Sunday, April 17, 2011

Τέλος διαδρομής....

Αυτό το bloggάκι δυστυχώς μας τελείωσε.. Ή και αν δεν μας τελείωσε εντελώς μας τελειώνει ωρα με την ώρα... Κάθομαι και γράφω ξαπλωμένη σε ένα ξένο κρεβάτι, σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο και το αισθάνομαι όλο αυτό σαν κάτι σχέσεις που φτάνεις να τις τραβάς από τα μαλλιά κάποια στιγμή και εκείνες δεν ισιώνουν με τίποτα... Και αυτό το υπέροχο τριήμερο που πέρασα εδώ, με γέλιο απίστευτο, με στιγμές που θα τις θυμάμαι χρόνια και θα γεμίζει η ψυχή μου, και με ανθρώπους που αγαπάω πολύ, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως έχω πάρα πολλά πράγματα στο μυαλό μου που θέλω πια να τα μοιράζομαι και να τα ζω σε χρόνους πραγματικούς...Να τα λέω, να τα ακουμπάω, να τα εκμυστηρεύομαι  και να τα ακούω αληθινά...
Και έτσι, σας φιλώ και ανανεώνω το διαδικτυακό μας ραντεβού κάθε Τετάρτη στο FnL Guide.. Στο Food, Leisure and the City θα παραμείνει το κομμάτι της πραγματικότητας μου στο οποίο  μπορώ και θέλω να ανοίγω την πόρτα σε περισσότερους ανθρώπους από όσους χωράει η αληθινή μου καθημερινότητα.. Τα υπόλποιπα νομίζω πως ήρθε πια η ώρα να τα κρατάω για τον εαυτό μου και για εκείνους τους οποίους αφορούν...Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την παρέα, και την υπέροχη διαδρομή...

Monday, April 11, 2011

Εικόνες και όνειρα....

Κατακόκκινες φράουλες πάνω σε κρέμα...



Φυσαλίδες σαμπάνιας μέσα σε ποτήρι flute...



Λινά δροσερά σεντόνια...



Το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα σε μια αγκαλιά...



Το άρωμα σου στην λακουβίτσα του λαιμού...



Το γαλάζιο νερό που με τυλίγει...



Αντηλιακό πάνω σε μαυρισμένο δέρμα....



Σκιερά καπέλα....




Μυστικά κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά...




Παγάκια που κουδουνίζουν στο ποτήρι μου...




Μουσική που με κάνει να θέλω να χορέψω μέχρι το πρωί...




Αλήθειες και ψέμματα...




Ο καπνός του τσιγάρου μέσα στο μισοσκόταδο...




Όλες οι γραμμές της ζωής μου...




Φιλιά με αλάτι και ζάχαρη...




Σκληρά παιχνίδια...



Η άκρη του ουράνιου τόξου... 



Μια παραλία όλα τα καλοκαίρια...






Τα παραμύθια που τελειώνουν όπως θέλω εγώ....






Saturday, April 9, 2011

Τα κομμάτια του παζλ...(Updated)

 

Θέλω να γράψω κάτι καινούριο.. Που ταυτόχρονα είναι παλιό και χιλιοειπωμένο.. Για τις λιακάδες που τις είχα επιθυμήσει και ήρθαν.. Για τις σαγιονάρες που φόρεσα σήμερα πρώτη μέρα και το υπέροχο mani -pedi στην Τέτα.. Σε χρώμα σκούρο γκρί που δεν είναι και τόσο ανοιξιάτικο αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στα καινούρια βερνίκια με τα καπάκια κορσέδες - δεν ξέρω καν τι εταιρία είναι- και την απίστευτη παλέτα.... 

Με έχει πιάσει η άνοιξη, είναι οριστικό... Στο σπίτι είμαι τουρίστρια, δεν μαγειρεύω, δεν πάω καν σούπερ μάρκετ όσο συχνά θα έπρεπε, είμαι συνέχεια στους δρόμους, και ευτυχώς που τα αγόρια μου έχουν συνηθίσει και με καταλαβαίνουν.. Και κάνουν - μάλλον- υπομονή... Αδυνατώ να μαζέψω το μυαλό μου, τι να πω, και δεν με βοηθάνε καθόλου και οι συνθήκες, καθόλου όμως.. Και όσο και αν προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη και προσγειωμένη, η εποχή με κάνει αδύναμη και επιρρεπή σε μεγαλεπήβολα σχέδια, σε ασκήσεις -όχι μόνο- επί χάρτου και σε ονειροπολήσεις κάθε είδους.. Με την διαφορά ίσως πως εγώ συνήθως τα όνειρα μου καταλήγω να τα κυνηγάω και να παλεύω να τα κάνω να συμβούν...

Και φυσικά, επειδή όλα είναι ρευστά και αλλάζουν από ώρα σε ώρα, και επειδή το μυαλό μου δουλεύει όπως πάντα στους δικούς του αλλόκοτους ρυθμούς, έχω σχεδιάσει επιμελώς την ζωή μου από τον Σεπτέμβρη και μετά αλλά δεν έχω ιδέα τι θα κάνουμε το Πάσχα... :-)
Άλλωστε, το σύμπαν  αρέσκεται να με βάζει να οργανώνω διάφορα και τελευταία στιγμή να μου τα αλλάζει.. Στην αρχή χαλιόμουν και τρελαινόμουν.. Στην συνέχεια όμως υπερίσχυσε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και αποφάσισα να το πάρω αλλιώς.. Και να αφήνομαι στις εξελίξεις.. Ανακουφιστική άσκηση, αλήθεια σας λέω, ειδικά για ένα άτομο σαν εμένα που έχω τεράστια ανάγκη να έχω στην ζωή μου τον έλεγχο των πάντων, και ναι, όλα έχουν λόγο που γίνονται στην ζωή να το θυμάστε... Έτσι το να μπορείς να προσαρμόζεσαι σ΄αυτά που έρχονται, και στις αλλαγές ακόμα και της τελευταίας στιγμής χωρίς να χάνεις την χαρά, είναι ακροβατικό τεράστιο αλλά και δύναμη μαζί.. Και μπορεί να χρειάστηκα να κουτουλήσω με φόρα σε πολλούς τοίχους και μετά να κάνω ένα μάθημα με τον Γιάννη για να καταλάβω ακριβώς πως γίνεται -  πως μπορώ να κρατάω το focus μου σταθερό εκεί που θέλω πραγματικά, αγνοώντας τα περιφεριακά που με αποπροσανατολίζουν-  αλλά τώρα είμαι απολύτως on top of my game... Και η αίσθηση είναι συγκλονιστική... 

Και μέσα σε όλα έχω και ένα καρδιοχτύπι σχεδόν εφηβικό για αυτά που θα έρθουν, και φταίει η άνοιξη γι΄αυτό και οι λιακάδες.. Και τα σχέδια, και τα γέλια με τις φίλες μου, και οι κώδικες που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που είναι το κέντρο της ζωής και του σύμπαντος μου, και η βεβαιότητα πως τα δύσκολα πέρασαν - ξανά-  και είμαστε πάντα εδώ... Στην σκηνή, ζωντανοί, σαν ροκ συγκρότημα που λέει και η Άλκιστις...  

Και έτσι, για πρώτη φορά μετά από καιρό νοιώθω πάλι καλά.. Κανονικά καλά, χωρίς δυσάρεστες σκέψεις να θολώνουν το χρώμα και το φως μου, χωρίς άγχος για το τι θα συμβει μετά και με την σιγουριά πως ελάχιστα πράγματα μπορούν να χαλάσουν πια την πολύτιμη ηρεμία μου... Το ξέρω, το έχω τσεκάρει, και έχω περάσει τα πιο δύσκολα τεστ.. Αν μου έλειψε κάτι τον χειμώνα που πέρασε, και το μισό καλοκαίρι πριν από αυτόν, είναι η αίσθηση της χαράς που με γέμιζε το πρωί όταν ξυπνούσα, και το χαμόγελο που αντίκρυζα στον καθρέφτη μου.. Και η ανεμελιά, και το φως που τα έκανε όλα να μοιάζουν πιο εύκολα.. Πιο απλά... Κάποια στιγμή στην διαδρομή ξέχασα να αγαπάω τον εαυτό μου.. Να τον προσέχω.. Και να τον εμπιστεύομαι... Και αν συνειδητοποίησα κάτι λοιπόν, είναι πως τελικά ότι και αν κάνω, και όσο πολύ και αν προσπαθήσω, και όσο και αν κλάψω, πικραθώ ή παλέψω, στο τέλος της μέρας θα συμβεί αυτό που είναι να συμβεί.. Και μαζί με εκείνους που ήταν και είναι πάντα εδώ, θα μείνουν και εκείνοι που θέλουν.. Παλιότερα έλεγα αντέχουν αλλά είχα άδικο.. Το να μένεις δεν θέλει αντοχές θέλει μόνο αγάπη.. Μένουμε για τον εαυτό μας και όχι για τους άλλους και έτσι κανείς δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν.. Και κανείς  δεν είναι κανενός.. Και ότι είναι δικό μας μπορεί να φύγει και ίσως να ξαναγυρίσει κάποτε, ακόμα και όταν θα έχουμε πάψει να το περιμένουμε από καιρό.. Αυτό ειδικά το ξέρω με πιο μεγάλη σιγουριά από ποτέ.. Και με τον πιο παράξενο, σχεδόν μεταφυσικό τρόπο.. Όπως και το ότι το σύμπαν έχει το πιο απίστευτο timing και το πιο παράξενο χιούμορ.. 

