Βουτιά στην ευτυχία....

Παρκάρω το αυτοκινήτο μου όπως όπως και κατεβαίνω βιαστικά την απότομη κατηφόρα με τα χωμάτινα, αυτοσχέδια σκαλιά... Φτάνω στην μικρή παραλία που είναι ακόμα άδεια, ξεφορτώνομαι τα ρούχα μου με δυο κινήσεις , η άμμος είναι ήδη ζεστή κάτω από τα πόδια μου και η θάλασσα με περιμένει, καταγάλανη και ήρεμη...
Βουτάω με φόρα και νοιώθω το νερό, δροσερό και αναζωογονιτικό να με τυλίγει... Παίρνω βαθιά ανάσα και βυθίζομαι στην αγκαλιά του... Κολυμπάω παράλληλα με τον βυθό όσο πιο πολύ αντέχω, και νοιώθω τις σκέψεις μου, τα προβλήματα μου και ότι με βασανίζει και με παιδεύει να χάνεται με κάθε μου κίνηση... Όταν νοιώσω πια τα πνευμόνια μου να καίνε και την αναπνοή μου να τελειώνει, ανεβαίνω στη επιφάνεια...
Ξαπλώνω ανάσκελα, χαλαρώνω, και αφήνω το νερό να με λικνίζει, και τον ήλιο να με ζεσταίνει... Τα μαλλιά μου γίνονται υγρό στεφάνι γύρω από το πρόσωπο μου, τα αυτιά μου ακούνε τα πάντα σαν υπόκωφο βουητό μέσα από το φίλτρο της θάλασσας, και το συναίσθημα της απόλυτης ηρεμίας με κατακλύζει και λούζει το μέσα μου με φως... Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι αυτά που περιμένω, αυτά που ελπίζω, αυτά που αγαπώ... Και ξορκίζω όλα τα άσχημα, τα δύσκολα, όλα όσα με παιδεύουν και με αποπροσανατολίζουν και με κάνουν να θυμώνω και να φοβάμαι...
Μέσα στην αγκαλιά της ωραιότερης θάλασσας του κόσμου, μόνη σε έναν μικρό παράδεισο που τώρα, για αυτή την ώρα, είναι όλος δικός μου και μου χαρίζεται απλόχερα σαν υπέροχο δώρο, νοιώθω τόσο κοντά στο σύμπαν, τόσο μέσα του, σαν να μπορώ να απλώσω το χέρι και να το πιάσω..
Οταν χορτάσω δροσιά και ηρεμία και αδειάσω από τα πάντα , κολυμπάω αργά προς την ακτή... Απλώνω ένα παρεό στην άμμο, ξαπλώνω, και αφήνω τις σταγόνες του νερού να στεγνώσουν πάνω στο δέρμα μου, κάτω από τον καυτό ήλιο, που δημιουργεί χιλιάδες μικρά πρίσματα και κάνει το μαύρισμα μου τέλειο ...
Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που το νησί της καρδιάς μου, μου έχει μάθει πια τα μυστικά του και έχω την δυνατότητα μέσα στην πιο πολύβουη εποχή του χρόνου να γεύομαι όλη αυτή την χαρά... Χαζεύω τον ονυρανό, την υπέροχη φύση γύρω μου, παίζω στα δάχτυλα μου την σιμιγδαλένια άμμο, αφήνομαι στο χάδι του αέρα που φυσάει ανάλαφρα, ίσα για να μου κάνει την ζέστη πιο ανεκτή... Λίγο αργότερα, ντύνομαι και ανεβαίνω αργά την ανηφόρα... Στα μέσα της διαδρομής σταματάω στο ταβερνάκι της Kiki.. Ο κύριος Βασίλης έχει ξεκινήσει ήδη τις ετοιμασίες για το μεσημέρι και παρόλο που οι πόρτες είναι ακόμα κλειστές για το κοινό με καλημερίζει με χαμόγελο και με κερνάει ένα μπουκάλι παγωμένο νερό...
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, το πρόσωπο μου στον καθρέφτη χαμογελάει με άλλη λάμψη, και παίρνω τον δρόμο για την Ψαρού... Με το ένα πόδι στο πουθενά και με το άλλο στο πάντα, αυτές ήταν και θα είναι οι ισορροπίες της ζωής μου, όλα μοιάζουν σαν ένα roller coster... Χαρές και λύπες, δάκρυα και ευτυχία, εύκολα και δύσκολα, απλά και περίπλοκα, από το Σωστάκι στην Α7, η διαδρομή θα είναι αυτή που θα κάνει πάντα την διαφορά.. Και όσο την διανύω μαζί με ανθρώπους που δίνουν τόνο στην καρδιά και το μυαλό μου, όσο οι άνθρωποι της ζωής μου παραμένουν εδώ, δίπλα μου, γεροί, δυνατοί και έτοιμοι για όλα, και φυσικά όσο το παιδί μου θα είναι καλά και ευτυχισμένο, μια βόλτα θα είναι ότι και να συμβεί... Όμορφη, διδακτική και κυρίως, με τον επόμενο προορισμό να έχει ήδη γίνει σημάδι στον χάρτη της ψυχής μου....

Υ.Γ. Αυτή η πραγματικότητα των καλοκαιριών που πέρασαν και που ελπίζω να ξανάρθουν σύντομα, είναι το όνειρο που βλέπω όλο και συχνότερα πια όταν είμαι λυπημένη ή αγχωμένη.. Βουτάω στα όνειρα μου το κεφάλι μου στο νερό του Άγιου Σώστη και όταν ξυπνήσω όλα, όλα όμως, είναι πιο απλά... Και αυτό το όνειρο λοιπόν, που είναι το αγαπημένο μου και που υπήρξε η πιο πολύτιμη στιγμή της μέρας για χρόνια στο νησί, το αφιερώνω σήμερα, εξαιρετικά, σε δυο ανθρώπους που αγαπώ πολύ και που νομίζω πως αυτές τις μέρες , ο καθένας για τους δικούς του λόγους, το χρειάζονται.. Στον Ζαννή μου και στην Γεωργία μου... Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...