Tuesday, April 30, 2013

Σχέδια, αλλαγές και Πολυάννα για πάντα...

Πρωί Τρίτης και μου φαίνεται κάπως παράξενο που δεν έχω να γράψω στήλη και να ανεβάσω ύλη αλλά μια που το FnL ξεκουράζεται την Μεγάλη Εβδομάδα μαζί του ξεκουράζομαι κι εγώ.. Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας στην αγαπημένη μου κούπα με το ροζ γουρούνι και χαζεύω τον κήπο έξω από το παράθυρο μου.. Λουλούδια που ανθίζουν, δέντρα καταπράσινα και ο Nitro, ο κούκλος Ποιμενικός Καυκάσου που ζει στην πίσω αυλή μας, μου κουνάει ουρά και μου κάνει γυκά ματάκια για να κατέβω να τον χαϊδέψω.. Είναι ένας αγκαλίτσας μεγέθους μικρής - ή μάλλον μεσαίας- αρκούδας που στέκεται άγρυπνος φρουρός και σκορπίζει τον τρόμο τους ξένους αλλά με μας είναι ήσυχος και γλυκός σαν αρνάκι.. Βέβαια άμα δεν προσέξεις, μέσα στον τρελό ενθουσιασμό του είναι ικανός να σε πάρει παραμάζωμα κανονικά, αλλά έτσι είναι.. Με μερικές αγάπες πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί απ΄ότι με κάποιες άλλες...


Στο μεταξύ στο καημένο το γραφείο μου γίνεται πανικός. Χάλασε το θερμοσίφωνο προχτές και πλημύρισε το πατάρι με αποτέλεσμα όλες οι βαλίτσες να έχουν εγκατασταθεί προσωρινά κάτω από την αγαπημένη φωτογραφία του αγαπήμένου Νίκου Κουρή για να κάνουν παρέα στις κούτες με τα καλοκαιρινά που είχαν ήδη κατέβει μόλις άρχισε να ανοίγει ο καιρός.. Και εγώ, μέσα στο χάος, ψάχνω να βρω τα ρούχα που θα πάρω μαζί μου για το Πάσχα, διπλώνω χειμωνιάτικα που δεν θα φορεθούν άλλο πια, ξεχωρίζω τι είναι για δόσιμο και τι για φύλαγμα και αναζητώ ματαίως το κουτί με τα αντηλιακά και τα καπέλα παραλίας μου, που δεν κατάφερε να το ανακαλύψει χτες ούτε η κα Όλγα, πράγμα ιδιαίτερα ανησυχητικό. 


Μου αρέσει που θα φύγουμε στο τέλος της εβδομάδας, έστω και τέσσερις μερούλες.. Άλλες χρονιές τέτοια εποχή ετοιμαζόμασταν για το νησάκι, η κα Δήμητρα καθάριζε και αέριζε το σπίτι και είχαμε ήδη κλείσει και τα τραπέζια για την Ανάσταση και την Κυριακή του Πάσχα.. Δεν ξέρω αν μου λείπει πραγματικά όλο αυτό ή όχι. Χαζεύω τις φωτογραφίες που ανεβάζουν οι φίλοι μου εκεί από τις παραλίες και τα μαγαζιά που ετοιμάζονται να ανοίξουν και τις πλαγιές που είναι σπαρμένες με αγριολούλουδα αυτή την εποχή και νοιώθω να με πλημυρίζει μια γλυκιά νοσταλγία.. Όχι όμως γι΄αυτό που είναι σήμερα η Μύκονος, αλλά γι' αυτό που ήταν κάποια χρόνια πριν. Ή μάλλον γι' αυτό που ήμασταν εμείς κάποια χρόνια πριν. 


Ο χρόνος κυλάει όμως και εμείς αλλάζουμε, μαζί με τις συνθήκες της ζωής μας. Και μετά από τρία χρόνια κρίσης και ανακατατάξεων, πραγματικά δεν νοιώθω να με αφορά το concept κοσμικό νησί.. Δεν είναι μόνο που I can't afford it , τουλάχιστον όχι με την ανεμελιά που μπορούσα να χαλάω χρήματα παλιότερα, είναι που μεγαλώσαμε πέρα από αυτά που κάναμε κάποτε και οι προτεραιότητες μας, μαζί με τις διαστάσεις των πραγμάτων έχουν αλλάξει.. Έχω ανάγκη από πιο ήσυχα πράγματα πια, από λιγότερους ανθρώπους στην ζωή μου και από άλλου είδους ενέργεια.. Και η προοπτική μερικών ημερών ηρεμίας, χουζουριού και dolce far niente μου μοιάζουν πολύ πιο tempting από το να βρεθώ ανάμεσα σ΄αυτό που απόμεινε από το it crowd μιας άλλης εποχής.. 


Ακούγομαι σαν τον κύριο Ζάχο μάλλον, λέτε αυτή να είναι η μοίρα όλων των Μυκονογράφων τελικά, κάποτε να απαρνιούνται την αγάπη τους για το νησί, ή να τους ξεπερνάει η εποχή? Μπορεί.. Άλλωστε ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν χαρίζεται σε κανέναν.. Όπως και να ΄χει, εγώ πιστή στην Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, είμαι σίγουρη πως τα καλύτερα θα είναι αυτά που θα 'ρθουν.. Και μέχρι τότε, αφήνομαι στην άνοιξη, και στα χαμόγελα των φίλων μου, και στις αγκαλιές των ανθρώπων που αγαπάω, και χάνομαι μέσα στα μάτια του παιδιού μου, και ονειρεύομαι - και σχεδιάζω- το μέλλον σε χρώμα ροζ και με άρωμα Λονδίνου..

Sunday, April 28, 2013

Amanzoe και Πόρτο Χέλι καινούρια μου αγάπη....(Updated)

Γύρισα από το Πόρτο Χέλι ενθουσιασμένη, η εκδρομή μας στο Amanzoe αν και λίγο πιο μικρής διάρκειας από ότι θα ήθελα ήταν υπέροχη και στάθηκε αφορμή να ανακαλύψω μια περιοχή που δεν την ήξερα και που την λάτρεψα από την πρώτη ματιά. Βέβαια, το πήγαινε - έλα είναι ένα θέμα μια που έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στο Flying Cat που φεύγει από Πειραιά και κάνει - θεωρητικά- 2 ώρες μέχρι την Ερμιόνη και το οδήγημα που είναι γύρω στις 2.5 ώρες αλλά σε δρόμο με μπόλικες στροφές.. Loose loose situation για μένα που στις στροφές ζαλίζομαι και που στο Flying δεινοπάθησα γιατί δεν είχε εξαερισμό οπότε η ατμόσφαιρα μετά από μια ώρα έγινε δραματική, δεν είχε air condition και κοντάψαμε να σκάσουμε από την ζέστη, είχε δυο σχολεία που πήγαιναν εκδρομή και μερικά ακόμα παιδάκια ξέμπαρκα που έσκουζαν σαν δαιμονισμένα και on top of everything else, για λόγους οικονομίας καυσίμων σερνόταν κυριολεκτικά με αποτέλεσμα η διαδρομή να κρατήσει 3 βασανιστικές ώρες.. Παρόλα αυτά όμως, τόσο που μου άρεσε  η περιοχή άρχισα να σκεφτομαι πολύ σοβαρά πως μπορεί αυτό να είναι που έψαχνα τόσον καιρό.. Το μέρος που θα αντικαταστήσει το νησάκι.. Οπότε αντιλαμβάνεστε το δίλημμα μου.. Νομίζω βέβαια πως θα καταλήξω τελικά στο αυτοκίνητο και θα ελπίζω πως κάποια στιγμή θα μπορώ να πηγαινοέρχομαι με ελικόπτερο όπως οι διάφοροι πλούσιοι και διάσημοι παραθεριστές της περιοχής.. :Ρ Και εννοείται πως έχω ήδη αρχίσει να χαζεύω σπίτια που νοικιάζονται..



Πίσω στο Amanzoe, μιλάμε για έναν παράδεισο... 38 σουίτες που πραγματικά είναι σχεδιασμένες για να σε κάνουν να νοιώθεις at least πρίγκηπας όλες με τις δικές τους πισίνες και με διάφορες εκπλήξεις να σε περιμένουν, από υπέροχα flip flops, ψάθινο καπέλο για τον ήλιο, τσάντα παραλίας, αντηλιακά της Symmetria, και καλυντικά φτιαγμένα όλα από βότανα, μέχρι καφετιέρα της Nespresso με ποικιλία καφέδων και ένα κουτί που περιείχε  φακό και πρίζα- μετασχηματιστή.. 