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, βαθιά, πολύ βαθιά μέσα μου έχω και μια αγωνία.. Όχι αγωνία μάλλον, αδημονία.. Αυτή είναι η σωστή λέξη... Σαν να παλεύω εδώ και καιρό να φτιάξω ένα παζλ και ξαφνικά, τα κομμάτια αρχίζουν να μπαίνουν στην θέση τους με έναν τρόπο απίθανο, σχεδόν από μόνα τους και  εγώ περιμένω να δω την εικόνα τελειωμένη.. Και να καταλάβω τα γιατί και τα πως που με βασάνισαν πολύ.. Και που καιρό τώρα αναρωτιόμουν τον σκοπό που ήρθαν να επιτελέσουν στην ζωή μου.. "Το σύμπαν μοιάζει να έχει αποφασίσει να σου βάλει τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση.. Με τον πιο απτό τρόπο. Συγκριτικά.." μου είπε μερικές μέρες πριν η Μαρία που μου εξηγεί τα πάντα σαν γάργαρο νερό.. Και είχε δίκιο, το ξέρω, το βλέπω... Τα κομμάτια του παζλ πετάνε στον αέρα γύρω μου και προσγειώνονται στην σωστή τους θέση και ανακαλύπτω άναυδη πως τίποτα δεν είναι όπως το είχα φανταστεί.. Με την καλύτερη και την χειρότερη έννοια μαζί...

Και έτσι, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι... Και ξέρω τι θέλω, και πως μπορώ να το έχω.. Αλλά και ότι ακόμα και αν δεν μπορώ να το έχω, θα είναι όλα το ίδιο όμορφα και το ίδιο γελαστά, και το ίδιο φωτεινά γιατί έτσι νοιώθω εγώ μέσα μου.. Νοιώθω δυνατή και γεναιόδωρη.. Και ειμαι πάλι ερωτευμένη.. Πολύ... Με την άνοιξη.... :-) 
Και απίστευτα ελεύθερη.. Ξανά... 

Υ.Γ. Η λέξη κλειδί απουσιάζει από το κείμενο αλλά όχι και από την πραγματικότητα μου.. Και είναι μία.. "Accelerator"... Επιταχυντής... Είναι αυτό το υλικό που δίνει την ώθηση στις εξελίξεις και που κάνει την σπίθα πυρκαγιά... Μπορεί να είναι και ο αστάθμητος παράγων.. Αυτό που υπήρχε, και έπαψε να υπάρχει, για να ξυπνήσεις μια μέρα και να ανακαλύψεις πως τελικά ήταν πάντα εκεί.. Και πως τώρα μένει να αποφασίσεις τι θέλεις πραγματικά.. Και γιατί.. Και πως... 

UPDATE: Χαίρομαι που σας βρίσκω όλους σε mood ανοιξιάτικο και που σας αρέσουν αυτά τα ποστ... Τα ελαφρώς - ή βαρέως- ψυχαναλυτικά και αισιόδοξα.. Γιατί μου αρέσουν πολύ και μένα.. Δεν μπορώ να κρατήσω όμως τα credits για τον εαυτό μου γιατί ότι γράφω εδώ, όλες οι εξηγήσεις και όλο το process, είναι του Γιάννη και της Ειρήνης.. Εγώ απλά ακολουθώ οδηγίες.. Και στα δύσκολα επιστρέφω και ζητάω διευκρινήσεις και άντε πάλι απ΄την αρχή... Τέλος, νομίζω πως βρήκα και το τραγουδάκι που ταιριάζει στο κομμάτι μου γάντι... Αγαπημένη Άλκηστις και "Να σε δω να γελάς..."

Υ.Γ.2  Και σας ευχαριστώ και για τα mails, ελάτε όμως, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κάνετε λογαριασμό Google..

Wednesday, April 6, 2011

Αρχή και τέλος εποχής.... (Updated)


 
Και να που το FnL μπήκε επισήμως στην φάση Beta.. Που σημαίνει πως το κομμάτι των μελών είναι active -αν και με μικρά προβλήματα οπότε αν προσπαθήσετε να γραφτείτε και δεν τα καταφέρετε, please try again κάποια στιγμή αργότερα- και με διάφορα ακόμα πράγματα που θα προστίθενται κάθε μέρα... Όπως το ζω από κοντά μου φαίνεται απίστευτα ενδιαφέρον.. Και δύσκολο βέβαια, ποτέ δεν φανταζόμουν πως χρειαζόταν τόση δουλειά και τόσες δοκιμές για να ανέβει το κάθε τι, όμως νομίζω πως το αποτέλεσμα μας δικαιώνει όλους οπότε χαλάλι η ταλαιπωρία. 

Αυτό που είναι μάλιστα ακόμα πιο exciting είναι το ότι τελικά όπως και τα blogs αλλά σε ένα πολύ πιο εξειδικευμένο και προηγμένο τεχνολογικά περιβάλλον, θα δημιουργηθεί και εκεί μια παρέα ανθρώπων που θα μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα και κοινούς κώδικες, και με τα διάφορα events που οργανώνονται και που θα είναι πολύ ξεσηκωτικά θα γνωριστούμε και από κοντά με ακόμα περισσότερους διαδικυτακούς φίλους... Και μακάρι - όπως λέει και ο μεγάλος Νιόνιος για όλες τις παρέες- να γράψουμε και εμείς την δική μας ιστορία.. :-) 

Κατά τα άλλα, ο μήνας μπήκε με απώλειες, την Κυριακή που μας πέρασε έκλεισε ένα πολυαγαπημένο μαγαζί που για μένα τουλάχιστον ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με μια "ένδοξη" εποχή της ζωής μου - το Rock & Roll-  και σήμερα έμαθα πως στις 16 κλείνει οριστικά και το χειμωνιάτικο Sea Satin.. Στο οποίο έχουμε περάσει κάποια από τα ωραιότερα βράδια των τελευταίων χρόνων... Βέβαια, καλά να είμαστε και εμείς και οι φίλοι μας και μαγαζιά ανοίγουν ξανά όσο υπάρχουν οι άνθρωποι να τα στήνουν και να τους δίνουν ζωή και ενέργεια.. Όμως κατά μια έννοια, μιλάμε για το τέλος μιας εποχής... Στο FnL υπάρχει ένα αποχαιρετιστήριο κομμάτι για το Rock και αν το διαβάσετε να δείτε οπωσδήποτε και το βίντεο.. Είναι τα τελευταία λεπτά του πάρτι που διοργάνωσαν ο Αντρέας και ο Γιώργος για να πουν το αντίο όπως άξιζε στο μαγαζί τους.. Και είναι συγκινητικό να δείτε τον κόσμο που ήρθε ακόμα και από το εξωτερικό για να συμμετάσχει και να τιμήσει και τα παιδιά και τις νύχτες που πέρασαν εκεί  24 ολόκληρα χρόνια... 

Η άνοιξη είναι εδώ και δεν είναι, μια γελάει και μια κλαίει και ο ανάδρομος δεν βοηθάει καθόλου τα πράγματα, όμως την παλεύουμε έτσι δεν είναι? Και έρχεται Πάσχα, και κάνουμε σχέδια, και ξεσηκωνόμαστε, και έτσι και εγώ μπορεί να μην έχω κέφι για καθημερινό blogging αλλά σας υπόσχομαι πως τουλάχιστον θα σας κρατώ ενήμερους για τις εξελίξεις.. Φιλιά πολλά...

