Sunday, October 31, 2010

Κυριακή στο σπίτι και κοτόπουλο με σως ροκφόρ...

Ξυπνάω νωρίς και αλλάζω τα ρολόγια του σπιτιού.. Μια ώρα νωρίτερα, πράγμα που σημαίνει πως ο χειμώνας μπήκε για τα καλά και θα νυχτώνει από τις 7.. Μου αρέσει.. Φέρνει πιο κοντά τα Χριστούγεννα.. Φτιάχνω καφέ , μασουλάω μπισκοτάκια - έγιναν πραγματικά υπέροχα- και απολαμβάνω ένα μισάωρο ησυχίας πριν ξυπνήσουν ο Μάνος με τον Άρι.. Έξω έχει λιακάδα και κρύο και την ώρα που απλώνω τα ρούχα στην πίσω βεράντα το λυκόσκυλο της αυλής τεντώνεται χουζούρικα και μου κουνάει την ουρά..
Το πρωινό περνάει χαλαρά με μουσική, χουζούρι στον καναπέ και στοίβες κυριακάτικων εφημερίδων που προνοήσαμε να πάρουμε χτες το βράδυ επιστρέφοντας από την Fuga..



Το καινούριο εστιατόριο του Μεγάρου Μουσικής είναι λιτό αλλά πολύ όμορφο και έχει σχετικά απλή ιταλική κουζίνα που μου άρεσε πολύ.. Έφαγα χειροποιήτα λαζάνια με μοσχάρι ραγού για πρώτο, sirloin με πατάτες με δεντρολίβανο για κυρίως και στο τέλος, έκλεψα δυο κουταλιές από την panacotta με καφέ της Μάρθας.. Περάσαμε πολύ όμορφα και χαζέψαμε και την υπέροχη θέα της φωτισμένης Βασιλίσσης Σοφίας από ψηλά... 

Η ώρα περνάει και αποφασίζω να μαγειρέψω για μεσημεροαπόγευμα... Κοτόπουλο με σάλτσα ροκφόρ και πατάτες τηγανητές.. Θα τηγανίσω μετά από πολύ καιρό, το αποφεύγω κυρίως γιατί μετά μυρίζει το σπίτι και μου χαλάει την ambience μου αλλά αύριο έχουμε Όλγα οπότε θα αερίζει όλη μέρα και είναι ιδανική ευκαιρία.. Βγάζω στον πάγκο τα υλικά μου, κοτόπουλο στήθος, ελαιόλαδο, λευκό κρασί, αλάτι, πιπέρι herbes de Provence, κύβους σκόρδου, κρέμα γάλακτος και ροκφόρ, και ξεκινάω.. 


Πλένω καλά το κοτόπουλο, το στεγνώνω με χαρτί κουζίνας και το τρίβω με μπόλικο πιπέρι.


Σε ένα μεγάλο τηγάνι βάζω δύο κουταλιές της σούπας λάδι να ζεσταθούν. Προσέχω πολύ το λάδι γιατί είναι λιπαρά και το ροκφόρ και η κρέμα και δεν θέλω να γίνει το φαγητό μου πιο βαρύ απ΄ότι πρέπει... Όταν κάψει, βάζω το κοτόπουλο και το ροδίζω γύρω γύρω για περίπου οκτώ λεπτά. Σβύνω με 3/4 του ποτηριού κρασί, προσθέτω δυο κύβους σκόρδο τριμμένους με το χέρι, ένα κουταλάκι του γλυκού herbes, ελάχιστο αλάτι και 1 1/12 φλιτζάνι κρέμα , χαμηλώνω την φωτιά και αφήνω το κοτόπουλο να βράσει για περίπου 20 λεπτά γυρίζοντας το κάθε τόσο για να ψηθεί ομοιόμορφα.. 


Όταν είναι έτοιμο, το βγάζω από το τηγάνι και ρίχνω μέσα  το ροκφόρ (ένα μικρό πακέτο Societe) κομμένο σε μικρά κομμάτια με το χέρι...



Ανακατεύω καλά μέχρι να γίνει μια ενιαία, πηχτή σάλτσα, ξαναρίχνω μέσα το κοτόπουλο, το γυρίζω μια δυο φορές και σερβίρω..  Εμένα το συγκεκριμένο φαγητό μου αρέσει με πατάτες τηγανητές αλλά ο Άλκης εχτές μου είπε πως θα ταιριάζει περισσότερο με ρύζι.. Δεν ξέρω γιατί το ρύζι δεν είναι από τις αγαπημένες μου γαρνιτούρες αλλά μπορείτε αν θέλετε να το δοκιμάσετε...

Τώρα η κουζίνα μου είναι πάλι καθαρή και ταχτοποιημένη, ο Droopy λιάζεται στο χαλάκι, ο Μάνος έχει πάει για ύπνο και ο Άρις για δουλειά.. Και εγώ, αφού χαζέψω λίγο ακόμα στα blogs και το Facebook θα πάω να συνεχίσω το βιβλίο μου μέχρι τις 6 που έχει την επανάληψη του Top Chef μια που τα Σάββατα δεν είμαστε ποτέ στο σπίτι για να το παρακολουθήσουμε στην ώρα του.. Και αργότερα έχει Just the two of Us οπότε θα χαζέψω - και θα ψηφίσω- τον αγαπημένο μου  φωτογενή - και όχι μόνο- πολίστα... Μέρα cocooning κανονικά η σημερινή και πολύ μου αρέσει.. Αυτές οι χαλαρές Κυριακές μετά από μέρες ξενυχτιού και διασκέδασης είναι που φέρνουν πάλι την ισορροπία... Και τις απολαμβάνω όσο τίποτα.. Καλή υπόλοιπη Κυριακή λοιπόν και πολλά, πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Ξαφνικά έγινε πολύ μαγειρικό το blog το ξέρω, αλλά είναι που περνάω την οικοκυρική μου φάση... Θα με ανεχτείτε για λίγο ελπίζω, άλλωστε έχω και άλλου είδους ερεθίσματα αυτόν τον καιρό και μάλιστα πάρα μα πάρα πολύ έντονα, απλά τα επεξεργάζομαι προς το παρόν και όταν έρθει η ώρα, θα ανεβάσω τα ανάλογα posts - σας το υπόσχομαι - και μάλιστα με εντελώς - αλλά εντελώς όμως -  άλλο περιεχόμενο...:-)

Saturday, October 30, 2010

Ένα ήσυχο σαββατοκύριακο και διπλοφουρνιστά μπισκοτάκια βουτύρου....


Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου που ήταν όμως τετραήμερο, κύλησε μέχρι τώρα πολύ όμορφα και πολύ διαφορετικά απ΄ότι το είχαμε σχεδιάσει στο μυαλό μας... Και είχε απ' όλα τελικά.. Και τραπέζια σε σπίτια φίλων με απίστευτο γέλιο και "ελαφρύ" φαγητό - η Μάρθα μας έφτιαξε τυρόπιτα και μοσχαράκι στιφάδο-, και τηλεοπτικές εμφανίσεις, και βραδιές παρεϊστικες και χαλαρές με την καλύτερη pizza των βορείων προαστίων στην Παλιά Αγορά, και ξενύχτι απίστευτο μέχρι τα χαράματα, και μπουζούκια, και έχουμε ακόμα δυο ολόκληρες μέρες μπροστά μας... :-) Που εγώ προσωπικά ελπίζω να καταφέρουμε να τις περάσουμε ήσυχα και απλά (γιατί είμαι και σε μια ηλικία που το ξενύχτι αυτού του είδους μπορεί να με ξεκάνει)  με χουζούρι στον καναπέ, νόστιμα φαγάκια, DVD και ύπνο άφθονο που αυτή την στιγμή μου λείπει απίστευτα... Πράγμα που σημαίνει πως φιλοδοξώ να αράξω ατελείωτες ώρες εντός και επί τα αυτά - έχω και ένα καινούριο παιχνιδάκι στον υπολογιστή μου που πολύ μου αρέσει- να δω τηλεόραση, να διαβάσω το βιβλίο μου, και φυσικά να μαγειρέψω...
Εχτές μάλιστα το απόγευμα, έφτιαξα για πρώτη φορά μπισκότα shortbread από μια καταπληκτική συνταγή που ανακάλυψα σε ένα μαγειρικό site που μου έστειλε η φιλενάδα μου η Τζίτζι, και έτσι, ο σημερινός πρωινός καφές μας είχε χειροποίητη λιχουδιά να τον συνοδεύει... Δεν είχα ξαναδοκιμάσει να φτιάξω μπισκότα και τα συγκεκριμένα ήταν πάρα πολύ εύκολα και κυρίως, με υλικά που βρίσκονται πάντα στο σπίτι οπότε λέω να σας δώσω την συνταγή...Βέβαια, είναι πολύ απλά στην όψη γιατί τα κόβουμε με το μαχαίρι και όχι με κουπάτ αλλά τώρα που έμαθα πως γίνονται, την επόμενη φορά θα φέρω την συνταγή πιο στα μέτρα μου.. Anyway, τα πράγματα έχουν ως εξής:

Διπλοφουρνιστά μπισκότα shortbread.

Υλικά.