Ευτυχώς που οι οικοδεσπότες μας είχαν ετοιμάσει διάφορα προγράμματα για να μας ευχαριστήσουν, από spa treatments μέχρι επίσκεψη στο μελισσοκομείο του συγκροτήματος οπότε είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και τους κοινόχρηστους χώρους που ήταν επίσης συγκλονιστικοί γιατί αλλιώς εγώ προσωπικά δεν επρόκειτο να βγω από το δωμάτιο καθόλου.. 





Και μέσα σ΄όλη την υπόλοιπη τελειότητα, ήρθε και η πανσέληνος το βράδυ και έκανε το σκηνικό ακόμα πιο μαγικό.. Καθισμένη στους άνετους καναπέδες του bar, πίνοντας cocktails  με υπέροχη παρέα, και χαζεύοντας πρώτα το ηλιοβασίλεμα να ντύνει τον ορίζοντα στα πορτοκαλί και αργότερα το φεγγάρι να βάφει τα πάντα ασημένια με το φως του, ένοιωσα πραγματικά τυχερή που η δουλειά που αγαπώ μου δίνει την ευκαιρία να ζω τόσο όμορφες στιγμές σε μέρη που ειδικά εν καιρώ κρίσης δεν θα τα έβλεπα ούτε απ΄έξω.. 



Την επόμενη μέρα, μετά από ένα λουκούλειο πρωινό στην βεράντα του δωματίου, μας περίμενε το σκάφος του Amanzoe -το Wally 1- για να μας πάει βόλτα... Περάσαμε ένα υπέροχο δίωρο με την Κατερίνα να μας δείχνει τις βίλες των rich and famous - από το πανέμορφο Marianna bay της οικογενείας Βαρδινογιάννη μέχρι την βίλλα του καινούριου βασιλιά της Ολανδίας που ενθρονίζεται σήμερα, δεν μπορείτε να διαννοηθείτε ποιοί έχουν σπίτια εκεί... Ειδικά μάλιστα που η βλάστηση με τα κυπαρίσσια και την άφθονη πρασινάδα θυμίζει κάπως Τοσκάνη, αρκετά από αυτά είναι σούπερ καλόγουστα και σε απόλυτη ισορροπία με το περιβάλλον... Τα δε νερά, ειδικά στην Χηνίτσα, δεν υπάρχουν.. Τυρκουάζ και πεντακάθαρα σε κάνουν να θέλεις να βουτήξεις με την μια... Και βέβαια, η βόλτα μας by boat είχε και τα τυχερά της μια που συναντήσαμε και τον τέως με την κυρία του και την υπέροχη Αφρόεσσα. 





Η επιστροφή το απόγευμα δεν ήταν και το καλύτερο μου, μια που γυρίασμε οδικώς με τις στροφές που λέγαμε, οπότε όταν έφτασα πια σπίτι και τελείωσα με το άνοιγμα της βαλίτσας έπεσα για ύπνο ξερή από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 9 την άλλη μέρα το πρωί.. Και έτσι, ξεκούραστη πια, φρέσκια και με τις μπαταρίες μου γεμάτες, πήγα για καφέ στο σπίτι της Μαρίας μαζί με την Λένα και με την ευκαιρία πήρα και τα καινούρια μου δαχτυλίδια. 



Τα έφτιαξε η Μαρία από ασήμι που το έχει επεξεργαστεί έτσι ώστε να μοιάζει used, και πέτρες που τις διάλεξα εγώ και έχουν την ενέργεια μου. Μια φυσική πέρλα και μια άλλη διάφανη τυρκουάζ που δεν ξέρω πως την λένε αλλά την λάτρεψα γιατί μου θυμίζει νερό και εννοείται πως δεν θα τα βγάλω από το χέρι μου όλο το καλοκαίρι.. 



Αργότερα θα ανεβάσω και ένα video που τράβηξα στο δωμάτιο του Amanzoe, το οποίο όμως θα πάρει ώρα απ΄ότι φαίνεται για να ανέβει στο You Tube οπότε θα κάνω update στο ποστ.. Στο μεταξύ σας εύχομαι να περάσετε μια υπέροχη Κυριακή και όπου κι αν είστε, να απολαύσετε την λιακάδα και να μοιραστείτε στιγμές και χαμόγελα με τους ανθρώπους που αγαπάτε.. Με κρίση ή χωρίς, ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο με αυτόν τον ήλιο που τα κάνει όλα πιο όμορφα και πιο απλά.. Και η πικρή αλήθεια είναι πως μ΄αυτό το μαγικό οικοπεδάκι με το οποίο μας προίκισε το σύμπαν, θα έπρεπε ως χώρα να είμασταν η μεγαλύτερη τουριστική βιομηχανία στον κόσμο.. Τι κρίμα που αντί να δουλέψουμε όλοι μαζί λοιπόν για να αξιοποιήσουμε αυτό το μοναδικό δώρο που μας δόθηκε, αναλωνόμαστε σε σε μικροπολιτικές, ρεμούλες, ίντριγκες και λοιπά - εντελώς κακόγουστα- εμπριμέ.. 

Wednesday, April 24, 2013

Μικρά χαζά και ανοιξιάτικα...



Έχω επιστρέψει μόλις από την Τέτα με τέλειο mani-pedi σε χρώμα βεραμάν και το μαλλί άψογα ισιωμένο. Πέρασα ένα τριώρο φουλ περιποίησης με κεριά, φρύδια και όλα τα σχετικά γιατί αύριο το πρωί φεύγω για το Amanzoe και αν συνεχίσει έτσι ο καιρός σκοπεύω να κάνω ηλιοθεραπεία τρελή.. Το λουλουδάτο βαλιτσάκι μου έχει ήδη κατέβει από το πατάρι έτοιμο να φιλοξενήσει το μαγιώ και το St. Barth αντηλιακό μου among others και θα σας έχω αντοπόκριση σούπερ όταν επιστρέψω, μέχρι που θα πάρω κανονική φωτογραφική μηχανή μαζί μου, αυτό σας λέω μόνο..


Θα σας είχα και νέα από τον τελικό του World Class που γίνεται σήμερα στο Balthazar, αλλά μόλις με ενημέρωσαν πως η διαδικασία έχει καθυστερήσει και βλέπω να τους παίρνει η νύχτα και είπαμε.. Εχω και μια ηλικία πια και δεν αντέχω και ξενύχτι και ταξίδι στο καπάκι, ας είναι έστω και μέχρι το Πόρτο Χέλι.. Οπότε αποφάσισα να κάνω skip τους bartenders, να κάνω skip και τον Νίκο Κουρή που θα παρουσιάσει την βραδιά - μιλάμε για τεράστιες θυσίες έτσι?- και αντ΄αυτών να παραγγείλω delivery, να χαζέψω καμιά ξένη σειρά και να πάω για ύπνο νωρίς έτσι ώστε να είμαι φρέσκια και ξεκούραστη αύριο. 




Και κάτι για το τέλος... Ανακάλυψα αυτά τα καταπληκτικά γυαλιά ηλίου με τα οποία έχω πάθει coup de foudre. Όχι μόνο γιατί είναι τεράστια, πρωτότυπα - μην μου πείτε ότι δεν λατρέψατε τα "διπλά τζάμια" τους?- αλλά και γιατί κοστίζουν μόλις 20$... Ναι, καλά διαβάσατε, 20$. Βέβαια προς το παρόν είναι sold out αλλά μόλις βγουν πάλι στην αγορά, που θα είναι σύντομα, θα σας ενημερώσω.. Φιλιά!!


Monday, April 22, 2013

Δίαιτα ή διατροφή?

Δευτέρα σήμερα μέρα μεγάλων αποφάσεων, άσχετα που εγώ προσωπικά συνήθως μέχρι Τετάρτη τις ξεχνάω.. Πρέπει να σταματήσω να τρώω, το έχω γράψει και το έχω πει παντού απ' το πρωί, και καλό θα ήταν να βρεθεί ένας εναλακτικός τρόπος από το να μου ράψουν το στόμα, αν γίνεται..
Τα γράφω αυτά και χαζογελάω μόνη μου, όχι επειδή δεν θέλω να το κάνω, θέλω πολύ, αλλά επειδή το θέλω σήμερα, αφού χτες πήγα στο The Burger Joint και έφαγα για μεσημέρι τα πάντα εκτός από τους πάγκους και τα τραπέζια.. Και γενικά είναι πολύ πιο εύκολο να μιλάς για δίαιτες φαγωμένος, και κοίτα να δεις παλιοκατάσταση, πήγαμε πριν λίγο για καφέ στο Gaspar με την Λένα και τον Στέλιο και εκτός από το τοστάκι που χτύπησα - που δεν πιάνεται, είναι σχεδόν φαγητό διαίτης αν βγάλεις τα πατατάκια- και την Coca light (να σημειωθεί αυτό παρακαλώ!) μας έστειλε ο Διονύσης και ένα πιάτο με μακαρόν και guimauves και αμάρτησα πάλι η γουρούνα. 


