα κρύσταλλα για να λάμψουν, και στην συνέχεια να βρω διακοσμητικά για τα τραπέζια, γιορταστικές χαρτοπετσέτες, κεριά, αναμνηστικά δωράκια για τους καλεσμένους, να αγοράσω φρέσκα λουλούδια, να θυμίσω (πολλές φορές) στον Μάνο να ασχοληθεί με τα κρασιά και τα αναψυκτικά και να πείσω τον Άρι να πάρει τον Droopy και να πάνε να αράξουν σε κανένα φίλο του γιατί αλλιώς, με τόσο κόσμο στο σπίτι και τόσα φαγητά το βλέπω το σκυλί μας να παθαίνει εγκεφαλικό από το excitment... :-) Α, και να παραγγείλω μελομακάρονα και κουραμπιέδες....
Pas mal, έτσι? Αν ξεκινήσω να τρέχω από τώρα, μπορεί να καταφέρω να προλάβω μέχρι την Πρωτοχρονιά...:-) Βέβαια σιγά μην παραπονεθώ... Τρελαίνομαι για όλα αυτά, παρόλη την κούραση που θα τραβήξω... Άλλωστε, μετά, θα έχουμε και άλλα τραπέζια.. Για τις μαμάδες μας και την αδερφή μου με την οικογένεια της, για κάποιους φίλους που θα είναι εδώ στις γιορτές... Καλά να είμαστε και κέφι να έχουμε γιατί για μένα αυτή είναι η χαρά αυτών των ημερών... Να είναι το σπίτι στολισμένο, γεμάτο μυρωδιές από αναμμένα κεριά και λιχουδιές που ψήνονται στον φούρνο και ακόμα πιο γεμάτο από γέλια, μουσική και αγαπημένους ανθρώπους... Και το κυριότερο, το βράδυ, όταν πέφτω να κοιμηθώ να είμαστε όλοι εδώ, γεροί και αγαπημένοι... Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να ξεπεράσω χίλιες κρίσεις...Και δυο χιλιάδες μην σας πω...:-))))

Υ.Γ. Οι συνταγές θα ακολουθήσουν μαζί με φωτογραφίε.. Προς το παρόν στολίζω το ποστ με φωτογραφίες από χριστουγεννιάτικα table settings για να παίρνουμε ιδέες... Φιλιά πολλά!!!

Friday, December 4, 2009

Γλυκόπικρο Christmas mood....

Επιτέλους τα κατάφερα... Με αρκετή κούραση μια που το καινούριο, οικολογικό μας δέντρο ήθελε μπόλικη δουλίτσα τελικά για να στηθεί και να φουντώσει όπως πρέπει, και ευτυχώς με βοήθησε ο Άρις γιατί μόνη μου δεν νομίζω να τα κατάφερνα, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε απολύτως... Μπορεί το σπίτι να μην μυρίζει έλατο μόλις μπαίνουμε μέσα όμως η μυρωδιά της κανέλας και της σοκολάτας από τα αγαπημένα μου κεριά αντισταθμίζει την διαφορά. Και το δέντρο μου επίσης μια που έγινε πανέμορφο, με τα παιχνίδια κρεμασμένα στα κλαδιά του, και τα φωτάκια του και τους φιόγκους του ασορτί με τα χρώματα του σπιτιού...

(Το στεφάνι της εισόδου που μου το έφτιαξε η φίλη μου η Μάρθα και ο αρκούδος που καλωσορίζει τους επισκέπτες μας στο χωλ.)



Αποφάσισα μάλιστα να το στήσω στο καθιστικό και όχι στο σαλόνι μια που στην ουσία το δέντρο το φτιάχνω για μας οπότε το λογικό είναι να μπει στο δωμάτιο που θα τα ζούμε και θα το χαιρόμαστε καθημερινά...

(Christmas Tree and Christmas dog..)



Άλλωστε, όταν ανοίξει η συρόμενη πόρτα του σαλονιού μια χαρά φαίνεται, οπότε δεν αλλάζει κατ' ούσίαν κάτι... Όσο για το σαλόνι, ετοίμασα μια γιρλάντα με φούξια μπάλες και ακροβόλησα και διάφορα στολίδια σε μπουφέδες και τραπεζάκια και αν βρω και τίποτα ακόμα ενδιαφέρον στις βόλτες μου θα κάνω προσθέσεις...:-)


(Η γιρλάντα μου και το δέντρο όπως φαίνεται από το σαλόνι)



Με τα χρόνια έχουμε μαζέψει πάντως απίστευτα στολίδια και σε αριθμό και σε ποικιλία... Και το πιο στολισμένο σημείο του σπιτιού παραμένει πάντα η βιβλιοθήκη που έχει επάνω της - εκτός από βιβλία- την Άρτα και τα Γιάννενα.. Όμως τι να πω... Το παραδέχομαι.. Μπορεί να είναι kitch αλλά εμένα μου αρέσουν τα πολλά στολίδια... Θέλω να τα βλέπω και να τα χαίρομαι και καθόλου δεν με ενδιαφέρουν οι λιτές προσεγγίσεις της γιορτής...





Για να καταλάβετε, μέχρι και το humidor του αγαπημένου μου στόλισα, να γιορτάσουν και τα καημένα τα πούρα που τα τρώει η υγρασία και το μαύρο σκοτάδι...:-) Και τώρα που τελείωσα με το σπίτι, σειρά θα πάρουν τα γλυκά... Ήδη οι χριστουγεννιάτικες πιατέλες έχουν κατέβει από τα ντουλάπια τους και περιμένουν να γεμίσουν με λιχουδιές... Θα φτιάξω cupcakes -εννοείται αυτό- και Red Velvet Cake, θα φτιάξω μπισκοτάκια κανέλας με γλάσσο και αν έθρει εγκαίρως και το βιβλίο με τις συνταγές του Laduree που ζήλεψα από την Melissoula, θα φτιάξω και guimauve!!!

