Monday, November 25, 2013

Σε mood Χριστουγεννιάτικο και αισιόδοξο...

Δευτέρα πρωί και σήμερα γιορτάζει η μαμά μου.. Πράγμα που σημαίνει πως η μέρα είναι χαρούμενη έτσι κι αλλιώς και πως η εβδομάδα μπαίνει με χαμόγελα.. Χτες την γιορτάσαμε και επισήμως την μαμά, μας τραπέζωσε στο σπίτι της και περάσαμε σούπερ, και φάγαμε και σαν γουρουνάκια μενού που άρχισε με λαζανάδα, συνέχισε με ρολό και πουρέ και έκλεισε με τρομερή Saint Honore .. Μπουσουλώντας φύγαμε το απόγευμα όπως καταλαβαίνετε..



Γενικά περνάω όμορφα αυτόν τον καιρό... Μετά από μερικούς πολύ δύσκολους μήνες, σαν να έχει αρχίσει να ηρεμεί το τοπίο και να χαλαρώνουμε, κι αυτό είναι απολύτως ανακουφιστικό.. Είναι και το timing εξαιρετικό μια που έρχονται Χριστούγεννα, η πιο αγαπημένη μου γιορτή μέσα στον χρόνο, οπότε και τα τελευταία ίχνη μιζέριας ή στεναχώριας θα εξαφανιστούν έτσι κι αλλιώς από μόνα τους.. Θα τα εξολοθρεύσουν τα φωτάκια και τα στολίδια του δέντρου, οι φίλοι καρδιάς που θα μαζευτούν σπίτι με αφορμή διάφορα τραπέζια που ετοιμάζω και η βεβαιότητα πως τελικά, την κολυμπήσαμε κι αυτή την φουρτούνα και περάσαμε απέναντι, όλοι...



Βέβαια, υπάρχουν και οι τελευταίες εκκρεμότητες, μια που, όπως λένε όλοι οι αστρολόγοι, αυτές οι μέρες είναι των τελευταίων ξεκαθαρισμάτων και ξεσκαρταρισμάτων για μας τους Αιγόκερους. Και η αλήθεια είναι πως πράγματι, την εποχή αυτή όσα μας ενοχλούν έχουν την ιδιότητα να εμφανίζονται ολοκάθαρα μπροστά μας και μάλιστα με παραπάνω από μια αφορμές... Σαν μερικοί άνθρωποι να έχουν αποφασίσει να δείξουν όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται πως δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς, πως δεν μπορούμε να βασιστούμε όχι στην παρουσία τους αλλά ούτε καν στα λόγια τους, έστω και για τα πιο μικρά και τα πιο αυτονόητα, οπότε ας το πάρουμε απόφαση και ας πάμε παρακάτω... Σαν μερικές καταστάσεις να τις έχεις σύρει τόσο πολύ, και για τόσον καιρό, που και η πιο μικρή αίσθηση αντίστασης σε κάνει να θέλεις να πάρεις ένα μαχαίρι, να κόψεις το σκοινί, και να φύγεις τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση..
Απλά, όλα αυτά είναι πιο εύκολο πια να συμβούν, έτσι νοιώθω..Και να συμβούν φυσικά, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ανακοινώσεις και χωρίς βάρος. Ίσως γιατί ο καθένας - κι εγώ μαζί- πρέπει να πάρει αυτό που του αναλογεί, αυτό για το οποίο έχει προσπαθήσει.. 


Και τελικά, η πραγματική ευτυχία είναι πως όσο δυσάρεστα ή λυπηρά κι αν είναι κάποια πράγματα, η ζωή από μόνη της σε σπρώχνει με φόρα μπροστά.. Κι έτσι αύριο κατεβάζουμε τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια απ΄το πατάρι.. Μπαίνουμε επισήμως σε mood γιορτών δηλαδή, και την ενέργεια μου πια θα την αφιερώσω στα όμορφα του μήνα που έρχεται.. Στους ανθρώπους της ζωής μου και στις ετοιμασίες για να περάσουμε τα Χριστούγεννα όπως πρέπει.. Με φρεσκοψημένα Red Velvets και μπισκότα shortbread, με λίστες δώρων, καλεσμένων και υλικών που συμπληρώνονται πυρετωδώς μέρες τώρα, με ιδέες για ωραίες μαζώξεις και κυρίως με την ανακουφιστική αίσθηση πως ότι χρειάζομαι είναι εδώ, δίπλα μου και γύρω μου... Είμαστε γεροί, είμαστε μαζί, είμαστε αισιόδοξοι, και έχουμε περάσει όλοι τις εξετάσεις μας με flying colours σε κάθε επίπεδο.. Εχουμε αποδείξει ο ένας στον άλλο πως όταν χρειάστηκε και αντέξαμε, και τρέξαμε , και νοιαστήκαμε, και βγήκαμε απ΄τον δρόμο μας, και ζητήσαμε συγγνώμες, και τις εννοοούσαμε, και διαλέξαμε να υπάρχουμε ο ένας στην ζωή του άλλου, συνειδητά.. Αυτό είναι άλλωστε το jewel of my crown.. Η εκλεκτική μου οικογένεια που αποτελείται πέρα από το παιδί μου, τον σύντροφο μου και την μαμά μου, και από τους ελάχιστους εκείνους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου που η παρουσία τους είναι η φόρα και ταυτόχρονα το λιμάνι μου... Guys, εσείς ξέρετε ποιοί είστε όπως ξέρετε και πόσο πάρα, πάρα πολύ σας αγαπώ. Πάμε να περάσουμε υπέροχα το υπόλοιπο 2013 και να υποδεχτούμε με δόξα και τιμές το 2014 που θα είναι σίγουρα η χρονιά μας...  

