Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Δηλαδή δεν πάει ακόμα, αλλά θα πάει οσωνούπω και μετά τους απολογισμούς νομίζω πως ήρθε η ώρα να βάλουμε τις βάσεις του 2010, μην μας βρει απροετοίμαστους... Εγώ προσωπικά, το έχω σαν χόμπι πια, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να βάζω στόχους τους οποίους συνήθως δεν κρατώ, πλην όμως πολύ χαίρομαι να τους μοιράζομαι μαζί σας... Κυρίως γιατί, τόσα χρόνια blogging μετά, σας νοιώθω τόσο δικούς μου ανθρώπους που πιστεύω- και ας μην είναι ίσως πάντα έτσι- πως με αγαπάτε με τα ελαττώματα μου, ένα από τα οποία είναι η αναβλητικότης... Και ένα άλλο είναι - εδώ που τα λέμε- η καλπάζουσα μαλακία αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που καλό είναι να μην την πιάσουμε αυτή την στιγμή...:-)))

Το 2010 λοιπόν σκοπεύω να:

Δω τι θα κάνω με τα επαγγελματικά μου... Αν κάθε περίπου 10 χρόνια, όπως το έχω υπολογίσει, αλλάζω καριέρα - από το marketing στις δημόσιες σχέσεις, από τις δημόσιες σχέσεις στις μεταφράσεις βιβλίων, από τις μεταφράσεις βιβλίων στην δημοσιογραφία και πάει λέγοντας- και με δεδομένο πως τα αισθήματα βαριεστημάρας στην τωρινή μου δουλειά είναι αμοιβαία - την έχω βαρεθεί πολύ και με έχει βαρεθεί και εκείνη ακόμα περισσότερο-ίσως η απάντηση κρύβεται στα ατελείωτα βιβλία ζαχαροπλαστικής που αράζουν στην βιβλιοθήκη μου και στα λατρεμένα μου χρωματιστά κεκάκια... Ίσως πάλι να κρύβεται και σε ιαματικά μπάνια στην Αιδηψό με άλλους συν-συνταξιούχους μια που τελευταία με ταλαιπωρεί ένας πόνος στο χέρι που η μαμά μου είπε πως μάλλον είναι ρευματική αρθρίτιδα... Ποιος ξέρει? :-))

Να δω τι θα κάνω με τα προσωπικά μου... Όχι με τον Μάνο, εκεί μια χαρά τα πάω (νομίζω δηλαδή, και ελπίζω ολόψυχα να συμμερίζεται και εκείνος την βεβαιότητα και τον ενθουσιασμό μου, και εν πάση περιπτώση, αν δεν τα συμμερίζεται να μην το μάθω τελευταία και καταιδρωμένη ως ίθισται), αλλά με την αυτογνωσία που λέω να την ξαναπιάσω μια βόλτα μια που η ζωή μου αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς - δηλαδή ο Άρις μεγάλωσε και ετοιμάζεται να την κάνει και εγώ η μαμά του είμαι στα πρόθυρα του κολπάπσους και ας κάνω την ψύχραιμη και την χαριτωμένη- και τείνω να βρεθώ home alone και να σαλτάρω μια που και αυτός ο Droopy δεν είναι καθόλου ομιλητικός τύπος... Έτσι, λέω να πιάσω από την αρχή το group therapy, πάντα με την βοήθεια του Γιάννη (Χοϊμέ) μπας και προλάβω την κρίση προτού με προλάβει εκείνη...:-)

Να κάνω δίαιτα.. Ξανά.. Και αυτή την φορά να την κρατήσω... (Talisker και Δεσποινάριον μην νομίζετε πως δεν σας βλέπω που γελάτε τρελά..) Οκ.. Το ξέρω πως αυτό δεν θα το κάνω με τίποτα αλλά το έχω για γούρι να το ανακοινώνω κάθε χρόνο... Οπότε φέτος λέω να το πάω και ένα βήμα παρακάτω και να προσθέσω και το γυμναστήριο... Να γίνω συλφίς, θεά, μοντέλα (αλλά στο κοντό της)... Και να ρίξω έξω τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό αλλά από μια άλλη κατεύθυνση.. Αυτή της Chanel..:-) Και αν δεν με πιστεύετε -για το πόσο αποφασισμένη είμαι εννοώ- πάω τώρα αμέσως να ανασύρω την δίαιτα του Γιάννη (όχι του Χοϊμέ αλλά του διαιτολόγου γαμπρού μου αυτή την φορά) για να την έχω πρόχειρη με το που θα αλλάξει η χρονιά να ξεκινήσω... Εντάξει, όχι αμέσως γιατί θέλω να πάω και για ένα afternnon tea πρώτα, και τα scones δεν είναι ακριβώς diet food αλλά αμέσως μετά... (Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, έχω εδώ και μέρες μια τεράστια λιγούρα για σουβλάκι με πίτα από το Dirty Ginger... Και μετά έχω και αυτά τα fondue της Μελισσούλας... Καλά, θα δούμε πότε...:-)))
Άσχετο αλλά ξεκαρδιστικό... Δεν έχει τρομερή πλάκα που ο Μάνος και εγώ έχουμε γαμπρό διαιτολόγο και μάλιστα από τους καλύτερους που κυκλοφορούν στην αγορά? Πλάκα για μας δηλαδή γιατί για εκείνον πρέπει να είναι κανονικός εφιάλτης...:-)))

Τέλος, για να μην θέσω μόνο άπιαστους στόχους, θα συνεχίσω να ζω την ζωή μου όπως την θέλω εγώ, ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάω - την οικογένεια μου και τους φίλους της καρδιάς μου- και μακριά από κάθε είδους δήθεν, θα προσπαθήσω να παραμείνω για μια ακόμα χρονιά όσο πιο παιδάκι μου επιτρέπει η ηλικία μου (και η πρεσβυωπία μου και η new entry αρθρίτιδα μου), θα συνεχίσω να γελάω πολύ, να θυμώνω με πάθος (αλλά για λίγο), να ζηλεύω τον Μάνο (όσο πρέπει όμως :-)), να χαίρομαι τις στιγμές και να παλέυω για όσα εγώ θεωρώ σημαντικά.... Και θα συνεχίσω να κρατάω τις πόρτες της ζωής μου ανοιχτές για εκείνους που πρέπει και ερμητικά κλειστές για όλους τους υπόλοιπους προστατεύοντας έτσι την ηρεμία μου, την ησυχία μου και την καλή μου διάθεση... Α! Και θα συνεχίσω να είμαι εδώ φυσικά... Και ας σπάνε τα νεύρα ορισμένων ανωνύμων...:-))))

Φιλιά πολλά σε όλους και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχουμε μια υπέροχη, τυχερή και γελαστή καινούρια χρονιά κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και σε όλες τις κρίσεις...

