Στο Μόναχο λοιπόν...

Στο Μόναχο λοιπόν, βρέθηκα προσκεκλημένη της BMW για την παρουσίαση του καινούριου Sedan της σειράς 5 που θα βγει στην αγορά τον Μάρτιο του 2010. Έτσι, μαζί με 150 περίπου δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο πέρασα και εγώ την είσοδο του κτηρίου έρευνας και σχεδιασμού της εταιρίας την Τετάρτη το πρωί και έπαθα κυριολεκτικά την πλάκα μου... Εδώ να σας πω γιατί έχει αξία, πως το project ήταν να γίνει αυτή η παρουσιάση σε δημοσιογράφους life style περιοδικών και εφημερίδων και όχι στους κλασσικούς "αυτοκινητάδες" και έτσι, επειδή ήμασταν όλοι άσχετοι, το όλο concept ήταν πολύ πιο ελαφρύ από άποψη εξειδίκευσης πληροφοριών άρα, πολύ πιο ενδιαφέρον... Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ούτε για το αυτοκίνητο ούτε για την παρουσίαση γιατί αυτά θα τα γράψω στο ΕΥ ΖΗΝ, θα σας πω όμως ότι οι άνθρωποι δεν παίζονται από οργάνωση και από τρόπο δουλειάς και σκέψης και πως το συγκεκριμένο κτήριο, λουσμένο στο φυσικό φως και σούπερ ντιζαϊνάτο είναι ένα από τα ωραιότερα που έχω δει στην ζωή μου... Εγώ προσωπικά, τρέχοντας θα πήγαινα να δουλέψω σε ένα τέτοιο μέρος αν μου τύχαινε....
Επίσης, επειδή το κτήριο αυτό είναι κλειστό για το κοινό μια που στεγάζει τα top secrtet plans της BMW, αν θελήσεις να απομακρυνθείς από το group σου έστω και για να πας στην τουαλέτα σε συνοδεύουν διακριτικά ευγενέστατοι υπάλληλοι και αυτό δίνει στην όλη φάση μια πολύ James Bond αίσθηση.

(Αυτή είναι η μόνη φωτογραφία που τράβηξα στο συγκεκριμμένο κτήριο γιατί είχα ένα άγχος μήπως απαγορεύεται και αυτό, και οι μπάλες αυτές είναι δείγματα χρωμάτων και δερμάτων από όλα τα μοντέλα της BMW.)

Αυτά έγιναν το πρωί. Το απόγευμα της Τετάρτης, αφού επιστρέψαμε για λίγο στο ξενοδοχείο μας για να αλλάξουμε, πήγαμε στο μουσείο της BMW, άλλο ένα υπέροχο κτήριο, όπου έγινε το δεύτερο μέρος της παρουσιάσης που περιλάμβανε among others μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση περί ομορφιάς, μια επίδειξη μόδας του Aigner και very gourmet δείπνο...
Και εδώ τελείωσε το business κομμάτι του ταξιδιού μου που, μεταξύ μας, μακάρι να ήταν όλες οι δουλειές μου έτσι ... Σούπερ θα περνούσα...


(Φοβερά, διαστημικά αυτοκίνητα αγώνων..)


(Και η επίδειξη μόδας και μάλιστα, front row παρακαλώ....)


Και έτσι, μετά την παρουσιάση, το dinner de gala, και έναν ύπνο γλυκό λόγω κούρασης αλλά και λίγο ανήσυχο μια που το πάπλωμα μου έπεφτε κάπως στενό και είχα και μια δυσκολία να ρυθμίσω το air condition με αποτέλεσμα μια να σκάω και μια να τουρτουρίζω, το επόμενο πρωί, αποχαιρέτησα την υπόλοιπη ομάδα που αναχώρησε για Αθήνα και έμεινα μόνη μου, έτοιμη να εξερευνήσω την πόλη...
Και εκεί ξεκίνησαν τα δύσκολα... Διότι στο Μόναχο φίλοι και φίλες, όπως ίσως ξέρετε όσοι έχετε ήδη πάει, ο κόσμος δεν μιλάει αγγλικά... Καθόλου όμως... Επίσης, όλες οι πινακίδες, παντού, και όλοι οι χάρτες, είναι γραμμένοι μόνο στα γερμανικά... Που σημαίνει πως, αν δεν μιλάς την γλώσσα έστω και λίγο, την πάτησες... Εγώ δεν την μιλάω καθόλου... Ξεκινάω λοιπόν πουρνό πουρνό να πάω να δω το μουσείο μοντέρνας τέχνης που μου είπαν όλοι ότι είναι υπέροχο... Μπαίνω στο ταξί, λέω στον ταξιτζή ότι θέλω να πάω στο Museum of Modern Art και με εκείνος με κοιτάζει άναυδος... Και μετά αρχίζει να μου μιλάει ακατάπαυστα γερμανικά... Κατεβαίνω από το ταξί, του κάνω νόημα να περιμένει, πάω στην ρεσεψιόν - όπου ευτυχώς οι υπάλληλοι μιλούσαν αγγλικά, το τονίζω αυτό γιατί οι σερβτόροι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου δεν καλό- μιλούσαν- και τους εξηγώ το πρόβλημα... Μου γράφουν σε ένα χαρτί στα γερμανικά που θέλω να πάω και την διεύθυνση, το δίνω στον ταξιτζή, "ααααα πινακοτέκε" (ή κάτι σχετικό) μου λέει χαρούμενος και με πάει στον προορισμό μου... Όπου, εκεί που με αφήνει έχει τέσσερα μουσεία στην σειρά... Όλα με γερμανικές πινακίδες μόνο... Χαζεύω λίγο και μπαίνω σε ένα που λέει Neue απ' έξω, μπας και neue σημαίνει μοντέρνο... Σιγά μην ήταν... Περνάω απέναντι, μπαίνω σε ένα άλλο, είχε μέσα πορσελάνες... Σκηνές Αλμοδοβάρ κανονικά...Με τα πολλά τσεκάρω μια νεαρή κοπελίτσα στον δρόμο, την ρωτάω αν μιλάει αγγλικά, ευτυχώς μιλούσε (τελικά μόνο οι νέοι μιλάνε αγγλικά στο Μόναχο μου φαίνεται) και μου δείχνει το τελευταίο μουσείο στην σειρά. Πάω...
Στις πόρτες διάφορες επιγραφές που δεν μοιάζουν ούτε με door, ούτε με entrance, ούτε με τίποτα γνωστό... Και όλες κλειστές... Πάνω στην ώρα περνάει ένα γκρουπ με μαθητές του δημοτικού και τους δασκάλους του και τους ακολουθώ.. Και μπαίνω επιτέλους στο μουσείο.. Όπου βέβαια, τα πάντα είναι επίσης γραμμένα στα γερμανικά... Οι πινακίδες, οι χάρτες, ακόμα και οι περιγραφές των εκθεμάτων... To make a long story short, πληρώνω το εισητήριο μου, 10 ευρώ, και αρχίζω να περιπλανώμαι... Φυσικά όσοι μου το σύστησαν είχαν δίκιο, το μουσείο ήταν υπέροχο... Ειδικά το υπόγειο που είχε τα αντικείμενα design, από τους πρώτους υπολογιστές μέχρι αυτοκίνητα και ο πρώτος όροφος με τους πίνακες όπου είδα από Salvator Dali και Picasso μέχρι Warhol ήταν σούπερ.. Απλά θα ήθελα να μπορούσα να καταλάβω λίγα περισσότερα πράγματα για όσα έβλεπα... Anyway...