Βέβαια έδωσα οδηγία να κοπούν τα τραταρίσματα με γλυκά από εδώ και στο εξής, και ελπίζω να μην βρεθώ κάποια στιγμή γονατιστή στα πατώματα έξω από την κουζίνα να παρακαλάω το αγόρι με τα tattoos για ένα τόσο δα μπωλάκι creme anglaise. Και δεν είναι να πείτε πως δεν έχω λαμπρά παραδείγματα γύρω μου... Η Δέσποινα είναι τέρας αυτοκυριαρχίας και επιμονής και τρέφεται ένα μήνα τώρα με gourmet light πράγματα που τα βλέπω και ανατριχιάζω - όχι με την καλή έννοια- και η Λένα επίσης.. Συνήθως την βγάζει με γαλλικό καφέ ακόμα και όταν στο τραπέζι παρελαύνουν τα τρελά πιάτα με γλυκά, για να μην μιλήσω για την Μαρία που άμα το πάρει απόφαση είναι ικανή να τρέφεται με τις τρυφερές κορυφές των δέντρων μήνες ολόκληρους...


Τώρα γιατί εγώ άμα ξεκινήσω "διατροφή" -που είναι λάθος όρος όπως λέει ο τρομερός γιατρός στο Λονδνίνο αλλά τέλος πάντων- κοιμάμαι και ξυπνάω με την λιγούρα για τα πιο απίθανα παχυντικά πράγματα χειρότερα από έγκυος, only God knows... Όμως το θέμα είναι ένα και επείγον.. Γιατί θα αρχίσουν να αφήνουν πάλι σχόλια οι ανώνυμοι για αρκούδες που φοράνε πράσινα και θα έχουν δίκιο.. Πρέπει να σταματήσω να τρώω... Βλακείες.. Τηγανητά, ψωμιά, λιωμένα τυριά, κρέμες και αυγά που είναι η βάση της διατροφικής μου πυραμίδας. Να δω με άλλο μάτι τα ψητά και τις σαλάτες, τα φρούτα, τα ψάρια και όλα αυτά τα υγειινά... Και να αρχίσω να περπατάω.. Όχι στο γυμναστήριο που με πιάνει κατάθλιψη αλλά έξω, στους δρόμους ήπιας κυκλοφορίας από τους οποίους είναι γεμάτη η γειτονιά μου.. Ακόμα καλύτερα, να παίρνω μαζί μου και τον Droopy για παρέα και για να ξεκουνιέται κι αυτός που είναι χειρότερος από μένα, και αν τον βάλεις να περπατήσει παραπάνω από τον γύρω του τετραγώνου ξαπλώνει φαρδύς πλατύς με τα ποδαράκια τεντωμένα και πρέπει να τον σέρνεις μετά στον δρόμο με την κοιλιά και να γίνεσαι ο περίγελος της περιοχής.. 
Και για να μην μείνω στα λόγια, σήμερα για dinner θα φτιάξω μπιφτέκια στον φούρνο. ΟΚ, θα βάλω και μερικές πατατούλες γύρω γύρω για να μην είναι μόνα τους και γιατί γενικά στην ζωή τα πράγματα πρέπει να τα πηγαίνουμε σιγά σιγά και όχι απότομα. Και θα ρίξω και λίγο χαλούμι από πάνω στο τελείωμα για νοστιμιά γιατί αν δεν έχει νοστιμιά η δίαιτα είναι καταδικασμένη να τελειώσει άδοξα... Αλλά θα έχω κάνει ένα βήμα γιατί σε άλλη περίπτωση θα έφτιαχνα schnitzel Cordon Blue με πατατούλες τηγανητές οπότε ένα κέρδος θα το έχω έστω κι έτσι..  Και από αύριο, έχει ο Θεός... Καλή μας εβδομάδα και φιλιά... :)

Saturday, April 20, 2013

Άνοιξη, έτσι ξαφνικά...




Σάββατο απόγευμα και η λιακάδα έξω από το παράθυρο μου κλείνει πονηρά το μάτι.. Βγαίνω στην βεράντα και χαζεύω τα λουλούδια που έχουν αρχίσει να ανθίζουν μετά από έναν δύσκολο χειμώνα, κάνοντας τον αέρα να μυρίζει με ζαλιστικές μυρωδιές. Κάτι θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω πως... Χαζεύω στο You Tube ψάχνοντας ένα τραγούδι που θα ντύσει μουσικά την διάθεση μου... Το βρίσκω.. Είναι άνοιξη κανονικά πια, τα τελευταία κρύα δεν καταφέρνουν να μου αλλάξουν mood και σήμερα θα αφήσω τα μαλλιά μου να στεγνώσουν σγουρά, τέρμα για φέτος το ίσιο, το φθινόπωρο πάλι.. Ονειρεύομαι διακοπές, κάνω σχέδια για μια μικρή πασχαλιάτικη απόδραση, πίνω καφέδες με τις φίλες μου, η Μαρία ανακάλυψε το Pinterest και χαίρεται σαν παιδάκι, έχω κατεβάσει ήδη τα καλοκαιρινά μου ρούχα, το βράδυ θα βγω και θα περάσω όμορφα, και αύριο το μεσημέρι το ίδιο, χρωστάω μερικά σ΄αγαπώ που δεν είπα εκεί που έπρεπε, και το κυριότερο, λατρεύω τον χρόνο.. Που μπορεί περνώντας να αφήνει τα σημάδια του στο πρόσωπο μου που δεν είναι πια όπως παλιά, και που μπορεί να με κάνει να κουράζομαι ευκολότερα και να γίνομαι όλο και πιο γερο-παράξενη, αλλά ταυτόχρονα έχει την ιδιότητα να βάζει τα πάντα στην σωστή τους διάσταση, ανθρώπους και καταστάσεις, και να θαμπώνει αυτά που μας κρατούσαν δέσμιους - πρόσωπα, συνήθειες, αισθήματα παγίδες- και να μας αφήνει ελεύθερους και πιο δυνατούς, έτοιμους να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.. 




Γράφω και χαμογελάω και βαθιά μέσα μου έχω και λίγες τύψεις. Που όταν έχει να κάνει με παραμύθια και με καθρέφτες και καπνούς έχω μονίμως την τάση να πιστεύω πως θα κρατήσουν για πάντα. Που παραμυθιάζω πρώτη εγώ τον εαυτό μου και μπλέκομαι μέσα στον ιστό της ιστορίας σαν να μην ξέρω πως στο τέλος το βιβλίο θα χαλάσει γιατί οι σελίδες θα ξεθωριάσουν από το ξεφύλλισμα.. Αν μπορούσα να είχα μια μαγική δύναμη, ένα ραβδί που θα το κουνούσα και θα γινόταν ένα θαύμα, θα ήταν να μπορώ να κρατήσω την μαγεία ζωντανή.. Να διατηρώ την λάμψη, και το μυστήριο, και τις πεταλούδες στο στομάχι για πάντα.. Όμως κοίτα να δεις που η σκόνη έρχεται και απλώνεται παντού με τον καιρό και ο μόνος τρόπος για να την διώξεις είναι να ανοίξεις τα παράθυρα διάπλατα και να αφήσεις το φως να μπει και να υποδεχτείς την επόμενη μέρα.. Φιλιά!

Thursday, April 18, 2013

Η μισή χαρά του blogging, αυτή που λείπει δηλαδή...

Οι δύο διαφορετικοί μετρητές μου το λένε καθαρά.. Στις λιγότερες από 20 μέρες που ξανάρχισα να γράφω, στο αγαπημένο blogάκι έχουν μπει κάτι παραπάνω από 4000 επισκέπτες, 1985 από τους οποίους ήρθαν για πρώτη φορά μέχρι εδώ ενώ 1062 επέστρεψαν για περισσότερες από μια φορές... Μια χαρά δηλαδή αν σκεφτείτε πως το καημένο το διαδικτυακό μου σπίτι είχε μείνει κλειστό για δύο ολόκληρα χρόνια...