Απολογισμοί....

Οκ... Ήρθε λοιπόν η ώρα των απολογισμών... Και των καινούριων αποφάσεων... Είμαι πολύ κακή και στα δύο, όσοι διαβάζετε καιρό το blog φαντάζομαι το έχετε καταλάβει... Ειδικά μάλιστα που απ' ότι κατάλαβα διαβάζοντας άλλα blogs, φέτος έχουμε να μιλήσουμε για όλη την δεκαετία... (Αλήθεια, τον απολογισμό της δεκαετίας τον κάνουμε στην αρχή του 10 και όχι στο τέλος του? Και γιατί?)

Anyway, εγώ προς το παρόν θα μιλήσω για την χρονιά που πέρασε .. Και που τα είχε όλα... Και χαρές, και λύπες, και εκπλήξεις - πολύ ευχάριστες αλλά και πολύ δυσάρεστες-, και γεγονότα που με σημάδεψαν, και κύκλους που έκλεισαν, και άλλους που άνοιξαν, και γέλια, και δάκρυα, και φίλους που έφυγαν και καινούριους που ήρθαν, και συμπεράσματα δύσκολα αλλά και άφθονη αισιοδοξία που μάλλον την έχω στο κύταρρο μου έτσι κι αλλιώς...
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω απ' όλα αυτά τα πιο σημαντικά θα στεκόμουν στα εξής τρία:

Την ενηλικίωση του Άρι... Που με γέμισε συγκίνηση και με έκανε να μπω στην διαδικασία να αρχίσω να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι πως σύντομα, πολύ σύντομα, θα έρθει η ώρα να ανοίξει τα φτερά του κανονικά και να πετάξει μακριά μου και πως εγώ όχι μόνο θα είμαι έτοιμη να τον καμαρώσω και να τον χειροκροτήσω αλλά θα είμαι και χαρούμενη, παρόλο που για χρόνια πίστευα πως αυτή η στιγμή θα ήταν μια από τις δυσκολότερες της ζωής μου... (Και θα είναι ίσως, όμως αν μου έμαθε κάτι η χρονιά που φεύγει είναι πως τις μεγαλύτερες δυνάμεις μας τις αντιλαμβανόμαστε και τις κερδίζουμε μέσα από τις υποχωρήσεις μας και μέσα από τις δυσκολίες μας, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα.)

Την συμφιλίωση με τον πατέρα μου που δυστυχώς κράτησε για μια ακόμα φορά ελάχιστα... Και το μάθημα που πήρα μέσα από αυτή που είναι επίσης πολύτιμο... Πως μπορούμε δηλαδή να αγαπάμε πάντα κάποιους ανθρώπους αλλά να μην μπορούμε να συμβιώσουμε μαζί τους... Και πως έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει να το παραδεχτούμε, να εγκαταλέιψουμε την πρσπάθεια αλλά και την ελπίδα, να πούμε τα αντίο μας, να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας και να πάμε παρακάτω.... Οριστικά.. Και πως όσο δύσκολο και αν μας φαίνεται, και όσο δύσκολο και αν είναι, τελικά είναι για καλό... (Και βέβαια, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, παρόλη την βεβαιότητα πως όλα έγιναν τελικά όπως έπρεπε, γιατί έτσι έπρεπε, το παιδάκι μέσα μου εξακολουθεί να θρηνεί... Και να προσπαθεί να καταπιεί για μια ακόμα φορά την απόρριψη και την απογοήτευση...)

Τέλος, το ότι συνειδητοποίησα μέσα από μια προσωπική, δυσάρεστη έκπληξη πως η φίλη μου η Μαρία είχε πάντα δίκιο... Και πως οι άνθρωποι που εμπιστευόμαστε περισσότερο απ' όλους είναι εκείνοι που τελικά θα μας πληγώσουν περισσότερο και πιο βαθιά... Γιατί τους έχουμε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της ψυχής μας και αυτό είναι που πονάει πιο πολύ... Και είναι στο χέρι μας να επιβιώσουμε της καταστροφής, αν το θέλουμε πολύ και αν πιστεύουμε πως παρόλα αυτά αξίζει τον κόπο, όμως τα σημάδια θα φαίνονται πάντα για να μας θυμίζουν πως το απόλυτο ροζ δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στο μυαλό και στα όνειρα μας... Και μαζί με αυτή την καινούρια, πικρή γνώση, θα υπάρχει πάντα ο σπόρος της αμφιβολίας... Που από καιρό σε καιρό θα γίνεται δέντρο και θα μας πνίγει όμως αυτό είναι το τίμημα της απόφασης μας... Η συνέπεια της, όπως θα έλεγε ο Χοϊμες...

Τώρα γιατί από όλα τα σημαντικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε επέλεξα τα δυσάρεστα?(ή αυτά που νοιώθω εγώ δυσάρεστα για μη αδικήσω τον Άρι που δεν φταίε σε τίποτα ο καημένος). Μα είναι πολύ απλό... Γιατί είναι αυτά που έκαναν την διαφορά στην καθημερινότητα μου που είναι κατά βάση όμορφη... Είναι αυτά που με πήγαν παρακάτω σαν άνθρωπο, που με έκαναν να δουλέψω τον εαυτό μου και τα συναισθήματα μου, να αποκωδικοποιήσω τις ανάγκες μου, να νικήσω τις ανασφάλειες και τους φόβους μου και να πολεμήσω για αυτά που θεωρώ πολύτιμα στην ζωή μου... Που είναι το αίσθημα της ασφάλειας - του "ανήκειν" -, που είναι η οικογένεια μου και ηρεμία της και που είναι πάνω και πέρα απ' όλους και απ' όλα η ευτυχία του παιδιού μου... Και που όλα αυτά μαζί αποτελούν τον βορρά και τον νότο της αλάνθαστης πυξίδας που με οδηγεί να παίρνω τις σημαντικές αποφάσεις στην ζωή μου.. Τις δύσκολες... Αυτές που χρόνια πριν θα ήταν τελείως διαφορετικές... Καλύτερες ίσως για τον εγωσιμό και την εικόνα μου αλλά πολύ, πολύ χειρότερες για την ψυχή μου...