Saturday, November 16, 2013

Ένα χαλαρό σαββατοκύριακο..

Σάββατο πρωί, και σαν να χειμώνιασε επιτέλους λιγάκι... Ετοιμάζομαι να κατεβάσω το parka μου που το πεθύμησα. Όπως πεθύμησα να φορέσω επιτέλους άλλα ρούχα. Καμιά μπότα, κανένα πουλόβερ, κανένα σκουφί, τις UGG μου...
Ο πρώτος καφές της μέρας, σπίτι, συνοδεύτηκε από το κέηκ που έφτιαξα προχτές και βγήκε εξαιρετικό.. Λατρεμένη συνταγή, και μια που τα υλικά είναι απλά και δεν λείπουν ποτέ από τα ντουλάπια μου, την κάνω για πλάκα όταν αποφασίσω..


Με το που θα μπει ο Δεκέμβρης, ξεκινάω τις λίστες... Τραπέζια που θέλω να κάνω στο σπίτι - ένα pre Christmas, ένα Χριστουγεννιάτικο ή Πρωτοχρονιάτικο δεν έχω αποφασίσει ακόμα, και ένα Κυριακή μεσημέρι - και υλικά... Φέτος για τις γιορτές θα φτιάξω Red Velvets και μπισκότα για τους φίλους μου.. Θα τους τα στείλω συσκευασμένα μέσα σε όμορφα κουτιά για να τα απολαύσουν τις μέρες των γιορτών, οπότε πρέπει να προετοιμαστώ αναλόγως..

Το σπίτι θα έχει στολίστεί από τον τώρα, νομίζω πως το σαββατοκύριακο που πέφτει 30 του μήνα θα είναι το τέλειο timing... Να μυρίσει λίγο χαρά.. Να κάθομαι τα βράδια στον καναπέ και να χαζεύω τα φωτάκια που θα αναβοσβύνουν... Τελειότης...



Στο μεταξύ, τρέχουμε πανικόβλητοι.. Πολλή δουλειά... Καινούρια πράγματα που θα τα δείτε στις αρχές του καινούριου χρόνου με το καλό- ένα project που το σχεδιάζουμε και το παλεύουμε πάνω από έναν χρόνο τώρα και επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα-, το πρώτο event του FnL - ένα cigar dinner for members only που νομίζω πως θα συζητηθεί πολύ- και το ίδιο το FnL που δόξα τον Θεό μετά την ανανεώση του πάει ακόμα πιο σφαίρα... Χτες βράδυ, μετά από γράψιμο όλη μέρα, ένα απογευματινό meeting που κράτησε μέχρι τις 7 και ένα κάλεσμα στο καπάκι, γύρισα σπίτι κατά τις 2 την νύχτα κλινικώς νεκρή.. Και σκεφτόμουν πως έχω μεγαλώσει πια για τέτοια προγράμματα, αλλά σιγά μην παραπονεθω κιόλας... Κοιμήθηκα ξερή και σήμερα το πρωί ξύπνησα με ηθικό ακμαίο..

Και για το υπόλοιπο weekend το πρόγραμμα προβλέπει cocooning, με μαγειρική - σήμερα θα φτιάξω λαχανοντολμάδες και αύριο εξοχικό στην λαδόκολλα- και αγαπημένες ξένες σειρές, και ωραία κόκκινα κρασιά, και χουζούρι, και αναμένα κεριά να μυρίζει το σπίτι βανίλια και κανέλα, και διάβασμα, και πλέξιμο μια που το project patchwork κουβερτούλα προχωράει επίσης... 