Πείτε μου λοιπόν τώρα εσείς που με διαβάζετε, για ποιον λόγο δεν αφήνετε σχόλια... ΟΚ, φαντάζομαι πως κάποιοι βαριέστε, κάποιοι άλλοι έχετε χάσει τους κωδικούς του Google, κάποιοι βρίσκετε αυτά που γράφω αδιάφορα, και κάποιοι μου κάνετε χάρη που δεν αρχίσατε ήδη να με βρίζετε ανωνύμως.. Παρόλα αυτά όμως, η μισή χαρά του blogging, η μισή χαρά εκείνου που γράφει σίγουρα αλλά και η μισή χαρά εκείνου που διαβάζει ελπίζω, είναι η επικοινωνία.. Δηλαδή εντάξει, προφανώς εγώ γράφω γιατί έχω κέφι να το κάνω και γιατί φαντάζομαι πως αυτά που έχω στο μυαλό μου ή που συμβαίνουν στην ζωή μου μπορεί να σας αφορούν ή να έχουν κάποιο ενδιαφέρον, και επίσης προφανώς και εσείς για να έρχεστε και να ξανάρχεστε, κάτι βρίσκετε εδώ μέσα.. 


Και μπορεί να γκρινιάζω αδίκως αυτή την στιγμή όμως επειδή μέσα από το blogging και από αυτό εδώ το blogάκι συγκεκριμένα έτυχε να γνωρίσω είτε διαδικτυακά είτε και live ανθρώπους εξαιρετικά ενδιαφέροντες, όσο περνάει ο καιρός μου λείπει αυτή η επικοινωνία.  Για να είμαι εντελώς ειλικρινής βέβαια, γνώρισα και μερικά περιστατικά που φτύνω τον κόρφο μου μόνο που τα σκέφτομαι, αλλά και στατιστικά να το δούμε, αυτό ήταν σχεδόν meant to happen. Οπότε το κάνω delete ακόμα και ως ανάμνηση και μένω στα όμορφα και τα ευχάριστα. Και με βάση αυτά τα ευχάριστα, μου λείπει σήμερα αυτό το πάρε δώσε που μας πάει όλους λίγο παρακάτω, μου λείπουν τα σχόλια με τα αστειάκια, μου λείπουν οι απόψεις που με έκαναν κατά καιρούς να σκεφτώ πράγματα ή να δω τον εαυτό μου με τα μάτια των άλλων, μου λείπει αυτή η αίσθηση της διαδικτυακής παρέας, μην σας πω ότι μου λείπουν και οι ανώνυμοι που μου την έλεγαν συχνά πυκνά, εντάξει όχι όλοι, αλλά κάποιοι που είχαν χιούμορ βιτριολικό και ήταν αληθινά έξυπνοι. 


Αυτό που θέλω να πω είναι πως όσο κι αν μου αρέσει να κρατάω αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο, και όσο ψυχαναλυτικά κι αν λειτουργεί για μένα, η μισή χαρά του θα είστε πάντα εσείς. Και είναι πολύ ωραίο που βλέπω μέσα από τις μετρήσεις πως είστε εδώ, αλλά θα ήταν ακόμα ωραιότερα αν μου μιλούσατε και λίγο.. Φιλιά...

Wednesday, April 17, 2013

Blond (con)fusion....

Σκέφτηκα αφού το ξανάνοιξα που το ξανάνοιξα το αγαπημένο blogάκι, να βάζω κάθε Τετάρτη link την υπέροχη, bubbly και ροζ στήλη μου στο The Food and Leisure Guide, μήπως τυχόν κάποιοι από σας δεν έχετε ενημερωθεί για την εξαιρετική δουλειά που κάνουμε.. :) Voila λοιπόν το Blond (con)fusion μου και ελπίζω να σας αρέσει... Καλημέρα!!!!




Monday, April 15, 2013

Όρια και... keep dreaming...

Κυριακή μεσημέρι, σε ένα σπίτι κάπου στα Νότια προάστια, τρώμε καταπληκτικά φαγητά που τα έχει μαγειρέψει με κέφι και μεράκι ο οικοδεσπότης που είναι επαγγελματίας chef οπότε καθώς καταλαβαίνετε, η εμπειρία είναι από μόνη της εξαιρετική. Πόσο μάλλον που γύρω από το τραπέζι κάθονται φίλοι που έχουν όλοι σχέση με την γαστρονομία, δύσκολο κοινό αλλά και τόσο ενδιαφέρον ταυτόχρονα. Τρώμε υπέροχα, γελάμε πολύ, πίνουμε τρομερά κρασιά και η ώρα περνάει σαν γάργαρο νεράκι. Όταν πια αποφασίζουμε να φύγουμε είναι αργά το απόγευμα και ανανεώνουμε με χαρά το ραντεβού μας σύντομα, σκέφτομαι μάλιστα μήπως οπλιστώ με περισσό θάρρος και θράσος και ανταποδώσω την πρόσκληση στο δικό μου σπίτι, κι ας μην είναι οι μαγειρικές μου ικανότητες όχι του ιδίου, αλλά ούτε καν κάποιου κάπως κοντινού επιπέδου. Πάντως το Red Velvet Cake που ετοίμασα ειδικά για την περίσταση - αν και όχι με ιδιαίτερο κέφι- ευτυχώς με έβγαλε για άλλη μια φορά ασπροπρόσωπη...



Στο αυτοκίνητο, την ώρα της επιστροφής συνειδητοποιώ πως είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα. Όχι μόνο γιατί η παρέα ήταν τόσο "συμβατή" και ευχάριστη, αλλά κυρίως γιατί τόσες ώρες γύρω από ένα τραπέζι δεν ακούστηκε ούτε μια φορά η λέξη κρίση. Δεν ανοίξαμε καμιά κουβέντα γύρω από την μιζέρια των καιρών, δεν ανέφερε κανείς την Χρυσή Αυγή, τα φορολογικά, το πιθανό ή απίθανο κούρεμα των καταθέσεων, τους φόρους, τις δόσεις, τα δεκάδες προβλήματα που μας βασανίζουν όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά. Και μην φανταστείτε ούτε στιγμή πως δεν είχαν όλοι τα θέματα τους.. Με την κίνηση των εστιατορίων πεσμένη κατά τουλάχιστον 30%, με την αγορά των περιοδικών αφανισμένη, με την μείωση του διαφημιστικού budget σε επίπεδα αστεία, με υπαλλήλους, με εφορίες, με οικογένειες, trust me, αν θέλαμε, είχαμε όλοι παραπάνω από μια δακρύβρεχτη ιστορία να αφηγηθούμε, όπως η Julia Roberts στην ταινία Notting Hill. Δεν είναι υπέροχο όμως που όλοι σαν να είμαστε συνεννοημένοι επιλέξαμε να να μοιραστούμε καινούριες ιδέες και σχέδια, πρωτοποριακά projects, έρευνες αγοράς, και όνειρα για νέες δουλειές είτε εδώ είτε στο εξωτερικό? Δεν είναι μαγικό που υπάρχουν τελικά εκεί έξω κι άλλοι άνθρωποι που αντιστέκονται με πάθος στην μιζέρια των καιρών, που επενδύουν στις δουλειές τους χρόνο, και τεχνογωσία, και διάβσμα, και έρευνα, και που έχουν διάθεση να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο με ιδέες, με γνωριμίες και με καλή ενέργεια, για το κοινό καλό?