(Από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης όπου επίσης απέφυγα να φωτογραφίσω γιατί που ξέρω εγώ τι έλεγαν όλες αυτές οι επιγραφές? Και αν έλεγαν πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες?)

Ξεποδαριάζομαι στο Μουσείο πάνω κάτω πέρα δώθε , πίνω και ένα καφεδάκι για να ξαποστάσω και ξεκινώ χαρούμενη για την συνέχεια της βόλτας μου, και συγκεκριμένα για την περίφημη Marielnplaz.. Ακολουθόντας τις συμβουλές σας, το σχέδιο μου ήταν να ξεκινήσω από εκεί, να περιπλανηθώ στους πεζοδρόμους που οδηγούν στην Maximillianstrasse, να την χαζέψω και αυτή και μετά να πάω για φαγητό στο Augustiner's. Ρωτάω κλασσικά πια μια άλλη περαστική πιτσιρίκα πως θα πάω προς τα εκεί και μου εξηγεί πως το πιο απλό είναι να πάρω το τραμ. Και πως εισητήριο θα βγάλω στην στάση που ήταν στα πενήντα μέτρα μπροστά μου... Πάω πανευτυχής στην στάση , μου άρεσε η ιδέα του να κάνω βόλτα με τραμ έστω και στο Μόναχο μια που στην Αθήνα δεν έχω αξιωθεί ακόμα, και ανακαλύπτω έναν αυτόματο πωλητή εισητηρίων με έναν απίστευτα περίπλοκο χάρτη που περιλάμβανε όλες τις διαδρομές, του τραμ, του υπογείου και του λεωφορείου μαζί, με διαφορετικά χρώματα μεν αλλά ποιο να είναι το χρώμα του τραμ οέο? Προσπαθώ να βγάλω άκρη κανένα τέταρτο ματαίως, δοκιμάζω να ρωτήσω μια κυρία που περίμενε μαζί μου στην στάση αλλά χωρίς επιτυχία, περνάνε και δύο τραμ στο μεταξύ, βαριέμαι να προσπαθώ, λέω δεν μου @#$%^&*, βουτάω ένα ταξί και τσουπ! Να' μαι στην Marielnplaz... Που είναι πολύ γραφική και πολύβουη και γεμάτη μικρά κιόσκια με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, από λουλούδια, πρόχειρο φαγητό, σουβενίρ και χριστουγεννιάτικα είδη, κούκλα κανονική... Αλλά, που για να βρω που είναι το αριστερό της μέρος και που το δεξί με βάση τον -γερμανικό πάντα- χάρτη που μου είχαν δώσει από το ξενοδοχείο είδα και έπαθα...Τι τεράστια ταλαιπωρία με όλα αυτά τα στενάκια και τα δρομάκια με τα δύσκολα ονόματα....

(Η πλατεία φωτογραφημένη με το I-Phone μου, όπως και όλα τα υπόλοιπα άλλωστε μια που πήρα μαζί μου φωτογραφική μηχανή μεν αλλά χωρίς μπαταρίες και σιγά μην προσπαθούσα να βρω και μπαταρίες opn top of the others...)

Φυσικά τα κατάφερα τελικά, και τους δρόμους βρήκα και τα μαγαζιά που μου γράψατε όλα, και τέλος καλό όλα καλά γιατί μπορεί να είμαι ξανθιά, είμαι όμως και τρομερά επίμονη όταν μου μπει μια ιδέα, και σιγά μην έφτανα στην πηγή και δεν έπινα νερό... Επρεπε να με δείτε από μια μεριά όμως με το γούνινο καπέλο μου, τον χάρτη στο χέρι και τα γυαλιά πρεσβυωπίας... Ενα πραγματικό υπερθέαμα... :-) Πάντως, η βόλτα μου αποδείχτηκε υπέροχη και ιδού τα όσα έμαθα για το Μόναχο και τους Βαυαρούς κατά την διάρκεια της σύντομης ποαραμονής μου στην χώρα τους :

Τα σκυλιά του Μονάχου είναι από τα πιο grand στον κόσμο προφανώς... Βρήκα δυο μαγαζιά με είδη για σκύλους που τα ζήλεψα για μένα, όχι για τον Droopy... Το ένα το φωτογράφισα και το άλλο μπορείτε να το βρείτε στο www. kokovonknebel.com.


(Απίστευτο μαγαζί? Σκυλίσια ζωή σου λέει μετά...)

Οι βαυαροί είναι όντως ωραίοι γκόμενοι, ακόμα και όταν κυκλοφορούν με αυτά τα γελοία πέτσινα σώβρακα.. Οι βαυαρές πάλι, είναι σαν πολτρόνες...

Επίσης, τους αρέσει να τρώνε όλα αυτά τα παράξενα κρέατα που εγώ σιχαίνομαι... Ελάφια, περιστέρια, ταράνδους... Μα έλεος πια, είναι δυνατόν να θέλεις να φας τον Rudolf και μάλιστα ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα?

Στο Μόναχο έχουν παντού σούπερ καπουτσίνο. Δεν κατάφερα να ανακαλύψω το Cafe Literatura αλλά όπου και αν κάθισα, και απο καφέδες ήπια μπόλικους trust me, ήταν παντού σούπερ...

Μπορώ να ζήσω με pretzel... Που μπορώ να τα βρω στην Αθήνα ξέρουμε ή να αρχίσω να ψάχνω για συνταγές?

(Άψογη σουπίτσα gulash στο Augustiner's. Τα pretzels απουσιάζουν γιατί τα είχα ήδη εξαφανίσει όταν τράβηξα την φωτογραφία).

Οι μισοί κάτοικοι του Μονάχου κυκλοφορούν με ποδήλατα και οι υπόλοιποι μισοί με BMW και Porshe... Παράξενος και ταυτόχρονα ενδιαφέρων συνδυασμός.

Το να βρεις ξένα περιοδικά και εφημερίδες στο Μόναχο είναι αντίστοιχο του να κερδίσεις το λότο. Οι φήμες πως στους σταθμούς του μετρό υπάρχουν κιόσκια είναι ανυπόστατες.. Εγώ αφού γύρισα όλον το σταθμό της Karlplatz και δεν βρήκα ούτε μισό, απλά τα παράτησα...

Τέλος, το Μόναχο είναι μια πολύ όμορφη και αριστοκρατική αλλά ταυτόχρονα και πολύ μελαγχολική πόλη... Είμαι σίγουρη πως το ποσοστό αυτοκτονιών τους είναι ψηλό.... Και δεν φταίει το ότι ήμουν μόνη εκεί... Εγώ μια χαρά πέρασα... Για αυτούς αμφιβάλω... :-)


Υ.Γ. Το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι λοιπόν ήταν υπέροχο... Και θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον φίλο μου τον Νίκο που το έκανε πραγματικότητα και βέβαια, όλους εσάς που με γεμίσατε πληροφορίες και ιδέες... Όμως, η αλήθεια είναι πως θα αποφύγω να ξαναμπάω μόνη μου κάπου εκτός Ελλάδος for fun... Πέστε με ξανθιά, πέστε με κακομαθημένη, θα περνούσα όμως πολύ, πολύ καλύτερα αν είχα την ελεύθερη μου μέρα μαζί μου τον αγαπημένο μου ή μια φίλη μου... (Ακους φίλη?) Γιατί, όπως λέει και ο σοφός λαός, και στον παράδεισο αν πας μόνος δεν θα καλοπεράσεις.... Φιλιά!!!!