Υ.Γ. Στην φωτογραφία τα "καινούρια ρουχαλάκια" της στήλης μου... Τα διάλεξα μόνη μου και νομίζω πως με αντιπροσωπεύουν απολύτως... :-)

UPDATE: Παρόλο που δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, ούτε καν η δεύτερη, θα ακολουθήσω την συμβουλή του Π. και από εδώ και στο εξής θα αποκλείσω τους ανώνυμους σχολιαστές.. Πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να βάλω κάποιους από εσάς στον κόπο να δημιουργήσουν έναν λογαρισμό Google ή open ID, αλλά είναι κάτι πολύ απλό - χρειάζεται μόνο ένα nick name και ένα e- mail το οποίο όμως δεν φαίνεται πουθενά αν δεν θέλετε-  και ελπίζω πως δεν θα σας χαλάσει πολύ να το κάνετε.. Είναι ο μόνος τρόπος τελικά όμως να ξεμπερδέψω μια και καλή με όλα αυτά τα πικρόχολα, μίζερα ανθρωπάκια που επιμένουν να διαβάζουν φανατικά, και παρόλα αυτά, να προσπαθούν να μου χαλάσουν το κέφι κάθε τόσο με τα σχόλια τους.. Ειδικά για ανθρώπους (και μαγαζιά) που αγαπώ πολύ.. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν στο σύμπαν μου όσο και αν προσπαθούν, ας εξαφανιστούν και από το blog μου μια για πάντα... 

Monday, April 4, 2011

Status update...

Τελικά η μεγαλύτερη δυσκολία στο blog- όπως και στο Facebook- είναι πως ξεκινάς να γράφεις αυτό που σκέφτεσαι και στην πορεία συνειδητοποιείς πως στην πραγματικότητα αυτό που κάνεις είναι να αυτο- ψυχαναλύεσαι παρουσία κοινού... Πράγμα που συχνά είναι πολύ άβολο...

Saturday, April 2, 2011

Ένα βροχερό Σάββατο πρωί...

Σάββατο πρωί και η άνοιξη την έχει κάνει για αλλού.. Μάλλον για Θεσσαλονίκη από ότι μου είπε η Στέλλα που την πήρα τηλέφωνο για να της ευχηθώ για τα γενέθλια της.. Βέβαια, άμα είναι να είναι η κολλητή μου ηλιόλουστο birthday girl χαλάλι της βροχής και της μαυρίλας που μας έχει ρημάξει από χτες... Απλά εγώ δεν σκοπεύω να ξεμυτήσω σήμερα, με αυτόν τον καιρό, ούτε μέχρι το περίπτερο.. Ήπια ωραία τον πρωινό μου καφέ με bars δημητριακών και περιοδικά σεμνά και ταπεινά - μια που χτες το βράδυ στο σπίτι του Άγγελου και της άλλης Στέλλας φάγαμε among others και ένα βουνό από ψωμάκια μπουκιές γεμιστά με ελιά- και τώρα, αφού έκανα λίγο την καλή νοικοκυρά  (έστρωσα τα κρεββάτια και έβαλα και ένα πλυντήριο δηλαδή μην φανταστείτε τίποτα θαύματα)  και αφού ασχολήθηκα και με την πόλη μου στο CityVille (η Φάρμα μας τελείωσε προσωρινά, βαρέθηκα την αγροτική ζωή), λέω να κάνω λίγο research στο internet...



 (Πρωινός καφές και ο Droopy φυσικά δεν μπορεί να μην πάρει το μεζεδάκι που του αναλογεί.. Ας είναι και bar δημητριακών...)



Έχω πάρει μεγάλες αποφάσεις για τους επόμενους μήνες, τώρα που το site είναι έτοιμο και μπαίνει σε μια σειρά άρα και ο Μάνος θα έχει τα δικά του και θα τρέχει όλη μέρα, είναι καιρός να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου... Το τι θα κάνω θα σας το πω εν καιρώ, ξέρω ακριβώς τι θέλω αλλά πρέπει να βρω τον τρόπο να το υλοποιήσω, όμως ήδη είμαι ενθουσιασμένη με την προοπτική όσο δεν παίρνει άλλο.. :-) 


Πίσω στα πιο καθημερινά, εχτές έγραψα επιτέλους το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου μου!! Και επειδή σε όσους το είπα με ρώτησαν αν είναι το πρωταπριλιάτικο αστείο μου - ευχαριστώ πολύ βρε!- το ξαναλέω και σήμερα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και αμφιβολίες... Θέλει λίγο χτένισμα και μερικές διορθώσεις βέβαια αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα.. Και μένει φυσικά να δούμε αν την γνώμη μου θα την συμμεριστείτε και εσείς...:-)

Και έτσι, με μια καλημέρα βροχερή έξω αλλά μέσα χαμογελαστή και ηλιόλουστη, και ένα γλυκό φιλί, σας εύχομαι να περάσετε ένα χαλαρό, ευχάριστο και γελαστό σαββατοκύριακο.. Με ότι πρόγραμμα έχετε κέφι και με τους ανθρώπους που αγαπάτε γύρω σας.. Εγώ για το βράδυ έχω πολύ φιλόδοξα σχέδια.. Ταινία και σουβλάκια, σπίτι φυσικά...:-)))

Υ.Γ. Το βιντεάκι μου το έστειλαν κάποια στιγμή χτες το βράδυ και το βρήκα εξαιρετικό.. Και το ανεβάζω να το δείτε και εσείς γιατί παρόλο που δεν χρωστάω κανένα εμείς πουθενά και σε κανέναν, αγαπώ Onirama... :-)




Friday, April 1, 2011

The dream....



Ονειρεύομαι πως είμαι σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο.... Παρούσα και απούσα μαζί.. Πως για όσο χρειαστεί, θαμπώνω και ενσωματώνομαι.. Με το τραπέζι, με τις καρέκλες, με το ντεκόρ.. Πως περνάνε τα βλέμματα από πάνω μου και δεν σταματάνε, με διαπερνούν σαν να είμαι διάφανη... Πως γνωρίζεις κάποιον αλλά σου είναι τόσο αδιάφορος που μπορεί να τον ξανασυναντήσεις κάποτε και να μην τον θυμάσαι καν? Αυτό... 

Ονειρεύομαι πως για όσο χρειαστεί γίνομαι ένα τίποτα, ένα καθόλου.. Δεν κρύβω κανένα ενδιαφέρον απολύτως, κανένα μυστήριο, κανένα μυστικό και κανέναν κίνδυνο.. Μιλάω αλλά αυτά που λέω δεν ακούγονται.. Και αν ακούγονται ξεχνιούνται μέσα σε δευτερόλεπτα... Γελάω αλλά το γέλιο μου δεν έχει φως, είναι απλά ευγενική γκριμάτσα.. Δεν κολλάει πουθενά, δεν μένει.. Φοράω μαύρα και έχω καταφέρει την πλήρη απουσία χρώματος.. Ακόμα και τα μαλλιά μου έχουν χάσει την λάμψη τους για λίγο.. Μπορείς να με αγνοήσεις εύκολα και χρειάζεσαι προσπάθεια για να μου δώσεις σημασία.. Ακούω τους γύρω μου να συζητούν αλλά συμμετέχω ελάχιστα.. Όσο χρειάζεται για να μην φανώ αγενής αλλά και όσο πρέπει για να μην φανώ οτιδήποτε άλλο.. Ακούω αλλά δεν επικεντρώνομαι στις συζητήσεις.. Δεν με αφορά τι λέγεται γιατί όταν κάτι δεν σε αφορά δεν νοιώθεις την ανάγκη να εκφέρεις γνώμη... 

Ονειρεύομαι πως η ψυχή μου μαζεύεται, κουβαριάζεται σε μια γωνιά του μέσα μου, και έξω μένει για όσο χρειαστεί το κέλυφος μου.. Αυτό που θα μπορούσα να είμαι αν έλειπε  η ουσία που καθόρισε την διαδρομή  μου... Μια αδιάφορη κυρία γύρω στα πενήντα... Μια μαμά, μια σύζυγος.. Μια γυναίκα χωρίς στίγμα, χωρίς επιτεύγματα, χωρίς σαφή προσανατολισμό.. Που κρατάει τις ισορροπίες, που ξέρει την θέση της, και που δεν θα κάνει την υπέρβαση ποτέ.. Που ζει στην σκιά ενός επιτυχημένου άντρα, στην σκιά ενός παιδιού, στην σκιά μιας ζωής που κάποτε την ονειρευόταν αλλιώς.. Λίγο αφημένη, λίγο φοβισμένη, λίγο συμβιβασμένη, λίγο παράξενη, λίγο αλλού... Που κάποτε μπορεί να είχε υπάρξει και όμορφη...