Δεν σας κρύβω πως την είχα επιθυμήσει τρελά μια τέτοια παρέα. Και πως όταν βρέθηκα ανάμεσα της ένοιωσα σαν να με λούζει δροσερό νερό στην μέση της ερήμου.. Και ταυτόχρονα συνειδητοποίησα πόσο πολύ με έχει κουράσει αυτή η μόνιμη γκρίνια που ακούω γύρω μου, και η απογοήτευση, και η κούραση, και η εγκατάλειψη.. Ναι, όλα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Και όλοι παλεύουμε καθημερινά με τις συνθήκες, με τους γύρω μας αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό μας μια μάχη που καμιά φορά φαίνεται να μην έχει τελειωμό.. Και ναι, κουραζόμαστε, και χάνουμε την πίστη και την ελπίδα μας και φλερτάρουμε όλο και συχνότερα με την προοπτική να αφεθούμε να μας ρουφήξει αυτό το τέλμα του τίποτα και του καθόλου, αλλά ξέρετε κάτι? Εκεί είναι όλη η ιστορία και όλη η μαγκιά. Στο να βρίσκουμε την δύναμη αντί να αναμασάμε διαρκώς τα προβλήματα και τις δυστυχίες μας, να σηκώσουμε το κεφάλι, να σκεφτούμε έξω απ΄το κουτί και να επιμείνουμε. Να συνεχίσουμε να διαβάζουμε, να ακούμε, να ταξιδεύουμε όσο περισσότερο μπορούμε, να ανοίγουμε τα μάτια και τους ορίζοντες μας ακόμα και μέσα από μια οθόνη υπολογιστή, να στηρίζουμε τα όνειρα μας και να βρίσκουμε τρόπους να ελισσόμαστε ανάμεσα στα εμπόδια που εμφανίζονται διαρκώς μπροστά μας.. Γιατί αν πάψουμε να έχουμε όνειρα και να τα κυνηγάμε, αν σταματήσουμε να βάζουμε στόχους έστω και πολύ πιο μακροπρόθεσμους απ΄ότι κάποτε, αν πάψουμε να σεβόμαστε όχι μόνο τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους, κι αν αφεθούμε στην μοίρα μας χωρίς να κολυμπήσουμε με πάθος κόντρα στο ρεύμα, τι νομίζετε πως θα συμβεί? Πόσο να αντέξεις το μαύρο πριν σε καταπιεί και σε εξαφανίσει, όχι σαν υπόσταση αλλά σαν πνεύμα, που είναι το πιο σημαντικό?



Έτσι, τουλάχιστον σε ότι με αφορά, αποφάσισα να πω όχι βροντερό και αποφασιστικό σε ότι μουντζουρώνει την ψυχή και την διάθεση μου, και βάζει τρικλοποδιές στην ενέργεια, τα όνειρα και την αισιοδοξία μου. Εχω περάσει πολλά κι έχω σταθεί όρθια σε δύσκολα που άλλοι δεν τα έχουν καν φανταστεί. Εχω αλλάξει την ζωή μου ξανά και ξανά, έχω πιάσει πάτο παραπάνω από μια φορά και έχω ξαναβγεί στην επιφάνεια με φόρα που με πήγε πολύ παρακάτω, έχω μετρήσει τις δυνάμεις και τις αντοχές μου, έχω ζήσει στο σκοτάδι όσο και στο φως, έχω νικήσει εξαρτήσεις, έχω περάσει από πόρτες βαριές και δύσκολες, έχω χάσει στοιχήματα και έχω πάρει αποφάσεις που δεν πίστευα ποτέ πως θα άντεχα να πάρω. Γιατί και ποιος είναι αυτός που θα με κάνει τώρα να πισωπατήσω? Γατί και ποιος είναι αυτός που αξίζει να με βγάλει από το ροζ μου, να με αποπροσανατολήσει από τον στόχο μου, και το κυριότερο, να γεμίσει την ψυχή μου με το δικό του γκρίζο? Όρια, όπως μας έλεγε πάντα ο αγαπημένος Χοϊμες... Χωρίς όρια δεν υπάρχει ελευθερία, ούτε δική μας, ούτε των άλλων.. 
Και έτσι, ναι μεν θα είμαι πάντα εδώ να ακούω τα προβλήματα εκείνων που αγαπάω, αλλά από εδώ και στο εξής δεν θα επιτρέψω σε κανενός το πρόβλημα να με καταπιεί, ή σε κανέναν να δοκιμάσει να με πνίξει αρπάζοντας τα μαλλιά μου για να μην πνιγεί εκείνος.. Και η επιλογή μου θα είναι όταν και όσο περισσότερο μπορώ να είμαι μαζί με ανθρώπους που εξακολουθούν να παλεύουν και να ονειρεύονται.. Και που επιμένουν να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο αντί για μισοάδειο, όπως κι εγώ.. Γιατί έχω πολλά ακόμα να κάνω και να ζήσω, και γιατί όσο το παιδί μου και οι άνθρωποι της ζωής μου είναι καλά, γεροί και δυνατοί, τίποτε άλλο δεν επιτρέπεται να μπορεί να σκιάζει το φως που λατρεύω με τόσο πάθος.. Καλή μας εβδομάδα λοιπόν και keep walking. And dreaming. And laughing.. 




Saturday, April 13, 2013

Bad mood και Red Velvet project...

Το Σάββατο ξημέρωσε παράξενα, με πονοκέφαλο, φρικτό mood και ελάχιστη ενέργεια, και πέρασα την μισή μέρα σερνάμενη, προσπαθώντας να τελειώσω κάποιες δουλειές που έπρεπε να γίνουν και μετρώντας στην κυριολεξία τα λεπτά μέχρι να έρθει η ώρα να χωθώ στο κρεβάτι μου παρέα με τον Droopy και να αφεθώ σε ένα ανακουφιστικό απογευματινό nap με το φως να λούζει το δωμάτιο μέσα από την λεπτή κουρτίνα της μπαλκονόπορτας.


Και είναι κρίμα που σήμερα νοιώθω τόσο χάλια γιατί οι δυο προηγούμενες μέρες πέρασαν υπέροχα. Με καφέδες και γέλια, με ωραίο Thai food στο Tamarind στο Μεταξουργείο, με καινούριες ενδιαφέρουσες γνωριμίες και με λιακάδα υπέροχη, μέσα έξω. Όλα αυτά μέχρι χτες το βράδυ που την ώρα που έτρωγα το φαγητό μου κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να παρακολουθήσω την κουβέντα που έκανε όλους τους υπόλοιπους στο τραπέζι να ξεκαρδίζονται στα γέλια, ένοιωσα την ημικρανία να κερδίζει την μάχη, και το κεφάλι μου να είναι έτοιμο να εκραγεί...

(Steamed dumplings στο Tamarind)

(Mozzarella με ζελέ ντομάτας στην Fuga)

Και σήμερα, μέσα σ΄όλα τα υπόλοιπα είχα να φτιάξω και ένα Red Velvet Cake για ένα κάλεσμα αύριο το μεσημέρι και είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που μακάρισα την επανάληψη που είναι μήτηρ μαθήσεως γιατί ανακάτεψα τα υλικά μου σχεδόν μηχανικά και ελπίζω πως το αποτέλεσμα δεν θα με ντροπιάσει...



Αργότερα σκοπεύω να κουλουριαστώ στον καναπέ μου τρώγοντας κάποια καθόλου διαιτιτική λιχουδιά και βλέποντας το καινούριο επεισόδιο του Σουλεϊμάν - μπορεί και το τελευταίο Scandal της σεζόν- και ελπίζω αύριο να ξυπνήσω και να είμαι πάλι καλά... Είναι τόσο παράξενος ο τρόπος με τον οποίον κλειδώνει καμιά φορά το μυαλό μας, και όσο κι αν προσπαθούμε να το ξεκλειδώσουμε αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί... Δεν πειράζει, η εμπειρία μου λέει πως σ΄αυτές τις φάσεις, μέσα από διαδικασίες παράξενες και συχνά δαιδαλώδεις τα πράγματα καταλήγουν να μοιάζουν διάφανα και οι αλήθειες της ζωής μας τόσο ξεκάθαρες που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τις αποδεχτείς. Μεγαλώνουμε και στενεύουν τα περιθώρια μας.. Και όσο τα πάντα καταλήγουν σε ψυχοσωματικά, μαθαίνουμε τελικά να προφυλάσουμε τον εαυτό μας από όλα εκείνα που έχουν την δύναμη να μας επηρεάσουν με τους μόνους τρόπους που έχουν αποτέλεσμα. Είτε διώχνοντας τα μακριά - πετώντας τα στον κουβά όπως λέει η Μαρούλα- είτε αποδεχόμενοι την αλήθεια σε σχέση με τις εξαρτήσεις, τα κουμπιά και την ιδωτική λογική. Την δική μας αλλά και των άλλων.. Καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο και φιλιά πολλά...

Thursday, April 11, 2013

Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα...

Πρωινός καφές στο Golden Hall. Ο νεαρός που φτιάχνει καφέδες στα Starbucks μου δίνει τον White Chocolate Mocha μου με ένα πλατύ χαμόγελο, τι ωραίο πράγμα οι άνθρωποι που κάνουν την δουλειά τους με καλή διάθεση... Μερικά λεπτά νωρίτερα, η κοπέλα που σχεδόν μου πέταξε στα μούτρα ένα μπουκάλι Moroccan Oil θα προτιμούσε εμφανώς να είναι διευθύντρια σε πολυεθνική αντί για πωλήτρια, αλλά τι να κάνουμε που εμείς γι΄αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πάει..