1 1/2 στικ βούτυρο ανάλατο, λιωμένο και ακόμα ζεστό
5 κουταλιές της σούπας ζάχαρη κρυσταλλική
1 κουταλάκι του γλυκού vanilla extract
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1 1/2 cup αλέυρι για όλες τις χρήσεις
Ζάχαρη κρυσταλλική για πασπάλισμα.
Μια φόρμα με αφαιρούμενο πάτο με διάμετρο περίπου 24 cm.
Αν θέλετε να φτιάξετε περισσότερα μπισκότα διπλασιάζετε τα υλικά...

(Έχω ξεχάσει το αλάτι.. Στην φωτογραφία εννοώ γιατί στην ζύμη το έβαλα...)


Εκτέλεση.


Βουτυρώνουμε την φόρμα. Σε ένα μεσαίο μπολ ανακατεύουμε το λιωμένο βούτυρο με το αλάτι, την βανίλια και την ζάχαρη. Προσθέτουμε το αλεύρι και ανακατεύουμε με το χέρι μέχρι να έχουμε μια ομοιόμορφη ζύμη. Την απλώνουμε πιέζοντας την με το χέρι στην φόρμα και την αφήνουμε να σταθεί εκτός ψυγείου για τουλάχιστον 2 ώρες. 


Προθερμαίνουμε τον φούρνο στον αέρα στους 150 βαθμούς και τοποθετούμε την σχάρα στο τελευταίο κάτω ράφι. Ψήνουμε την ζύμη για 45 λεπτά. Την βγάζουμε από τον φούρνο χωρίς να τον σβύσουμε, πασπαλίζουμε με ζάχαρη και την αφήνουμε να κρυώσει για 10 λεπτά. Ξεφορμάρουμε και με ένα πολύ κοφτερό μαχαίρι την κόβουμε προσεκτικά για να μην σπάσει σε μακρόστενα κομμάτια. Στώνουμε ένα ταψί με αντικολλητικό χαρτί, βάζουμε επάνω τα μπισκότα και τα ξαναψήνουμε για άλλα 10 λεπτά.. 


Τα αφήνουμε να κρυώσουν καλά πάνω σε σχάρα. Διατηρούνται σε αεροστεγές δοχείο για πολύ καιρό, παρόλο που δεν νομίζω πως θα σας μείνουν για περισσότερες από δυο-  τρεις μέρες τόσο νόστιμα που γίνονται...


Περιττό να σας πω ότι όσο θα τα φτιάχνετε το σπίτι θα μοσχοβολάει απίστευτα και πως αυτά τα συγκεκριμένα μπισκοτάκια ταιριάζουν υπέροχα με τον καφέ ή το τσάι σας... Εγώ πάντως, τώρα που έκανα την αρχή θα δοκιμάσω να φτιάξω και sable ,και στις γιορτές θα γεμίσω όμορφα σακουλάκια με χριστουγεννιάτικα μπισκότα για τους φίλους μου.. Αυτά για σήμερα, να περάσετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο και θα τα πούμε την Δευτέρα.. Φιλιά πολλά..



Friday, October 29, 2010

Ο Μάνος και ο Άρις...



Σας έχω μπερδέψει, το κατάλαβα από τα διάφορα σχόλια και μέηλ που μου στείλατε με αφορμή την χτεσινή εμφάνιση του αγαπημένου μου στο Master Chef... Να εξηγήσω λοιπόν στα γρήγορα πως έχουν τα πράγματα.. Όταν πρωτο- ξεκίνησα το blog μου στην Athens Voice, έγραφα ως Fevis ανωνύμως και εγώ όπως οι περισσότεροι.. Και το πρώτο εκείνο μου διαδικτυακό πόνημα ήταν λίγο διαφορετικό από αυτό που διαβάζετε εδώ, όπως ίσως θυμούνται οι πιο παλιοί μου ιντερνετικοί φίλοι.. Εκεί λοιπόν, ονόμασα τους άντρες της ζωής μου Μάνο και Άρι... Δεν είναι τα κανονικά τους ονόματα αυτά βέβαια, όμως όταν αποφάσισα να αρχίσω να γράφω επωνύμως και μετακόμισα στον Blogger αποφάσισα να συνεχίσω να τα χρησιμοποιώ... Και έτσι, ναι, ο Μάνος είναι Πάνος στην πραγματικότητα αλλά για τις ανάγκες του blogging θα συνεχίσει να ανεφέρεται εδώ με το διαδικτυακό του όνομα για να μην χαλάμε και τις συνήθειες μας... Όσο για τον.. Άρι, είναι το δεύτερο όνομα που είχα σκεφτεί για εκείνον λίγο πριν γεννήσω - έλεγα πως αν είναι αγόρι θα τον βγάλουμε Άρι ή... κάτι άλλο και αν είναι κορίτσι θα το βγάλουμε Λήδα ή Μυρτώ- όταν όμως μου τον έδωσαν να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά, στο χειρουργείο του μαιευτηρίου ακόμα, μόλις τον αντίκρυσα, ήξερα πως δεν ήταν Άρις... :-) Παρόλα αυτά, θα παραμείνει και εκείνος Άρις εδώ γιατί η αλήθεια είναι πως όταν τους σκέφτομαι σε σχέση με το blog, σαν Μάνο και Άρι τους έχω στο μυαλό μου και εγώ...
Αυτά και ελπίζω τώρα να σας διαφώτισα λίγο.. Φιλιά πολλά σε όλους και όλες... 

Υ.Γ. Τελικά, οι μόνοι που χρησιμοποιούμε τα πραγματικά μας ονόματα σ' αυτό το blog είμαστε ο Droopy και εγώ... :-))) Και οι φίλοι μου βέβαια που έχω τσεκάρει όμως πως δεν τους πειράζει να διαβάζουν που και που κάποιες από τις κοινές μας στιγμές on line...

Thursday, October 28, 2010

Master Chef...



Δεν μπορώ να μην σας ενημερώσω εγκαίρως... Σήμερα το βράδυ στο Master Chef κάνει guest εμφάνιση ο αγαπημένος μου... Επετειακό επεισόδιο κυριολεκτικά, ανήμερα της εθνικής μας εορτής.... Εμείς θα είμαστε από το μεσημέρι καλεσμένοι στην Μάρθα και τον Άλκη μαζί με κάποιους άλλους φίλους οπότε φαντάζομαι πως θα το πάμε σερί για να κάνουμε και τον ανάλογο χαβαλέ... Επίσης, οφείλω να ομολογήσω πως στο τρέηλερ μου φάνηκε κούκλος, όχι που είναι δικός μου δηλαδή αλλά το 'χει το θέμα εντελώς... Και ας χρειαζόταν κούρεμα όταν γυρίστηκε το συγκεκριμένο επεισόδιο ( αυτό το έγραψε ο Βαγγέλης στο SMS που ήρθε πριν από λίγο)... Αν και, την καλύτερη - και πιο εύστοχη- ατάκα την έστειλε όπως πάντα ο Ζ. (ο οποίος που το είδε το τρέηλερ μέσα στην μαύρη νύχτα απορώ πραγματικά)... "Γεμίζει την οθόνη λέμε!!!!" 

Ορίστε... Δεν ήθελε και πολύ για να μου φτιάξει το κέφι μου εντελώς... Φιλιά πολλά και να περάσετε όμορφα σήμερα που - οι περισσότεροι-  έχουμε αργία...

Wednesday, October 27, 2010

Οι φίλες μου...



Σήμερα από το πρωί οι φίλες μου βάλθηκαν να με ξεσηκώσουν.. Να με παρηγορήσουν, να με ενθαρύνουν, να μου δείξουν πως μ΄ αγαπάνε και πως όταν έχω τις κακές μου εκείνες είναι εδώ για να με κάνουν να χαμογελάσω και να ξεχαστώ... Δεν συμβαίνει κάτι, μην σας ανησυχήσω χωρίς λόγο, τα φεγγάρια που λέγαμε με έχουν κάνει να χάσω λίγο τον προσανατολισμό μου και το κέφι μου... Άλλωστε, δικαιούμαι και εγώ ένα break μαυρίλας, δεν γίνεται να είμαι μονίμως μέσα στην χάχα.. Όπως και να ΄χει όμως, είναι υπέροχο το πως λειτουργεί η αγάπη σαν αλυσσίδα... Και πως στα δύσκολα, οι άνθρωποι που μ΄αγαπάνε σαν να καταλαβαίνουν ότι κάτι τρέχει και κάπως είμαι, δίνουν δυναμικά το παρόν.. Προχτές με πήρε η Doris από το Λονδίνο, η Μάρθα, η Μαρία, η Λιάνα και η Γεωργία κάνουν  μέρες τώρα πραγματικά ότι μπορούν to chear me up, ακόμα και η Μίνα μου έστειλε την αγάπη στο πιο απίστευτο timing από την άλλη άκρη του κόσμου... Και εγώ, πραγματικά σας λέω, νοιώθω τόσο τυχερή και τόσο pampered που θα είναι ντροπή μου να συνεχίσω να κλαίγομαι και να μιζεριάζω μετά από όλα αυτά... Και έτσι, καινούρια μέρα σήμερα, και καιρός να πάμε παρακάτω... Αγαπημένες μου, σας ευχαριστώ όλες, μέσα από την καρδιά μου... Χωρίς εσάς ο κόσμος μου, ειδικά τις τελευταίες μέρες, θα ήταν πολύ gloomy...
Και σε όλους και όλες εσάς που διαβάζετε και που όποτε χρειάστηκε μου στείλατε την καλύτερη σας ενέργεια, ένα μεγάλο φιλί και μια γελαστή καλημέρα... 