Μόναχο..

Κοιτάξτε τώρα πως τα φέρνει η ζωή... Χρόνια παραπονιόμουν στον αγαπημένο μου πως όλο εκείνον τον καλούν σε επαγγελματικά ταξίδια του ονείρου - εχτές το βράδυ ας πούμε επέστρεψε από ένα τέτοιο ταξίδι στην Φλωρεντία- και πως εμένα δεν με έχει καλέσει ποτέ κανένας πουθενά (πλην Μυκόνου εννοείται αλλά αυτό δεν πιάνεται)...
Και επειδή το σύμπαν ακούει και εκπληρώνει ευχές και επιθυμίες - και that is a fact- πριν από μερικές μέρες με κάλεσαν στο Μόναχο!!!! Δυο μέρες για μια παρουσιάση της BMW, με ξενάγηση στο μουσείο της που όλοι λένε πως είναι υπέροχο, με συζήτηση πάνω στο θέμα “Aesthetics in Fashion and Furniture” - αυτό μην με ρωτάτε, ούτε ξέρω τι είναι, ούτε ξέρω τι θα πω όταν έρθει η ώρα μου αλλά θα αυτοσχεδιάσω όταν χρειαστεί- με γεύμα και δείπνο και όλα τα κομφόρ τέλος πάντων...
Και μετά από όλα αυτά, θα έχω και μια μέρα free στην πόλη, μόνη μου μια που το υπόλοιπο γκρουπ θα επιστρέψει στην Αθήνα, αλλά εγώ η ξανθιά είπα μια που δεν έχω ξαναπάει ποτέ στο Μόναχο να δω λίγο και τα αξιοθέατα, να χαζολογήσω λίγο, να κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά... Ξέρετε, τα γνωστά τουριστικά..
Που δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, ελάτε όμως που μόλις το κανόνισα συνειδητοποίησα πως κανείς από τους γνωστούς μου δεν έχει πάει ποτέ στο Μόναχο... Και πως η φίλη μου που θα μπορούσε να με ακολουθήσει είχε μπλέξει με δουλειές και δεν μπορούσε να τις ξεφορτωθεί... Και τελικά θα βρεθώ εκεί να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα και να μη ξέρω κατά που να κάνω... Και έτσι, είπα να ζητήσω την βοήθεια σας... Για πέστε... Έχει πάει κανείς σας Μόναχο.. Και αν ναι, που να πάω βόλτα, που να πάω για καφέ και που να πάω να φάω η φτωχή και μόνη τουρίστας?Ε?

Υ.Γ. Από κάτι φωτογραφίες που έψαξα βέβαια, η πόλη φαίνεται κούκλα... Για να δούμε...:-)

Με πικρή διάθεση για γλυκό....

Οι δρόμοι του Νέου Ψυχικού είναι γεμάτοι αυτοκίνητα... Ο κόσμος μπερδεύεται με την λιακάδα και βγαίνει για βόλτες και για καφέδες από νωρίς... Και εγώ χρειάστηκε να κάνω ατελείωτους κύκλους γύρω- γύρω μέχρι να βρω να παρκάρω, αλλά ο σκοπός ήταν ιερός... Το Culpa στην οδό Σολωμού 1 , η καινούρια μου ανακάλυψη - ένα καταπληκτικό delicatesen με ποικιλία που κολάζει και τον εγκρατέστερο πελάτη, που δεν είμαι εγώ φυσικά - κάνει delivery μεν με τηλεφωνικές παραγγελίες αλλά προτιμώ να χαζεύω μόνη μου τα ράφια και να ανακαλύπτω λιχουδιές... Έτσι, επέστρεψα σπίτι με ένα κομμάτι από αυτό το υπέροχο ζυμωτό ψωμί που κρατάει μέρες το ίδιο νόστιμο και αφράτο, 200 γρ από το καλύτερο ροκφόρ της αγοράς -Carles λέγεται- ένα μπουκάλι γάλα Κουκάκη και μια μαρμελάδα φράουλα "Φυσικές Γεύσεις" με 85% περιεκτικότητα σε φρούτο που ήταν άλλωστε και η αφορμή για αυτή την πρωινή βόλτα για ψώνια.
Σήμερα ξύπνησα με μια λιγούρα για lemon tart. Ανακατεύω στο μίξερ 225 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη άχνη και 100 γρ βούτυρο κρύο κομμένο σε κομματάκια και όταν γίνουν σαν σωρός από ψίχουλα μέσα στο μπολ προσθέτω τον κρόκο ενός αυγού και 3 κουταλιές της σούπας νερό παγωμένο και ανακατεύω καλά μέχρι να έχω μια μπάλα ζύμης που δεν κολλάει στα χέρια. Την βάζω σε wrap και την αφήνω στο ψυγείο για 20 λεπτά που είναι όσα ακριβώς χρειάζομαι για να βράσω σε ένα κατσαρολάκι σε χαμηλή φωτιά 50 γρ ζάχαρη, τον χυμό και το ξύσμα ενός λεμονιού και 175 ml νερό. Τα ανακατεύω καλά και μόλις ζεσταθούν καλά ρίχνω μέσα μια πάστα που έχω ετοιμάσει ανακατεύοντας 25 γρ corn flour σε δυο κουταλιές της σούπας νερό. Ανακατεύω συνέχεια με το σύρμα μέχρι να γίνει μια πηχτουλή κρέμα και στην συνέχεια, απομακρύνω την κατσαρόλα από την φωτιά, προσθέτω δύο κρόκους αυγού και 30 γρ βούτυρο και συνεχίζω να ανακατεύω μέχρι να ενσωματωθούν τελείως σε μια απαλή κρέμα λεμονιού. Την αφήνω στην άκρη να κρυώσει, βγάζω την ζύμη από το ψυγείο, την χωρίζω σε 6 ίδια κομμάτια και τα απλώνω με το χέρι σε 6 βουτυρωμένες ατομικές φόρμες για τάρτα. Τρυπάω την ζύμη κοντά κοντά για να μην φουσκώσει και ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς στο μεσαίο ράφι μέχρι να πάρουν οι τάρτες ένα όμορφο, χρυσό χρώμα.
Μέχρι να συμβεί αυτό χτυπάω τα τρία ασπράδια που έχω κρατήσει μαζί με μια πρέζα αλάτι σε σφιχτή μαρέγκα. Στην συνέχεια ρίχνω μέσα σταδιακά 120 γρ ζάχαρη και συνεχίζω να την χτυπάω μέχρι να γίνει η μαρέγκα λεία και γιαλιστερή.
Όταν κρυώσουν οι τάρτες, τις γεμίζω με κρέμα λεμονιού, βάζω στο κέντρο μια κουταλιά μαρμελάδα φράουλα και στρώνω από πάνω την μαρέγκα. Κανονικά θέλει κορνέ αυτή η δουλειά και μάλιστα με φαρδιά μύτη αλλά εγώ δεν είχα και την άπλωσα με το κουτάλι με αποτέλεσμα να μην βγει τόσο όμορφη αλλά δεν πειράζει γιατί η γεύση θα με αποζημιώσει. Ξαναβάζω τις τάρτες στον φούρνο για δέκα περίπου λεπτά, μέχρι να πάρει η μαρέγκα ένα χρυσαφένιο χρώμα χωρίς να τις βγάλω από τα φορμάκια τους. Τις αφήνω να κρυώσουν καλά, τις ξεφορμάρω και τις σερβίρω...
Πριν καν δοκιμάσω, βάζω στην άκρη μία για την Μαρία και άλλη μια για τον Μάνο να την φάει αύριο το βράδυ όταν θα επιστρέψει γιατί καλή η Φλωρεντία αλλά τίποτα δεν αξίζει όσο ένα home made γλυκό που σε περιμένει στο σπίτι, μαζί με μια αγκαλιά και ένα φιλί...
Έτσι κυλάει γλυκά και η ζωή που δυστυχώς είναι γεμάτη απογοητεύσεις και δυσάρεστες εκπλήξεις. Εγώ προσπαθώ από την μεριά μου να την ζω όσο πιο χαρούμενα και όσο πιο απλά μπορώ. Με τα χρόνια έχω μάθει να αφήνω τους ανθρώπους να εκφράζονται όπως νομίζουν. Πολύ συχνά κάνω πως δεν καταλαβαίνω, όχι γιατί δεν μπορώ ή γιατί δεν είμαι αρκετά έξυπνη αλλά γιατί στ' αλήθεια δεν με νοιάζει... Αποδέχομαι τις αδυναμίες των γύρω μου, όπως ελπίζω να αποδέχονται και εκείνοι τις δικές μου. Και δίνω ότι καλύτερο και περισσότερο μπορώ, γιατί έτσι είμαι φτιαγμένη... Προσπαθώ να καλώ φίλους στο σπίτι μου συχνά, να οργανώνω εξόδους και εκδρομές, να ακούω όταν κάποιος θέλει να μιλήσει, ναι δίνω συμβουλές από καρδιάς, μόνο όμως όταν μου τις ζητήσουν... Μου αρέσει να προσφέρω χώρο και χρόνο από την ζωή μου στους ανθρώπους που αγαπάω... Ακόμα και στους ανθρώπους που απλώς συμπαθώ.. Και αντιμετωπίζω την ζωή και τους γύρω μου με την καλύτερη των προθέσεων πάντα. Μέχρι να μου αποδείξουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, και πιστέψτε με, επειδή ως άλλη Πολυάννα βλέπω πάντα το καλό μέσα στο κακό, είναι πολύ δύσκολο να με απογοητεύσει κάποιος πραγματικά.
Προχτές όμως μου συνέβη. Once again, που είναι όμως πολύ σπανιότερα από όσο θα μπορούσε να ελπίζει κάποιος που ανοίγει τις πόρτες του διάπλατα στην ζωή όπως εγώ.. Και ίσως αυτή να είναι και η απόδειξη πως τελικά το σύμπαν σε προστατεύει όταν η ενέργεια που δίνεις στους γύρω σου είναι καλή... Anyway, μια "φίλη" προχτές κατάφερε να με πείσει πως τελικά, δεν εκτίμησε ποτέ τον τρόπο με τον οποίο της συμπεριφέρθηκα.. Και έτσι, έβαλα ένα τεράστιο Χ... Και πήγα παρακάτω...Αλλά η αλήθεια να λέγεται, η διάθεση μου έστω και προσωρινά είχε χαλάσει... Και παρέμεινε χαλασμένη μέχρι και εχτές παρότι είδα NCIS Los Angeles μέχρι το ξημέρωμα - και κόλλησα τρελά γιατί είναι μια από τις καλύτερες σειρές που έχω δει μέχρι τώρα- και παρότι μετά κοιμήθηκα σαν πουλάκι (γύπας..:-))) ... Το πρωί η πικρή μου αίσθηση ήταν εκεί ...Και έτσι, για να την εξολοθρεύσω μια και καλή, είπα να το ρίξω στην ζαχαροπλαστική...
Γιατί τελικά τα υλικά της ευτυχίας - πέρα από έναν πυρήνα ανθρώπων που είναι πάντα εκεί και θα παραμείνουν σταθεροί σαν κυμματοθραύστες προστατεύοντας με από τις απογοητεύσεις και τις αναποδιές for ever - μπορούν να είναι τόσο, μα τόσο απλά... Λίγη ζάχαρη, λίγο αλεύρι, λίγο βούτυρο, μερικά αυγά.. Και αγάπη γι΄αυτό που κάνεις, και χαμόγελο, και ένα φιλί για επιβράβευση από τον πιο σημαντικό άνθρωπο του σύμπαντος μου.. Που μόλις έφαγε την πρώτη τάρτα και ετοιμάζεται για δεύτερη...:-)))