(Το Humidor του καλού μου σε χριστουγεννιάτικο mood)

Τα γράφω όλα αυτά τα χαρούμενα, και τα νοιώθω βέβαια, όμως παρόλα αυτά, θα σας το ομολογήσω, το φετινό μου Christmas mood είναι τελικά γλυκόπικρο... Το συνειδητοποίησα λίγο νωρίτερα, την ώρα που στόλιζα την βεράντα μου... Με δεκάδες λευκά λαμπάκια, ένα ολόλευκο αστέρι που αναβοσβήνει και ανάμεσα τους ένα κόκκινο μικρό φωτάκι, κάτι σαν τάμα περσινό, να θυμίζει τον Αλέξη που δεν θα κάνει ούτε φέτος Χριστούγεννα με την μανούλα του... Ούτε ποτέ ξανά... Θα ακούσουμε πολλά τις μέρες που θα έρθουν για το αγόρι αυτό που άθελα του έγινε σύμβολο της γενιάς του Άρι... Ήδη οι κυριακάτικες εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας είχαν φωτογραφίες από το δωμάτιο του, από τον τάφο του, από την πινακίδα που αναρτήθηκε στο σημείο που σκοτώθηκε... Όμως αν το καλοσκεφτείτε, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει παραγματική σημασία...Ούτε για τον Αλέξη ούτε για την οικογένεια του που έμεινε πίσω να θρηνεί για μια ζωή... Με αυτή την γνώση λοιπόν, σαν μαμά του Άρι μόνο και τίποτα άλλο αυτή την φορά, την ώρα που τοποθετούσα το κόκκινο φωτάκι ανάμεσα στα υπόλοιπα συνειδητοποίσα πως αυτό το παιδί που δεν το ήξερα θα δίνει στο εξής στα Χριστούγεννα μου μια γλυκόπικρη αίσθηση... Ίσως γιατί εγώ - όπως και όλες οι υπόλοιπες μαμάδες αυτού του κόσμου- μπορώ να νοιώσω (ή μάλλον όχι να νοιώσω γιατί το μυαλό μου αρνείται κατηγορηματικά έστω και να τολμήσει να μπει στην θέση αυτής της μάνας ) αλλά τουλάχιστον να υποψιαστώ τι μπορεί να σημαίνει να μπαίνει μια ακόμα χρονιά χωρίς το παιδί σου... Και γι' αυτό τον λόγο αποφάσισα πέρσι τέτοιες μέρες το κόκκινο λαμπάκι να μην λείπει ποτέ από την βεράντα μου στα χρόνια που θα έρθουν..
Παρόλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται, και όταν έχεις γύρω σου τους ανθρώπους που αγαπάς είναι γλυκιά σαν μέλι... Ίσως λοιπόν το νόημα της μέρας να είναι τελικά πως δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε αυτό.. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ να ευχαριστούμε τον Θεό, το Σύμπαν, την Τύχη, ότι θέλει και ότι πιστεύει ο καθένας μας για τα όσα έχουμε... Φιλιά πολλλά και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναστολίσουμε...

Υ.Γ. Την φωτογραφία της βεράντας θα την ανεβάσω αύριο γιατί θέλω να την τραβήξω το βράδυ με τα φωτάκια αναμένα...

Tuesday, December 1, 2009

Προετοιμασίες...

Οι κούτες με τα χριστουγεννιάτικα έχουν κατέβει από το πατάρι και έχουν γεμίσει το σαλόνι... Τα στολίδια βγαίνουν ένα ένα από τα κουτιά τους για να καταγραφούν οι απώλειες - πάντα έχουμε απώλειες, για έναν παράξενο λόγο, κάθε χρόνο, παρόλο που τα βάζω τόσο προσεκτικά στα κουτιά τους όταν τα μαζεύω- και τα λαμπάκια μπαίνουν στην πριζα για να δω πια δουλεύουν και πια όχι.

(Αυθεντική βικτωριανή χειροποίητη μπάλα)

Η λίστα του Προμπονά γεμίζει, με πρώτο πρώτο το δέντρο μια που φέτος αποφάσισα να πάρω ψεύτικο και όχι αλήθινό, αλλά ένα ψεύτικο απίστευτο, ψηλό κοντά στα τρία μέτρα και τόσο καλοφτιαγμένο που νομίζεις πως όπου να ΄ναι θα ξεπροβάλουν από τα κλαδιά του σκιουράκια να σου κλείσουν το μάτι.
Μετά, χρειάζομαι μερικά φωτάκια ακόμα για την βεράντα, όλα λευκά και ένα κόκκινο για να θυμόμαστε τον Αλέξη που πέρσι, τέτοιες μέρες, άλλαξε την πραγματικότητα μας.. Και πρέπει να πάρω και καινούριες κορδέλες στα χρώματα των τοίχων του καινούριου σπιτιού...
Και στολίδια φυσικά... Είναι σαν έθιμο αυτό, κάθε χρόνο αγοράζω μερικά καινούρια στολίδια για να συμπληρώνεται η συλλογή μου... Μερικά τα βρίσκω στα ειδικά μαγαζιά με τα επαγγελματικά χριστουγεννιάτικα - εκτός από την Agrinvest και την Plastrona στα Κάτω Πατήσια υπάρχει και το Fenelie σε μια κάθετο της Σεβαστουπόλεως και ένα ακόμα φοβερό λίγο πιο κάτω από τις Εκδόσεις Λυμπέρη στο Κορωπί- άλλα τα αγοράζω από το site για την έρευνα για τον καρκίνο του μαστού συνεισφέροντας ταυτόχρονα και για έναν εξαιρετικά καλό σκοπό, και κάποια τα ανακαλύπτω στις βόλτες που κάνουμε με την Μαρία τα πρωινά.. Μου αρέσουν πολύ τα στολίδια... Ειδικά αυτά που μοιάζουν με παιχνίδια ή με γλυκίσματα... Κάνουν το δέντρο μου να μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από παιδικό παραμύθι πράγμα που ταιριάζει απολύτως στο παιδάκι μέσα μου που δεν λέει να μεγαλώσει...:-)

(Σπιτάκι που θυμίζει παραμύθι από το Fenelie και αγγελάκι με γατάκι από το site για τον καρκίνο του μαστού)




Ταυτόχρονα, ξεφυλίζω τις συνταγές μου. Φέτος που δεν δουλεύω ακόμα κανονικά αποφάσισα να βρω όμορφα κουτιά,να τα γεμίσω με Chrismas cupcakes, και να τα στείλω σε αγαπημένους φίλους αντί για κάρτα. Νομίζω πως είναι ένα όμορφο δώρο που θα το χαρούν όλοι, ειδικότερα μάλιστα εκείνοι που θα φύγουν και δεν θα περάσουμε τις γιορτές μαζί...
Και φυσικά, με το pre Christmas lunch μου προ των πυλών, ετοιμάζω και το μενού... Που πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε among others γαλοπούλα με γέμιση και πουρέ γλυκοπατάτας, και Red Velvet Cake αλλά και μια αρχοντική τυρόπιτα για να μην χάνουμε και το ελληνικό μας πνεύμα...:-)

(Το Red Velvet Cake μου )

Και έχουμε και τα δώρα.. Που φέτος λόγω κρίσης κάνουν διπλό το challenge... Μια που πρέπει να είναι και όμορφα και να μην κοστίζουν και μια περιουσία... Και ταυτόχρονα, να κλείνουν το μάτι πονηρά και να λένε σ' αγαπώ...
Τα έγραψα όλα αυτά και αγχώθηκα.. Τόσα πολλά και ευχάριστα πράγματα, τόσος λίγος χρόνος... Πάω τρέχοντας να συνεχίσω το ξεπακετάρισμα των στολιδιών... Φιλιά πολλά σε όλους και καλό μήνα να έχουμε....