Και με τον απολογισμό της χρονιάς να έχει γίνει, σας καλημερίζω γλυκά με ένα φιλί και σας εύχομαι η εβδομάδα που ξεκινά να είναι υπέροχη... Γιατί είναι μια εβδομάδα μοναδική.. Που έχει μέσα της δυό ολόκληρα χρόνια... Αυτό που φεύγει και αυτό που έρχεται.... Και φυσικά, ευχές δεν έχει από τώρα.... Ανανεώνω το ραντεβού μας σύντομα με πιο ευχάριστα πράγματα... Όπως ας πούμε τις αποφάσεις μου για το 2010...:-))))

Υ.Γ. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη εικονογράφηση για το σημερινό μου ποστ από το ουράνιο τόξο.. Που είναι κρυμμένο μέσα μας και εκεί πρέπει να το αναζητάμε στα δύσκολα, και που στην βάση του κρύβονται όντως θησαυροί... Που μας κάνουν καλύτερους, πιο ώριμους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους...

Merry Christmas!!!!

Και να που έφτασαν λοιπόν!!! Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, με υγεία, με χαμόγελα, με αγάπη, μέσα σε λατρεμένες αγκαλιές και με τις φυσσαλίδες της γιορτής να μας ζαλίζουν γλυκά και να μας ξεσηκώνουν... Και επειδή όπως λένε η πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει και βαθιά (οκ, πολύ βαθιά) μέσα μου θα παραμένω πάντα ένα παιδί με ροκ καταβολές, σας αφιερώνω μαζί με την αγάπη μου και τις καλύτερες ευχές μου το πιο εκκεντρικό, εορταστικό κομμάτι ever...

Enjoy!!!!


Sid Vicious - My Way

Cheeze66 | MySpace Video

Να 'μαστε πάλι εδώ....

Έφτασε σχεδόν και η παραμονή.... Που την περίμενα πως και πως και τώρα, θέλω να την απολαύσω όσο γίνεται περισσότερο... Και ας λένε τα άστρα πως σε μας τους Αιγόκερους θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι αυτές τις μέρες... Πόσο πια? Έτσι, με ηθικό ακμαίο, οργανώνω το πρόγραμμα των ημερών... Που περιλαμβάνει σούπερ μάρκετ μεγάλο γιατί θα μαγειρέψω σίγουρα για τις 26 και τις 27 που θα αράξουμε σπίτι, κομμωτήριο την παραμονή και νύχια μια μέρα νωρίτερα, λίγο shopping για το ρεβεγιόν που φέτος θα το περάσουμε σε μαγαζί με ρίζες στο νησάκι, παρασκευή δύο Red Velvet Cake - ενός κανονικού για την φιλενάδα μου την Μαρία (Soho- Soho) που θέλει να κεράσει τις πελάτισσες της την παραμονή και ενός ακόμα σε μορφή cupcakes για τον Στέλιο που μας έχει καλέσει στο σπίτι του στις 25 για τσιμπητά - μια girl's βραδιά στο Salon de Bricolage, το τελευταίο Matsuhisa της χρονιάς, καφέδες άφθονους στο ενδιάμεσο με τις φιλενάδες μου, και έναν οδοντίατρο special guest γιατί μου έφυγε ένα σφράγισμα...
Ευτυχώς που τα δώρα τα κάνουμε την Πρωτοχρονιά και έτσι το μεγάλο shopping μεταφέρεται στην λίστα της επόμενης εβδομάδας γιατί δεν ξέρω αν θα προλάβαινα... Μάλλον όχι...:-) Πάντως, έστω και ασθμαίνουσα και μονίμως με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι - εχτές το βράδυ μέχρι την Αγία Μαρίνα έφτασε η χάρη μου μέσα στην καταιγίδα για το υπέροχο pre- Christmas της φίλης μου της Λιάνας που έχει το ωραιότερο σπίτι που έχω δει και το είχε στολίσει σαν να ήταν βγαλμένο από τις σελίδες της Vogue Deco- τις λατρεύω πραγματικά αυτές τις μέρες... Ειδικά το βράδυ που χαζεύω τις στολισμένες βεράντες και τα φωτάκια που αναβοσβήνουν σαν να μου κλείνουν το μάτι... Σαν γνήσια Πολυάννα, αυτές τις μέρες γίνομαι πιο παιδί από ποτέ... Και δηλώνω έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε είδους μελοντική κρίση... Αρκεί να είμαστε καλά, γεροί, δυνατοί και ενωμένοι οι τρεις μας... Στο κάτω κάτω της γραφής, και τώρα που τα γράφω όλα αυτά , παραμένω σχεδόν άνεργη, σχεδόν πενηντάρα, και σχεδόν desperate houswife... Αλλά μια χαρά το παλεύω, έτσι δεν είναι? Καλημέρα και καλή μας - εορταστική και αισιόδοξη- εβδομάδα....

Δύσκολοι αποχωρισμοί...

Προχτές το μεσημέρι αποχαιρέτησα το αγαπημένο μου αυτοκίνητο... Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται χαζό με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτούς τους πιεσμένους και παράξενους καιρούς όμως για μένα ήταν ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός.. Που αν περνούσε από το χέρι μου δεν θα είχε συμβεί με κανέναν τρόπο... Το μπορντώ Starletάκι μου, ήταν πια 18 χρονών, ένα μήνα μόλις μικρότερο από τον Άρι μια που αγοράστηκε τον Δεκέμβριο του 1991 και μέχρι την τελευταία στιγμή υπήρξε παλικάρι... Και πήρε μπρος με την μία παρόλο που είχε μείνει παρκαρισμένο για πάρα πολύ καιρό.. Τον τελευταίο χρόνο δεν το χρησιμοποιούσα πια... Το είχα αφήσει στο parking του σπιτιού της μαμάς του Μάνου με την προοπτική να γεράσει εκεί ευτυχισμένο και προστατευμένο από κακοκαιρίες και δύσκολους δρόμους.. Έτσι είχα ονειρευτεί το τέλος του... Χαζομάρες θα μου πείτε, αλλά δεν με νοιάζει... Εγώ το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου.. Πρώτον γιατί μου το είχε δώσει ο πεθερός μου με όλη του την αγάπη και δεύτερον γιατί μαζί περάσαμε υπέροχα τόσα χρόνια...