Η φωτογραφία σήμερα είναι χρωματιστή όπως πρέπει να είναι τα κέφια μας  και όπως είναι συνήθως οι αγαπημένοι μου, ψυχαναλυτικοί καφέδες με τις φιλενάδες μου... Και το τραγουδάκι μου το έστειλε πρωί πρωί η Γεωργία και είναι ακριβώς ότι πρέπει.. :-)

Υ.Γ. Να συμπληρώσω και δυο μελάκια γεμάτα αγάπη και χαμόγελα που βρήκα να με περιμένουν όταν γύρισα από το κομμωτήριο.. (Ναι, είναι ένας ακόμα σίγουρος τρόπος για να βελτιωθεί το κέφι μιας γυναίκας.. Να φτιάξει τα μαλλιά της...)  Ένα από την Ελένη και ένα από την Σοφία παρόλο που είναι στο Λονδίνο από χτες... Να, τέτοια κάνετε και μετά πως να κρατήσει το bad mood μου?







Tuesday, October 26, 2010

Λίγη τηλεόραση και λίγη πολιτική....


Χτες τα ξημερώματα με ξύπνησε η καταιγίδα... Έμεινα για ώρα ξύπνια ακούγοντας την απίστευτα δυνατή βροχή και τις αστραπές και ξανακοιμήθηκα αργότερα, όταν όλα είχαν ηρεμίσει... Σήμερα όλα έξω είναι βρεμμένα αλλά ο ήλιος λάμπει έστω και μέσα απο ένα θολό φιλέ υγρασίας.. Έμοιαζε με ανακουφιστικό ξέσπασμα το χτεσινό.. Σαν να είχε πολλά μαζεμένα ο ουρανός και κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο και άρχισε να ουρλιάζει... Μήπως αυτό που μας χρειάζεται τελικά είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του σύμπαντος και της φύσης?

Νωρίτερα, παρακολουθούσα την ομιλία του Γιωργάκη στην διακαναλική.. Βρίζοντας που έχανα το Νησί γιατί καθόλου δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να κατσικωθεί με το έτσι θέλω στις οθόνες μας αντί να πάει να μιλήσει στην κρατική τηλεόραση που την πληρώνουμε χωρίς να την παρακολουθούμε... Anyway, αυτά που άκουσα και δεν με έπεισαν ιδιαίτερα και με θύμωσαν... Δεν ήξερε, δεν είχε καταλάβει, δεν μπορούσε να φανταστεί... Ας ρώταγε λοιπόν.. Στο κάτω κάτω της γραφής, εκείνος λύσσαξε να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας.. Δεν τον σηκώσαμε άρον άρον από το κρεβάτι του με το ζόρι και τον πετάξαμε στα βαθιά.. Αφήστε που τελικά έμεινα με την ίδια γνωστή απορία.. Τελικά, αυτό που κάνει έχει νόημα και θα έχει αποτέλεσμα κάποια στιγμή τώρα κοντά, ή απλά κάνει ότι καλύτερο μπορεί under the circumstances?


Άσχετο, αλλά και αρκετά σχετικό... Η Τρέμη ήταν τόσο πολύ ton sur ton με το ταγιέρ που είχε ρίγα στο ίδιο χρώμα με το μαλλί... Και πολύ ανωτάτου... Τουπεδάτη και τίγκα στο κόσμημα... Την είδα που την ρωτούσαν διάφορα πριν μπει στου Μαξίμου και ήταν σαν να είχε βαφτεί η Γιάννα ξανθιά μελί...

Σήμερα μια που θα μείνουμε σπίτι πάλι,  θα δω Λάκη παρόλο που τον έχω βαρεθεί πια.. Όπως και τους Αρβύλες... Είμαι περίεργη όμως να ακούσω την ανάλυση του επί του θέματος... Γενικά μιλώντας, το Master Chef μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον - το Σάββατο μας έδειξαν και πως να ξεχωρίζουμε το καλοψημένο φιλέτο από το μέτριο ζουλώντας το- όπως και το Top Chef που ακόμα όμως δεν έχει βρει τον ρυθμό του... Μου αρέσει πολύ και το Just the Two of Us για τον Βλοντάκη που τελικά όπως αποδείχτηκε από την εμφάνιση του στην Φαίη και τον Γιώργο, πέρα από κούκλος - Θεός, είναι και έξυπνος, και μάγκας και αγαπάει και την γυναίκα του και το δηλώνει επισήμως πράγμα που το θεωρώ τεράστια ιστορία... Αντίθετα, βρίκσω τον Καπουτζίδη να επαναλαμβάνεται απίστευτα και αυτό με ανησυχεί.. Ελπίζω να μην πέσει στην παγίδα της μανιέρας γιατί θα είναι κρίμα...

Τηλεοπτικά μιλώντας, ευτυχώς που υπάρχουν τα συνδρομητικά κανάλια και το internet και βλέπουμε ωραίες ξένες σειρές γιατί αλλιώς, αν είχαμε να διαλέξουμε μόνο ανάμεσα στα "περιστατικά" του Big brother, τους Αγρότες που είναι μόνοι και ψάχνουν, τα τούρκικα, τα καθημερινά τύπου Λάμψη και κάτι άλλα τσέτουλα των οποίων δεν ξέρω καν τους τίτλους, θα είχαμε κάψει και τα τελευταία εγκεφαλικά μας κύτταρα που έχουν παραμείνει ζωντανά.. Και μην αρχίσετε να μου λέτε να βλέπω λιγότερη τηλεόραση.. Διαβάζω επίσης πολύ, μαγειρεύω, πλέκω, ακούω μουσικές, βλέπω παραστάσεις, γράφω, πάω βόλτες.. Αλλά έρχεται και εκείνη η ρημαδο- ώρα που θέλω να καθίσω στον καναπέ μου και να χαζέψω κάτι... Και επειδή σιχαίνομαι τις εκπομπές που μαζεύονται δέκα πολιτικοί και δημοσσιογράφοι και σκούζουν όλη νυχτα στα παράθυρα, το μόνο που μου μένει είναι το ψυχαγωγικό πρόγραμμα...

Τέλος, να μοιραστώ μαζί σας και την απορία μου σε σχέση με τις δημοτικές εκλογές... Ποιος εγκέφαλος πιστεύει πως με το να λερώνει τους δρόμους και τις εισόδους των σπιτιών και των πολυκατοικιών ακατάπαυστα με φυλάδια, πείθει πως θα συμμαζέψει, θα νοικοκυρέψει και θα ενδιαφερθεί για την ζωή των δημοτών των οποίων ζητάει την ψήφο? Κάθε μέρα, ότι ώρα και να βγω από το σπίτι και όσες φορές, πρέπει να πηδήξω πάνω από στοίβες πεταμένη χαρτούρα των υποψηφίων της περιοχής μας... Την οποία τα μαζεύω από κάτω και όπως είναι, την πετάω στα σκουπίδια.. Μιλάμε για το τέλος της λογικής.. "Λερώνω τους δρόμους και τα σπίτια σας και σας παρακαλώ να με ψηφίσετε για να έρθω να  σας εφαρμόσω τον πολιτισμό και την αισθητική μου και επισήμως..." Έλεος!!! 

Υ.Γ. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια αντιλαμβάνομαι πως σε αυτές τις συγκεκριμένες εκλογές η αποχή μπορεί να μην είναι τελικά η ενδεδειγμένη πολιτική πράξη.. Και λέω να πάω να ψηφίσω.. Εναλλακτικά...:-)

Υ.Γ.2 Η εικονογράφηση  δεν είναι όσο άχετη με το περιεχόμενο του ποστ  φαίνεται εκ πρώτης όψεως... Τα αυγά είναι πολύ χρήσιμα σε πολλές περιστάσεις.. Από την μαγειρική μέχρι τις διαμαρτυρίες.. Και αν είναι να τα χρησιμοποιήσουμε, ας το κάνουμε με στυλ και άποψη... Καλημέρες και φιλιά... Και χρόνια πολλά στους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες...

Sunday, October 24, 2010

Η καθημερινότητα μου....

Ξυπνάω αργά και χουζουρεύω για ώρα πολλή στο κρεβάτι μου, κουκουλωμένη, με τα πατζούρια ανοιχτά να αφήνουν τον ήλιο να γεμίζει το δωμάτιο με φως... Στο κομοδίνο δίπλα μου, πάνω στην στοίβα με τα αδιάβαστα βιβλία μου, μου κάνουν μόνιμα παρέα το πρώτο πάνινο παιχνίδι του Άρι -ένα γουρουνάκι με μισομασημένο αφτί - και  ο Ιππόλυτος, ένας λούτρινος λάγος - μασκότ του παρισινού  le Bristol...


Πίνω αρωματικό καφέ με μπισκότα sable και μελετάω προσεκτικά μια συνταγή, θέλω να δοκιμάσω να φτιάξω και εγώ  δικά μου, και λίγο πριν τις γιορτές να χρησιμοποιήσω επιτέλους τα χριστουγεννιάτικα κουπάτ μου, ετοιμάζοντας σακουλάκια με home made λιχουδιές για τους φίλους μου...