Ονειρεύομαι πως για ένα βράδυ, για έναν λόγο, για ένα θέλω, γίνομαι αυτό που κανείς δεν υπολογίζει, κανείς δεν θυμάται και κανείς δεν φοβάται... Ένα κάτι μέσα στον σωρό... Και παρόλο που μοιάζει με εφιάλτη, αυτό είναι το καλύτερο όνειρο που βλέπω τελευταία.. Και απολαμβάνω, και προσέχω ευλαβικά κάθε του λεπτομέρεια και κάθε του δευτερόλεπτο..

Thursday, March 31, 2011

Φίλα με ακόμα...

Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι το αδύνατο
Να εφεύρεις το όνειρο, μια ζωή σε μια μέρα
Μια σκηνή πέρα από την σελήνη
Ένας όμορφος κόσμος, που απέχει ένα βήμα
Μην ανάβεις το φως, τράβα απλά την κουρτίνα
Πεταλούδες γυρνούν στην Αθήνα
Πάρκα στο κέντρο, καλοκαίρι μυρίζει
Μια μητέρα, μια ερωμένη, μία κόρη περιμένει
Αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ
Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο
Ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά
Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου
Τα κύματα όλα της μοίρας

Ένα κορίτσι χορεύει στον ουρανό, στο δωμάτιο
Το δρόμο, την δουλειά, το σχολείο
Μια ψυχή και άλλη μία, και μια συνομιλία
Μόνο μάτια, και λέξη καμία
Ένα τέλειο λάθος, μια καινούργια αρχή
Ένα δάκρυ που δεν μπορεί να κρυφτεί
Μια ανάσα βαθιά, για να μην τρελαθώ
Μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό
Και Θεός, και αμαρτία, για μια ευκαιρία
Για όσους δεν βρήκαν το χρόνο να ψάξουν
Είμαι μέσα σου η λύση, που θα τιμωρήσει
Σε όσους δεν έχουν φτερά να πετάξουν

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά
Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να γεράσω μαζί σου
Το φεγγάρι να έχουμε στρώμα

Και τυχαίο και γραφτό, το μεγάλο μωρό
Που παίζει με τόξο και βέλη
Που χτυπάει και φεύγει, όλα τα ανατρέπει
Μα ο χάρτης τον δρόμο σου δείχνει
Του κρυμμένου θησαυρού, το ταξίδι τελειώνει
Εκεί που είναι αδύνατον να ‘μαστε όλοι
Σε κοιτάζω στα μάτια, σαν καθρέφτες γυαλίζουν
Το πιο ωραίο εαυτό μας αντικατοπτρίζουν

Φίλα με ακόμα
Φίλα με ακόμα
Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά
Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα

Υ.Γ. Έχω κολλήσει με το τραγουδάκι αυτό απίστευτα... Που είναι διασκευή του Πάνου Μουζουράκη στο ιταλικό bacia mi ancora.. Είναι άνοιξη εντελώς λέμε... :-)

Υ.Γ. 2 Ανοιξη, άνοιξη, αλλά σήμερα ξύπνησα το πρωί και νόμιζα πως είμαι σε άλλο κράτος.. Τι μαυρίλα είναι αυτή έξω καλέ? Μέσα πάλι, το παλεύουμε... :-)Καλημέρα...

Wednesday, March 30, 2011

Τεμπελιές...

Πρωινός καφές στο σπίτι, δεύτερη μέρα στην σειρά.. Εχτές έγραφα την στήλη μου στο FnL Guide - η ύλη ανανεώνεται κάθε Τετάρτη, μην το ξεχνάτε να μπαίνετε να ενημερώνεστε, ναι? - και μετά ασχολήθηκα λίγο με τα του σπιτιού που το έχω εγκαταλείψει είναι η αλήθεια τελευταία.. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις με πιάσει έστω και ελαφρά η άνοιξη, και τώρα με έχει πιάσει βαριά, δεν έχω όρεξη ούτε για μαγειρικές, ούτε για νοικοκυροσύνες, ούτε για τίποτα... Ιδανικά θα ήθελα να είχα μαζέψει ήδη τα μπαγκάζια μου και να είχα εγκατασταθεί στον νησί... Ή να ήμουν στο αεροδρόμιο και να τσεκάριζα το εισητήριο μου για κάπου εκτός.. Τέλος πάντων, αυτά εχτές... Γιατί σήμερα απλά με έπιασε τεμπελιά... Τεμπελιά για καφέ έξω με φίλες πράγμα ανήκουστο!!!! Και τεμπελιά μέσα για το οτιδήποτε, που κάνει το θέμα ακόμα πιο περιέργο γιατί έχω διάφορα πράγματα να κάνω αλλά δεν θέλω να κάνω τίποτα... 


Θα βγω βέβαια αναγκαστικά γιατί έχω δυο ζητήματα που δεν σηκώνουν αναβολή.. Να αγοράσω ντοματίνια από τον Κυριάκο και περιοδικά από το περίπτερο... Ντοματίνια γιατί με έχει πιάσει μια τεράστια λαχτάρα για σαλάτα το βράδυ - με ντάκο, και τριμμένη φέτα, και ρίγανη, και κάπαρη- και περιοδικά γιατί κάπως θα πρέπει να περάσω την ώρα μου από το απόγευμα και μετά, μια που βαριέμαι και να ακολουθήσω τον Μάνο στο βραδινό του πρόγραμμα... Θα προτιμήσω instead να δω το πρώτο επεισόδιο του καινούριου reality του Μποτρίνι στον Alpha.. Νομίζω πως ξέρω και κάποιον από τους παίκτες και αυτό θα το κάνει πιο ενδιαφέρον.. I will let you know γιατί αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, το αγόρι αξίζει κάθε ψήφο και κάθε βοήθεια, πιστέψτε με... :-)
Κατά τα άλλα είμαι πολύ χαρούμενη για το site, οι πρώτες γνώμες ήταν ενθουσιώδεις και η στήριξη της αγοράς επίσης απ΄ότι δείχνουν όλα, και νομίζω πως από τις 6 του μηνός που θα ανοίξουν και όλα τα gadgets για τα μέλη, μαζί με τα σχόλια, τα blogs, και το Facebook, θα έχει και χαβαλέ κανονικό... Οπότε περιμένω και εγώ μαζί με όλους για να αρχίσω να ... παίζω...


(Να, αυτή την είχα εύκαιρη και την ανεβάζω.. Motorcycle boots, my very favorites και σίγουρα all time classic.. )


Τέλος, ευχαριστώ για τα μέηλς με τις υποδείξεις για θέματα προς ανάπτυξη, αυτό με τα αγαπημένα ρούχα και αξεσουάρ μου άρεσε και το έχω ήδη ξεκινήσει αλλά πρέπει να κατεβάσω διάφορα πράγματα από το πατάρι για να τα φωτογραφήσω οπότε θα μου πάρει λίγο χρόνο... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...

Monday, March 28, 2011

"Φτηνά παπούτσια"...

Έχω μια αδυναμία μεγάλη... Δηλαδή έχω πολλές αδυναμίες μεγάλες, αλλά για την μία μου ήρθε η όρεξη να σας γράψω σήμερα... Την ιδέα - μαζί με τον τίτλο του ποστ- μου την έδωσε ένας φίλος που αγαπώ πολύ και που τα γούστα μας διαφέρουν απολύτως, μιλάμε για πλανήτες σε διαφορετικούς γαλαξίες σε θέματα στυλ, αλλά έτσι είναι όλα στην ζωή.. Τα ετερώνυμα έλκονται το λέει και η φυσική, και έτσι μπορεί να γουρλώνει τα μάτια ο γλυκούλης κάθε φορά που με βλέπει ντυμένη "Μάταλα" που λέει και η μαμά - εκείνος που είναι πάντα φιγουρίνι και που μπορεί να σου πει με μια βιαστική ματιά αν η τσάντα σου είναι περσινό μοντέλο ή τι μάρκα είναι το πιο απίθανο σου αξεσουάρ - αλλά μ΄αγαπάει πολύ και αυτό φτάνει.. Και επειδή τον αγαπάω πολύ και εγώ δεν θα σας πω τι άλλο μπορεί να σου πει με μια βιαστική ματιά, κυρίως γιατί αποφεύγω να το σκέφτομαι και εγώ στα σοβαρά, έτσι ώστε να συνεχίσω να τον αντιμετωπίζω με θάρρος και άνεση, και χωρίς να έχω στο νου μου ότι με περνάει ακτινογραφία κανονική κάθε φορά που εγώ τον συναντάω πανευτυχής και αμέριμνη.. Και συνήθως άβαφη, ντυμένη σαν γυφτάκι και με τα απολύτως λάθος - για εκείνον-  παπούτσια.. :-)