Υ.Γ. Το ποστ στην αρχή ήταν πιο λεπτομερές και πιο περιεκτικό.. Όμως το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα πως δεν αξίζει τον κόπο... Εγώ δεν ξεφωνίζω ανθρώπους από τα blogs ούτε καν υπαινικτικά.. Και γενικότερα, δεν ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν αξίζουν περισσότερο από όσο χρειάζεται, που στην προκειμένη περίπτωση είναι καθόλου... Αυτά...

Ευτυχία είναι....

Να πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και να είμαστε όλοι στο σπίτι...

Βραδιές με φίλους καρδιάς, καλό φαγητό και κρασί και γέλια μέχρι το πρωί...

Η αγκαλιά του Άρι... Μπορώ να μείνω εκεί για πάντα? Και να λιώνω σαν φρέσκο βουτυράκι?

Να παίρνω βαθιά ανάσα και βουτάω το κεφάλι μου στο κρυστάλινο νερό του Άγιου Σώστη αρχές Μαϊου...

Να κάνει έξω κρύο και να είμαστε μέσα στο σπίτι, στα ζεστά, με αναμμένα κεριά, τζάκι, καναπέ και αγαπημένα εργάκια στο DVD...

Να στολίζω το σπίτι για τα Χριστούγεννα ξέροντας πως θα τα περάσω έχοντας γύρω μου όλους όσους αγαπάω..

Η αγκαλιά του Μάνου.. Το πιο απάνεμο λιμάνι της γης... Και το πιο αγαπημένο...

Η μουσούδα του Droopy κολημένη στο πρόσωπο μου όταν είμαι λυπημένη ή κακόκεφη....

Να ξαπλώνω σε δροσερά σεντόνια μετά από ένα πρωινό στον ήλιο και ένα απολαυστικό ντους με Laura Mercier Lemon Tart...

Να βυθίζω τα δόντια μου στα ολόφρεσκα macaron του Laduree, αυτά με το τριαντάφυλλο και την σαμπάνια...

Ο πρωινός καφές με την Μαρία.. Η βεβαιότητα πως υπάρχει ένας ακόμα άνθρωπος στην ζωή μου που με αγαπάει γι' αυτό που είμαι, ότι και αν είμαι...