Στο νησάκι κυρίως, όπου ανέβηκε τις πιο απίθανες ανηφόρες και κατέβηκε τις πιο απότομες κατηφόρες πάντα φορτωμένο με φίλους γελαστούς και μπαγκάζια παραλίας, ήταν το πιο famous car στο parking της Ψαρούς και όχι μόνο, παρκαρισμένο πάντα στην σκιά , μπαινόβγαινε με την ειδική του κάρτα στους Μύλους και με περίμενε υπομονετικά σε λιμάνια και αεροδρόμια για να με πάει πίσω, στο σπίτι.. Και στην Αθήνα φυσικά, τους χειμώνες, που λόγω "φήμης" βρέθηκε συχνά πυκνά παρκαρισμένο πρώτη μούρη ανάμεσα σε πανάκριβα SUV έξω από τον Ρέμο και το έφερναν πάντα πρώτο στο parking του Matsuhisa να με παραλάβει όταν είχαμε girl's nigths...
Ναι, το λάτρευα το αυτοκινητάκι μου και έδωσα μεγάλη μάχη για να αποτρέψω το μοιραίο... Όμως, μια που δεν ήταν στο όνομα μου, δεν τα κατάφερα... 'Ετσι, προχτές ,το άδειασα, έβαλα σε μια σακούλα τον λούτρινο γαϊδουράκο που άραζε στο ταμπλό του, την γαλάζια χάντρα που κρεμόταν στον καθρέφτη του και τα CD που είχα αφήσει στο ντουλαπάκι και το αποχαιρέτησα οριστικά... Και χτες ένας γερανός το πήγε για ανακύκλωση...
Και σήμερα είπα να του αφιερώσω ένα ποστ γιατί του αξίζει απολύτως και γιατί νομίζω πως δεν θα πάψω ποτέ να νοιώθω τύψεις... Είμαι χαζή ξανθιά το ξέρω, και έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα αυτή την εποχή, το ξέρω επίσης... Όμως αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Νοιώθω πως δεν του άξιζε αυτό το ηλίθιο τέλος.. Πως έπρεπε να επιμείνω περισσότερο και να πείσω τον Μάνο να με αφήσει να το πάω στον Διόνυσσο στο σπίτι της Μαρίας που έχει μείνει και αυτό στα μπετά, και να το αφήσω εκεί, σκεπασμένο στην πυλωτή, καταθέτοντας τις πινακίδες αντί να τους αφήσω να το πετάξουν...
Όμως για κάποιο παράξενο λόγο αποφάσισα να μην τον πιέσω και τώρα πια τίποτα δεν αλλάζει.. Και ότι έγινε, έγινε... Και μπορεί στο μέλλον να έρθουν στην ζωή μου άλλα, πολύ πιο όμορφα και πολύ πιο ακριβά αυτοκίνητα., ξέρω όμως με απόλυτη βεβαιότητα πως ποτέ, κανένα, δεν θα είναι σαν το κουρσάκι μου.... Και μερικές μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, είμαι πολύ, πολύ λυπημένη...

Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα για καλό...

Ο σημερινός μου πρωινός καφές, στην κούπα με την γόβα, συνοδεύεται από ένα γενναίο κομμάτι panetone - αυτό που ήταν μέσα στην τουρτιέρα της Μάρθας- και μια βόλτα στα blogs... Δίπλα μου το βιβλίο του Laduree ανοιχτό στην σελίδα της creme anglaise, μια που σκοπεύω σήμερα να κάνω την πρώτη μου δοκιμή...


Για μένα που λατρεύω τις κρέμες και αγνοώ επιδεικτικά την σοκολάτα (εκτός και αν πρόκειται για τα σοκολατάκια του κύριου πρέσβη με τα οποία τελευταία έχω πάθει σχεδόν εμμονή) το συγκεκριμένο γλυκό, ή μάλλον η συγκεκριμένη βάση, είναι κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο... Και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο συνεχίζω να αγοράζω πανάκριβα γλυκά από την Αλέα και ειδικότερα σου α λα κρεμ...
Το βιβλίο το έφερε χτες το κύριος Θανάσης, ο ταχυδρόμος μας, και πρέπει να σας πω ότι οι περιγραφές της Γεωργίας δεν με είχαν προετοιμάσει για αυτό που αντίκρυσα... Μιλάμε για το ωραιότερο βιβλίο ζαχαροπλαστικής που υπάρχει... Κλεισμένο μέσα στο κουτί του σαν κόσμημα, τυλιγμένο σε αριστοκρατικό, λιλά ρυζόχαρτο, με χρυσό χρώμα στην πλάτη της κάθε σελίδας.... Και με κάτι φωτογραφίες!!!! Όνειρο... Το ξεφυλλίζω και λιγουρεύομαι...:-)






Όμως το κύριος Θανάσης εχτές δεν έφερε μόνο το υπέροχο βιβλίο... Έφερε και μια κούτα από μακριά γεμάτη στολίδια και αγάπη...


Στολίδια διαλεγμένα με γούστο ακριβώς για γούστα μας, κεκάκια για μένα και πούρα για τον αγαπημένο μου, και μαζί ένα πακέτο σολωμό που θα το ανοίξουμε την Πρωοχρονιά, ένα βαζάκι cupcake που προστέθηκε ήδη στην συλλογή μου στο ράφι κάτω από το παράθυρο της κουζίνας και μια κάρτα που με έκανε να χαμογελάσω και να γεμίσει η ψυχή μου χαρά... Βλέπετε, μέσα από αυτή την αρχικά απρόσωπη διαδικασία του blogging είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω ανθρώπους ενδιαφέροντες και ξεχωριστούς και με κάποιους από αυτούς να γίνουμε και φίλοι... Και έτσι, συχνά πυκνά και με διάφορες ευκαιρίες και αφορμές νοιώθω την αγάπη και το ενδιαφέρον τους ακόμα και όταν δεν ζούμε όχι στην ίδια πόλη, αλλά ούτε καν στην ίδια ήπειρο... Και αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως ακόμα και τα πιο μοναχικά μέσα, αν τα ποτίσεις με την ψυχή και την αλήθεια σου μπορούν να ανθίσουν και να γίνουν γέφυρες επικοινωνίας και σχέσης αληθινής με υπέροχους ανθρώπους... Πολλά φιλιά και καλημέρα σε όλους...

Κατόπιν εορτής...