Υ.Γ. Στο ΕΥ ΖΗΝ του Δεκεμβρίου που θα βγει στα περίπτερα την Πέμπτη έχω διπλή συμμετοχή. Το γλυκό του εξωφύλλου (που παίζει βέβαια και σε ένα ολόκληρο θέμα πιο μέσα) είναι δικό μου, το Red Velvet Cake που λέγαμε - το έφτιαξα με τα χεράκια μου για την φωτογράφιση και έδωσα και την συνταγή- και ξεκινάει επιτέλους και η καινούρια μου στήλη με τίτλο "Gourmand- Cocconing" ... Πράγμα που σημαίνει πως μετά από έναν ολόκληρο χρόνο ανεργίας, we are back in business.... Ευτυχώς...:-)

Saturday, November 28, 2009

Στο Μόναχο λοιπόν...

Στο Μόναχο λοιπόν, βρέθηκα προσκεκλημένη της BMW για την παρουσίαση του καινούριου Sedan της σειράς 5 που θα βγει στην αγορά τον Μάρτιο του 2010. Έτσι, μαζί με 150 περίπου δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο πέρασα και εγώ την είσοδο του κτηρίου έρευνας και σχεδιασμού της εταιρίας την Τετάρτη το πρωί και έπαθα κυριολεκτικά την πλάκα μου... Εδώ να σας πω γιατί έχει αξία, πως το project ήταν να γίνει αυτή η παρουσιάση σε δημοσιογράφους life style περιοδικών και εφημερίδων και όχι στους κλασσικούς "αυτοκινητάδες" και έτσι, επειδή ήμασταν όλοι άσχετοι, το όλο concept ήταν πολύ πιο ελαφρύ από άποψη εξειδίκευσης πληροφοριών άρα, πολύ πιο ενδιαφέρον... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ούτε για το αυτοκίνητο ούτε για την παρουσίαση γιατί αυτά θα τα γράψω στο ΕΥ ΖΗΝ, θα σας πω όμως ότι οι άνθρωποι δεν παίζονται από οργάνωση και από τρόπο δουλειάς και σκέψης και πως το συγκεκριμένο κτήριο, λουσμένο στο φυσικό φως και σούπερ ντιζαϊνάτο είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω δει στην ζωή μου... Εγώ προσωπικά, τρέχοντας θα πήγαινα να δουλέψω σε ένα τέτοιο μέρος αν μου τύχαινε....
Επίσης, επειδή το κτήριο αυτό είναι κλειστό για το κοινό μια που στεγάζει τα top secrtet plans της BMW, αν θελήσεις να απομακρυνθείς από το group σου έστω και για να πας στην τουαλέτα σε συνοδεύουν διακριτικά ευγενέστατοι υπάλληλοι και αυτό δίνει στην όλη φάση μια πολύ James Bond αίσθηση.

(Αυτή είναι η μόνη φωτογραφία που τράβηξα στο συγκεκριμμένο κτήριο γιατί είχα ένα άγχος μήπως απαγορεύεται και αυτό, και οι μπάλες αυτές είναι δείγματα χρωμάτων και δερμάτων από όλα τα μοντέλα της BMW.)

Αυτά έγιναν το πρωί. Το απόγευμα της Τετάρτης, αφού επιστρέψαμε για λίγο στο ξενοδοχείο μας για να αλλάξουμε, πήγαμε στο μουσείο της BMW, άλλο ένα υπέροχο κτήριο, όπου έγινε το δεύτερο μέρος της παρουσιάσης που περιλάμβανε among others μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση περί ομορφιάς, μια επίδειξη μόδας του Aigner και very gourmet δείπνο...
Και εδώ τελείωσε το business κομμάτι του ταξιδιού μου που, μεταξύ μας, μακάρι να ήταν όλες οι δουλειές μου έτσι ... Σούπερ θα περνούσα...


(Φοβερά, διαστημικά αυτοκίνητα αγώνων..)


(Και η επίδειξη μόδας και μάλιστα, front row παρακαλώ....)


Και έτσι, μετά την παρουσιάση, το dinner de gala, και έναν ύπνο γλυκό λόγω κούρασης αλλά και λίγο ανήσυχο μια που το πάπλωμα μου έπεφτε κάπως στενό και είχα και μια δυσκολία να ρυθμίσω το air condition με αποτέλεσμα μια να σκάω και μια να τουρτουρίζω, το επόμενο πρωί, αποχαιρέτησα την υπόλοιπη ομάδα που αναχώρησε για Αθήνα και έμεινα μόνη μου, έτοιμη να εξερευνήσω την πόλη...
Και εκεί ξεκίνησαν τα δύσκολα... Διότι στο Μόναχο φίλοι και φίλες, όπως ίσως ξέρετε όσοι έχετε ήδη πάει, ο κόσμος δεν μιλάει αγγλικά... Καθόλου όμως... Επίσης, όλες οι πινακίδες, παντού, και όλοι οι χάρτες, είναι γραμμένοι μόνο στα γερμανικά... Που σημαίνει πως, αν δεν μιλάς την γλώσσα έστω και λίγο, την πάτησες... Εγώ δεν την μιλάω καθόλου... Ξεκινάω λοιπόν πουρνό πουρνό να πάω να δω το μουσείο μοντέρνας τέχνης που μου είπαν όλοι ότι είναι υπέροχο... Μπαίνω στο ταξί, λέω στον ταξιτζή ότι θέλω να πάω στο Museum of Modern Art και με εκείνος με κοιτάζει άναυδος... Και μετά αρχίζει να μου μιλάει ακατάπαυστα γερμανικά... Κατεβαίνω από το ταξί, του κάνω νόημα να περιμένει, πάω στην ρεσεψιόν - όπου ευτυχώς οι υπάλληλοι μιλούσαν αγγλικά, το τονίζω αυτό γιατί οι σερβτόροι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου δεν καλό- μιλούσαν- και τους εξηγώ το πρόβλημα... Μου γράφουν σε ένα χαρτί στα γερμανικά που θέλω να πάω και την διεύθυνση, το δίνω στον ταξιτζή, "ααααα πινακοτέκε" (ή κάτι σχετικό) μου λέει χαρούμενος και με πάει στον προορισμό μου... Όπου, εκεί που με αφήνει έχει τέσσερα μουσεία στην σειρά... Όλα με γερμανικές πινακίδες μόνο... Χαζεύω λίγο και μπαίνω σε ένα που λέει Neue απ' έξω, μπας και neue σημαίνει μοντέρνο... Σιγά μην ήταν... Περνάω απέναντι, μπαίνω σε ένα άλλο, είχε μέσα πορσελάνες... Σκηνές Αλμοδοβάρ κανονικά...Με τα πολλά τσεκάρω μια νεαρή κοπελίτσα στον δρόμο, την ρωτάω αν μιλάει αγγλικά, ευτυχώς μιλούσε (τελικά μόνο οι νέοι μιλάνε αγγλικά στο Μόναχο μου φαίνεται) και μου δείχνει το τελευταίο μουσείο στην σειρά. Πάω...
Στις πόρτες διάφορες επιγραφές που δεν μοιάζουν ούτε με door, ούτε με entrance, ούτε με τίποτα γνωστό... Και όλες κλειστές... Πάνω στην ώρα περνάει ένα γκρουπ με μαθητές του δημοτικού και τους δασκάλους του και τους ακολουθώ.. Και μπαίνω επιτέλους στο μουσείο.. Όπου βέβαια, τα πάντα είναι επίσης γραμμένα στα γερμανικά... Οι πινακίδες, οι χάρτες, ακόμα και οι περιγραφές των εκθεμάτων... To make a long story short, πληρώνω το εισητήριο μου, 10 ευρώ, και αρχίζω να περιπλανώμαι... Φυσικά όσοι μου το σύστησαν είχαν δίκιο, το μουσείο ήταν υπέροχο... Ειδικά το υπόγειο που είχε τα αντικείμενα design, από τους πρώτους υπολογιστές μέχρι αυτοκίνητα και ο πρώτος όροφος με τους πίνακες όπου είδα από Salvator Dali και Picasso μέχρι Warhol ήταν σούπερ.. Απλά θα ήθελα να μπορούσα να καταλάβω λίγα περισσότερα πράγματα για όσα έβλεπα... Anyway...