Στο μεταξύ πάω να βγάλω την μαμά μου βόλτα για καφέ, να κάνω και μερικά errands που λένε και στο αγαπημένο Λονδινάκι - super market, καθαριστήριο και μια βόλτα από το Ivoire του Διονύση για τα απαραίτητα γλυκά- και μετά θα γυρίσω σπίτι και θα ξαναβγώ την Δευτέρα... Ναι, η ζωή είναι ωραία.. Και για μένα τουλάχιστον, αυτά που μας χαρίζουν τις πιο πολύτιμες στιγμές και αναμνήσεις, δεν είναι τα μεγάλα και τα σπουδαία αλλά αυτά τα μικρά και ασήμαντα εκ πρώτης όψεως, που χρωματίζουν τις μέρες μας και αποτελούν το παζλ της καθημερινότητας μας.. Και που αντιλαμβανόμαστε την πραγματική τους αξία όταν τα χάνουμε... Να περάσετε ένα όμορφο, γελαστό και χαλαρό σαββατοκύριακο...

Friday, November 15, 2013

Ιστορία, αρχαία και νέα..


Παρελθόν και μέλλον.. Τα βήματα που κάναμε κι αυτά που σχεδιάζουμε για το μέλλον, οι ιστορίες που ζήσαμε κι αυτές που μας περιμένουν παρακάτω, τα λάθη και τα σωστά μας, αυτά που πάθαμε κι αυτά που μάθαμε, τα γέλια και τα κλάματα, οι άνθρωποι που έφυγαν κι αυτοί που θα μας κάνουν παρέα και στην επόμενη περιπέτεια, τα ψιχουλάκια που σκορπίσαμε πίσω μας για να βρούμε τον δρόμο προς την επιστροφή και η καινούρια στροφή που περιμένει μπροστά μας για να μας οδηγήσει σε μια άλλη διαδρομή για την οποία θα φτιάξουμε τον χάρτη στην πορεία.

Και γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να ξεχνούν και άλλοι που επιμένουν να θυμούνται. Άνθρωποι που προσπαθούν να σβήσουν τις προηγούμενες σελίδες της ζωής τους, να τις εξαφανίσουν μέσα σε σκοτεινά συρτάρια και ντουλάπια, κι άλλοι που ανατρέχουν σ΄αυτές όταν χρειαστεί, για να διδαχτούν από τα όσα έζησαν.
Το παρελθόν άλλωστε, είναι όπως και ο χαρακτήρας μας. Για τον καθένα διαφορετικό, ίσως και γιατί ο χαρακτήρας μας τελικά καθορίζεται και από το παρελθόν μας. Άλλοι υποδύονται ρόλους και περσόνες, κι άλλοι παίρνουν με τα πολλά το κουράγιο να βγουν εκεί έξω χωρίς μάσκες και σ΄όποιον αρέσουν.. Άλλοι αποφεύγουν να κοιτάζουν πίσω λες και φοβούνται μην μαρμαρώσουν σαν άλλες γυναίκες του Λωτ, κι άλλοι έχουν την ευελιξία να μπορούν να κοιτάζουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Άλλοι ρισκάρουν με την αλήθεια, κι άλλοι οχυρώνονται πίσω από το ψέμα. Άλλοι τολμάνε να τσαλακωθούν, κι άλλοι σιδερώνουν κάθε τόσο την εικόνα τους. Άλλοι ανοίγουν τις ψυχές και τις πόρτες τους κι άλλοι υψώνουν τοίχους και διπλοκλειδώνουν.  Σαν χώρες στον χάρτη, άλλοι γουστάρουν να είναι Ελλάδα, με τεράστια ιστορία και έναν Παρθενώνα, κι άλλοι θέλουν να είναι Αμερική. Με πρόσφατο παρελθόν και καθρεφτάκια και χάντρες ιθαγενών στα μουσεία τους …

Προφανώς καταλαβαίνω τι κρύβεται πίσω από την άρνηση κάποιου και την αποδοχή κάποιου άλλου. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να νικήσεις τους φόβους σου, αυτά που σε έμαθαν μια ζωή, πόσο πονάει το να αποδεχτείς ότι η εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου απέχει μίλια ολόκληρα από αυτό που βλέπουν σε σένα οι άλλοι. Πόσο αφάνταστα δύκολο πράγμα είναι να αφεθείς, να χαλαρώσεις, να αλλάξεις. Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να λειτουργούμε μέσα σε νόρμες, χτίζουμε ζωές συμβιβασμένοι σε όνειρα και επιδιώξεις άλλων, βολευόμαστε σε θεσούλες που μας στενεύουν και καταλήγουμε να πείθουμε τους εαυτούς μας πως μια χαρά είμαστε, μόνο και μόνο γιατί μας τρομάζει αφάνταστα ένα μέλλον που δεν το ξέρουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα καταφέρουμε να το ελέγξουμε, και δεν αντέχουμε να πάρουμε το ρίσκο να το δοκιμάσουμε, έστω κι αν υποψιαζόμαστε πως μπορεί να είναι καλύτερο από την πραγματικότητα στην οποία έχουμε βυθιστεί. 

