Άννα... "Γιατί?"

"Αυτό που είμαι στ' αλήθεια δεν μπήκες στην διαδικασία να το αποδεχτείς ποτέ ουσιαστικά... Αυτό που σ' έφερε κοντά μου, αυτό που σε τράβηξε σε μένα, που σε έβαλε στον κόσμο μου, κάθε μέρα που περνάει το αγνοείς επιδεικτικά και προσπαθείς με όλη σου την δύναμη να το κάνεις κάτι άλλο... Και αναρωτιέμαι γιατί... Γιατί προσπαθείς να μουτζουρώσεις τα λαμπερά μου χρώματα, γιατί προσπαθείς να περιορίσεις την ελευθερία που με τρέφει, γιατί δοκιμάζεις με χίλιους διαφορετικούς τρόπους να βάλεις τον αυθορμητισμό μου μέσα σε ένα από τα κουτάκια που τόσο αγαπάς?

Τι άδικη συνήθεια αυτή των περισσότερων ανθρώπων.. Να γνωρίζουν κάποιον και να τον ερωτεύονται γι΄αυτό που είναι, ότι είναι, και μετά να αρχίζουν να προσπαθούν αυτό που τόσο τους άρεσε να το αλλάξουν και να το φέρουν πιο στα μέτρα τους... Μα κανείς δεν μπαίνει στα μέτρα κανενός, δεν το έμαθες ακόμα? Μπορεί να προσπαθήσει, μπορεί ακόμα και να το υποκριθεί αν χρειαστεί, αλλά για λίγο... Για λίγο γιατί θα έρθει η ώρα που η ανάγκη του να είναι πάλι αληθινός, πάλι ο εαυτός του, θα υπερισχύσει του έρωτα, της αγάπης, της συνήθειας, του οτιδήποτε τον κρατάει δεμένο εκεί, και τότε θα δραπετεύσει... Αυτό θέλεις για μένα? Να μείνω εκεί περιορισμένη και μαζεμένη σε κάτι που δεν είμαι αποδεικνύοντας την αγάπη μου ξανά και ξανά μέχρι να μην αντέξω άλλο και να φύγω? Μόνο και μόνο για να μην προσπαθήσεις να ζήσεις με αυτό που είμαι στ' αλήθεια? Με αυτό που εσύ διάλεξες?

Περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά ότι κάνουμε το κάνουμε για μας... Το ξέρω και το ξέρεις... Τις μεγαλύτερες θυσίες που τις βαφτίζουμε στο όνομα των άλλων, τις πραγματοποιούμε για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες... Έτσι και εγώ.. Μένω, και αλλάζω και προσαρμόζομαι γιατί θέλω.. Και γιατί ακόμα μπορώ... Και κρατάω τον εαυτό μου για εκείνους που χρόνια τώρα τον αποδέχονται, και τον αγαπάνε, και μαζί σου υποκρίνομαι κάτι άλλο, συχνά με επιτυχία...
Το κάνω γιατί για κάποιο παράξενο λόγο η απόρριψη σου μου είναι οικεία... Εγώ που μεγάλωσα μέσα στην απόρριψη του πατέρα μου και που ακόμα παλεύω με τα υπολείμματα της, νοιώθω μια ζεστασιά απίστευτη μέσα στην δική σου συμπεριφορά... Και δίνω μάχες με πάθος νεοσύλεκτου για την αποδοχή σου... Κάθε λέξη σου που για μένα σημαίνει "ναι", ναι σ΄αυτό που είμαι, ναι σ' αυτό που θέλω, ναι σε ότι έχω ανάγκη, είναι μια ακόμα μάχη κερδισμένη, έστω και δύσκολα...Και όσο και αν ξέρω πως δεν είμαι έτσι πια, ούτε θα αντέξω να υποκρίνομαι πως είμαι για πολύ ακόμα, όσο και αν το ελεύθερο κομμάτι του εαυτού μου αφήνεται όλο και περισσότερο να παρασυρθεί από ανθρώπους, βλέμματα και αγγίγματα που αποθεώνουν την αλήθεια μου, που τόσο έχω ανάγκη, εγώ μένω εδώ... Σε σένα...
Και προσπαθώ και εγώ... Όχι να σε αλλάξω, έχω δουλέψει πολύ πάνω στην ψυχή μου για να κάνω τέτοια λάθη, αλλά να σου δείχνω όσο συχνότερα μπορώ glimpses από τον κόσμο μου που μοιάζεις να έχεις ξεχάσει.. Και έτσι, όταν σε βρίσκω λίγο ανοιχτό και ευάλωτο αφήνω ριπές από το φως μου , από τα χρώματα μου και από το γέλιο μου να σε αγγίξουν και να σε παρασύρουν έστω και για ελάχιστα, έστω για δευτερόλεπτα, σε αυτό που κάποτε σε τράβηξε σαν μαγνήτης...
Και τότε, σε βλέπω να γελάς, βλέπω τα μάτια σου να φωτίζονται και την ψυχή σου να ανοίγει... Και γι΄αυτές τις ελάχιστες στιγμές που ελπίζω με όλη μου την καρδιά να γίνονται σπόροι που κάποτε μπορεί να ανθίσουν μέσα σου και να γίνουν αναρριχητικά φυτά, φουντωτά και καταπράσινα, που θα διώξουν το σκοτάδι και το μαύρο σου για πάντα, διακινδυνεύω τον θυμό σου που κάθε φορά, μετά, είναι και χειρότερος...
Γιατί σε τρομάζει η δύναμη μου, έστω και αυτή η ελάχιστη.. Θυμώνεις που μπορώ καμιά φορά να σε αλλάξω και να σε κάνω να δεις τον κόσμο με τα μάτια μου... Που μπορώ να σε βάλω μέσα στο φως ενώ εσύ έχεις αποφασίσει για τους δικούς σου λόγους να μείνεις γαντζωμένος στο σκοτάδι... Θυμώνεις και φοβάσαι και τότε, με χτυπάς εκεί ακριβώς που πονάω με τεράστια ευστοχία... Και εγώ αντέχω, και ξανασηκώνομαι, και εσύ απορρείς με την δύναμη και με την επιμονή μου... Γιατί ξεχνάς.. Πως στο είχα πει από την αρχή... Εγώ δεν θα φύγω... Παρά μόνο όταν μου πεις εσύ...Και εσύ μωρό μου, με διώχνεις με τα λόγια και τις πράξεις, αλλά με την ψυχή σου παλεύεις να με κρατήσεις εκεί...

Δύσκολο παιχνίδι διαλέξαμε... Εσύ με τα κουτάκια και τα όρια σου και εγώ με τον αέρα που φυσάει μέσα μου λες και είμαι στο νησάκι της καρδιάς μου και αφήνομαι στον βοριά που ανακατεύει τα μαλλιά μου.. Εσύ γη και εγώ αέρας... Εσύ νερό και εγώ φωτιά... Εσύ ψαλίδι και εγώ χαρτί... Πόλεμος κανονικός και οι απώλειες κάθε μέρα μεγαλώνουν... Κι όμως.. Υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που αφηνόμαστε και οι δύο , που αποδεχόμαστε ο ένας την δύναμη του άλλου και την επιρροή του, και την αγάπη που μας ενώνει, και τον έρωτα που μας κατατρώει, και τότε, μόνο τότε, η αλήθεια μας φέρνει τόσο κοντά που όλα γίνονται πάλι εύκολα και το κοντέρ μηδενίζει.. Μέχρι να ξαναρχίσει να γράφει χιλιόμετρα, δύσκολα, ανηφορικά, και να έρθει η ώρα που εγώ θα σκαρώνω πάλι πλάνα απόδρασης και εσύ θα στήνεις τοίχους για να με κρατήσεις μέσα... "

Ένα κομμάτι από το καινούριο κεφάλαιο του βιβλίου μου.. Εμπνευσμένο όπως πάντα από την ζωή αλλά και από δύο ποστ που δεν είναι δικά μου... Την πυξίδα και το Puppetmaster... Ναι... Το συνεχίζω αργά αλλά σταθερά το βιβλίο μου - και μπορεί και να το τελειώσω κι όλας- και εδώ η Άννα μιλάει για μια σχέση που την πονάει αλλά της είναι πολύτιμη για να την αφήσει να χαθεί χωρίς προσπάθεια... Και προσθέτω και ένα τραγούδι που το λατρεύω πραγματικά... Άραγε, μέχρι να τελειώσω το βιβλίο , λέτε να μπορώ να ενθέσω και τραγούδια στα κεφάλαια με κάποιον τρόπο? Ωραίο δεν θα ήταν? Φιλιά!!!