 
Πράγμα που μας φέρνει πίσω στην αδυναμία που λέγαμε... Που είναι τα παπούτσια.. Λατρεύω τα παπούτσια.. Και μάλιστα τα ψηλοτάκουνα, και ας μην τα φοράω ποτέ, ή μάλλον ας τα φοράω σπάνια.. Ιδανικά θα ήθελα να είμαι μονίμως σκαρφαλωμένη πάνω σε δώδεκα πόντους και να συμπεριφέρομαι σαν να είμαι ξυπόλυτη - αυτή είναι η μαγκιά - αλλά εγώ δεν την έχω καθόλου... Αντιθέτως, όταν αποφασίζω να τα φορέσω περπατάω σαν τσολιάς.. Σαν τσολιάς που φοβάται πως θα μπουρδουκλωθεί και σπάσει το κεφάλι του για την ακρίβεια.. Μάλιστα οι απολύτως κολλητοί μου γελάνε ακόμα με την ιστορία των Χρυσών Σκούφων και των μαύρων μου Gaspar Yurkevich, μια βραδιά που κατέληξα να κάθομαι στα σκαλιά της Αίγλης μυξοκλαίγοντας ντυμένη με μακρύ φόρεμα, ξυπόλητη και απολύτως ταλαιπωρημένη... Αν υπάρχει απόδειξη για τα παιδικά τραύματα, η σχέση μου με τα ψηλοτάκουνα είναι ακριβώς αυτό.. Μια που ο πατέρας μου τα λάτρευε και σχεδόν με υποχρέωνε να τα φοράω όταν βγαίναμε μαζί.. Και τα φορούσα υπέροχα  για ένα διάστημα, αλήθεια σας λέω, και τα τακούνια και όλα τα υπόλποιπα - αφήστε που μέχρι και πασαρέλα έχω περπατήσει στα νιάτα μου αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία- και όμως, με έναν μαγικό τρόπο, όταν αποφάσισα να αφήσω πίσω μου αυτά που με ενοχλούσαν και με βάραιναν και να ζήσω όπως ήθελα εγώ ακριβώς, έχασα την ικανότητα μου να περπατάω πάνω σε πόντους.. Και με τον καιρό I invented my very own look που από τα είκοσι κάτι μου δεν με εγκατέλειψε ποτέ και που το υποστηρίζω ακόμα περίφημα..

Πίσω στα παπούτσια, τα δωδεκάποντα τα αγαπώ και τα αγοράζω.. Και μια που δεν τα πολυφοράω, τα κρατάω φυλαγμένα στα κουτιά τους και τα χαζεύω, αλλά η αληθινή μου αδυναμία δεν είναι αυτά... Είναι τα Starάκια μου.. Αν υπάρχει ένα παπούτσι που με αντιπροσωπεύει απολύτως, και που το φοράω και μπορώ να το περπατήσω παντού - παντού όμως- είναι αυτό.. Και το έχω κάνει, μια που φορώντας ένα από τα πολλά λατρεμένα μου ζεγάρια, έχω πάει στα πιο απίθανα μέρη.. Και ελπίζω σύντομα να πάω και στο Claridges - μέσα, όχι απ' έξω- έτσι για να σπάσει ο μύθος του αυστηρού του dressing code... :-)



Η ιστορία μου με τα Starάκια μετράει πολλά, πολλά χρόνια... Το πρώτο μου ζευγάρι το αγόρασα στο Λονδίνο όταν ήμουν πιτσιρίκα και το φορούσα μέχρι που έλιωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά.. Στην συνέχεια άρχισα να τα μαζεύω με πάθος.. Έχω αγοράσει Starάκια στα πιο παράξενα μέρη ever, ανάμεσα τους το Μπαλί και το Κυπαρίσσι... Σήμερα η συλλογή μου μετράει αρκετά ζευγάρια ..Τα σπανιότερα είναι  γούνινα λεοπάρ και τα πιο αγαπημένα μου  - και αυτά που φοράω συχνότερα- είναι τα ασημένια που μου έφερε πριν μερικά χρόνια ο Πέτρος από την Νέα Υόρκη, όχι μόνο γιατί πηγαίνουν σχεδόν με τα πάντα αλλά και γιατί ξέρω πόσο ταλαιπωρήθηκε για να τα βρει..



Αυτό που μου αρέσει κυρίως στα Starάκια - πέρα από το ότι είναι άνετα φυσικά-  είναι που είναι λιγότερο παπούτσια και περισσότερο.. ιδέα... Και τρόπος ζωής,  και κώδικας, και στυλ, και άποψη... Και που εκείνοι που ξέρουν και τα φοράνε όπως πρέπει τα εκτιμούν φθαρμένα, και "βρώμικα" και ανατρεπτικά.. Και τα στολίζουν με παράξενα αξεσουάρ και με αφιερώσεις, και αλλάζουν ή μπερδεύουν τα κορδόνια τους, και τα φυλάνε ως κόρη οφθαλμού παρόλο που μοιάζουν σαν να τα πετάνε όπου βρουν.. Καμία σχέση.. 



Άλλωστε δεν νομίζω πως υπάρχει άλλο "αθλητικό" παπούτσι που να έχει τέτοια γκάμα σχεδίων, υλικών και χρωμάτων, να έχει γίνει έμπνευση για τόσους καλλιτέχνες, και να μπορεί να φορεθεί και να δώσει τόνο με τόσο διαφορετικά ρούχα... Εγώ τα λατρεύω με τις βελουτέ φόρμες μου, τα τζην μου, ή τα στρατιωτικά παντελόνια με τις τσέπες που φοράω τα καλοκαίρια στο νησί, αλλά τα έχω φορέσει συχνά και με ρούχα πολύ πιο "βραδινά" για να τους δώσω μια πιο σκανταλιάρικη όψη.. Κάτι σαν κλείσιμο του ματιού.. Και ο Άρις που συμμερίζεται την αδυναμία μου και έχει κι αυτός την δική του συλλογή, λόγω καλλιτεχνκής ιδιοσυγκρασίας επεμβαίνει ακόμα πιο παρεμβατικά στα αγαπημένα του ζευγάρια, αλλά και στα δικά μου... 



Και τελικά, αν θα ήθελα να περπατήσω την άνοιξη, θα το έκανα φορώντας All Stars.. Ροζ, extremely used, και πάντα αγαπημένα... Γιατί όλα στην ζωή είναι κυρίως ιδέα... Και θέλουν τρόπο και όχι κόπο που λέει και η διαφήμιση.. Και αν μαζί είναι και κλείσιμο ματιού, ακόμα καλύτερα, δεν νομίζετε?


Υ.Γ. Το τραγούδι είναι αναμενόμενο νομίζω.. Αλλά δεν παύει να ταιριάζει κουτί... Φιλιά πολλά ανοιξιάτικα...


Sunday, March 27, 2011

Άνοιξη είναι...

Άνοιξη είναι που ξυπνάω το πρωί και όλα μου μοιάζουν ευκολότερα... Που τα μάτια μου - τα παλιά και τα καινούρια - μου χαμογελάνε μέσα από τον καθρέφτη μέσα στην σκανταλιά.. Που ψάχνω να βρω άλλα γυαλιά ηλίου και που βγάζω τα Starάκια μου από τα κουτιά τους... Και τις ζακέτες με τα χαρούμενα χρώματα από την ντουλάπα.. Και που μου με παίρνει τηλέφωνο ο Ζ. από το νησάκι και με ξεσηκώνει και η Έλζα ανεβάζει φωτογραφίες απο την παραλία μας άδεια με μερικές ξαπλώστρες μόνο...


Άνοιξη είναι τα μεσημέρια που συναντάμε φίλους, και γελάμε δυνατά, και αράζουμε στον ήλιο και τον ρουφάμε σαν διψασμένα σφουγγάρια.. Που νοσταλγώ το καλοκαίρι περισσότερο από ποτέ και ξέρω πως φτάνει ο καιρός που θα βουτήξω το κεφάλι μου στο κρυστάλλινο νερό στο Σωστάκι... Που τα βράδια που επιστρέφουμε στο σπίτι έχει αυτή την γλυκιά δροσιά και ο αέρας μυρίζει λουλούδια.. Και που το ηλοβασίλεμα είναι τόσο όμορφο που σταματάω το αυτοκίνητο και το φωτογραφίζω μέσα από το ανοιχτό τζάμι... 



