Monday, December 28, 2009

Απολογισμοί....



Οκ... Ήρθε λοιπόν η ώρα των απολογισμών... Και των καινούριων αποφάσεων... Είμαι πολύ κακή και στα δύο, όσοι διαβάζετε καιρό το blog φαντάζομαι το έχετε καταλάβει... Ειδικά μάλιστα που απ' ότι κατάλαβα διαβάζοντας άλλα blogs, φέτος έχουμε να μιλήσουμε για όλη την δεκαετία... (Αλήθεια, τον απολογισμό της δεκαετίας τον κάνουμε στην αρχή του 10 και όχι στο τέλος του? Και γιατί?)
Anyway, εγώ προς το παρόν θα μιλήσω για την χρονιά που πέρασε .. Και που τα είχε όλα... Και χαρές, και λύπες, και εκπλήξεις - πολύ ευχάριστες αλλά και πολύ δυσάρεστες-, και γεγονότα που με σημάδεψαν, και κύκλους που έκλεισαν, και άλλους που άνοιξαν, και γέλια, και δάκρυα, και φίλους που έφυγαν και καινούριους που ήρθαν, και συμπεράσματα δύσκολα αλλά και άφθονη αισιοδοξία που μάλλον την έχω στο κύταρρο μου έτσι κι αλλιώς...
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω απ' όλα αυτά τα πιο σημαντικά θα στεκόμουν στα εξής τρία:

Την ενηλικίωση του Άρι... Που με γέμισε συγκίνηση και με έκανε να μπω στην διαδικασία να αρχίσω να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι πως σύντομα, πολύ σύντομα, θα έρθει η ώρα να ανοίξει τα φτερά του κανονικά και να πετάξει μακριά μου και πως εγώ όχι μόνο θα είμαι έτοιμη να τον καμαρώσω και να τον χειροκροτήσω αλλά θα είμαι και χαρούμενη, παρόλο που για χρόνια πίστευα πως αυτή η στιγμή θα ήταν μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου... (Και θα είναι ίσως, όμως αν μου έμαθε κάτι η χρονιά που φεύγει είναι πως τις μεγαλύτερες δυνάμεις μας τις αντιλαμβανόμαστε και τις κερδίζουμε μέσα από τις υποχωρήσεις μας και μέσα από τις δυσκολίες μας, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.)

Την συμφιλίωση με τον πατέρα μου που δυστυχώς κράτησε για μια ακόμα φορά ελάχιστα... Και το μάθημα που πήρα μέσα από αυτή που είναι επίσης πολύτιμο... Πως μπορούμε δηλαδή να αγαπάμε πάντα κάποιους ανθρώπους αλλά να μην μπορούμε να συμβιώσουμε μαζί τους... Και πως έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει να το παραδεχτούμε, να εγκαταλέιψουμε την πρσπάθεια αλλά και την ελπίδα, να πούμε τα αντίο μας, να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας και να πάμε παρακάτω.... Οριστικά.. Και πως όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται, και όσο δύσκολο και αν είναι, τελικά είναι για καλό... (Και βέβαια, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, παρόλη την βεβαιότητα πως όλα έγιναν τελικά όπως έπρεπε, γιατί έτσι έπρεπε, το παιδάκι μέσα μου εξακολουθεί να θρηνεί... Και να προσπαθεί να καταπιεί για μια ακόμα φορά την απόρριψη και την απογοήτευση...)

Τέλος, το ότι συνειδητοποίησα μέσα από μια προσωπική, δυσάρεστη έκπληξη πως η φίλη μου η Μαρία είχε πάντα δίκιο... Και πως οι άνθρωποι που εμπιστευόμαστε περισσότερο απ' όλους είναι εκείνοι που τελικά θα μας πληγώσουν περισσότερο και πιο βαθιά... Γιατί τους έχουμε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της ψυχής μας και αυτό είναι που πονάει πιο πολύ... Και είναι στο χέρι μας να επιβιώσουμε της καταστροφής, αν το θέλουμε πολύ και αν πιστεύουμε πως παρόλα αυτά αξίζει τον κόπο, όμως τα σημάδια θα φαίνονται πάντα για να μας θυμίζουν πως το απόλυτο ροζ δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στο μυαλό και στα όνειρα μας... Και μαζί με αυτή την καινούρια, πικρή γνώση, θα υπάρχει πάντα ο σπόρος της αμφιβολίας... Που από καιρό σε καιρό θα γίνεται δέντρο και θα μας πνίγει όμως αυτό είναι το τίμημα της απόφασης μας... Η συνέπεια της, όπως θα έλεγε ο Χοϊμες...