Χαζεύω μαγειρικές εκπομπές κουλουριασμένη στον καναπέ  και γελάω με τα σχόλια του Μάνου δίπλα μου... Ξέρει τους κριτές και των δύο show, και κάποιους από τους παίκτες του ενός και μου εξηγεί όλα τα ντεσού ξεκαρδισμένος.. Στο επεισόδιο του Master Chef που θα κάνει guest εμφάνιση- μάλλον την εβδομάδα που μας έρχεται-  ετοιμάζομαι να καλέσω στο σπίτι τους κολλητούς μας και να οργανώσω βραδιά τηλεόρασης - delivery... Νομίζω πως ο καλύτερος τρόπος για να παρακολουθεί κανείς τέτοιου είδους εκπομπές είναι με καλή παρέα, παγωμένες μπύρες και σουβλάκια ή πίτσες...

Μαγειρεύω όλο και συχνότερα, παραγγέλνω σε φίλους που πηγαινοέρχονται στο Λονδίνο υλικά που δεν βρίσκω εδώ - ο Βαγγέλης μου έφερε χτες μόλις pork lard- και δοκιμάζω καινούριες συνταγές από το Delicious.. Τις επόμενες μέρες σειρά έχουν οι beef and  ale raised  pies που έχω υποσχεθεί στον Μάνο και τις περιμένει πως και πως  αλλά και τα δικά μου αγαπημένα Scotch eggs που ακόμα δεν αξιώθηκα να φτιάξω... Πιο πολύ και από το μαγείρεμα μου αρέσει το μετά.. Το σπίτι που μυρίζει λιχουδιές, τα χαμόγελα των αγοριών μου όταν τρώμε όλοι μαζί ανταλάσσοντας τα νέα της ημέρας,  η μουσούδα του Droopy που περιμένει να έρθει η ώρα που θα δοκιμάσει και αυτός την μπουκιά που του αναλογεί και αυτή η σπιτίσια αίσθηση που δίνει ζωή και φως στο περιβάλλον γύρω μου...

Ετοιμάζω λίστες με τα πράγματα που θέλω να ψωνίσω.. Από τα μαγαζία της πόλης αλλά και από τα ταξίδια μας των επόμενων μηνών... Μαχαιροπήρουνα σε διάφορα σχέδια και χρώματα για να κάνω παράξενους συνδιασμούς στο table setting, ατομικές κοκοτιέρες, αξεσουάρ τσαγιού για το afternoon tea που ετοιμάζομαι να οργανώσω for girls only, χρώματα ζαχαροπλαστικής και χαρτάκια για τα cupcakes μου, αρωματικά κεριά και ένα ακόμα σετ από χρωματιστά κρυστάλλινα ποτήρια με πόδι... Οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, έτσι δεν λέγαμε? Και εγώ λατρεύω τις λεπτομέρειες και τις αναζητώ με πάθος.. Παντού...

Γράφω σελίδες ολόκληρες, συνεχώς.. Τα κεφάλαια του βιβλίου μου μπερδεύονται με τις σκέψεις μου και τις προσωπικές μου ιστορίες, όλα όσα θα ήθελα αλλά δεν μπορώ ή δεν θέλω να πω βρίσκουν δίεξοδο από το μυαλό μου στους ηλεκτρονικούς φακέλους του Word μου και εκτονώνομαι μαγικά... Υπάρχει και μια ζωή πέρα από την ζωή μου, μέσα στο κεφάλι μου κυρίως, πράγματα που θέλω, που σκέφτομαι, που ζυγίζω στο μυαλό και την καρδιά μου, αποφάσεις που μένουν να παρθούν και βήματα που μένουν να γίνουν... Και το γράψιμο βοηθάει, πάντα με βοηθούσε, για να μπαίνουν όλα σε μια σειρά...



Όπως και οι κουβέντες με φίλους φυσικά, η καλύτερη ψυχοθεραπεία ever μετά τον Γιάννη.. Καφέδες με την Μαρία, την Μάρθα, την Σοφία και την Ελένη στην Παλιά Αγορά, το Golden Hall και το Common Secret, τηλέφωνα με την Γεωργία και την Doris που είναι μακριά, εξομολογήσεις και μαθήματα ιδιωτικής λογικής με την Λιάνα, συμβουλές από καρδιάς από τον Στέλιο και τον Ζαννή...Και γέλια πολλά, και δάκρυα ακόμα περισσότερα και τελικά η ανακουφιστική βεβαιότητα πως όσο υπάρχουν οι φίλοι της καρδιάς μου, όλα γίνονται και λύνονται..



Και τα βράδια, η αγκαλιά του Μάνου και η παρουσία του Άρι γιατρεύουν όλες τις πληγές και ανακουφίζουν όλους τους φόβους... Είμαστε γερή ομάδα, δυνατή και αγαπημένη, και στα δύσκολα και στα εύκολα... Η καλύτερη που ξέρω... Και μένουμε ομάδα όπου και αν μας οδηγούν η ζωή, τα βήματα μας, οι δυνάμεις και οι αδυναμίες μας.. Πάντα, στο τέλος της μέρας, στο τέλος όλων, διαλέγουμε να μένουμε όλοι μαζί... Ακόμα... Ακόμα και ο Άρις που ξεκινάει τώρα το υπέροχο ταξίδι του στο μέλλον, επιλέγει να πατάει με το ένα πόδι στην κοινή μας ζωή, κυρίως πιστεύω και ελπίζω γιατί εδώ νοιώθει ασφαλής και ταυτόχρονα ελεύθερος... Ξέρει πως μπορεί να πάρει την φόρα που χρειάζεται, να πετάξει όσο μακριά θέλει για να κυνηγήσει και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του, αλλά και να επιστρέφει όποτε νοιώσει την ανάγκη και όποτε χρειαστεί σε δυο αγκαλιές που θα τον χωράνε πάντα και δεν θα τον κρίνουν ποτέ... 

Στιγμές από την ζωή μου, σκέψεις, όνειρα, φόβοι... Η καθημερινότητα μου ντυμένη με ένα τραγούδι που με κάνει να χαμογελάω...

Υ.Γ. Πάντα πίστευα πως όταν μοιράζεσαι με κάποιον την καθημερινότητα σου μοιράζεσαι και ένα κομμάτι από την αλήθεια σου.. Γιατί είναι εύκολο να υποκριθούμε περσόνες, και εικόνες, και πράγματα που δεν είμαστε για λίγο... Η καθημερινότητα μας όμως είναι καθρέφτης... Και τους ανθρώπους στους οποίους επιτρέπουμε την είσοδο στο πιο δικό μας κομμάτι της ημέρας και της νύχτας μας, είναι σαν να τους αφήνουμε να μας δουν άβαφτους, ατημέλητους και αγουροξυπνημένους... Σαν να τους ανοίγουμε μια πόρτα στην ζωή μας... Να την αγγίξουν, να την μυρίσουν, να την γευτούν... Και να την ζήσουν μαζί μας, αν τολμάνε, αν αντέχουν και αν θέλουν φυσικά...



Saturday, October 23, 2010

Πανσέληνος στον Κριό...



Μου εξήγησε χτες βράδυ η φιλενάδα μου η Τζίτζι  πως για όλα όσα μας συμβαίνουν από την αρχή αυτού του σιχαμένου μήνα φταίει η κωλοπανσέληνος στον Κριό... Που θα κρατήσει λέει μέχρι την 28η Οκτωβρίου και φέρνει μαζί της παρεξηγήσεις, ασυννενοησία, εντάσεις, διαφωνίες και όλα τα σχετικά... Η αλήθεια είναι πως αυτός ο Οκτώβρης, να φύγει και να πάει στα τσακίδια και να μην ξαναγυρίσει ποτέ.. Ποτέ όμως!!! Εμένα προσωπικά, με ρήμαξε... Και μου τα έφερε όλα, και μάλιστα πολλές φορές το καθένα... Και τις παρεξηγήσεις, και την ασυνενοησία, και τις εντάσεις και τις διαφωνίες... Σετ... Και να σας πω την αλήθεια, δεν τα πολυπιστεύω τα ζώδια και τους πλανήτες και τα σχετικά, κάτι τέτοιες μέρες όμως αρχίζω να αναθεωρώ και να λέω βρε μπας και? Και λείπει και η κυρά Άση να μας πει τι να κάνουμε για αντίμετρα... Να φορέσω κράνος? Να κουκουλωθώ στο κρεβάτι μου και να παραμείνω κλινήρης για τις υπόλοιπες πέντε μέρες που μένουν? Να κρυφτώ κάτω από αυτό? Να κλείσω κινητά, σταθερά, μέηλ και faχ και να μονάσω? Τι? 
Πάντως, φεγγάρια παράξενα ή όχι, το θετικό μέσα σε όλα αυτά είναι πως η αγάπη όλα τα νικάει... Ακόμα και την κωλοπανσέληνο στον πολεμοχαρή Κριό.. Απλά κουράζεται λίγο περισσότερο μέχρι να επικρατήσει αλλά έτσι κι αλλιώς, ξέρει κανείς ανθεκτικότερο συναίσθημα? Καλημέρα και να έχουμε ένα όσο πιο ήρεμο, χαρούμενο και χαλαρό σαββατοκύριακο γίνεται, under the circumstances... Φιλιά πολλά...