Πολύ βιαστικά μια που το σπίτι ακόμα είναι άνω κάτω, αλλά με τεράστιο χαμόγελο γιατί περάσαμε υπέροχα, λέω να ξεκινήσω την τελευταία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα με μερικές φωτογραφίες - όσες θυμήθηκα να τραβήξω- από την χτεσινή ημέρα... Ο καιρός μας φιλοδώρισε μια μια όμορφη λιακάδα και αρκετό κρύο, τα τραπέζια στρώθηκαν με λευκά τραπεζομάντηλα, τα καλά μου σερβίτσια, χριστουγεννιάτικες χαρτοπετσέτες και έναν χιονάνθρωπο γεμάτο marshmallows στο κέντρο, τα βάζα στολίστηκαν με λιλά "λάχανα" - έτσι τα λένε τα λουλούδια που διάλεξα- οι γυάλες γέμισαν με κουραμπιέδες και μελομακάρονα και η κουζίνα μου μοσχοβόλησε από μυρωδιές... Πρόλαβα να φωτογραφίσω την lemon pie και το σουφλέ σπανάκι μόνο, μετά ξεχάστηκα τελείως μέσα στην χαρά και την τρεχάλα να προλάβω να τα έχω όλα έτοιμα στην ώρα τους.....


(Σουφλέ σπανάκι και lemon pie απ' τα χεράκια μου)


(Μελομακάρονα, κουραμπιέδες , μωβ "λάχανα" και μια αγαπημένη, παλιά φωτογραφία)




(Το table setting και ο γεμιστός μου χιονάνθρωπος)




Και αφού ετοιμάστηκαν όλα, λίγο μετά τις 2, ήταν όλοι εδώ... Η Μαρία με τον Παναγιώτη, ο Κώστας με την Λιάνα, η Μάρθα με τον Άλκη (που τους ξέχασα η γαϊδάρα τους κολλητούς μου και ευτυχώς που μου το θύμισε μια αγαπημένη ψυχή), ο Δημήτρης με την Lucciana, ο Άγγελος με την Στέλλα, η Γεωργία και ο Στέλιος.. Οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, οι πιο στενοί μας φίλοι, οι άνθρωποι με τους οποίους αγαπιόμαστε πολύ και νοιώθουμε χαλαρά και άνετα, και που για μένα, είναι πολύτιμο κεφάλαιο της ζωής μου... Άρα, η καλύτερη παρέα για να υποδεχτούμε μαζί την πιο χαρούμενη γορτή του χρόνου...Και ο πιο όμορφος και τρυφερός τρόπος για να μπούμε και φέτος στο Christmas mood με ένα "πάρτυ" που ξεκίνησε μεσημέρι και τελείωσε βράδυ...:-)
Βέβαια, είχαμε και απλώλειες εχτές... Την Doris ας πούμε που έρχεται την Παρασκευή αλλά θα την έχουμε εδώ όλες τις γιορτές οπότε θα την ευχαριστηθούμε, τον άλλο Στέλιο που είναι στην Αμερική, τον Ζαννή που το καινούριο του μαγαζί είναι ανοιχτό και Κυριακές μεσημέρι οπότε δεν προλαβαίνει να σηκώσει κεφάλι, τον Μίμη που περνάει ακριβώς μια από τα ίδια αυτές τις μέρες, τον Άρι που εμφανίστηκε αγουροξυπνημένος (μια που είχε κοιμηθεί στις 7.30 το πρωί ) μόνο και μόνο για να κάνει επιδρομή στον μπουφέ και μετά να ξανακοιμηθεί μέχρι να πάει για καφέ με τους φίλους του, και βέβαια τον Droopy που πήγε για δυο μέρες διακοπές μέσα στον χειμώνα στην πανσιόν και μας έλειψε πολύ... Τώρα όμως, είναι αραχτός στο χαλί δίπλα μου και όλα αρχίζουν να παίρνουν τον κανονικό τους ρυθμό...
Αυτά τα λίγα λοιπόν για σήμερα και επιστρέφω με τις συνταγές και τα υπόλοιπα μόλις καταφέρω να οργανώσω λίγο το σπίτι μου... Φιλιά και πολλή καλή μας εβδομάδα...

Προετοιμασία και λίγο shopping....

Εχτές το βράδυ γύρω στις 3 με ξύπνησε η καταιγίδα... Δεν έχω δει ακόμα ειδήσεις αλλά έγινε κανονικός χαμός... Μιλάμε για νερό που έπεφτε με το βυτίο και ευτυχώς ο Άρις είχε επιστρέψει κανένα μισάωρο πριν γιατί αλλιώς θα είχα βάλει σίγουρα γαλότσες και νιτσεράδα και θα είχα βγει σαν την τρελή στους δρόμους για να τον φέρω σπίτι....:-) Έτσι, όταν ξύπνησα σήμερα και είδα την πρωινή μουντάδα και το κρύο πολύ το χάρηκα... Παρόλο που το πρόγραμμα μου είχε σούπερ μάρκετ τεράστιο (η φωτογραφία που ακολουθεί δείχνει τις σακούλες που ανέβασα με την πρώτη βόλτα γιατί μετά έκανα άλλες τρεις αλλά από την κούραση που μυαλό για φωτογραφίες), μου άρεσε η ιδέα του να έρθει επιτέλους ο χειμώνας και από εδώ...



Άλλωστε, μας το ανακαίνωσαν και από τα δελτία ειδήσεων περιχαρείς οι μετεωρολόγοι... Πως ο χειμώνας είναι προ των πυλών... Τώρα βέβαια έξω έχει μια λιακάδα τεράστια, και υποψιάζομαι πως ο χειμώνας μάλλον άλλαξε γνώμη και πήγε αλλού γιατί τι άλλη εξήγηση να δώσω πια? Η μόνη που θα χαρεί με το γεγονός είναι η φιλενάδα μου η Γεωργία που έρχεται και ονειρεύεται ήλιους και καφέδες έξω αλλά αυτή δεν πιάνεται γιατί ζει μέσα στα χιόνια και έτσι μπορεί μια χαρά να μας το παίζει υπεράνω...:-)

Τέλος πάντων, με γαλότσες για παν ενδέχομενο και με λιακάδα λοιπόν, πήγα και σήκωσα όλον τον Θανόπουλο για το περίφημο Pre Christmas μας το πρωί, και μετά κουβάλησα και τις σακούλες ολομόναχη σαν καλή μουλάρα - τέσσερις βόλτες από το αυτοκίνητο μέχρι το ασανσέρ και άλλες τόσες από το ασανσέρ μέχρι το σπίτι, την έκανα την γυμναστική της εβδομάδας και με το παραπάνω... Στο ενδιάμεσο όμως πρόλαβα και έκανα και λίγο shopping... Πέρασα από την φιλενάδα μου την Μάρθα και πήρα αυτή την υπέροχη τουρτιέρα που μέσα της κρύβει ένα πεντανόστιμο panetone (και την οποία θα χρησιμοποιήσω την Κυριακή για να παρουσιάσω το Red Velvet Cake μου)



και αυτή την κούπα- γόβα για να πίνω τον πρωινό μου καφέ που την έχουν συσκευασμένη με δυο κουταλάκια σοκολάτας και ένα κουτί σοκολατάκια για την λιγούρα...:-)



Μην μου πείτε πως δεν είναι και τα δύο υπέροχες ιδέες για δώρα τώρα τις γιορτές? Εγώ για να πως την αλήθεια, χτύπησα άλλες τρεις κούπες για τις κολλητές μου προτού εξαφανιστούν γιατί το έχουν αυτό τα πράγματα της Μάρθας... Αν δεν τα πάρεις την ώρα που τα βλέπεις μετά είναι αργά... Αφήστε που κάνει και τα πιο φιν φον αμπαλάζ της πόλης.... Αυτά τα ολίγα σήμερα, και σας φιλώ γλυκά γιατί με περιμένουν δουλειές με φούντες... Τα υπόλοιπα από Δευτέρα με φωτογραφίες από το Pre Christmas και φυσικά, συνταγές...