(Από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης όπου επίσης απέφυγα να φωτογραφίσω γιατί που ξέρω εγώ τι έλεγαν όλες αυτές οι επιγραφές? Και αν έλεγαν πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες?)

Ξεποδαριάζομαι στο Μουσείο πάνω κάτω πέρα δώθε , πίνω και ένα καφεδάκι για να ξαποστάσω και ξεκινώ χαρούμενη για την συνέχεια της βόλτας μου, και συγκεκριμένα για την περίφημη Marielnplaz.. Ακολουθόντας τις συμβουλές σας, το σχέδιο μου ήταν να ξεκινήσω από εκεί, να περιπλανηθώ στους πεζοδρόμους που οδηγούν στην Maximillianstrasse, να την χαζέψω και αυτή και μετά να πάω για φαγητό στο Augustiner's. Ρωτάω κλασσικά πια μια άλλη περαστική πιτσιρίκα πως θα πάω προς τα εκεί και μου εξηγεί πως το πιο απλό είναι να πάρω το τραμ. Και πως εισητήριο θα βγάλω στην στάση που ήταν στα πενήντα μέτρα μπροστά μου... Πάω πανευτυχής στην στάση , μου άρεσε η ιδέα του να κάνω βόλτα με τραμ έστω και στο Μόναχο μια που στην Αθήνα δεν έχω αξιωθεί ακόμα, και ανακαλύπτω έναν αυτόματο πωλητή εισητηρίων με έναν απίστευτα περίπλοκο χάρτη που περιλάμβανε όλες τις διαδρομές, του τραμ, του υπογείου και του λεωφορείου μαζί, με διαφορετικά χρώματα μεν αλλά ποιο να είναι το χρώμα του τραμ οέο? Προσπαθώ να βγάλω άκρη κανένα τέταρτο ματαίως, δοκιμάζω να ρωτήσω μια κυρία που περίμενε μαζί μου στην στάση αλλά χωρίς επιτυχία, περνάνε και δύο τραμ στο μεταξύ, βαριέμαι να προσπαθώ, λέω δεν μου @#$%^&*, βουτάω ένα ταξί και τσουπ! Να' μαι στην Marielnplaz... Που είναι πολύ γραφική και πολύβουη και γεμάτη μικρά κιόσκια με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, από λουλούδια, πρόχειρο φαγητό, σουβενίρ και χριστουγεννιάτικα είδη, κούκλα κανονική... Αλλά, που για να βρω που είναι το αριστερό της μέρος και που το δεξί με βάση τον -γερμανικό πάντα- χάρτη που μου είχαν δώσει από το ξενοδοχείο είδα και έπαθα...Τι τεράστια ταλαιπωρία με όλα αυτά τα στενάκια και τα δρομάκια με τα δύσκολα ονόματα....

(Η πλατεία φωτογραφημένη με το I-Phone μου, όπως και όλα τα υπόλοιπα άλλωστε μια που πήρα μαζί μου φωτογραφική μηχανή μεν αλλά χωρίς μπαταρίες και σιγά μην προσπαθούσα να βρω και μπαταρίες opn top of the others...)

Φυσικά τα κατάφερα τελικά, και τους δρόμους βρήκα και τα μαγαζιά που μου γράψατε όλα, και τέλος καλό όλα καλά γιατί μπορεί να είμαι ξανθιά, είμαι όμως και τρομερά επίμονη όταν μου μπει μια ιδέα, και σιγά μην έφτανα στην πηγή και δεν έπινα νερό... Επρεπε να με δείτε από μια μεριά όμως με το γούνινο καπέλο μου, τον χάρτη στο χέρι και τα γυαλιά πρεσβυωπίας... Ενα πραγματικό υπερθέαμα... :-) Πάντως, η βόλτα μου αποδείχτηκε υπέροχη και ιδού τα όσα έμαθα για το Μόναχο και τους Βαυαρούς κατά την διάρκεια της σύντομης ποαραμονής μου στην χώρα τους :

Τα σκυλιά του Μονάχου είναι από τα πιο grand στον κόσμο προφανώς... Βρήκα δυο μαγαζιά με είδη για σκύλους που τα ζήλεψα για μένα, όχι για τον Droopy... Το ένα το φωτογράφισα και το άλλο μπορείτε να το βρείτε στο www. kokovonknebel.com.


(Απίστευτο μαγαζί? Σκυλίσια ζωή σου λέει μετά...)

Οι βαυαροί είναι όντως ωραίοι γκόμενοι, ακόμα και όταν κυκλοφορούν με αυτά τα γελοία πέτσινα σώβρακα.. Οι βαυαρές πάλι, είναι σαν πολτρόνες...

Επίσης, τους αρέσει να τρώνε όλα αυτά τα παράξενα κρέατα που εγώ σιχαίνομαι... Ελάφια, περιστέρια, ταράνδους... Μα έλεος πια, είναι δυνατόν να θέλεις να φας τον Rudolf και μάλιστα ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα?