Υ.Γ. Ξέρω πολλούς και πολλές εκεί έξω που αυτός ο Οκτώβρης του βγήκε επίσης ξινός.. Εγώ προσωπικά θα ακολουθήσω το παράδειγμα της Τζίτζι που την αγνόησε την χτεσινή της γκαντεμιά και την νίκησε με checkmate- εκτός αν παίζει ρόλο που εκείνη είναι Δίδυμος γιατί εγώ δεν είμαι- και θα προσπαθήσω να βάψω το υπόλοιπο αυτού του απαίσιου μήνα με το πιο έντονο, το πιο λαμπερό, το πιο όμορφο και το πιο BABY ροζ που διαθέτω... 


Friday, October 22, 2010

Διάλογοι....




"Κλαις?"
"Όχι..."
"Τι όχι καλέ? Αφού σ' ακούω.. Κλαίς.."
"Δεν κλαίω, είμαι συναχωμένη..."
"Τότε να φοράς ζακέτα όταν διαβάζεις τα μέηλ σου.."
"Και που ξέρεις εσύ πως συναχώθηκα διαβάζοντας μέηλ?'
"Όπως ήξερες εσύ ότι η Μαρία ξανάρχισε το κάπνισμα.."
"Εγώ άκουσα τον αναπτήρα να ανάβει.."
"Ε, και εγώ άκουσα τον Bob την ώρα που μιλούσαμε.. Και μετά μου το έκλεισες βιαστικά και μετά συναχώθηκες..."
"Δεν σε συμπαθώ..."
"Δεν πειράζει, θα σου περάσει.."
"Καλά, κλείνω τώρα γιατί μου την σπάς όταν παίρνεις αυτό το τόσο ευχαριστημένο με τον εαυτό σου υφάκι.."
"Αφού σε ξέρω σαν την χούφτα μου πια..."
"Μην με ανακατεύεις με την χούφτα σου εμένα.. Δεν μου αρέσει να μπαίνω ανάμεσα σε ζευγάρια.."
"Ωραίος τύπος είσαι ρε.. Άλλος κάνει την ζημιά και άλλος πληρώνει τα σπασμένα.."
"....."
"Ντύσου και έλα από ΄δω ρε χαζό.. Αμαν πια με την μαλακία που σας δέρνει.."
"Δεν ξέρω, έχω να ξυπνήσω νωρίς αύριο.. Και είμαι και συναχωμένη.."
"Πες στον Bob τώρα που θα ξανανοίξεις το μέηλ σου, να σου δώσει χαρτομάντηλα. Και  που ΄σαι... Μην αργήσεις...." 
"Γιατί? Θα λυθούν τα μάγια και θα γίνεις πάλι κολοκύθα?"
"Όχι, για σένα το λέω...Φοβάμαι πως αν ανοίξεις πάλι το μέηλ σου το συνάχι σου  θα γυρίσει σε πνευμονία..."

Πραγματικός, τηλεφωνικός διάλογος μεταξύ φίλων...Καληνύχτα και καλημέρα μας...

Wednesday, October 20, 2010

Μεγάλες αλήθειες....

Είναι καλύτερα να κρατάς το στόμα σου κλειστό και να φαίνεσαι βλάκας, παρά να το ανοίγεις και να διώχνεις κάθε υποψία!

 

Tuesday, October 19, 2010

Πρωινό στο σπίτι και μικρές λεπτομέρειες...

Σήμερα ξύπνησα με κέφια.. Έχει λιακάδα (μέσα και έξω), από το ανοιχτό παράθυρο του γραφείου μου μπαίνει ήλιος και αυτή η μυρωδιά της βροχής που στεγνώνει πάνω στο γρασίδι, ο Droopy λιάζεται στην βεράντα της κουζίνας, τα αγόρια λείπουν, και εγώ.. Εγώ σήμερα θέλω να μείνω σπίτι, να χαζολογήσω, να γράψω ένα ποστ για τα μαγειρικά shows - μου ήρθε ξαφνική έμπνευση- να συνεχίσω το βιβλίο μου, να πλέξω, να διαβάσω περιοδικά, να δω την συνέχεια του Top Chef Season 5 New York στον υπολογιστή μου, να φάω κάτι νόστιμο για μεσημέρι μια που το βράδυ έχουμε έξοδο πιο γκουρμέ από ότι αντέχω συνήθως και γενικά, να ασχοληθώ με όλα αυτά τα χαζά και απλά που μου αρέσουν... Και έτσι, χαλαρά και αγαπημένα,  και χωρίς πολλά λόγια αλλά με πολύ, πολύ καλή διάθεση, λέω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας  μερικές ακόμα ιδέες για μικρές λεπτομέρειες...Μαζί με μια καλημέρα και ένα χαμόγελο από καρδιάς.. 


 (Κεντητά αρωματικά sashets για τα συρτάρια της ντουλάπας δεμένα με μεταξωτούς φιόγκους..)




 (Γλυκάκια από το Laduree...)




(Πίνακας του John Singer Sargent...)



 (French roses...)




(Afternoon tea setting...)


 (Όμορφα υφάσματα σε διάφορους συνδιασμούς..)

 Οκ... Δεν είναι το πιο πλήρες νοήματος ποστ που έχω ανεβάσει όμως μέσα σε αυτή την απίστευτη (ψυχολογική κυρίως) μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει καθημερινά, μερικές όμορφες εικόνες μπορεί να είναι ένα είδους καταφύγιο... Φιλιά...

Υ.Γ. Το σημερινό τραγουδάκι είναι απλά καταπληκτικό.. Ακούστε το και δεν θα χάσετε...


Monday, October 18, 2010

Καταιγίδα και comfort food...

(Ο παράδρομος της Κηφισίας τραβηγμένος σήμερα το πρωί από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου....)

Από χτες το βράδυ βρέχει ασταμάτητα... Σήμερα το πρωί ξεκίνησα με μισή καρδιά να κάνω κάποιες δουλειές που δεν χωρούσαν αναβολή και ταλαιπωρήθηκα απίστευτα... Χάος στους δρόμους - οδηγοί κρεμασμένοι από το τιμόνι του αυτοκινήτου τους που σέρνονταν λες και θα άνοιγε από στιγμή σε στιγμή η πόρτα και θα έπεφταν απ΄έξω και άλλοι που έτρεχαν σαν δαιμονισμένοι λούζοντας με λασπόνερα τους πεζούς - χάος στις τράπεζες - στην Εθνική η ουρά έφτανε έξω από την πόρτα και στην Alpha είχε πρόβλημα το on-line- χάος στο σούπερ μάρκετ με νοικοκυρές που γέμιζαν τα καρότσια τους με τρόφιμα λες και περιμένουμε καινούρια κατοχή... Όταν τελικά κατάφερα να επιστρέψω σπίτι, βρεμμένη μέχρι το κόκκαλο αλλά τουλάχιστον in one piece υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως την υπόλοιπη μέρα θα την περνούσα στεγνή και χαλαρή χαζεύοντας τον κατακλυσμό από το παράθυρο...
Έχει και Νησί σήμερα, μην το ξεχνάμε, έχει και Αρβύλες, και Master Chef, τι καλύτερο πρόγρμαμμα για μια ήρεμη βραδιά στο σπίτι? Λίγο πριν ετοίμασα και ένα από τα αγαπημένα μου comfort foods... Ανακατεύω δύο ειδών κιμμά, μοσχαρίσιο και χοιρινό, περίπου ένα κιλό σύνολο, προσθέτω ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο, αλάτι, πιπέρι, δύο αυγά, λίγο λάδι, λίγο ξύδι, μια κουταλιά της σούπας μουστάρδα, ρίγανη και σκορδόσκονη και αφήνω το μείγμα στο ψυγείο για μισή ώρα.. Μετά το πλάθω σε ωραία, στρουμπουλά μπιφτέκια που τα βάζω σε ένα ταψί με ελάχιστο λάδι, πατάτες κομμένες κυδωνάτες που τις αλατοπιπερώνω καλά, ρίχνω από πάνω ρίγανη, σκορδόσκονη, ελάχιστο βούτυρο (οκ, το ξέρω πως δεν είναι υγειινό αλλά κάνει τις πατάτες λουκουμένιες) και λίγο νερό, σκεπάζω με αλουμινόχαρτο και ψήνω το φαγητό μου στους 200 βαθμούς για μια ώρα.. Μετά βγάζω το αλουμινόχαρτο, αναποδογυρίζω προσεκτικά τα μπιφτέκια και τα αφήνω να ψηθούν για τουλάχιστον μια ώρα ακόμα, μέχρι να ροδοκοκκινήσουν και οι πατάτες να γίνουν τραγανές.. Όταν είναι σχεδόν έτοιμα κόβω κομμάτια από εξαιρετικής ποιόητας κασέρι και τα ρίχνω πάνω στις πατάτες μέχρι να λιώσει το τυρί... Είναι το τέλειο diner για μπροστά στην τηλεόραση και ο Μάνος θα βρει σίγουρα ένα καλό κόκκινο κρασί στην κάβα του για να το συνοδέψουμε..  