Υ.Γ. Το site της Μάρθας δεν είναι απολύτως ενημερωμένο.. Έχει και ένα μαγαζί στο Κολωνάκι στην Πατριάρχου Ιωακείμ 58 για όποιον ενδιαφέρεται...

Pre Christmas...

Τα τελευταία χρόνια είναι κάτι σαν έθιμο για το σπίτι μας... Στο παλιό δοκιμάσαμε όλες τις πιθανές μορφές... Καθιστό 30 ατόμων με catering από τον Πλατή, party 60 ατόμων στο όρθιο με μπουφέ και Dj (από το El Pecado παρακαλώ, ευγενική προσφορά του φίλου μας του Άρη που δέχτηκε να δουλέψει το μαγαζί με τον αναπληρωματικό και μάλιστα μέρα Σάββατο μέσα στον Δεκέμβρη) και πάει λέγοντας... Σε όλα περάσαμε υπέροχα... Παρόλο που στα καθιστά των πολλών ατόμων γέμιιζε το σπίτι ροτόντες και σερβιτόρους και το φαγητό όσο καλό και αν ήταν δεν ήταν home made, και παρόλο που το βράδυ του πάρτυ την ώρα που εμείς χοροπηδούσαμε σαν τα κατσίκια στον ρυθμό της latin μουσικής η αστυνομία ήρθε τρεις φορές να μας κάνει παρατήρηση με αποτέλεσμα να το διαλύσουμε κατά τις 4 τα ξημερώματα για να μην καταλήξει ο Μάνος στο αυτόφωρο...



Στο τέλος πάντως, μετά από δοκιμές επί δοκιμών αποφασίσαμε πως το καλύτερο μας είναι να καλούμε τους απολύτως κολλητούς μας, μέχρι δεκατέσσερα άτομα δηλαδή, που είναι ακριβώς όσα χωράει άνετα το σπίτι μας και για όσα μπορώ να μαγειρέψω μόνη μου... Μάλιστα φέτος, στο καινούριο σπίτι, για πρώτη φορά το Pre Christmas δεν θα γίνει βράδυ αλλά μεσημέρι Κυριακής... Το τραπέζι της τραπεζαρίας θα ανοίξει για να χωράει οκτώ άτομα, θα στηθεί δίπλα ακριβώς και μια ροτόντα για άλλους έξι, θα φτιάξω και έναν μπουφέ στην βιβλιοθήκη για να σερβίρεται καθένας όταν και όσο θέλει, θα έρθει και η Όλγα να βοηθήσει και έτσι απλά, θα... κηρύξουμε και επισήμως την έναρξη των γιορτών ανάμεσα στους ανθρώπους που αγαπάμε...



Καθώς καταλαβαίνετε, τις μέρες που θα προηγηθούν εγώ θα τρέχω σαν τον Βέγγο... Έχω ήδη αποφασίσει το μενού που θα περιλαμβάνει γαλοπούλα με γέμιση και πατάτες στον φούρνο, μια πίτα με κιμά και πράσσο, ένα σουφλέ σπανάκι (το γνωστό, της φίλης μου της Λιάνας), δυο σαλάτες και ένα ακόμα ορεκτικό που το ψάχνω και στην συνέχεια Red Velvet Cake, μους σοκολάτα, Lemon Pie και φυσικά Christmas Cupcakes μια που, όπως το έχω στο μυαλό μου το πρόγραμμα, θα ξεκινήσουμε μεσημέρι και θα βραδιάσουμε οπότε θα πιούμε και καφεδάκι στο ενδιάμεσο, και ποτά στο τέλος... Αυτό σημαίνει πως μερικές μέρες νωριτερα θα πρέπει να κάνω απόβαση στον Θανόπουλο και αμέσως μετά θα πρέπει να ξεκινήσω προετοιμασία και μαγείρεμα... Και πως πριν από όλα αυτά θα πρέπει να ανέβουν οι εφεδρικές καρέκλες από την αποθήκη, να κατεβάσουμε τα φουστανάκια τους από το πατάρι όπου τα έχουμε χωμένα για να σιδερωθούν, να γιαλιστούν τα ασημικά που έχουν γίνει μαύρα σαν της οικογένειας Adams, να πλυθούν τα κρύσταλλα για να λάμψουν, και στην συνέχεια να βρω διακοσμητικά για τα τραπέζια, γιορταστικές χαρτοπετσέτες, κεριά, αναμνηστικά δωράκια για τους καλεσμένους, να αγοράσω φρέσκα λουλούδια, να θυμίσω (πολλές φορές) στον Μάνο να ασχοληθεί με τα κρασιά και τα αναψυκτικά και να πείσω τον Άρι να πάρει τον Droopy και να πάνε να αράξουν σε κανένα φίλο του γιατί αλλιώς, με τόσο κόσμο στο σπίτι και τόσα φαγητά το βλέπω το σκυλί μας να παθαίνει εγκεφαλικό από το excitment... :-) Α, και να παραγγείλω μελομακάρονα και κουραμπιέδες....
Pas mal, έτσι? Αν ξεκινήσω να τρέχω από τώρα, μπορεί να καταφέρω να προλάβω μέχρι την Πρωτοχρονιά...:-) Βέβαια σιγά μην παραπονεθώ... Τρελαίνομαι για όλα αυτά, παρόλη την κούραση που θα τραβήξω... Άλλωστε, μετά, θα έχουμε και άλλα τραπέζια.. Για τις μαμάδες μας και την αδερφή μου με την οικογένεια της, για κάποιους φίλους που θα είναι εδώ στις γιορτές... Καλά να είμαστε και κέφι να έχουμε γιατί για μένα αυτή είναι η χαρά αυτών των ημερών... Να είναι το σπίτι στολισμένο, γεμάτο μυρωδιές από αναμμένα κεριά και λιχουδιές που ψήνονται στον φούρνο και ακόμα πιο γεμάτο από γέλια, μουσική και αγαπημένους ανθρώπους... Και το κυριότερο, το βράδυ, όταν πέφτω να κοιμηθώ να είμαστε όλοι εδώ, γεροί και αγαπημένοι... Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να ξεπεράσω χίλιες κρίσεις...Και δυο χιλιάδες μην σας πω...:-))))

Υ.Γ. Οι συνταγές θα ακολουθήσουν μαζί με φωτογραφίε.. Προς το παρόν στολίζω το ποστ με φωτογραφίες από χριστουγεννιάτικα table settings για να παίρνουμε ιδέες... Φιλιά πολλά!!!