Στο Μόναχο έχουν παντού σούπερ καπουτσίνο. Δεν κατάφερα να ανακαλύψω το Cafe Literatura αλλά όπου και αν κάθισα, και απο καφέδες ήπια μπόλικους trust me, ήταν παντού σούπερ...

Μπορώ να ζήσω με pretzel... Που μπορώ να τα βρω στην Αθήνα ξέρουμε ή να αρχίσω να ψάχνω για συνταγές?

(Άψογη σουπίτσα gulash στο Augustiner's. Τα pretzels απουσιάζουν γιατί τα είχα ήδη εξαφανίσει όταν τράβηξα την φωτογραφία).

Οι μισοί κάτοικοι του Μονάχου κυκλοφορούν με ποδήλατα και οι υπόλοιποι μισοί με BMW και Porshe... Παράξενος και ταυτόχρονα ενδιαφέρων συνδυασμός.

Το να βρεις ξένα περιοδικά και εφημερίδες στο Μόναχο είναι αντίστοιχο του να κερδίσεις το λότο. Οι φήμες πως στους σταθμούς του μετρό υπάρχουν κιόσκια είναι ανυπόστατες.. Εγώ αφού γύρισα όλον το σταθμό της Karlplatz και δεν βρήκα ούτε μισό, απλά τα παράτησα...

Τέλος, το Μόναχο είναι μια πολύ όμορφη και αριστοκρατική αλλά ταυτόχρονα και πολύ μελαγχολική πόλη... Είμαι σίγουρη πως το ποσοστό αυτοκτονιών τους είναι ψηλό.... Και δεν φταίει το ότι ήμουν μόνη εκεί... Εγώ μια χαρά πέρασα... Για αυτούς αμφιβάλω... :-)


Υ.Γ. Το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι λοιπόν ήταν υπέροχο... Και θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον φίλο μου τον Νίκο που το έκανε πραγματικότητα και βέβαια, όλους εσάς που με γεμίσατε πληροφορίες και ιδέες... Όμως, η αλήθεια είναι πως θα αποφύγω να ξαναμπάω μόνη μου κάπου εκτός Ελλάδος for fun... Πέστε με ξανθιά, πέστε με κακομαθημένη, θα περνούσα όμως πολύ, πολύ καλύτερα αν είχα την ελεύθερη μου μέρα μαζί μου τον αγαπημένο μου ή μια φίλη μου... (Ακους φίλη?) Γιατί, όπως λέει και ο σοφός λαός, και στον παράδεισο αν πας μόνος δεν θα καλοπεράσεις.... Φιλιά!!!!



Monday, November 23, 2009

Μόναχο..


Κοιτάξτε τώρα πως τα φέρνει η ζωή... Χρόνια παραπονιόμουν στον αγαπημένο μου πως όλο εκείνον τον καλούν σε επαγγελματικά ταξίδια του ονείρου - εχτές το βράδυ ας πούμε επέστρεψε από ένα τέτοιο ταξίδι στην Φλωρεντία- και πως εμένα δεν με έχει καλέσει ποτέ κανένας πουθενά (πλην Μυκόνου εννοείται αλλά αυτό δεν πιάνεται)...
Και επειδή το σύμπαν ακούει και εκπληρώνει ευχές και επιθυμίες - και that is a fact- πριν από μερικές μέρες με κάλεσαν στο Μόναχο!!!! Δυο μέρες για μια παρουσιάση της BMW, με ξενάγηση στο μουσείο της που όλοι λένε πως είναι υπέροχο, με συζήτηση πάνω στο θέμα “Aesthetics in Fashion and Furniture” - αυτό μην με ρωτάτε, ούτε ξέρω τι είναι, ούτε ξέρω τι θα πω όταν έρθει η ώρα μου αλλά θα αυτοσχεδιάσω όταν χρειαστεί- με γεύμα και δείπνο και όλα τα κομφόρ τέλος πάντων...
Και μετά από όλα αυτά, θα έχω και μια μέρα free στην πόλη, μόνη μου μια που το υπόλοιπο γκρουπ θα επιστρέψει στην Αθήνα, αλλά εγώ η ξανθιά είπα μια που δεν έχω ξαναπάει ποτέ στο Μόναχο να δω λίγο και τα αξιοθέατα, να χαζολογήσω λίγο, να κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά... Ξέρετε, τα γνωστά τουριστικά..
Που δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, ελάτε όμως που μόλις το κανόνισα συνειδητοποίησα πως κανείς από τους γνωστούς μου δεν έχει πάει ποτέ στο Μόναχο... Και πως η φίλη μου που θα μπορούσε να με ακολουθήσει είχε μπλέξει με δουλειές και δεν μπορούσε να τις ξεφορτωθεί... Και τελικά θα βρεθώ εκεί να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα και να μη ξέρω κατά που να κάνω... Και έτσι, είπα να ζητήσω την βοήθεια σας... Για πέστε... Έχει πάει κανείς σας Μόναχο.. Και αν ναι, που να πάω βόλτα, που να πάω για καφέ και που να πάω να φάω η φτωχή και μόνη τουρίστας?Ε?

Υ.Γ. Από κάτι φωτογραφίες που έψαξα βέβαια, η πόλη φαίνεται κούκλα... Για να δούμε...:-)

Saturday, November 21, 2009

Με πικρή διάθεση για γλυκό....