(Κερί με άρωμα σύκο, γαλλικά τριαντάφυλλα, μπισκότα κανέλας και φλυτζανάκι φιν φον που περιμένει να γεμίσει με τσάι...)


Στο μεταξύ τα αναμμένα μου κεριά κάνουν το σπίτι να μοσχοβολάει και η κουβερτούλα μου προχωράει ολοταχώς σε πλήρη συγχρονισμό με τον καιρό που όσο πάει και χαλάει, αφήστε που το πλέξιμο ταιριάζει απόλυτα με τα βροχερά απογεύματα και τα επεισόδια του Πουαρώ που βλέπουμε στο DVD... Κάτι τέτοιες μέρες, που έξω βρέχει και εμείς είμαστε όλοι στο σπίτι, νομίζω πως είναι η επιτομή της ευτυχίας... Χαζεύω τον Άρι που μιλάει μέσω Skype με τον κολλητό του που σπουδάζει στην Αγγλία και γελάνε σαν χαζά, τον Droopy που κοιμάται κουλουριασμένος στο μαξιλάρι του και τον Μάνο που καπνίζει το πούρο του βλέποντας ειδήσεις και νοιώθω την καρδιά μου να γεμίζει... Είμαι happy, happy, happy... "Της σιγουριάς τα υλικά είναι λόγια γλυκά σε κασσέτες γραμμένα" τραγουδούσε κάποτε η Άλκηστις, όμως νομίζω πως είναι και αυτή η αίσθηση του ότι αγαπάς και σ΄αγαπάνε και έτσι, όλα, μα όλα, είναι καλά... 
Και τελικά, όπως έλεγα κάποια στιγμή σε μια φίλη το πρωί, όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.. Και μέσα στην καρδιά μας φυσικά.. Και τους ανθρώπους της ζωής μου - εκείνους που βοηθάνε με την παρουσία τους να κρατάω το μυαλό και την καρδιά μου γεμάτα, και να είμαι καλά, χαρούμενη και ευτυχισμένη - θέλω πάντα να τους ευχαριστώ και να τους λέω πόσο πολύ τους αγαπάω και πόσο πολύτιμοι είναι για μένα... Δεν θα μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες... Εκείνοι ξέρουν όλα τα πως.. Και τα γιατί... 

Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Χαρά που μου άφησε ένα σχόλιο... Ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι να περιμένεις να ξαναγίνει η ζωή σου νορμάλ για να χαρείς τις απλές στιγμές που όταν τις χάνεις ανακαλύπτεις πως είναι οι σημαντικότερες στην ζωή.. Υπήρξε μια εποχή και στην δική μου ζωή που έμεινα μακριά από όσα  και όσους αγαπούσα, και που μετρούσα τις ώρες κυριολεκτικά για να ξαναβρεθώ μαζί τους... Και που ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά αργά.. Θυμάμαι πως κοίταζα τα φωτισμένα παράθυρα άνγωστων σπιτιών και προσπαθούσα να μαντέψω τις ιστορίες των ενοίκων τους.. Και πως τα φωτάκια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου μερικά μέτρα απέναντι από το δικό μου παράθυρο έγιναν το καταφύγιο μου, ο νοερός μου παράδεισος για τα πιο δύσκολα χριστούγεννα της ζωής μου... Δεν θέλω να παραστήσω το κοριτσάκι με τα σπίρτα.. Θέλω μόνο να σου πω ότι όλα περνάνε και μας αφήνουν πιο δυνατούς και πιο ώριμους.. Και κυρίως, πιο ευγνώμονες για όσα μας δίνει η ζωή... Καληνύχτα...

Sunday, October 17, 2010

Moments to share...

Είναι πραγματικά παράξενο το πως αλλάζουν οι συνθήκες της ζωής μας... Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς προειδοποίηση, έτσι ξαφνικά, η γη αρχίζει πάλι να γυρίζει.. Το νοιώθω πολύ έντονα τις τελευταίες μέρες, εκεί που αισθανόμουν για τόσον καιρό μετέωρη, σαν πρωταγωνίστρια σε ταινία του Αγγελόπουλου, ήρθε ένα σπρώξιμο από το πουθενά και όλα άλλαξαν.. Δεν ξέρω αν είναι το αποτέλεσμα των τελευταίων δύσκολων εμπειριών μου, αν είναι η γνώση που μαζεύεις τελικά μέσα από διάφορα πράγματα που δεν μπορείς να τα αξιολογήσεις ακριβώς την ώρα που συμβαίνουν αλλά αφήνουν μέσα σου τα χνάρια τους και κάποια στιγμή, όταν κατασταλάξεις αντιλαμβάνεσαι τα πως και τα γιατί, δεν ξέρω καν αν είχα πραγματική συμμετοχή στις εξελίξεις ετούτη την φορά ή αν απλώς ακολούθησα την ροή της ζωής και των γεγονότων, πάντως, όπως και να έχει, είμαι ευτυχισμένη... Είμαι καλά, νοιώθω γεμάτη και σίγουρη και τα πρωινά, όταν ξυπνάω, χαμογελάω στον εαυτό μου στον καθρέφτη..

(French roses, ασημένια τσαγιέρα και τοίχοι σε χρώμα τυρκουάζ..)

Είναι πολλά που θα ήθελα να μοιραστώ μαζι σας αλλά καμιά φορά η επωνυμία του blog λειτουργεί και σαν τροχοπέδη.. Γιατί χρειάζεται να "λογοκρίνω" αυτά που θέλω να γράψω ειδικά όταν δεν αφορούν μόνο εμένα, και γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που νοιώθω πως είναι καλύτερα να περιμένω και να αφομοιώσω εγώ πρώτα αυτά που μου συμβαίνουν και μετά να τα μοιραστώ... Έτσι, κάνω σχέδια, ονειρεύομαι, περνάω στιγμές και χρόνο με ανθρώπους που αγαπώ πολύ, χαίρομαι την οικογένεια μου και τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, αφήνομαι ξανά να παρασυρθώ από την ζωή και τις εξελίξεις της με ενθουσιασμό πρωτόγνωρο και μαθαίνω διαρκώς καινούρια πράγματα, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο... Και κυρίως, γελάω πολύ... Και χαίρομαι τις στιγμές που ζω, και ξεχνάω εκείνες που μου ξέφυγαν και όλα γύρω μου μοιάζουν πιο φωτεινά, πιο όμορφα και πιο ενδιαφέροντα... Άλλωστε είναι και η εποχή που ευνοεί τις ευχάριστες αναμονές... Έρχονται αργίες και γιορτές, έρχονται ταξίδια και μαζώξεις, έρχονται φίλοι από μακριά, έρχονται καινούριες δουλειές... Ακόμα και καινούριες συγκινήσεις... Η ζωή προχωράει και εγώ τρέχω να την προλάβω και νοιώθω να πετάω... Και μπορεί να κρατάω για μένα αυτά που πρέπει να κρατήσω για να τα προστατέψω και να προστατευτώ, αλλά όπως πάντα, ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου είναι ανοιχτό, ορθάνοιχτο, για τους φίλους και τους αναγνώστες αυτού του blog... Και αυτό το ποστ στα μέσα ενός πολύ δύσκολου για πολλούς από μας μήνα, είναι αφιερωμένο σε όλους  εσάς γενικά αλλά και σε εκείνους που ξέρω πως το χρειάζονται ειδικότερα.. Στην Μίνα, στον Πέτρο, στον Ζαννή, στην Μαρία, στην Σοφία,στον Δημήτρη και την Luciana, αλλά και στον Μάνο και σε μένα , σε όσους περάσαμε και σε όσους συνεχίζουν να περνάνε τα δύσκολα αλλά  τα καλύτερα είναι πια μπροστά μας... 
Η ζωή είναι τόσο όμορφη που είναι πάντα μια απόλαυση να την ζούμε όσο πιο έντονα και όσο πιο τολμηρά μπορούμε.. Και αν είναι να μετανοιώσουμε για κάτι, ας μετανοιώσουμε για τα ρίσκα που πήραμε και όχι γι΄αυτά που μας τρόμαξαν και τα αφήσαμε να περάσουν.. Και αν είναι να είμαστε περήφανοι για κάτι, ας είμαστε για τις μάχες που δώσαμε, ακόμα και για τις απώλειες τους, και όχι γιατί προτιμήσαμε την σιγουριά του δεδομένου και του εύκολου... Στον απολογισμό, να είμαστε όλοι στην μεριά εκείνων που έζησαν.. Και ρίσκαραν, και πάλεψαν... Με πάθος.. Αυτό εύχομαι σε όλους μας... Γιατί μόνο έτσι θα μετράμε σημάδια και όχι ουλές... Και επειδή αύριο δεν θα προλάβω να σας γράψω κάτι καινούριο, εύχομαι η εβδομάδα που έρχεται να είναι γελαστή, τυχερή και χαρούμενη... Και φυσικά ροζ... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

(Ανοιξιάτικες πεόνιες, καθρέφτες και κρυστάλλινες καράφες...) 