Η μυρωδιά της νύχτας από το μπαλκόνι μου την άνοιξη, ανακατεμένη με το άρωμα της λεμονιάς που ανθίζει κάτω από το παράθυρο μου...
Η αγκαλιά της μαμάς μου... Ακόμα...
Τα ταξίδια με τον Μάνο... Να ανακαλύπτουμε μαζί καινούρια μέρη και μετά από τόσα χρόνια, να περνάμε ακόμα το ίδιο καλά...
Η αίσθηση του απαλού κασμιριού πάνω στο δέρμα μου όταν φοράω το αγαπημένο μου, αρχαίο, μπεζ πουλόβερ...
Η μυρωδιά του χαρτιού που φτάνει στα ρουθούνια μου κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούριο βιβλίο...
Το ζεστό ζυμωτό ψωμί βουτυγμένο μέσα στον κρόκο ενός χωριάτικου τηγανητού αυγού.. Μια γεύση που κάθε φορά με γυρίζει πίσω στα παιδικά μου χρόνια...Πριν ξεκινήσουν να χαλάνε...
Οι παλιές φωτογραφίες... Που θυμάμαι ακριβώς πότε τραβήχτηκαν και με κάνουν ακόμα να χαμογελάω με νοσταλγία ανάμικτη με τρυφερότητα...
Να βυθίζω τα πόδια μου στην καυτή άμμο το καλοκαίρι στην παραλία.. Ο ήλιος και το ευχάριστο τράβηγμα που νοιώθω στο δέρμα μου όταν στεγνώνει επάνω του το αλάτι της θάλασσας...
Να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα από βεράντες με θέα χωμένη μέσα σε λατρεμένες αγκαλιές...
Η ανακούφιση που νοιώθω κάθε φορά που βγαίνουν τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις μας.. Και είναι καλά...
Η αυτογνωσία... Και η αίσθηση του μικρού θριάμβου που νιώθω κάθε φορά που κάνω ένα ακόμα βηματάκι προς την σωστή κατεύθυνση...
Ο Άρις... Μόνο να τον κοιτάζω... Φτάνει...

Ψάχνω, ψάχνεις, ψάχνει...

Έβλεπα λίγο πριν το "Αγρότης μόνος ψάχνει" και αναρωτιέμαι.. Πόσο απλεπισμένες πρέπει να είναι αυτές οι κοπέλες για να αποφασίσουν να πάνε να γίνουν βοσκοπούλες στο βουνό μπας και βρουν , όχι τον άντρα των ονείρων τους προφανώς - σιγά μην πέφτουν οι άνθρωποι ξεροί από έρωτα έτσι, με μια ματιά στην οθόνη της τηλεόρασης - αλλά κάποιον να τις αποκαταστήσει και ας είναι και στο μικρό σπίτι στο λιβάδι χωρίς τον John boy? Δεν το παρακολουθώ το reality τύπου, συνήθως τις Πέμπτες βλέπω CSI στην Nova και μετά κανένα DVD, αλλά κάτι από τα μεσημεριανά, κάτι από τις σκηνές προσεχώς, έχω πάρει μια ιδέα του σκηνικού που παίζει...
Και λέω τώρα... Καλά, η - ο θεός να την κάνει- μοντέλα προφανώς αφού φωτογραφήθηκε με το βυζί έξω, έκανε έναν δίσκο με δικά της έξοδα (ή του τότε σπόνσορα) και πήρε μέρος και σε κάποιο άλλο τηλε- παιχνίδι που μου διαφεύγει χωρίς να γίνει διάσημη σαν την Τζούλια, είπε να πάει να καθαρίσει κοτέτσια ντυμένη με χαμηλοκάβαλο τζην και μπλουζάκι με τον αφαλό έξω μήπως και εκεί, ανάμεσα στα πίτουρα και τις κότες, την ανακαλύψει κανένα ατζέντης με βουκολικά γούστα και κάνει την τύχη της. Μια άλλη είναι εκπαιδεύτρια αλόγων στις Πρέσπες και τέλος πάντων, υπάρχει ένας κοινός τόπος με τον αγρότη που διάλλεξε. Και αυτός με άλογα ασχολείται..
Αυτή η πιτσιρίκα όμως που από bar woman βρέθηκε να σαλαγάει τα πρόβατα στα βουνά και τα όρη με έναν νεαρό βοσκό διαστάσεων bonsai οο οποίος θεωρεί πως είναι και μεγάλο κελεπούρι, τι ακριβώς κάνει? Τι μπορεί να σε σπρώξει στα 20 κάτι σου και αντί να παλεύεις για τα όνειρα σου να σκέφτεσαι σοβαρά να συμβιβαστείς με το απόλυτο τίποτα- και μην βιαστείτε να με φάτε οι ανώνυμοι, δεν εννοώ τίποτα το παληκάρι που μια χαρά θα την έβρισκε την άκρη με μια κοπελιά με τις ίδιες καταβολές και τις ίδιες προσλαμβάνουσες, τίποτα εννοώ το να βρεις έναν ότι να 'ναι αρκεί να σε βγάλει από την δουλειά και τα δύσκολα και να σε έχει κυρά και αρχόντισα, έστω και της στάνης- και να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου ή έστω ένα μέρος της μακριά από όλα όσα ξέρεις και είναι "δικά" σου?
Και μην μου πείτε πως της συγκεκριμένης κοπελίτσας το όνειρο ήταν να γίνει τσελιγκοπούλα γιατί sorry, δεν θα το πιστέψω... Όχι γιατί είναι άσχημος επαγγελματικός προσανατολισμός, είμαι σχεδόν βέβαιη πως βόσκοντας πρόβατα είναι πολύ πιθανόν να μπορείς να βγάλεις περισσότερα λεφτά απ' ότι βγάζω εγώ τον τελευταίο χρόνο γράφοντας για τα life style περιοδικά, όμως, αν πιστεύεις πως το μέλλον σου είναι στα πρόβατα ξεκινάς μαθαίνοντας τουλάχιστον να παίζεις φλογέρα.. Και όχι να χτυπάς στο shaker cocktails... Ετσι tτουλάχιστον νομίζω εγώ... Βέβαια, ξανθιά είμαι, μπορεί να κάνω λάθος... Και κάπου εκεί στους αγρούς και τα λιβάδια της ελληνικής επαρχίας να κρύβονται μαζεμένοι όλοι οι χαμένοι πρίγκηπες των νεανικών μας ονείρων μεταμορφωμένοι άλλοι σε κτηνοτρόφους και άλλοι σε βοσκούς... Τι να πω, μακάρι... Αν όμως τα πράγματα είναι όπως τα έχω εγώ στο κακό, ξανθό μυαλό μου, τότε έρχεται η ώρα που στο επόμενο τηλεπαιχνίδι οι υποψήφιοι γαμπροί θα ζητούν εκτός από δείγμα οικιακής και οικοκυρικής γραφής από τις wanabe νύφες και καλές πίπες... Που προφανώς μπορεί να είναι ευκολότερες στην εκτέλεση από έναν αυθεντικό μουσακά με σπιτική μπεσαλμέλ και τηγανισμένες μελιτζάνες, τρέμω όμως την ώρα που θα χρειαστεί να τις παρακολουθήσουμε live στην τηλεόραση μας , στην prime time ζώνη μετά τις ειδήσεις των 8... Καληνύχτα μας...

Happy Birthday Baby!!!!

Τι baby δηλαδή, πάνε αυτά που ήξερα, να τα ξεχάσω... Σήμερα έχει τα γενέθλια του ο πιο αγαπημένος μου άντρας στον κόσμο, ή μάλλον ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος σε αυτόν τον γαλαξία... Και στους υπόλοιπους φυσικά... Ο Άρις κλείνει σήμερα τα 18 και εγώ θυμάμαι την πρώτη φορά που τον αντίκρυσα, την πρώτη φορά που τον έσφιξα στην αγκαλιά μου τυλιγμένο με μια πετσέτα μερικά δευτερόλεπτα αφού είχε πάρει την πρώτη του βαθιά ανάσα σε αυτή τη γη και σας ορκίζομαι, είμαι σίγουρη πως κάποιος πάτησε το γαμημένο το κουμπί και ο καιρός πέρασε στο fast forward...