Τώρα γιατί από όλα τα σημαντικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε επέλεξα τα δυσάρεστα?(ή αυτά που νοιώθω εγώ δυσάρεστα για μη αδικήσω τον Άρι που δεν φταίε σε τίποτα ο καημένος). Μα είναι πολύ απλό... Γιατί είναι αυτά που έκαναν την διαφορά στην καθημερινότητα μου που είναι κατά βάση όμορφη... Είναι αυτά που με πήγαν παρακάτω σαν άνθρωπο, που με έκαναν να δουλέψω τον εαυτό μου και τα συναισθήματα μου, να αποκωδικοποιήσω τις ανάγκες μου, να νικήσω τις ανασφάλειες και τους φόβους μου και να πολεμήσω για αυτά που θεωρώ πολύτιμα στην ζωή μου... Που είναι το αίσθημα της ασφάλειας - του "ανήκειν" -, που είναι η οικογένεια μου και ηρεμία της και που είναι πάνω και πέρα απ' όλους και απ' όλα η ευτυχία του παιδιού μου... Και που όλα αυτά μαζί αποτελούν τον βορρά και τον νότο της αλάνθαστης πυξίδας που με οδηγεί να παίρνω τις σημαντικές αποφάσεις στην ζωή μου.. Τις δύσκολες... Αυτές που χρόνια πριν θα ήταν τελείως διαφορετικές... Καλύτερες ίσως για τον εγωσιμό και την εικόνα μου αλλά πολύ, πολύ χειρότερες για την ψυχή μου...

Και με τον απολογισμό της χρονιάς να έχει γίνει, σας καλημερίζω γλυκά με ένα φιλί και σας εύχομαι η εβδομάδα που ξεκινά να είναι υπέροχη... Γιατί είναι μια εβδομάδα μοναδική.. Που έχει μέσα της δυό ολόκληρα χρόνια... Αυτό που φεύγει και αυτό που έρχεται.... Και φυσικά, ευχές δεν έχει από τώρα.... Ανανεώνω το ραντεβού μας σύντομα με πιο ευχάριστα πράγματα... Όπως ας πούμε τις αποφάσεις μου για το 2010...:-))))

Υ.Γ. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εικονογράφηση για το σημερινό μου ποστ από το ουράνιο τόξο.. Που είναι κρυμμένο μέσα μας και εκεί πρέπει να το αναζητάμε στα δύσκολα, και που στην βάση του κρύβονται όντως θησαυροί... Που μας κάνουν καλύτερους, πιο ώριμους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους...


10 comments:

DonnaBella said...

se fantazomai kathismenh sthn koryfh toy ouraniou toxou, na petas pros to 2010! sta yperoxa pou erxontai, kai stous omorfous anthrwpous pou glykainoun th zwh mas sweety, nasai panta haroumenh k eytyxismenh! :-*

δεσποιναριον said...

Μια δοση μελαγχολιας, αλλα το ουρανιο τοξο που εβαλες για εικονα τα σκεπαζει ολα με μια νοτα αισιοδοξιας. Αγαπημενο Ευακι, παλι θα χαρουμε, θα λυπηθουμε, θα αρχισουμε καινουργια πραγματα και θα κλεισουμε κυκλους. Θα πληγωθουμε και θα χαρουμε. Θα αγαπησουμε .. θα τα κανουμε ολα τελος παντων γιατι αν δε τα κανουμε θα βαριομαστε που ζουμε. Το απολυτο ροζ δεν ικανοποει κανενα, γι αυτο του βαζουμε και βουλιτσες! Καλο ρεβεγιον, καλη Χρονια και παντα με υγεια ολα θα ειναι καλα! Τις ευχες μου στον Μανο και στον Αρι!

Phivos Nicolaides said...

Το ουράνιο τόξο είναι πανέμορφο και άπιαστο. Μπορούμε να το βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να το αγγίξουμε!

elekat said...

Χρόνια πολλά, καλά και υπέροχα Ευάκι!!
Το ουράνιο τόξο ας είναι το τέλος κουραστικών διαδρομών...

Talisker said...

ελα δω βρε μικρη Πολυαννα της ζωης μου

δεν ξερεις πως οι ανθρωποι που εμπιστευομαστε περισσοτερο ειναι και οι μονοι που μπορουν να μας πληγωσουν??

και θα μας πληγωσουν γιατι ειναι ανθρωποι κι αυτοι κι εμεις πολυ απαιτητικοι και ευαισθητοι συναμα να θελουμε το τελειο απο αυτους

και υα τους πληγωσουμε

ε και???

ολο το νοημα ειναι σε αυτο που ειπες
"παμε παρακατω"

και παρακατω δεν ειναι ολα στρωμενα με ροδοπεταλα

ποιος θα το ηθελε αλλωστε?

ειμαστε ομως εμεις πιο στρωμενοι σαν χαρακτηρες και πιο ωριμοι

γι αυτο ραντεβου εκει στην ακρη του Ουρανιου Τοξου

θα φορω το κοκκινο μου φορεμα και θα σε περιμενω ντυμενη στα ροζ

θα πιουμε εις υγεθαν των μαυρων στιγμων και θα τις ξορκισουμε με
ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΠΛΑΤΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
γιατι αυτο ειναι η ζωη
και ειναι ωραια!