Οι δρόμοι του Νέου Ψυχικού είναι γεμάτοι αυτοκίνητα... Ο κόσμος μπερδεύεται με την λιακάδα και βγαίνει για βόλτες και για καφέδες από νωρίς... Και εγώ χρειάστηκε να κάνω ατελείωτους κύκλους γύρω- γύρω μέχρι να βρω να παρκάρω, αλλά ο σκοπός ήταν ιερός... Το Culpa στην οδό Σολωμού 1 , η καινούρια μου ανακάλυψη - ένα καταπληκτικό delicatesen με ποικιλία που κολάζει και τον εγκρατέστερο πελάτη, που δεν είμαι εγώ φυσικά - κάνει delivery μεν με τηλεφωνικές παραγγελίες αλλά προτιμώ να χαζεύω μόνη μου τα ράφια και να ανακαλύπτω λιχουδιές... Έτσι, επέστρεψα σπίτι με ένα κομμάτι από αυτό το υπέροχο ζυμωτό ψωμί που κρατάει μέρες το ίδιο νόστιμο και αφράτο, 200 γρ από το καλύτερο ροκφόρ της αγοράς -Carles λέγεται- ένα μπουκάλι γάλα Κουκάκη και μια μαρμελάδα φράουλα "Φυσικές Γεύσεις" με 85% περιεκτικότητα σε φρούτο που ήταν άλλωστε και η αφορμή για αυτή την πρωινή βόλτα για ψώνια.
Σήμερα ξύπνησα με μια λιγούρα για lemon tart. Ανακατεύω στο μίξερ 225 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη άχνη και 100 γρ βούτυρο κρύο κομμένο σε κομματάκια και όταν γίνουν σαν σωρός από ψίχουλα μέσα στο μπολ προσθέτω τον κρόκο ενός αυγού και 3 κουταλιές της σούπας νερό παγωμένο και ανακατεύω καλά μέχρι να έχω μια μπάλα ζύμης που δεν κολλάει στα χέρια. Την βάζω σε wrap και την αφήνω στο ψυγείο για 20 λεπτά που είναι όσα ακριβώς χρειάζομαι για να βράσω σε ένα κατσαρολάκι σε χαμηλή φωτιά 50 γρ ζάχαρη, τον χυμό και το ξύσμα ενός λεμονιού και 175 ml νερό. Τα ανακατεύω καλά και μόλις ζεσταθούν καλά ρίχνω μέσα μια πάστα που έχω ετοιμάσει ανακατεύοντας 25 γρ corn flour σε δυο κουταλιές της σούπας νερό. Ανακατεύω συνέχεια με το σύρμα μέχρι να γίνει μια πηχτουλή κρέμα και στην συνέχεια, απομακρύνω την κατσαρόλα από την φωτιά, προσθέτω δύο κρόκους αυγού και 30 γρ βούτυρο και συνεχίζω να ανακατεύω μέχρι να ενσωματωθούν τελείως σε μια απαλή κρέμα λεμονιού. Την αφήνω στην άκρη να κρυώσει, βγάζω την ζύμη από το ψυγείο, την χωρίζω σε 6 ίδια κομμάτια και τα απλώνω με το χέρι σε 6 βουτυρωμένες ατομικές φόρμες για τάρτα. Τρυπάω την ζύμη κοντά κοντά για να μην φουσκώσει και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς στο μεσαίο ράφι μέχρι να πάρουν οι τάρτες ένα όμορφο, χρυσό χρώμα.
Μέχρι να συμβεί αυτό χτυπάω τα τρία ασπράδια που έχω κρατήσει μαζί με μια πρέζα αλάτι σε σφιχτή μαρέγκα. Στην συνέχεια ρίχνω μέσα σταδιακά 120 γρ ζάχαρη και συνεχίζω να την χτυπάω μέχρι να γίνει η μαρέγκα λεία και γιαλιστερή.
Όταν κρυώσουν οι τάρτες, τις γεμίζω με κρέμα λεμονιού, βάζω στο κέντρο μια κουταλιά μαρμελάδα φράουλα και στρώνω από πάνω την μαρέγκα. Κανονικά θέλει κορνέ αυτή η δουλειά και μάλιστα με φαρδιά μύτη αλλά εγώ δεν είχα και την άπλωσα με το κουτάλι με αποτέλεσμα να μην βγει τόσο όμορφη αλλά δεν πειράζει γιατί η γεύση θα με αποζημιώσει. Ξαναβάζω τις τάρτες στον φούρνο για δέκα περίπου λεπτά, μέχρι να πάρει η μαρέγκα ένα χρυσαφένιο χρώμα χωρίς να τις βγάλω από τα φορμάκια τους. Τις αφήνω να κρυώσουν καλά, τις ξεφορμάρω και τις σερβίρω...
Πριν καν δοκιμάσω, βάζω στην άκρη μία για την Μαρία και άλλη μια για τον Μάνο να την φάει αύριο το βράδυ όταν θα επιστρέψει γιατί καλή η Φλωρεντία αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο ένα home made γλυκό που σε περιμένει στο σπίτι, μαζί με μια αγκαλιά και ένα φιλί...
Έτσι κυλάει γλυκά και η ζωή που δυστυχώς είναι γεμάτη απογοητεύσεις και δυσάρεστες εκπλήξεις. Εγώ προσπαθώ από την μεριά μου να την ζω όσο πιο χαρούμενα και όσο πιο απλά μπορώ. Με τα χρόνια έχω μάθει να αφήνω τους ανθρώπους να εκφράζονται όπως νομίζουν. Πολύ συχνά κάνω πως δεν καταλαβαίνω, όχι γιατί δεν μπορώ ή γιατί δεν είμαι αρκετά έξυπνη αλλά γιατί στ' αλήθεια δεν με νοιάζει... Αποδέχομαι τις αδυναμίες των γύρω μου, όπως ελπίζω να αποδέχονται και εκείνοι τις δικές μου. Και δίνω ότι καλύτερο και περισσότερο μπορώ, γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη... Προσπαθώ να καλώ φίλους στο σπίτι μου συχνά, να οργανώνω εξόδους και εκδρομές, να ακούω όταν κάποιος θέλει να μιλήσει, ναι δίνω συμβουλές από καρδιάς, μόνο όμως όταν μου τις ζητήσουν... Μου αρέσει να προσφέρω χώρο και χρόνο από την ζωή μου στους ανθρώπους που αγαπάω... Ακόμα και στους ανθρώπους που απλώς συμπαθώ.. Και αντιμετωπίζω την ζωή και τους γύρω μου με την καλύτερη των προθέσεων πάντα. Μέχρι να μου αποδείξουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, και πιστέψτε με, επειδή ως άλλη Πολυάννα βλέπω πάντα το καλό μέσα στο κακό, είναι πολύ δύσκολο να με απογοητεύσει κάποιος πραγματικά.
Προχτές όμως μου συνέβη. Once again, που είναι όμως πολύ σπανιότερα από όσο θα μπορούσε να ελπίζει κάποιος που ανοίγει τις πόρτες του διάπλατα στην ζωή όπως εγώ.. Και ίσως αυτή να είναι και η απόδειξη πως τελικά το σύμπαν σε προστατεύει όταν η ενέργεια που δίνεις στους γύρω σου είναι καλή... Anyway, μια "φίλη" προχτές κατάφερε να με πείσει πως τελικά, δεν εκτίμησε ποτέ τον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρθηκα.. Και έτσι, έβαλα ένα τεράστιο Χ... Και πήγα παρακάτω...Αλλά η αλήθεια να λέγεται, η διάθεση μου έστω και προσωρινά είχε χαλάσει... Και παρέμεινε χαλασμένη μέχρι και εχτές παρότι είδα NCIS Los Angeles μέχρι το ξημέρωμα - και κόλλησα τρελά γιατί είναι μια από τις καλύτερες σειρές που έχω δει μέχρι τώρα- και παρότι μετά κοιμήθηκα σαν πουλάκι (γύπας..:-))) ... Το πρωί η πικρή μου αίσθηση ήταν εκεί ...Και έτσι, για να την εξολοθρεύσω μια και καλή, είπα να το ρίξω στην ζαχαροπλαστική...
Γιατί τελικά τα υλικά της ευτυχίας - πέρα από έναν πυρήνα ανθρώπων που είναι πάντα εκεί και θα παραμείνουν σταθεροί σαν κυμματοθραύστες προστατεύοντας με από τις απογοητεύσεις και τις αναποδιές for ever - μπορούν να είναι τόσο, μα τόσο απλά... Λίγη ζάχαρη, λίγο αλεύρι, λίγο βούτυρο, μερικά αυγά.. Και αγάπη γι΄αυτό που κάνεις, και χαμόγελο, και ένα φιλί για επιβράβευση από τον πιο σημαντικό άνθρωπο του σύμπαντος μου.. Που μόλις έφαγε την πρώτη τάρτα και ετοιμάζεται για δεύτερη...:-)))