Ξέρω επίσης τι σημαίνει να βουτάς στο κενό και να προσπαθείς να ανοίξεις το αλεξίπτωτο την ώρα που πέφτεις με χίλια προς τα κάτω.. Ξέρω πως είναι να σχεδιάζεις πράγματα που να μην γίνονται, να πρέπει να αλλάζεις διαρκώς διαδρομές και να βρίσκεις εναλλακτικές λύσεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι μέχρι που νομίζεις πως δεν έχεις άλλη ενέργεια, να κοιμάσαι για να ονειρευτείς και να πάρεις κουράγιο, να απογοητεύεσαι και να λιγοψυχάς, να κλαίς τα βράδια κουκουλωμένη με το μαξιλάρι σου για να μην σε ακούσει κανείς..

Ξέρω πως είναι να πιάνεις πάτο αλλά ξέρω και πως είναι να ξαναβγαίνεις στην επιφάνεια, πόση κάβλα έχει αυτή η πρώτη απεγνωσμένη ανάσα μετά από την στιγμή εκείνη που είχες μείνει χωρίς ίχνος οξυγόνου στα πνευμόνια σου και νόμισες πως είχε έρθει το τέλος.. Κι όπως στο σεξ εκείνοι που επιδιώκουν να φτάσουν την απόλαυση μέχρι τα πιο ακραία όρια της μαθαίνουν με τον καιρό την τέχνη και την τεχνική του να οδηγούν και οδηγούνται σ’ αυτό το ένα κλικ πριν το απόλυτο σκοτάδι, έτσι και στην ζωή, ποτέ δεν θα μάθουμε να προχωράμε προς όπου βάλει ο νους μας αν δεν κατακτήσουμε πρώτα την γνώση του να χρησιμοποιούμε τα όσα έχουμε ζήσει για πυξίδα.

Γιατί όπως και να ΄χει, είτε επιλέγουμε να υποκριθούμε πως μηδενίσαμε τα κοντέρ μας κι αφήσαμε πίσω ότι μας βάραινε, είτε συμβιβαστούμε με τα όσα συνέβησαν στην ζωή μας και προχωρήσουμε παρακάτω κουβαλώντας τα έστω στο βάθος του μυαλού μας, η ουσία δεν αλλάζει..
Είμαστε όλοι και το πριν μας πέρα από το τώρα μας.. Είμαστε τα βήματα, οι εμπειρίες, οι στιγμές που μας έφεραν μέχρι εδώ.. Κυρίως , είμαστε ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειριστήκαμε. Τα μαθήματα που πήραμε, οι συγγνώμες που ζητήσαμε, οι λογαριασμοί που κλείσαμε, οι συνέπειες που πληρώσαμε, οι αλήθειες που αποδεχτήκαμε και για μας και για τους άλλους.

Προσωπικά, είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αγαπούν το παρελθόν τους. Πολύ. Και που αρνούνται πεισματικά να το ξεχάσουν παρόλο που, πιστέψτε με, υπάρχουν κομμάτια του που πολλοί άλλοι θα προτιμούσαν να διαγράψουν οριστικά. Αυτό δεν σημαίνει πως γαντζώνομαι από αυτό, κάθε άλλο. Άλλωστε, η ίδια η ζωή μου που την έχω αλλάξει τόσες φορές μέχρι σήμερα και που καλά να είμαι, θα την αλλάξω κι άλλες τόσες στο μέλλον, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του ότι εγώ πάω πάντα παρακάτω. Και στα έργα, όχι μόνο στα λόγια.. Όμως πάω παρακάτω ακριβώς γιατί επιλέγω να θυμάμαι πως ήρθα μέχρι εδώ.. Και θυμάμαι τα πάντα, την κάθε μικρή λεπτομέρεια της ιστορίας, το κάθε πράγμα που σημάδεψε τον δρόμο μου ή την ψυχή μου όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν φαινόταν στους απ΄έξω, την κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε, το κάθε τι που έμαθα άσχετα αν η γνώση ήρθε με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο.. Θυμάμαι τα πάντα όχι σαν μνημόσυνο, ούτε σαν περασμένο μεγαλείο από το όποιο έχω κρεμαστεί,  αλλά σαν γιορτή. Κάθε τι που πρόσθεσε στην διαδρομή μου ουσία και αξία, ακόμα κι αν δεν είχε happy end, ακόμα κι αν ήταν τεράστιο λάθος, κάτι μου έδωσε και κάτι με έμαθε. Και γι΄αυτόν τον λόγο, το τιμώ με το να το μνημονεύω. Γιατί ότι έγινε είναι κομμάτι αυτού που είμαι.. Κι αυτό που είμαι, είναι που θα με οδηγήσει σ΄αυτό που θα γίνω..