Λίγο αργότερα πιάνουμε με την Μαρία τις γνωστές συζητήσεις που τελειωμό δεν έχουν.. Θα έλεγε κανείς πως τα έχουμε πει όλα τόσα χρόνια τώρα - πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός, σαν να ήταν χτες μου φαίνεται που λέγαμε τα ίδια σχεδόν πράγματα καθισμένες σε ένα παγκάκι της παιδικής χαράς του Πικιώνη με τα παιδιά μας να κάνουν τραμπάλα και να παίζουν με την άμμο στο σκάμα- όμως όχι, πάντα θα έχουμε κάτι καινούριο να πούμε ή κάτι παλιό να αναλύσουμε λίγο παραπάνω.. Κάθεται απέναντι μου και μου μιλάει και εγώ την ακούω και ταυτόχρονα σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που την έχω στην ζωή μου.. Πόσο ανακουφιστικό είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος που να μπορείς να του μιλήσεις για τα πάντα και να μπορεί να ακούσει τα πάντα. Που να τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του παραδεχτείς ακόμα και εκείνα τα πράγματα που σε κάνουν να νοιώθεις ευάλωτος και "λίγος" χωρίς να έχεις τον παραμικρό φόβο για το αν θα σε κρίνει ή αν θα ακούσει αυτό που λες με δεύτερες σκέψεις. Πόσο μεγάλο δώρο είναι να υπάρχει στην ζωή σου ένας άνθρωπος που σ΄αγαπάει ακριβώς γι΄αυτό που είσαι γιατί ξέρει ακριβώς αυτό που είσαι... Που σου έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως η γνώμη του και η συμβουλή του είναι βασισμένη πάντα και μόνο στο ενδιαφέρον και την αγάπη και το νοιάξιμο χωρίς την παραμικρή "ατζέντα".... Και πως θα είναι εκεί όχι μόνο στα εύκολα και τα γέλια και τις διακοπές και τα γλέντια και τις επιτυχίες αλλά και στα δύσκολα και στα δάκρυα και στις απογοητεύεις και στους φόβους και στα πισωγυρίσματα. 
Η αλήθεια είναι πως στην διάρκεια αυτών των χρόνων πολλοί άνθρωποι έχουν έρθει και έχουν φύγει από την ζωή μας, φίλοι, έρωτες, συνεργάτες... Και το ότι εμείς είμαστε ακόμα εδώ, και θα είμαστε definitely εδώ και στο μέλλον, είναι μια σιγουριά που δεν ξέρω αν την έχουν πολλοί άνθρωποι στην ζωή τους. Και ένα γεγονός για το οποίο είμαι ευγνώμων στην ζωή και στο σύμπαν, πραγματικά.


Μερικές ώρες αργότερα, πίνω τον δεύτερο καφέ της μέρας στο Gaspar. Τραπεζάκια έξω, λιακάδα, κόσμος που γελάει , θέα στην περατζάδα... Ο φίλος μου, παλιός και αγαπημένος με ρωτάει αν ξέρω κάποιες... άγνωστες λέξεις, στέλνω μήνυμα σε έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και που ξέρει τα πιο απίθανα πράγματα ever, μου απαντάει, ουπς! κι άλλες άγνωστες λέξεις, πόσο μακριά νυχτωμένοι είμαστε όσοι νομίζουμε πως τα έχουμε δει και τα έχουμε κάνει σχεδόν όλα...  Έρχεται να μας μιλήσει ένα αγόρι που γνώρισα πρόσφατα αλλά συμπαθώ πολύ, λέμε χαζομάρες, μας πείθει να δοκιμάσουμε μπισκότα με λάδι ελιάς, εγώ θέλω κρέμα, και όταν φεύγει, ο φίλος μου λέει γελώντας πως μπορεί και να το τρομάξαμε το παιδί που το φλερτάραμε και οι δύο.. Μόνο που εγώ δεν φλέρταρα, αν ήταν έτσι το φλέρτ μου θα ήμουν καψούρα με όλη την πόλη, "εγώ άμα φλερτάρω δεν μιλάω καθόλου" του λέω, και πάνω στην ώρα έρχεται ο Ιάσονας και η κουβέντα αλλάζει.. 


Πιάνουν την κουβέντα μεταξύ τους για δουλειές και μαγαζιά, παρακολουθώ και χαζεύω κι όλας, και κάποια στιγμή το μυαλό μου φεύγει.. Αν κάθε άνθρωπος υποστηρίζει μια εικόνα όπως λέει η Μαρία, ποια να είναι άραγε η δική μου, αυτή που βλέπουν οι άλλοι? Μια μεσήλικη fluffy ξανθιά κυρία που μπεμπεκίζει κάπως φαντάζομαι.. Oh well.. Κι έτσι αν είναι, πραγματικά καθόλου δεν με πειράζει.. Γιατί εγώ, ξέρω πολύ καλά ποια είμαι πια.. Και γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγοστεύει και η ανάγκη μου να αποδείξω το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε που δεν ανήκει στην μικρή, τόση δα ομάδα των ανθρώπων που πραγματικά με νοιάζουν. Που σε εκείνους κι αν δεν έχω να αποδείξω τίποτα εδώ που τα λέμε, όχι γιατί δεν θέλω αλλά γιατί δεν μου το ζητάνε ποτέ.. Ξέρουμε πολύ καλά όλοι όσα πρέπει να ξέρουμε ο ένας για τον άλλον..  Εγώ λοιπόν, η μαμά του Ιάσονα, η κολλητή της Μαρίας, η παντοτινή συνένοχος του Πάνου, η αγαπημένη κόρη της μαμάς μου, το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας, το προσεκτικά κρυμμένο κουτάκι μιας μεγάλης αγάπης. Και μαζί, όλα εκείνα που έγραψαν στον σκληρό της ζωής μου πενήντα χρόνια τώρα. Οι φίλοι της καρδιάς μου, οι δουλειές που με κάναν περήφανη, η Πολυάννα, τα χρόνια αυτογνωσίας με τον Χοϊμε, οι έρωτες μου, οι εξαρτήσεις μου, το νεφελώδες παρελθόν μου, τα ρίσκα μου, οι αποτυχίες μου, τα λάθη και τα πάθη μου. Η διαδρομή από και προς Λονδίνο, τα όνειρα που ακόμα δεν έχουν γίνει πραγματικότητα, τα θέλω που διεκδικώ με πάθος και τα πρέπει που απεχθάνομαι.



Και είναι να απορείς που ξέροντας τα όλα αυτά, με την πιο απόλυτη βεβαιότητα του κόσμου - γιατί τα έχω επιλέξει όλα, και έχω πληρώσει και τις συνέπειες για το καθένα ξεχωριστά- πάλι καταφέρνω συχνά πυκνά να ξεχνιέμαι, και να χάνομαι, και να προσπαθώ να γίνω κάτι που δεν είμαι, για να ταιριάξω σε μια εικόνα βγαλμένη από ένα άλλο μυαλό, ένα μυαλό που ζει κι αναπνέει μέσα στο δικό μου... Αγάπη, τι δύσκολο πράγμα... 

Monday, April 8, 2013

Φωτεινό πορτοκαλί σημαίνει άνοιξη...


Υπάρχουν κάτι πράγματα που τα αγοράζουμε από coup de foudre - έτσι επειδή τα είδαμε και τα ερωτήκαμε με την πρώτη ματιά- και τελικά αποδεικνύονται αγάπες που κρατάνε μια ζωή. Όπως αυτή η τσάντα που την έχω ούτε ξέρω πόσα χρόνια πια, σίγουρα πάνω από 15, και που για μένα σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης.