(Λατρεμένη φωτογραφία...)

Σαν γάργαρο νεράκι κύλησε ο χρόνος και παρόλο που έχω απομνημονεύσει με μαθηματική ακρίβεια την κάθε λεπτομέρεια και το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε και από εκεί που τον κρατούσα στην αγκαλιά μου και τον χάζευα, το πιο όμορφο μωρό του πλανήτη, του γαλαξία, του σύμπαντος, σήμερα ετοιμάζεται να ξεκινήσει μαθήματα οδήγησης, σπουδάζει, ερωτεύεται, σκέφτεται σε κάνα χρόνο να νοικιάσει δικό του σπίτι, και μετά να φύγει Λονδίνο για master και to make a long story short, να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει όσο πιο ψηλά και όσο πιο μακριά μπορεί...
Και μένα με πιάνει ίλιγγος και σκοτοδίνη... Ανάμικτα με περηφάνεια και με λατρεία... Βλέπετε, όσο προετοιμασμένοι και αν είμαστε για αυτή την στιγμή, που ξέρουμε πως θα έρθει και που πρέπει να έρθει γιατί αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, δεν αλλάζει το ότι όταν έρθει πια η ώρα αντιλαμβανόμαστε πως ο καιρός περνάει πιο γρήγορα από όσο θέλαμε... Πιο γρήγορα από όσο φανταζόμασταν... Και δεν γυρίζει πίσω...
Έτσι, σήμερα που το μωρό μου γίνεται και επισήμως ένας ενήλικας, ένας νέος άντρας που ετοιμάζεται να κατακτήσει τις δικές του κορυφές, η ευχή μου δεν μπορεί να είναι άλλη από το να τα καταφέρει... Να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα, να αδράξει την ζωή και την μέρα, να φτάσει ότι και όπου επιθυμεί, να έχει γύρω του ανθρώπους που θα τον αγαπάνε και θα τους αγαπάει και αυτός, και να είναι πάντα γερός, τυχερός και ευτυχισμένος...
Χρόνια πολλά μωρό μου... Αυτή η ευχή δεν θα αλλάξει ποτέ... Βλέπεις για μένα, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα είσαι πάντα το λουκουμάκι μου... Και το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην ζωή μου... Σ' ευχαριστώ και σ' αγαπώ... Τελείως....

Φαγητό στο Λονδίνο....

Ναι, το ξέρω πως σας υποσχέθηκα shopping post πρώτα αλλά τι να κάνω που σήμερα η κουζίνα μοσχοβολάει καραμελωμένα λεμόνια γιατί το βράδυ έχω gourmet dinner για αγαπημένους φίλους και το Δεσποινάριον γράφει μέσα στο μεσημέρι για πίτσες? Με έπιασε μια λιγούρα μέχρι ζαλάδας την καημένη την νοικοκυρά οπότε, κάνω προσωρινό skip τα ψώνια και πάω κατευθείαν στο ψητό... Και ομιλώ καταρχάς κυριολεκτικά για ψητό μια που ένα από τα μεσημεριανά μας γεύματα ήταν στο Rules, το παλαιότερο εστιατόριο του Λονδίνου (μια που άνοιξε το 1798 όπως βλέπετε στην φωτογραφία του καταλόγου) και το οποίο ειδικεύεται στην αγγλική παραδοσιακή κουζίνα...

Εκεί, δοκίμασα το ωραίοτερο roast beef που έχω φάει ποτέ στην ζωή μου συνοδευμένο από όλα τα παραδοσιακά side dishes όπως Yorkshire pudding, Dauphinoise Potatoes και ... beef ζού οπως μου είπε ο χαριτωμένος σερβιτόρος που μου έφερε το πιάτο στο τραπέζι... Για κάποια δευτερόλεπτα τον κοίταζα άναυδη προσπαθόντας να καταλάβω τι ακριβώς μπορεί να ήταν αυτό το "ζού" μια που ο ζωωολογικός κήπος μου φαινόταν μάλλον ανακόλουθος με το πιάτο σαν έννοια, όταν όμως ακούμπησε το μπολάκι δίπλα στο πιάτο μου το μυστήριο λύθηκε αυτοστιγμί... Ήταν Beef Juis, δηλαδή ζωμός κρέατος, δηλαδή gravy... Τώρα γιατί το juis έπρεπε να είναι στα γαλλικά με βρετανική προφορά δεν το κατάλαβα αλλά who cares really?
Το θέμα είναι πως το πιάτο μου ήταν υπέροχο και είχε και οδηγίες χρήσης, ή μάλλον, βρώσης... Έπρεπε να κόψω στην μέση την Yorkshire pudding, να βάλω μέσα κομματάκια κρέας, να βάλω από πάνω πατάτες, να τα περιχύσω όλα αυτά με τον ζωμό και μετά.... Γιαμ, γιαμ, γιαμ... Μετά έπεσα σε νιρβάνα...

(Οκ, ξέρω ότι δεν φαίνεται και τόσο yummy σε αυτή την φωτογραφία αλλά trust me, μιλάμε για πανδαισία γεύσης..)

Ήταν και το περιβάλον απίθανο, όλο ξύλο γύρω- γύρω, με δερμάτινους καναπέδες και φωτογραφίες πελατών από την Queen Mother (ξέρετε, εκείνον τον φοβερό γιάγιο που πέθανε πριν από δυο τρία χρόνια σε ηλικία κοντά στα 100 και κυκλοφορούσε μέχρι τελευταία στιγμή με μπαστούνια, βοηθούς που την ψιλοέσπρωχναν και φοβερά καπέλα) μέχρι πιο πρόσφατα celebrities τύπου Guy Richie, Tamara Melon κλπ...



Φυσικά ο κατάλογος ήταν γεμάτος με διάφορες very tempting λιχουδιές όπως fish pie (που την πήρε η Luciana και ήταν σούπερ και την φωτογράφισα βεβαίως, βεβαίως) αλλά και roast young phaesant που πήρε ο Δημήτρης και θα την δείτε παρακάτω μαζί με το νυχάκι στο ποδαράκι της...:-)
(Fish pie)


(Και το πουλερικό με το νυχοποδαράκι..)

Δυστυχώς, ενώ ήθελα οπωσδήποτε να δοκιμάσω και γλυκό - για Sticky Toffee & Date Pudding
with Butterscotch το έβλεπα το θέμα - αμέσως μετά είχαμε κανονίσει το περίφημο afternoon tea στο Lanesborough και δεν άντεχα, θα έσκαγα κανονικά... Οπότε το άφησα για την επόμενη φορά μια που στο Rules θα ξαναπάω οπωσδήποτε!!!

Το δεύτερο εστιατόριο στο οποίο έπαθα την πλάκα μου ήταν το Scott's... Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν το ήξερα, το πρωτοείδα σε ένα αφιέρωμα που του έκανε το περιοδικό Tatler που κυκλοφορεί, αλλά σκέφτηκα πως για να του βάζει τρείς (όχι διαφημιστικές) σελίδες στο επαιτιακό τεύχος για τα 300 χρόνια κυκλοφορίας του κάτι θα λέει, και έτσι είπα να κλείσουμε τραπέζι για να το δούμε...