Η φωτογραφίες σήμερα είναι ένα παράθυρο στην καθημερινότητα μου.. Δυο κοντινά κλικ  - ένα χειμωνιάτικο και ένα ανοιξιάτικο- στον χώρο μου, στην αισθητική και στα γούστα μου... Και τις βρίσκω απόλυτα ταιριαστές γιατί εμένα τουλάχιστον μου βγάζουν μια ηρεμία και μια αισιοδοξία που χαρακτηρίζουν το τωρινό μου mood ακριβώς.. Άλλωστε, η ζωή μας ολόκληρη είναι μια σειρά από λεπτομέρειες, έτσι δεν είναι? Και είναι στο χέρι μας, αλλά κυρίως στο μυαλό μας, να δημιουργούμε τις λεπτομέρειες και τις στιγμές που ονειρευόμαστε και να επικεντρωνόμαστε σε αυτές... Enjoy...Your life...:-)

Friday, October 15, 2010

Χαλαρό πρωινό και όνειρα με γεύση Λονδίνου...

Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίς αλλά μου ήταν πραγματικά αδύνατον να σηκωθώ από το κρεββάτι.. Ήθελα να μείνω κουκουλωμένη με την αφράτη κουβερτούλα μου και το κεφάλι  μου χωμένο στα πουπουλένια μου μαξιλάρια για τουλάχιστον άλλη μια ώρα, και έτσι έκανα.. Χρειάστηκε να ακυρώσω το ραντεβού μου με τον Βαγγέλη βέβαια, η ρίζα μου θα πρέπει να περιμένει μερικές μέρες ακόμα όπως και το ασημί που έχει αρχίσει να χρυσίζει επικίνδυνα πια, αλλά δεν πειράζει..  Και όταν κατάφερα να σηκωθώ με τα πολλά, έφτιαξα τον καφέ μου και τον ήπια μασουλώντας απολαυστικά μπισκότα με συντροφιά την Ελένη στην τηλεόραση και με ενδιάμεσα zapping στην Φαίη και τον Γιώργο Λιάγκα... Το ζώδιο μου λέει για το σαββατοκύριακο πως πρέπει να ερωτευτώ επειγόντως είπε η Άση Μπήλιου και με άγχωσε, γιατί δεν ξέρω καθόλου αν θα προλάβω.. Ούτε και αν θέλω να ερωτευτώ άλλωστε.. Anyway, κατά τις 11 πήγα από τον Ζάρμπαλη εδώ δίπλα για ένα λούσιμο - ίσιωμα να μην περάσω το weekend σαν την τρελή και δοκίμασα και για πρώτη φορά αποτρίχωση με κλωστή... Είχε πλάκα και ήταν... γαργαλιστική... Και νομίζω πως θα ξανακάνω... :-) Και τώρα, πίσω στο σπίτι, κάνω λίστες για το αυριανό σούπερ μάρκετ... Στο καινούριο Delicious έχει συνταγή για Scotch Eggs, μιλάμε για την κορυφαία λιχουδιά ever και δεν ξέρω αν θα μου γίνουν half as tasty as the ones that I allways buy from Selfridges, αλλά εγώ θα  δοκιμάσω γιατί τα λατρεύω... Μαζί βρήκα και μια συνταγή για beef and ale pies και με βλέπω να το ρίχνω στην μαγειρική με πάθος αυτές τις μέρες και για τα αποτελέσματα, I will let you know...

Αν περιμένω κάτι πως και πως για τις μέρες των Χριστουγέννων που θα τις περάσουμε στο Λονδίνο, είναι τα ψώνια και οι βόλτες που έχουν να κάνουν με φαγητά.. (Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο πάντα επιδιώκω να μένουμε σε σπίτι και όχι σε ξενοδοχείο.. Για να μπορούμε ενδιαμέσως να μαγειρεύουμε και να φτιάχνουμε σούπερ πρωινά ...) Πίτες και egg rolls από το Selfridges, macarons από το ολοκαίνουριο μαγαζί του Pierre Herme, τυριά από το Neal's Yard Dairy στο Bourough Market, cupcakes από το Hummingbird και το Lola's, περιέργα αλάτια, πιπέρια, σάλτσες και μουστάρδες από το Food Hall του Harvey Nichols , και βέβαια, πρωινό στο Le Pain Quotidien και μετά βόλτα για ώρα στο The Whole Foods Market... Αν δεν φτιάξω φέτος ομελέτα από εκείνα τα απίστευτα πράσινα αυγά θα σκάσω λέμε... 


Και afternoon tea φυσικά στο Lanesbourough ή στο Wolsley, και eggs benedict στο Tom's Kitchen, και burgers στο PJ's, και μεσημεριανό στο bar του Scott's με τα αγόρια μου, και ένα σωρό άλλα - κάποια από αυτά πιο gourmet πολύ φοβάμαι- που τα έχει αναλάβει ο Μάνος... Ξέρω πως πολλοί πάνε στο Λονδίνο για άλλου είδους shopping.. Δεν θα σας πω ψέματα, όλο και κάτι κουβαλάμε και εμείς πίσω από ρούχα, καλλυντικά και αξεσουάρ - και πούρα- , και πάμε πάντα και ένα τουλάχιστον θέατρο και αυτή την φορά θα πάμε και οπωσδήποτε για ποτό εκτός από το λατρεμένο Mandarin Oriental και στο ανακαινισμένο Momos αλλά το main project  μας είναι πάντα το φαγητό... Και το απολαμβάνουμε και οι τρεις μας απίστευτα...
Πίσω στα δικά μας, το σαββατοκύριακο εκτός από μαγείρεμα και cocooning έχει έναν πρωινό καφέ, δυο diners και ένα lunch ήδη κανονισμένα με  φίλους αγαπημένους οπότε το πρόγραμμα μου είναι πλήρες.. Και θέλω να κάνω και ένα ξεκαθάρισμα σε διάφορες κούτες γιατί το καινούριο μου διακοσμητικό concept για φέτος τον χειμώνα θα είναι τελικά τα ασημικά.. Μην φανταστείτε κανένα σπίτι γεμάτο, να αστραποβολάει, όχι.. 


Όμως θα ανασύρω μερικά πολύ ιδιαίτερα κομμάτια, έτσι να κάνουν την διαφορά στην λεπτομέρεια.. Η Όλγα θα ταλαιπωρηθεί λίγο να τα καθαρίσει γιατί μετά από τόσον καιρό μέσα στις κούτες έχουν γίνει χάλια, αλλά όταν τελειώσει νομίζω πως θα είναι όλα όπως πρέπει.. Και θα δίνουν στον χώρο ένα touch πολυτέλειας χωρίς να τον βαραίνουν.. 
Αυτά για σήμερα, σας εύχομαι να περάσετε μια πολύ όμορφη - υπόλοιπη- μέρα και μια που βοηθάει και ο καιρός με την λιακάδα, να έχετε άνοιξη στην καρδιά.. Φιλιά πολλά...

Thursday, October 14, 2010

Ένα χαλαρό απόγευμα...

Έξω από το παράθυρο μου ο ουρανός είναι βαρύς και σκοτεινός και μυρίζει βροχή.. Ο Droopy κουλουριασμένος στο μαξιλάρι του  με κοιτάζει απορημένος  που κλείνω τα πατζούρια και τις κουρτίνες βιαστικά, και ο Άρις ακυρώνει το απογευματινό του ραντεβού για καφέ στην πλατεία... Έρχεται καταιγίδα και η γλυκειά ατμόσφαιρα του σπιτιού, τα αναμμένα κεριά στο καθιστικό που μυρίζουν βανίλια, κανέλα και πούδρα, οι αφράτοι καναπέδες και οι στοίβες από περιοδικά και βιβλία που περιμένουν υπομονετικά πάνω στο coffee table για να πάρουν σειρά είναι το καλύτερο σκηνικό για cocooning... Φτιάχνω καφέ και ψαρεύω μέσα από το μεγάλο τσίγκινο κουτί με τα αερόστατα δυο μπισκότα με μαρμελάδα και ένα βουτύρου.. Δεν έχω δοκιμάσει να κάνω ακόμα δικά μου μπισκότα αλλά θα το κάνω σύντομα.. Έχω μια συνταγή από το Delicious για butterscotch που μου φαίνεται συγκλονιστική.. 
Ψήνω τον Μάνο να πάρει τηλέφωνο και να ακυρώσει το βραδινό μας πρόγραμμα, ξαφνικά η ιδέα του να ντύνομαι να τρέχω τρίτη μέρα στην σειρά έξω μου φαίνεται σχεδόν βασανιστική, και νομίζω πως σκεφτόταν και εκείνος ακριβώς το ίδιο πράγμα γιατί σε δυο λεπτά μου ανακοινώνει με χαρά πως είμαστε free για το βράδυ... Ανοίγω την κατάψυξη για να δω αν προλαβαίνω να ετοιμάσω κάτι για βραδινό αλλά δυστυχώς θα πρέπει να βολευτούμε με delivery... Δεν με πειράζει, μου αρκεί που θα περάσω την υπόλοιπη μέρα μου αραχτή στον καναπέ ντυμένη με την άνετη, μαλακή φόρμα σπιτιού χαζεύοντας τηλεόραση - έχουμε την δεύτερη σαιζόν του Ηρακλή Πουαρό και μετά Master Chef και θείο- πλέκοντας την κουβερτούλα μου και ξεφυλίζοντας τα περιοδικά μου.. Τα καινούρια Delicious και 25 Beautiful Homes είναι τα πρώτα που θα διαβάσω και θα σημειώσω προσεκτικά τις συνταγές αλλά και τις διακοσμητικές λεπτομέρειες που θα μου τραβήξουν την προσοχή...  Με την επιρροή των εκπομπών μαγειρικής που παρακολουθώ με πάθος πολύ έντονη ακόμα, λατρεύω να δοκιμάζω καινούριες συνταγές.. Τις φτιάχνω μια φορά για μας και μετά καλώ φίλους για να τις δοκιμάσουν και εκείνοι.. Όσο για τα διακοσμητικά... Πάντα υπάρχει χώρος για καινούριες ιδέες, άλλωστε το σπίτι είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει και εξελίσεται μαζί μας... Και εγώ λατρεύω να προσθέτω touches που να το βάζουν στο πνεύμα της κάθε εποχής... Όπως αυτή η υπέροχη, παλιά φρουτιέρα που είναι η καινούρια μου λατρεμένη ανακάλυψη σε ένα από τα ντουλάπια με τα αχρησιμοποίητα ασημικά της μαμάς μου, και που σύντομα θα φιλοξενεί στο εωτερικό της μοσχομυριστά pot pourris ή φρέσκα λουλούδια...