ματςςςςςςςςςςςςς

ΑΧΤΙΔΑ said...

Θυμάσαι τι σου έγραφα φίλη μου απο την αρχή της γνωριμίας μας; όταν βρίσκομαι στο πλοκόσπιτο σου νοιώθω σαν άνετος θεατής της ζωής σου, παίρνω και θρονιάζομαι στη μεγάλη μαξιλάρα στο πάτωμα , σε μια γωνίτσα και σ΄ακούω να μιλάς πίνοντας το λικεράκι που με κερνάς μικρές γουλίτσες με το φόβο να μη μου τελειώσει.Να είσαι καλά κορίτσι μου, όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας και νοιώθουμε τη πίκρα περισσότερη στο στόμα απο τη γλύκα...γιατί το αίσθημα της πίκρας τελικά σημαδεύει ανεξίτυλα ενώ της γλύκας απλώνεται μα ..φεύγει εύκολα χωρίς ν' αφήνει χνάρι...δεν ξέρω τι πονά τελικά σ' αυτόν τον απολογισμό, αυτά που ήρθαν και σε πίκραναν ή αυτά που ήθελες να έρθουν και ..δεν ήρθαν;
Καλή χρονιά , καλύτερη απο τη προηγούμενη, άσε τα παραθύρια της ψυχής σου ανοιχτά ακόμα και σ' αυτούς που σε πληγώνουν..αλλοίμονο σ' αυτούς που δεν τα άνοιξαν ποτέ ούτε καν για τον πόνο!

La Gigi said...

φιλη εσυ ξερεις καλυτερα απο ολους οτι στο τελος η αγαπη και η χαρα κερδιζουν! και εσυ επειδη εισαι η αγαπη και η χαρα θα νικησεις :)
σε φιλω και θα μιλησουμε δεν λεω καμια ευχη τωρα!

STELIOS PENTARVANIS said...

να εισαι πάντα αισιόδοξη τα καλύτερα έρχονται και καλή μας χρονια bebe

orfia said...

αΧ! αυτοι οι απολογισμοι μας...τους κανουμε , τους ξανακανουμε...ποτε βαραινει απο την μια πλευρα και ποτε απο την αλλη...Σημασια εχει τελικα να συνεχισουμε...να παμε παρακατω...να ονειρευομαστε, να κανουμε λαθη, να αγαπαμε...αυτη ειναι η ζωη...!!! Χρονια πολλα και παλι Ευη ! Φιλια πολλα

fevis said...

DonnaBella@ Μου αρέσει ο τρόπος που με φαντάζεσαι φιλενάδα...:-)) Φιλιά πολλά και από μένα...

δεσποινάριον@ χρειάζεται και η μελαγχολία καμιά φορά αγαπημένη μου φίλη, έτσι για να κρατάμε τις ισορροπίες και να εκτιμάμε τις πολύ περισσότερες στιγμές χαράς που μας χαρίζει τόσο απλόχερα η ζωή... Καλό ρεβεγιον και σε σάς, με αγάπη, με υγεία και με τις καλύτερες ευχές και όλη μας την αγάπη...:-)))Φιλάκια..

Phivos Nicolaides@ Αλήθεια είναι αυτό, αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε.. Έτσι δνε είναι? Καλή Χρονιά!!!

lena@ Καλή χρονιά και από μένα φίλη.. Να χαίρεσαι την οικογένεια σου και να περάσεις υέροχα...:-) ΧΧΧ

talisker@ Το ξέρω φιλενάδα μου, να μην σου πω ότι καμιά φορά το απολαμβάνω κι όλας.. Γι' αυτό και ανοίγω τις πόρτες της ζωής μου διάπλατες άλλωστε..Και φυσικά όταν χρειαστεί, πάω παρακάτω.. Με χίλια!!! Φιλιά πολλά, και αγάπη και ευχές από μένα.. Να είναι όλα πάντα ροζ...:-)))

αχτίδα@ Και εγώ κάπως έτσι αισθάνομαι στο δικό σου διαδικτυακό σπίτι φίλη μου... Και σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να συνεχίσεις να είσαι δυνατή και ευτυχισμένη και να χαίερεσαι την οικογένεια σου και τα εγκονάκια σου και να μας κερνάς πάντα λιχουδιές και χαμόγελα... Φιλιά πολλά...

melissoula@ Έχεις δίκιο φιλεναδίτσα μου... Το ξέρω... Απλά καμιά φορά θέλω να μελαγχοήσω και λίγο, έτσι για αλλαγή... Σε φιλώ πολύ πολύ!!!

the wrong man@ Καλή μας χρονιά ψαράκι... Άντε, να σκίσουμε και φέτος...:-))))