Και τελικά, την ιστορία μας, και την αρχαία και την νέα την γράφουμε εμείς.. Και είναι δική μας, καθρέφτης της ψυχής, του μυαλού, των συναισθημάτων μας, της δύναμης και της αδυναμίας μας. Κυρίως όμως είναι το καύσιμο του μέλλοντος μας.. Και το μέλλον, είναι κι αυτό κομμάτι του χαρακτήρα μας.. Άλλοι το ονειρεύονται, το σχεδιάζουν και το κυνηγάνε μέχρι να το αγγίξουν κι άλλοι μένουν στις κουβέντες και στα σχέδια που είναι όμως μόνο στα χαρτιά… 

Υ.Γ. Υπάρχει μια έκφραση που μου την έμαθε ο φίλος μου ο Μίμης.. "Κάνε το κουνέλι". Που σημαίνει μην μιλάς, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, πως δεν δίνεις σημασία.. 
Λοιπόν όχι, έχω αποφασίσει εδώ και καιρό πως δεν θέλω να κάνω άλλο το κουνέλι.. Μπορεί να είναι υπέροχα ζωάκια, απαλά και fluffy και χαριτωμένα σαν παινχίδια, όμως τελικά, συχνά πυκνά καταλήγουν σε μια κατσαρόλα με κρεμμυδάκια στιφάδο, if you know what I mean..;) 

Sunday, November 10, 2013

Αναμονή, παρατήρηση και συμπεράσματα περί ισορροπιών...

Κυριακή πρωί, Νοέμβρης, Αθήνα... Η λιακάδα επιμένει, ο χειμώνας προς το παρόν κράτησε δυο μέρες μόνο με βροχή και λίγη δροσιά... Χτες το μεσημέρι στην Παλιά Αγορά καθίσαμε για ώρες έξω, πίνοντας spicy cocktails με vodka, τρώγοντας pizza και πικάντικο κους κους και μιλώντας με τις φιλενάδες μου για τα πάντα, από γκόμενους μέχρι ψυχανάλυση και γονείς... Και ήταν απίστευτη η αίσθηση, κόσμος χαλαρός να λιάζεται στην καρδιά του χειμώνα, σε μια πόλη που η κρίση την γονατίζει αλλά δεν την ρίχνει κάτω και που ο καιρός μοιάζει κι αυτός να κοντράρει την Τρόϊκα και τα μέτρα, μια που αν πάει έτσι το σύστημα, πετρέλαιο θέρμανσης βλέπω να χρειαζόμαστε κάπου προς το 2015...




Το βράδυ, μετά από ένα nap που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες - ναι, ξέρω, αυτό δεν είναι nap, είναι έπεσα για ύπνο ξερή- βαρέθηκα να βγω και προτίμησα instead να αυτοσχεδιάσω στην κουζίνα μου. Το ριζότο με gorgonzola και λουκάνικο που έφτιαξα ήταν εξαιρετικό - άρεσε ακόμα και στον Πάνο που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολος είναι- και ταίριαξε σούπερ με το Κτήμα Αλφα με το οποίο το συνοδέψαμε και με τις ξένες σειρές που χαζέψαμε στο DVD. White Collar και Elementary.


Ακολουθώ μια μάλλον δαιδαλώδη διαδικασία για να απολαμβάνουμε τις αγαπημένες μας σειρές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις κατεβάζω από το internet, τους προσθέτω υπότιτλους - γιατί πολλές φορές δεν καταλαβαίνω τις προφορές- τις καίω σε DVD και τις βλέπουμε στην τηλεόραση. Και ναι, φυσικά ξέρω πως θα μπορούσαμε να τις βλέπουμε στο PC, αλλά trust me, η οθόνη 40κάτι ιντσών βολεύει καλύτερα από εκείνη των 22... Όπως και να ΄χει πάντως, οι ξένες σειρές είναι πια η μόνη τηλεόραση που βλέπουμε, μαζί με τις ειδήσεις μια φορά στο τόσο, όταν θέλουμε να ψυχοπλακωθούμε λίγο, και με το Dancing with the stars τις Κυριακές, κυρίως για την πλάκα και για τον χαβαλέ στο Twitter.. 