Υ.Γ. Το ποστ στην αρχή ήταν πιο λεπτομερές και πιο περιεκτικό.. Όμως το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα πως δεν αξίζει τον κόπο... Εγώ δεν ξεφωνίζω ανθρώπους από τα blogs ούτε καν υπαινικτικά.. Και γενικότερα, δεν ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν αξίζουν περισσότερο από όσο χρειάζεται, που στην προκειμένη περίπτωση είναι καθόλου... Αυτά...

Thursday, November 19, 2009

Ευτυχία είναι....

Να πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και να είμαστε όλοι στο σπίτι...
Βραδιές με φίλους καρδιάς, καλό φαγητό και κρασί και γέλια μέχρι το πρωί...
Η αγκαλιά του Άρι... Μπορώ να μείνω εκεί για πάντα? Και να λιώνω σαν φρέσκο βουτυράκι?
Να παίρνω βαθιά ανάσα και βουτάω το κεφάλι μου στο κρυστάλινο νερό του Άγιου Σώστη αρχές Μαϊου...
Να κάνει έξω κρύο και να είμαστε μέσα στο σπίτι, στα ζεστά, με αναμμένα κεριά, τζάκι, καναπέ και αγαπημένα εργάκια στο DVD...
Να στολίζω το σπίτι για τα Χριστούγεννα ξέροντας πως θα τα περάσω έχοντας γύρω μου όλους όσους αγαπάω..
Η αγκαλιά του Μάνου.. Το πιο απάνεμο λιμάνι της γης... Και το πιο αγαπημένο...
Η μουσούδα του Droopy κολημένη στο πρόσωπο μου όταν είμαι λυπημένη ή κακόκεφη....
Να ξαπλώνω σε δροσερά σεντόνια μετά από ένα πρωινό στον ήλιο και ένα απολαυστικό ντους με Laura Mercier Lemon Tart...
Να βυθίζω τα δόντια μου στα ολόφρεσκα macaron του Laduree, αυτά με το τριαντάφυλλο και την σαμπάνια...
Ο πρωινός καφές με την Μαρία.. Η βεβαιότητα πως υπάρχει ένας ακόμα άνθρωπος στην ζωή μου που με αγαπάει γι' αυτό που είμαι, ότι και αν είμαι...
Η μυρωδιά της νύχτας από το μπαλκόνι μου την άνοιξη, ανακατεμένη με το άρωμα της λεμονιάς που ανθίζει κάτω από το παράθυρο μου...
Η αγκαλιά της μαμάς μου... Ακόμα...
Τα ταξίδια με τον Μάνο... Να ανακαλύπτουμε μαζί καινούρια μέρη και μετά από τόσα χρόνια, να περνάμε ακόμα το ίδιο καλά...
Η αίσθηση του απαλού κασμιριού πάνω στο δέρμα μου όταν φοράω το αγαπημένο μου, αρχαίο, μπεζ πουλόβερ...
Η μυρωδιά του χαρτιού που φτάνει στα ρουθούνια μου κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούριο βιβλίο...
Το ζεστό ζυμωτό ψωμί βουτυγμένο μέσα στον κρόκο ενός χωριάτικου τηγανητού αυγού.. Μια γεύση που κάθε φορά με γυρίζει πίσω στα παιδικά μου χρόνια...Πριν ξεκινήσουν να χαλάνε...
Οι παλιές φωτογραφίες... Που θυμάμαι ακριβώς πότε τραβήχτηκαν και με κάνουν ακόμα να χαμογελάω με νοσταλγία ανάμικτη με τρυφερότητα...
Να βυθίζω τα πόδια μου στην καυτή άμμο το καλοκαίρι στην παραλία.. Ο ήλιος και το ευχάριστο τράβηγμα που νοιώθω στο δέρμα μου όταν στεγνώνει επάνω του το αλάτι της θάλασσας...
Να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα από βεράντες με θέα χωμένη μέσα σε λατρεμένες αγκαλιές...
Η ανακούφιση που νοιώθω κάθε φορά που βγαίνουν τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις μας.. Και είναι καλά...
Η αυτογνωσία... Και η αίσθηση του μικρού θριάμβου που νιώθω κάθε φορά που κάνω ένα ακόμα βηματάκι προς την σωστή κατεύθυνση...
Ο Άρις... Μόνο να τον κοιτάζω... Φτάνει...




Saturday, November 14, 2009

Ψάχνω, ψάχνεις, ψάχνει...