Στο μεταξύ, το είπα και στον αγαπημένο μου φίλο τον Βαγγέλη (Χατζή) που μόλις είχε επιστρέψει από Λονδίνο και άστραψε το μάτι του.. Γιατί είχαν πάει με την Aurora οι δυό τους για lunch και είχαν περάσει σούπερ οπότε, ακολούθησα την συμβουλή του και μας έκλεισα δυο θέσεις στο μπαρ (στρωμένο με απίθανο πράσινο όνυχα και ατομικές λάμπες) για lunch που είναι πολύ καλύτερα από ότι σε τραπέζί, πρώτον γιατί είσαι μέσα στην μέση του θέματος, μέ σούπερ θέα σε όλους και σε όλα και δεύτερον είσαι στρατηγικά τοποθετημένος μπροστά ακριβώς στην τεράστια μαρμάρινη προθήκη με τα φρέσκα όστρακα και μπορείς να παραγγέλνεις λιχουδιές ατάκα και επιτόπου...

(Το stand με τα θαλασσινά)

Εμείς φάγαμε τα νοστιμότερα scallops που έχουμε δοκιμάσει ποτέ, και μετά μοιραστήκαμε μια Dover sol menier (την μεγαλύτερη που έχω δει ever) και ένα rib eye... Μιλάμε για φαγητό απίστευτο, συνδυασμένο με σούπερ σέρβις, σούπερ περιβάλλον... Όλα σούπερ...








Αν πάτε πάντως, στο τέλος αφήστε μια μικρή γωνιά για την lemon pavlova.. Ήταν τόσο ανάλαφρη, αέρινη και αφράτη και συγχρόνως τόσο νόστιμη που ήθελα να κρατήσει για πάντα...:-)))





Βέβαια, είχαμε μια ακόμα γαστρονομική εμπειρία και μάλιστα δύο αστεριών Michelin αλλά αυτή προτιμώ να την ξεχάσω για πάντα... Οκ, δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας αλλά μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως προσωπικά προτιμώ να φάω όχι στο Rules ή στο Scott's αλλά στο τελευτίο μαγαζάκι της γωνίας που πουλάει burgers παρά να ξαναπάω στο συγκεκριμμένο εστιατόριο... Όπου έφαγα μια κουταλιά ριζότο και ένα κομματάκι τραγανή πέτσα από αρνί μεγάλη σαν το μικρό μου δάχτυλο και αυτό ήταν, όλο το βράδυ... Για να καταλάβετε, η Σπονδή έχει δέκα φορές καλύτερο φαγητό, και είναι γνωστό πως στα είκοσι πιο αγαπημένα μου εστιατόρια στην Αθήνα η Σπονδή βγαίνει τριακοστή πρώτη...:-)
Anyway, ένα βράδυ ήταν και πέρασε... Ευτυχώς η παρέα ήταν σούπερ, μας είχε κανονίσει και η Doris νωρίτερα εισητήρια για το θέατρο και είδαμε το Breakfast at Tiffany's και σιγά μην άφηνα τον κύριο Marcus Wearing να μου χαλάσει το κέφι.. Όχι αγάπη μου... Κάτι μαγείρους σαν εσένα, εμείς στην Ελλάδα τους στέλνουμε να ψήνουνε κοψίδια στην Βάρη, στα Βλάχικα... Άμα πια! Υψηλή γαστρονομία my ass!!!!!
Τέλος πάντων, ας μην τα σκέφτομαι και συγχίζομαι και έχω και υψηλή πίεση η γριά γυναίκα... Το δικό μου συμπέρασμα ασχέτως αστεριών και γαστρονομίας είναι πως στο Λονδίνο αξίζει να επισκεπτόμαστε τα πιο παραδοσιακά και κλασσικά εστιατόρια, δηλαδή αυτά ακριβώς που μας λείπουν από την Αθήνα.. Γιατί, πήγαμε και στο Umu και φάγαμε εξαιρετικά, ίσως το καλύτερο nigiri που έχω φάει ποτέ, αλλά να σας πω κάτι? Σούπερ japanese (ή έστω, όχι τόσο super αλλά λίγο λιγότερο) έχουμε και εδώ.. Υπάρχει το λατρεμένο Matsuhisa, υπάρχει το Central, άνοιξε προχτές και το Coo του Ζαννή.. Δεν μας λείπει το sushi, δόξα τον θεό της fusion και της γιαπωνέζικης γαστρονομίας... Scott's και Rules όμως, ούτε έχουμε ούτε θα αποκτήσουμε φοβάμαι.. Οπότε... Εκεί είναι το "ζου"....:-))) Φιλιά πολλά σε όλους και καλό υπόλοιπο σαββατοκύριακο...

Rules

35 Maiden Lane, Covent Garden, London WC2E 7LB,
Τηλ. 0040 207 836 5314

και

Scott's
20 Mount Street
London
W1K 2HE
Reservations: 0040 20 7495 7309

Υ.Γ. Ξαναδιάβασα το κείμενο και μέτρησα καμιά σαρανταριά "σούπερ"... Επαναλαμβάνομαι αλλά δεν αλλάζω λέξη... Αφού ήταν όλα τόσο μα τόσο... Super!!!!!!!:-)))

Τσάι στο Λονδίνο....

(Το βροχερό Λονδίνο από το παράθυρο του δωματίου μας)...

Επέστρεψα εχτές το απόγευμα και έχω ακόμα μέσα μου αυτή την αίσθηση του cosy που σου προκαλέι η βρετανική αισθητική αν σου αρέσει πραγματικά, και εγώ είμαι huge, huge όμως, φαν!!!!Η πόλη μας υποδέχτηκε με αυτόν το αρκετά σπάνιο αλλά τόσο τυπικό χλωμό, εγγλέζικο ήλιο, μας έκανε και δυο μέρες με βροχούλα για να μην μείνουμε με το παράπονο - αλλά βροχούλα από αυτή την απαλή που δεν σε ενοχλεί στην βόλτα όχι σαν και εδώ που ανοίγουν οι κρουνοί τελευταία και είναι σαν να σε καταβρέχει από ψηλά κάποιος με το λάστιχο στο φουλ- και μας αποχαιρέτησε με μια λιακάδα εκτυφλωτική, περισσότερο ελληνική παρά αγγλική, την τελευταία για φέτος όπως προέβλεψε ο ευγενέστατος ταξιτζής που μας μετέφερε από το ξενοδοχείο μας στο Heathrow...
Θυμόμουν απολύτως πόσο μου αρέσει το Λονδίνο, παρόλο που είχα αρκετά χρόνια να πάω, όμως τελικά κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά για μένα... Με ενθουσιάζουν τα πάντα.. Η πόλη είναι πανέμορφη, γεμάτη ζωή και νέους ανθρώπους που δείχνουν να διασκεδάζουν πραγματικά - εμείς πέσαμε και στο Halloween και είδαμε μια ολόκληρη παρέλαση από μασκαρμένους νεαρούς με πατίνια και skates στην οποία ο γιος μου θα έδινε την ψυχή του για να συμμετάσχει- τα πεζοδρόμια είναι μεγάλα και σε εμπνέουν να βολτάρεις όσο τραβάει η ψυχή σου ή όσο αντέχεις, τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας είναι πενακάθαρα και οι ταξιτζήδες αληθινοί gentlemen, για να μην συζητήσουμε για τα ίδια τα ταξί που μπορεί να είναι τα ακριβότερα στην Ευρώπη αλλά σε κάνουν να αισθάνεσαι τουλάχιστον λόρδος για όλη την διάρκεια της διαδρομής...
Τα μαγαζιά είχαν ήδη ξεκινήσει να στολίζουν βιτρίνες για τα χριστούγεννα - στο Selfridges μας έδωσαν και γιορτινές σακούλες ενώ το κομμάτι με τα αναμνηστικά του Harrods είναι τίγκα στα Christmas Bears (το φετινό ονομάζεται Maxwell αν δεν κάνω λάθος)- το πάρκο ήταν σκεπασμένο με ένα παχύ στρώμα από πορτοκαλί φύλλα ακριβώς όπως πρέπει να είναι τα πάρκα τέτοια εποχή, και γενικά για να μην σας τα πολυλογώ όλα ήταν υπέροχα και θα ήθελα πάρα, μα πάρα πολύ να είχα άλλες τόσες ,και άλλες τόσες, και άλλες τόσες μέρες στην διάθεση μου... Και ίσως και μερικές ακόμα..:-)

(Πετώντας μέσα στο ηλιοβασίλεμα)..

Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, εχτές στο αεροπλάνο, πετώντας μέσα στο ηλιοβασίλεμα, σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε που πάντα επιστρέφουμε εκεί που για μας είναι το ωραιότερο μέρος στον κόσμο, στο σπίτι μας, στο παιδί μας, στο σκυλί μας και στους ανθρώπους που αγαπάμε... Έτσι, το συναίσθημα δεν είναι ποτέ λύπη, είναι πάντα χαρά όσο όμορφα και αν έχουν περάσει οι μέρες εκεί που είμαστε... Αφήστε που τελικά, όλα αυτά τα χρόνια κάτι έχω μεταφέρει και εγώ σαν αίσθηση στο σπίτι μου από την αγαπημένη μου πρωτεύουσα... Το συνειδητοποίησα χτες βράδυ όταν κουκουλώθηκα με το πουπουλένιο μου, αφράτο πάπλωμα, πριν βυθιστώ σε έναν απολαυστικό ύπνο... Η ατμόσφαιρα του σπιτιού μας είναι αρκετά British... Ίσως όχι τόσο όσο της φίλης μου της Λιάνας, αλλά το παλεύουμε μια χαρά... Και με την επιρροή του τωρινού μας ταξιδιού... Ποιος με πιάνει...
Πίσω στο Λονδίνο τώρα, κάναμε τόσα πράγματα που προφανώς ένα ποστ δεν είναι αρκετό για να σας τα περιγράψω... Αφήστε που με είχε πιάσει τέτοια υπερδιέγερση και τέτοιος ενθουσιασμός που ξυπνούσα αχάραγα κάθε μέρα - δεν έκανα καν τον κόπο να αλλάξω το ρολόι μου σε ώρα Αγγλίας- και κοιμόμουν όσο αργότερα μου επέτρεπαν οι - εκπληκτικές τελικά- αντοχές μου... Ίσως γι' αυτό ο καημένος ο Μάνος κοιμόταν εχτές σε όλη την διαδρομή της επιστροφής στο αεροπλάνο, στον καναπέ το βράδυ την ώρα που βλέπαμε castle και ξερός λίγο αργότερα, τόσο που ούτε πλευρό δεν άλλαξε στο κρεββάτι... Τον ξέκανα τον άνθρωπο μου...:-)
Αρκεί να σας πω ότι μέσα σε όλα τα άλλα, πρόφτασα να γυρίσω και το στρώμα του κρεβατιού που ήταν amazing!!!! για να δω τι μάρκα είναι (ήταν Hypnos) και τώρα ετοιμάζομαι να στείλω mail στον διευθυντή του ξενοδοχείου για να μου πει τον τύπο (μια που ως ξανθιά αυτό δεν σκέφτηκα να το σημειώσω) για να μπω στο site να δω πόσο κάνει και αν δεν κοστίζει κανένα εξωφρενικό ποσό να μας το κάνω δώρο για τα Χριστούγεννα... Αν πάλι κοστίζει μια περιουσία θα κάνω οικονομίες... Για όσα χρόνια χρειαστεί...:-)
Τέλος πάντων, για να μην σας τα πρήξω με την μια με τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες, θα σας αφήσω για σήμερα με την πιο αγαπημένη μου ίσως στιγμή του ταξιδιού... Το afternoon tea στο ξενοδοχείο Lanesborough, όπου έπαθα στην κυριολεξία την πλάκα μου!!! Μιλάμε για το απόλυτο British thing to do... Χρειάζεται βέβαια κράτηση από πριν - εμείς το σκεφτήκαμε τελευταία στιγμή και αν δεν ήταν ο εξυπηρετικότητατος concierge του ξενοδοχείου μας ο οποίος όπως μας είπε "he had to pull some strings "αλλά τελικά κατάφερε να μας βρει τραπέζι και μάλιστα για έξι άτομα, θα είχαμε μείνει με την όρεξη- αλλά αξίζει και τον κόπο και τα λεφτά... Με 40 λίρες το άτομο (το φτηνό, γιατί έχει και champagne tea με παραπάνω) έρχεται στο τραπέζι το ειδικό τσάι με τα ροδοπέταλα που είναι το signature του ξενοδοχείου σε βαριά ασημένια τσαγέρα με όλα τα συμπαραμαρτούντα.. Διαφόρων ειδών σαντουιτσάκια ( και με αγγούρι φυσικά a la Miss Marple) , scones με lemon curd και μαρμελάδα φράουλα από τα οποία θα μπορούσα να φάω εύκολα μια ντουζίνα, κεκάκια, γλυκάκια, cinnamon breads, κρέμες... Μιλάμε για την απόλυτη πανδαισία και από περιβάλον δεν σας λέω τίποτα!! Όλο αυτό δε, συμβαίνει σε μια απίθανη σάλα με γυάλινη οροφή και σούπερ διακόσμηση, με τραπέζια με λινά, μακριά τραπεζομάντηλα, με σερβιτόρους με λευκά γάντια, με ασημένια μαχαιροπήρουνα, και πορσελάνες και κρύσταλλα... Όλο το σετ, φουλ... Αν πάτε, μην το χάσετε... Αφήστε που μιλάμε για πλήρες γεύμα... Είναι η καλύτερη ιδέα για μετά τα ψώνια... Να ξεποδαριαστείτε και να ξεπαραδιαστείτε και μετά να πάτε εκεί και να σας κάνουν το απόλυτο pampering... Και αν καπνίζετε, ακριβώς από κάτω, έχει το Garden Room που είναι έξω μεν αλλά κλεισμένο από παντού με τέντες και σόμπες και δερμάτινους καναπέδες, και όπου μπορείτε να καπνίσετε το πούρο ή το τσιγάρο σας και να πιείτε το ποτό σας (έχει φοβερή συλλογή από vintage ports αλλά και από κανονικά ποτά) και μετά να πάτε κατευθείαν για ύπνο ευτυχείς... Δεν είναι καθόλου κακό πρόγραμμα, έτσι?

(Το Tea Room του Lanesborough...)



(Τα γλυκάκια και τα σαντουιτσάκια)...



(Και το Garden Room, ναι, αυτό που βλέπετε είναι "έξω")....




Αυτά για σήμερα και το επόμενο ποστ θα είναι αφιερωμένο στο shopping... Και το επόμενο στο φαγητό... Έτσι, για να σας κρατήσω λίγο σε αναμονή... Στο μεταξύ, φιλιά πολλά και - αν κρατήσει ο καιρός που εύχομαι να κρατήσει- καλό μας χειμώνα!!!!


THE LANESBOROUGH

Hyde Park Corner
London, SW1X 7TA
United Kingdom
Telephone: +44 (0)20 7259 5599