Άνοιξη είναι υπέροχες ντοματοσαλάτες με πατάτες τηγανητές..  Μεσημέρια με κολλητούς σε ταβέρνες δίπλα στο κύμμα... Και φωτογραφίες που περιμένουν μέσα σε συρτάρια να τις ξανακοιτάξω και να θυμηθώ, και σημειώματα που ανακαλύπτω ξεχασμένα μέσα σε κουτιά που νόμιζα πως ήταν άδεια..  Η Λιάνα να στρώνει τραπέζια χαλαρά και ο αντιπροεδρούλης να ψήνει τα ωραιότερα λουκάνικα στο BBQ μαζί με πίτες διαίτης... Ο Droopy που λιάζεται απολαυστικά κάτω από το παράθυρο της κουζίνας... Η Μαρία που παρατηρεί τις κάμπιες και ο Μάνος που καπνίζει το πούρο του με το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό.. Και εγώ που δεν  κρυώνω..



Άνοιξη είναι που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη για girl's στο Ivy.. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, και μιλάμε για Μαρίες και Λουκίες και γελάμε απίστευτα.. Που ετοιμάζουμε ταξίδια και εκδρομές.. Που έρχεται Πάσχα και θα φτιάξω μαγειρίτσα Λαγκαδινή για τους φίλους της καρδιάς μου... Που έχω διάθεση για βόλτες, που μου κόβεται η όρεξη, που ακούω τραγούδια και χαμογελάω σαν τον χάχα... Και που το μυαλό μου τρέχει με χίλια, μίλια μακριά... 


Άνοιξη είναι παγωμένος Freddocino, τσιγάρα Καρέλια χρυσή κασετίνα, απογεύματα με την αντηλιά να με χτυπάει και να μισοκλείνω τα μάτια, βιβλία που μένουν ώρες ανοιχτά  στην ίδια σελίδα γιατί το μυαλό αρνείται να συγκεντρωθεί, και κουβέντες ατελείωτες επί παντός επιστητού.. Τα πεντικιούρ με χρώματα πάντα σκούρα, και τα εσπευσμένα ραντεβού για κεριά και για μποτέ κάθε είδους... Και τα κοτονένια πουλοβεράκια στους ώμους , και τα μηνύματα στο κινητό που τα κρατάς γιατί τα διαβάζεις ξανά και ξανά και δεν τα χορταίνεις..


Άνοιξη είναι που ξαφνικά το φως αλλάζει.. Μαζί και η ώρα.. Που νυχτώνει γλυκά και που σε λίγο θα καπνίζουμε ελεύθερα σε αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια.. Που αγαπιόμαστε πολύ, που είμαστε ακόμα εδώ, και περάσαμε επιτυχώς έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα... Που ο απολογισμός τελικά βγαίνει σωστός και ας με δυσκόλεψαν οι πράξεις... Και που η Πολυάννα μέσα μου δεν σταμάταει να μου λέει γελώντας "είδες που στα 'λεγα εγώ? Στο τέλος νικάει πάντα η αγάπη..."

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι στιγμιότυπα από ένα υπέροχο τριήμερο που μόλις πέρασε.. Και το τραγουδάκι είναι από εκείνα που τα ακούω και ανοίγει η ψυχή μου, γιατί μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από στιγμές που έχουν περάσει αλλά δεν έχουν ξεχαστεί.. Ούτε και πρόκειται...

Thursday, March 24, 2011

Καλή Αρχή!!!!!


Δεν θα μπορούσα να μην το γράψω φυσικά!!! Παρόλο που ακόμα είναι σε φάση δοκιμαστική μέχρι τις 6 Απριλίου που θα ανέβει με όλες του τις λειτουργίες και τα applications σε πλήρη ανάπτυξη, από σήμερα το site του αγαπημένου μου είναι γεγονός.. Και είμαι πολύ χαρούμενη και πολύ περήφανη, και επειδή έζησα από κοντά όλους αυτους τους μήνες προετοιμασίας που χρειάστηκαν, αλλά και την καριέρα του από την μέρα που την ξεκίνησε μέχρι σήμερα, δεν μπορώ παρά να είμαι και αληθινά συγκινημένη.. 

Βέβαια το Food and Leisure Guide (FnL) είναι μια προσπάθεια ομαδική και το κοινό όνειρο μια παρέας ταλαντούχων ανθρώπων που αποφάσισαν όντας ο καθένας στον χώρο του κορυφαίο όνομα να ενώσουν τις δυνάμεις τους για κάτι εντελώς μοναδικό.. Ένα site αφιερωμένο στην γαστρονομία, το κρασί, το πούρο, το ταξίδι και την ευζωία γενικότερα, με επώνυμες απόψεις, με τόλμη και ανοιχτούς ορίζοντες, πολυφωνία, και το κυρίοτερο με αυστηρές και αντικειμενικές κριτικές  μια που το site έχει μια μοναδική ιδιαιτερότητα.. Δεν δέχεται διαφήμιση από τα προϊόντα που κρίνει.. Που πάει να πει πως εστιατόρια, κρασιά και πούρα δεν μπορούν να διαφημιστούν με κανέναν τρόπο, άμεσο ή έμμεσο σ΄αυτό.. 

Πέρα από όλα αυτά λοιπόν, τα άρθρα, τις μόνιμες στήλες, τους οδηγούς και την γενικότερη ύλη που θα ανανεώνεται κάθε Τετάρτη και θα έχει να κάνει με το έξω από το σπίτι αλλά και το μέσα σε αυτό, το site θα έχει άμεση σύνδεση με το Facebook , το Myspace, το Twitter και τα υπόλοιπα sites κοινωνικής δικτύωσης, θα έχει applications για όλα τα smart phones, θα έχει ιδιαίτερα active κομμάτι για τα μέλη που θα μπορούν να σχολιάσουν τα πάντα, να ανεβάσουν τις δικές τους απόψεις, να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς, events και ταξίδια, να διαμορφώσουν τις προσωπικές τους σελίδες, να μοιραστούν τα άρθρα που τους ενδιαφέρουν ή να ανεβάσουν δικά τους, και άλλα τέτοια πολύ cool έτσι ώστε, σιγά σιγά να δημιουργηθούν ομάδες ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα... 

Τέλος, το Food and Leisure Guide είναι στημένο πάνω σε μια πλατφόρμα  με απίστευτες δυνατότητες που υποστηρίζει μέχρι και web TV, οπότε όπως μπορείτε να φανταστείτε, sky is the limit.. Και σας διαβεβαιώ πως παρόλο που δεν μπορώ και δεν πρέπει να πω περισσότερα, με τον καιρό η ομάδα θα σας εντυπωσιάσει γιατί έχει απίστευτες ιδέες και την φιλοδοξία - αλλά και το κέφι- να κάνει κάτι εντελώς καινούριο στον χώρο..

Ο Γιώργος Φλούδας, η Κατερίνα Κατώπη, ο Γιάννης Ντρενογιάννης, η Βάλυ Βαϊμάκη, η Μικαέλα Θεοφίλου, ο Θύμιος Βούλγαρης, ο Ηλίας Μαρινάκης, η Λίλα Καραποστόλη, η Δάφνη Μοντεσάντου, ο Πάνος Δεληγιάννης και εγώ, σας καλοσωρίζουμε λοιπόν σε αυτή μας την καινούρια προσπάθεια και ελπίζουμε να σας έχουμε δίπλα μας σε όλη την διαδρομή που προβλέπεται συναρπαστική και υπέροχη.. Μαζί μας, φίλοι αγαπημένοι που ζουν στο εξωτερικό  και ξέρουν να τρώνε καλά χωρίς να είναι "ειδικοί" όπως η δικιά μας Δέσποινα Παυλή, ο Peter Stat και άλλοι που έπονται θα μας κρατάνε ενήμερους για τις διεθνείς γαστρονομικές εξελίξεις και θα μοιράζονται τις εμπειρίες τους στα εστιατόρια του κόσμου, δημόσια πρόσωπα από διάφορους χώρους θα μας παρουσιάζουν την "ημέρα τους στο πιάτο",   πολλοί επώνυμοι του χώρου της γαστρονομίας που θα κάνουν guest εμφανίσεις, και φυσικά... σιγά μην λείπουν τα blogs.. Που ακόμα δεν έχουν ανέβει αλλά θα είναι παρόντα και θα δίνουν και αυτά τον δικό τους τόνο στο project.. Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε... :-)

Wish us luck λοιπόν και μοιραστείτε την χαρά μας.. Σήμερα είναι πραγματικά μια υπέροχη μέρα... 

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον Βίκτωρα, τον Παύλο και την Smiling Hippo που έκαναν το όνειρο διαδικτυακή πραγματικότητα... Είστε οι ήρωες μου!!!!




Wednesday, March 23, 2011

Όλες οι Μπλανς του κόσμου, είμαι εγώ...