Γενικά, σε άλλα νέα, μετράω μέρες... Για διάφορα πράγματα που περιμένω να συμβούν και για ανθρώπους που περιμένω να έρθουν.. Από αύριο λέει ο Γιώργος Πανόπουλος ξεκινάει μια εποχή μεγάλων - και θετικών- αλλαγών για μας τους Αιγόκερους που έχουμε δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια και η αλήθεια είναι πως τα σημάδια έχουν αρχίσει να φαίνονται, εδώ και μερικές μέρες.. Μακάρι, γιατί πέρα από τις ταλαιπωρίες, και τις αναβολές, και τις αλλαγές σχεδίων ξανά και ξανά, έχω αρχίσει πια να βαριέμαι θανάσιμα την στασιμότητα.. Το να περνάει ο καιρός χωρίς να γίνονται πράγματα, που λέει και η Βάνα Μπάρμπα..
Σαν άνθρωπο που αντιπαθεί - και τρέμει- την ρουτίνα, και που χρειάζεται απεγνωσμένα ενδιαφέρον στην ζωή του και αλλαγές, αυτός ο χρόνος που κοντεύει να περάσει πια, σε αυτό το επίπεδο, με τσάκισε κυριολεκτικά.. Νοιώθω σαν να ζω την μέρα της μαλακισμένης Μαρμότας ξανά και ξανά, σαν να έχω παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στον χώρο και τον χρόνο και περιμένω απεγνωσμένα να δημιουργηθεί ένα άνοιγμα για να πεταχτώ έξω σαν βολίδα, κι ας πέσω και στο κενό... 


Βέβαια, αυτή η ατέρμονη αναμονή έχει και τα καλά της, να τα λέμε κι αυτά... Μου έδωσε άφθονο χρόνο να παρατηρήσω με την ησυχία μου τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μου και να βγάλω τα συμπεράσματα μου.. Και με βάση τις παρατηρήσεις μου, να σχεδιάσω τα επόμενα βήματα μου... Για να είμαι καλά και για να μην με κρατάνε πίσω τροχοπέδες, ψυχολογικές κυρίως, όταν θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να πάω μπροστά τρέχοντας.. Παρατηρώντας τους άλλους από μια απόσταση, και μετρώντας τα λόγια σε σχέση με τις πράξεις τους, αντιλαμβάνεσαι κάποια στιγμή πως από προθέσεις και κουβέντες μπορείς να χορτάσεις.. Όταν έρχεται όμως η ώρα όλα, ή κάτι από όλα, να συμβεί, τότε η συνταγή χαλάει... Δεν πειράζει προφανώς, όποιος εξαρτά την χαρά και την ευτυχία του από τους άλλους, και μάλιστα από τέτοιους άλλους είναι από χέρι καμμένος, όμως καλό είναι να κρατάμε mental notes και όταν έρθει και η δική μας σειρά, τουλάχιστον να μην βγούμε από τον δρόμο μας για κάποιον που δεν βγήκε ποτέ από τον δικό του για μας.. 
Η ισορροπία είναι μεγάλο πράγμα στην ζωή, αυτό πρέπει να θυμόμαστε.. Και μπορεί να πρέπει να γίνουμε λίγο μπακάληδες κάποια στιγμή για την κρατήσουμε, αλλά να σας πω κάτι? Όλες οι σχέσεις στην ζωή ένα πάρε δώσε είναι.. Και αν το αποδεχτούμε αυτό, αν καταφέρουμε να βγούμε από την παραμυθένια αυταπάτη της αυτοθυσίας, και της ανιδιοτέλειας, και άλλων τέτοιων εμπριμέ, θα καταλάβουμε πως οι αληθινές αγάπες της ζωής μας έχουν αυτό ακριβώς το ανεκτίμητο προσόν.. Δεν σε βγάζουν από τον δρόμο σου, και δεν σε αφήνουν να γίνεις μπακάλης γιατί όλα συμβαίνουν από μόνα τους ακριβώς όπως πρέπει να συμβούν...
Κι έτσι, πίσω στην Αθήνα του Νοέμβρη, τα πρωινά ξυπνάω με χαμόγελο, κυρίως εσωτερικό... Under the circumstances, που είναι πάρα πολύ δύσκολες, μου αρέσει η ζωή μου.. Πολύ.. Σε υλικό επίπεδο έχει υπάρξει πολύ καλύτερη προφανώς αλλά αυτό θα ξαναγίνει, το ξέρω πια με σιγουριά.. Σε συναισθηματικό επίπεδο όμως δεν ξέρω αν έχω υπάρξει καλύτερα, ever.. Μπορεί να έχω διασκεδάσει περισσότερο, να έχω γελάσει πιο ανέμελα, να έχω ερωτευτεί πιο παθιασμένα, όμως να έχω αγαπηθεί όσο νοιώθω πως αγαπιέμαι τώρα, από όλους εκείνους τους ανθρώπους της ζωής μου που μετράνε πραγματικά, το παιδί μου, τον σύντροφο μου, τους απολύτως κολλητούς μου φίλους και την μαμά μου, δεν νομίζω... Ίσως γιατί μέσα από τις απώλειες, που ήταν τελικά μεγάλες και δύσκολες και που υπήρξαν για όλους μας, δέσαμε ακόμα πιο πολύ... Ίσως γιατί όσο περνάει ο καιρός, κι όσο περισσότερο αντέχουμε τον χρόνο και τα σημάδια του, τόσο πιο πολύ ριζώνει μέσα μας η σιγουριά πως για μερικούς ανθρώπους - ελάχιστους αλλά ποιος χρειάζεται πιο πολλούς?- το για πάντα είναι κάτι εφικτό.. Και με όπλο αυτή την γνώση, ο δρόμος για το παρακάτω γίνεται βόλτα... 
Καλημέρα και φιλιά... 