Έβλεπα λίγο πριν το "Αγρότης μόνος ψάχνει" και αναρωτιέμαι.. Πόσο απλεπισμένες πρέπει να είναι αυτές οι κοπέλες για να αποφασίσουν να πάνε να γίνουν βοσκοπούλες στο βουνό μπας και βρουν , όχι τον άντρα των ονείρων τους προφανώς - σιγά μην πέφτουν οι άνθρωποι ξεροί από έρωτα έτσι, με μια ματιά στην οθόνη της τηλεόρασης - αλλά κάποιον να τις αποκαταστήσει και ας είναι και στο μικρό σπίτι στο λιβάδι χωρίς τον John boy? Δεν το παρακολουθώ το reality τύπου, συνήθως τις Πέμπτες βλέπω CSI στην Nova και μετά κανένα DVD, αλλά κάτι από τα μεσημεριανά, κάτι από τις σκηνές προσεχώς, έχω πάρει μια ιδέα του σκηνικού που παίζει...
Και λέω τώρα... Καλά, η - ο θεός να την κάνει- μοντέλα προφανώς αφού φωτογραφήθηκε με το βυζί έξω, έκανε έναν δίσκο με δικά της έξοδα (ή του τότε σπόνσορα) και πήρε μέρος και σε κάποιο άλλο τηλε- παιχνίδι που μου διαφεύγει χωρίς να γίνει διάσημη σαν την Τζούλια, είπε να πάει να καθαρίσει κοτέτσια ντυμένη με χαμηλοκάβαλο τζην και μπλουζάκι με τον αφαλό έξω μήπως και εκεί, ανάμεσα στα πίτουρα και τις κότες, την ανακαλύψει κανένα ατζέντης με βουκολικά γούστα και κάνει την τύχη της. Μια άλλη είναι εκπαιδεύτρια αλόγων στις Πρέσπες και τέλος πάντων, υπάρχει ένας κοινός τόπος με τον αγρότη που διάλλεξε. Και αυτός με άλογα ασχολείται..
Αυτή η πιτσιρίκα όμως που από bar woman βρέθηκε να σαλαγάει τα πρόβατα στα βουνά και τα όρη με έναν νεαρό βοσκό διαστάσεων bonsai οο οποίος θεωρεί πως είναι και μεγάλο κελεπούρι, τι ακριβώς κάνει? Τι μπορεί να σε σπρώξει στα 20 κάτι σου και αντί να παλεύεις για τα όνειρα σου να σκέφτεσαι σοβαρά να συμβιβαστείς με το απόλυτο τίποτα- και μην βιαστείτε να με φάτε οι ανώνυμοι, δεν εννοώ τίποτα το παληκάρι που μια χαρά θα την έβρισκε την άκρη με μια κοπελιά με τις ίδιες καταβολές και τις ίδιες προσλαμβάνουσες, τίποτα εννοώ το να βρεις έναν ότι να 'ναι αρκεί να σε βγάλει από την δουλειά και τα δύσκολα και να σε έχει κυρά και αρχόντισα, έστω και της στάνης- και να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου ή έστω ένα μέρος της μακριά από όλα όσα ξέρεις και είναι "δικά" σου?
Και μην μου πείτε πως της συγκεκριμένης κοπελίτσας το όνειρο ήταν να γίνει τσελιγκοπούλα γιατί sorry, δεν θα το πιστέψω... Όχι γιατί είναι άσχημος επαγγελματικός προσανατολισμός, είμαι σχεδόν βέβαιη πως βόσκοντας πρόβατα είναι πολύ πιθανόν να μπορείς να βγάλεις περισσότερα λεφτά απ' ότι βγάζω εγώ τον τελευταίο χρόνο γράφοντας για τα life style περιοδικά, όμως, αν πιστεύεις πως το μέλλον σου είναι στα πρόβατα ξεκινάς μαθαίνοντας τουλάχιστον να παίζεις φλογέρα.. Και όχι να χτυπάς στο shaker cocktails... Ετσι tτουλάχιστον νομίζω εγώ... Βέβαια, ξανθιά είμαι, μπορεί να κάνω λάθος... Και κάπου εκεί στους αγρούς και τα λιβάδια της ελληνικής επαρχίας να κρύβονται μαζεμένοι όλοι οι χαμένοι πρίγκηπες των νεανικών μας ονείρων μεταμορφωμένοι άλλοι σε κτηνοτρόφους και άλλοι σε βοσκούς... Τι να πω, μακάρι... Αν όμως τα πράγματα είναι όπως τα έχω εγώ στο κακό, ξανθό μυαλό μου, τότε έρχεται η ώρα που στο επόμενο τηλεπαιχνίδι οι υποψήφιοι γαμπροί θα ζητούν εκτός από δείγμα οικιακής και οικοκυρικής γραφής από τις wanabe νύφες και καλές πίπες... Που προφανώς μπορεί να είναι ευκολότερες στην εκτέλεση από έναν αυθεντικό μουσακά με σπιτική μπεσαλμέλ και τηγανισμένες μελιτζάνες, τρέμω όμως την ώρα που θα χρειαστεί να τις παρακολουθήσουμε live στην τηλεόραση μας , στην prime time ζώνη μετά τις ειδήσεις των 8... Καληνύχτα μας...

Wednesday, November 11, 2009

Happy Birthday Baby!!!!



Τι baby δηλαδή, πάνε αυτά που ήξερα, να τα ξεχάσω... Σήμερα έχει τα γενέθλια του ο πιο αγαπημένος μου άντρας στον κόσμο, ή μάλλον ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος σε αυτόν τον γαλαξία... Και στους υπόλοιπους φυσικά... Ο Άρις κλείνει σήμερα τα 18 και εγώ θυμάμαι την πρώτη φορά που τον αντίκρυσα, την πρώτη φορά που τον έσφιξα στην αγκαλιά μου τυλιγμένο με μια πετσέτα μερικά δευτερόλεπτα αφού είχε πάρει την πρώτη του βαθιά ανάσα σε αυτή τη γη και σας ορκίζομαι, είμαι σίγουρη πως κάποιος πάτησε το γαμημένο το κουμπί και ο καιρός πέρασε στο fast forward...

(Λατρεμένη φωτογραφία...)

Σαν γάργαρο νεράκι κύλησε ο χρόνος και παρόλο που έχω απομνημονεύσει με μαθηματική ακρίβεια την κάθε λεπτομέρεια και το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε και από εκεί που τον κρατούσα στην αγκαλιά μου και τον χάζευα, το πιο όμορφο μωρό του πλανήτη, του γαλαξία, του σύμπαντος, σήμερα ετοιμάζεται να ξεκινήσει μαθήματα οδήγησης, σπουδάζει, ερωτεύεται, σκέφτεται σε κάνα χρόνο να νοικιάσει δικό του σπίτι, και μετά να φύγει Λονδίνο για master και to make a long story short, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει όσο πιο ψηλά και όσο πιο μακριά μπορεί...
Και μένα με πιάνει ίλιγγος και σκοτοδίνη... Ανάμικτα με περηφάνεια και με λατρεία... Βλέπετε, όσο προετοιμασμένοι και αν είμαστε για αυτή την στιγμή, που ξέρουμε πως θα έρθει και που πρέπει να έρθει γιατί αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, δεν αλλάζει το ότι όταν έρθει πια η ώρα αντιλαμβανόμαστε πως ο καιρός περνάει πιο γρήγορα από όσο θέλαμε... Πιο γρήγορα από όσο φανταζόμασταν... Και δεν γυρίζει πίσω...
Έτσι, σήμερα που το μωρό μου γίνεται και επισήμως ένας ενήλικας, ένας νέος άντρας που ετοιμάζεται να κατακτήσει τις δικές του κορυφές, η ευχή μου δεν μπορεί να είναι άλλη από το να τα καταφέρει... Να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, να αδράξει την ζωή και την μέρα, να φτάσει ότι και όπου επιθυμεί, να έχει γύρω του ανθρώπους που θα τον αγαπάνε και θα τους αγαπάει και αυτός, και να είναι πάντα γερός, τυχερός και ευτυχισμένος...
Χρόνια πολλά μωρό μου... Αυτή η ευχή δεν θα αλλάξει ποτέ... Βλέπεις για μένα, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα είσαι πάντα το λουκουμάκι μου... Και το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην ζωή μου... Σ' ευχαριστώ και σ' αγαπώ... Τελείως....