Βράδυ Τρίτης στα Εξάρχεια... Φτάσαμε στο θέατρο νωρίς και η παράσταση έχει ακόμα τρία τέταρτα για να αρχίσει.. Ο Θάνος μας υποδέχεται χαμογελαστός και μας στέλνει κατ' ευθείαν στο μπαρ του υπογείου για να τον αφήσουμε να κάνει την δουλειά του... Βότκες, τσιγάρα και η κουβέντα γυρίζει κάπως παράξενα στα πολύ προσωπικά.. Μιλάω χαμογελώντας - έτσι λέγονται πάντα οι πιο σκληρές αλήθειες, κρυμένες πίσω από χαμόγελα που τις ξορκίζουν- και συνειδητοποιώ σχεδόν απορημένη πως ξεχνάω ολοένα και συχνότερα πια, ποια και τι είμαι στ' αλήθεια.. Απαριθμώ τις στιγμές της ζωής μου που με σημάδεψαν με φωνή σχεδόν άχρωμη, σαν να κάνω λογαριασμό, αλλά μέσα από τις λέξεις - και το μέτρημα-  η πραγματικότητα ξεπροβάλει αδιάψευστη.. Δεν θα μεταφέρω την σούμα, το blog το διαβάζει πολύς κόσμος στον οποίο δεν μπορώ και δεν θέλω να εμπιστευθώ τις ουλές και τα σημάδια μου, πάντως τελικά "been there, done that". Almost everything. Ότι μπορούσε να με τελείωσει - κυριολεκτικά και μεταφορικά-  το έζησα και το ξεπέρασα. Μπορεί να ακούγεται σαν καυχησιά αλλά δεν είναι καθόλου, και οι δικοί μου άνθρωποι νομίζω πως διαβάζοντας αυτές τις σειρές θα κουνήσουν το κεφάλι καταφατικά.. Σήμερα, το μόνο πράγμα που μπορεί να με τρομάξει πια είναι η υγεία και η ευτυχία του παιδιού μου.. Και των ανθρώπων που αγαπάω.. Και η δική μου, αμέσως μετά..
Σκληρή και εγωιστική διαπίστωση ίσως, αλλά πίσω από το ροζ, και το φως,  και την χαρά του τώρα κρύβεται ένα παρελθόν ταραχώδες - το λιγότερο- που δεν το κρύβω φυσικά, μην φανταστείτε κάτι τέτοιο, ούτε το ξεχνάω... Απλά έχω μάθει να ζω μαζί του και με τον καιρό, να το θεωρώ λιγότερο σύνθετο από ότι είναι στην πραγματικότητα .. 
Μεγάλη ιστορία ο καιρός.. Καμουφλάρει τα σημάδια, επουλώνει τις πληγές, στρογγυλεύει τις γωνίες, καταπραύνει τον θυμό, ηρεμεί τις ψυχές και θαμπώνει το σκοτάδι.. Το σπάει με φως.. Και αν αφεθείς, καμιά φορά σχεδόν πιστεύεις και εσύ την καινούρια σου εικόνα και την απολαμβάνεις με τον ενθουσιασμό των άλλων.. Και συχνά δοκιμάζεις τις καινούριες σου - μειωμένες πια - αντοχές με τους πιο παράξενους τρόπους..

Χτες το βράδυ, είπα στον Στέλιο την μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μου μασουλώντας αλμυρά μπισκότα σε σχήμα ψαριού, καθισμένη σε ένα stool, σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια.. Η δύναμη μου είναι οι αδυναμίες μου.. Τι να μου κάνει κάποιος που δεν έχω προλάβει ήδη να το κάνω εγώ στον εαυτό μου? Και με αυτή την γνώση, και αυτή την πραγματικότητα να μην αλλάζει επί της ουσίας όσο και αν αλλάζω εγώ, αν η βάση που δημιούργησα με κόπο όλα αυτά τα χρόνια - το παιδί μου, ο άντρας μου, η μάνα μου, και οι δέκα άνθρωποι που αγγιζουν την ψυχή μου-  είναι γερή, όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα διαχειριστώ.. Να τα αρχίσω, να τα τελειώσω, να τα γλεντήσω και να τα αντέξω... Και δεν με νοιάζει καθόλου η γνώμη άλλου κανενός.. Εξ' ου και το επώνυμο blog, και ο χαρακτήρας μου που ενοχλεί πολλούς, και ο τρόπος με τον οποίο έχω επιλέξει να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου...  


Λίγο αργότερα, παρακολουθώντας την εξαιρετική παράσταση το μυαλό μου έτρεχε αλλού.. "Όλες οι Μπλανς του κόσμου" τραγουδούσε στην σκηνή η Νάντια Κοντογιώργη και αυτή την εποχή λοιπόν, λατρεύω να είμαι Μπλανς.. Ξανθιά, ευάλωτη, πρόθυμη, τσαλακωμένη, έτοιμη να παραδοθεί... Και είναι ένας ρόλος τόσο υπέροχος και ταυτόχρονα τόσο κόντρα, που απολαμβάνω κάθε του στιγμή και αυτός ο ενθουσιασμός με κάνει να τον παίζω μαγικά, το ξέρω, το νοιώθω, το βλέπω.. Άλλωστε οι υπερβάσεις ήταν πάντα εκείνες που όριζαν την κατεύθυνση της ζωής μου.. Από την πρώτη που έκανα στα δεκαοκτώ μου κλείνοντας οριστικά πίσω μου μια πόρτα τεράστια, μέχρι σήμερα, που είμαι μαμά, και σύντροφος, και  φίλη, και έχω αυτό το ροζ blog και ψήνω cupcakes στην φωτεινή κουζίνα μου, όλη μου η πορεία ήταν και είναι ένας χορός με το αναπάντεχο  και το ανατρεπτικό κόντρα σε κάθε είδους προγνωστικό.. Και μου αρέσει πολύ έτσι.. Δεν θα άλλαζα ούτε ένα λεπτό, αυτή είναι η αλήθεια.. Γιατί κάθε βήμα που έκανα, δύσκολο, εύκολο, σε ίσωμα, σε ανηφόρα ή σε κατηφόρα, με έφερε εδώ που είμαι, όπως είμαι... Και αυτό που είμαι - βρίστε με όσο θέλετε οι ανώνυμοι -  είναι αυτό που θέλησα ακριβώς... 




Υ.Γ. Η παράσταση "Αν αργήσω κοιμήσου" παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, (σκηνή: 104 συν 1), Θεμιστοκλέους 104, Αθήνα, τηλ. 2103826185.  Να πάτε να την δείτε, πραγματικά αξίζει τον κόπο.. Και μετά, σας προτίνω να ακολουθήσετε το ίδιο πρόγραμμα με μας..  Στο Salero , Βαλτετσίου 51, Εξάρχεια, έχει καλό φαγητό, ωραίες φατσούλες γύρω γύρω, και τραπέζια σε έναν όμορφο κλειστό κήπο στον οποίο επιτρέπεται το κάπνισμα..  Στο μεταξύ, χαρείτε το τραγούδι του φινάλε... 

Υ.Γ. 2 Όσο και αν αποφασίζω συχνά πυκνά να κρατάω την θεματολογία του blog σε πιο απλά και γενικά θέματα, αυτό που μου αρέσει στην πραγματικότητα είναι να γράφω ότι θέλω, όπως το νοιώθω, όταν το νοιώθω.. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας αυτό το "άνοιγμα"  -το έχω ξαναγράψει-  και ταυτόχρονα μια μαγική ευκαιρία μέσα από τα σχόλια να βλέπω την εικόνα μου, τους προβληματισμούς μου, τα όνειρα μου και τις σκέψεις μου διυλισμένες μέσα από τις προσλαμβάνουσες, τις γνώμες και τις αντιλήψεις άλλων ανθρώπων.. Πράγμα που το βρίσκω απολύτως γοητευτικό ακόμα και όταν αυτά που διαβάζω δεν με κολακεύουν καθόλου..

Tuesday, March 22, 2011

Και S και M και B....

Παρίσι 1984… Είμαι 20 χρονών, έχω κάνει πολλά και νομίζω πως τα έχω κάνει όλα.. Μια νύχτα σε ένα από τα πρώτα ίσως fetish clubs της Ευρώπης θα με κάνει να αλλάξω γνώμη με συνοπτικές διαδικασίες.. Το όνομα δεν το θυμάμαι καν.. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν γύρω μου όμως μου έχουν μείνει πραγματικά αξέχαστες.. Ίσως γιατί τότε ακόμα το θέαμα ήταν «πραγματικό» και όχι σκηνοθετημένο, ήταν περισσότερο μια εμπειρία παρά ένα – έστω και ακραίο- βαριετέ.. 