Saturday, November 2, 2013

Νοέμβρης...

Νοέμβριος.. Περνάει ο καιρός.. Σάββατο πρωί και το σπίτι μυρίζει Φανουρόπιτα. Δεν έχω χάσει κάτι - εκτός από την υπομονή μου ίσως- αλλά περιμένω νέα και εξελίξεις σημαντικές και μια φίλη μου είπε να τάξω μια πίτα στον Άγιο just in case. Και την έταξα..


Εξω λιακάδα.. Παρόλα αυτά η θερμοκρασία έχει πέσει ελαφρά και χτες το βράδυ αποφάσισα να συμπεριφερθώ σαν να είναι χειμώνας κανονικά. Φόρεσα λοιπόν μάλλινη ζακέτα χοντρή και φουλάρι, με κοντομάνικο από μέσα μεν αλλά ελπίζω ο καιρός να το πάρει το μήνυμα σιγά σιγά.. Θέλω να στολίσω δέντρο εκεί κατά τις 20 και δεν παίζει να το κάνω φορώντας καλοκαιρινα, έλεος δηλαδή, πόσο LA πια?

Τι άλλα? Εχω προγραμματίσει ένα ταξίδι Λονδίνο σε καμιά δεκαπενταριά μέρες αλλά μέχρι τελευταία στιγμή δεν θα ξέρω αν θα τα καταφέρω να το κάνω. Με τις εξελίξεις να τρέχουν είναι όλα παιζόμενα και η δουλειά προηγείται, παρόλο που μου έχει λείψει πολύ η αγαπημένη πόλη. Αν και, μου έχει λείψει για να πάω να μείνω μόνιμα, όχι να κάνω τον τουρίστα... Οπότε θα δείξει..


Σε μερικές μέρες έχει γενέθλια το παιδί μου.. Κλείνει τα 22, πότε πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια Θεέ μου, και πως γίνεται εκείνος να μεγαλώνει και εγώ να μένω Ευούλα? Ενα θαύμα πραγματικό.. :P Θα γράψω τα γνωστά μελένια και μελό σεντόνια όταν θα έρθει η μεγάλη μέρα φαντάζομαι, ή και όχι, όμως η ουσία παραμένει.. Ο Ιάσονας είναι η σωστότερη απόφαση που έχω πάρει στην ζωή μου ποτέ... Το νόημα της ύπαρξης μου, το κέντρο του σύμπαντος κόσμου, το masterpiece μου, η πυξίδα και η ισορροπία μου, η πηγή του ροζ μου, ο λόγος για τον οποίο όλα μπορώ και να τα αντέξω και να τα νικήσω..


Κατά τα άλλα, παραμένω σε εποχή ανακατατάξεων.. Ξεσκαρταρίσματος μάλλον.. Κάπου διάβασα πως "όσο βρίσκω τον εαυτό μου τόσο χάνω ανθρώπους" και μου φάνηκε απολύτως ακριβές... Όσο βουτάς προς τα μέσα τόσο συνειδητοποιείς την ματαιότητα κάποιων επιλογών σου, και όσο πιο πολύ μαθαίνεις να κρατάς την ανάσα σου στον βυθό, τόσο πιο εύκολο σου είναι να κολυμπάς με εκείνους τους ελάχιστους που σου είναι απαραίτητοι για να ευτυχείς, όταν βγαίνεις στην επιφάνεια..Η μόνη διαφορά από το παρελθόν είναι πως έμαθα πια όλα αυτά να τα κάνω σιωπηλά.. Χωρίς δηλώσεις, χωρίς φασαρία, χωρίς εξηγήσεις που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν νόημα... Όταν φύγει η καρδιά σου από κάπου, και σβύσει το φως από την ματιά σου όταν κοιτάς κάποιον, τα λόγια είναι απολύτως περιττά.. 