Γλυκόπικρο Christmas mood....

Επιτέλους τα κατάφερα... Με αρκετή κούραση μια που το καινούριο, οικολογικό μας δέντρο ήθελε μπόλικη δουλίτσα τελικά για να στηθεί και να φουντώσει όπως πρέπει, και ευτυχώς με βοήθησε ο Άρις γιατί μόνη μου δεν νομίζω να τα κατάφερνα, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε απολύτως... Μπορεί το σπίτι να μην μυρίζει έλατο μόλις μπαίνουμε μέσα όμως η μυρωδιά της κανέλας και της σοκολάτας από τα αγαπημένα μου κεριά αντισταθμίζει την διαφορά. Και το δέντρο μου επίσης μια που έγινε πανέμορφο, με τα παιχνίδια κρεμασμένα στα κλαδιά του, και τα φωτάκια του και τους φιόγκους του ασορτί με τα χρώματα του σπιτιού...

(Το στεφάνι της εισόδου που μου το έφτιαξε η φίλη μου η Μάρθα και ο αρκούδος που καλωσορίζει τους επισκέπτες μας στο χωλ.)



Αποφάσισα μάλιστα να το στήσω στο καθιστικό και όχι στο σαλόνι μια που στην ουσία το δέντρο το φτιάχνω για μας οπότε το λογικό είναι να μπει στο δωμάτιο που θα τα ζούμε και θα το χαιρόμαστε καθημερινά...

(Christmas Tree and Christmas dog..)



Άλλωστε, όταν ανοίξει η συρόμενη πόρτα του σαλονιού μια χαρά φαίνεται, οπότε δεν αλλάζει κατ' ούσίαν κάτι... Όσο για το σαλόνι, ετοίμασα μια γιρλάντα με φούξια μπάλες και ακροβόλησα και διάφορα στολίδια σε μπουφέδες και τραπεζάκια και αν βρω και τίποτα ακόμα ενδιαφέρον στις βόλτες μου θα κάνω προσθέσεις...:-)


(Η γιρλάντα μου και το δέντρο όπως φαίνεται από το σαλόνι)



Με τα χρόνια έχουμε μαζέψει πάντως απίστευτα στολίδια και σε αριθμό και σε ποικιλία... Και το πιο στολισμένο σημείο του σπιτιού παραμένει πάντα η βιβλιοθήκη που έχει επάνω της - εκτός από βιβλία- την Άρτα και τα Γιάννενα.. Όμως τι να πω... Το παραδέχομαι.. Μπορεί να είναι kitch αλλά εμένα μου αρέσουν τα πολλά στολίδια... Θέλω να τα βλέπω και να τα χαίρομαι και καθόλου δεν με ενδιαφέρουν οι λιτές προσεγγίσεις της γιορτής...





Για να καταλάβετε, μέχρι και το humidor του αγαπημένου μου στόλισα, να γιορτάσουν και τα καημένα τα πούρα που τα τρώει η υγρασία και το μαύρο σκοτάδι...:-) Και τώρα που τελείωσα με το σπίτι, σειρά θα πάρουν τα γλυκά... Ήδη οι χριστουγεννιάτικες πιατέλες έχουν κατέβει από τα ντουλάπια τους και περιμένουν να γεμίσουν με λιχουδιές... Θα φτιάξω cupcakes -εννοείται αυτό- και Red Velvet Cake, θα φτιάξω μπισκοτάκια κανέλας με γλάσσο και αν έθρει εγκαίρως και το βιβλίο με τις συνταγές του Laduree που ζήλεψα από την Melissoula, θα φτιάξω και guimauve!!!

(Το Humidor του καλού μου σε χριστουγεννιάτικο mood)

Τα γράφω όλα αυτά τα χαρούμενα, και τα νοιώθω βέβαια, όμως παρόλα αυτά, θα σας το ομολογήσω, το φετινό μου Christmas mood είναι τελικά γλυκόπικρο... Το συνειδητοποίησα λίγο νωρίτερα, την ώρα που στόλιζα την βεράντα μου... Με δεκάδες λευκά λαμπάκια, ένα ολόλευκο αστέρι που αναβοσβήνει και ανάμεσα τους ένα κόκκινο μικρό φωτάκι, κάτι σαν τάμα περσινό, να θυμίζει τον Αλέξη που δεν θα κάνει ούτε φέτος Χριστούγεννα με την μανούλα του... Ούτε ποτέ ξανά... Θα ακούσουμε πολλά τις μέρες που θα έρθουν για το αγόρι αυτό που άθελα του έγινε σύμβολο της γενιάς του Άρι... Ήδη οι κυριακάτικες εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας είχαν φωτογραφίες από το δωμάτιο του, από τον τάφο του, από την πινακίδα που αναρτήθηκε στο σημείο που σκοτώθηκε... Όμως αν το καλοσκεφτείτε, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει παραγματική σημασία...Ούτε για τον Αλέξη ούτε για την οικογένεια του που έμεινε πίσω να θρηνεί για μια ζωή... Με αυτή την γνώση λοιπόν, σαν μαμά του Άρι μόνο και τίποτα άλλο αυτή την φορά, την ώρα που τοποθετούσα το κόκκινο φωτάκι ανάμεσα στα υπόλοιπα συνειδητοποίσα πως αυτό το παιδί που δεν το ήξερα θα δίνει στο εξής στα Χριστούγεννα μου μια γλυκόπικρη αίσθηση... Ίσως γιατί εγώ - όπως και όλες οι υπόλοιπες μαμάδες αυτού του κόσμου- μπορώ να νοιώσω (ή μάλλον όχι να νοιώσω γιατί το μυαλό μου αρνείται κατηγορηματικά έστω και να τολμήσει να μπει στην θέση αυτής της μάνας ) αλλά τουλάχιστον να υποψιαστώ τι μπορεί να σημαίνει να μπαίνει μια ακόμα χρονιά χωρίς το παιδί σου... Και γι' αυτό τον λόγο αποφάσισα πέρσι τέτοιες μέρες το κόκκινο λαμπάκι να μην λείπει ποτέ από την βεράντα μου στα χρόνια που θα έρθουν..
Παρόλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται, και όταν έχεις γύρω σου τους ανθρώπους που αγαπάς είναι γλυκιά σαν μέλι... Ίσως λοιπόν το νόημα της μέρας να είναι τελικά πως δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε αυτό.. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ να ευχαριστούμε τον Θεό, το Σύμπαν, την Τύχη, ότι θέλει και ότι πιστεύει ο καθένας μας για τα όσα έχουμε... Φιλιά πολλλά και του χρόνου να είμαστε καλά να ξαναστολίσουμε...