Στην μεγάλη αίθουσα με τα τραπέζια και τα σεπαρέ, το κοινό παρακολουθούσε με αυξανόμενο ενδιαφέρον.. Δεν ήταν όλοι ντυμένοι με leather και latex, ούτε άλλα τέτοια θεματικά και extreme.. Κατά περιόδους όμως, όταν το θέαμα στην σκηνή αλλά και γύρω μας έφτανε στα όρια, η σιωπή μπορούσε να κοπεί με το μαχαίρι παρόλη την μουσική… Και λίγο πιο εκεί, για τους πολύ τολμηρούς ή για τους πολύ έμπειρους, υπήρχαν δωμάτια όπου γινόταν πραγματικός χαμός…


 
Αν το bondage είναι όντως μια μορφή τέχνης, ο σαδομαζοχισμός είναι ένα role playing game που έχει όσο ενδιαφέρον μπορείς να αντέξεις, είτε παρακολουθείς είτε συμμετέχεις.. Και η ιδέα του πόνου στο σεξ είναι όσο αρχαίο είναι και το ίδιο το σπορ.. Από τον άντρα εκείνο της παλαιολιθικής εποχής που έσερνε την γυναίκα από τα μαλλιά για να την πάει στην σπηλιά μέχρι τα σημερινά safe words που στοιχειοθετούν τα όρια, ο πόνος είναι αφροδισιακός.. Και το σκληρό σεξ είναι ένα από τα πράγματα που εκτιμούν συνήθως οι γυναίκες, ακόμα και αν χρειάζεται καμιά φορά να απελευθερωθούν έστω και  τεχνηέντως από τα ταμπού που μιλάνε για έρωτα, και από όλες εκείνες τις ξενέρωτες Άρλεκιν ιστορίες που περιγράφουν άντρες με θεληματικό πηγούνι που σηκώνουν την πρωταγωνίστριά στα δυνατά τους μπράτσα, την ξαπλώνουν σε κρεβάτια με μεταξωτά σεντόνια και "μπαίνουν απαλά μέσα της".. Μπλιάξ!


Προσωπικά - μια που δικό μου είναι το ποστ- την έκφραση «κάνω έρωτα» την απεχθάνομαι.. Όσο γοητευτικό και αν είναι το συναίσθημα, και απαραίτητο για να σε φτάσει στο σημείο να θέλεις τον άλλον αρκετά ώστε να του παραδοθείς ψυχή τε και σώμα, τόσο ξενέρωτο μου φαίνεται το να το βάζουμε ανάμεσα στα σεντόνια μας που οφείλουν να είναι τσαλακωμένα.. Έτσι το σεξ πρέπει να έχει δύναμη.. Και παλμό.. Και πάθος.. Και τουλάχιστον «RNB μπατσάκια» που λένε και τα αγόρια από την Θεσσαλονίκη.. Και από εκεί και πέρα, όπως και σε όλα τα πράγματα στην ζωή άλλωστε, sky is the limit.. Και αυτά που μπορούν - και πρέπει- να συμβούν μεταξύ συναινούντων ενηλίκων δεν έχουν τελειωμό.. 




Πίσω στα fetish clubs, το Παρίσι του 84 το θυμήθκα με την ευκαιρία του Torture Garden που ήρθε στην Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα.. Βέβαια εδώ τα πράγματα είναι τελείως θέαμα, με fashion shows, dj s με piercings, tattoos και μαστίγια, φακίρηδες ντυμένους στα δερμάτινα και κορίτσια με κόκκινες γόβες που οδηγούν μηχανές,  και το wildest thing που μπορείς να δεις είναι άνθρωποι κρεμασμένοι στον αέρα από τις ρόγες τους.. Ας πούμε.. Και φυσικά, δεν υπάρχουν δωμάτια για το κοινό, όποιος γουστάρει αυτό που είδε μπορεί να πάει να το κάνει σπίτι του, αν και εγώ ξενερώνω με τη ιδέα και μόνο πως το κοινό του μαγαζιού θεωρεί υποχρέωση του να ντυθεί Master η Mistress – και μάλιστα με την αισθητική που ο καθένας κουβαλάει, λες και πάει στο καρναβάλι - για να παρακολουθήσει ένα show.. 



Ρωτώντας έμαθα πως στην Αθήνα υπάρχουν διάφορα swingers clubs τα οποία οργανώνουν και theme nights αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν που να έχει συμμετάσχει.. Αντίθετα ξέρω πως διοργανώνονται απίστευτα ιδιωτικά πάρτι με αυστηρότατο guest list και εκεί τα πράγματα είναι σίγουρα πιο ενδιαφέροντα για όσους αρέσκονται στο να εξερευνούν τα όρια τους.. Ή τα όρια των άλλων..



Και επειδή περνάω φάση σκανταλιάς και έχω κέφι για βόλτες και για εξερευνήσεις, νομίζω πως στο επόμενο ταξίδι που θα κάνω for girls only θα φροντίσω να πάμε να δούμε πως κουνιούνται οι βάρκες και στο εξωτερικό… Θα έχει πλάκα, θα γελάσουμε σίγουρα απίστευτα, και το να είσαι τουρίστας κάπου σου δίνει και την ελευθερία να μην έχεις την έννοια σε ποιον θα πέσεις επάνω την πιο άσχετη ή την πιο άβολη στιγμή, κυριολεκτικά και μεταφορικά..  



Όσο για τα άγρια παιχνίδια στο σεξ, για να επιστρέψω εκεί από όπου ξεκίνησα, η αλήθεια είναι πως -  υποθετικά και απολύτως εγκυκλοπαιδικά μιλώντας- έχει απίστευτο ενδιαφέρον το να αφεθείς στα χέρια και την φαντασία κάποιου άλλου, αρκεί να τον εμπιστεύεσαι αρκετά προφανώς και να παίζετε το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους κανόνες.. Όσο για τους ρόλους, φαντάζομαι πως ενώ θεωρητικά κάποιος είναι ο "θύτης" και κάποιος το "θύμα" στην πραγματικότητα, όταν μπαίνεις στον χορό είναι για να χορέψεις.. Και μάλλον ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν γίνεται να κάνεις μόνο φούρλες, θα έρθει η ώρα που θα ανακγαστείς να υποκλιθείς και εσύ... :-) Έτσι κι αλλιώς, αν η αδρεναλίνη είναι ένα από τα ισχυρότερα διεγερτικά, φανταστείτε τι σημαίνει να νοιώθεις, και να είσαι στο έλεος κάποιου.. Ή να έχεις την εξουσία να κάνεις ότι θέλεις σε κάποιον, έστω και στα πλαίσια ενός παιχνιδιού... Άλλωστε το να υποτάσεις και να υποτάσεσαι ήταν πάντα το νόημα όλης της ιστορίας αλλά και η δυο όψεις του ίδου νομίσματος.. Με τον ίδιο τρόπο που μια πίπα ας πούμε είναι το ίδιο διεγερτική και για εκείνον που την παίρνει αλλά και για εκείνον που την δίνει... Ο ένας γιατί απολαμβάνει και ο αλλος γιατί έχει την εξουσία ... στο στόμα του...  



Για όσους ενδιαφέρεστε πάντως και θέλετε να κάνετε την αρχή – γιατί κάποιοι και ενδιαφέρεστε και την έχετε κάνει σίγουρα- οι οδηγίες χρήσης είναι απλές… Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε τέτοια παιχνίδια, παίζουν ρόλους, δεν πάει να πει ότι είναι κιόλας αυτό που υποδύονται και δεν ξέρω με ποιον άλλο τρόπο να διευκρινίσω καλύτερα αυτό που θέλω να πω.. Επίσης το όχι σημαίνει όχι..  Πάντα..  Μην διακόπτετε εκείνους που παίζουν ήδη και μην χώνεστε χωρίς να ζητήσετε την άδεια.  Αν υπάρχουν μηχανήματα γύρω και δεν ξέρετε πως δουλεύει κάτι καλό είναι να ρωτάτε.. Και τέλος, συνεννοηθείτε για το περίφημο safe word και μην το ξεχάσετε γιατί… εσείς θα χάσετε…  Α! Και οι κύριοι να φοράτε πάντα προφυλακτικό, ναι? Σαν καλά, μεγάλα παιδάκια που είστε… 

Υ.Γ. Ε, καιρός ήταν να γράψω και κάτι λίγο διαφορετικό γιατί μόνο με συνταγές, λαμπερά και ανώδυνα και ροζ θα χαθεί το ενδιαφέρον εντελώς και μετά θα ψάχνω να βρω το κοινό μου... Φιλιά πολλά...