Την αγόρασα από την Enny di Monaco όταν ήταν ακόμα ένα μικρό γωνιακό μαγαζί στο Νέο Ψυχικό που έφερνε όλα αυτά τα ψαγμένα ρούχα και αξεσουάρ που μέχρι τότε βρίσκαμε μόνο όταν ταξιδεύαμε στο εξωτερικό. Μικρούς θησαυρούς που μας κόστιζαν πολλές χιλιάδες δραχμές – τότε- αλλά που ήταν πάντα ένα με δυο χρόνια μπροστά από την – ελληνική- εποχή τους και που άντεχαν στον χρόνο όχι μόνο από πλευράς ποιότητας αλλά και από άποψη στυλ. Θυμάμαι ακόμα τις αντιδράσεις γνωστών και αγνώστων όταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 πρωτοφόρεσα ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα flat mules του Stephane Kelian - τα είχα πληρώσει 60.000 δρχ τότε, και το θυμάμαι γιατί ήταν όντως αστρονομικό ποσό για παπούτσια- και το κομψότερο σχόλιο που είχα ακούσει ήταν πως έμοιαζαν με τις παντόφλες του παππού μου.. Δυο χρόνια αργότερα γέμισε η Αθήνα με mules και στην πορεία το μυστικό μαθεύτηκε και το μαγαζί γέμισε από αυτές τις «κυρίες βορείων προαστίων» που αγαπάνε το ακριβό αλλά όχι το προχωρημένο και σιγά σιγά το εμπόρευμα άλλαξε και μαζί, άλλαξε και η ενέργεια του μαγαζιού. Παρόλα αυτά, ακόμα και τώρα, όταν περνάω από την γωνία Σολωμού και Στρατήγη πάντα κοντοστέκομαι και ρίχνω μια ματιά στην βιτρίνα. Παρόλο που ξέρω πως θα δω κατά πάσα πιθανότητα κάτι που δεν θα φορούσα ποτέ και με τίποτα..


Anyway, μια από τις αγορές εκείνων των καιρών είναι λοιπόν και αυτή η τσάντα. Της Anya Hindmarch, συλλεκτική πια, σε αυτό το έντονο πορτοκαλί που φωτίζει ότι κι αν φοράω και σε σχήμα και μέγεθος που χωράει τα πάντα όλα όσα χρειάζομαι πρωί, μεσημέρι αλλά και βράδυ, δεν έχει κάνει απλά απόσβεση τα χρήματα που ξόδεψα για να την αγοράσω και που τότε είχαν προκαλέσει απανωτά εγκεφαλικά στον καλό μου, αλλά έχει αποδειχτεί και τέρας αντοχής αν σκεφτείτε πως την σέρνω μαζί μου κοντά τρεις μήνες τον χρόνο, κάθε χρόνο, πολλά, πολλά χρόνια τώρα. Και μην νομίζετε πως την έχω λυπηθεί. Και στο πλυντήριο την χώνω που και που γιατί το χρώμα της είναι ευαίσθητο και μαυρίζει, και με το σφουγγάρι και απορρυπαντικό για τα πιάτα την περνάω συχνά πυκνά για να γυαλίζει, και στο καλοριφέρ την αφήνω για να στεγνώνει, και στο πάτωμα του αυτοκινήτου την πετάω όταν οδηγώ, και την στουμπώνω με πράγματα κάνοντας την μπαούλο, και σε βαλίτσες άπειρες έχει στριμωχτεί για να με συνοδέψει σε κάθε είδους διακοπές και ταξίδια.. Και όπως βλέπετε, καλά να είμαστε και οι δύο, μάλλον αντέχουμε να κάνουμε ακόμα πολλά πράγματα μαζί…


Φέτος, με τις πρώτες λιακάδες του Απρίλη άρχισα να την αναζητώ σε ντουλάπες και πατάρια αλλά μάταια. Κάτι τα πράγματα που έφερα από Λονδίνο, κάτι η κα Όλγα που έλειψε για 6 εβδομάδες αφήνοντας και το σπίτι και εμάς στο έλεος του Θεού, παρόλο που άνοιξα ότι κούτα και σακούλα βρήκα μπροστά μου, στάθηκε αδύνατον να την βρώ. Και κόντεψα να σκάσω από την στεναχώρια μου, με την προοπτική και μόνο πως μπορεί κάπου να έχει χαθεί ή ξεχαστεί ανάμεσα σε Αθήνα και Λονδίνο. Ευτυχώς η κα Όλγα επέστρεψε σήμερα και χρειάστηκε μόνο πέντε λεπτά για να την ανασύρει από εκεί που την είχε φυλαγμένη οπότε είμαι έτοιμη να κυρήξω την επίσημη έναρξη της άνοιξης και ενδυματολογικώς, και ας έχει μια σιχαμένη συννεφιά έξω από το παράθυρο μου. Καλή μας εβδομάδα και φιλιά σε όλους... :)

Saturday, April 6, 2013

Ψυχανάλυση και shopping... Ο τέλειος συνδυασμός...

Σάββατο πρωί.. Πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας καθισμένη στο γραφείο μου περιτριγυρισμένη από χρώμα ροζ και λεμονί και από λεπτομέρειες κοριτσίστικες. Χαζεύω φωτογραφίες και ποστς σε blogs και social media και μασουλάω αργά μια μπάρα δημητριακών. Που μου αρέσει γιατί μου θυμίζει την British Airways και τα ταξίδια προς Λονδίνο...




Το μυαλό δουλεύει με τους δικούς του παράξενους τρόπους και εγώ, απλός παρατηρητής προς το παρόν των σκέψεων και των περίπλοκων διαδρομών του, ανακαλύπτω όλο και πιο άναυδη πως ο τελευταίος χρόνος με άλλαξε πολύ. Το άδειο σπίτι με μελαγχολεί πια, η μοναξιά που επιζητούσα με τόσο πάθος κάποτε τώρα με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Εξακολουθώ να κοιμάμαι στην "μεριά" μου στο άδειο διπλό κρεβάτι, δυσκολεύομαι να κανονίσω προγράμματα μόνη μου, βαριέμαι αφόρητα ακόμα και την προοπτική του να βρεθώ ανάμεσα σε καινούριους ανθρώπους και να προσπαθήσω να τους μάθω απ' την αρχή, και, όταν ονειρεύομαι τα τέλεια σενάρια, έχουν να κάνουν με στιγμές μοιρασμένες με ανθρώπους που αγαπάω πολύ. Όχι με έρωτες, όχι με πάθη, όχι με περιπέτειες... Και δες πως τα φέρνει λοιπόν η ζωή, που η συντροφικότητα που χρόνια τώρα στο μυαλό μου ήταν συνώνυμη με την έλλειψη ελευθερίας -κι ας μην μου την στέρησε ποτέ κανείς- ξαφνικά παίρνει την αληθινή της διάσταση... Και κάτι μέρες σαν την σημερινή όλα όσα μου έλεγαν χρόνια τώρα η Μαρία και οι υπόλοιπες φίλες μου, και ο Χοϊμες, κουδουνίζουν στ΄αυτιά μου σαν να τα ακούω μόλις. Καλά τα ξεσηκώματα, και τα παιχνίδια, και τα πέρα δώθε και τα πήγαινε έλα, καλή η αίσθηση του ότι πέτρα που κυλλάει δεν χορταριάζει, και η παιδικότητα που σε κρατάει ζωντανό, και το μισό εδώ και μισό εκεί, και τα νάζια και η ελευθερία του να κάνεις πράγματα κυρίως για τον εαυτό σου αλλά να τελικά που αυτός ο εαυτός είναι που κάποια στιγμή αποφασίζει πως σημασία έχει να είσαι μαζί με εκείνους που αγαπάς και σ΄αγαπούν. Πως χρειάζσαι την βάση σου σταθερή και τις ρίζες σου εκεί που νοιώθεις ασφαλής, και πως καμιά φορά πρέπει όντως να προσέχεις τι εύχεσαι γιατί μπορεί το σύμπαν να αποφασίσει να στο δώσει...
Τέλος πάντων.. Να μην σας τα ζαλίζω με τα φλασάκια που τρώω στα καλά καθούμενα και με τα μικρά μαθήματα αυτογνωσίας live, τα πάντα στην ζωή μας αλλάζουν ξανά και ξανά και αυτή είναι και η ομορφιά τους. Όσο έχουμε την πολυτέλεια να επαναπροσδιορίζουμε τις σχέσεις και τις αγάπες μας, και να τις επιλέγουμε ξανά και ξανά παρόλες τις αλλαγές των θέλω και των πρέπει μας, όλα θα αντέχουν στον χρόνο και θα ανανεώνονται. 

Πίσω στα μικρά και καθημερινά, μια βόλτα με την Μαρία προχτές στο ΙΚΕΑ απέφερε θησαυρούς. Όπως αυτά τα δυο κεραμικά μπωλάκια- κεριά που ταίριαξαν τέλεια με το τραπεζάκι που έφερα από το Λονδίνο... Και κόστισαν κάτι λιγότερο από 6 ευρώ, δηλαδή εντάξει, σχεδόν τσάμπα..