Υ.Γ. Την φωτογραφία της βεράντας θα την ανεβάσω αύριο γιατί θέλω να την τραβήξω το βράδυ με τα φωτάκια αναμένα...

Προετοιμασίες...

Οι κούτες με τα χριστουγεννιάτικα έχουν κατέβει από το πατάρι και έχουν γεμίσει το σαλόνι... Τα στολίδια βγαίνουν ένα ένα από τα κουτιά τους για να καταγραφούν οι απώλειες - πάντα έχουμε απώλειες, για έναν παράξενο λόγο, κάθε χρόνο, παρόλο που τα βάζω τόσο προσεκτικά στα κουτιά τους όταν τα μαζεύω- και τα λαμπάκια μπαίνουν στην πριζα για να δω πια δουλεύουν και πια όχι.

(Αυθεντική βικτωριανή χειροποίητη μπάλα)

Η λίστα του Προμπονά γεμίζει, με πρώτο πρώτο το δέντρο μια που φέτος αποφάσισα να πάρω ψεύτικο και όχι αλήθινό, αλλά ένα ψεύτικο απίστευτο, ψηλό κοντά στα τρία μέτρα και τόσο καλοφτιαγμένο που νομίζεις πως όπου να ΄ναι θα ξεπροβάλουν από τα κλαδιά του σκιουράκια να σου κλείσουν το μάτι.
Μετά, χρειάζομαι μερικά φωτάκια ακόμα για την βεράντα, όλα λευκά και ένα κόκκινο για να θυμόμαστε τον Αλέξη που πέρσι, τέτοιες μέρες, άλλαξε την πραγματικότητα μας.. Και πρέπει να πάρω και καινούριες κορδέλες στα χρώματα των τοίχων του καινούριου σπιτιού...
Και στολίδια φυσικά... Είναι σαν έθιμο αυτό, κάθε χρόνο αγοράζω μερικά καινούρια στολίδια για να συμπληρώνεται η συλλογή μου... Μερικά τα βρίσκω στα ειδικά μαγαζιά με τα επαγγελματικά χριστουγεννιάτικα - εκτός από την Agrinvest και την Plastrona στα Κάτω Πατήσια υπάρχει και το Fenelie σε μια κάθετο της Σεβαστουπόλεως και ένα ακόμα φοβερό λίγο πιο κάτω από τις Εκδόσεις Λυμπέρη στο Κορωπί- άλλα τα αγοράζω από το site για την έρευνα για τον καρκίνο του μαστού συνεισφέροντας ταυτόχρονα και για έναν εξαιρετικά καλό σκοπό, και κάποια τα ανακαλύπτω στις βόλτες που κάνουμε με την Μαρία τα πρωινά.. Μου αρέσουν πολύ τα στολίδια... Ειδικά αυτά που μοιάζουν με παιχνίδια ή με γλυκίσματα... Κάνουν το δέντρο μου να μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από παιδικό παραμύθι πράγμα που ταιριάζει απολύτως στο παιδάκι μέσα μου που δεν λέει να μεγαλώσει...:-)

(Σπιτάκι που θυμίζει παραμύθι από το Fenelie και αγγελάκι με γατάκι από το site για τον καρκίνο του μαστού)




Ταυτόχρονα, ξεφυλίζω τις συνταγές μου. Φέτος που δεν δουλεύω ακόμα κανονικά αποφάσισα να βρω όμορφα κουτιά,να τα γεμίσω με Chrismas cupcakes, και να τα στείλω σε αγαπημένους φίλους αντί για κάρτα. Νομίζω πως είναι ένα όμορφο δώρο που θα το χαρούν όλοι, ειδικότερα μάλιστα εκείνοι που θα φύγουν και δεν θα περάσουμε τις γιορτές μαζί...
Και φυσικά, με το pre Christmas lunch μου προ των πυλών, ετοιμάζω και το μενού... Που πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε among others γαλοπούλα με γέμιση και πουρέ γλυκοπατάτας, και Red Velvet Cake αλλά και μια αρχοντική τυρόπιτα για να μην χάνουμε και το ελληνικό μας πνεύμα...:-)

(Το Red Velvet Cake μου )

Και έχουμε και τα δώρα.. Που φέτος λόγω κρίσης κάνουν διπλό το challenge... Μια που πρέπει να είναι και όμορφα και να μην κοστίζουν και μια περιουσία... Και ταυτόχρονα, να κλείνουν το μάτι πονηρά και να λένε σ' αγαπώ...
Τα έγραψα όλα αυτά και αγχώθηκα.. Τόσα πολλά και ευχάριστα πράγματα, τόσος λίγος χρόνος... Πάω τρέχοντας να συνεχίσω το ξεπακετάρισμα των στολιδιών... Φιλιά πολλά σε όλους και καλό μήνα να έχουμε....

Υ.Γ. Στο ΕΥ ΖΗΝ του Δεκεμβρίου που θα βγει στα περίπτερα την Πέμπτη έχω διπλή συμμετοχή. Το γλυκό του εξωφύλλου (που παίζει βέβαια και σε ένα ολόκληρο θέμα πιο μέσα) είναι δικό μου, το Red Velvet Cake που λέγαμε - το έφτιαξα με τα χεράκια μου για την φωτογράφιση και έδωσα και την συνταγή- και ξεκινάει επιτέλους και η καινούρια μου στήλη με τίτλο "Gourmand- Cocconing" ... Πράγμα που σημαίνει πως μετά από έναν ολόκληρο χρόνο ανεργίας, we are back in business.... Ευτυχώς...:-)