Ήδη, κάνω σχέδια για την φετινή χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.. Το ξέρω πως είναι νωρίς αλλά έχω τόσα πολλά να κάνω.. Φέτος θα λείψουμε για αρκετές μέρες από την Ελλάδα και θέλω πριν και μετά το σπίτι να είναι έτοιμο για να το χαρούμε... Και έχω και ένα πρωτοχρονιάτικο τραπέζι να σχεδιάσω, μην το ξεχνάμε αυτό... 

Τέλος πάντων, έχουμε καιρό να τα πούμε αυτά... Προς το παρόν, μου αρκεί αυτή η ευλογημένη αίσθηση πως όλα είναι back to normal.. Και η λατρεμένη βεβαιότητα της Πολυάννας πως όσο το σπίτι μου είναι το κάστρο μου και οι άνθρωποι της ζωής μου - είτε είναι εδώ δίπλα μου είτε πιο μακριά μου- είναι καλά, όλα  μα όλα θα πηγαίνουν διαρκώς προς το καλύτερο...

Wednesday, October 13, 2010

Το δικό μου ροζ...

Αγαπώ το ροζ... Τι σας λέω τώρα ε? Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι γελάτε και υπάρχουν όπως πάντα και κάποιοι που στραβώνουν τα μούτρα τους επιδεικτικά και σχεδόν ξέρω ποιοι είναι ποιοι... Αλλά όπως λέει και ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ, do I care?  (Γι' αυτούς που στραβώνουν τα μούτρα εννοώ). No.. Οπότε συνεχίζω... Αγαπώ το ροζ και πέρα από το αφράτο σύννεφο πάνω στο οποίο έχω χτίσει το μικρό βασίλειο μου, κάτι σαν τεράστιο ροζ μαλλί της γριάς φανταστείτε, φροντίζω η καθημερινότητα μου να είναι γεμάτη από λεπτομέρειες στο χρώμα που λατρεύω... Ροζ σκέψεις που εξολοθρεύουν κάθε ίχνος μαύρου με τον ίδιο τρόπο που το απορυπαντικό πιάτων του Βιλαμπάχο έκαψε όλα τα λίπη στο τεράστιο ταψί... Ροζ όνειρα, τα παιδικά όμως όχι τα πορνό, παρόλο που δεν έχω τίποτα απολύτως εναντίον του πορνό απλά εγώ βλέπω συνήθως όνειρα τύπου cartoon...

Η ροζ κούπα μου...

Η περσινή μου λαμπάδα στο υπέροχο κουτί της...

Αρωματικά χαρτιά για τα συρτάρια ....

Cupcakes με ροζ buttercream...

Η ροζ μου πετσέτα στην ξαπλώστρα μου στο νησάκι πριν από τρία χρόνια..


Ροζ tag από το site για τον καρκίνο του μαστού...

Το αγαπημένο μου chef's knife...

Η ροζ μου βαλίτσα...

Γωνιά του γραφείου μου ....
Νεκροκεφαλή της Aurelie Bidermann σε ροζ κορδόνι Liberty...

Ροζ καλοκαιρινό outfit...

Ροζ χαρτί τουαλέτας...

Η πρώτη σειρά της κουβερτούλας μου, φυσικά ροζ...

Ροζ filofax, ροζ πορτοφόλι και λοιπά αξεσουάρ...

Ροζ τοίχοι στο γραφείο μου σε συνδιασμό με λεμονί για να περνάω τις περισσότερες ώρες της μέρας μου μέσα σε ένα imaginary πελώριο cupcake... Ροζ γουρουνάκια everywere, έχω μια συλλογή που περιλαμβάνει κουμπαρά, ρολόι, λούτρινα fluffy ζωάκια, θήκη για dvd και διάφορα άλλα... Ροζ filofax ειδική έκδοση για τον καρκίνο του μαστού.. Ροζ πορτοφόλι, ροζ γυαλιά καρδούλες - οκ, αυτά είναι διακοσμητικά περισσότερο- ροζ lip gloss, ροζ φορμίτσες με ασορτί φούτερ για χαρούμενες πρωινές εμφανίσεις, ροζ t-shirt ύπνου, ροζ ποδιά κουζίνας που γράφει princess, ροζ chef's knife, ροζ γλάσσο στα cupcakes μου, ροζ λάμπα στο γραφείο μου, ροζ χαρτί στον πρίντερ μου, ροζ αρωματικά χαρτιά και sachets στα συρτάρια και τις ντουλάπες μου, ακόμα και το Πάσχα η Μάρθα κρατάει για μένα την πιο όμορφη ροζ λαμπάδα που έχει στο μαγαζί της κάθε φορά.. Και η λίστα συνεχίζεται... Ροζ καλοκαιρινά outfits παραλίας, ροζ tag στην ροζ βαλίτσα μου, ροζ κοσμήματα της Aurelie Bidermann, ροζ πετσέτα στην ξαπλώστρα μου, ροζ χαρτομάντηλα, ροζ χαρτί τουαλέτας, ροζ κοκκαλάκια για τα μαλλιά, ροζ τετράδια για σημειώσεις, ροζ mouse pad σε σχήμα καρδιάς για το ποντίκι μου, ροζ κούπα για τον καφέ μου, διάφορα ροζ κουβάρια για την κουβερτούλα μου, ακόμα και τα macarons μου από το Laduree η φιλενάδα μου συχνά πυκνά μου τα φέρνει σε υπέροχα ροζ κουτάκια που φυσικά τα κρατάω..

Ροζ γουρουνάκι κουμπαράς που τραγουδάει, ροζ λάμπα και ροζ γυαλιά καρδιές...


Συλλεκτικό ροζ κουτί Laduree...

Ροζ χαρτί στον printer μου...



Και τέλος, το ροζ γουρούνι - θήκη για τα dvds μου...

Οκ... Νομίζω πως το πιάσατε το νόημα... Όμως το μυστικό είναι κυρίως μέσα στο μυαλό μου και όχι έξω από αυτό... Είναι η έμφυτη αισιοδοξία μου και το χαμόγελο που συνήθως είναι μόνιμο στο πρόσωπο μου και που μπορεί να σβύνει κατά καιρούς για λίγο, σε περιόδους μεγάλων προβλημάτων ή stress, επανέρχεται όμως δριμύτερο με την γνώση πως  - όπως σας γράφω τόσο συχνά που στο τέλος θα με βαρεθείτε -  όλα στην ζωή ακόμα και αυτά που  προς στιγμή δεν καταλαβαίνουμε, έχουν σκοπό και νόημα... Και πως ακόμα και οι δυσκολίες φέρνουν δώρο.. (Χοϊμές rulezzzz!!) Και τελικά, έρχεται το ουράνιο τόξο, με άφθονο ροζ και αυτό, και όλα μπαίνουν πάλι στους κανονικούς τους ρυθμούς και στις πραγματικές τους διαστάσεις... 
Σήμερα ξύπνησα πραγματικά χαρούμενη.. Μετά από μια περίδο δύσκολη και μεταβατική, είμαι σίγουρη πια πως όλα θα γίνουν πιο εύκολα και πιο όμορφα... Και πως τα καλύτερα είναι μπροστά μου.. Μπροστά μας.. Και έτσι, το σημερινό ποστ δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να έχει άλλο χρώμα... Ούτε άλλο τραγουδάκι... Καλημέρα σας και πολλά, πολλά, ροζ φιλιά!!!

Υ.Γ. Το συζητούσα χτες βράδυ με την φίλη μου την Λιάνα και  λέω να το συμπληρώσω.. Μην τα διαβάζετε όλα αυτά και νομίζετε πως ντύνομαι και κυκλοφορώ έξω στον δρόμο σαν συνδιασμός της γερο- Πίπης Φακιδομύτης και της τρελοκοτσιδούς...:-) Φοράω κανονικά ρούχα και χρώματα... Κυρίως μαύρα... Και γκρι.. Και φέτος που είναι tres a la mode, θα φορέσω και καμηλό...:-)))