Και τελικά, αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον και που έχει την μεγαλύτερη σημασία, είναι πως μέσα σ΄όλα αυτά που συμβαίνουν, και στην ζωή μου και γύρω από αυτή, παραμένω καλά.. Είμαι ήρεμη, είμαι αισιόδοξη, είμαι δυνατή... Και ξέρω με την μεγαλύτερη σιγουριά του κόσμου - ακόμα κι αν δεν έχω τρόπο ούτε να το εξηγήσω, ούτε να το τεκμηριώσω προς το παρόν- πως το τούνελ τελειώνει, βλέπω το φως πολύ κοντά πια, σχεδόν το αγγίζω... Και εμείς έχουμε αντέξει χωρίς τεράστιες απώλειες, έχουμε καταφέρει να κρατηθούμε ομάδα δυνατή όπως πάντα, και έχουμε διανύσει βήμα βήμα μια απόσταση που τώρα, έτσι όπως κοιτάζω προς τα πίσω συνειδητοποιώ πως όχι μόνο είναι τεράστια αλλά πως ήταν και δύσκολη... Με πολλή ανηφόρα, και πολλές στροφές, και πολλή καθυστέρηση, αλλά κοίτα να δεις που - με την βοήθεια των ανθρώπων εκείνων που θέλησαν να περπατήσουν μαζί μας, και του Θεού, του σύμπαντος, πέστε το όπως θέλετε δεν αλλάζει κάτι, όχι τουλάχιστον στην δική μου πίστη σ΄αυτή την ανώτερη δύναμη που μας έχει στο νου της και μας κρατάει κάτω από τον ίσκιο της-  τα καταφέραμε... Χωρίς να χάσουμε το γέλιο και την χαρά μας, χωρίς να συμβιβαστούμε τρελά, και χωρίς να αφήσουμε τον φόβο ή την απογοήτευση να μας κρατήσουν πίσω ούτε για ένα λεπτό.. 

Και μεταφορικά μιλώντας, δεν πειράζει που αντί να πάμε οδικώς πήγαμε με τα πόδια, τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά... Όμως η μαγκιά, η αληθινή μαγκιά εννοώ, είναι όταν χάσεις το αυτοκίνητο με το οποίο είχες συνηθίσει να κυκλοφορείς, αντί να κάτσεις να κλαίς για τα χαμένα μεγαλεία και τις ανέσεις που είχες κάποτε, να μάθεις να περπατάς ξανά απολαμβάνοντας κομμάτια της διαδρομής που παλιά, τα έχανες λόγω κεκτημένης ταχύτητας.. Γιατί στην τελική, αυτοκίνητα καλά να είμαστε θα ξαναπάρουμε και μάλιστα καλύτερα... Η ικανοποίηση όμως πως θα έχουμε καταφέρει να βρεθούμε κάπου πολύ καλύτερα από εκεί από όπου είμασταν, και μάλιστα σε εποχές δύσκολες και συνθήκες απολύτως αντίξοες, νομίζω πως όπως λέει και η διαφήμιση, είναι αξία ανεκτίμητη..

Υ.Γ. Εχτές έπεσαν νεκρά άλλα δυο παιδιά. 22 και 27 χρονών.. Δεν με ενδιαφέρει που ανήκαν πολιτικά, ειλικρινά χέστηκα. Κάθε παιδί σ΄ αυτόν τον κόσμο πρέπει να έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει, να ζήσει και να καταλάβει τα λάθη του... Και εγώ ονειρεύομαι για το δικό μου παιδί μια πατρίδα ασφαλή που θα του δίνει προοπτικές να κάνει πράγματα στην ζωή του.. Και σήμερα το πρωί, είναι σαφέστερο από ποτέ δυστυχώς, πως πρέπει να την αναζητήσω αλλού.... 

Υ.Γ. Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε εκείνους τους φίλους που μπαίνουν τώρα στην περιπέτεια της ανεργίας.. Μην μασάτε και μην αφεθείτε να σας πάρει από κάτω... Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αισιοδξία, δύναμη, και να σκεφτόσαστε έξω από το κουτί.. Και όλα θα πάνε περίφημα... Θα δείτε...