ΤΟ ΙΚΕΑ μου θυμίζει το μαγαζί από το οποίο ψωνίζω τα περισσότερα ρούχα μου.. Λέγεται Ulla Popken και απευθύνεται στις πιο curvy από εμάς, και εκ πρώτης όψεως είναι γεμάτο από αδιάφορα έως κακόγουστα πράγματα.. Αν ψάξεις όμως, ανακαλύπτεις κομμάτια σούπερ.. Όπως αυτό το parka που ψώνισα φέτος τον χειμώνα και το έλιωσα στην κυριολεξία και στο Λονδίνο και εδώ.. 


'Η αυτές τις δυο γκρίζες ζακέτες που τις φοράω ή μαζί όπως εδώ ή μόνες τους συνδυάζοντες τις με παντελόνια ή φόρμες ανάλογα με την περίσταση.. 


Και μετά από αυτό το σύντομο διάλειμμα για bloging, πάω να συνωστιστώ λίγο στο super market γιατί το ψυγείο μου θυμίζει την έρημο της Σαχάρας και τα αγόρια μου δεν θα βρίσκουν τις λιχουδιές που αγαπούν και ώρα είναι να αρχίσουν να μην με προτιμούν.. Καλό σαββατοκύριακο everybody!!! Have fun...

Wednesday, April 3, 2013

Μια βραδιά στο Block 146 και όχι μόνο....

Ο Απρίλιος μπήκε υπέροχα, έτσι για αλλαγή, μετά από ένα σερί μηνών δύσκολων και μίζερων μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Και η αλήθεια είναι πως το είχα πολύ ανάγκη, να βρεθώ ανάμεσα σε φίλους που αγαπάω πολύ, να ακούσω μουσικές και να πιω χαλαρά ποτάκια, και να πάω σε μέρη καινούρια που σηματοδοτούν την άνοιξη στην πόλη και που θα γίνουν σίγουρα τα καινούρια μας στέκια.
Ένα από αυτά είναι το Block 146 στην Νέα Ερυθραία... Να εξομολογηθώ από την αρχή πως το συγκεκριμένο μαγαζί το αγαπώ ήδη για δυο βασικούς λόγους . Ο ένας είναι πως δουλεύει εκεί το κέντρο του σύμπαντος κόσμου - το παιδί μου that is- και ο άλλος πως το έχουν φίλοι αγαπημένοι με τους οποίους έχουμε μοιραστεί γέλια, ξενύχτια και γλέντια απίστευτα για πολλά, πολλά χρόνια στο νησάκι. Μιλάω για τον Γιάννη Μωράκη των Guzel, Cash, Rock & Roll και ένα σωρό άλλων που μου διαφεύγουν λόγω προχωρημένης ηλικίας, και τους Μαρία Νικολοπούλου και Bill Σαραντάρη των Soho-Soho. 


Το μαγαζί είναι κούκλα και δουλεύει από το πρωί για καφέ - έχει και eggs Benedict αλλά δεν τα δοκίμασα ακόμα γιατί έχω μπεί σε πρόγραμμα η γουρούνα και λέω να το κρατήσω όσο αντέξω, αλλά δέστε τι ωραία που σερβίρουν την ζεστή σοκολάτα με φλούδες από πορτοκάλι και μπισκοτάκια yummy! - και πάει μέχρι αργά το βράδυ που μετατρέπεται σε πιο clubένια κατάσταση και μαζεύει όλο το it crowd βορείων προαστείων και όχι μόνο.



Το βράδυ που πήγαμε δεν γινόταν πατημός ευτυχώς, άλλωστε επιλέξαμε επίτηδες την Δευτέρα για να είναι πιο χαλαρά τα πράγματα, και έτσι είχαμε την ευκαιρία να χαζέψουμε την φάση γύρω μας - κάτι σαν τους γέρους Σικελούς στον Αστερίξ, αν διαβάζατε κάποτε, ή σαν τους άλλους γέρους στο θεωρείο του Muppet Show- και να απολαύσουμε το φαγητό και το ποτό μας με κάποια σχετική ησυχία. 
Το Jeremy Jam cocktail μου ήρθε στο τραπέζι extra spicy όπως το ζήτησα και σερβιρισμένο σε σούπερ εντυπωσιακό ποτήρι με χεράκι - ήπια τρία τελικά και παραλίγο να φύγω μπουσουλώντας- 



ενώ η Caesar's Salad είχε το πιο νόστιμο κοτόπουλο που έχω δοκιμάσει τελευταία - ψημένο στους 62 βαθμούς σε κενό αέρος αλλά τι μας νοιάζουν εμάς οι λεπτομέρειες, η δουλειά μας να γίνεται καλά- και νοστιμότατο dressing που εγώ θα το ήθελα μια σταλίτσα πιο τσιμπημένο σε ένταση αλλά εννοείται πως δεν είπα κουβέντα γιατί όταν είναι στο τραπέζι ο κύριος Δεληγιάννης η γνώμη εμάς των υπολοίπων είναι εντελώς περιττή μια που οι πάντες - ιδιοκτήτες, σερβιτόροι και chef- κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του.. Και ρόδα να κάνεις μέσα στην μέση του μαγαζιού και να προσγειωθείς με σπαγκάτ μπροστά στα πόδια του, ματιά δεν θα σου ρίξουν... :Ρ




Φάγαμε και burgers, ένα με κοτόπουλο που το βλέπετε στην φωτογραφία και που ήταν κάπως διαιτητικό, και ένα άλλο από beef το οποίο το καταβρόχθισα πριν σκεφτώ να το απαθανατίσω.. Ήταν και τα δυο νόστιμα το καθένα στο είδος του αλλά εννοείται πως για να φτάσουν το επίπεδο του The Burger Joint του αγαπημένου μου Γιώργου Παπακώστα έχουν μεγάλη διαδρομή να διανύσουν...




Όταν θα φτιάξει εντελώς ο καιρός και θα μπορούμε καθόμαστε έξω θα είναι το τέλειο μέρος- θυμηθείτε το που σας το λέω- γιατί συνδυάζει ωραία το sight seeing με την ποιότητα και τις καλές τιμές, και γιατί έξω θα μπορείς να μιλήσεις μέχρι αργά το βράδυ χωρίς να κινδυνεύεις να πάθεις λαρυγγίτιδα από τις φωνές ή να κουφαθείς εντελώς μια που μετά τις 11.30 μέσα γίνεται της κολάσεως από φασαρία, τόσο που εγώ από κάποια στιγμή και μετά κάθισα πίσω στον καναπέ μου και απλώς χάζευα γύρω μου γιατί ήταν αδύνατον να ακούσω τι μου έλεγαν ακόμα και οι ακριβώς απέναντι μου.. Φαντάζομαι βέβαια πως αυτά είναι προβλήματα της - δικής μου- τρίτης ηλικίας και όχι των υπολοίπων,  αλλά το αναφέρω just in case...

Κατά τα άλλα σήμερα το βράδυ είμαι καλεσμένη σε dinner πολύ ενδιαφέρον οπότε θα σας έχω ανταπόκριση σύντομα και στο μεταξύ περιμένω ανυπομόνως να έρθει η επόμενη Δευτέρα και να καταφθάσει η κυρία Όλγα γιατί στο σπίτι γίνεται πανικός κανονικός. Χρειάστηκε να πάει στην πατρίδα της την Ρωσία για έξι βδομάδες και στο μεταξύ εγώ κάνω όσες δουλειές μπορώ -  δηλαδή σχεδόν όλες, έχω ρίξει ξεσκόνισμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, πλύσιμο και σιδέρωμα που δεν λέγεται- αλλά επειδή εκείνη ταχτοποιεί τα πάντα, είμαστε εντελώς ανίκανοι να βρούμε τα πράγματα μας μόνοι μας. Εγώ ας πούμε ψάχνω ματαίως τρεις μέρες τώρα να ανακαλύψω την αγαπημένη μου ανοιξιάτικη τσάντα, μια αρχαία συλλεκτική Anya Hindmarch πορτοκαλί με ένα χρυσόψαρο επάνω, και έχω σκάσει που δεν μπορώ να την βρω. Η Όλγα θα την ανασύρει μέσα σε ένα πεντάλεπτο και όταν συμβεί αυτό θα της αφιερώσω ένα ποστ, της τσάντας όχι της Όλγας, γιατί σηματοδοτεί απολύτως την αρχή της -ενδυματολογικής μου- άνοιξης... 

Αυτά για σήμερα και τα λέμε πάλι σύντομα. Στο μεταξύ κοιτάξτε να εκμεταλλευτείτε την υπέροχη λακάδα όσο καλύτερα μπορείτε, είναι το τέλειο αντίδοτο για την μιζέρια των καιρών.. Φιλιά!!